Διαβάζουμε τί γράφει ο Πατήρ Ποιμήν Βλάντ.

 

Να ξέρετε, αγαπητοί μου, ότι ο σημερινός άνθρωπος δεν πέφτει ξαφνικά, αλλά αργά. Ο διάβολος δεν έρχεται με θόρυβο, αλλά με ψεύτικη σιωπή. Σας λέει: "Άφησε την προσευχή για αύριο... σήμερα είσαι κουρασμένος... Ο Θεός καταλαβαίνει." Και το αύριο γίνεται μια εβδομάδα, ένας μήνας, ένας χρόνος. Και ο άνθρωπος δεν πέφτει πια, αλλά αδειάζει τον εαυτό του. Ξυπνάει το πρωί χωρίς δύναμη, ζει την ημέρα χωρίς νόημα και πηγαίνει για ύπνο το βράδυ χωρίς ηρεμία. Και μετά αναρωτιέται: "Γιατί είμαι έτσι;" Επειδή δεν στέκεται πια ενώπιον του Θεού.

Παραπονιόμαστε ότι δεν έχουμε βοήθεια, αλλά δεν θέτουμε τον εαυτό μας υπό βοήθεια. Παραπονιόμαστε ότι δεν έχουμε ηρεμία, αλλά δεν την αναζητούμε εκεί που πρέπει. Θέλουμε ο Θεός να μας ανυψώσει, αλλά δεν θέλουμε να γονατίσουμε. Θέλουμε θαύματα, αλλά δεν θέλουμε υπακοή. Θέλουμε να ενισχυθούμε, αλλά δεν θέλουμε να ταπεινώσουμε τον εαυτό μας. Και τότε ο άνθρωπος σπάει μέσα του, επειδή έχει κόψει τη σύνδεση με την Πηγή της ζωής.

Ο Θεός δεν μας ζητά μεγάλα πράγματα, μας ζητά την καρδιά μας. Μας ζητά να σταθούμε ενώπιόν Του για λίγο, να Του πούμε την αλήθεια, να ζητήσουμε τη βοήθειά Του. Η προσευχή δεν είναι για τον Θεό, είναι για εμάς. Ο άνθρωπος που δεν προσεύχεται δεν είναι πλέον ελεύθερος, είναι περισσότερο μόνος. Και ο άνθρωπος που είναι μόνος πέφτει εύκολα. Αλλά αυτός που επιστρέφει, έστω και αργά, έστω και πληγωμένος, έστω και κουρασμένος, αυτός δεν είναι χαμένος. Γιατί ο Θεός δεν αναζητά τέλειους ανθρώπους, αλλά ανθρώπους που επιστρέφουν.

apantaortodoxias.blogspot.com