Γεννήθηκα την ίδια μέρα που εόρταζε ο Δίκαιος Ιώβ ο Πολύαθλος και είμαι έτοιμος σαν κι εκείνον να δεχθώ τις δοκιμασίες του Θεού… Όλα είναι στα χέρια του Θεού. Όλες μας οι ελπίδες είναι σ’Αυτόν. Άγιος Τσάρος Νικόλαος Β’ της Ρωσίας.

 

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Άγιος και δίκαιος Ιώβ ο πολύαθλος
Οσία Σοφία Ασκήτρια της Κλεισούρας (1974)
Άγιος Νικόλαος Β΄ Ρομανώφ Τσάρος της Ρωσίας γεννήθηκε στις 6 Μαΐου το 1868
Άγιου Λουκά Κριμαία, Τρίτη σύλληψη στις 6 Μαΐου 1930 με ψευδή κατηγορία για συμμετοχή στη δολοφονία του βιολόγου καθηγητή της Φυσιολογίας, Ιβάν Πετρόβιτς Μιχαϊλόφσκι όπου εξορίστηκε στο Αρχάγγελσκ.

Εορτάζουν στις 6 Μαΐου

Ανάμνηση του εν τω ουρανώ φανέντος σημείου του Τιμίου Σταυρού (346) 
Μετάθεση των ιερών λειψάνων του Οσίου Ευθυμίου του Μεγάλου
 Ταράσιος ο θαυματουργός «ο εν Λυκαονία»
Νείλος του Σόρσκυ, (1508)
Παχώμιος ο Ρώσος οσιομάρτυς ο εν τω Ουσάκι της Φιλαδελφείας (Ανάληψι Κυρίου, 1730)
Άννα η Ιεροσολυμίτισσα, οσία
Ιωάννης Ζενταζένι και 12 όσιοι Σύριοι Πατέρες, της Γεωργίας (6ος αι.)
Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Ζίροβιτς Ρωσίας

Εορτάζουν στις 7 Μαΐου

Άγιος Τσάρος Νικόλαος Β’ Ρομανώφ της Ρωσίας

Ο ίδιος ο Τσάρος Νικόλαος συνήθιζε να λέει: «Γεννήθηκα την ίδια μέρα που εόρταζε ο Δίκαιος Ιώβ ο Πολύαθλος και είμαι έτοιμος σαν κι εκείνον να δεχθώ τις δοκιμασίες του Θεού και να ανεχθώ τις ταλαιπωρίες έως τέλους.» Και πράγματι όλη του η ζωή ήταν ένας Γολγοθάς.
Στις προσωπικές σημειώσεις του έγραφε: «Πρέπει να σηκώσω το βάρος του φοβερού μου καθήκοντος ενώπιον των οφθαλμών του Δημιουργού μου… Κάθε στιγμή πρέπει να είμαι έτοιμος να αποδώσω προς τον Θεό απολογία για τις ενέργειές μου».
« Όταν βρισκόταν στο κέντρο της φοβερής θύελλας στην αρχή της Ρωσικής επανάστασης, λέει στον υπουργό Εξωτερικών Αλέξανδρο Ιζβόλσκυ:‘«Αν με βλέπετε τόσο ήρεμο, είναι διότι έχω την σταθερή, την απόλυτη πεποίθηση ότι τα πεπρωμένα της Ρωσσίας, εμένα του ιδίου και της οικογένειάς μου βρίσκονται στα χέρια του Παντοδύναμου Θεού, ο Οποίος με τοποθέτησε στην θέση που βρίσκομαι. Ό,τι και αν συμβεί, θα υποκλιθώ στο θέλημά Του, έχοντας την συνείδηση ότι ποτέ δεν είχα τίποτα άλλο στην σκέψη μου εκτός από το να υπηρετήσω την χώρα, την οποία (ο Ίδιος) μου εμπιστεύθηκε».
«Έχω ένα προαίσθημα, κάτι περισσότερο από προαίσθημα, μιά εσωτερική βεβαιότητα ότι είμαι προορισμένος για φοβερές δοκιμασίες, αλλά δεν πρόκειται να λάβω την ανταμοιβή μου σε αυτήν την ζωή. Πόσες φορές αυτά τα λόγια του Ιώβ ίσχυσαν και για μένα: ”Αυτό το οποίο φοβόμουν με συνάντησε και αυτό που με τρόμαζε έγινε πραγματικότητα (Ιώβ. 3,25)».
Η πορεία του Νικολάου ήταν κατά τον τύπο του Χριστού. Από πολύ νωρίς η Αυτοκρατορική οικογένεια δεχόταν με υπομονή συκοφαντίες, ειρωνείες, ψεύδη, δολοπλοκίες… Ο μεγαλύτερος όμως σταυρός ήταν η αρρώστια του μικρού Διαδόχου. Γεννήθηκε αιμοφιλικός. Η αιμοφιλία ήταν μια επώδυνη αρρώστια, ανίατη που θα μπορούσε να οδηγήσει το παιδί σε αιφνίδιο θάνατο. Αυτή η μεγάλη δοκιμασία τους έκανε να ελπίζουν ακόμη περισσότερο στην πρόνοια του Θεού.
Το αποκορύφωμα όμως της μεγαλοψυχίας και της αυτοθυσίας του Νικολάου φανερώθηκε κατά τους τελευταίους πειρασμούς της ζωής του. Τον Μάρτιο του 1917 μετά από συνεχείς εξεγέρσεις και ταραχές παραιτήθηκε από τον θρόνο του. Προτίμησε να θυσιάσει τον εαυτό του για χάρη του λαού του, παρά να θυσιαστεί ο λαός του για χάρη του. Παρόλα αυτά η εσωτερική κατάσταση συνεχώς χειροτέρευε. Οι εχθροί του τσάρου όχι μόνο δεν ησύχασαν και δεν ικανοποιήθηκαν από την παραίτησή του, αλλά τότε άρχισαν να φανερώνουν όλο το δαιμονικό τους μίσος εναντίον του Νικολάου και της οικογενείας του.
Την ηγεσία της Ρωσίας από την πτώση του Τσάρου μέχρι και την Οκτωβριανή Επανάσταση ανέλαβε η λεγόμενη προσωρινή κυβέρνηση. Από εδώ και πέρα, αρχίζει ο Γολγοθάς της Αγίας Τσαρικής Οικογένειας. Οι επαναστάτες αμέσως τους συνέλαβαν και τους έθεσαν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Τους μετέφεραν στο παλάτι Αλεξάντρ, στο Τσάρσκοϊε Σέλο, στα προάστια της Αγίας Πετρούπολης, όπου παρέμειναν μέχρι και τον Αύγουστο του 1917.
…Οι συκοφαντίες αποτέλεσαν εξ αρχής το πιο λαμπρό στεφάνι στην κορυφή τους, όπως πολύ σύντομα θα αποκάλυπτε ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ σε κάποιο θαυμαστό όραμα.
…Κατά τον μήνα Μάϊο, ένας ενάρετος γέροντας της μονής του Σάρωφ βρισκόταν σε μεγάλη θλίψη για τις δοκιμασίες που εφίστατο η βασιλική οικογένεια. Καθώς βρισκόταν στην κατάσταση αυτήν, και ενώ προσευχόταν με δάκρυα, αποκοιμήθηκε και είδε το εξής θαυμαστό όραμα:
Βρέθηκε στην κωμόπολη του Τσέρσκογιε Σέλο και κοιτάζοντας προς τα ανάκτορα του Αλεξάνδρου, την κατοικία δηλαδή της βασιλικής οικογενείας, είδε ότι από πάνω του ανυψωνόταν ένας φωτεινός στύλος, ο οποίος έφθανε μέχρι τους ουρανούς! Ο γέροντας προχώρησε τότε μέσα στο παλάτι. Μέσα εκεί, είδε τον τσάρο να κάθεται στο γραφείο του και να είναι απασχολημένος γράφοντας. Κοντά του, σε ένα άλλο μικρότερο τραπέζι, καθόταν ο τσάρεβιτς Αλέξιος διαβάζοντας κάποιο βιβλίο. Μαζί τους ήταν και η υπόλοιπη οικογένεια, η αυτοκράτειρα με τα κορίτσια, οι οποίες ήταν καθισμένες και κεντούσαν. Ανάμεσα στα μέλη της οικογενείας, ακτινοβολώντας θείο φως, στεκόταν ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ο οποίος τους έδινε πνευματικές οδηγίες και τους παρηγορούσε. Όταν ο όσιος Σεραφείμ είδε τον γέροντα, τον πλησίασε και του είπε :
«Μην είσαι τόσο θλιμμένος, πάτερ μου, μην αθυμείς. Ο Θεός δεν πρόκειται να εγκαταλείψη τα εκλεκτά και αγαπημένα του παιδιά. Έχει την δύναμη να τους αρπάξη από τα χέρια των κακών ανθρώπων, αλλά επιθυμεί να δώση σ’ αυτούς ουράνια κι όχι επίγεια μακαριότητα. Το να στείλη λεγεώνες αγγέλων και να διασκορπίση τους εχθρούς τους είναι πολύ πιο εύκολο για τον Θεό από ο,τι είναι για μας το να πούμε ένα μόνο λόγο. Ωστόσο, ο Θεός απλά αφήνει την θολωμένη λογική των εχθρών τους να τους καταστρέψη από μόνη της. Ο Κύριος με απέστειλε για λίγο, ώστε να παρηγορήσω, να ενδυναμώσω και να προστατέψω τους βασιλομάρτυρες, διότι «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής » και γι’ αυτό χρειάζονται την ουράνια βοήθειά μας στις δύσκολες αυτές ώρες της δοκιμασίας. Κοίταξε το ακτινοβόλο φως που εκπέμπεται από τα πρόσωπα των βασιλομαρτύρων. Αυτό είναι σημείο ότι βρίσκονται υπό την ειδική προστασία του Θεού, διότι είναι δίκαιοι. Όπως ακριβώς από καταβολής κόσμου οι δίκαιοι εξευτελίσθηκαν, αδικήθηκαν και συκοφαντήθηκαν από ανόμους ανθρώπους –ακολούθους του πρώτου ψεύστη και απατεώνος, του διαβόλου- έτσι και αυτοί οι δίκαιοι βασιλομάρτυρες έχουν εξευτελισθή, ταπεινωθή, συκοφαντηθή και αδικηθή από κακούς ανθρώπους, υποκινούμενους από τον αρχέκακον διάβολο… Κοίταξε (τώρα) το πρόσωπο της αυτοκράτειρας και θα δης ότι το φως που εκπέμπεται από το πρόσωπο της είναι πιο λαμπερό από τους άλλους. Αυτό είναι σημείο ότι υπέστη εκ μέρους του διαβόλου περισσότερες συκοφαντίες και ψευδείς κατηγορίες από όλους τους άλλους. » 

Στη συνέχεια τους εξόρισαν στην βόρεια Σιβηρία, στην πόλη Τομπόλσκ, εκεί, όταν ο έκπτωτος, πλέον, Νικόλαος ρώτησε έναν επαναστάτη τι γίνεται στη Ρωσία, εκείνος απάντησε: “Χύνονται ποτάμια αίματος”. Και τέλος τον Απρίλιο του 1918 τους μεταφέρουν στην οικία Ιπάτιεφ, στην πόλη Αικατερίνμπουργκ. Η ένθερμη προσευχή και η πολύωρη ανάγνωση της Αγίας Γραφής ήταν η μόνη παρηγοριά των φυλακισμένων. Είναι απερίγραπτοι οι εξευτελισμοί που υπέστησαν, αλλά και πολλά τα θαύματα που επιτέλεσαν κατά τους 16 μήνες φυλακίσεώς τους. Η υπομονή τους, η ταπείνωση τους, η μακροθυμία τους, η ανεξικακία τους και η αγάπη που έδειχναν προς τους δημίους τους, έκανε τους φύλακες να αλλάζουν τρόπο ζωής, να αλλάζουν συμπεριφορά. Από σκληρόκαρδοι γίνονταν συμπονετικοί, από βλάσφημοι ευγενικοί. Όλοι τους έβλεπαν με συμπάθεια τους αδίκως φυλακισμένους. Γι’ αυτό και η άθεη εξουσία τους άλλαζε συχνά. Τέλος τους αντικατάστησε με τους πλέον αγροίκους και βίαιους μπολσεβίκους, οι οποίοι μεθούσαν, έβριζαν, χυδαιολογούσαν και βασάνιζαν την Βασιλική Οικογένεια.

Τελικώς, κατά τα μεσάνυχτα της 16ης προς 17ης Ιουλίου 1918, τους ξύπνησαν και τους μετέφεραν, μαζί με άλλα τέσσερα άτομα της συνοδείας τους, στο υπόγειο της οικίας, προκειμένου τάχα να τους μεταφέρουν σε μια πιο ασφαλής περιοχή. Μετά από μεγάλη αναμονή τους διέταξαν να σταθούν στη σειρά για να τους βγάλουν μια φωτογραφία. Ξαφνικά αντί για τον φωτογράφο εισήλθαν στο μικρό δωμάτιο 11 Μπολσεβίκοι και ο αρχηγός τους ο Εβραίος Γιούρι Γιουρόφσκυ, οι οποίοι άρχισαν να πυροβολούν τα θύματά τους. Ο θάνατος ορισμένων ήταν αργός και βασανιστικός, όπως του μικρού διαδόχου που τον αποτελείωσαν με χτυπήματα στο κεφάλι, καθώς και της πριγκίπισσας Αναστασίας που την σκότωσαν με τις ξιφολόγχες.
Στη συνέχεια άρπαξαν από τους νεκρούς ότι πολύτιμο έφεραν πάνω τους και τους μετέφεραν βιαστικά μ’ ένα φορτηγό σ’ ένα κοντινό δάσος και τους πέταξαν γυμνούς μέσα σ’ ένα πηγάδι ορυχείου. Φοβούμενοι όμως μην ανακαλυφθούν τα σώματα το επόμενο βράδυ τα ανέσυραν και αφού τα τεμάχισαν, τα έκαψαν χύνοντας πάνω τους 300 λίτρα βενζίνη. Για να εξαφανίσουν τα υπολείμματα των μαρτύρων τα περιέλουσαν με 190 κιλά βιτριόλι. Τέλος ότι απέμεινε το σκέπασαν πρόχειρα με χώμα και κλαδιά. Όλη αυτή η φρικιαστική διαδικασία κράτησε τρία ημερόνυχτα από τη στιγμή της δολοφονίας τους.

***

Έχοντας μεγάλη πίστη στο θέλημα του Θεού, έγραφε: Όλα εξαρτώνται από το θέλημα του Θεού και εναποθέτω την πίστη μου στο έλεος Του, ενατενίζοντας το μέλλον με ειρήνη και γαλήνη.
Η Λίλι Ντεν, ένα από τα στενότερα πρόσωπα της αυτοκρατορικής οικογένειας…. Έγραφε: «Ο Νικόλαος Β’ έμοιαζε σαν να έβλεπε το τραγικό μέλλον, αλλά έμοιαζε επίσης και σαν να έβλεπε τον Παράδεισο, ο οποίος εκτείνεται πέρα από αυτήν την γη. Ήταν ο αγαθός άνθρωπος του Θεού. Δεν μπορώ να εκφράσω μεγαλύτερο εγκώμιο, να του αποδώσω καταλληλότερο φόρο τιμής».
Η υποταγή στο θέλημα του Θεού συνιστούσε το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα της προσωπικότητας του Νικολάου. Η εμπιστοσύνη του στην θεία πρόνοια, η οποία διοικεί τα πάντα με θεϊκή σοφία, του προσέδιδε την υπερφυσική εκείνη ειρήνη με την οποία αντιμετώπισε όλα τα απίστευτα τραγικά γεγονότα της ζωής του. Η ειρήνη αυτή δεν τον εγκατέλειψε ποτέ.
Η Αλεξάνδρα ανέφερε κάποτε στην στενή της φίλη Λίλι Ντεν με παράπονο: «Τον κατηγορούν ότι είναι αδύνατος. Είναι ο πιο ισχυρός, όχι ο πιο αδύνατος! …Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο μεγαλύτερος κατακτητής είναι αυτός που κατακτά τον εαυτό του… Αναρωτιέμαι γιατί δεν τον κατηγορούν ότι είναι υπερβολικά καλός; Αυτό τουλάχιστον θα ήταν αλήθεια!»
Όχι μόνο ο Τσάρος, αλλά ολόκληρη η ευλογημένη οικογένειά του, αντιμετώπισε τις δοκιμασίες με αληθινά χριστιανική υπομονή. Έτσι, στις 13 Μαρτίου 1917, ο Τσαρέβιτς Αλέξιος έγραψε στην αδελφή του Αναστασία:
«Θα προσευχηθώ θερμά για εσάς και τη Μαρία, με το Θεό όλα θα περάσουν, να είστε υπομονετικές και να προσευχόσαστε».
Λίγο χρόνο πριν από την αναχώρησή τους προς τον άγνωστο προορισμό, η Αλεξάνδρα έγραφε στην Λίλι Ντεν, ‘’Είναι απαραίτητο να κοιτάμε όλα τα πράγματα πιο ήρεμα. Τι μπορεί να συμβη; Εφ’ όσον ο Θεός μας έστειλε τέτοιες δοκιμασίες, προφανώς γνωρίζει ότι είμαστε επαρκώς έτοιμοι γι’ αυτές. Είναι σαν κάποιου είδους εξετάσεις και είναι απαραίτητο να αποδείξουμε ότι δεν αποτύχαμε. Μπορεί κανείς να βρη μέσα σε όλα κάτι καλό και χρήσιμο. Μέσα από όποιες ταλαιπωρίες και αν περάσουμε, ας είναι. Ο Θεός θα μας δωση δύναμη και υπομονή και δεν θα μας εγκαταλείψη. Είναι Ελεήμων. Το μόνο που απαιτείται είναι να υποκλινομαστε στο θέλημά Του χωρίς γογγυσμό και να αναμένουμε το εκεί, την αντίπερα όχθη. Για όλους όσοι Τον αγαπούν ετοιμάζει απερίγραπτη χαρά.
…Για κάθε μέρα που περνά ήσυχα, ευχαριστώ τον Θεό».’
Και λίγο μετά την παραίτηση, η αυτοκράτειρα είπε: «Τα βάσανα μας δεν είναι τίποτα, κοιτάξτε τα βάσανα του Σωτήρος, πώς υπέφερε για μας, αν αυτό είναι απαραίτητο για τη Ρωσία, είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τις ζωές μας και όλα».
«Σύντομα έρχεται η άνοιξη να χαροποιήση την καρδιά μας. Πρώτα η οδός του Σταυρού και έπειτα η χαρά και η ευτυχία… τελικά τίποτα δεν είναι φοβερό. Και αν ακόμη πάρουν τα πάντα από μας, δεν μπορούν να πάρουν την ψυχή μας… Όλες τις δοκιμασίες, τις οποίες Αυτός [ο Κύριος]  επιτρέπει — όλα είναι προς το καλύτερον· παντού βλέπεις το χέρι Του. Οι άνθρωποι Σου κάνουν κάτι κακό. Εσύ να το δέχεσαι χωρίς γογγυσμό, και Αυτός θα στείλη τον φύλακα Άγγελο, τον Παράκλητον Αυτού. Ποτέ δεν είμεθα μόνοι μας· Αυτός — ο πανταχού Παρών, ο Παντογνώστης — είναι η αυτοΑγάπη. Πως να μη Τον πιστεύσωμε; Ο ήλιος λάμπει. Αν και ο κόσμος αμαρτάνη και εμείς αμαρτάνομε, σκότος και πονηρία βασιλεύουν, αλλά ο Ήλιος της Δικαιοσύνης θα λάμψη· μόνο να ανοίξωμε τα μάτια μας, την πόρτα της ψυχής να κρατήσωμε ανοικτή, ώστε να δεχώμεθα τις ακτίνες του Ηλίου αυτού μέσα μας. Εμείς Τον αγαπάμε, παιδάκι μου, και γνωρίζομε ότι «ούτω δεί γενέσθαι». Μόνον, κάνε υπομονή ακόμη, παιδάκι μου, και η οδύνη αυτή θα περάση· εμείς θα λησμονήσωμε τα βάσανα· θα μείνη μόνον ευγνωμοσύνη για όλα. Μεγάλη σχολή. Κύριε, βοήθησε αυτούς, που η αγάπη Σου δεν βρίσκει χώρο στις σκληρυμμένες καρδιές τους, οι οποίοι βλέπουν μόνο κακό και δεν καταλαβαίνουν ότι όλο αυτό θα περάση· δεν μπορεί να γίνη αλλοιώς· ο Σωτήρ ήλθε και μας έδειξε το παράδειγμα. Όποιος ακαλουθήσει την οδόν Αυτού, ακολουθεί την αγάπη και τα παθήματα, κατανοεί όλη την δόξα της Βασιλείας των Ουρανών. — Δεν δύναμαι να γράψω· δεν κατορθώνω να εκφράζω με λόγια αυτό, το οποίο γεμίζει την ψυχή μου, αλλά Εσύ, η μικρή μάρτυς μου, καλύτερα από μένα κατανοείς τα πάντα· Εσύ ανέβηκες υψηλότερα στην κλίμακα αυτή… 
Ζούμε εδώ στην γη, αλλά ήδη είμαστε στα μισά του δρόμου για τον άλλο κόσμο. Βλέπουμε με άλλα μάτια… . Έχω παραδώσει τα πάντα στην προστασία του Θεού… Όσο πιο πολύ υποφέρουμε εδώ, τόσο πιο όμορφα θα είναι στην αντίπερα όχθη, όπου τόσα αγαπημένα πρόσωπα μας περιμένουν… Πως μπορεί να ζητά κανείς κάτι περισσότερο; Προσφέρουμε στον Θεό ευχαριστία για την κάθε μέρα…’’
Ας είμεθα άγρυπνοι στην σκοπιά. Άνω σχώμεν τας καρδίας· ας δίνωμε στο πνεύμα ελευθερία να ανέρχεται ελαφρά προς τον ουρανό· ας λάβωμε ακτίνα φωτός και αγάπης μέσα στις αμαρτωλές ψυχές μας. ας ενδυώμεθα το ένδυμα του φωτός, αποτινάσσοντες την σκόνη του κόσμου και ας ετοιμασθώμε για την συνάντησι με τον Ουράνιο Νυμφίο. Εκείνος πάντοτε υποφέρει για χάρι μας και μαζί μας και διά μέσου ημών. Έτσι, Αυτός μας δίνει την χείρα Του εις βοήθειαν, και εμείς συμμετέχομε με Αυτόν, υποφέροντες χωρίς γογγυσμούς όλες τις οδύνες, τις οποίες ο Θεός μας στέλνει. Γιατί να μη πάσχωμε εμείς, εφ᾿ όσον Αυτός, ο αθώος, ο αναμάρτητος, έπασχε εκουσίως;».
Η ευσεβής τσαρίνα Αλεξάνδρα, έγραφε στο πνευματικό ημερολόγιο της, όπου αποκαλύπτει την αλήθεια για την φωτεινή ψυχή της: «Η όποια θλίψη στο σπίτι, φέρνει τα μέλη της οικογένειας πιο κοντά. Κάνει τους πάντες πιο υπομονετικούς τον ένα απέναντι στον άλλον, πιο αγαθούς, φροντίζουν πιο πολύ ο ένας τον άλλον και γίνονται πιο ανθεκτικοί. Οι δοκιμασίες δεν μας «αποστέλλονται» για να μας καταστρέψουν, αλλά για να μας κάνουν αληθινούς ανθρώπους. Ο Θεός θέλει να καθαριστούμε από κάθε κακό και να γίνουμε μίμηση Αυτού. Για να το καταφέρουμε αυτό, μας υποβάλλει συχνά σε σκληρές δοκιμασίες. Και το κάνει αυτό ο Θεός συχνά με τις ανθρώπινες ψυχές, επειδή αυτές δεν είναι αυτό που πρέπει να είναι. Εξωτερικά μπορεί να φαίνονται όμορφες, αλλά μέσα τους δεν ακούγεται η θεία μουσική. Απουσιάζει η πνευματικότητα, κι η επιθυμία να είναι σαν τον Χριστό. Τότε ο Θεός τις συντρίβει στέλνοντας τους θλίψη και ταλαιπωρία, και από τα θραύσματα της πρώην ζωής δημιουργεί μια νέα ζωή επάξια δόξας, μεγαλοσύνης και ευλογίας. Πολλή η θλίψη στον κόσμο. Πολλοί οι άνθρωποι που έχουν απωλέσει την καρδιά τους και πολλοί αυτοί που χρειάζονται την παρηγοριά τού Θεού. Μην απελπίζεστε ποτέ, όποιες δοκιμασίες κι αν αντιμετωπίζετε.».
Κι ο Νικόλαος έγραφε με την σειρά του στο ημερολόγιό του: «Πήγαμε στην Λειτουργία και μεταλάβαμε των αχράντων μυστηρίων. Αυτό είναι τεράστια παρηγοριά στις δύσκολες αυτές ημέρες… Όλα είναι στα χέρια του Θεού. Όλες μας οι ελπίδες είναι σ’Αυτόν.».
Την άνοιξη του 1918 η Μεγάλη Δούκισσα Όλγα έγραψε στο ημερολόγίο της την Πνευματική Διαθήκη του Βασιλομάρτυρος Πατέρα της: «Ο πατέρας παρακαλεί να μεταφέρετε σε όλους, όσοι παραμένουν πιστοί σε αυτόν, και σε όσους μπορούν να επιδράσουν, να μην εκδικηθούν χάριν αυτού, διότι αυτός τους έχει ήδη συγχωρήσει όλους και προσεύχεται για όλους. Επίσης, να μην εκδικηθούν για τον εαυτό τους. Να ενθυμούνται δε ότι το κακό, το οποίο τώρα υπάρχει στον κόσμο, θα γίνει ισχυρότερο, αλλ’ όμως το κακό δεν νικάται διά του κακού, αλλά μόνο διά της αγάπης…».
Χάρισέ μας δύναμη, ω Κύριε της Δικαιοσύνης, να συγχωρούμε το κακό του πλησίον μας και να βαστάζουμε με την δική Σου ταπείνωση τον σταυρό μας, τον τόσο βαρύ και αιματηρό. Σε μέρες που εχθροί μας ληστεύουν, βοήθησέ μας, Χριστέ ο Σωτήρ ημών, να υπομείνουμε την αισχύνη και τον εξευτελισμό. Πνεύσε υπερκόσμια δύναμη στα χείλη των δούλων σου, που βρίσκονται στα πρόθυρα του θανάτου, για να προσευχόμαστε με πραότητα για τους εχθρούς μας.
Ιδιόγραφη προσευχή της Όλγας Ρομάνοφ. Βρέθηκε σε σημειωματάριό της, μετά την φρικτή εκτέλεσή της.
Και ο Άγιος Τύχων Πατριάρχης Μόσχας επίσης έλεγε :
«Τα γενέθλια του Ηγεμόνα μας συμπίπτουν με την ημέρα που η Ορθόδοξη Εκκλησία μας αφιέρωσε στην μνήμη του Πολύαθλου Ιώβ. Σε κάποιον άσχετο άνθρωπο, η σύμπτωση θα φανεί σαν ένα τυχαίο γεγονός. Στα μάτια όμως, ενός πιστού δεν μπορούν να υπάρξουν τυχαία γεγονότα, ακόμη περισσότερο όταν πρόκειται για τον εκλεγμένο από τον Ίδιο τον Θεό κατά την ώρα αυτήν της ανάγκης. Ο Τσάρος μας, όπως παλαιότερα ο Ιώβ, έλαβε το ένα μήνυμα μετά το άλλο για αποτυχίες των στρατευμάτων, για καταστροφικές πυρκαγιές, για σεισμούς, για κατολισθήσεις βουνών και πλημμύρες. Δύναται ο Τσάρος μας να σηκώσει όλες αυτές τις συμφορές με ελαφριά καρδιά; Μπορεί να αποφύγει το να υποφέρει για την πάτρια γη του; Ωστόσο, πληγές ακόμη πιό επώδυνες φέρουν θάνατο στην καρδιά του. Όπως ο Ιώβ, είναι παρεξηγημένος από τους φίλους του και υποφέρει από την παρεξήγηση αυτήν. Χάρισε, Κύριε, στον αγαπημένο μας ηγεμόνα τις επιτυχίες του Μωυσή, την ανδρεία του Δαβίδ και την σοφία του Σολομώντος μαζί με την υπομονή του Ιώβ.»
Ο Αρχιεπίσκοπος της Σανγκάης και (αργότερα) Σαν Φρανσίσκο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (+2 Ιουλίου 1966) αναφέρει: “Ο Τσάρος Νικόλαος έδειξε μεγαλοψυχία ανάλογη με αυτήν του Δικαίου Ιώβ, δολοφονήθηκε, επειδή ως Τσάρος έβλεπε το αυτοκρατορικό στέμμα ως υπηρεσία. .. στο Θεό, επειδή ήταν η ενσάρκωση της Ορθοδοξίας, ήταν ένας δούλος του Θεού, χρισμένος από τον Θεό, επειδή ήθελε την ενότητα των ορθοδόξων πιστών της Ρωσίας! Η μάχη εναντίον του συνδέεται στενά με την μάχη εναντίον του Θεού και της Πίστεως. Με μία λέξι, έγινε Μάρτυς, επειδή έμεινε πιστός στον Κύριο των κυρίων και εδέχθη τον θάνατο, όπως τον εδέχθησαν οι Μάρτυρες»… Τα πάντα εξεγέρθηκαν εναντίον του κατεξοχήν πράου, αγνού και άκρως στοργικού Τσάρου, σε τέτοιο βαθμό, ώστε εκείνη την τρομερή ώρα του αγώνα εναντίον του, παρέμεινε μόνος. Αισχρές συκοφαντίες διαδόθηκαν προκαταβολικά εναντίον του Τσάρου και της Οικογένειάς του, ώστε ο λαός να επιδείξει αναίδεια στο πρόσωπό του. Ο Τσάρος έμεινε εντελώς μόνος, περιβαλλόμενος από προδοσία, χυδαιότητα και δειλία. Κατά τις ημέρες του Μαρτίου, το Πσκώφ έγινε η Γεθσημανή του Τσάρου και το Εκατερίνμπουργκ ο Γολγοθάς του. Ο Τσάρος Νικόλαος πέθανε ως Μάρτυρας, με ακλόνητη πίστη και υπομονή, έχοντας πιει το ποτήριον του πόνου μέχρι το κατακάθι.»

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΒ
http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Iwb/Iwb.htm

Απολυτίκιον του πολυάθλου Ιώβ. Ήχος β’.

Του δικαίου σου Ιώβ την μνήμην, Κύριε, εορτάζοντες, δι᾽ αυτού σε δυσωπούμεν· Σώσον τας ψυχάς ημών.

έτερον Απολυτίκιον του Ιώβ, Ήχος δ’, Κατεπλάγη Ιωσήφ

Κατεπλάγη αληθώς, άπας αγγέλων ο χορός, και ανθρώπων ο εσμός, έφριξε δίκαιε ιδών, την υπεράνθρωπον όντως υπομονήν σου. Όθεν και ημίν τύπος δέδοσαι, τοις θλίψεσι του βίου εκάστοτε, χειμαζομένοις κρίμασι Κυρίου, και πειρασμοίς περιπίπτουσιν· Αυτός γαρ είπεν, ο υπομείνας, μέχρι τέλους σωθήσεται.

Απολυτίκιον Αγίων Βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ.
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείω στέμματι καταστεφθέντες και βασίλειον ευρόντες χάριν, αρεταίς θεοπρεπώς διελάμψατε, ου την επίγειον δόξαν ποθήσαντες, αλλά του Πνεύματος κάλλος το άφθορον όθεν, Άγιοι Ρομάνοφ Βασιλομάρτυρες, πρεσβεύσατε σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Ανάμνησης του εν τω ουρανώ φανέντος σημείου του Τιμίου Σταυρού. Ήχος α’.

Του Σταυρού σου ο τύπος νυν υπέρ ήλιον έλαμψεν, όνπερ εξ όρους αγίου, τόπω Κρανίου εφήπλωσας· και την εν αυτώ σου Σώτερ ισχύν ετράνωσας, διά τούτου κρατύνας και τους πιστούς Βασιλείς ημών· ούς και περίσωζε διαπαντός εν ειρήνη, πρεσβείαις της Θεοτόκου Χριστέ ο Θεός, και σώσον ημάς.

Μέγας Κανών Αγίου Ανδρέου του Κρήτης
Ωδή δ´. Ο Ειρμός. «Ακήκοεν ο Προφήτης την έλευσίν σου, Κύριε, και εφοβήθη,..

Ο πρότερον επί θρόνου γυμνός νυν επί κοπρίας καθηλκωμένος· ο πολύς εν τέκνοις και περίβλεπτος, άπαις και φερέοικος αιφνίδιον· παλάτιον γαρ την κοπρίαν, και μαργαρίτας τα έλκη ελογίζετο.
Βασίλειον την αξίαν, διάδημα και πορφύραν ημφιεσμένος, πολυκτήμων άνθρωπος και δίκαιος, πλούτω επιβρίθων και βοσκήμασιν εξαίφνης τον πλούτον, την δόξαν, την βασιλείαν πτωχεύσας απεκείρατο.
Ει δίκαιος ην εκείνος και άμεμπτος παρά πάντας, και ουκ απέδρα τα του πλάνου ένεδρα και σκάμματα· συ φιλαμαρτήμων ούσα, τάλαινα ψυχή, τι ποιήσεις, εάν τι των αδοκήτων συμβή επενεχθήναί σοι;
iconandlight.wordpress.com