Ὁ μακαριστὸς π. Γεώργιος Μεταλληνὸς ὑπῆρξε ἀναμφίβολα θεολόγος πατερικῆς συνέχειας καὶ ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως.
Ὄχι ἀπλῶς καθηγητὴς Πανεπιστημίου, ἀλλὰ ἐρμηνευτὴς τῆς Ἱστορίας ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ὁ ὁποῖος ἀντελήφθη ὅτι
ἡ θεολογία ἢ εἶναι ἐμπειρία σωτηρίας
ἢ παύει νὰ εἶναι θεολογία.
Ὡς φίλος, συναθλητὴς καὶ μαθητὴς τοῦ Μεγάλου Θεολόγου τῶν ἡμερῶν μας, πατρὸς Ἰωάννου Ρωμανίδη, ἐνστερνίσθηκε καὶ ἐβίωσε τὸ ὑπόδειγμα τῆς ρωμαίικης θεολογίας:
τὴ διάκριση μεταξὺ κτιστοῦ καὶ ἀκτίστου, τὴ θεραπευτικὴ φύση τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἀποκάλυψη τῆς ἀληθείας ὄχι διὰ στοχασμοῦ ἀλλὰ διὰ καθάρσεως, φωτισμοῦ καὶ θεώσεως.
Ἡ ἐπιστημονικὴ του ἀκρίβεια δὲν ἀποσυνδέθηκε ποτέ ἀπὸ τὸ ἡσυχαστικὸ βίωμα· ἀντιθέτως, ἐκεῖ ἐρριζωνόταν.
Ἡ κριτικὴ του στὸν Δυτικὸ σχολαστικισμό, στὸν ἠθικισμό καὶ στὸν δογματικὸ μινιμαλισμὸ δὲν ἦταν ἰδεολογικὴ ἀντίδραση, ἀλλὰ ἐκκλησιολογικὴ ἀνάγκη.
Ἔβλεπε καθαρά ὅτι ὅταν τὰ δόγματα παύουν νὰ νοοῦνται ὡς καρπὸς θεώσεως,
τότε μεταβάλλονται εἴτε σὲ νομικὰ σχήματα εἴτε σὲ ἄχρηστα σύμβολα πολιτισμοῦ.
Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ θεολογία του ἦταν μαχητική ἀλλὰ ὄχι κοσμική·
ὁμολογιακή ἀλλὰ ὄχι ἐμπαθής.
Ὁ Προσωπικὸς, ταπεινὸς λόγος μαθητοῦ.
Διότι γιὰ μᾶς δὲν ἦταν μόνον ἕνας μεγάλος θεολόγος.
Ἦταν πατριώτης, ἄνθρωπος τῆς ἴδιας ρίζας.
Ἦταν δάσκαλος, ποὺ δὲν ἐπέβαλλε γνώση ἀλλὰ ἐγεννοῦσε συνείδηση.
Ἦταν ὁδοδείκτης, ποὺ ἔδειχνε Χριστὸ καὶ ὄχι τὸν ἑαυτό του.
Καὶ τώρα —χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώξει ποτέ— γίνεται γιὰ μᾶς πνευματικὸς πατέρας εἰς τοὺς αἰῶνας.
Ὄχι διότι ἔφυγε, ἀλλὰ διότι πέρασε στὸν τρόπο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου οἱ πατέρες δὲν ἀπουσιάζουν, ἀλλὰ μεσιτεύουν.
Ὅσα φτωχὰ λόγια κι ἂν εἰπωθοῦν, δὲν τὰ ἔχει ἀνάγκη ἐκεῖνος.
Ἐμεῖς τὰ ἔχουμε ἀνάγκη.
Γιατί μέσα ἀπ’ αὐτὰ ὁ ἀδύναμος μαθητὴς ἀντλεῖ ξανά δύναμη, καὶ ὁ πενήτης βρίσκει θάρρος νὰ συνεχίσει.
Ἂς μείνει, λοιπόν, αὐτὸς ὁ λόγος ὄχι ὡς μνημεῖο, ἀλλὰ ὡς προσευχή:
νὰ μᾶς δοθεῖ λίγη ἀπὸ τὴν παρρησία του, λίγη ἀπὸ τὴν διάκρισή του, καὶ κυρίως λίγη ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ του ταπείνωση.
Γιατί ἐκεῖ —καὶ μόνον ἐκεῖ— γεννιούνται οἱ ἀληθινοὶ θεολόγοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου