(Κυριακή πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως)
Ἀδελφοί μου,
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς φέρνει μπροστά σὲ ἕνα παράξενο καὶ, γιὰ πολλούς, κουραστικὸ Εὐαγγέλιο: γενεαλογίες, ὀνόματα, γενεές, βασιλεῖς, πτώσεις, καὶ στὴ μέση ἡ Βαβυλώνα — ἡ αἰχμαλωσία, ἡ κατάρρευση, ἡ κρίση.
Καὶ ὅμως, τίποτε δὲν εἶναι τυχαῖο.
Γιατί ὁ Χριστὸς δὲν γεννιέται σὲ καιροὺς εὐημερίας, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ κρίση.
Δὲν ἔρχεται σὲ ἕναν κόσμο τακτοποιημένο, ἀλλὰ σὲ ἕναν κόσμο πληγωμένο, κουρασμένο, ἀποπροσανατολισμένο.
«Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ…»
καὶ στὸ μέσον: ἡ μετοικεσία Βαβυλῶνος.
Ἐκεῖ, λένε οἱ Πατέρες, ἔσπασε ἡ ψευδαίσθηση.
Ἐκεῖ ὁ λαὸς κατάλαβε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει χωρὶς Θεό.
Ἐκεῖ ἡ κρίση ἔγινε δίκη.
Καὶ ἐδῶ ἀρχίζει ὁ λόγος μας.
Ζοῦμε καὶ ἐμεῖς καιροὺς ταραγμένους.
Πολέμους, φόβο, ἀπειλές, σύγχυση, κατάρρευση ἀξιῶν.
Καὶ ρωτᾶ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος:
τί συμβαίνει; πῶς φτάσαμε ἐδῶ;
Ἡ Ἐκκλησία ἀπαντᾷ μὲ τὴν ἴδια λέξη ποὺ κρύβεται καὶ στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο:
κρίση.
Μία λέξη ἑλληνική, ποὺ σημαίνει δίκη.
Ὄχι χάος, ὄχι τύχη, ἀλλὰ φανέρωση.
Ὅπως ἡ Βαβυλώνα δὲν ἦταν τὸ τέλος τοῦ Ἰσραήλ, ἔτσι καὶ ἡ σημερινὴ κρίση δὲν εἶναι τὸ τέλος τοῦ κόσμου, ἀλλὰ τὸ τέλος τῶν ψευδαισθήσεών μας.
Τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς δείχνει ὅτι ὁ Θεὸς ἐργάζεται μὲ χρόνους:
Ἀβραάμ — ἐπαγγελία.
Δαυίδ — δόξα.
Βαβυλώνα — κατάρρευση.
Καὶ μετὰ: Χριστός.
Πάντα ἡ σωτηρία ἔρχεται μετὰ τὴν κρίση.
Καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος φτάνει στὸ ἀδιέξοδο, ὅταν ἡ ἱστορία φαίνεται κλειστή, τότε ἀκούγεται ἡ ἱερώτερη φράση τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου:
«Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν».
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνει ἡ ἀνθρώπινη λογική,
ἀρχίζει ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Χριστὸς γεννιέται ἐκ Πνεύματος Ἁγίου,
ὄχι ὡς ἀνταμοιβὴ τῆς ἀρετῆς τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ὡς ἔλεος μέσα στὴν ἀδυναμία τους.
Καὶ ὁ Ἰωσήφ, ὁ δίκαιος, στέκεται ὅπως στέκεται σήμερα κάθε συνειδητὸς ἄνθρωπος:
ἀνάμεσα στὸ νόμο καὶ στὴν ἀγάπη,
ἀνάμεσα στὸ φόβο καὶ στὴν ἐμπιστοσύνη.
«Μὴ φοβηθῇς», τοῦ λέει ὁ ἄγγελος.
Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ μήνυμα καὶ τῆς σημερινῆς κρίσεως: μὴ φοβηθεῖς.
Ἡ κρίση δὲν ἔρχεται γιὰ νὰ σὲ συντρίψει,
ἀλλὰ γιὰ νὰ σὲ ὁδηγήσει στὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ.
Καὶ τὸ ὄνομα Του εἶναι ἡ ἀπάντηση:
Ἰησοῦς — «Αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν».
Ὄχι ἀπὸ ἐχθρούς ἐξωτερικούς,
ἀλλὰ ἀπὸ τὴ ρίζα τῆς κρίσεως:
τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό.
Καὶ τέλος, τὸ ὄνομα ποὺ σφραγίζει τὰ πάντα:
Ἐμμανουήλ — μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός.
Ὄχι μακριά.
Ὄχι θεατής τῆς ἱστορίας.
Ἀλλὰ παρών μέσα στὴν κρίση.
Ἀδελφοί μου,
ἡ σημερινὴ Κυριακὴ μᾶς λέγει κάτι βαθύ:
ὅπως ὁ Χριστὸς γεννήθηκε μετὰ τὴ Βαβυλώνα, ἔτσι καὶ σήμερα θέλει νὰ γεννηθεῖ μέσα στὴν προσωπικὴ καὶ συλλογικὴ μας κρίση.
Ἐὰν ἡ ζωή μας μοιάζει μὲ αἰχμαλωσία,
ἂς μὴ ἀπελπιστοῦμε.
Ἡ κρίση μπορεῖ νὰ γίνει κάλεσμα.
Καὶ τὸ κάλεσμα μπορεῖ νὰ γίνει γέννηση.
Γιατί ὁ Θεὸς δὲν ἔρχεται νὰ καταδικάσει τὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ γεννηθεῖ μέσα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου