Ο Ψαλμός 22 είναι ένας από τους πιο ισχυρούς και ισχυρούς ψαλμούς που γράφτηκαν ποτέ.
Λειτουργεί τόσο γρήγορα και δυνατά που αφού το διαβάσετε θα νιώσετε αμέσως τις αλλαγές!
Η μόνη προϋπόθεση: πρέπει να διαβάζετε προσεκτικά, σαν να περνάτε από όλες τις λέξεις
Ο Ψαλμός 23 κάνει απίστευτα πράγματα!
Ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Παβλόφ) είπε: «Όταν υποφέρεις, υποφέρεις, όταν η ζωή είναι πραγματικά δύσκολη και δύσκολη για σένα, όταν είσαι στα πρόθυρα του θανάτου, όταν χάνεις την ελπίδα και πέφτεις σε απόγνωση, να θυμάσαι ότι έχουμε…» . Διαβάστε τη συνέχεια των λέξεων στο τηλεγραφικό μας κανάλι, https://t.me/molitvaikona/8644 .
Βοηθά όσους έχουν μεγάλη ανάγκη προστασίας και υποστήριξης. Πολλοί άνθρωποι που το διάβασαν στις πιο τρομερές στιγμές της ζωής τους είπαν ότι η βοήθεια ήρθε μαγικά, από το πουθενά.
Ο Ψαλμός 22 θα σας βοηθήσει να ξεπεράσετε όλες τις δυσκολίες.
Προφανώς υπήρχαν πολλά «τελευταία λόγια» του Ιησού στο σταυρό, μερικά καταγράφηκαν στον Ματθαίο και τον Μάρκο, άλλα στον Λουκά και στον Ιωάννη. Ο Λουκάς περιγράφει δύο φορές όταν ο Ιησούς φωνάζει τον Θεό ως Πατέρα: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν» και «Πατέρα, στα χέρια Σου παραδίδω το πνεύμα Μου » . (Λουκάς 23:34, 46).
Ο Ιωάννης, ένας αυτόπτης μάρτυρας του θανάτου του Σωτήρα, λέει πώς ο ετοιμοθάνατος Ιησούς Του εμπιστεύτηκε τη μελλοντική φροντίδα της μητέρας του (Ιωάννης 19:26-27).
Όσο για τον Ματθαίο και τον Μάρκο, και οι δύο μαρτυρούν ότι «ο Ιησούς φώναξε πάλι με δυνατή φωνή και παρέδωσε το πνεύμα του» (Ματθαίος 27:50· πρβλ. Μάρκος 15:37), αλλά κανένας συγγραφέας δεν λέει τι είναι «μεγάλη φωνή». . “, είπε. Είναι δίκαιο να υποθέσουμε ότι ο Ματθαίος και ο Μάρκος αναφέρονται στα τελευταία λόγια του Ιησού όπως καταγράφονται στον Λουκά και/ή στον Ιωάννη.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με την «προτελευταία» φράση του Ιησού, όπως αναφέρουν ο Ματθαίος και ο Μάρκος, οι οποίοι την παραθέτουν σε ένα μείγμα αραμαϊκού-εβραϊκού που φαίνεται να διατηρεί τα ίδια τα λόγια του Ιησού: «Ή, Ηλί, λάμα σαμπαχτάνι; δηλαδή «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» (Ματθ. 17:46· πρβλ. Μάρκος 15:34).
Αυτή η αγωνιώδης κραυγή του Σωτήρος έχει συχνά παρεξηγηθεί τα τελευταία χρόνια. Συγκεκριμένα, προέκυψε η ιδέα ότι ο Θεός Πατέρας στην πραγματικότητα εγκατέλειψε τον Υιό Του που σταυρώθηκε στον Σταυρό.
Στην πραγματικότητα, η πραγματική εγκατάλειψη του Ιησού από τον Πατέρα κατανοείται μερικές φορές ως το τίμημα της σωτηρίας.
Ενάντια σε αυτήν την πρόσφατη θεωρία, τα βιβλικά στοιχεία υποστηρίζουν τις συνόδους της Εφέσου και της Χαλκηδόνας. Για όσους ακολουθούν τη δογματική καθοδήγηση αυτών των συμβουλίων, ο Θεός Πατέρας δεν θα μπορούσε να εγκαταλείψει τον Υιό Του με καμία πραγματική —πραγματική— έννοια, επειδή ο Πατέρας και ο Υιός είναι «ενός όντος» (ομόσιος). Η Θεότητα είναι αδιαίρετη.
Έτσι, η αναφορά της κραυγής του Ιησού σε καμία περίπτωση δεν υπονοεί ότι ο Θεός τον εγκατέλειψε στην πραγματικότητα. Αυτή η προσευχή δεν μεταφέρει την αντικειμενική, πραγμοποιημένη κατάσταση του Ιησού, αλλά μάλλον την ανθρώπινη εμπειρία του από απόσταση από τον Θεό. Η εγκατάλειψη ήταν ψυχολογική, όχι οντολογική. Ο Θεός δεν εγκαταλείπει ποτέ τους φίλους και τους πιστούς υπηρέτες Του, πόσο μάλλον τον Υιό Του. Ωστόσο, συμβαίνει συχνά να αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι… Όταν ο Ιησούς εξέφρασε αυτή την οδυνηρή εμπειρία στην προσευχή, η αρχική γραμμή του Ψαλμού 23 ήρθε στα χείλη του: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» – Δύσκολα μπορούσε να προσευχηθεί αν δεν ήξερε ότι ο Πατέρας ήταν ακόμα «ο Θεός μου».
Κάνοντας αυτή την προσευχή δική Του, ο Ιησούς δεν εξέφραζε ένα μοναδικό συναίσθημα για τον εαυτό του. Αντίθετα, ταύτιζε τον εαυτό του με κάθε άτομο που είχε νιώσει ποτέ σε μεγάλη απόσταση από τον Θεό. Ίσως αυτή η προσευχή εκφράζει καλύτερα αυτό που εννοούμε όταν μιλάμε για «τις ημέρες της σάρκας Του» (Εβραίους 5:7). Με αυτή τη βαθιά αίσθηση της εγκατάλειψης συνειδητοποιούμε ότι «ο Λόγος έγινε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσά μας» (Ιωάννης 1:14)…
Θα μπορούσε ο Ιησούς να είχε τελειώσει αυτόν τον ψαλμό σιωπηλά; Οι Χριστιανοί πάντα υποψιάζονταν ότι αυτό ήταν αλήθεια. Ωστόσο, πρέπει να σταματήσουμε στον Ψαλμό 22. Αλήθεια, γιατί να το κάνουμε; Ας φανταστούμε ότι ο Ιησούς, πεθαίνοντας, συνέχισε να προσεύχεται τους επόμενους ψαλμούς μετά τον 22ο ψαλμό.
Αν πράγματι ο Ιησούς προσευχήθηκε αυτή τη σύντομη ακολουθία ψαλμών, Του πήρε μόνο λίγα λεπτά για να φτάσει στο εδάφιο Ψαλμοί 31:5, το οποίο ο Λουκάς προσδιορίζει ως τις τελευταίες του λέξεις στον σταυρό: «Στα χέρια Σου παραθέτω το πνεύμα μου» (Λουκάς 23:46 ).
Ψαλμός 22:
Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου; Δεν θα χρειαστώ τίποτα:
Με βάζει να ξαπλώνω σε καταπράσινα λιβάδια και με οδηγεί δίπλα σε ήσυχα νερά,
ενισχύει την ψυχή μου, με οδηγεί στα μονοπάτια της δικαιοσύνης για χάρη του ονόματός Του.
Αν και περπατήσω μέσα από την κοιλάδα της σκιάς του θανάτου, δεν θα φοβηθώ κανένα κακό, γιατί είσαι μαζί μου. Το καλάμι σου και το ραβδί σου – με ηρεμούν.
Ετοίμασες τραπέζι μπροστά μου μπροστά στους εχθρούς μου. άλειψα το κεφάλι μου με λάδι· η κούπα μου ξεχειλίζει.
Είθε λοιπόν η καλοσύνη και το έλεός [Σου] να με ακολουθούν όλες τις ημέρες της ζωής μου, και θα μείνω στον οίκο του Κυρίου πολλές ημέρες.
ΑΠΟΔΟΣΗ : ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΘΕΜΑΤΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου