Ἅγιος Νικόλαος (17ος αἱ.), Ἱερὰ Μητρόπολις Μόρφου
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴν ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Νικολάου Ἐπ. Μύρων τοῦ Θαυματουργοῦ, ποὺ τελέσθηκε στὴν πανηγυρίζουσα ἱερὰ μονὴ Ἁγίου Νικολάου παρὰ τὴν Ὀροῦντα, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (06.12.2021).
«Ἔτη πολλὰ νὰ ἔχετε ὅλοι σας, πατέρες, μητέρες, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές, ὅλοι σας νὰ ἔχετε ἔτη πίστεως.
Βλέπετε, στὸ ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου Νικολάου, τὸ πρῶτο-πρῶτο ἐπίθετο καὶ ἰδίωμα ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἀποτυπώνει καὶ ξεχωρίζει γιὰ αὐτόν, δὲν εἶναι τὰ θαύματά του τὰ πολλά, τὰ πάμπολλα ποὺ κάμνει. Θαυματουργοὶ ἅγιοι, στὴν Ἐκκλησία λίγοι ὀνομάστηκαν. Στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος, στὴν νεωτέρα Ἐκκλησία, στὸν 20ὸ αἰῶνα δηλαδὴ ὁ ἅγιος Νεκτάριος καὶ στὴν πολὺ πολὺ παλαιά, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θαυματουργός, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ πνευματικὸς τῆς γιαγιὰ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τῆς Μακρίνας. Αὐτοὶ ὀνομάστηκαν ἐπίσημα θαυματουργοί.
Στὸ ἀπολυτίκιο λοιπὸν τοῦ ἁγίου Νικολάου, μοῦ κάμνει ἐντύπωση, ποὺ τονίζεται πρῶτα πρῶτα ἡ πίστη του καὶ ὁ λόγος εἶναι γιατί ἂν δὲν εἶχε αὐτή την θερμουργό, τὴ ζηλωτικὴ πίστη, ἴσως δὲν θὰ ἦταν τόσο πολὺ θαυματουργός. Μάλιστα αὐτοὶ οἱ ἅγιοι, ἰδιαιτέρως οἱ δύο ποὺ εἴπαμε, ὁ Σπυρίδωνας ὁ Κύπριος ποὺ γιορτάζει σὲ λίγες μέρες καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος ποὺ πιθανότατα νὰ εἶναι καὶ αὐτὸς Κύπριος, ὅπως ἀποκάλυψε σὲ ἕναν ἅγιο ἡγούμενο στὸ Ἅγιο Ὅρος πρὶν μερικὲς δεκαετίες, στὸν πάτερ Ἀνδρέα τῆς Μονῆς Ἁγίου Παύλου, ὅταν τὸν εἶδε. Τὸν ρώτησε, παππούλη, ἀπὸ ποῦ εἶσαι καὶ ὁ ἅγιος τοῦ ἀπάντησε ὅτι ἡ καταγωγή του φτάνει ἀπὸ τὴν Κύπρο. Σκεφτεῖτε δηλαδὴ νὰ εἶναι καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος Κύπριος στὴν καταγωγή. Πῶς νὰ μὴν ὀνομαστεῖ τὸ νησί μας, «Νῆσος τῶν ἁγίων».
Νὰ ποιές εἶναι οἱ δυνάμεις οἱ δικές μας. Οὔτε ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, οὔτε τὸ ΝΑΤΟ, οὔτε ἡ CIA, οὔτε ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση, οὔτε ἡ Ρωσία. Οἱ δυνάμεις μας εἶναι οἱ ἅγιοί μας καὶ γιὰ νὰ γίνεις ἅγιος τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ κρατήσεις εἶναι τὴν ὀρθόδοξον πίστη.
Ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας, ἔκανε τὸ θαῦμα ποὺ ἔμεινε ὀνομαστὸ σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Μέσα στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ποὺ ἦταν παρών, ὁ ἅγιος Νικόλαος, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, μεγάλοι ἅγιοι τῆς πίστεώς μας αὐτοί, θεμελιακοὶ ἅγιοι, θεμελιοῖ τῆς Ἐκκλησίας, ἔκανε τὸ γνωστὸ θαῦμα μὲ τὸ κεραμῖδι ποὺ ἔμεινε ὀνομαστὸ τὸ θαῦμα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος τοῦ θαυματουργοῦ. Ὅταν ἔβλεπε ἐκεῖ ὅτι ὁ αἱρετικὸς Ἄρειος μὲ τὴ ρητορεία του, μὲ τὴν ὀμορφιά του, ἦταν καὶ ὄμορφος ὁ ἀναθεματισμένος, ρήτορας μεγάλος, ὑπῆρχε κίνδυνος νὰ λυγίσουν οἱ πιὸ ἁπλοϊκοὶ ἀρχιερεῖς μὲ ἀποτέλεσμα ἡ Σύνοδος ἐκείνη νὰ μὴν δογματίσει ὀρθόδοξα, συμβαίνει καὶ αὐτὸ ξέρετε οἱ Σύνοδοι νὰ πλανηθοῦν. Λὲν μερικοὶ ὅτι πάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶναι ἡ Σύνοδος ὅμως πάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶναι οἱ θεοφόροι Πατέρες. Τώρα ποὺ θὰ πῶ τὸ δι᾿ εὐχῶν, τί θὰ πῶ, πάτερ Ἰάκωβε; Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων συνόδων; Ὄχι, ἀλλὰ Δι᾿ευχών τῶν ἁγίων Πατέρων θὰ πῶ. Ἡ λατρεία ἐπιβεβαιώνει τὸ δόγμα καὶ κάνει τὸ σοφὸν σαφές. Τότε λοιπὸν ἔκανε ὁ ἅγιος Σπυρίδων ἐκεῖνο τὸ θαῦμα μὲ τὸ κεραμῖδι ποὺ τὸ ἄνοιξε ὁ ἅγιος καὶ ἀνέβηκε ἡ φωτιὰ πάνω, ἔπεσε τὸ νερὸ κάτω καὶ ἔμεινε μέσα στὴ χούφτα του τὸ χῶμα τὸ πυρίκαυστο καὶ ὑγρό, καὶ τοὺς εἶπε, νὰ ἡ Ἁγία Τριάδα, «Μονὰς ἐν Τριάδι, Τριὰς ἐν Μονάδι, Μονὰς ἐν Τριάδι».
Ὁ ἅγιος Νικόλαος, στὴν ἴδια Σύνοδο, τὴν Α’ Οἰκουμενική, φαίνεται ἦταν πιὸ θερμουργὸς καὶ ἂς ἤτανε ὅπως λέει τὸ ἀπολυτίκιό του “κανόνα πίστεως” καὶ στὴ συνεχεια λέει “καὶ εἰκόνα πραότητος”. Ξέρετε δὲν ἦταν κανένας θυμωθκιάρης (θυμώδης) σὰν ἐμένα, ἦταν εἰκὸν πραότητος ὁ ἅγιος. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀναπαύεται στοὺς πράους καὶ ταπεινούς. Ἕνας τέτοιος πρᾶος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, ἦταν ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ ὁποῖος αὐτὸς ὁ πρᾶος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, ὅταν ἄκουσε τὸν μορφονιὸ τὸν Ἄρειο νὰ κηρύττει καὶ νὰ λέει ὅτι, ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Θεὸς ἀλλὰ εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ ὅπως ἐμεῖς, κτίσμα δηλαδή, ἐπλήσθην θυμοῦ, ἱεροῦ θυμοῦ ὁ ἅγιος.
Ὅταν εἶναι γιὰ τὴν πίστη σας, ὅταν εἶναι γιὰ τὴν πατρίδα σας, ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος, καὶ γιὰ τὴν ἠθικὴ ὑπόσταση τοῦ σώματός μας, πρέπει νὰ ἔχομε θυμὸ μὲ ὅποιο πλησιάζει κοντά μας μὲ κακόδοξες καὶ ἀνήθικες διαθέσεις. Λέει μιὰ παροιμία τῆς Κύπρου “Ὁ πελλὸς θέλει ἀντίπελλον”, νήστευαν οἱ παλαιοὶ γιὰ νὰ τὰ ποῦν αὐτά. Αὐτὸ ἐπιβάλλεται γιὰ νὰ ἔρχεται ἰσορροπία σὲ μερικοὺς ποὺ ἐπιδιώκουν τὴ δυσαρμονία, τὴν ἀνισορροπία, τὴν κακοδοξία, τὴν αἵρεση ποὺ ὁδηγεῖ στὸν θάνατο τὸν αἰώνιο.
Ἐπειδὴ εἶδε τὴν καρδία τοῦ Ἀρείου ὁ ἅγιος Νικόλαος, πλησθεὶς θυμοῦ, ἱεροῦ θυμοῦ, τοῦ ἔδωσε ἕνα ράπισμα, ἕναν μπάτσο.
Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, σὰν καλὸς Ρωμαῖος πολίτης ποὺ ἦτο, τὸν ἔβαλε φυλακὴ γιατί τοῦ παρέβηκε τὸν νόμο. Δὲν πρέπει, τοῦ εἶπε, νὰ κτυποῦμε ἀκόμη καὶ τοὺς αἱρετικούς. Παρέβηκες τὸν νόμο; Πρέπει νὰ μπεῖς φυλακὴ ἀφοῦ ἔτσι λέει ὁ νόμος τοῦ κράτους. Ἀλλὰ ὑπάρχει ἕνας νόμος ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ τοὺς νόμους τοῦ κράτους καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ νόμος τῆς πίστεως. Τὰ κράτη ἔρχονται καὶ φεύγουν ἡ πίστη ὅμως μένει αἰώνια. Καὶ ἡ πίστη, μᾶς ὁδηγεῖ ποῦ; Ὄχι σὲ μίαν πολιτεία ποὺ θὰ ζήσουμε 50, 70, 100 χρόνια. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη ὅταν εἶναι πράγματι ὀρθόδοξη, ὁδηγεῖ στὴν ἁγιότητα, ὅπως ὁδήγησε τὸν βοσκὸ Σπυρίδωνα, ὅπως ὁδήγησε τὸ τέκνο της Λυκίας τὸν Νικόλαο. Ἰδοὺ ποῦ ὁδήγησε αὐτοὺς ἡ ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἡ ὁμολογία της. Στὴν ἁγιότητα ὁδηγεῖ, δηλαδὴ στὴν αἰώνια ζωή. Ἁγιότητα σημαίνει ὅταν πεθάνω, νὰ μὴν πεθάνω ἀλλὰ νὰ ἔχω ἄφεση ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴ αἰώνιον. Οἱ ἅγιοι αὐτὸ τὸ πίστεψαν μὲ ὅλη τους τὴν καρδιὰ καὶ δὲν φοβήθηκαν ἀφοῦ ὅταν χρειάστηκε ἔβαλαν τοὺς αἱρετικοὺς εἰς τὴ θέση τους, τοὺς ἔδειραν κιόλας, ἀντιστάθηκαν ἀπέναντί τους. Δὲν ἦταν εὐγενεῖς ὅπως μᾶς θέλει ἡ ἀνακατωμένη Εὐρώπη. Στὴν πίστη χρειάζεται ἀνδρεῖα, ὄχι εὐγένεια. Ἀνδρεία χρειάζεται καὶ ὁμολογία.
Εἴδατε χθὲς εἰς τὴν Ἀθήνα; Ὁ πάτερ Ἰωάννης Διώτης, εἶναι πιὸ μεγάλος σὲ ἡλικία ἀπὸ τὸν πάτερ Πολύβιο. Ἐξέδωσε ὅλη την πατρολογία σὲ 150 τόμους καὶ γύριζε νὰ τὴν πουλήσει σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ἦλθε καὶ στὸ ἐπισκοπεῖον στὴν Εὐρύχου, νὰ σκεφτεῖτε, ἔτσι γεροντάκι. Ὅταν ἐπῆγε ὁ πάπας προχτὲς εἰς τὴν Ἀθήνα, μετὰ ἀπὸ ἐμᾶς, μέσα σὲ ὅλο ἐκεῖνο τὸ πλῆθος τῶν εὐγενικῶν, ὁ παππούλης, ὁ γέρο παπᾶς, σηκώθηκε καὶ φώναξε: «Εἶσαι αἱρετικός».
Τὸν συνέλαβε ἀμέσως ἡ ἀστυνομία, ἔκαμε τὴ δουλειά της, καὶ μὲ αὐτὸ τὸ πολύ-πολὺ νὰ πιάσει κανένα μπαξίσι. Ἔκαμε τὴ δουλειά του ὅμως καὶ ὁ πάτερ Ἰωάννης ὁ ὁποῖος ἂν εἶχε καὶ μερικὰ ἁμαρτήματα λάθη καὶ πάθη, τοῦ τὰ ἔσβησε ἀμέσως ὁ Χριστός, διὰ τῆς ὁμολογίας. Τὴν ἀλήθεια εἶπε ὁ ἄνθρωπος, δὲν πρόσβαλε κανέναν. Ὅταν δὲν συλλειτουργὰ μαζί μας ὁ πάπας καὶ ὁ κάθε πάστορας, σημαίνει κάτι ἔχει ἡ πίστη του. Δὲν εἶναι πίστη ἁγίου Νικολάου, δὲν εἶναι πίστη ἁγίου Σπυρίδωνα, δὲν εἶναι κανόνες πίστεως, οὔτε ἐγκρατείας διδάσκαλοι.
Καὶ κάποιος ἐπί τέλους πρέπει νὰ πεῖ τὴν ἀλήθεια. Πόσο δηλαδὴ ὅλοι νὰ σιωπήσουμε; Γιὰ ποιόν φόβο; Τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων; Τὸν φόβο τῶν ἀστυνομικῶν; Ποῦ πάει τελικὰ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ποὺ ἐνεφύσησε τὸν Μέγα Νικόλαο καὶ τὸν ὁδήγησε στὴ φυλακὴ ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος; Γιὰ νὰ δεῖτε ποιός τὸν ἀποφυλάκισε δεῖτε πάνω στὴν εἰκόνα του. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία, τὸν ἐπισκέφτηκαν στὴ φυλακὴ τὴ νύχτα καὶ τοῦ ἔδωσαν γιὰ δῶρο ὁ Χριστὸς ἕναν Εὐαγγέλιο καὶ ἡ Παναγία ἕναν ὠμόφορο, αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ φορῶ ἐγώ. Τὸν βρῆκαν τὸ πρωὶ οἱ δεσμοφύλακες νὰ κάθεται μὲ τὸ ὠμοφόριο καὶ νὰ διαβάζει τὸ Εὐαγγέλιο. Του εἶπαν, πάτερ Νικόλαε, ποιός σου τὰ ἔδωσε τοῦτα; Μὲ ἐπισκέφθηκαν ψές, τοὺς εἶπε, ὁ Κύριος καὶ ἡ Κυρία ἡ Θεοτόκος καὶ μοῦ τὰ πρόσφεραν. Συγκλονισμένοι, πῆγαν καὶ τὸ εἶπαν στὸν Μέγα Κωνσταντῖνο.
Γονάτισε ὁ αὐτοκράτορας μπροστὰ στὸν ἅγιο Νικόλαο, στὸν κανόνα τῆς πίστεως, ζήτησε συγχώρεση καὶ ἔγινε μὲ τὴ σειρά του καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Μέγας Κωνσταντῖνος.
Ἔτσι γίνεσαι ἅγιος εἴτε διὰ τῆς ἀσκήσεως, εἴτε διὰ τῆς ὁμολογίας, εἴτε διὰ τοῦ μαρτυρίου, διὰ τοῦ αἵματος. Σὲ ὅλα ὅμως, εἴτε εἶναι μαρτύριο αἵματος, εἴτε μαρτύριο συνειδήσεως, εἴτε ὁμολογία πίστεως, χρειάζεται ἡ ὀρθόδοξη πίστη. Μόνον τότε κοινωνοῦμε τῆς ἁγιότητας τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Προσέξατε προηγουμένως ὅτι ὅπως σὲ κάθε Λειτουργία πρὶν νὰ κοινωνήσουμε, εἴπαμε «Πιστεύω εἰς ἕναν Θεόν». Ὁ ἐπίσκοπος, ἂν δὲν ὑπάρχει ἐπίσκοπος ὁ ἱερέας, παράλληλα καθὼς τὸ λέει ὁ κόσμος ἔξω μὲ τοὺς ψάλτες σιγοψέλνει το «Πιστεύω» μέσα στὸ ἱερό. Ἂν δὲν πεῖς τὸ «Πιστεύω» ὀρθόδοξα, δὲν πρέπει νὰ κοινωνήσεις. Ἀκοῦτε; Ἐὰν δὲν ποῦμε τὸ «Πιστεύω» ὀρθόδοξα καὶ βάλουμε μέσα κακοδοξίες, δὲν μποροῦμε νὰ κοινωνήσουμε Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Δηλαδή, δὲν θὰ συγχωρεθοῦν οἱ ἁμαρτίες μας γιατί δὲν θὰ ἔχουμε ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ δὲν θὰ ἔχουμε ζωὴν αἰώνιον. Μόνον τὸ μέγα ἔλεος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει, αὐτὸ δὲν τὸ διαφεντεύουμε ἐμεῖς, ἄλλος εἶναι ὁ ἀφέντης, ὅποιον θέλει σώζει.
Ἀλλὰ ἐμεῖς ξέρομε ποιό καράβι μπορεῖ νὰ περάσει τὸ μέγα πέλαγος τοῦ κόσμου τούτου καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν αἰώνια ζωή, στὴν χώρα τῶν ζώντων. Αὐτὸ τὸ καράβι εἶναι μόνον ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.
Καὶ εἶναι ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία ὄχι γιατί ἔχει τοὺς πιὸ πολλοὺς πιστοὺς ὅπως λὲν οἱ παπικοὶ ἀλλὰ γιατί διαφυλάττει τὴν ὀρθόδοξη πίστη τῶν ἁγίων. Ἐπίσης ἐπειδὴ εἶναι, ἡ μόνη, ἡ ὁποία διαθέτει τὴν θεραπευτικὴ ἀγωγή, πῶς νὰ θεραπεύσομε διὰ τῆς ὀρθοδόξου ἀσκήσεως καὶ πίστεως, τὴν καρδία μας ἀπὸ τὰ πάθη μας καὶ τὰ λάθη μας, κληρονομικὰ καὶ ἐπίκτητα. Ἡ μόνη ποὺ ξέρει αὐτὴ τὴν τέχνη καὶ νά ᾿ναὶ καλὰ μέσα στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, οἱ ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ ἅγιες Μητέρες μας, τὰ ἔγραψαν κιόλας μέσα στὰ βιβλία, πῶς μαζεύεται ὁ νοῦς, πῶς καθαρίζει ἡ καρδιά. Τὰ ἔχουμε πεῖ ἄλλες φορὲς ὅμως ὅλα αὐτὰ λέγονται μὲ μίαν λέξη, μετάνοια.
Ἕνας καθολικός, νομίζει ὅτι ἡ μετάνοια εἶναι ἡ μεταμέλεια. Μὰ μεταμέλεια ἔκαμε καὶ ὁ Ἰούδας καὶ τελικὰ ἐπῆγε καὶ αὐτοκτόνησε. Ἡ μετάνοια εἶναι ἄλλο πρᾶγμα. Εἶναι ἡ ἀλλαγὴ προσανατολισμοῦ τοῦ νοῦ. Ὁ νοῦς βλέπει, ὄχι τί λὲν οἱ ἄλλοι ἢ τὰ πάθη τῶν ἄλλων γιὰ νὰ κρίνει καὶ νὰ κατακρίνει ἀλλὰ ὁ ὀρθόδοξος νοῦς βλέπει τὰ δικά του. Τί ὡραῖο πρᾶγμα, νὰ βλέπω τὰ δικά μου λάθη, τὰ δικά μου πάθη.
Μοῦ εἶπε προχτὲς μιὰ Παφίτισσα, μὲ τὸν αὐθορμητισμὸ ποὺ χαρακτηρίζει τους Παφίτες, “Μὲ τοῦτα ὅλα ποὺ ἀκούω, Δεσπότη, φοβοῦμαι. Τὰ μωρὰ μὲ τὰ σχολεῖα, μὲ τὲς ἐνέσεις, μὲ πολέμους, μὲ προφητεῖες ποὺ λέεις καὶ σὺ καὶ φοβοῦμαι. Τί θὰ κάμω νὰ μὴν φοβοῦμαι”;
Τῆς λέω, ἐσὺ τί κάμνεις; Δὲν μοῦ φαίνεσαι φοβισμένη.
Νὰ σοῦ πῶ, μοῦ λέει. Ἐπῆγα καὶ ρώτησα τὴ γιαγιά μου καὶ μοῦ εἶπε, κόρη μου, οἱ πολλὲς σκέψεις φέρνουν φόβο.
Ἀκοῦτε; Οἱ πολλὲς σκέψεις φέρνουν φόβο καὶ μαράζι, κατάθλιψη δηλαδή. Ἄρα, τῆς λέω, ἡ γιαγιά, σοῦ εἶπε τὴν ἀπάντηση. Ἡ θεραπεία εἶναι: Λιγότερες σκέψεις καὶ πολὺ προσευχή. Αὐτὸ εἶναι, ἔτσι φεύγει ὁ φόβος «Ἠ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον» καὶ ἡ τελεία ἀγάπη εἶναι νὰ προσεύχεσαι στὸν Ἀγαπημένο, στὸν Χριστό μας.
Σὲ μιὰ στιγμή, ἐπειδὴ ψάλλαμε πολὺ ὡραῖα σήμερα, περηφανεύτηκα μέσα μου. Καὶ σκέφτηκα τί καλὸ μοναστήρι κάμαμε! Μέσα στὴ λειτουργία σκεφτόμουν τί ὡραία ψέλνουμε, τί ὡραία τάξη ἔχουμε καὶ ἄρχισα ἔτσι νὰ αὐτοεπαινοῦμαι. Ἀμέσως τὸ κατάλαβα, δόξα τὸν Θεό, γρήγορον νοῦν νομίζω ἔχουμε, δόξα τὸν Θεό, νὰ μὴν τὸν χάσουμε ὅμως.
Καὶ λέω, μὰ τί κάμνεις τώρα, Νεόφυτε; Αὐτοδοξάζεσαι; Ἀμέσως γύρισα πάνω στὴν ἁγία τράπεζα πάνω στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸ ποὺ κοινωνήσατε, καὶ τοῦ λέω, Χριστέ μου, Σὲ παρακαλῶ, μάθε μὲ νὰ θέλω μόνον τὴ δόξα Σου. Ἐσὺ εἶσαι ἡ δόξα μου, ἐγὼ δὲν εἶμαι τίποτε. Χωρὶς Ἐσένα εἶμαι ἕνα τίποτε, “nothing”, μηδέν.
Ὅταν ἔτσι ἀρχίσουμε νὰ σκεφτόμαστε, τότε σκεφτόμαστε ὀρθόδοξα.
Μόλις σκέφθηκα κάτι, καὶ κατάλαβα τὸ λάθος τῆς σκέψης μου, τί ἔκαμα; Μίλησα τοῦ Χριστοῦ, μίλησα τῆς ἀγάπης καὶ ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ Χριστός. Τοῦ εἶπα, Χριστέ μου, ὄχι τὴ δόξα μου ἀλλὰ τὴ δόξα Σου θέλω τὴν αἰώνια. Ἡ δική μου μέχρι ποῦ θὰ πάει; 70 χρόνια, 80; Μετὰ ποιός θὰ ξέρει, ἀπὸ τὰ παιδιά σας καὶ τὰ ἐγγόνια σας τὸν πανύψηλο δεσπότη; Κανένας. Πέστε στὰ παιδιά σας τώρα γιὰ τὸν Χρύσανθο, ποὺ ἦταν ὁ προκάτοχος μᾶς ὁ μακαριστός, κανένας δὲν τὸν ξέρει, γενεὰ ἔρχεται, γενεὰ φεύγει. Μὴν ψάχνομε ἐμεῖς νὰ γράψομε ἱστορία καὶ νὰ ἔχομε δόξα. Τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ νὰ θέλομε ποὺ εἶναι αἰώνια.
Εἴπαμε ὅτι ἡ προϋπόθεση εἶναι Πίστη ὀρθόδοξη καὶ μετάνοια, θεραπευτικὴ ἀγωγὴ τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς “Καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται”, ὅλα τὰ ὑπόλοιπα δηλαδὴ χρήματα, μέριμνες, ἀγωνίες, πατρίδες. «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται». Ξαναδιαβάστε τὸ Εὐαγγέλιο, διαβάστε βίους ἁγίων, διαβάστε Ψαλτήρι καὶ ἀγαπῆστε τον Ἀγαπημένο, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ Αὐτὸς θὰ κουμαντάρει τὲς σκέψεις καὶ τὴν καρδία.
Ὕστερα, ξέρετε, τί σκέφτηκα ὅταν ἔκλεισε τὸ τηλέφωνο ἡ Παφίτισσα; Πήγαμε νὰ σπουδάσουμε φιλοσοφία καὶ μᾶς δίδασκαν τὴ φιλοσοφία Ντεκάρτ. Ἕνας δυτικὸς φιλόσοφος ὁ ὁποῖος εἶπε ἕνα ρητὸ καὶ τὸ γράφαμε κιόλας ἐμεῖς οἱ ἀνόητοι. Τὰ γράμματα, τὰ ἄθεα τῆς Εὐρώπης, Cogito ergo sum, σκέφτομαι ἄρα ὑπάρχω.
Πήγαμε καὶ τὸ εἴπαμε τοῦ ἁγίου Πορφυρίου καὶ λέει, λάθος, παιδί μου. Αὐτὸς εἶναι τοῦ πάπα. Αἱρετικὴ πίστη αἱρετικὴ φιλοσοφία γεννᾶ. Ἐμεῖς, μοῦ λέει, προσευχόμαστε γιὰ νὰ ὑπάρχουμε. Ἀκοῦς; Προσεύχομαι ἄρα ὑπάρχω. Μερικοὶ λέν, ἀγαπῶ ἄρα ὑπάρχω. Μὰ ἅμα δὲν προσεύχεσαι, ἅμα δὲν νηστεύεις, ἅμα δὲν ἀσκητεύεις, ἅμα δὲν κοινωνάς, ἅμα δὲν μετανοεῖς, θὰ ἀγαπᾶς; Θὰ λέμε τώρα ψέματα καὶ ὑποκρισίες; Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ κατάληξη. Ὅλα ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία «Τοῦτο τὸ γένος τῶν δαιμόνων οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ».
Δὲν εἶναι τυχαῖο, ποὺ στὸ ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου Νικολάου, μετὰ ἀπὸ τὸν κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος λέει Ἐγκρατείας Διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου.
Δίδασκε τὸν κόσμο του τὴν ἐγκράτεια καὶ ἡ ἐγκράτεια δὲν εἶναι μόνον ἡ νηστεία, δὲν εἶναι μόνον τὸ φαΐ. Εἶναι οἱ ἐπιθυμίες, οἱ λογισμοὶ καὶ οἱ σκέψεις.
Ὄχι πολλές, πολλὲς σκέψεις, ὄχι πολλὲς ἀναλύσεις. Πολὺ Ψαλτήρι, πολλὲς προσευχὲς καὶ νὰ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ Τοῦ λέμε: Κύριέ μου Ἰησοῦ Χριστέ, δώρησέ μοὶ πραότητα, ταπείνωση καὶ ἁπλότητα. Αὐτὸ ζητοῦσε ὁ ἅγιος Εὐμένιος καὶ ἅγιασε. Ἐπίσης τὸ ἄλλο ποὺ ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος: Κύριέ μου Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς καὶ τὸν κόσμο σου ἅπαντα.
Ὅπως βλέπετε ἕνας ἅγιος δὲν ἔχει μόνον ἔγνοια τὸν ἑαυτούλη του καὶ τὰ παιδάκια του, ἀλλὰ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Νὰ ἀνοίγετε τὴ μνήμη σας, νὰ ἀνοίγετε τὴν καρδιά σας, νὰ προσεύχεστε, νὰ νηστεύετε, νὰ ζητᾶτε πραότητα, ταπείνωση, ἁπλότητα καὶ θὰ γεμίσετε χάριν Θεοῦ, ἐνέργεια δηλαδὴ Θεοῦ. Χάριν, σημαίνει δύναμις Θεοῦ.
Καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ ἔλθει ὕστερα, ἀργότερα ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Δόξα Θεοῦ, σημαίνει φῶς τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ τὸ φῶς, ἔλεγε ἡ ἁγία γερόντισσα Γαλακτία, εἶναι γεμᾶτο πληροφορίες. Ἐσεῖς οἱ νεώτεροι ἐδῶ, ὅταν παίρνετε πολλὲς πληροφορίες ἀπὸ τὰ κομπιοῦτερ σας, σημαίνει ὅτι ἐπήρατε πολλὲς γνώσεις. Ἅμα θέλετε, ὅμως γιε μου, πολλὲς γνώσεις, τότε πολὺ προσευχὴ καὶ ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ θά ᾿ρθεῖ νὰ σᾶς συναντήσει ὅποτε θέλει ἐκείνη.
Ἐμεῖς θὰ θέλουμε μόνον πραότητα, ταπείνωση καὶ ἁπλότητα. Ὅταν μᾶς δοθοῦν αὐτά, ἔρχεται καὶ ἡ δόξα ὅποτε θέλει ὁ Θεός. Ὄχι ὅπως ἔκαμε ὁ ἀδέσποτος δεσπότης μέσα στὸ ἱερό, ὄχι ἔτσι ἀλλὰ ὅπως ἔκαμε ὁ ἅγιος Νικόλαος. Ἐμεῖς ἔχουμε πρότυπο τοὺς θεοφόρους ἁγίους. Αὐτοὺς ἀκοῦμε, αὐτοὺς ἀκολουθοῦμε».
immorfou.org.cy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου