Μιὰ μέρα, ἕνας πτωχὸς μὲ πολυμελῆ οἰκογένεια κτύπησε τὴν πόρτα τῆς ἐπισκοπῆς τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνα.
Πλησίασε τὸν Ἅγιο καὶ μὲ δάκρυα τοῦ ζήτησε ἕνα δάνειο. Τὸ ἤθελε γιὰ νὰ πληρώσει κάποιο χρέος του σ’ ἕνα πλούσιο, ποὺ ἀπειλοῦσε νὰ τοῦ πωλήσει τὸ σπίτι του. Ποῦ νὰ βρεῖ ὅμως ὁ Ἅγιος ἕνα τόσο μεγάλο ποσό;
Στὸν πόνο ποὺ τοῦ δημιουργοῦσαν τὰ πικρὰ δάκρυα τοῦ πτωχοῦ, ποὺ ἀπὸ τὴ θλίψη σπάραζε, ὁ στοργικὸς ἐπίσκοπος καταστενοχωρημένος ἄρχισε νὰ βηματίζει.
Ξάφνου ἐκεῖ μπροστά του, πῆρε τὸ μάτι του ἕνα φίδι νὰ σέρνεται μέσα στὴν πρασινάδα. Σὰν ἀστραπὴ πέρασε ἀπὸ τὸν νοῦ του τὸ ραβδί του Ἀαρῶν, ποὺ στὸ παλάτι τοῦ Φαραὼ τ’ ἄφησε νὰ πέσει στὴ γῆ κι ἔγινε φίδι.
«Ἂς ἦταν, Κύριε, τὸ φίδι αὐτὸ νὰ γινόταν χρυσάφι γιὰ τὸν πτωχὸ αὐτὸν οἰκογενειάρχη, εἶπε σιγανά. Ναί, Κύριε! Ἂς γινόταν χρυσάφι, γιὰ νὰ βοηθηθεῖ τὸ δυστυχισμένο αὐτὸ πλάσμα σου», ξανάπε καὶ σήκωσε τὸ χέρι. Τὸ φίδι σταμάτησε. Κι ὁ ἅγιος ἔσκυψε καὶ τὸ πῆρε.
Στὸ χέρι του τὸ σιχαμερὸ ἑρπετὸ μεταμορφώθηκε κι ἄστραψε τώρα χρυσαφένιο. O πτωχὸς γεμᾶτος χαρὰ πῆρε τὸ χρυσάφι κι ἔτρεξε καὶ τὸ ἔδωσε ἐνέχυρο στὸν πλούσιο δανειστή.
Ὅταν ἀργότερα μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ πλήρωσε τὸ χρέος του, ὁ δανειστής του ἐπέστρεψε τὸ χρυσαφένιο ἐνέχυρο. Κι ὁ πτωχὸς τὸ πῆρε καὶ μὲ δάκρυα εὐγνωμοσύνης τὸ γύρισε στὸν Ἅγιο.
Αὐτός, ἀφοῦ τὸ ἔλαβε στὰ χέρια, ἔστρεψε τὰ μάτια στὸν οὐρανό, δόξασε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἄπειρη φιλανθρωπία του κι ὕστερα τὸ ἔριξε στὴ γῆ.
Καὶ ὦ τοῦ θαύματος!
Τὸ χρυσάφι ἔγινε καὶ πάλι φίδι κι ἔφυγε ἀπὸ μπροστά τους.
Ὕμνος στὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα τὸν Θαυματουργό,
Ἐπίσκοπο Τριμυθοῦντος
Ἄστρο τῆς Κύπρου καὶ λύχνε φωτοφόρε τῆς Ἐκκλησίας!
Ἅγιε Σπυρίδων, ὑπέρμαχε τῆς Πίστεως,
ἤσουν σὰν παιδὶ ἁπλός, ἀθῶος σὰν παιδί!
Μὲ τὴν ἁπλότητά του ὁ Ἅγιος λάμπει στὸν κόσμο.
Τί χρειάζονται τὰ πολλὰ λόγια, ὅταν λέει κανεὶς τὴν ἀλήθεια;
Ἀπολύτως ἁπλῆ εἶναι ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ:
Ἕνας εἶναι ὁ Δημιουργός, Ἕνας Τριαδικὸς Θεός,
Εἷς ἐν Τριάδι Ἁγία:
ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.
Ὁ Υἱὸς κατῆλθε στὴν ἁμαρτωλὴ γῆ.
Ἐσαρκώθη ἐκ τῆς Ἁγνῆς Παρθένου καὶ Θεοτόκου,
ἵνα σώση τὸν ἄνθρωπο, ὡς μόνος Φιλάνθρωπος.
Ἐπιτέλεσε ἀναρίθμητα θαύματα,
διότι Αὐτὸς εἶναι ὁ Παντοδύναμος.
Καινὴν ἐντολὴν ἔδωσε στὸ ἀνθρώπινο γένος,
τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης καὶ τὴν ἐντολὴ τῆς πίστεως.
Δεδοξασμένος τώρα ὁ Κύριος τῆς δόξης,
καθήμενος ἐπὶ νεφελῶν ἐν οὐρανοῖς καὶ συλλέγων
τοὺς καρποὺς τῶν κόπων Του.
Οἱ γλυκεῖς καρποὶ τοῦ ἔργου Του
εἶναι οἱ Ἅγιοι ἄνδρες καὶ οἱ Ἅγιες γυναῖκες!
Αὐτὸς εἶναι ὁ λίθος τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων·
ἔξω ἀπ’ Αὐτὸν δὲν ὑπάρχει σωτηρία!
Ὦ Σπυρίδων, φωτοφόρε λύχνε τῆς Ἐκκλησίας,
στρατιώτη τοῦ Χριστοῦ,
πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν!
Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου