Ἕνας λόγος, ἀπλός, ἀπὸ τὴν καρδιά.

 

Ἐκείνη ἡ γυναίκα στὴ συναγωγὴ, ἡ συγκύπτουσα δεκαοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια,

δὲν εἶναι μία φιγούρα ἀπὸ τὴν ἱστορία.

Εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύση ὁλόκληρη:

σκυμμένη ἀπὸ βάρος ποὺ δὲν θυμᾶται πια πότε ξεκίνησε, δεμένη μὲ φόβους, ἀμφιβολίες, ἀδικίες, ἁμαρτίες, τραύματα,

δεμένη ἀπὸ ἄλλους καὶ ἀπὸ τὸν ἑαυτό της.

Καὶ ὁ Χριστὸς ἔκανε κάτι παράξενο·

δὲν τὴν ἐρώτησε τίποτε.

Δὲν ζήτησε ἐξήγηση.

Δὲν ἀπαίτησε ὁμολογία.

Δὲν ἤθελε ἀπολογητικὲς ἀναλύσεις.

Τὴν εἶδε. Κι αὐτὸ ἔφτανε.

Ἔνα βλέμμα Θεοῦ ποὺ σὲ βλέπει ὅπως εἶσαι, κι ὅχι ὅπως νομίζεις ὅτι φαίνεσαι.

Καὶ ἔπειτα, ἡ ἀνέλπιστη φράση:

«Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου».

Καμία ἀνάλυση. Καμία φιλοσοφία.

Μόνο ἡ ἀπόλυτη κυριότητα ἐνὸς Θεοῦ ποὺ ὅταν μιλά, τὰ βάθη τῆς φύσης ὑπακούουν.

Και τὴν ἀκουμπᾶ. Οὐχὶ μὲ ἐνέργειες μυστήριες, οὐδέ μὲ συστήματα ἀγνώστου τεχνολογίας, ἀλλὰ μὲ χέρια ἁπλά, ἱερά, ἀνθρώπινα.

Χέρια ποὺ οὔτε ἡ σημερινὴ ἐπιστήμη θὰ μπορέσει ποτὲ νὰ κατανοήσει,

γιατί ὅ,τι εἶναι ἀπολύτως ἀληθινό,

δὲν χωρᾶ στὰ ἔργα ἀνοήτων θεωριῶν.

Καὶ ἀμέσως — ὄχι μὲ διαδικασίες,

ὄχι μὲ εξετάσεις, ὄχι μὲ ἀμφιβολίες

— ἀνωρθώθη.

Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστήριο ποὺ θέλω νὰ κρατήσω.

Δὲν μ’ ἐνδιαφέρει ἀν κάποιος το θεωρεῖ ἄλογο.

Δὲν μ’ ἀφορά ἂν ἡ ἐπιστήμη μὲ λέει ἀφελῆ.

Οὐδὲν με νοιάζει ἂν ὁ κόσμος ὁμολογεῖ ἄλλες θεωρίες, ὅπου ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα τυχαῖο συμβάν μὲ προθεσμία λήξεως.

Διότι Ἐκεῖνος ποὺ ἔφτιαξε τὰ ἄστρα

δὲν θὰ ἀφήσει τὸ πλάσμα Του ἄρμενιστο στὸ σκοτάδι.

Οὔτε θὰ τὸ παραδώσει σὲ συστήματα,

σὲ ἀριθμούς, σὲ τεχνητὲς νοημοσύνες,

σὲ κώδικες ποὺ νομίζουν ὅτι μπορούν νὰ κυβερνοῦν καρδιές.

Ἡ ἀγάπη Του προηγεῖται.

Ἡ ἀγάπη Του ὑπερβαίνει.

Ἡ ἀγάπη Του μᾶς ἀνασταίνει.

Καὶ κάθε φορά ποὺ ἀνυψώνεις τὸ βλέμμα σου καὶ λες· «Κύριε, βλέπεις;»,

σου ἀπαντᾷ μὲ ἕνα βλέμμα ἀπαλὸ,

σὰν ἥλιο ποὺ σηκώνεται ἀργά:

«Σε βλέπω, παιδί μου.

Καὶ σὲ λύνω ἀπό κάθε δυσκολία».

Αὐτὸς εἶναι ὁ Θεός ποὺ πιστεύω.

Ὁ Θεός τῆς ἀοράτου ἁπλότητος.

Ὁ Θεός ποὺ δὲν φοβᾶται τὰ σκοτάδια τοῦ καιροῦ.

Ὁ Θεός ποὺ ὅπου πατήσει, τὰ δεσμὰ πέφτουν.

Καὶ ὅσο ἔχει ὁ κόσμος τέτοιες ψυχὲς ποὺ ἀναζητοῦν τὸ πρόσωπό Του,

ὁ κόσμος δὲν μπορεῖ νὰ χαθεῖ.

Οὔτε νὰ σκλαβωθεῖ.

Οὔτε νὰ χαμηλώσει ὡς ζῶον πειραματικόν.

Διότι ἡ ἀγάπη Του ἔχει ἤδη γράψει τὴν τελευταία λέξη.

Καὶ ἡ λέξη αὐτή — ὅπως τὴν εἶπε ἐκεῖνην τὴν ἡμέρα — εἶναι:

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Σπυρίδων Αρχιμανδριτης Σπυριδων Κάντας