Τo «ύδωρ το ζων» πασχίζη να εύρη ο
σύγχρονος άνθρωπος, αγαπητοί μου χριστιανοί, καθ’ όλην την διάρκειαν της
ζωής του. Νομίζει ότι θα το εύρη εις τας παραθρησκείας, τα σύγχρονα
φιλοσοφικά συστήματα, τους ψευδοχρίστους και αντιχρίστους.
Ενώ ευρίσκεται εντός της υπάρξεώς του, πλησίον του, όπως η πεπτωκυία γυνή της ευαγγελικής διηγήσεως, η Σαμαρείτις. Είναι πλησίον του Λυτρωτού και δεν το εννοεί.
Ζητεί επιμόνως παρ’ Αυτού να της συστήση που θα εύρη «το ύδωρ το ζων» δια να μην υποβάλλεται εις τον κόπον, να έρχεται πλειστάκις της ημέρας εις την πηγήν του ύδατος Ιακώβ και να λαμβάνη το ύδωρ το γήινον, το όποιον πανθομολουμένως έχει ανάγκη πας ανθρώπινος οργανισμός. Και μόνον εντός του περιφήμου εκείνου διαλόγου του Κυρίου μετ’ αυτής, καταλαβαίνει, εννοεί και προσμένει την λύτρωσιν και σωτηρίαν.
Η νύξις της χάριτος του Κυρίου, εγείρει την κοιμώσαν συνείδησίν της. Η θεία αγάπη, η επέμβασις του Κυρίου επιφέρει την ίασιν και σώζει την αμαρτωλόν γυνή.
Όχι μόνον μετανοεί και συνθλίβει τον παλαιόν εαυτόν της, αλλά καθίσταται αύτη η αμαρτωλός, απόστολος και κήρυξ της μετανοίας προς τους συμπατριώτας της, ουχί μόνον εκεί, αλλά και εις τας χώρας της Αφρικής. Κατέστη παρά του Θεού, εκλεκτόν σκεύος αληθούς θεογνωσίας.
Διότι μόνον όταν κατασκηνώση και εμπεριπατήση η χάρις του Θεού εις πάσαν ανθρώπινον ψυχήν, τότε ανακαινίζεται ο ένοχος, αναβιβάζεται ο αμαρτωλός, αγιάζεται ο άσωτος, μεταμορφώνεται ο πεπτωκός. Και ημείς σήμερον, την ιδίαν ανάγκην - ίσως και περισσοτέραν - έχομεν να γνωρίσομεν τον Θεόν.
Τούτο καθίσταται δυνατόν, δια των μηνυμάτων του ευαγγελίου και των μυστηρίων της εκκλησίας. Και το σπουδαιότερον είναι ότι πας άνθρωπος, δέχεται εις ακαθόριστους στιγμάς του βίου του κλήσεις και μηνύματα, τα όποια αποτελούν επεμβάσεις της θείας χάριτος, προς ανάνηψιν, μετάνοιαν και σωτηρίαν.
Όσοι εξ ημών «ελαφρά τη καρδία» το αποδίδουν εις σύμπτωσιν και τύχην, αποκρούουν την χάριν του Θεού και αποδεικνύονται ανάξιοι της θείας βασιλείας.
Όσοι εξ ημών όμως αποδεικνύονται «φρόνιμοι παρθένοι» αξιοποιούν την θείαν χάριν και καθίστανται ως η Αγία Μεγαλομάρτυς και Ισαπόστολος Φωτεινή, πηγή χάριτος και δια τους εαυτούς των αλλά και δια τους άλλους, τους οποίους συνεγείρουν και τους ακολουθούν προς καθαρά, γνησία και θεάρεστον πνευματικήν ζωήν.
Ενώ ευρίσκεται εντός της υπάρξεώς του, πλησίον του, όπως η πεπτωκυία γυνή της ευαγγελικής διηγήσεως, η Σαμαρείτις. Είναι πλησίον του Λυτρωτού και δεν το εννοεί.
Ζητεί επιμόνως παρ’ Αυτού να της συστήση που θα εύρη «το ύδωρ το ζων» δια να μην υποβάλλεται εις τον κόπον, να έρχεται πλειστάκις της ημέρας εις την πηγήν του ύδατος Ιακώβ και να λαμβάνη το ύδωρ το γήινον, το όποιον πανθομολουμένως έχει ανάγκη πας ανθρώπινος οργανισμός. Και μόνον εντός του περιφήμου εκείνου διαλόγου του Κυρίου μετ’ αυτής, καταλαβαίνει, εννοεί και προσμένει την λύτρωσιν και σωτηρίαν.
Η νύξις της χάριτος του Κυρίου, εγείρει την κοιμώσαν συνείδησίν της. Η θεία αγάπη, η επέμβασις του Κυρίου επιφέρει την ίασιν και σώζει την αμαρτωλόν γυνή.
Όχι μόνον μετανοεί και συνθλίβει τον παλαιόν εαυτόν της, αλλά καθίσταται αύτη η αμαρτωλός, απόστολος και κήρυξ της μετανοίας προς τους συμπατριώτας της, ουχί μόνον εκεί, αλλά και εις τας χώρας της Αφρικής. Κατέστη παρά του Θεού, εκλεκτόν σκεύος αληθούς θεογνωσίας.
Διότι μόνον όταν κατασκηνώση και εμπεριπατήση η χάρις του Θεού εις πάσαν ανθρώπινον ψυχήν, τότε ανακαινίζεται ο ένοχος, αναβιβάζεται ο αμαρτωλός, αγιάζεται ο άσωτος, μεταμορφώνεται ο πεπτωκός. Και ημείς σήμερον, την ιδίαν ανάγκην - ίσως και περισσοτέραν - έχομεν να γνωρίσομεν τον Θεόν.
Τούτο καθίσταται δυνατόν, δια των μηνυμάτων του ευαγγελίου και των μυστηρίων της εκκλησίας. Και το σπουδαιότερον είναι ότι πας άνθρωπος, δέχεται εις ακαθόριστους στιγμάς του βίου του κλήσεις και μηνύματα, τα όποια αποτελούν επεμβάσεις της θείας χάριτος, προς ανάνηψιν, μετάνοιαν και σωτηρίαν.
Όσοι εξ ημών «ελαφρά τη καρδία» το αποδίδουν εις σύμπτωσιν και τύχην, αποκρούουν την χάριν του Θεού και αποδεικνύονται ανάξιοι της θείας βασιλείας.
Όσοι εξ ημών όμως αποδεικνύονται «φρόνιμοι παρθένοι» αξιοποιούν την θείαν χάριν και καθίστανται ως η Αγία Μεγαλομάρτυς και Ισαπόστολος Φωτεινή, πηγή χάριτος και δια τους εαυτούς των αλλά και δια τους άλλους, τους οποίους συνεγείρουν και τους ακολουθούν προς καθαρά, γνησία και θεάρεστον πνευματικήν ζωήν.
Ο Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
είναι εφημέριος στον Ι.Ν. Αγιου Δημητρίου
Παλαιού Ψυχικού http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=2681&catid=14
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου