Ἀδελφοί μου,
μιλᾶμε γιὰ καρδιὰ ποὺ αἱμορραγεῖ μπροστὰ στὸν Θεό, καὶ γιὰ μία πραγματικότητα ποὺ καίει τὴν ὕπαρξη:
ὅτι ὅλα ἐδῶ τελειώνουν εἶναι λάθος, διότι ὅλα ἐκεῖ συνεχίζονται.
Ὁ θάνατος δὲν εἶναι τὸ τέλος,
οὔτε ἡ σιωπὴ τῆς ὕπαρξης — εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ·
εἶναι πέρασμα στὴν αἰώνια ζωὴ ποὺ Ἐκεῖνος ἔχει προετοιμάσει γιὰ ὅσους Τὸν ἀγαποῦν.
Ὅπως λέγει ὁ μέγας Πατέρας ἅγιος Ἀμβρόσιος:
ὁ θάνατος δὲν εἶναι κακό, ἀλλὰ καλὸ ποὺ ἀπελευθερώνει τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα γιὰ τὴ ζωὴ μὲ τὸν Θεό.
Ὅμως ποιός ἀπὸ μᾶς μπορεῖ νὰ σταθεῖ μπροστὰ σὲ αὐτὴ τὴν ἀλήθεια χωρὶς νὰ νιώσει πόνο;
Χωρὶς νὰ δεῖ μέσα του ὅτι δὲν ζεῖ σωστά;
χωρὶς νὰ φοβηθεῖ ὅτι θὰ βρεθεῖ μακριά Του;
Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικὴ τραγωδία καὶ ταυτόχρονα ἡ πρόσκληση —
ὄχι γιὰ φόβο ἀδρανείας, ἀλλὰ γιὰ συντριβὴ καὶ μετάνοια.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας λένε καθαρά:
Ἂς μετανοήσουμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ ἐν τῷ καιρῷ τῆς ζωῆς μας·
διότι ἀφοῦ φύγουμε ἀπὸ τὸν κόσμο, δὲν ὑπάρχει πλέον χρόνος μετανοίας.
Ὅπως γράφει ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους Πατέρες:
«Ἂς μετανοήσουμε... ἐνῷ ἀκόμη ἔχουμε χρόνο·
μετὰ τὸν θάνατο δὲν μποροῦμε πιὰ οὔτε νὰ ὁμολογήσουμε οὔτε νὰ μετανιώσουμε.»
Αὐτὸ ποὺ νιώθεις ἐσὺ — ὅτι δὲν θέλεις νὰ ἀλλάξεις καὶ ὅμως φοβᾶσαι ὅτι δὲν εἶσαι κοντὰ Του — εἶναι ἀκριβῶς ἡ φλόγα ποὺ καίει τὴν ψυχὴ καὶ τὴν ὁδηγεῖ στὴν πραγματικὴ μετάνοια.
Οἱ Πατέρες δὲν μίλησαν γιὰ μία ἁπλῆ σκέψη μετανοίας·
μίλησαν γιὰ πνευματικὸ πένθος, δάκρυα καὶ ἀναστροφὴ τῆς καρδιᾶς.
Ὅπως λέει ἡ Πατερικὴ Παράδοση:
«Ἡ μετάνοια περιλαμβάνει πνευματικὸ πένθος καὶ δάκρυα...
καὶ αὐτὰ εἶναι ἀσφαλὲς σημεῖο τῆς ἐνεργείας τῆς θείας ἀγάπης στὸν ἄνθρωπο.»
Ὁ πόνος ποὺ αἰσθάνεσαι — ὁ φόβος,
ἡ ἀπελπισία, ἡ αἴσθηση ἀπόστασης ἀπὸ τὸν Θεό — δὲν εἶναι καταδίκη·
εἶναι πῦρ ποὺ καίει τὰ ψεύδη μέσα μας καὶ ἀποκαλύπτει τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, ὅταν μιλᾶ γιὰ πένθος καὶ θρῆνο, μᾶς θυμίζει ὅτι ὑπάρχει ἄλλος θρῆνος ποὺ σώζει, καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ θρῆνος γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας ποὺ ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια.
Ὅπως λέγει:
«...ὁ θρῆνος γιὰ τὶς ψυχές μας εἶναι ἡ πραγματικὴ θεραπεία·
ὅταν θρηνοῦμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες, σώζουμε αὐτὸν ποὺ πνευματικὰ ἦταν νεκρός.»
Δὲν εἶναι λόγια κενά — εἶναι φωνὲς Πατέρων ποὺ βεβαιώνουν αὐτὸ ποὺ ἤδη νιώθεις βαθιὰ μέσα σου:
ὅτι ἡ ζωή σου αὐτὴ τὴ στιγμὴ εἶναι τὸ μοναδικὸ πεδίο ὅπου μπορεῖ νὰ γίνει ἡ μετάνοια ποὺ σώζει.
Ὁ θάνατος δὲν εἶναι τὸ τέλος τῆς ὕπαρξής σου.
Εἶναι τὸ πέρασμα πρὸς Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι Ζωή.
Ἀλλὰ μόνο μιὰ καρδιὰ ποὺ ἔχει συντριβεῖ καὶ ἔχει στραφεῖ στὸν Θεὸ μπορεῖ νὰ Τὸν δεῖ μὲ ἐλπίδα.
Ἀδελφέ μου,
μὴ φοβᾶσαι τὸν πόνο·
ὁ πόνος εἶναι ὁ δρόμος ὅπου ὁ Θεὸς σὲ ὁδηγεῖ στὴν ταπείνωση,
στὴ συντριβή,
στὴ μετάνοια,
καὶ τελικὰ στὴν αἰώνια ζωὴ ποὺ Ἐκεῖνος ἔχει προετοιμάσει. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου