Ἀδελφοί μου,
τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο δὲν μᾶς φανερώνει ἕνα θαῦμα δυνάμεως, ἀλλὰ θαῦμα ταπεινώσεως καὶ θείας ἀποκαλύψεως.
Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο, φαίνεται ὡς Παιδίον· καὶ ὅμως, ἐν τῇ σιωπῇ αὐτῆς τῆς παιδικῆς ἡλικίας, ἀστράπτει ὅλη ἡ Θεολογία τῆς Ἐνανθρωπήσεως.
1. Οἱ ποιμένες δοξάζουν – ἡ καρδία ἀπαντᾷ.
«Ὑπέστρεψαν οἱ ποιμένες δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεόν».
Οἱ ποιμένες δὲν κράτησαν τὴν ἐμπειρία γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Ὅποιος συναντᾷ τὸν Χριστό, δοξολογεῖ. Ὅχι ἐπειδὴ κατάλαβε, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐγεύθη.
Ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος:
«Οὐχ ὁ νοήσας Θεὸν ἐδόξασε,
ἀλλ’ ὁ καθαρθεὶς».
Ἡ δοξολογία εἶναι καρπὸς κοινωνίας, ὄχι διανοητικῆς γνώσεως.
2. Ἡ Περιτομή καὶ τὸ Ὄνομα:
ὑπακοὴ τοῦ Θεοῦ στὸν Νόμο
«Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν ἡμέραι ὀκτὼ… ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦς».
Ὁ ἀναμάρτητος Θεός ὑποτάσσεται στὸν Νόμο.
Ὄχι ἐπειδὴ δεσμεύεται,
ἀλλὰ ἐπειδὴ θεραπεύει
τὴν ἀνυπακοὴ τοῦ Ἀδάμ.
Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Μέγας γράφει:
«Ἐν ᾧ ὁ ἄνθρωπος ἔπεσεν δι’ ἀνυπακοῆς, ἐκεῖ ὁ Θεὸς ἀνήγαγε δι’ ὑπακοῆς».
Τὸ ὄνομα Ἰησοῦς δὲν εἶναι σύμβολο. Εἶναι ἐνέργεια σωτηρίας:
«Ὅτι αὐτὸς σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν».
3. «Τὸ παιδίον ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο Πνεύματι».
Ὁ Χριστὸς δὲν προσποιεῖται τὸν ἄνθρωπο.
Αὐξάνεται, προκόπτει,
ὑπομένει τὸν χρόνο.
Ὄχι ὡς ἀνάγκη τῆς Θεότητος,
ἀλλὰ ὡς πλήρης ἀνθρωπίνη πορεία, ἵνα θεραπευθεῖ ὅλος ὁ ἄνθρωπος.
Ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:
«Πάντα ἔλαβεν, ἵνα πάντα ἁγιάσῃ».
4. Ὁ Χριστὸς χάνεται – γιὰ νὰ διδαχθοῦμε πῶς ζητεῖται.
«Ὑπέμεινεν Ἰησοῦς ἐν Ἱερουσαλήμ».
Ὁ Χριστὸς δὲν χάνεται ἐπειδὴ ἀμελεῖ.
Χάνεται γιὰ νὰ ἐγερθεῖ ὁ πόθος.
Τρεῖς ἡμέρες Τὸν ζητοῦν.
Ὅχι τυχαία.
Σκιά τῆς Τριημέρου Ταφῆς.
Καὶ ποῦ εὑρίσκεται;
ἐν τῷ Ἱερῷ.
Ὅποιος χάνει τὸν Χριστό στὴν καθημερινότητα, δὲν Τὸν ξαναβρίσκει στὸν κόσμο, ἀλλὰ
ἐν τῷ Ναῷ, ἐν τῇ προσευχῇ,
ἐν τῷ λόγῳ τοῦ Θεοῦ.
5. «Ἐν τοῖς τοῦ Πατρός μου δεῖ εἶναί με».
Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη ρητὴ θεολογικὴ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ.
Πατήρ ὄχι κατὰ χάριν.
Πατήρ κατὰ φύσιν.
Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει:
«Τὸ “δεῖ” δηλοῖ οὐ βίαν,
ἀλλὰ φύσιν».
Ὁ Χριστὸς εἶναι ἐκεῖ ποὺ ἀνήκει.
Καὶ ὁ χριστιανὸς εἶναι ἀληθινὸς μόνον ὅταν ζεῖ ἐν τοῖς τοῦ Πατρός.
6. Ἡ σιωπὴ τῆς Θεοτόκου καὶ ἡ ὑπακοὴ τοῦ Θεοῦ.
«Καὶ αὐτοὶ οὐ συνῆκαν…
καὶ ἦν ὑποτασσόμενος αὐτοῖς».
Ἀνεξιχνίαστο μυστήριο!
Ὁ Νομοθέτης ὑποτάσσεται.
Ὁ Δημιουργὸς σιωπᾷ.
Καὶ ἡ Θεοτόκος;
«Διετήρει πάντα τὰ ῥήματα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς».
«Ἡ Παναγία δὲν σιωπᾷ ἐκ ἀγνοίας, ἀλλ’ ἐκ γνώσεως·
δὲν ἀναμένει νὰ κατανοήσει, ἀλλὰ φυλάσσει τὸ μυστήριο ποὺ γνωρίζει.»
Ἀδελφοί μου,
ὁ Χριστὸς τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου
δὲν κραυγάζει,
δὲν θαυματουργεῖ,
δὲν ἐπιβάλλεται.
Μᾶς διδάσκει ὅτι:
ἡ σοφία γεννιέται ἐν τῇ ταπεινώσει,
ἡ υἱότης ἀποκαλύπτεται
ἐν τῇ ὑπακοῇ,
καὶ ὁ Θεὸς εὑρίσκεται ὅταν Τὸν ζητοῦμε ἐν τῷ Πατρικῷ Του θελήματι.
Ἂς μὴν Τὸν χάσουμε ἀπὸ τὴν ζωή μας. Καὶ ἂν Τὸν χάσουμε,
ἂς Τὸν ζητήσουμε ἐκεῖ ποὺ πάντοτε μᾶς περιμένει.
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου