Ο προφήτης μιλά για «Ἐμμανουήλ», ενώ το παιδί λαμβάνει το όνομα «Ἰησοῦς».

 

[...]Κομβικό σημείο της(Κυριακής προ Χριστού Γεννήσεως) περικοπής —και συχνά παραγνωρισμένο— είναι η ένταση ανάμεσα στην προφητεία και την ονοματοδοσία.

Ο προφήτης μιλά για «Ἐμμανουήλ», ενώ το παιδί λαμβάνει το όνομα «Ἰησοῦς». Η φαινομενική αυτή απόκλιση δεν είναι ασυνέπεια, αλλά θεολογική διάκριση.

Το «Ἐμμανουήλ» δηλώνει τον τρόπο της παρουσίας: μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός. Πρόκειται για οντολογική κατηγορία, για δήλωση σχέσης και εγγύτητας.
Δεν είναι κύριο όνομα, αλλά θεολογικό κατηγόρημα, ένας τίτλος που περιγράφει το μυστήριο της Ενανθρώπησης.

Αντιθέτως, το όνομα «Ἰησοῦς» δηλώνει την αποστολή μέσα στην ιστορία. Δεν περιγράφει απλώς ποιος είναι, αλλά τι πράττει: «σώσει τόν λαόν αὐτοῦ». Εδώ συναντώνται δύο επίπεδα θεολογίας: το εσχατολογικό και το ιστορικό. Ο Θεός είναι «μεθ’ ἡμῶν» όχι ως αφηρημένη εγγύτητα, αλλά ως ενεργός σωτηρία.
Το ένα όνομα αποκαλύπτει την οντολογία της παρουσίας ενώ το άλλο, την οικονομία της σωτηρίας. Η Εκκλησία δεν καλείται να επιλέξει ανάμεσα στα δύο, αλλά να τα κρατήσει σε δημιουργική ένταση.

Έτσι, η Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως δεν λειτουργεί απλώς ως προεόρτια μνήμη. Συνιστά θεολογική άσκηση: μας εκπαιδεύει να διαβάζουμε την ιστορία όχι ως αυτοτελές αφήγημα, αλλά ως χώρο ενσάρκωσης.
Ο Χριστός δεν γεννιέται για να επιβεβαιώσει μια προφητεία, αλλά για να τη μετασχηματίσει σε ζώσα παρουσία.
Και αυτή η παρουσία δεν ακυρώνει τον χρόνο, αλλά τον καθιστά τόπο σωτηρίας.

proskynitis.blogspot.com 

Ολόκληρη η ανάρτηση εδώ

Μάνος Λαμπράκης