Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΙΑ’ (11ῃ) τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Δανιὴλ τοῦ Στυλίτου τοῦ ἐν τῷ Ἀνάπλῳ. (490)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Λουκᾶ, τοῦ νέου Στυλίτου ἐν Χαλκηδόνι. (979)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἀκεψεῆ καὶ Ἀειθαλᾶ. (354)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη Μείρακός τινος, καὶ διήγησις πάνυ ὠφέλιμος. (~640)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Τερεντίου, Βικεντίου, Αἰμιλιανοῦ καὶ Βεβαίας, ξίφει τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Πέτρου τοῦ ἀσκητοῦ καὶ Ἀκεψιμᾶ, τῶν ἐν Περσίδι.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Νικηφόρου Β΄ τοῦ Φωκᾶ, εὐσεβεστάτου ἄνακτος τῆς Ῥωμανίας καὶ προστάτου καὶ κτίτορος πολλῶν μονῶν. (969)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Νίκωνος τοῦ «ξηροῦ», τῆς Λαύρας τῶν Ἐγγὺς Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (1101)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Νίκωνος τοῦ νέου, τοῦ ἐκ Ῥωσίας καταγομένου, καὶ ἐν τῷ Ξηρῷ ὄρει τῆς Κωνσταντινουπόλεως θεοφιλῶς ἀσκήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἡμῶν Βηχιανοῦ καὶ Νόμωνος, τῶν ἐν τῇ νήσῳ Κύπρῳ ἀσκησάντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Λεοντίου τοῦ ἐν Ἀχαΐᾳ, κτίτορος τῆς μονῆς τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ. (1452)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Κούξα Βελίτσκο τῆς Ὀδησσοῦ, (11/12 και 24/12, 1964)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ Ὁμολογητές: Θεόφανης (Ἰλμίνσκι), ἐπίσκοπος Περμ καὶ Σολικάμσκ, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ δύο Ἱερέων καὶ πέντε λαϊκῶν μαρτύρων (1918), ἐπίσκοπος Σεραφεὶμ (Τσιτσάγκοφ), Ναζάριος (Gribkov), Νικόλαος (Krylov), Ἀλέξιος (Veselovsky), Πέτρος (Vorona), Ἀλέξιος (Smirnov), Βασίλης (Zavgorodny), Ῥαφαὴλ (Tyupin), Βικέντιος (Nikolsky), Σέργιος (Srebryansky), Παρασκεύα (Fedorova) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπό τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξις πάντων καὶ πασῶν τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας ἐν Γεωργίᾳ, ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως αὐτῆς ἄχρι τῆς σήμερον.
Τῇ ΙΒ΄(12ῃ) τοῦ μηνός Δεκεμβρίου, ἡ κοίμησις τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἠρωδίωνος τοῦ Ῥουμάνου τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ τοῦ ἐν τῇ Καψάλᾳ ἀσκήσαντος ( 1990).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ κοίμησις τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Μαρίας Μαγδαληνῆς τῆς ἐρημίτιδος τῆς ἐν τῷ ὄρει Σινᾶ ἀσκησάσης ἐκ Γαλλίας, ἐν εἰρήνῃ τελειωθείσης (2013).
«Τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης. απεθάνετε γαρ, και η ζωή υμών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ·» (Κολοσσαείς Γ’,2-3)
– Ο γέρο-Ηρωδίων μπήκε με άριστα στον Παράδεισο, είπε ο Άγιος Παΐσιος.
π. Ηρωδίων ο Ρουμάνος, ο διά Χριστόν σαλός της Καψάλας.
π. Σεραφείμ Δημόπουλου
Ένα απόγευμα, είχε βγει στον υποτυπώδη του κήπο δια να φυτεύση κουκιά. Όμως ψιλόβρεχε. Υψώνει τα βλέμματα εις τον ουρανό και λέγει: «Σταμάτα». Και η βροχή σταμάτησε. Όταν φύτεψε τα κουκιά, υψώνει τα μάτια εις τον ουρανό και λέγε: «Τώρα βρέξε». Και άρχισε να βρέχη.
Ολόκληρος έλαμπε. Πολλές φορές το πρόσωπο του φωτιζόταν από το θείο φως, και τότε δεν μπορούσες να τον ιδής κατά πρόσωπον.
Έζησε στην έρημον της Καψάλας, σε ένα κελλί πολύ απομονωμένο, μισοερειπωμένο του Αγίου Δημητρίου, σαράντα ολόκληρα χρόνια. Μόνος. Μονώτατος. Έρημος. Απλησίαστος ερημίτης. Δεν περιποιόταν καθόλου τον εαυτό του. Δεν έπαιρνε καμιά μέριμνα διά τροφή… Από έγκλειστος και ησυχαστής έγινεν κατά Θεόν σαλός. Κατά Θεόν τρελλός. Παλαβός, θεοπάλαβος. Έλεγε του κόσμου τις τρέλλες, ασυναρτησίες, έκαμε τρελλές χειρονομίες. Δεν ήταν ευγενής. Στους περίεργους πολύ απότομος. Όταν τους έδιωχνε και δεν φεύγανε, τους περιποιόταν με βρισίδι.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, κατάλαβαν τί θησαυρός ήταν. Τί θησαυρό έκρυβε! Τί διορατικά και προφητικά χαρίσματα έκρυβε και πολλοί τον επεσκέπτοντο και αυτός έκαμε συγκατάβασι και τους δεχόταν.
***
Ο μοναχός Ηρῳδίων, διά Χριστόν σαλός
« …. Με υπόδειξη του π. Παϊσίου, είχα πάει το 1988 να επισκεφθώ και δύο Ρουμάνους ερημίτες στην Καψάλα, με κάποιο φίλο μου μοναχό. Πήραμε ντομάτες, ροδάκινα, αχλάδια, λίγα μακαρόνια και Μπισκότα Παπαδοπούλου γεμιστά για ευλογία. Αυτά βρήκαμε στις Καρυές.
Η πρώτη μας συνάντηση ο γέρο-Ξενοφών. Πριν καλά καλά τον συναντήσουμε, μόνο που άκουσε τα βήματά μας, ξεφώνησε περιχαρής:
– Έρχεται, πατέρες, έρχεται.
Το ακούσαμε με ανάμεικτη έκπληξη και απορία αυτό δύο τρεις φορές. Έως ότου ξαφνικά τον διακρίνουμε ανάμεσα από τους θάμνους. Ένα γεροντάκι, ογδόντα οκτώ ετών, καθισμένο σε μια ψάθινη καρέκλα ανάποδα, με την πλάτη της στο στήθος και τα χέρια ψηλά στον ουρανό, μόλις μας αντικρύζει αναλύεται σε λυγμούς. Δυσκολευτήκαμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Με σπασμένα ελληνικά, μας ζήτησε συγγνώμην και δικαιολογήθηκε. Είχε μέρες που προσευχόταν να τον αναπαύσει ο Θεός. Θεωρούσε ότι τον είχε ξεχάσει. Στο άκουσμα των δικών μας βημάτων και στο θόρυβο των κλαδιών των θάμνων που παραμερίζαμε πίστεψε πως ερχόταν ο άγγελός του. Μόλις αντί για άγγελο είδε εμάς, απογοητεύτηκε. Και δικαιολογημένα! Αυτό δε μας το είπε· εμείς το καταλάβαμε. Στο Άγιον Όρος ο άγγελος είναι ποθεινότερος, ακόμα κι αν πρόκειται να σου πάρει την ψυχή, απ’ όσο ο άνθρωπος, ακόμα κι αν σου φέρνει… γεμιστά μπισκότα Παπαδοπούλου.
Αφού συνήλθε, άρχισε πάλι με λυγμούς να μας ευχαριστεί για τον κόπο μας και να ζητά συγγνώμην αν μας λύπησε ή αν μας πρόσβαλε. Λίγες μέρες αργότερα ήρθε και ο άγγελος· ο π. Ξενοφών ανεπαύθη. Ας έχουμε την ευχή του.
Ήδη η ώρα περνούσε και έπρεπε να πάμε και στον π. Ηρωδίωνα· έναν Ρουμάνο που ή ήταν σαλός δια Χριστόν ή δεν ήταν άνθρωπος. Σε δέκα λεπτά φθάσαμε στον… σκουπιδότοπό του. Ο ήλιος είχε ήδη δύσει. Σ’ ένα ερείπιο γεμάτο σκουπίδια συναντούμε έναν νέο ήρωα. Ογδόντα δύο ετών, όρθιος στο κούφωμα μιας πόρτας… χωρίς πόρτα. Τα πόδια του κρατούσαν κόντρα στο ένα της δοκάρι. Η μέση του ακουμπούσε στο άλλο. Τα χέρια του στηρίζονταν στο πρώτο. Ώρες ολόκληρες περνούσε έτσι. Ο ίδιος χωρίς ζωστικό. Μια μάλλινη φανέλλα κι ένα κουρελιασμένο παντελόνι κάλυπταν το εξαγιασμένο σώμα του. Η καλύβη του γεμάτη σκουπίδια. Δεν έβλεπες δάπεδο. Ένα στρώμα από κονσέρβες, κουκούτσια, σακούλες, τάπες, καπάκια από μπουκάλια, φλούδες, ό,τι μπορούσε κανείς να φαντασθεί, πάχους τριάντα εκατοστών και πάνω, αποτελούσε το πολύτιμο χαλί στο μυστηριώδες… παλατάκι του και ασφαλώς το στρώμα του, αν βέβαια κοιμόταν οριζόντιος. Στους τοίχους του τα αποτυπώματα χυμένων καφέδων και τα ζουμιά πεταγμένων πορτοκαλάδων και, αντί για κατοικίδια ζώα όλων των ειδών τα ζωύφια, μυγάκια, κατσαρίδες και ποντίκια.
– Ευλογείτε, γέροντα, είπε χαρούμενος ο απλοϊκός συνοδοιπόρος μου.
– Ο Κύριος, απαντά νηφάλιος ο ηρωικός ασκητής, χωρίς να δείχνει καθόλου ενοχλημένος για τον οικολογικό περίγυρό του.
– Σου φέραμε λίγες ευλογίες, κάτι να φας συνεχίζει δίχως ενδοιασμό ο μοναχός φίλος μου.
– Ω, καλοί πατέρες, πολύ ευκαριστώ. Σας ευκαριστώ. Καλοί πατέρες. Πολύ ευκαριστώ, απαντά εκείνος.
Και παίρνοντας την σακούλα με τις ευλογίες και συνεχίζοντας να επαναλαμβάνει αυτές τις προτάσεις, με ιδιάζουσα δύναμη και εκφραστικότητα, πετούσε τις ντομάτες και τα ροδάκινα πάνω από τα κεφάλια μας στους τοίχους της καλύβης του. Τα χυμένα ζουμιά τους αποτύπωναν τη δική μου απορία που, σκυμμένος μη με πάρουν τα βόλια, προσπαθούσα να καταλάβω την λογική της ευγνωμοσύνης του και, εντελώς ξαφνιασμένος, να αποτυπώσω το περιεχόμενο της ιδιότυπης μοναχικής προοπτικής του.
Αφού έσπασε τα μακαρόνια και τα έχυσε από το περίβλημά τους, αφού σκόρπισε τα μπισκότα όσο πιο μακρυά μπορούσε, φωνάζοντας: «Να φάνε τα πουλάκια· να φάνε τα πουλάκια», άρχισε να μας μιλάει για το σταυρό του Χριστού, την προδοσία του Ιούδα και εν μέσω ασυνάρτητων κραυγών να δοξάζει το όνομα του Θεού.
Είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει. Λίγο ακόμη και θα χάναμε το θέαμα. Θα χάναμε αυτό που ο π. Ηρωδίων έδειχνε. Μέσα όμως στη νύχτα της δικής μου λογικής είχα αρχίσει να υποψιάζομαι λίγο απ’ αυτό που έκρυβαν τα σκουπίδια, τα ακαταλαβίστικα λόγια και φυσικά η εντελώς ακατανόητη λογική ενός σαλού για την αγάπη του Χριστού. Θυμήθηκα τον αββά Ισαάκ που, αναφερόμενος σ’ αυτούς τους ηρωικούς αγίους που ζουν «ἐν ἐταξίαις, εὐτακτοι ὄντες» κατακλείει· «ταύτην τὴν ἄνοιαν ἀξιώσαι ἡμᾶς ὁ Θεὸς φθάσαι». Άραγε αυτή είναι λογική για την οποία μιλούσε ο π. Παΐσιος;
Γύρισα πίσω για μια τελευταία κλεφτή ματιά. Το άσχημο από τη φύση του και άγριο από τον τρόπο του πρόσωπό του έλαμπε υπερβατικά από τη χάρι του Θεού. Ήταν τόση η λάμψη του, που υποχρέωνε τα πήλινα μάτια μου και την «μὴ ὁρῶσα» καρδιά μου σε ασυνήθιστες οράσεις άλλου είδους και άλλου κόσμου. Η μυστηριώδης όψη του μένει ακόμη βαθειά χαραγμένη στην μνήμη μου.
Έφυγα και ξαναβυθίστηκα στα σκουπίδια του εαυτού μου. Εκείνος έμεινε πατώντας πάνω στα σκουπίδια της λογικής αυτού του κόσμου. Τον σκεπτόμουν και θαύμαζα την αντοχή και τον ηρωισμό του. Μέχρι σήμερα, ενώ αντιλαμβάνομαι την αξία και το μεγαλείο της λογικής του, δεν μπορώ να συλλάβω τη δομή της. Σίγουρα η λογική είναι μεγαλύτερη εκτροπή από την δια Χριστόν σαλότητα. Ίσως όμως ο σταυρός της να είναι τελικά βαρύτερος από τον σταυρό του π. Ηρωδίωνα.
Πάνω στο πανεπιστήμιο των σκουπιδιών και της σαλότητος, τόλμησα να προβάλω την λογική, την αίγλη και την φινέτσα της νωπής τότε εμπειρίας μου στο Harvard και το MIT. Τότε άρχισαν τα σκουπίδια να ευωδιάζουν σαν λουλούδια, τα ζωύφια να μεταμορφώνονται σε πουλάκια, οι ξεσχισμένες σακκούλες σε πτυχία και δημοσιεύματα· και ο π. Ηρωδίων πολύ πιο «έξυπνος», πολύ πιο πετυχημένος από τους Νομπελίστες καθηγητές μου! Η λογική τους έμοιαζε με αγωνιστικό αυτοκίνητο· η λογική της δια Χριστόν σαλότητος με πύραυλο. Το πρώτο τρέχει μέχρι 320 χλμ. την ώρα. Το δεύτερο από 29.000 χλμ. την ώρα και πάνω. Το πρώτο κινείται οριζόντια. Το δεύτερο κατακόρυφα. Στην μια περίπτωση, αν υπερβείς το όριο, γκρεμοτσακίζεσαι. Στην δεύτερη, αν το ξεπεράσεις, εκτοξεύεσαι· ξεπερνάς την βαρύτητα της γης· διαφεύγεις· ελευθερώνεσαι. Οι πρώτοι, οι λογικοί, όσο κι αν τρέχουν πατάνε στην γη. Ο π. Ηρωδίων έφυγε από αυτόν τον κόσμο χωρίς να την έχει ακουμπήσει. Χωρίς να τον έχει ακουμπήσει…».
Από το βιβλίο «Άγιον Όρος – Το υψηλότερο σημείο της γης». Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος, Συνάντηση του Θεού μέσα από τα υπέρλογα ρίσκα,
Όσιος Δανιήλ ο Στυλίτης, ο καθοδηγητής αυτοκρατόρων, Σας παρακαλώ, όπως οι Νινευίτες, δεχθείτε με ευχαριστίες στον Θεό αυτή την δοκιμασία. Ο Κύριος είναι μεγάλος θεραπευτής, όταν βλέπει να δεχόμαστε με χαρά κάθε σκληρή δοκιμασία, σαν αγαθός, που είναι, μας ανεβάζει σε πιό μεγάλη δόξα.΄
https://iconandlight.wordpress.com/2024/12/10/%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b4%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ae%ce%bb-%ce%bf-%cf%83%cf%84%cf%85%ce%bb%ce%af%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bf-%ce%ba%ce%b1%ce%b8%ce%bf%ce%b4%ce%b7%ce%b3%ce%b7%cf%84%ce%ae%cf%82/
Μόνο το Βυζάντιο κατέβασε στη γη την ουράνια αρμονία. Άγιος Νικηφόρος Β’ Φωκάς αυτοκράτωρ της Ρωμανίας, ο ασκητής βασιλιάς, «ο και των παθών αυτοκράτορας…».
https://iconandlight.wordpress.com/2024/12/10/%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf-%cf%84%ce%bf-%ce%b2%cf%85%ce%b6%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bf-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ad%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b5-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bf%cf%85/
Η ευσέβεια είναι κολώνια, ενώ η ευλάβεια είναι θυμίαμα. Η ευλάβεια είναι η μεγαλύτερη αρετή για μένα. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/18/40349/
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Δανιήλ, τοῦ Στυλίτου.
Ἦχος α΄
Ὑπομονῆς στῦλος γέγονας, ζηλώσας τοὺς Προπάτορας Ὅσιε· τὸν Ἰὼβ ἐν τοῖς πάθεσι, τὸν Ἰωσὴφ ἐν τοῖς πειρασμοῖς, καὶ τὴν τῶν Ἀσωμάτων πολιτείαν, ὑπάρχων ἐν σώμασι. Δανιὴλ πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὑψώσας τὸ σῶμα σου, ἐπὶ τοῦ στύλου σοφέ, τὸν νοῦν σου ἐπτέρωσας, πρὸς τὸν Θεὸν ἀκλινῶς, βιώσας ὡς ἄγγελος, ὅθεν σὲ στήλην ζῶσαν, εὐσεβείας εἰδότες, κράζοντας σοὶ βοῶμεν, Δανιὴλ Θεοφόρε, Παντοίων ἠμᾶς κινδύνων, πρέσβευε ρύεσθαι.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Δανιήλ, τοῦ Στυλίτου.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὸν στυλίτην τὸν μέγαν, Μοναζόντων τὸ καύχημα, ταῖς ἀσκητικαῖς ἀριστείαις, ἐπὶ γῆς διαπρέψαντα, τιμήσωμεν τὸν θεῖον Δανιήλ, ἐν ὕμνοις ἐγκωμίων εὐλαβῶς, ὅτι ἀφθόνως παρέχει τὰς δωρεάς, τοῖς πόθῳ ἀναβοῶσι· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου τοῦ Φωκᾶ, αὐτοκράτορος.
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.
Θείῳ Πνεύματι, καθωπλισμένος, ἔθνη βάρβαρα, καθυποτάξας, τῆς βασιλείας τὰ ὅρια ηὔξησας, φιλοπτωχίαν νηστείᾳ ἐπόθησας, σκληραγωγίᾳ ἐκτήσω ταπείνωσιν· ὅθεν εἴληφας, μετὰ Ἄβελ καὶ Ζαχαρίου τὸν στέφανον· διὸ καὶ συνδεδόξασαι δικαίοις εὐφραινόμενος.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νίκωνος τοῦ ἐν τῷ Ξηρῷ ὄρει, τοῦ Ῥώσσου. (Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῆς Ῥωσίας ἐκβλάστημα ἱερώτατον, ὄμβροις πιᾶναν τὴν χθόνα, ὄρους Ξηροῦ τὴν σεπτήν, τῶν αὐτοῦ ἀσκητικῶν ἱδρώτων μέλψωμεν, Νίκωνα νέον εὐλαβῶς, ὡς νικήσαντα ἐχθρόν, τὸν βέβηλον νυχθημέροις, πόνοις καὶ χάριν λαβόντα, πιστῶν γενέσθαι φύλαξ ἄγρυπνος.
Ἀπολυτίκιον τῶν Ὁσίων Βηχιανοῦ καὶ Νόμωνος τῶν ἐν Κύπρῳ.
῏Ηχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν Κυπρίων τὸ κλέος καὶ ῾Ὁσίων ἀγλάϊσμα, πατέρες ἡμῶν Νόμων καὶ Βηχιανέ, νηστείᾳ κατετήξατε σαρκός, ἀλόγους ἐνθυμήσεις πανσθενῶς· ὅθεν χάριν ἰαμάτων, ἐξ οὐρανῶν ἐδέξασθε, ὅσιοι. Δόξα τῷ δεδωκότι ὑμῖν ἰσχύν· δόξα τῷ ὑμᾶς στεφανώσαντι· δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ὑμῶν πᾶσιν ἰάματα.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νόμωνος τοῦ θαυματουργοῦ.
Ἦχος α΄.
Ταμασέων τὸ κλέος, καὶ Κυπρίων ἀγλάϊσμα, καὶ θαυματουργὸς ὄντως ὤφθης, Νόμων πατήρ ἡμῶν Ὅσιε, νηστείᾳ κατατήξας τῆς σαρκός, ἀλόγους ἐνθυμήσεις πανσθενῶς. Ὅθεν χάριν ἰαμάτων, ἐξ οὐρανῶν ἐδέξω θεόπνευστε. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Λεοντίου τοῦ ἐν Ἀχαΐᾳ.
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ἀσκήσει λαμπρυνθεῖς, ὡς χρυσὸς ἐν χωνείᾳ, λαμπρύνεις Μοναστῶν, τοὺς χοροὺς ἑπομένους, τοὶς θείοις σου διδάγμασι, θεοφόρε Λεόντιε, ὅθεν σήμερον, τὴν φωτοφόρον σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ὑπὲρ ἠμῶν σὲ πρεσβεύειν, αἰτοῦμεν πρὸς Κύριoν.
Στιχηρὰ Προσόμοια
Ἦχος πλ. δ΄. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος.
Νίκαις ἐπαρθεὶς τὸ πρότερον, καὶ ἀρετῶν ταῖς σπουδαῖς, γεγονὼς περιβόητος, ἐν ὑστέρῳ αἵματος, βραυχυτάτου οὐράνιον, ἠλλάξω νίκην καὶ πόλιν μένουσαν, γέρα καὶ στέφη ζωῆς ἀκήρατα, μάκαρ δεξάμενος ἐκ Θεοῦ παράδεισον· ὅθεν οἰκεῖς, νίκης ἐνδιαίτημα, μαρτύρων σύσκηνε.
Κλίμαξ ἀπὸ γῆς ἀνάγουσα, τῶν χαμερπῶν προκοπῶν, ἡ σφαγή σοι γεγένηται, πρὸς μαρτύρων ὕψωμα, καὶ ἀθάνατον εὔκλειαν, καταγελᾶται μὲν γὰρ ὁ δίκαιος, πλὴν ἐν ὀλίγῳ ἐν ἐξαισίῳ δέ, φαῦλος ἐλέγχεται, τῷ θανάτῳ ἔνδικον δίκην διδούς· ὅθεν σοι τῆς κρείττονος, νίκης τετύχηκας.
Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος, ἡ ἱερὰ κεφαλή, ἡ Ἀγγέλοις αἰδέσιμος, ὄψις ὑποσκίμποδι, ἐκριφεῖσα ἐπόζετο, καὶ πλέον εἶχεν, εὐχῶν ἀπόνοια, ἀνδρὸς δικαίου τε, γνώμῃ βάρβαρος, ὢ τῶν κριμάτων Σου, τῶν ἀπείρων Κύριε, οἷς καὶ ζωήν, εἷξας ὁ θεράπων Σου, κεκληρονόμηκεν.
Δόξα… Καὶ νῦν… Θεοτοκίον.
Χαῖρε δαιμόνων ἀφάνισις, χαῖρε θυγάτηρ Ἀδάμ, ἀληθῶς ἡ ἀνθήσασα, ἄνθος τὸ ἀμάραντον, χαῖρε δόξα τῶν δούλων σου, δεινῶν ἡ λύσις, χαῖρε Πανάμωμε, τὸ δῶρον χαῖρε, παρὰ Θεοῦ δωρηθέν, κόσμῳ διάσωσμα, τῶν παρακαλούντων σε, χαῖρε Σεμνή, χαῖρε δόξα Δέσποινα, τῶν δοξαζόντων σε.
Κάθισμα τοῦ δικαίου Νικηφόρου τοῦ Φωκᾶ, εὐσεβεστάτου ἄνακτος
Ἦχος πλ. δ΄. τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Βασιλεύσας τὸ πρῶτον μάκαρ παθῶν, βασιλεύεις τὸ δεύτερον καὶ λαῶν, πρᾷος γνωριζόμενος, συμπαθὴς ἐλεήμων, καρτερικὸς ἐν πόνοις, ἐν πάλαις ἀνένδοτος, φοβερὸς τοῖς δαίμοσι, πιστοῖς δὲ εὐπρόσιτος· ὅθεν καὶ τὴν κάραν, ἐκτημθεὶς ἁγιάζεις, τῷ λύθρῳ τοῦ αἵματος, τῶν πιστῶν τὰ πληρώματα, Νικηφόρε ἀοίδιμε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.
Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ταῖς νίκαις στεφθείς, τῆς νίκης ὡς ἐπώνυμος, βαρβάρων ὀφρῦς, καὶ θράσος ἐταπείνωσας, τροπαιοῦχος ἄριστος, κατ’ ἐχθρῶν ἐχρημάτισας θεσπέσιε· διὰ τοῦτό σε πίστει αἰτούμεθα, μὴ παύσῃ πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.
Ὁ Οἶκος.
Τίς ἐξισχύσει τὰς ἀριστείας ἐξειπεῖν τῶν σῶν πόνων, ἃς ἐν βίῳ παρὼν ἐτέλεσας μακάριε, πρὸς τοὺς ἀθέους Ἰσμαηλίτας κατὰ κράτος τὰ τούτων συγκόπτων στίφη, καὶ τοὺς πιστοὺς ἐξαιρούμενος πάντας τῆς τούτων πικρᾶς δεινῆς τε αἰχμαλωσίας, ὑποσπόνδους αὐτοὺς ἐργαζόμενος, τοὺς πόθῳ Χριστὸν δοξάζουσι, καὶ τὴν σὴν ἐκτελοῦσι πανήγυριν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου