Η συγκλονιστική μακροθυμία του Αγίου Μελετίου Αντιοχείας. Εσένα, πώς σε ανέχεται ο Θεός; Το σκέφτηκες καμμιά φορά; Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς -Αγίου Νεκταρίου Αιγινης – Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.

 

 

Άγιος Μελέτιος Αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας  (381)
Οσία Μαρία η μετονομασθείς Μαρίνος και ο πατέρας της, Όσιος Ευγένιος εν  Αλεξανδρεία (6ος αιων)
ιερομάρτυς Ουρβανός , Πάπας Ρώμης (223-230)
Άγιοι Πλωτίνος και Σατορνίνος και οι συναθλητές αυτών στην Καρχηδόνα (304)
Άγιοι Ιουλιανός και Μόδεστος οι Μάρτυρες (2ος αιώνας;)
Όσιος Πρόχορος εκ Γεωργίας ιδρυτής της Μονής του Τιμίου Σταυρού κοντά στην Ιερουσαλήμ (1066)
οσιομάρτυρες Λουκάς (Mukhaidze) (1277) και Νικόλαος (Dvali) (1314), της Μονής του Τιμίου Σταυρού της Ιερουσαλήμ,
Άγιος νεομάρτυς Χρήστος ο Κηπουρός (1748)
Όσιος Μελέτιος του Χαρκώβ (1840)
Όσιος Μελέτιος ο εν Υψενή (1855  )
Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Ιβηριτίσσης στη Μόσχα
Κοίμηση της οσίας σπηλαίωτισσας Αναστασίας (Λογκατσέβα) του Αρντάτοφ (1875)

Εορτάζουν στις 12 Φεβρουαρίου.

«Παρακαλώ υμάς… περιπατήσαι μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη» (Έφεσ. Δ’ 1 – 2). «Σας παρακαλώ να φέρεσθε με πραότητα, με μακροθυμία, ανεχόμενοι με αγάπη, ο καθένας τα ελαττώματα των άλλων».

Η συγκλονιστική μακροθυμία του Αγίου Μελετίου Αντιοχείας
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει το ακόλουθο παράδειγμα από τη ζωή του Αγίου Μελετίου, το οποίο δείχνει την απέραντη αρχοντιά αυτού του μεγάλου ιεραρχού. «Θα ήταν άδικο να παραλείψουμε αυτό που συνέβη, όταν ο Μελέτιος εκδιώχθηκε από την Αντιόχεια για να οδηγηθεί στην εξορία. Όταν ο διοικητής κάθισε στην άμαξα και έβαλε τον άγιο να καθίσει πλάι του, άρχισε να την οδηγεί με μεγάλη ταχύτητα καθώς περνούσε μέσα από την πλατεία. Οι πολίτες έβγαιναν από όλες τις πλευρές και πετούσαν πέτρες σαν χαλάζι στο κεφάλι του κυβερνήτη, επειδή δεν μπορούσαν να χωριστούν εύκολα από τον ιεράρχη τους και όλοι ήταν έτοιμοι να αποχωριστούν τη ζωή τους μάλλον παρά τον άγιο!
Τι έκανε τότε ο ευλογημένος αυτός άνθρωπος; Βλέποντας τις πέτρες να εκσφενδονίζονται προς το μέρος τους, κάλυψε την κεφαλή του κυβερνήτη με το μανδύα του, και έτσι νίκησε τους αντιπάλους του με την τεράστια του μακροθυμία και, με αυτό, δίδαξε ένα μάθημα τους πιστούς του για το είδος της συγχώρεσης που πρέπει να δείχνουμε σε όσους μας προσβάλλουν. Τους έδειξε ότι δεν αρκεί να αποφύγουμε να τους κάνουμε κακό, αλλά με όλη μας τη δύναμη να απομακρύνουμε κάθε κίνδυνο που τους απειλεί.»

Σχετικά με την εξωτερική εμφάνιση του οσίου Μελετίου, ο άγιος Χρυσόστομος λέει τα εξής: « Ήταν πραγματικά, μέγιστη απόλαυση να αντικρίζεις το ιερό του πρόσωπο. Όχι μόνο όταν δίδασκε ή κήρυττε, αλλά και όταν απλώς τον κοίταζαν οι άνθρωποι, ενστάλαζε στις ψυχές τους κάθε αρετή.»
Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο πρόλογος της Αχρίδος», εκδ. Άθως
http://prologue.orthodox.cn/February12.htm

***

Μακροθυμήσατε ουν, αδελφοί, έως της παρουσίας του Κυρίου. Ιδού ο γεωργός εκδέχεται τον τίμιον καρπόν της γης, μακροθυμών επ’αυτώ έως λάβη υετόν πρώϊμον και όψιμον. [Σεις αδελφοί, που ταλαιπωρείσθε και πάσχετε από τις αδικίες και τις πιέσεις των απλήστων και σκληρών πλουσίων, δείξατε μακροθυμία και υπομονήν έως την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Μιμηθείτε τον γεωργό, ο οποίος ύστερα από τους κόπους της σποράς, περιμένει με υπομονήν και ελπίδα τον πολύτιμον καρπόν της γης. Και μακροθυμεί γι’ αυτόν, έως ότου πάρει από τον Θεό την βροχή, την πρώϊμη και την όψιμη, που ευνοεί την καρποφορία.] (Ιακώβου 5,7)

Η μακροθυμία του οσίου
Αββάς Δωρόθεος

Την περίοδο που ο όσιος Δωρόθεος διακονούσε στο νοσοκομείο της μονής του αββά Σερίδου στη Γάζα, κάποιος αδελφός τον έβρισε χωρίς καμμιά αφορμή. Ο όσιος δεν παραπονέθηκε καθόλου. Δεν του είπε ούτε μια λέξη!
Ο ηγούμενος Σέριδος πληροφορήθηκε για τη συμπεριφορά του αδελφού και θέλησε να τον τιμωρήση. Τότε ο ανεξίκακος όσιος Δωρόθεος έπεσε στα πόδια του λέγοντας:
-Μη, γέροντα μου… Μη, για την αγάπη του Χριστού… Εγώ έσφαλα. Δεν φταίει ο αδελφός!
Άλλοτε, μερικοί αδελφοί έρχονταν κάθε μέρα και τίναζαν τις γεμάτες κοριούς ψάθες τους μπροστά στο κελλί του οσίου Δωροθέου. Από την ανυπόφορη ζέστη οι κοριοί ήταν αναρίθμητοι και δεν προλάβαινε να τους σκοτώνη. Πήγαινε το βράδυ, κατάκοπος από το διακόνημα του νοσοκόμου, να κοιμηθή, και μαζεύονταν όλοι πάνω του. Από την πολλή κόπωση τον έπαιρνε ο ύπνος και ξυπνούσε με το σώμα καταφαγωμένο. Ποτέ όμως δεν είπε σε κανένα από τους αδελφούς: « Μην κάνης έτσι», ή « Σταμάτα να μ’ ενοχλής», ή « Γιατί το κάνεις αυτό;».
Ποτέ δεν παραπονέθηκε σε κανένα! Ούτε είπε κάτι που θα υποτιμούσε ή θα πλήγωνε κάποιον!
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.85-86)

***

Άγιος Νεκτάριος

Η μακροθυμία είναι αρετή γενναίας και ευγενικής ψυχής, που έχει θεμέλιο την αγάπη προς τον πλησίον. Η μακροθυμία είναι μεγαλοψυχία, μεγαλοφροσύνη και φίλη της πραότητας. Η μακροθυμία μαρτυράει καλή αγωγή ψυχής και εκδηλώνεται σαν συμπάθεια, φιλανθρωπία, μετριοφροσύνη και δικαιοσύνη. Ο μακρόθυμος κυριαρχεί πάνω στον θυμό και την οργή του∙ κατευνάζει δε τις ορμές της καρδιάς του, ελεεί όσους έφταιξαν σε κάτι και λυπάται αυτούς που αμαρτάνουν. Ο έλεγχός του γίνεται με επιείκεια και τα λόγια του εκφράζονται με σύνεση και φρόνηση. Η οργή δεν σκοτίζει τον νου του και ο θυμός δεν διαταράσσει τα λογικά του. Η όψη του είναι ευχάριστη και οι κινήσεις του σεμνοπρεπείς. Έχοντας πολλή φρόνηση, δεν δικάζει με εμπαθή οξύτητα, αλλά αποφαίνεται με αγαθή κρίση για τα παραπτώματα. 

Η ανεξικακία και μακροθυμία του Αγίου Νεκταρίου Αιγινης

Πολλά όμως διεσπείροντο από τους κακούς ανθρώπους στην Αθήνα περί του Πενταπόλεως και της ανέγερσης της Μονής (δηλαδή της γυναικείας Μονής της Αγίας Τριάδος στην Αίγινα, της οποίας κατόπιν διετέλεσε εφημέριος και πνευματικός).
Πολύ εδοκιμάσθη από τους διεστραμμένους, τους μοχθηρούς και τους συκοφάντες. Διέδιδαν συκοφαντίες ανηθικότητος ανηκούστους. Ησχολήθη με αυτές και η Ιερά Σύνοδος.
Ο δε τότε Πρόεδρος αυτής, ο Αθηνών Θεοκλητός μετέβη αυτοπροσώπως επιτοπίως το 1908, διά να εξετάση. Φεύγοντας όμως από εκεί αναγκάσθηκε να ομολογήση ότι «ήτο όντως Θείον έργον».
Πολύ τον κατέτρεξε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης. Αυτός διετέλεσε και Οικουμενικός Πατριάρχης και Πατριάρχης Αλεξανδρείας.
Αυτός ο δυστυχής ήτανε μασώνος μοντέρνος, νεωτεριστής και έκαμε πολύ κακό στην Εκκλησία. Αυτός ήταν και κατά του μοναχισμού. Όταν ο Άγιος αγωνιζόταν με τόσες δυσκολίες να κτίση το Μοναστήρι, επήγε και τον απέτρεπε… 
– Τι κάνεις εδώ; Μοναστήρι κτίζεις τώρα; Δεν βλέπεις ότι τόσα εξωκκλήσια γύρω εδώ ερήμωσαν; Δεν είναι για Μοναστήρια στη σημερινή εποχή. 

Ο Πενταπόλεως όμως εξηκολούθησε, και έγινε το Μοναστήρι και άλλα πολλά κατόπιν, ώστε η Αίγινα σήμερον να έχη τα περισσότερα Μοναστήρια. 
Το προείπεν ο Άγιος: «Θα γίνη, είπεν, η Αίγινα το Άγιον Όρος των Μοναζουσών». Και ήδη έχει εννέα Μοναστήρια γυναικών… Αλλά και ποία διαφορά στο τέλος των δύο Ιεραρχών. 

Ο Μεταξάκης, που έκαμε τόσα εις βάρος της Ορθοδοξίας, είχεν οικτρόν τέλος. Τον βρήκαν ένα πρωί κάτω από…. το κρεββάτι του νεκρόν και με την γλώσσαν του έξω. 
Αυτήν ακριβώς την γλώσσαν, που έλεγε αυτά στον Άγιο και τόσα εις βάρος της Ιεράς Παραδόσεως και της Ορθοδόξου Εκκλησίας.. 

Εξ αντιθέτου, ο Πενταπόλεως, που έμεινε πιστός εις την Ι. Παράδοσιν και υπέμεινε τους πειρασμούς και διώξεις, είχεν άγιον τέλος και σήμερον τιμάται, όχι μόνον από το Πανελλήνιον, αλλά και από όλην την Υδρόγειον. 
Είναι αληθές, ότι ο Θεός παρεχώρησε να περάση πολλές θλίψεις και πίκρες. Παρ’ όλην την εκεί εργασίαν του, πολλοί κακοί άνθρωποι, όργανα του διαβόλου έλεγαν, ότι ο Άγιος είναι υποκριτής και, ότι όλα αυτά που κάνει, είναι υποκριτικά. 
Έφθασαν μάλιστα στο σημείον να τον κατηγορούν για ανηθικότητες και, ότι το Μοναστήρι το κατάντησε άντρον ακολασίας! 

Διέδιδαν, ότι οι μοναχές γεννούσαν νόθα παιδιά και τα πετούσε στο πηγάδι… 

Κάποια μητέρα, μάλιστα, που την έλεγαν στην Αίγινα «Κερού» είχε μια κόρη 16 ετών χαριτωμένη, συνετή, φρόνιμη και θεοφοβούμενη. Η μητέρα αυτή είχε μανία καταδιώξεως προς την κόρην της και πολλές φορές επιχείρησε να την σκοτώση… 

Το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα βρήκε καταφύγιο στο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Ο Άγιος, πονόψυχος καθώς ήταν, το δέχτηκε και το προστάτεψε… 

Η Κερού δεν μπορούσε να το χωνέψη και άρχισε να συκοφαντή τον Άγιο. Τα λόγια της ήταν πολύ φαρμακερά και πειστικά. Ο Σεβασμιώτατος ανέφερε το περιστατικό στο Μητροπολίτη Αθηνών, Θεοκλητό, ζητώντας οδηγίες. Εκείνος του είπε να την προστατεύση την κοπέλλα. Η κοπέλλα έφθασε στα 18 της χρόνια. Η Κερού όμως το πήρε πείσμα… 

Επήγε στον Πειραιά και άρχισε με κλάματα μπροστά στον Ανακριτή να διηγήται την τραγωδίαν της. «Ένας Καλόγηρος, που τάχα ασκητεύει, μου την πήρε στο γυναικομονάστηρο. Αυτός έχει όλες τις καλογρηες ερωμένες. Σώστε το παιδί μου…». 

Ο Εισαγγελεύς πήρε την κατάθεσιν και την επομένην πήγε αγριεμένος στην Αίγινα με δυό χωροφύλακες. Παρεβίασε την πόρτα, παρά τους κανονισμούς του Μοναστηριού, και μπήκε κατ’ ευθείαν στο διαμέρισμα του Αγίου. Οι Μοναχές αναστατώθηκαν και άρχισαν να κλαίνε… 

Ο Δεσπότης σηκώθηκε με το συνηθισμένο Χριστιανικό του χαμόγελο να τους υποδεχθή. 

Ο Ανακριτής έξω φρενών, είπε εις τον εβδομηκονταετή τότε γέροντα:
– Βρε παληοκαλόγηρε!… που είναι τα παιδιά που κάνεις; (Επηκολούθησε αισχροτάτη φράσις). Αυτά κάνεις εδώ πέρα; Κατόπιν τον επίασε από το ράσο και τον απειλούσε, λέγοντας: 

– Θα σού ξεριζώσω τα γένια τρίχα-τρίχα. 

Ο Άγιος δεν έβγαλε λέξι. Μόνον με το χέρι του έδειχνε ψηλά και έλεγε:
– Βλέπει ο Θεός. Ξέρει ο Θεός! 

Και πράγματι! «έστι δίκης οφθαλμός, Ος τα πανθ’ ορά». Ο ασεβέστατος Εισαγγελεύς σε μια εβδομάδα αρρώστησε βαρειά. Είχε τρομερούς πόνους από την αρρώστια του… 
Το χέρι εκείνο, που επίασε και κουνούσε τον Άγιο, ξεράθηκε… 
Τότε το συναισθάνθηκε και ζήτησε να τον πάνε μπροστά στον Άγιον, να τον συγχωρέση. 
Πράγματι τον πήγαν. Έπεσε στα πόδια του Αγίου, μαζί με την γυναίκα του και ζητούσε να τον λυπηθή… 
Ο Άγιος προσευχήθηκε στο Θεό πολύ. Ήταν ο μακάριος ανεξίκακος και μακρόθυμος. 
Τον συνεχώρησε με την καρδιά του. Του Εισαγγελέως ωστόσο… έπειτα από δύο χρόνια του κόψανε το χέρι… 
Εκείνο το χέρι που κουνούσε, από το γιακά του ράσου, τον Άγιο… 

Το Μοναστήρι του όμως, παρ’ όλα αυτά, (τις συκοφαντίες) επρόκοψε. Εν τω μεταξύ η Αδελφότης εμεγάλωσε, γιατί προσετέθησαν και άλλες Αδελφές και μάλιστα μορφωμένες. 
Έγινε ένα πνευματικόν κέντρον, που ξεκούραζε ψυχικά και φώτιζε τους ανθρώπους… 
«Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν»

***

Μαρτυρία της Μαρίας Στρογγυλού, ανιψιάς της Γερόντισσας Ξένης της τυφλής, της πρώτης Ηγουμένης της Μονής τους Αγίου Νεκταρίου

Ο Άγιος καθόταν έξω από της θείας μου την πόρτα. Εγώ καθάριζα τα σκαλάκια εκεί.
Ακούω και του λέει άγρια του Αγίου:
– Καλημέρα, γέρο!
Ο Άγιος σηκώνεται και του απαντά ήπια:
– Καλημέρα σας!
– Ανακριτής Αθηνών! Ήρθα να σ’ ανακρίνω!
Τον πάει στο Ηγουμενείο. Απέναντι από το Ιερό. Από κάτω ήταν υπόγειο με σανίδια το πάτωμα.
Πήγα εγώ κι έστησα αυτί.
Ξέρετε τι του είπε;
– Γέρο, τα παιδιά που κάνεις πού τα θάβεις; Πού τα πετάς;
Ω! Βγαίνω εγώ έξω. Εκείνη την ώρα ερχόταν η θεία Ξένη προς τα πάνω.
Της λέω «έτσι κι έτσι» είπε αυτός του Σεβασμιωτάτου. «Πάρτε τη, πάρτε τη από κάτω στην κουζίνα» φωνάζει η θεία στις καλόγριες.
Με πήραν.
Αλλά το ωραίο είναι πως, όταν φεύγανε ο Ανακριτής κι οι άλλοι, παίρνω ένα τούβλο να τους το πετάξω!
Ο Άγιος μου πιάνει το χέρι. Αλλιώς θα ‘χα σκοτώσει κανένα…
– Τι πας να κάνεις, παιδί μου; μου λέει. Εγώ τους έχω κιόλα συγχωρήσει!
Από το βιβλίο του Μανώλη Μελινού, «Μίλησα με τον άγιο Νεκτάριο, Συνεντεύξεις με 30+1 ανθρώπους που τον γνώρισαν», τόμος α’, 13η έκδοση.

***

Αγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Ο σκοπός του Θεού, που δείχνει μακροθυμία για τους αμαρτωλούς (και ασεβείς ανθρώπους και δεν τους τιμωρεί), είναι διπλός με στόχο την σωτηρία· επιδιώκει την σωτηρία αυτών αφού πρώτα μετανοήσουν και επιφυλάσσει την ευεργεσία για τους απογόνους τους που πρόκειται να ζήσουν ενάρετα. Και για να επαναλάβω το λόγο, ο Θεός μακροθυμεί, ώστε και εκείνος που αμαρτάνει να μετανοήσει, αλλά και να μην αποκλείσει την σωτηρία των τέκνων τους. Γιατί και αν ακόμη αυτός που αμαρτάνει δεν πρόκειται να μετανοήσει, ευσπλαχνίζεται πολλές φορές τη ρίζα, για να φυλάξει τους καρπούς. Πολλές φορές μάλιστα, μεταβάλλει και την ίδια την ρίζα· όταν όμως εκείνη περιπέσει σε πλήρη κακία, ο Θεός αναβάλλει προς ωφέλεια την τιμωρία, περιμένοντας τη σωτηρία εκείνων που μετανοούν· και άκουε πως. Ο πατέρας του Αβραάμ Θάρα ήταν προσκυνητής των ειδώλων, αλλά δεν τιμώρησε εδώ την ασέβεια του και πολύ σωστά. Γιατί, εάν προλάβαινε ο Θεός και έκοβε τη ρίζα, από που θα βλάσταινε ο τόσος μεγάλος καρπός της πίστεως; Τι υπάρχει πιο μοχθηρό από τον Ησαύ; Εάν λοιπόν ήταν πόρνος και αδελφοκτόνος και βέβηλος και μισημένος, γιατί δεν αφανίζεται; Γιατί δεν εξολοθρεύεται; Γιατί δεν δέχεται αμέσως την κατάλληλη τιμωρία; Γιατί; Καλό είναι να πούμε και την αιτία. Εάν εξολοθρευόταν, θα έχανε ο κόσμος μέγιστο καρπό δικαιοσύνης και άκουε ποιόν. «Ο Ησαύ γέννησε τον Ραγουήλ, ο Ραγουήλ τον Ζαρά, ο Ζαρά τον Ιώβ» (Γεν.36) Βλέπεις πόσο μεγάλο άνθος υπομονής θα εξαφανιζόταν, εάν επενέβαινε ο Θεός και τιμωρούσε τη ρίζα; Αν ο Θεός ήταν ταχύς για τιμωρία, δεν θα αποκτούσε η Εκκλησία τον Απόστολο Παύλο, δεν θα κέρδιζε αυτόν τον τέτοιο και τόσο μεγάλο άνδρα. Γι’ αυτό λοιπόν παράβλεπε τις βλασφημίες του, για να μας δείξει τον μετανοούντα. Η μακροθυμία του Θεού έκαμε τον διώκτη κήρυκα· η μακροθυμία του Θεού μετέβαλε τον λύκο σε ποιμένα· η μακροθυμία του Θεού έκαμε τον τελώνη ευαγγελιστή· η μακροθυμία του Θεού ελέησε όλους εμάς, μας μετέβαλε όλους, μας μετέστρεψε όλους… Ο Θεός είναι αγαθός προς όλους, ιδιαίτερα όμως δείχνει τη μακροθυμία του προς εκείνους που αμαρτάνουν. 

***

Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

Σήμερα ο Θεός ανέχεται την κατάσταση. Ανέχεται, ανέχεται, για να είναι αναπολόγητος ο κακός. Είναι περιπτώσεις που ο Θεός επεμβαίνει άμεσα και αμέσως, ενώ σε άλλες περιπτώσεις περιμένει. Δεν δίνει αμέσως την λύση και περιμένει την υπομονή των ανθρώπων, την προσευχή, τον αγώνα. Τι αρχοντιά έχει ο Θεός! Ένας πόσους είχε σφάξει τότε με τον πόλεμο και ακόμη ζει. Θα του πει στην άλλη ζωή ο Θεός: ”Σε άφησα να ζήσεις περισσότερο και από τους καλούς”. Δεν θα έχει ελαφρυντικά. 

Μια φορά βρήκε κάποιος τον Άγιο Παϊσιο τον Αγιορείτη να κουβεντιάζει με μια παρέα νεαρών, που μιλούσαν με αναίδεια. Πλησίασε και είπε ενοχλημένος: ”Γέροντα, πώς τους ανέχεστε; Διώξτε τους τέλος πάντων!”. Ο Άγιος Παϊσιος, δεν του έδωσε σημασία. Ύστερα από λίγο, αυτός ξαναπήγε και το επανέλαβε. Τότε ο Άγιος τον κοίταξε με βλέμμα πονεμένο και τον ρώτησε: ”Εσένα, πώς σε ανέχεται ο Θεός; Το σκέφτηκες καμμιά φορά;”.

Οι θλίψεις που μας προξενούν οι άνθρωποι
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

-Γέροντα, όταν κάποιος υπομένη κατά Θεόν τις θλίψεις και τις αδικίες που του προξενούν οι άνθρωποι, αυτή η υπομονή τον καθαρίζει από τα πάθη;

-Αν τον καθαρίζη λέει! Τον λαμπικάρει! Μα, υπάρχει ανώτερο απ’ αυτό; Έτσι μπορεί να εξοφλήση αμαρτίες.
Βλέπετε, έναν εγκληματία τον δέρνουν, τον κλείνουν στην φυλακή, κάνει εκεί τον μικρό κανόνα του και, εάν ειλικρινά μετανοήση, γλιτώνει την αιώνια φυλακή.
Μικρό πράγμα είναι να εξοφλήση με αυτήν την ταλαιπωρία έναν αιώνιο λογαριασμό;
Κάθε θλίψη να την υπομένετε με χαρά. Οι θλίψεις που μας προκαλούν οι άνθρωποι είναι πιο γλυκές από όλα τα σιρόπια που μας προσφέρουν όσοι μας αγαπούν.
Βλέπεις, στους μακαρισμούς ο Χριστός δεν λέει: «μακάριοί εστε, όταν επαινέσωσιν υμάς», αλλά «μακάριοί εστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς», και μάλιστα «ψευδόμενοι».
Όταν ο ονειδισμός δεν είναι δίκαιος, αποταμιεύει κανείς. Ενώ, όταν είναι δίκαιος, ξοφλάει.
Γι’ αυτό, όχι μόνον πρέπει να υπομένουμε αγόγγυστα αυτόν που μας πειράζει, αλλά και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη, γιατί μας δίνει την ευκαιρία να αγωνισθούμε στην αγάπη, στην ταπείνωση, στην υπομονή.
Οι συκοφάντες βέβαια εργάζονται συνεργαζόμενοι με το ταγκαλάκι.
Αλλά ο δυνατός αέρας συνήθως σπάζει και ξερριζώνει τα ευαίσθητα δένδρα που δεν έχουν βαθειές ρίζες· ενώ όσα έχουν βαθειές ρίζες, τα βοηθάει να προχωρήσουν τις ρίζες τους πιο βαθιά.
Εμείς πρέπει να προσευχώμαστε για όλους που μας κακολογούν, και να ζητούμε από τον Θεό να τους δίνη μετάνοια, φωτισμό και υγεία και να μην αφήνουμε μέσα μας ούτε ίχνος μίσους γι’ αυτούς.
Να κρατούμε μόνον την πείρα από τον πειρασμό, να πετούμε όλα τα φαρμάκια και να έχουμε υπ’ όψιν μας τα λόγια του Οσίου Εφραίμ: «Εάν συμβή σοι συκοφαντία, και μετά ταύτα φανερωθή το καθαρόν της συνειδήσεώς σου, μη υψηλοφρόνει, αλλά δούλευε τω Κυρίω εν ταπεινοφροσύνη τω λυτρουμένω σε από συκοφαντίας ανθρώπων, ίνα μη πέσης πτώμα εξαίσιον».
(Λόγοι Αγίου Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, σελ. 206-207)

«Ἡ δικαιοκρισία τοῦ Θεοῦ»
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, τί είναι η δικαιοκρισία του Θεού;
– Η δικαιοκρισία του Θεού είναι η μακροθυμία, η οποία έχει μέσα και την ταπείνωση και την αγάπη. Ο Θεός είναι πολύ δίκαιος, αλλά και πολυεύσπλαχνος, και η ευσπλαχνία Του νικάει την δικαιοσύνη Του. Θα σού πω ένα παράδειγμα, για να καταλάβεις.
Αν κάποιος άνθρωπος δεν είχε την ευκαιρία να ακούσει ποτέ για τον Θεό, αυτός δεν θα κριθή σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αλλά σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν, αν είχε γνωρίσει τον Θεό.
Γιατί αλλιώς δεν θα ήταν δίκαιος ο Θεός. Η θεία δικαιοσύνη έχει δικούς της μαθηματικούς όρους· το ένα κι ένα άλλοτε κάνουν δύο και άλλοτε δύο εκατομμύρια.

– Γέροντα, πώς εφαρμόζεται η θεία δικαιοσύνη σε κάποιον πού σφάλλει;
– Η ανθρώπινη δικαιοσύνη λέει: Έσφαλες; Πρέπει να τιμωρηθείς. Η θεία δικαιοσύνη λέει: Αναγνωρίζεις το λάθος σου και μετανοείς; Συγχωρείσαι. Βλέπεις, ακόμη και από τον ανθρώπινο νόμο δικάζεται με επιείκεια κάποιος πού κάνει ένα έγκλημα, όταν μετανοεί ειλικρινά και πάει μόνος του και το ομολογή, ενώ δεν υπάρχει καμία υποψία για το πρόσωπο του.
Και αν από τους ανθρώπους δικάζεται με επιείκεια, πόσο μάλλον από τον δικαιοκρίτη και πολυεύσπλαχνο Θεό!
Είμαστε στα χέρια του Θεού. Ο Θεός μας παρακολουθεί με ακρίβεια και γνωρίζει την καρδιά του καθενός. Δεν θα μας αδικήσει. Αφού υπάρχει θεία δικαιοσύνη και θεία ανταπόδοση, και ο Θεός μας αγαπάει – το κυριότερο απ’ όλα , ότι καλό κάνει κανείς δεν χάνεται. Γι’ αυτό είναι χαμένος, τελείως λειψός, όποιος ζητάει να δικαιωθεί από τους ανθρώπους.
Έχω παρατηρήσει ότι, όταν ο άνθρωπος αδικηθεί και εφαρμόση την θεία δικαιοσύνη, ο Θεός τον δικαιώνει ακόμη και σ’ αυτήν την ζωή. Θυμάμαι, στον στρατό, μετά τον πόλεμο, είχε έρθει ο στρατηγός να δώσει παράσημα. Εγώ εκείνη την ημέρα έλειπα.
Όταν φώναξε το όνομα μου, βγήκε ένας πού ήταν από την Θεσσαλία και πήρε εκείνος το παράσημο. Οι άλλοι στρατιώτες δεν μίλησαν, γιατί τότε είχε φυλάκιση, αν έλεγες ψέματα. Όταν έφυγε ο στρατηγός, εκείνος κρύφτηκε, γιατί οι άλλοι θα τον σκότωναν στο ξύλο.
Όταν επέστρεψα, φοβόταν και από μένα. Ήρθε από εδώ-από εκεί, οπότε μου είπε: «Να με συγχώρεσης, έκανα αυτό κι αυτό». «Καλά έκανες και το πήρες, του είπα· τί να το έκανα εγώ;». Το φορούσε ύστερα στις παρελάσεις.
Μετά από σαράντα χρόνια έρχεται εδώ στο Μοναστήρι ο στρατάρχης της Πρώτης Στρατιάς από την Θεσσαλία και μου φέρνει ένα παράσημο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όταν το είδα, μου ήρθε να γελάσω. Μετά από σαράντα χρόνια!
Μου έκανε εντύπωση: από την Θεσσαλία ήταν εκείνος ο στρατιώτης, από την Θεσσαλία ήρθε και ο στρατάρχης! Βλέπετε πώς γίνεται! Ενώ, όταν ζητάμε να δικαιωθούμε, χάνουμε τελικά και αυτά εδώ, αλλα και εκείνα πού μάς ετοιμάζει ο Χριστός για την άλλη ζωή, αν αδικηθούμε. Για χαμένα πράγματα δηλαδή χάνουμε τα σπουδαιότερα, τα αιώνια. Γιατί αυτά εδώ έτσι κι αλλιώς χαμένα είναι, τί να τα κάνουμε;
Άγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική Αφύπνιση»

***

«Η δικαιοσύνη του Θεού είναι η αγάπη, η μακροθυμία· δεν έχει καμμιά σχέση με την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αυτήν την δικαιοσύνη του Θεού πρέπει να αποκτήσουμε. Μια νύχτα πήγε στο Κελλί του Παπα-Τύχωνα ένας κοσμικός να τον ληστέψη. Αφού βασάνισε αρκετά τον Γέροντα – του έσφιγγε τον λαιμό με ένα σχοινί-, είδε ότι δεν έχει χρήματα και ξεκίνησε να φύγη. Την ώρα που έφευγε, ο Παπα-Τύχων του είπε: «Θεός συγχωρέσοι, παιδί μου». Ο κακοποιός αυτός πήγε να ληστέψη και άλλον Γέροντα, αλλά εκεί τον έπιασε η αστυνομία και ομολόγησε μόνος του ότι είχε πάει και στον Παπα-Τύχωνα. Ο αστυνόμος έστειλε χωροφύλακα να πάρη τον Παπα-Τύχωνα για ανάκριση, αλλά ο Γέροντας δεν ήθελε να πάη. «Εγώ, παιδί μου, έλεγε, συγχώρεσα τον κλέφτη με όλη την καρδία μου». Ο χωροφύλακας όμως δεν έδινε καθόλου σημασία στα λόγια του. «Άντε, γρήγορα, Γέροντα, του έλεγε! Εδώ δεν έχει “συγχώρησον” και “ευλόγησον”». Τελικά, επειδή ο Γέροντας έκλαιγε σαν μωρό παιδί, τον λυπήθηκε ο διοικητής και τον άφησε να γυρίση στο Κελλί του. Όταν μετά θυμόταν ο Γέροντας αυτό το περιστατικό, δεν μπορούσε να το χωρέση στο μυαλό του: «Πα-πα-πα, παιδί μου, έλεγε, αυτοί οι κοσμικοί άλλο τυπικό έχουν• δεν έχουν το “ευλόγησον” και το “Θεός συγχωρέσοι”»! (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Ε´)

***

Ώ, αν καταλαβαίναμε την μακροθυμία του Θεού! Εκατό χρόνια χρειάσθηκαν για να γίνη η Κιβωτός του Νώε.
Μήπως ο Θεός δεν μπορούσε να κάνη γρήγορα μία Κιβωτό; Αλλά άφησε τον Νώε να παιδεύεται εκατό χρόνια, για να καταλάβουν και οι άλλοι και να μετανοήσουν. Εκείνος έλεγε: «Δέστε, θα γίνη κατακλυσμός! Μετανοήστε!».
Εκείνοι τον κορόιδευαν. «Κλουβιά, έλεγαν, φτιάχνει» και είχαν τον χαβά τους. Και τώρα, σε δύο λεπτά μπορεί ο Θεός όλον τον κόσμο να τον συγκλονίση και να τον κάνη να αλλάξη, να γίνουν όλοι πιστοί, σούπερ πιστοί!
Πώς; Αν γυρίση το κουμπί στον σεισμό σιγά‐σιγά από τα 5 στα 6 ρίχτερ… στα 7… Στα 8, οι πολυκατοικίες θα πάνε σαν τους μεθυσμένους, θα αρχίση η μία να χτυπά την άλλη.
Στα 10 όλοι θα πούν: «Ήμαρτον! Σε παρακαλούμε, σώσε μας». Μπορεί και όλοι να πούν: «Καλόγεροι θα γίνουμε!». Μόλις όμως τελειώση ο σεισμός, ενώ ακόμη θα κουνιούνται λίγο, αλλά δεν θα πέφτουν, πάλι στα μπουζούκια θα τρέξουν.
Γιατί η επιστροφή τους αυτή δεν θα έχη πραγματική μετάνοια, αλλά απλώς θα πούν έτσι, για να γλυτώσουν το κακό.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη»
65. Βλ. Γέν. 5, 32 κ.ε.

***

Όσιος Άνθιμος της Χίου

Πόσο σφάλλει κάθε μέρα η ανθρωπότης στον Θεό! Και όμως εκείνος, ποτέ δεν μας οργίζεται, ποτέ δεν μας ρίχνει κακία! Ποτέ! Ποτέ!… Τον βλασφημούμε, Τον παροργίζουμε, Τον μουντζώνουμε, Τον ξανασταυρώνουμε και Εκείνος πάλι μας υπομένει… Πάλι μας αγαπά… Διότι είναι Θεός ελέους, είναι Θεός αγάπης, Θεός της ευσπλαχνίας! Για όλα αυτά τα ακάθαρτα, τα οποία Του προσφέρουμε εμείς, Εκείνος μας προσφέρει έλεος και παρηγοριά…

***

Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης

251. Μη νοιώθεις κακία για όποιον δείχνει υπερηφάνεια ή μοχθηρία ή υπουλότητα ή ανυπομονησία στις σχέσεις του μαζί σου ή με τους άλλους. Θυμήσου ότι και συ είσαι υποκείμενος στα ίδια ή και σε χειρότερα αμαρτήματα και πάθη. Να προσεύχεσαι γι’ αυτόν και να είσαι πράος απέναντί του. «ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος, σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. Αλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ» (Γαλάτ. στ’ 1, 2).

279. Βλέπεις πολύ καθαρά, ότι είναι άκρως δύσκολο, ή μάλλον αδύνατο, χωρίς τη χάρι του Θεού και τη θερμή προσευχή σου και προσπάθεια, να αλλάξης στο καλύτερο. Μέσα σου, αλωνίζουν ένα σωρό πάθη, όλες οι αποχρώσεις και οι όψεις της αμαρτίας. Μένεις σ’ αυτές ακόμη, δέσμιός τους, ενώ ο μακρόθυμος Κύριος σε ανέχεται, προσδοκώντας τη μετάνοια και την επιστροφή σου. Σε περιβάλλει πάντοντε, παρ’ όλα αυτά, με το απέραντο έλεός του.
Να είσαι λοιπόν επιεικής, υπομονετικός και γεμάτος αγάπη προς εκείνουν που ζουν γύρω σου και που επίσης κατέχονται από διάφορα πάθη. Ας νικάς κάθε τι το κακό με το αγαθό. Και, πριν απ’ όλα, ας παρακαλείς τον Θεό γι’ αυτούς, να τους διορθώση, να γυρίση τις καρδιές τους προς τον Εαυτό του, την πηγή της αγιότητος. Μη βοηθείς τον Αρχέκακο να επεκτείνη τη βασιλεία του. Δόξαζε το όνομα του Ουρανίου Πατρός σου με τις πράξεις σου. Εργάσου και συ για την εξάπλωσι της βασιλείας του πάνω στη γη. «Θεοῦ συνεργοί ἐσμεν» (Α’ Κορ. γ’ 9). Επιδίωκε με ζήλο να γίνεται το θέλημά του στη γη, όπως και στους ουρανούς. Έχε μέσα σου τη χαρά του καλού παιδιού όταν κάνη το θέλημα του αγαπημένου του πατέρα. (Η εν Χριστώ ζωή μου – Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 122-124)

Οι ολόθερμες προσευχές της αγίας Περπέτουας και της οσίας Αθανασίας (Αναστασίας Λογκάτσεβα) βοήθησαν τις ψυχές των κεκκοιμημένων αδελφών τους
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/21/39705/

Εμφανίσθηκε ο Χριστός μέσα σε πολύ φως, έλαμπε το πρόσωπό Του, και με την γλυκειά Του όψη σε διέλυε, πώς μπόρεσαν να φτύσουν τέτοια μορφή; Θάξιζε να αγωνίζεται κανείς χίλια χρόνια για να δη αυτή την ομορφιά γιά μιά στιγμή μόνο. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/15/49721/

Δε μπορούμε σε μια δακτυλήθρα να βάλουμε όσο σε ένα βαρέλι• ή να φορτώσουμε ένα βόδι όσο ένα άλογο. Να είμαστε ταπεινοί και να γνωρίζουμε τα όριά μας. να κάνουμε ό,τι μπορούμε και με πίστη και ευγνωμοσύνη να αφήνουμε τα υπόλοιπα στον Θεό. Είμαστε πολύτιμοι λίθοι με τους οποίους ο ουράνιος Δομήτωρ κτίζει τον Ναό Του. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης – π. Ζαχαρία (Ζάχαρου)
https://iconandlight.wordpress.com/2020/09/02/50652/

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης για το Άγιον Όρος, Πού να έβλεπαν οι Άγιοι Πατέρες αυτά που γίνονται σήμερα! Η Παναγία δεν θ’ αφήσει να καταστραφεί το Περιβόλι της ..
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/19/31209/

Ό,τι κάνουμε, για να αναπαύσουμε τον αδελφό μας, είναι σαν να το κάνουμε στον Ίδιο τον Χριστό. Αν δεν έρχεται ο άνθρωπος στην θέση των άλλων, ακόμη και των ζώων και των εντόμων, δεν γίνεται «άνθρωπος». Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/07/27672/

Απολυτίκιον. Ήχος γ’. Θείας Πίστεως.

Νόμον ένθεον, εμμελετήσας, την ουράνιον, γνώσιν εκλάμπεις, τη Εκκλησία Ιεράρχα Μελέτιε· την γαρ Τριάδα κηρύττων ομότιμον, αιρετικών διαλύεις τας φάλαγγας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Κοντάκιον Ήχος β’. Τοις των αιμάτων σου ρείθροις.

Ορθοδοξίας τοις τρόποις κοσμούμενος, της Εκκλησίας προστάτης και πρόβολος, εδείχθης παμμάκαρ Μελέτιε, καταπυρσεύων τα πέρατα δόγμασι, λαμπτήρ Εκκλησίας φαεινότατε.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ’
Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Μελετήσας ημέρας τε καί νυκτός, εν τω νόμω Κυρίου Πάτερ σοφέ, ως ξύλον κατάκαρπον, εφ’ υδάτων τού Πνεύματος, φυτευθέν ωράθης, διό Ιεράτευσας, τω Θεώ αμέμπτως, Αρείου το άθεον, και τού Σαβελλίου, τον κακόδοξον τρόπον, σαφώς βδελυξάμενος, όρθοδόξω φρονή ματι, Ιεράρχα Μελέτιε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.

Δόξα… όμοιον

Την σοφίαν τού Λόγου καταμαθών, και το γράμμα τού νόμου αποβαλών, πάσιν ανεκήρυξας, τον τής χάριτος λόγον, και των ψυχών τάς πλάκας, λαξεύσας τη γλώττη σου, εν αυταίς εχάραξας, τα θεία διδάγματα, όθεν και τού γνόφου, διαβάς την νεφέλην, καλυπτόμενος σώματι, αναλάμπεις τω Πνεύματι, Ιεράρχα Μελέτιε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.

iconandlight.wordpress.com