”Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ζητά περισσότερα από όσα μπορεί να δώσει η Ρώμη” Το Καθολικό μέσο thecatholicherald επιχειρεί μια αποτίμηση της συνεύρεσης/συμπόρευσης Πάπα-Οικουμενικού σε Νίκαια-Κωνσταντινούπολη. Ο τίτλος του άρθρου είναι ενδεικτικός στασιμότητα ανυπέρβλητα εμπόδια για Ένωση συμφώνησαν ότι διαφωνούν:
Όταν ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ παρευρέθηκε στη Θεία Λειτουργία, η παρουσία του δίπλα στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο επιβεβαίωσε τη δέσμευση της Ρώμης στην χριστιανική ενότητα σε μια στιγμή που οι κοσμικές κυβερνήσεις σε Ανατολή και Δύση εμπλέκονται σε πολιτική σύγκρουση κεκλεισμένων των θυρών.
Κατά τη διάρκεια του κηρύγματός του, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος τόνισε την πνευματική ενότητα των δύο Εκκλησιών, αναγνωρίζοντας παράλληλα τα τρομερά θεολογικά εμπόδια που συνεχίζουν να εμποδίζουν την κοινωνία μεταξύ των ανατολικών και δυτικών χριστιανικών παραδόσεων.
«Ως διάδοχοι των δύο αγίων Αποστόλων, των ιδρυτών των αντίστοιχων Εκκλησιών μας», είπε, αναφερόμενος στον Πέτρο και τον Ανδρέα, «αισθανόμαστε δεμένοι από δεσμούς πνευματικής αδελφότητας».
Οι δύο άγιοι απόστολοι που επικαλέστηκε ο Πατριάρχης ήταν ο Πέτρος, ο οποίος έγινε ο πρώτος Πάπας, κήρυξε στη Ρώμη και μαρτύρησε εκεί, καθιστώντας την πόλη αυτή το κέντρο της Δυτικής Εκκλησίας, και ο Ανδρέας, τον οποίο η Κωνσταντινούπολη αργότερα διεκδίκησε ως δικό της ιδρυτή λόγω της ίδρυσης της Επισκοπής του Βυζαντίου, η οποία εξελίχθηκε σε κύριο πνευματικό κέντρο του ανατολικού χριστιανικού κόσμου.
Ο Πατριάρχης σημείωσε επίσης ότι «μπορούμε μόνο να προσευχόμαστε να επιλυθούν ζητήματα όπως το filioque και το αλάθητο, ώστε οι διαφορές στην κατανόηση να μην αποτελούν πλέον εμπόδια στην κοινωνία των Εκκλησιών μας».
Απευθυνόμενος στον κατάμεστο καθεδρικό ναό, ο Πάπας Λέων περιέγραψε τις τελευταίες έξι δεκαετίες διαλόγου ως «μια πορεία συμφιλίωσης, ειρήνης και αυξανόμενης κοινωνίας», προσθέτοντας ότι οι εγκάρδιες σχέσεις διατηρούνται μέσω «συχνής επαφής, αδελφικών συναντήσεων και ενθάρρυνσης του θεολογικού διαλόγου». Επανέλαβε ότι η επιδίωξη της πλήρους κοινωνίας παραμένει «μία από τις προτεραιότητες της διακονίας μου ως Επίσκοπος Ρώμης».
Μετά τη λειτουργία, ο Πάπας και ο Πατριάρχης βγήκαν στο μπαλκόνι πάνω από την αυλή για να ευλογήσουν τους πιστούς που είχαν συγκεντρωθεί παρά την έντονη βροχή. Μεταξύ των παρόντων ιεραρχών ήταν ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος Β΄.
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος εμφανίστηκε στο πλευρό του Πάπα Λέοντα σχεδόν σε κάθε σημαντική στιγμή της επίσκεψης, από τη συνάντηση με τον Πρόεδρο Ερντογάν στην Άγκυρα μέχρι τις εορταστικές εκδηλώσεις στη Νίκαια και τη Λειτουργία που τελέστηκε για τις καθολικές κοινότητες της Τουρκίας.
Η άρση των αναθεμάτων το 1965, που κάποτε περιγραφόταν ως πνευματική άνοιξη, έθεσε σε κίνηση το θεολογικό έργο που συνεχίζεται μέσω της Κοινής Διεθνούς Επιτροπής. Αν και η πρόοδος έχει επιβραδυνθεί εν μέσω εσωτερικών διαιρέσεων εντός της Ορθοδοξίας, και οι δύο ηγέτες έδειξαν την αποφασιστικότητά τους να διατηρήσουν τον διάλογο.
Το κήρυγμα του Πατριάρχη, ωστόσο, μετέφερε κάτι περισσότερο από μια έκκληση για ενότητα. Υποδήλωνε την προσδοκία ότι η Ρώμη, και όχι η Κωνσταντινούπολη, πρέπει να κάνει τις αποφασιστικές δογματικές παραχωρήσεις για την αποκατάσταση της κοινωνίας. Αναγνωρίζοντας το «filioque», την καθολική πεποίθηση ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό, και όχι μόνο από τον Πατέρα, και το «αλάθητο», την καθολική πεποίθηση ότι ο Πάπας είναι ανίκανος να κάνει λάθος στην απαγγελία δόγματος, ως «εμπόδια» για την κοινωνία, τα λόγια του ερμηνεύονται λιγότερο σαν αδελφική διπλωματία και περισσότερο σαν μια μετρημένη πρόκληση στις παραμέτρους του καθολικού οικουμενισμού. Υποδεικνύει άμεσα τα δόγματα για τα οποία διασπάστηκε η κοινωνία, σηματοδοτώντας την πεποίθηση ότι η ευθύνη για τη ρήξη βαρύνει πρωτίστως τη Ρώμη.
Η Ρώμη έχει επιδείξει θεμιτή λειτουργική ευελιξία σχετικά με το filioque — παραλείποντάς το στη Νίκαια και επιτρέποντας στους Καθολικούς της Ανατολικής ιεροτελεστίας να ομολογούν το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς αυτό, σύμφωνα με την παραδεδεγμένη παράδοση των τελετουργιών τους — αλλά το παπικό αλάθητο δεν μπορεί να υποβιβαστεί σε μια διαπραγματεύσιμη προσαρμογή ή πολιτισμική διακύμανση. Αν ίσχυε αυτό, θα έπαυε να ομολογεί έναν δογματικό ορισμό που διατυπώθηκε επίσημα από μια οικουμενική σύνοδο, την Α’ Βατικανή.
Η επιμονή του Πατριάρχη ότι η ενότητα δεν πρέπει να γίνει «απορρόφηση ή κυριαρχία» διευκρινίζει ότι η Ορθόδοξη ανησυχία παραμένει ο κίνδυνος ο δογματικός οικουμενισμός να κατακλύσει την τοπική εκκλησιαστική ταυτότητα.
Η κεντρική διαχωριστική γραμμή δεν είναι το αν η οικουμενική ζεστασιά διαρκεί, η παρουσία του Λέοντα αποδεικνύει ότι διαρκεί. Το βασικό ερώτημα είναι αν ο διάλογος Καθολικών-Ορθοδόξων μπορεί να προχωρήσει χωρίς να απαιτείται από καμία Εκκλησία να αναθεωρήσει δόγματα που αποτελούν συστατικά στοιχεία της αποστολικής και συνοδικής ταυτότητας.
Η ενότητα δεν μπορεί να απαιτεί τη διάλυση, την κατάργηση ή την εγκατάλειψη δόγματα που κάθε Εκκλησία ομολογεί ως αναπόσπαστο μέρος της δικής της δογματικής ακεραιότητας. Η ζεστασιά μπορεί να ανοίξει μια πόρτα που έχει κλείσει, αλλά το δόγμα εξακολουθεί να κρατά το κλειδί. Δεν υπάρχει εύλογο μονοπάτι προς την πλήρη κοινωνία που να απαιτεί από τον Καθολικισμό να σταματήσει να πρεσβεύει τα δόγματα με τα οποία ορίζει τη δική του συνοδική και αποστολική ταυτότητα.thecatholicherald
Οπότε η Ένωση αναβάλλεται…….και ούτε διαφαίνεται να είναι στα προσεχώς.. ”τίποτα δεν εποιήσαμεν” ομολογεί η Ρώμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου