Γλυκύτατέ μας Ἰησοῦ, καλέ μας Χριστέ, συγχώρεσέ μας, γιατὶ γιορτάζουμε τὰ γενέθλιά Σου χωρὶς ‘Eσένα. Λέμε ὅτι εἴμαστε χριστιανοὶ καὶ γιορτάζουμε τὰ Χριστούγεννα, τὴν γιορτή Σου, ἀλλά, δυστυχῶς, χωρὶς τὴν ζωντανὴ παρουσία Σου. Πήραμε μόνο τὸ ὄνομά Σου καὶ κτίσαμε πάνω Του ἔθιμα καὶ γλέντια. Ἐσένα σὲ βάλαμε στὸ περιθώριο καὶ σὰν εἰδωλολάτρες στολίζουμε χριστουγεννιάτικα δένδρα,
στολίζουμε βιτρίνες, στολίζουμε δρόμους, στολίζουμε τὰ σπίτια μας, ἀλλὰ καμμιὰ μέριμνα γιὰ στολισμὸ τῆς καρδιᾶς μας· αὐτὴν ποὺ μᾶς ζητᾶς Ἐσύ, νεογέννητε Χριστέ μας, νὰ Σοῦ δώσουμε σιγοψελλίζοντας στὰ αὐτιὰ τοῦ καθενός μας: «Υἱέ μου, δός μοι σὴν καρδίαν» (Σοφ. Σολ. 18’ 26)! Ζητᾶς, Χριστέ μου, τὴν καρδιά μας, ἀλλὰ μὲ διάκριση. Δὲν τὴν ἀπαιτεῖς. Θέλεις μόνοι μας νὰ Σοῦ τὴν προσφέρουμε. Θέλεις νὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖς καὶ νὰ κατοικήσεις μαζί μας. Νὰ μᾶς μεταβάλλεις μὲ τὴν χάρη Σου καὶ νὰ μᾶς θεώσεις. Ὁποία τιμὴ γιὰ ἐμᾶς! Ὁποία ἐξύψωσις! Ὁποῖος ἐξαγιασμός, ἀλλὰ καὶ ὁποῖο προνόμιο!Ἐμεῖς, ὅμως, εἴμαστε ἄθλιοι, Χριστέ μου! Δὲν κατανοοῦμε τὴν τιμὴ ποὺ μᾶς ἔχεις κάνει! Δὲν κατανοοῦμε τὸ πόσο προνομιούχους μᾶς ἔχεις καταστήσει! Θέλουμε οἱ ἀχάριστοι νὰ γιορτάζουμε χωρὶς Ἐσένα. Ἡ παρουσία Σου εἶναι ἐμπόδιο στὶς φαῦλες καὶ πονηρὲς συνήθειές μας. Θέλουμε, οἱ τυφλοὶ ἀπὸ ἁμαρτίες, νὰ γιορτάζουμε σὲ φωταγωγημένη ἀτμόσφαιρα, μὲ λαμπιόνια καὶ βεγγαλικὰ καὶ ὄχι μὲ φωταγωγημένες καρδιὲς ἀπὸ μετάνοια, συμπόνοια, ἀγάπη, ἐλεημοσύνες.
Γιορτάζουμε, Χριστέ μου, Ἐσένα, ποὺ ποτὲ ἀληθινὰ δὲν Σὲ γνωρίσαμε «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ» (Ἰωάν, δ’ 23), ἀφοῦ δὲν εἴδαμε καὶ ἐξακολουθοῦμε νὰ μὴν βλέπουμε τὴν παρουσία Σου στὰ πρόσωπα τῶν συνανθρώπων μας, τῶν ἀδελφῶν μας ποὺ πάσχουν, ποὺ ὑποφέρουν, ποὺ στεροῦνται τὰ ἀναγκαῖα, ἐνῶ ἐμεῖς σπαταλοῦμε αὐτὰ ποὺ μᾶς ἔδωσες σὲ περιττὰ πράγματα.
Δὲν σὲ ἀγαπᾶμε, Χριστέ μου, καὶ ἂς γιορτάζουμε τὴν γιορτή Σου. Εἴμαστε Χριστιανοὶ κατ’ ὄνομα, χωρὶς πνευματικὴ ἀναγέννηση. Εἴμαστε Χριστιανοὶ χωρὶς Ἐσένα ἰδιοκτήτη τῆς καρδιᾶς μας. Καὶ μετὰ διερωτώμεθα γιατί ἡ κρίση τῆς κοινωνίας μας; Γιατί οἱ πανδημίες, ἡ οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση, οἱ ἀκαταστασίες, οἱ πόλεμοι, οἱ ἀπογοητεύσεις, ἡ ἀσέβεια πρὸς τὸ περιβάλλον, ἡ κοινωνικὴ ἀποσύνθεση;
Παιδαγώγησέ μας, Χριστέ μου, ὅπως Ἐσὺ θέλεις, ἀλλὰ μὴν συνερισθεῖς τὰ ἄνομα καὶ ἀχάριστα πλάσματα Σου. Τὸ δῶρο Σου πρὸς ἐμᾶς στὴν γιορτή Σου ἂς εἶναι νὰ μᾶς ἀξιώσεις νὰ Σὲ ἀγαπήσουμε. Νὰ σὲ ἀγαπήσουμε, γιὰ νὰ νιώσουμε τὴν πραγματικὴ χαρὰ τῆς γιορτῆς Σου, νὰ ζήσουμε μὲ νόημα τὰ γενέθλιά Σου! Βοήθησέ μας νὰ ἐνδοσκοπήσουμε· νὰ ἔλθουμε σὲ περισυλλογὴ καὶ αὐτοσυγκέντρωση· νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸ σκοτεινὸ παρελθόν μας καὶ νὰ χαράξουμε μαζί Σου τὸ ἀνεξίτηλο μέλλον μας μὲ πνεῦμα ἥσυχο καὶ ἀτάραχο, μὲ ὁμόνοια καὶ φιλαδελφία, μὲ ἐμπιστοσύνη σὲ Σένα, τὴν ὄντως Ἀγάπη, ποὺ ἦλθες στὴν γῆ μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μᾶς ἀνεβάσεις στὸν οὐρανό, γιὰ νὰ γιορτάζουμε μόνιμα μαζί Σου καὶ νὰ Σὲ δοξολογοῦμε μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγέλους Σου ψάλλοντας ἀδιάκοπα: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β’ 14).
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου