Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ η´ (8ῃ) τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παταπίου τοῦ θαυματουργοῦ, οὗ τὸ σεπτὸν λείψανον διασῴζεται ἄφθορον. (δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, προεόρτια τῆς συλλήψεως τῆς Ἁγίας Ἄννης.
Τῇ αὐτῆ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου ἐκ τῶν Ο´ (ἑβδομήκοντα) Κρίσπου τοῦ α´, ἐπισκόπου γενομένου Αἰγίνης. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐτῆ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Εὐχαρίου, α´ ἐπισκόπου Τρεβήρων (Trier) ἐν Γερμανίᾳ, (~250)
Τῇ αὐτῆ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Εὐτυχιανοῦ, πάπα Ῥώμης. (283)
Τῇ αὐτῆ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Ἀνθούσης τῆς ἐν Ῥώμῃ. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῆ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Βουδόκου (Budoc), ἐπισκόπου Πλουρίνου Τελμέδου (Plourin Ploudalmezeau) ἐν Φινιστέρῃ (Finistère) τῆς Βρεττάνης ἐν Γαλλίᾳ. (Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῆ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ῥωμαρικοῦ (Romaricus), τὸ πρῶτον μοναχοῦ ἐν τῷ Πετροπαυλείῳ ἀββαείῳ (Luxeuil) ἐν Βουργουνδίᾳ, εἶτα κτίτορος καὶ ἡγουμένου τῆς μονῆς Χαβένδου (Habendum) ἐν τοῖς Βοσγίοις ὄρεσι (Vosges) τῆς Γαλλίας. (653)
Τῇ αὐτῆ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Γουνθίλδης (Gunthild), τῆς ἐκ Βιμβόρνης (Wimborne) τῆς νοτίου Ἀγγλίας, εἶτα ἡγουμένης κοινοβίου ἐν Θουριγγίᾳ (Thuringia) τῆς Γερμανίας. (748)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Σωφρονίου, Ἐπισκόπου Κύπρου. (η´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Κυρίλλου τοῦ ἐν τῶ ὄρει Τσέλμα τῆς Ῥωσίας. (1367)
Τῇ αὐτῆ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Νέου Ὁσιομάρτυρος Νεοφύτου τοῦ ἐν Λειψῷ σκεπάρνῳ τελειωθέντος (1658)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παρθενίου τοῦ Χίου. (1883)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Φιλοθεΐτου ἐν Ἀριζόνι τῆς Ἀμερικῆς.
Ο Τούρκος αξιωματικός του Ναυτικού
Από την Κωνσταντινούπολη μαζί με τον π. Κύριλλο φύγαμε λίγο μετά το ξημέρωμα, με το πούλμαν, για τη Σμύρνη. Πολύωρο και σχετικά δύσκολο ταξίδι, αλλά όμορφο, μέσα από περιοχές, που ευωδιάζουν πάντα το άρωμα των Ελλήνων και του πολιτισμού τους. Το πούλμαν μας άφησε κοντά στην παραλία, στο περίφημο (λέξη από τα γαλλικά) «Και» της «άπιστης» για τους τούρκους, ελληνικής Σμύρνης.
Στην παραλία ήταν λίγος ο κόσμος.
Ας σταθούμε λίγο όρθιοι εδώ, κοιτάζοντας τη θάλασσα και το Κορδελιό, μου είπε ο π. Κύριλλος. Ας προσευχηθούμε για όσους σφαγιάσθηκαν σε αυτήν παραλία από τους Τούρκους, με πρώτο τον Άγιο Μάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης.
Έχω αναμνήσεις από αυτήν την παραλία, του απάντησα. Εδώ κινδύνευσε και η μητέρα μου, μικρό παιδί τότε, να την σφάξουν οι τσέτες. Ορφανή από τον άγιο ιερέα πατέρα της, βρέθηκε στη Σμύρνη μακριά από τη μητέρα της, που αγνοούσε πού βρισκόταν, με την πρώτη εξαδέλφη της, την Ευαγγελία. Μαζί διώχθηκαν από την Πάρσα και χαθήκαν στο μακελειό στην παραλία, που τώρα βρισκόμαστε. Είναι δύσκολο να νιώσουμε το συναίσθημα των Ελλήνων, που περίμεναν ή τον θάνατο ή τη σωτηρία με κάποιο καράβι…
Κλονίστηκα εκείνη την ώρα. Έσπασε η φωνή μου, μου ήρθε ένας λυγμός που με δυσκόλεψε στην αναπνοή και μου ήταν δύσκολο να συνεχίσω. Το κατάλαβε ο π. Κύριλλος και μου είπε:
-Σταμάτα, αν δεν μπορείς να συνεχίσεις.
Όχι πάτερ, θα σου τα πω όσα μου είχε πει η μητέρα μου, στη μνήμη της και στη μνήμη όλων των Μικρασιατών, θυμάτων της Γενοκτονίας. Πήρα μιαν βαθιά ανάσα και συνέχισα:
Η μητέρα μου, ένα κορίτσι 15 ετών, αδύναμο, γλυκό, κοντούλικο, βρώμικο, με το πρόσωπο μαυρισμένο από την καπνιά, που της είχε βάλει η ξαδέλφη της μην την δουν οι Τούρκοι και την αρπάξουν, σπάραζε στο κλάμα. Φώναζε «μάνα μου, μάνα μου, πού είσαι μάνα μου» και «Ευαγγελία, που είσαι», με φωνή που νόμιζες πως θα βγουν τα σωθικά της. Μόνη της γύριζε σα ζαλισμένη πεταλούδα, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς σκοπό. Έτσι που ήταν ένα στιβαρό μεγάλο χέρι της άρπαξε το δικό της χεράκι κοντά στον ώμο, την πήγε στην άκρη της παραλίας και την πέταξε προς τη θάλασσα. Η μάννα μου αιωρήθηκε στο κενό έως ότου έπεσε στα χέρια ενός άλλου χειροδύναμου ψηλού άντρα που ήταν σε μια βάρκα. Αργότερα κατάλαβε ότι ήσαν δύο ναύτες του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού. Από την τρομάρα της σταμάτησε να φωνάζει. Η βάρκα ανοίχτηκε στον κόλπο και πήγε στο πλοίο. Χωρίς να κοιτάζει πίσω της ανέβηκε τη σκάλα και φθάνοντας επάνω άλλος ναύτης την άρπαξε, τη σήκωσε στα χέρια του και την πέταξε στο κενό, στο αμπάρι του πλοίου, όπου την έπιασε άλλος ναύτης και την απίθωσε σε μια γωνιά. Καθώς είχε κλειστοφοβία προσπαθούσε να δει λίγο ουρανό… Με το βλέμμα της άρχισε να γυρεύει την ξαδέλφη της, καθώς δεν είχε πια φωνή από τα όσα πέρασε. Πίστευε πως θα ήταν στο ίδιο αμπάρι, αλλά τόσος κόσμος που ήταν, δεν ήταν εύκολο να την βρει… Ευτυχώς το πλοίο τους κατέβασε στη Μυτιλήνη , για να γυρίσει γρήγορα να παραλάβει και άλλους Έλληνες. Όταν βγήκε είδε τον ουρανό, αισθάνθηκε πιο ήρεμη, πιο ασφαλής και έκανε τον Σταυρό της, ευχαριστώντας τον Θεό και με τα δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια της. Αισθανόταν μόνη, σαν καλαμιά στον κάμπο. Ο Θεός ήταν συντροφιά της και την βοήθησε να βρει την εξαδέλφη της, που ήταν στο ίδιο πλοίο. Αγκαλιάστηκαν και έμειναν αχώριστες, μέχρι την Κρήτη που κατέληξαν και στην Αθήνα που εγκαταστάθηκαν, όπου η μητέρα μου βρήκε και τη μητέρα της…
Συγκινητική ιστορία, σχολίασε ο π. Κύριλλος, παρόμοια με αυτές του Πόντου.
Παρόμοιες είναι οι ιστορίες για όλους τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, του απάντησα…
Αρχίσαμε να περπατάμε χωρίς να μιλάμε στην παραλία, με το μυαλό μας στον χαμένο Ελληνισμό. Το «Και» το αισθανόμασταν σα να ακούγονταν ακόμα οι απεγνωσμένες κραυγές των Ελλήνων, σα να υπήρχε στα κράσπεδα των πεζοδρομίων ακόμη αίμα ελληνικό, σα να ακούγαμε σε απόηχο τις συζητήσεις των Σμυρνιών…
Έτσι απορροφημένοι που ήμασταν κάποια στιγμή κατάλαβα ότι κάποιος ήταν πίσω μας και μας ακολουθούσε. Γύρισα με τρόπο και κοίταξα. Ήταν εν στολή ένας αξιωματικός του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού. Συνεχίσαμε τον περίπατό μας και πάντα πίσω μας ο αξιωματικός.
-Λες πάτερ να έχουμε τα ίδια του Πόντου; ρώτησα τον π. Κύριλλο.
Αμέσως θα το διαπιστώσουμε, μου είπε και περάσαμε απέναντι. Ο Τούρκος αξιωματικός μας ακολούθησε. Όταν φτάσαμε σε μια γωνιά πήραμε έναν δρόμο προς τα ενδότερα της παραλίας. Ο Τούρκος αξιωματικός πάντα λίγα βήματα πίσω μας. Τότε ο π. Κύριλλος απότομα σταμάτησε, γύρισε προς το μέρος του και τούπε με τα λίγα αγγλικά του:
-Θέλετε κάτι από εμάς κύριε;
-Καλά το καταλάβατε, του απάντησε. Θέλω να μιλήσουμε.
-Πείτε μας, σας ακούμε, του είπε ψυχρά ο π. Κύριλλος.
-Όχι εδώ, κάπου κοντά να γευματίσουμε κιόλας μαζί, αν θέλετε.
Με κοίταξε ο π. Κύριλλος και μου λέει στα ελληνικά μπροστά του, λές και δεν ήξερα αγγλικά και δεν είχα καταλάβει τι του είπε:
Ο κύριος από εδώ, που μας είναι ένας άγνωστος Τούρκος με στολή τούρκου αξιωματικού, μας ζητάει να πάμε μαζί του σε κοντινό εστιατόριο και εκεί θέλει να μας μιλήσει. Τί λες;
Πριν απαντήσω κοίταξα το τούρκο αξιωματικό. Μου φάνηκε έντιμος άνθρωπος και είχε ένα παρακλητικό ύφος…
-Πάτερ, του λέω, προτείνω να του δείξουμε εμπιστοσύνη…
Ο π. Κύριλλος συμφώνησε μαζί μου.
-ΟΚ, είπε στον Τούρκο, θα έρθουμε. Σας ακολουθούμε εμείς τώρα.
Ο Τούρκος αξιωματικός προχώρησε σε έναν κάθετο δρόμο στην προκυμαία της Σμύρνης. Πήγαινε μπροστά από εμάς κάπου δέκα μέτρα. Φτάσαμε σε ένα πολύ αξιοπρεπές εστιατόριο όχι μακριά από την προκυμαία. Ο Τούρκος αξιωματικός μίλησε με το γκαρσόνι που ήταν στην υποδοχή και αυτό μας οδήγησε σε μια χωριστή πολυτελή μικρή αίθουσα.
Είναι αίθουσα που γίνονται συσκέψεις και γεύματα, συνήθως από επιχειρηματίες, που θέλουν να είναι μακριά από τους περίεργους και να μην ακούγονται οι συζητήσεις τους, μας είπε.
Αφού παραγγείλαμε ο Τούρκος αξιωματικός μας συστήθηκε:
-Ονομάζομαι Ουργκούν …., είμαι αξιωματικός του τουρκικού πολεμικού ναυτικού και υπηρετώ στο ΝΑΤΟ και στο κλιμάκιο της Σμύρνης.
Συστηθήκαμε και εμείς. Ο π. Κύριλλος του είπε ότι κατάγεται από τον Πόντο και εγώ από την κοντινή στη Σμύρνη Μαγνησία, την υπό το Σίπυλο όρος. Συμπληρώσαμε ότι έχουμε αναμνήσεις από τα μέρη καταγωγής μας, χωρίς να θίξουμε την γενοκτονία, που έζησαν οι δικοί μας.
Ο Ουργκούν μας άκουσε ψύχραιμος, χωρίς να υπάρξει κάποια σύσπαση στο πρόσωπό του, σα να του είχαμε μιλήσει για τον καιρό της Σμύρνης εκείνη την ημέρα… Όμως αμέσως μετά ρώτησε τον π. Κύριλλο:
-Είσθε παπάς;
-Ναι του απάντησε.
Εκείνη την ώρα φέραν τα πολυτελή πιάτα με τα όσα είχαμε παραγγείλει. Όταν έφυγαν τα γκαρσόνια ο Ουργκούν κοίταξε τον π. Κύριλλο στα μάτια και του είπε:
-Πάτερ αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι η γιαγιά μου ήταν Σμυρνιά και Ρωμιά. Ξέμεινε εδώ χωρίς τη θέλησή της, παντρεύτηκε με Τούρκο, έγινε μουσουλμάνα. Μουσουλμάνα λέω, αλλά αποδείχθηκε στο τέλος της ζωής της ότι ήταν στο φέρσιμό της τουρκάλα και μουσουλμάνα, στην ψυχή της ήταν πάντα Ρωμιά και Χριστιανή Ορθόδοξη.
Δεν τον ρωτήσαμε πολλά, που μπορεί και να μην τάξερε κιόλας. Δεν τον ρωτήσαμε πώς «ξέμεινε» στη Σμύρνη η γιαγιά του και πώς παντρεύτηκε τον Τούρκο παππού του…Μόνο εγώ τον ρώτησα.
-Πότε πέθανε η γιαγιά σου και πότε έμαθες το μυστικό της;
-Πέθανε πριν από οκτώ χρόνια. Λίγο πριν ξεψυχήσει, με φώναξε κοντά της. Μου παραμένει μυστήριο γιατί φώναξε εμένα. Τώρα έχω μιαν ιδέα, ότι ίσως να με αγαπούσε ιδιαίτερα από τα άλλα της εγγόνια, γιατί μπορεί να της έφερνα στη μνήμη τον Ρωμιό πατέρα της… Και συνέχισε:
Με τη σιγανή φωνή εκείνου που είναι κοντά στον θάνατο, που δεν περιμένει τίποτε πλέον από τη ζωή και είναι απελευθερωμένος, αλλά και που είναι καλά στο μυαλό του, μου είπε: –Ουργκούν τώρα που φεύγω θέλω να ξέρεις ότι είμαι Χριστιανή. Πάντα ήμουν χριστιανή. Ο μακαρίτης ο παππούς σου ήταν στρατιώτης και με βίασε. Εγώ από ντροπή έμεινα στη Σμύρνη. Με βρήκε και με παντρεύτηκε. Γίναμε καλό ζευγάρι. Υποτάχτηκα στη μοίρα μου. Κάναμε, όπως ξέρεις περιουσία, παιδιά, εγγόνια… Δεν έδειξα ποτέ ποια στην αλήθεια ήμουν. Και δεν με ρώτησε ποτέ κανείς. Αλλά μέσα μου είχα μια κρυφή αγιάτρευτη πληγή. Όταν άκουγα για Ελλάδα η καρδιά μου κτυπούσε δυνατά. Έχασα γονείς, αδέλφια, άλλους συγγενείς. Για κείνους είμαι από το 1922 χαμένη και πεθαμένη… Έτσι θέλω να πιστεύω ότι πιστεύουν… Σε λίγες ημέρες θα με θάψετε σα μουσουλμάνα, αλλά μια χάρη μεγάλη σου ζητάω πριν φύγω. Να βρεις έναν Ρωμιό παπά και να του δώσεις το όνομά μου, αυτό που με βάφτισαν και ήταν Ειρήνη, να το μνημονεύει. Να με μνημονεύει και να ζητάει από τον Θεό να συγχωρέσει την Ειρήνη την Ρωμιά, την αμαρτωλή.
Και γυρίζοντας προς τον π. Κύριλλο του είπε με σπασμένη τη φωνή και με ύφος παρακλητικό:
-Γι’ αυτό παπά σας ακολούθησα, όταν τυχαία σας συνάντησα στην παραλία. Στην αρχή δίστασα να σας μιλήσω, αλλά μετά σκέφθηκα ότι ήσασταν μια ευκαιρία για μένα να πραγματοποιήσω την τελευταία επιθυμία της γιαγιάς μου.
Είχαμε συγκινηθεί από την ιστορία του Ουργκούν και της γιαγιάς του. Γιατί και ο Ουργκούν, ένας τούρκος αξιωματικός, έδειξε θάρρος να μας μιλήσει.
Ο παππούς μου φυσικά ήξερε την καταγωγή της γιαγιάς μου, ίσως να την ήξερε και η μητέρα μου, αλλά ποτέ δεν εκδηλώθηκαν. Δεν ήταν και ο πιο καλός τρόπος του παππού μου να την παντρευτεί. Η μητέρα μου πιστεύω ότι ήξερε την καταγωγή της μητέρας της και πως χωρίς να μας έχει πει κάτι πιστεύω πως είναι κρυπτοχριστιανή.
-Πες μου το όνομα και της μητέρας σου να μνημονεύω.
-Δεν ξέρω αν έχει χριστιανικό όνομα. Το τούρκικο είναι Φατμέ.
-Θα μνημονεύω λοιπόν υπέρ αναπαύσεως την Ειρήνη και υπέρ υγείας την Φατμέ.
-Σας ευχαριστώ παπά. Να σ΄ έχει καλά ο Θεός.
Ο π. Κύριλλος θέλησε να μάθει περισσότερα για τον ίδιο τον Ουργκούν.
-Ουργκούν, έχεις οικογένεια;
-Έχω σύζυγό και τρία παιδιά.
-Η γυναίκα σου δεν θα ξέρει κάτι από τα όσα μας είπες…
-Όχι, τίποτε απολύτως.
-Εσύ πώς αισθάνεσαι μετά την αποκάλυψη της γιαγιάς σου.
-Ώρες – ώρες πολύ άσχημα. Έχω εφιάλτες. Μέσα στον ύπνο μου πετάγομαι από το κρεβάτι για να πιστέψω ότι δεν είναι αλήθεια ότι κλήθηκα να πολεμήσω εναντίον των συγγενών της γιαγιάς μου. Εύχομαι να έχουμε πάντοτε ειρήνη Τούρκοι και Έλληνες. Πρέπει να σας πω ότι στο ΝΑΤΟ συνεργάζομαι με Έλληνες αξιωματικούς, που έχουν ήθος και αισθάνομαι άνετα μαζί τους…
Είχε προχωρήσει η ώρα. Σουρούπωνε. Στο υπόλοιπο της συζήτησης συζητήσαμε ουδέτερα θέματα, όπως για τα αξιοθέατα της Σμύρνης… Ήρθε η ώρα του αποχωρισμού. Χαιρετηθήκαμε θερμά, αλλά δεν ανταλλάξαμε διευθύνσεις, ούτε τηλέφωνα. Ήταν σα μια συνάντηση που δεν έγινε… Μόνο τα ονόματα «Ειρήνη» και «Φατμέ» σημείωσε ο π. Κύριλλος, για να τα μνημονεύει όσο θα ζει.-
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
https://ardin-rixi.gr/archives/245618
***
Άγιος γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας
“Παιδί μου, δεν θα προλάβω την Πόλη, γιατί, παιδί μου, θα κοιμηθώ στην αρχή των γεγονότων… Έρχονται πολύ δύσκολες μέρες! Προσέξτε την ψυχή σας, μαζευτείτε και δώστε τον αγώνα σας! Αυτά τα χρόνια τα δύσκολα μόνο λίγοι απλοί παπάδες θα κρατήσουν και θα διαφυλάξουν την Ορθοδοξία! Οἱ μεγάλοι, οἱ ἀξιωματοῦχοι, θά ἀκολουθήσουν τόν «ἄλλον»! (ἐννοεῖ τόν διάβολον) Ὁ κόσμος θά μοιραστεῖ! Ποιόν ν’ ἀκολουθήσει; Αὐτό θά κρατήσει λίγο καί μετά θ’ ἀκολουθήσει ὁ πόλεμος! Μετά τόν πόλεμο θά γίνει μία Σύνοδος κανονική καί θά βάλει στήν σειρά τά πράγματα!”
***
Αλλά λέμε: Αφού τώρα δεν βλέπουμε αρετή, έχουμε βαθύ σκότος αμαρτίας και απιστίας και ιδιαίτερα στις χώρες αυτές, που μας κατακλύζουν όλες οι θρησκείες, όλες οι φυλές, όλα τα χρώματα, οι σατανιστές, που έχουν μεγάλη ισχύ, και τόσες άλλες δοξασίες και βλασφημίες και αιρέσεις, πώς θα αναδειχθούν σήμερα οι Άγιοι; Αφού έχει εκλείψει κάθε αρετή, αφού ασκητάς δεν έχουμε τώρα, όπως τα παληά χρόνια, που ηγίαζαν στας ερήμους, αφού η πίστις θα κλονισθή μέχρι τα θεμέλια, ποιοι θα είναι οι Άγιοι των τελευταίων χρόνων;
Και όμως οι Άγιοι δεν θα εκλείψουν μέχρι της συντελείας των αιώνων. Μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία η Εκκλησία θα καρποφορή Αγίους.
Πρέπει να πιστεύουμε ακραδάντως ότι εις τους εσχάτους χρόνους, που ήδη εισερχόμεθα και προχωρούμε, οι άγιοι άνθρωποι θα είναι αυτοί που θα δώσουν την μαρτυρία του Ιησού μας και θα κηρύξουν και θα βροντοφωνήσουν ότι ο Χριστός μας εστίν ο αληθής Θεός, ο ενανθρωπήσας διά τον άνθρωπον. Με την ομολογία αυτή θα στεφανωθούν και θα αγιάσουν.
***
Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης: «Μετάνοια! Μετάνοια! Ὁ Χριστὸς εἶναι πολὺ λυπημένος.»
«Ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Φιλοθεΐτης, ποὺ ἀσκήτεψε στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἐκοιμήθη στὴν Ἀριζόνα, ἐμφανίστηκε σὲ μία γυναίκα ποὺ βρισκόταν μαζὶ μὲ τὴν νύμφη της, ὄχι στὸν ὕπνο τῆς γυναίκας, ἀλλὰ σὲ κατάσταση ἐγρηγόρσεως. Κάποια στιγμή, ἡ γυναῖκα χάθηκε, καὶ αὐτὸ διήρκεσε 10 λεπτὰ περίπου, ὅπως εἶπε ἡ νύμφη της, ποὺ τὴν παρακολουθοῦσε, γιατὶ ἡ ἴδια δὲν κατάλαβε πόσο χρόνο διήρκεσε ἡ ὀπτασία. Ἦταν κάτι πρωτόγνωρο γιὰ τὴν ἴδια καὶ ἀναπάντεχο (τὸ περιεχόμενο τῆς συνομιλίας. Τὸν Γέροντα τὸν εἶχε ξαναδεῖ μετὰ τὴν κοίμησή του, καὶ καθ᾽ ὕπνον, καὶ ξύπνια). Καὶ γι᾽ αὐτό, φυσικά, πῆρε τὸν πνευματικό της τηλέφωνο, συγκλονισμένη, γιὰ νὰ τὸν ρωτήσει, ἐὰν αὐτὸ ποὺ εἶδε ἦταν πλάνη, ἤ ἦταν πραγματικότητα. Εἶδε τὸν Γέροντα Ἐφραίμ, ὁ ὁποῖος ἦταν πολὺ λυπημένος, καὶ προσπαθοῦσε νὰ μεταπείσει τὸν Χριστὸ γιὰ ὅσα ἐπρόκειτο νὰ συμβοῦν (γενηθησόμενα). (Αὐτά, βέβαια, συμβαδίζουν κατὰ πνεῦμα μὲ ὅσα ἔλεγε ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ὅσο ἦταν ἐν ζωῇ).
Καὶ μετὰ τῆς εἶπε: «Μετάνοια! Μετάνοια! Ὁ Χριστὸς εἶναι πολὺ λυπημένος. Δὲν ἔπρεπε οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι νὰ εἴμαστε σὲ αὐτὴν τὴν πνευματικὴ κατάσταση ποὺ βρισκόμαστε. Ἔρχονται πολὺ μεγάλα κακά. Δὲν μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε πόσο μεγάλα θὰ εἶναι . . . Ἀλλοίμονο, τί σᾶς περιμένει. Μετανοεῖστε ὅσο ὑπάρχει καιρός. Νὰ γονατίζετε καὶ νὰ κλαίετε. Νὰ ρίχνετε δάκρυα μετανοίας, μήπως ὁ Χριστὸς μαλακώσει. Αὐτὸ ἔχει νὰ κάνει καὶ μὲ αὐτὰ ποὺ γίνονται στὴν Ἀμερική. Πολὺς κόσμος θὰ φύγει μὲ αὐτὰ ποὺ ἔρχονται. Πολὺς κόσμος θὰ φύγει [=θὰ πεθάνει]. Δὲν ἔχετε ἔλεος ἀναμεταξύ σας. Δὲν ἔχετε ἔλεος. Εἶστε σκληροί. Ὁ ἕνας θέλει νὰ φάει τὸν ἄλλον. Αὐτὰ νὰ τὰ πεῖς καὶ στὸν πνευματικό σου, καὶ στοὺς ἄλλους».
Ἡ κυρία ποὺ εἶδε τὸ ὅραμα ἦταν πνευματικοκόρη τοῦ Γέροντα Ἐφραὶμ ἀπὸ παλιά, καὶ εἶχε ἐπικοινωνία μὲ τὸν Γέροντα μέχρι τῆς τελευτῆς του. ».(2020)
Πηγή Saint Anthony’s Greek Orthodox Monastery Press
***
Συνομιλήτρια: Εμείς Γέροντα, είμαστε πολύ αδύνατοι σε όλα. Τι θα γίνει με εμάς;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Άλλα χρόνια είναι τώρα. Άλλα τα κριτήρια του Θεού, για σήμερα. Σήμερα υπάρχει τέτοια πνευματική σύγχυση. Μεγάλος ανεμοστρόβιλος παρασέρνει τα πάντα. Κρατείστε γερά την παράδοση που σας παρέδωσα και να ξέρετε ότι σήμερα είναι ομολογία να λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός μας. Αυτό δεν το θέλουν οι σκοτεινές δυνάμεις.
…Πω ! Πω ! Τι θα περάσουμε! Δυσκολίες μεγάλες. Η Αθήνα έχει κρυφούς Αγίους πολλούς… Η Ελλάδα γύρισε τη πλάτη της στο Χριστό. Γι’ αυτό θα υποφέρει πολλά. Τα παιδιά στην Ελλάδα σήμερα είναι, ή πολύ φωτισμένα, ή πολύ σκοτισμένα. Τα παιδιά των ενάρετων οικογενειών, είναι η μαγιά του Χριστού και το μέλλον της Ελλάδας.
……Πως λένε αυτούς που παντρεύονται παράνομα εδώ ;
Συνομιλήτρια : Μήπως εννοείτε τους ομοφυλόφιλους ;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ναι αυτούς. Η Παλαιά Διαθήκη λέγει: «δεν θα μείνει το πνεύμα μου στους ανθρώπους, γιατί είναι σάρκες». Αυτό ισχύει για σήμερα. Τα Σόδομα κάηκαν, το ίδιο …τα πυρηνικά. Δεν ανέχεται αυτές τις αμαρτίες ο Χριστός. Παντού λατρεύεται η αμαρτία της σάρκας. Δεν υπάρχει μετάνοια. Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία μετανόησε.
Όλοι οι ομοφυλόφιλοι θα εξαλειφθούν. Όλα χώμα …Τα πυρηνικά … Όλα χώμα. Ο πόλεμος θα γίνει για τις αμαρτίες…
***
Εμείς οι χριστιανοί οι οποίοι γνωρίζουμε την αγάπη του Θεού, θα πρέπη να προσευχώμεθα για κάθε πλάσμα επάνω στη γη, για κάθε χαμένο, για κάθε πονεμένο άνθρωπο, για κάθε πονεμένη ψυχή, διότι τότε θα εκπληρώσουμε το χρέος μας απέναντι στον Θεό και τότε θα είμεθα πραγματικά παιδιά του Θεού. Και ο Θεός έτσι κάνει. Είναι απλωμένος σε όλον τον κόσμο, άσχετα αν οι άνθρωποι Τον βλασφημούν, αν ασεβούν, αν Τον έχουν ξεχάσει ή κι αν δεν Τον γνωρίζουν καθόλου. Η αγάπη μας πρέπει να απλωθή, να μην περιορίζεται μόνο στη δική μας οικογένεια ή στη διπλανή μας, αλλά σε όλον τον κόσμο. Οι άγιοι Πατέρες και για τα κτήνη ακόμη είχαν ευσπλαχνία και οικτιρμούς. Τα ελυπούντο και τα αγαπούσαν από την αγιότητα της ψυχής των.
Τα δεινά χρόνια πλησιάζουν. Όταν δούμε πολέμους και σεισμούς και διάφορα γεγονότα, εγγύς το τέλος. Περιμένουμε πολλά να μας συμβούν σύμφωνα με τις προφητείες των αγίων, εις τους εσχάτους χρόνους θα συμβούν μεγάλα γεγονότα. Και ο λόγος του Θεού και των αγίων είναι αλήθεια. Το άθλημα, το οποίον περιμένουμε να δώσουμε είναι για την πίστι στην Θεανθρωπία του Ιησού, αφού βέβαια πιστεύουμε ότι ο Χριστός ήτο Θεός κι έγινε άνθρωπος κι ότι κατέβηκε στη γη, να δώση τη λύτρωσι και να διώξη το σκοτάδι της απιστίας και της αθεΐας. Κι εμείς σαν στρατιώτες του Χριστού μας, αφού αποτελούμε το στράτευμα του Χριστού, οφείλουμε να προετοιμαστούμε, να οπλισθούμε.
Όσοι λένε την ευχή του Ιησού, αυτοί θα ξεπεράσουν όσα έρχονται με τη βοήθεια του Θεού. Η πίστις θα κλονισθή μέχρι τα θεμέλια, οι Άγιοι όμως δεν θα εκλείψουν μέχρι της συντελείας των αιώνων.
“Έρχονται πολύ δύσκολες ημέρες. Προσέξτε την ψυχή σας. Μαζευτείτε και δώστε τον αγώνα σας…”
Το Ευαγγέλιο είναι ο διδάσκαλός μας. Ό,τι και να μας απασχολή, αν το ανοίξουμε, θα πάρουμε την απάντησι, θα πάρουμε τον φωτισμό, θα πάρουμε ακριβώς αυτό το φάρμακο, που χρειάζεται για οιανδήποτε περίπτωσι.
Ελευθερωτής ενός λαού που στενάζει είναι ο ίδιος ο Ύψιστος Κύριος που τους σπλαχνίζεται για την μετάνοιά του… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/04/10/%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%85%ce%b8%ce%b5%cf%81%cf%89%cf%84%ce%ae%cf%82-%ce%b5%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%bb%ce%b1%ce%bf%cf%8d-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%84%ce%b5%ce%bd%ce%ac%ce%b6%ce%b5%ce%b9-%ce%b5%ce%af/
Τὸν ἅγιο Γέροντα Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας, «Τόν εἶδα μπροστά στόν θρόνο τοῦ Χριστοῦ».
https://iconandlight.wordpress.com/2023/12/07/%cf%84%e1%bd%b8%ce%bd-%e1%bc%85%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%ce%b3%ce%ad%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1-%e1%bc%90%cf%86%cf%81%ce%b1%ce%af%ce%bc-%cf%84%e1%bf%86%cf%82-%e1%bc%80%cf%81%ce%b9%ce%b6%cf%8c%ce%bd%ce%b1/
Σήμερα είναι ομολογία να λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός μας. Τις διάφορες θεωρίες των θεολόγων να τις περνάτε από το «πατερικό κόσκινο»…
https://iconandlight.wordpress.com/2025/05/31/%cf%83%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%ce%bb%ce%ad%ce%bc%ce%b5-%cf%8c%cf%84%ce%b9-%ce%bf-%ce%b9%ce%b7%cf%83/
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ἔν σοι Πάτερ ἀκριβῶς, διεσώθη τὸ κατ᾽ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Πατάπιε τὸ πνεῦμά σου.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Παταπίου τοῦ Αἰγυπτίου.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως. Ποίημα Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου.
Θείας κλήσεως, ἰχνηλατήσας, ἐκ νεότητος,τὰς ἐπιδόσεις, δι ̓ ἀσκήσεως τῷ κόσμῳ ἐξέλαμψας· καὶ δοξασθεὶς ἀπαθείας ταῖς χάρισι,πάθη ποικίλα ἰᾶσαι Πατάπιε. Πάτερ Ὅσιε,Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Απολυτίκιον τοῦ ᾽Αποστόλου Τυχικοῦ.
῏Ηχος γ’.
Ἀπόστολε ἅγιε Τυχικέ, πρέσβευε τῷ ἐλεἡμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
῞Ετερον ᾽Απολυτίκιον τοῦ ᾽Αποστόλου Τυχικοῦ. (Χαραλάμπους Παπαδοπούλου.)
῏Ηχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τοῦ Παύλου μαθητὴς καὶ ἀκόλουθος ὑπάρχων, τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως χαίρων ἠγωνίσω, ὑψῶν ἀληθείας τὸν πυρσόν, καὶ ἔθνεσι παρέχων φωτισμόν. Διὰ τοῦτο, πανσεβάσμιε Τυχικέ, τιμῶντές σε νῦν βοῶμεν· Χαῖρε Χριστοῦ ὦ σκεῦος ἐκλεκτόν. Χαῖρε, Θεοῦ ἀπόστολε, ᾧ καὶ πρέσβευε δωρήσασθαι, πᾶσι τὴν λύτρωσιν.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἐφραίμ ὁ ἐν Ἀριζόνι
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀγωγῇ ἰσαγγέλῳ εὐχὴ καὶ δάκρυσιν, εὐαρεστήσας Κυρίῳ Φιλοθείτα Ἐφραίμ, πρὸς ζωὴν ἐκ τοῦ θανάτου μεταβέβηκας, ἐν Ἀριζόνι ἀσκητὰ ὁ ἐν τῇ Ἀμερική, εἰκάδος Μονῶν δομήτωρ, καὶ χάριν εὗρες πρεσβεύειν, ὑπέρ τῶν πίστει εὐφημούντων σε.
Ρώτα την καρδιά σου [Yüreğine Sor – Ask Your Heart]
https://www.youtube.com/watch?v=1aXltFrjjwc
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου