Η ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ ΜΑΣ...

 

Thaddaeus Strabulovich, Elder, 1914-2003

Από μία τελευταία συζήτηση με τον γέροντα ασκητή Θαδδαίο για τίς ψυχές τών κεκοιμημένων...

Ο γέροντας Θαδδαίος (Στρμπούλοβιτς) (1914-2003) είναι ένας από τους μεγαλύτερους Σέρβους ασκητές του 20ού αιώνα. Υπήρξε πνευματικός καθοδηγός του σερβικού λαού. 
Η ζωή του ήταν ζωή ενός σύγχρονου μάρτυρα σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της ιστορίας των Σέρβων, μια εποχή πνευματικού και ιστορικού κατακλυσμού: Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, ένας εμφύλιος, μια πεντηκονταετής κομμουνιστική κατοχή, οι πόλεμοι στην Κράινα, τη Βοσνία και την Ερζεγοβίνη, η επίθεση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ κατά του σερβικού λαού το 1999, η κατάληψη του Κοσσοβου και του Μετοχίου, και η συνεχιζόμενη παγκοσμιοποίηση των κοινωνιών σε όλο τον κόσμο. 
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο π. Θαδδαίος αξιώθηκε με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και των τριών σταδίων της μυστικής τελείωσης (κάθαρση, φωτισμός, θέωση). Κι αυτό ήταν γνωστό σε όλους εκείνους που τον γνώριζαν, συζητούσαν μαζί του, εξομολογούνταν σ' αυτόν και μεταλάμβαναν της θείας Ευχαριστίας από τα χέρια του. 
Γνωρίζουμε επίσης, από όσα αφηγούνταν ο ίδιος ταπεινά και σε τρίτο πάντα πρόσωπο, ότι ο γέροντας είχε επίσης αξιωθεί εκείνου του απώτατου μυστικού επιπέδου της θεολογίας, όπου ο θεούμενος άνθρωπος επικοινωνεί με τις αγγελικές δυνάμεις και αξιώνεται της θέας του ακτίστου φωτός. Το Άγιο Πνεύμα τού αποκαλύπτει τα βάθη της θεότητος και τον αξιώνει να δέχεται την άκτιστη ενέργεια του Θεού. Ενώπιον ενός τέτοιου ανθρώπου αποκαλύπτονται πολλά μυστήρια του Ευαγγελίου του Θεού, που παραμένουν κεκρυμμένα για τους άλλους.

-- Πάτερ, τι μπορείτε να μας πείτε για τις ψυχές των κεκοιμημένων;

-- Δεν πρέπει να θρηνούμε για τους νεκρούς, αλλά να προσευχόμαστε φλογερά ώστε ο Θεός να αξιώσει τα αγαπημένα μας πρόσωπα, που έχουν «αναχωρήσει», να συγκατοικήσουν με τους αγγέλους. Αυτό είναι πού θέλει Εκείνος από μας. 

Οι θρηνωδίες δεν μας βγάζουν πουθενά. Ο θρήνος ενδέχεται να αποβεί όχι μόνο βλαβερός για τη δική μας υγεία, αλλά και ενοχλητικός για την ειρήνη που έχει χαρίσει ο Κύριος στην ψυχή του αγαπημένου μας προσώπου. 

Πρέπει να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας. Δεν πρέπει να είμαστε θλιμμένοι και απελπισμένοι. Η εξεζητημένη θλίψη για τους αγαπημένους που έφυγαν από αυτό εδώ τον κόσμο, δεν είναι χριστιανική πράξη, αλλά πράξη που φανερώνει έλλειψη Θεού. Σ’ αυτή τη ζωή προετοιμάζουμε τον εαυτό μας για την αιώνια ζωή. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για καθετί και να ευχαριστούμε τον Θεό που πήρε την ψυχή των αγαπημένων μας νεκρών κοντά Του.

Αν έφυγαν από τούτο τον κόσμο, χωρίς να έχουν μετανοήσει, πρέπει να προσευχόμαστε να τους συγχωρήσει ο Θεός τις αμαρτίες. Πρέπει να κάνουμε πράξεις ελέους στο όνομα τους και στη μνήμη τους, για την ειρήνη της ψυχής τους, και ο Θεός θα αποδεχθεί τέτοιες ενέργειες αγάπης...

Μόνο ο Κύριος μπορεί να ελευθερώσει μια ψυχή από τα δίχτυα των λογισμών που την παγίδευσαν σ’ αυτή εδώ τη ζωή και που την κρατούν ακόμα δέσμια στην αιωνιότητα. Μόνο ο Θεός μπορεί να ελευθερώσει μια τέτοια ψυχή. Επομένως πρέπει να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους. 

Είναι το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε: να προσευχόμαστε να δώσει ο Θεός ανάπαυση στην ψυχή τους, και να δίνουμε τα βαφτιστικά τους ονόματα στους ιερείς και τους ιερομόναχους, που τελούν θεία Λειτουργία καθημερινά, για να τους μνημονεύουν και να προσεύχονται για την ψυχή τους.

Κάποιος πλησίασε κάποτε τον επίσκοπο Νικόλαο (Βελιμίροβιτς) και τον ρώτησε: 

«Θα σωθούν οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών;». Εκείνος απάντησε, 

«Ναι, αν βρεθεί κάποιος που να προσευχηθεί γι’ αυτές. Είναι εξαιρετικά ευεργετικό αν γίνει σαρανταλείτουργο γι’ αυτές και αν, μετά από αυτό, κάνει κανείς μια δωρεά στην Εκκλησία, ώστε να συνεχιστεί η μνημόνευσή τους στη θεία Λειτουργία». 

Η Λειτουργία είναι, απ’ όσο ξέρουμε, μια θυσία στον Γολγοθά. Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο Κύριος θυσιάζεται στη θεία λειτουργία. Όταν ο ιερέας εξάγει από το πρόσφορο τις μερίδες για τους τεθνεώτες και κεκοιμημένους, και αφού λάβει τη θεία Κοινωνία, λέει, «Απόπλυνον. Κύριε, τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αιματί σου τω άγίω».

Όπως βλέπετε, αυτή είναι η τελειότερη προσευχή και η μεγαλύτερη θυσία που μπορούμε να προσφέρουμε για τους αγαπημένους μας που έχουν αναχωρήσει για τον Θεό.

  Περί  οικογενειακής ζωής - Ο πατέρας, η πεθερά, καί η νύφη...

Πριν από οκτώ χρόνια ήρθε σε μένα κάποιος εμφανώς στενοχωρημένος. Τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα. 

-- «Τι συμβαίνει;», τον ρώτησα. 

O άνθρωπος αυτός είχε δύο γιους. O ένας απ’ αυτούς, φοιτητής ιατρικής, είχε σταματήσει να πηγαίνει στις παραδόσεις των μαθημάτων της σχολής του τα τελευταία δύο χρόνια. Δεν υπήρχε σπίθα χαράς μέσα του — είχε χάσει κάθε διάθεση ζωής. Το παιδί ήταν ολότελα μπερδεμένο. Του είπα να μην ανησυχεί και να αρχίσει να πηγαίνει τον γιο του για τρέξιμο στο βουνό Αβάλα, κοντά στο Βελιγράδι, κάθε μέρα, ειδικά μεσοβδόμαδα, που δεν έχει πολύ κόσμο. 

Το παιδί ήταν απλώς πολύ κουρασμένο και εξουθενωμένο από όλη την πίεση της σχολής του. Ο πατέρας ρώτησε αν έπρεπε να φέρει το παιδί σε μένα, αλλά του είπα ότι δεν ήταν απαραίτητο. Είπα ότι θα τα ξαναλέγαμε, όταν θα ερχόμουν στο Βελιγράδι.

Συναντηθήκαμε όντως κάποια μέρα, μπροστά στο ναό του Αγίου Γεωργίου στο Βελιγράδι, στο προάστιο του Μπάνοβο Μρντο. Το παιδί ήταν μια χαρά και δεν υπήρχε πάνω του ίχνος από την προηγούμενη κατάπτωση και απάθεια. Το κορμί του χρειαζόταν οξυγόνο, προκειμένου να τραφεί το μυαλό.

 Σήμερα το πρωί, μου ήρθε μια γυναίκα με το γιο της. Είχε ξαναέρθει στο παρελθόν, και παραπονιόταν συνεχώς για τη νύφη της. Της είπα: «Η νύφη σου είναι νέα. Δεν καταλαβαίνει ακόμα ότι πρέπει να αγαπά την πεθερά της σαν δική της μάνα. Εσύ όμως είσαι μεγαλύτερη και πρέπει να τα σκέφτεσαι όλα αυτά».

Είναι σχετικά συνηθισμένο σ’ αυτό τον κόσμο να αντιπαθούν οι μανάδες τις νύφες τους, ακόμα κι όταν είναι πολύ καλές κοπέλες. 

Μια πεθερά ίσως να μην το δείχνει, αλλά συνήθως δεν είναι ικανοποιημένη με τη νύφη της. Και η νύφη δεν ξέρει ότι θα πρέπει να προσεύχεται να στείλει ο Κύριος άγγελο-καθοδηγό στα βήματα της πεθεράς της, και στην ίδια να δίνει δύναμη να αγαπά την πεθερά της. 

Αντιθέτως, αντιδρά στους λογισμούς της πεθεράς της, κι έτσι ξεκινά ο πόλεμος...

Βλέπετε, κάθε πραγματικός πόλεμος ξεκινά πρώτα με λογισμούς. Αρχικώς οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν ο ένας τον άλλο’ κατόπιν ξεκινούν να καταστρέφουν ο ένας τον άλλο. Εν πάση περιπτώσει, η φτωχή εκείνη γυναίκα δεν μπορούσε να καταλάβει τι προσπαθούσα να της πω. 

Έβλεπα πόσο πληγωμένη και στενοχωρημένη ήταν, οπότε έπρεπε να καθίσω μαζί της για αρκετή ώρα. Της είπα: «Κάνε μια προσπάθεια, αν μη τι άλλο. Όταν η νύφη σου σού συμπεριφέρεται άσχημα, ζήτα από τον Κύριο να της στείλει έναν άγγελο να την καθοδηγήσει, και ζήτησέ Του επίσης να μη ξεχάσει κι εσένα. 

Ζήτα Του να πάρει από τους ώμους σου αυτό το βάρος, έτσι ώστε να μην έχεις αρνητικούς λογισμούς για τη νύφη σου και όχι μόνο για κείνη αλλά και για κάθε άνθρωπο που σε πρόσβαλε κάποτε. Προσευχήσου να σου δίνει δύναμη να αγαπάς τους πάντες. Και όταν οι σκέψεις σου γίνουν ήσυχες και ειρηνικές, θα δεις πώς θα αλλάξουν τα πράγματα γύρω σου. Θα αλλάξει επίσης και η νύφη σου.

Το ξέρεις ότι στην πραγματικότητα της κάνεις κακό σωματικά, σαν να την χτυπούσες; Το κάνεις αυτό συνεχώς. Δεν χρειάζεται να το κάνεις σωματικά — αρκεί και μόνο που δεν αντέχεις τη σκέψη της. Όταν έτσι έχουν τα πράγματα, δεν υπάρχει ειρήνη στο σπιτικό σου. Κι ούτε κι ο γιος σου —ο άντρας της— είναι ειρηνευμένος. Προσπάθησε να την αγαπήσεις.

Είναι δύσκολο, το ξέρω… Αλλά ξέρεις γιατί δεν τη συμπαθείς;», τη ρώτησα. «Όχι», μου απάντησε. «Λοιπόν, είναι επειδή σου πήρε μακριά τον γιο σου. Δεν είναι πια δικός σου όπως τον καιρό που ήταν μικρό παιδί. Είναι φυσικό για έναν άντρα να προσκολλάται στη γυναίκα του. Η μάνα θέλει ο γιος της να παντρευτεί και να είναι χαρούμενος μέσα στον γάμο του. Αλλά αυτή είναι που υποφέρει περισσότερο μετά τον γάμο. 

Τώρα ο γιος είναι προσανατολισμένος προς τη γυναίκα του. Δεν είναι πλέον τόσο προσηλωμένος προς τη μητέρα του, όσο ήταν παλιότερα. Να λοιπόν πότε ξεκινά ο πόλεμος των λογισμών. 

Μπορείς να πολεμάς σ’ αυτό τον πόλεμο για πάντα αλλά στο τέλος θα χάσεις. Προσπάθησε να κάνεις αυτό που σου λέω και θα δεις πόσο γρήγορα θα αλλάξουν τα πράγματα».  

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. " ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ. ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ"

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2013/05/blog-post_9503.html

 

ΕΙΔΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ...

Τον Ιανουάριο του 2008  επισκέφθηκε την Ι. Μονή μας ένας μαθητής του Γέροντος Παΐσίου και συμπατριώτης του. Ήταν Φαρασιώτης, από τα Φάρασα της Καππαδοκίας, από κει που καταγόταν και ο αγιασμένος αυτός αγιορείτης Γέροντας.
Οικογενειάρχης , με τέσσερα παιδάκια, πολύ ευλαβής και πιστός χριστιανός, ο οποίος μας είπε:
“Είχα μεγάλο σύνδεσμο με τον Γέροντα Παΐσιο. Ήταν πνευματικός μου Πατέρας αλλά και συμπατριώτης μου. Πολλές φορές ανέβαινα στο Άγιον Όρος και, επειδή είμαι κι εγώ ξυλουργός, όπως ήταν και ο Γέροντας, πήγαινα και τον βοηθούσα σε ξυλουργικές εργασίες.

Μετά που κοιμήθηκε ο Γέροντας, συνέβη να μου πεθάνει το τρίτο κατά σειρά παιδάκι μου. Ευτυχώς, προφθάσαμε και το βαπτίσαμε. Η αλήθεια είναι ότι το πόνεσα πολύ. Ήταν αγγελουδάκι.
Εκείνο τον καιρό πολύ αναζητούσα τον Γέροντα. Πόσο θα ήθελα να ήταν κοντά μου, να με ενίσχυε! 
Κι ο καλός Θεός μου τον έστειλε, ενώ βρισκόμουν σε μια μέση κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Αυτό που είδα, είχε μέσα του γεύσεις ουράνιας χαράς.

Βρέθηκα, μου φάνηκε, στο Άγιον Όρος  με τον Γέροντα Παΐσιο και τον βοηθούσα σε κάποιες ξυλουργικές εργασίες μέσα σ’ ένα μεγαλόπρεπο Μοναστήρι. 
Σαν να τελειώσαμε για μια στιγμή, γυρίζει και μου λέει δείχνοντας μου ένα μικρό αγοράκι που έλαμπε ολόκληρο από μια ουράνια ομορφιά:
-Τώρα, ακολούθησε αυτό το παιδάκι, για να σου δείξει τις ομορφιές του τόπου εδώ.
Πράγματι, το ακολούθησα. Σαν να βγήκαμε από το Μοναστήρι και άρχισε να με οδηγεί σε μέρη ανηφορικά και δύσβατα. Του είπα:
-     Παιδί μου, δεν μπορώ να σε ακολουθήσω, θα σκοτωθώ μέσα σ’ αυτά τα βράχια.
Με ένα αγγελικό χαμόγελο με καθησύχασε και μου είπε απαλά, μιλώντας μου στον πληθυντικό ( ! )
-     Μη φοβάστε. Δώστε μου το χέρι σας.
Άπλωσε το χέρι του και κρατώντας το εγώ ανέβηκα στην κορυφή που βρισκόταν το ουράνιο αυτό παιδί.

Και τότε…, ω τότε! … Τί αντίκρισαν τα μάτια της ψυχής μου! 
Μια ουράνια πολιτεία γεμάτη φως που επικρατούσε θαλασσί χρώμα και έβλεπα να λαμπυρίζουν υπερκόσμιοι πανέμορφοι χρυσοί τρούλοι Εκκλησιών! 
Πλημμύρισα αγαλλίαση και μακαριότητα…
Τότε στράφηκε προς τα μένα το παιδάκι, ο συνοδός μου , με κοίταξε στα μάτια με σημασία και μου είπε:
-Βλέπετε σε τί ωραίο μέρος είμαι; Λοιπόν , μην στενοχωριέστε για μένα!
Τότε αναγνώρισα το παιδί μου στο πρόσωπό του!!

Λες κι εκείνη την στιγμή άνοιξαν τα μάτια μου. Από την χαρά μου συνήλθα. Ευχαρίστησα τον Θεό και τον Γέροντα Παΐσιο, ο οποίος μεσίτευσε για την δική μου ενίσχυση και παρηγοριά”.
Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ -- Ουράνια μηνύματα , Θαυμαστά γεγονότα»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2009