Εσύ Ιωνά λυπήθηκες για την κολοκύνθη αλλά ο Θεός λυπήθηκε τους ανθρώπους. Πολυεύσπλαχνε Κύριε, βοήθησέ μας να μετανοήσουμε, προτού πεθάνουμε, για να μπορούμε να ζούμε αιώνια! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

 

 

Συναξάριον
Τῇ ΚΑ'(21ῃ) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου, ἡ ἀπόδοσις τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ· καὶ μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἰωνᾶ. (9ο αἰ. π.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Κοδράτου, ἐκ τῶν 70΄ Ἀποστόλων, ἐπισκόπου Ἀθηνῶν (117/130)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰωνᾶ τοῦ Σαββαΐτου, πατρὸς τῶν ἁγίων Θεοδώρου καὶ Θεοφάνους τῶν Γραπτῶν (9ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Εὐσεβίου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ἐν Φοινίκῃ Λιβάνου (2ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων μαρτύρων καὶ αὐταδέλφων Εὐσεβίου, Νεστάβου, καὶ Ζήνωνος καὶ Νέστορος τοῦ ὁμολογητοῦ, τῶν ἐν Γάζῃ τῆς Φοινίκης μαρτυρησάντων (361)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μελετίου καὶ Ἰσαακίου Σίτης ἐπισκόπων Κύπρου .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πρίσκου ἐν Φρυγία
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων ς'(ἓξ ) μαρτύρων, ὑπασπιστῶν ὄντων Μαξιμιανοῦ , ξίφει τελειωθέντων ἐν ἔτει 298
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας μάρτυρος Βάσσης τῆς ἐν Τύρῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Ὁ ὅσιος Δανιήλ τῆς Μονῆς τοῦ ἐν Σουζγκόρσκ Ρωσίας (16ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωσήφ, ἀσκήσαντος ἐν τῇ ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ζαονίκεφ (1612)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Νέου Ἱερομάρτυρος Πλάτωνος, τοῦ Ἀϊβαζίδου, ἐν Ἀμασείᾳ καὶ ὑπὸ τῶν ἀνόμων υἱῶν τῆς Ἄγαρ ἀπαγχονισθέντος, ὑπὲρ τῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἁγίας πίστεως καὶ τῆς τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν λαοῦ προστασίας ἐν ἔτει 1921
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ὁσίων πατέρων ἡμῶν Ἰωάννη (Μαϊσουράτζε) (1957) καὶ Γεωργίου (Μχεΐτζε) (1960) τῆς Μονῆς Μπετάνια, τῶν ἁγίων Ὁμολογητῶν τῆς Γεωργίας, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Δημητρίου Μπεζὰν τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ τοῦ Ῥουμάνου, ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ ἐξορίαις ὑπό τῶν μπολσεβίκων ὑπωπιασθεὶς, ἐν εἰρήνῃ ἐτελειώθη ἐν ἔτει 1995.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τῆς Ἁγίας μάρτυρος Πραξέδης τῆς Ρωμαίας, θυγατρὸς Ἁγίων Ἀπ. Ρούφου-Πούδη καὶ Κλαυδίας, (140)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τῆς Ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων (1752) τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἐπισκόπου Ῥοστόφ (1709)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τελεῖται ‐ἰδίᾳ ἐν τῇ ἡγιασμένῃ Νήσῳ Σκιάθῳ‐ τῆς ἁγίας ἐνδόξου, θεο‐ στέπτου καὶ ἰσαποστόλου Βασιλίδος Ἑλένης, καθ᾿ ὃ ἠξιώθη αὕτη, διὰ τὴν πολλὴν αὐτῆς πίστιν καὶ εὐλάβειαν, τὸν Πάντιμον Σταυρὸν τοῦ Λυτρωτοῦ ἀνευρεῖν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γιάτρισσας ἐν τῇ Θηρασίᾳ

Στίχοι
Οὐ παύεται λαὸς Θεοῦ ὑψοῦν τὸ Ξύλον
Ὡς σημεῖον Χριστοῦ νίκην ἀεὶ φέρον.
Στίχοι
Σταυρὸν ἀνευρεῖν ἠξιώθης, Ἑλένη,
Βασιλὶς περίδοξε τοῦ Βυζαντίου.
Στίχοι εἰς τὸν Προφήτην
Ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ φεύγεις πάλαι,
Νῦν δὲ πρόσωπον, Ἰωνᾶ, τούτου βλέπεις.

Ύμνος
στον Άγιο Προφήτη Ιωνά
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

Η Νινευή! Η Νινευή αντηχεί απο την αμαρτία της
και ο Θεός στέλνει τον Ιωνά να θεραπεύσει όλη την πόλη.
Ο Ιωνάς δεν θέλει και φεύγει από προσώπου του Θεού!

Ω, πού θα πας, Ιωνά, πως να κρυφτείς από τον Ύψιστο;
Ο Ιωνάς κοιμάται, κοιμάται και η καταιγίδα εξεγείρεται.
Ο Θεός κινείται αργά, αλλά θα σε βρει εν καίρω.
Ρίχνεται στα κύματα, καταπίνεται από τη φάλαινα,
“Από ποιον έφυγα;” αναρωτιέται ο Ιωνάς:
“Έφυγα από Αυτόν, από τον οποίο κανένας δεν μπορεί να κρυφτεί!”
Ο Θεός παιδεύει τον Ιωνά, όμως τον διασώζει
και, με την πρόνοιά Του, τον δοξάζει για πάντα.

Ιωνά, δεν θέλεις να μιλήσεις στους Νινευίτες,
αλλά με την τιμωρία σου θα προφητεύσεις τον Αθάνατο Χριστό!

Δεν θέλεις να προφητεύσεις με λόγια; Τότε, πρέπει με πράξεις,
να προφητεύσεις τον Χριστό και τον θάνατο και την Ανάσταση του σώματος!
Τα έργα σου, θεουργέ Ιωνά, δεν θα σβήσουν στον χρόνο
ο Χριστός, ο Κύριος θα μιλήσει για σένα στους ανθρώπους,
πως, μέσα από σένα, το έλεος του Ζώντος Θεού, έμελε να αποκαλυφθεί,
δια του οποίου εσύ και η Νινευή θα σωθείτε.
Μέσα από σένα η δύναμις της μετανοίας θα αποκαλυφθεί,
η δύναμη της μετάνοιας και η συγχώρεση του Θεού.
Εσύ Ιωνα λυπήθηκες για την κολοκύνθη αλλά ο Θεός λυπήθηκε τους ανθρώπους.
Βοηθήσέ μας να μετανοήσουμε, Θεέ,
και σώσε μας από την αιώνια καταδίκη!
http://prologue.orthodox.cn/September22.htm

***

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της Ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ’ αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα «λερώνεται» και «σκονίζεται» πάντα με την ίδια σκόνη και «πλένεται» πάντα με το ίδιο νερό. Η σκόνη είναι η αμαρτία και το νερό είναι η μετάνοια.
Μελετήστε τις ζωές των μεγάλων Αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας και θα ανακαλύψετε πως στην αρχή της Αγιότητάς τους, μετανόησαν. Χωρίς Μετάνοια, δεν υπάρχει χριστιανισμός.

Ο Θεός επιτιμά και ο Θεός πάλι ευδοκεί σε αγαλλίαση. Μία σκέψη μετανοίας μας αρκεί για να κατευνάσει την οργή του Θεού· διότι ο Θεός δεν οργίζεται με τους ανθρώπους όπως οργίζεται ένας που εχθρεύεται, αλλά η οργή Του προς τους ανθρώπους είναι όπως του πατέρα προς τα παιδιά του. Η οργή Του είναι στιγμιαία ενώ το έλεός Του άπειρο και αιώνιο.
Προτείνω λοιπόν, σε όλους, και σε εμένα και σε εσένα την μετάνοια. Επειδή όλες οι μέρες μας πάνω στην γη είναι μέρες πριν τον θάνατό μας. Και γι’ αυτό τον λόγο οι προφήτες και οι διδάσκαλοι της πίστεως και της καλοσύνης, ακούραστα καλούσαν σε μετάνοια όλους τους ανθρώπους. Γιατί ο θάνατος έχει το δικό του ρολόι, το οποίο δεν συμφωνεί με το ρολόι των ανθρώπων. Όταν εμείς λέμε για κάποιον πως είναι νωρίς, ο θάνατος λέει: «ήρθε η ώρα». Όταν όμως λέμε: «ήρθε η ώρα», εκείνος απαντά: «είναι νωρίς». 

Πολυεύσπλαχνε Κύριε, βοήθησέ μας να μετανοήσουμε, προτού πεθάνουμε, για να μπορούμε να ζούμε αιώνια!

 

Αν βάλουμε, έστω μιαν αρχή, με σταθερή απόφαση να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, δεν χρειάζεται πλέον να φοβόμαστε πόσο μπορεί να μας αδικήσει οποιοσδήποτε άνθρωπος. Διότι, όποιος αληθινά αρχίζει να ζει σύμφωνα με τον Νόμο του Θεού, βρίσκει ότι καθετί που παθαίνει από άλλους ανθρώπους είναι προς το συμφέρον του και προς δόξαν του Θεού!
Ιδιαιτέρως μάλιστα, δεν πρέπει κανείς να φοβάται μήπως αναγκαστεί να μετακινηθεί από έναν τόπο που αγαπά σε άλλον που δεν επιθυμεί. Αν μας συμβεί τέτοια περίπτωση, αντί να πέσουμε σε άκαρπη μεμψιμοιρία και μάταιο φόβο, καλύτερα ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού για μας.
Τι κακό έπαθε ο Ιωσήφ από τις φθονερές πράξεις των αδελφών του; Μήπως δεν δοξάστηκε τελικά, μετά από την ακούσια αναχώρηση του στην Αίγυπτο; Δεν σωθήκαν από την πείνα οι αδελφοί του και δεν δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για όλα τα μετέπειτα θαυμαστά που εργάστηκε ο Θεός δια του Μωυσή στην Αίγυπτο και στην έρημο;
Οι ειδωλολάτρες και οι αιρετικοί εξόριζαν συχνά τους ορθοδόξους χριστιανούς σε περιοχές βαρβαρικών λαών. Όμως τι πέτυχαν με αυτό; Μήπως κατέστρεψαν την Ορθοδοξία; Όχι! Μάλλον την ενδυνάμωσαν έτι περισσότερο, την εδραίωσαν στις ψυχές των διωκομένων χριστιανών και τη διέδωσαν ευρύτερα, ανάμεσα στους βαρβαρικούς λαούς.
Ο φαύλος αιρετικός Λούκιος εξόρισε τον αοίδιμο άγιο Μακάριο, μαζί με αρκετούς ακόμη Ταβεννησιους συνασκητες του, από την Αίγυπτο, σε ένα νησί όπου όλος ο πληθυσμός προσκυνούσε τα είδωλα. Μολαταύτα, με τα διδάγματα και τα παραδείγματα των αγίων αυτών πατέρων, ολόκληρος ο πληθυσμός του νησιού έσπευσε να βαπτιστεί. Χαρακτηριστικό είναι ότι το νησί αυτό αργότερα ονομάστηκε ‘’Νησί της Μετανοίας’’. ( Ο Πρόλογος της Αχριδος)

***

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και
οι Άγιοι Ιωάννης και Γεώργιος της μονής Μπετάνια της Γεωργίας

 

Τους ταπεινούς η οποιαδήποτε δοκιμασία δεν θα τους κλυδωνίσει. Ο Θεός τους έδωσε Χάρη. Σε όλους τους ανθρώπους να φέρεστε με ταπεινοφροσύνη, αγάπη και καλοσύνη, Αρετές χωρίς τις οποίες κανείς δεν θα μπει στη Βασιλεία των Ουρανών.

Ο π. Γαβριήλ συχνά παρακαλούσε τον Θεό να τον προστατεύει από τον πειρασμό, όπως αναφέρεται και στην Κυριακή προσευχή, «μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν», αλλά ταυτόχρονα ζητούσε από τον Κύριο να τον δυναμώνει στις δοκιμασίες για να τελειοποιείται η πίστη του. Με αυτόν τον τρόπο οι άγιοι αισθάνονται ότι ο Θεός δεν τους εγκαταλείπει. Ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά: «Αν δεν πέσεις, πώς θα σηκωθείς; Κι αν δεν ταπεινωθείς, πώς θα υψωθείς;».

Γυρίζοντας από το Μπατούμι ο π. Γαβριήλ ξαναπήγε στο ναό Σιόνι. Ποθούσε να ζει τη μοναχική ζωή. Γι’ αυτόν το λόγο, ύστερα από αίτημά του, τον έστειλαν στη μονή Μπετάνια, όπου εγκαταβίωναν δύο ιερομόναχοι, ο π. Ιωάννης Μαϊσουράτζε και ο ηγούμενος π. Ιωάννης – Γεώργιος Μχεΐτζε.
Διηγείται ο άγιος: «Ο π. Ιωάννης – Γεώργιος ήταν ο Γέροντάς μου, ο οποίος είχε το χάρισμα της νοεράς προσευχής. Εκεί καλλιεργούσαμε ό,τι μας ήταν απαραίτητο. Έρχονταν και άνθρωποι πιστοί και μας βοηθούσαν. Ο π. Ιωάννης – Γεώργιος ήταν ένας άγιος πατέρας. Του είχε εμφανιστεί και η ίδια η κυρία Θεοτόκος για να τον γιατρέψει από πόνους στα πλευρά. Διέθετε ακόμη και το προφητικό χάρισμα, με το οποίο βοήθησε πολλούς ανθρώπους να βρουν το δρόμο τους. σε εμένα είχε πει: ¨Μόλις πεθάνω, θα περάσεις μεγάλες δοκιμασίες. Δεν θα σε αφήσουν εδώ. Θα σε διώξουν¨».

Ο π. Γαβριήλ με πολλή αγάπη και ταπείνωση διακονούσε τους δύο πατέρες. «Προσπαθούσα να τους προλάβω σε όλα. Ήταν άγιοι και δεν ήθελα οι καθημερινές μέριμνες να τους αποσπούν από την προσευχή», έλεγε ο ίδιος αργότερα. Επειδή την εποχή εκείνη απαγορευόταν να λειτουργούν οι εκκλησίες, οι άγιοι πατέρες τελούσαν τους γάμους και τις βαπτίσεις στα απόμερα μονοπάτια του δάσους που περιέβαλλε το μοναστήρι. Με τη χάρη του Θεού προγνώριζαν ποιος και για ποιο λόγο θα πήγαινε εκεί και προφυλάσσονταν έτσι από όσους είχαν κακές προθέσεις.

Την αγάπη που είχαν οι δύο ιερομόναχοι αναμεταξύ τους δεν στάθηκε δυνατόν να την καταλύσει ούτε ο θάνατος. Όταν ο π. Ιωάννης Μαϊσουράτζε κοιμήθηκε, ο ηγούμενος πήγε στον τάφο του και αναφώνησε: «Χριστός ανέστη!». Μέσα από το μνήμα του τότε ακούστηκε: «Αληθώς ανέστη!». Πέντε χρόνια μετά κοιμήθηκε και ο ηγούμενος. Ο π. Γαβριήλ τον κοινώνησε και στάθηκε στο πλευρό του μέχρι την τελευταία του πνοή. Διηγείται ο Γέροντας:

«Προσευχόμουν όταν άκουσα μέσα μου μια φωνή: ¨Γρήγορα, πήγαινε στην Μπετάνια¨. Αυτή η φράση επαναλήφθηκε τρεις φορές. Σταμάτησα την προσευχή, ντύθηκα, πήρα το ραβδί μου και ξεκίνησα. Καθ’ οδόν αγόρασα λίγο ψωμί και μη συναντώντας κανένα διερχόμενο αυτοκίνητο συνέχισα με τα πόδια. Περπατώντας μέσα στο δάσος, κάποια δύναμη με έσπρωχνε: ¨Μη σταματάς, πήγαινε γρήγορα!¨. Άρχισε να βραδιάζει όταν έφτασα στο μοναστήρι. Ο ηγούμενος με υποδέχτηκε λέγοντάς μου: ¨Εγώ, παιδί μου, προσευχόμουν να ‘ρθεις γρήγορα, για να μου διαβάσεις την ευχή για τους ψυχορραγούντες¨.

Παρότι ο π. Ιωάννης ήταν για πολύ καιρό ασθενής, δεν έμοιαζε με ετοιμοθάνατος. Με περίμενε όρθιος. Και η όψη του ήταν πιο ιλαρή από την τελευταία φορά που τον είχα δει. Μόλις έβαλα το ψωμί στο τραπέζι, το ευλόγησε και μου είπε:

-Κουράστηκες πολύ από το δρόμο. Φάε λίγο να δυναμώσεις. Τότε τεμάχισε το ψωμί, πήρε και εκείνος λίγο, και συμπλήρωσε:

-Είναι το τελευταίο μου δείπνο. Ο Θεός θα βοηθήσει και η δική σου ζωή θα συνεχιστεί.

–Αν φύγετε κι εσείς, δεν θα υπάρχει πια ο μοναχισμός, απάντησα εγώ.

–Ούτε από μένα άρχισε, ούτε σε μένα τελειώνει ο μοναχισμός, μου αποκρίθηκε με αγάπη ο π. Ιωάννης. Και συνέχισε: – Ήρθε η ώρα να πάω κοντά στον πνευματικό μου αδελφό, και θέλω να με θάψουν δίπλα του. Υποφέραμε μαζί πολλά βάσανα και διωγμούς. Σήμερα ανοίγει ο δρόμος για να είμαστε και πάλι μαζί.

 

Είχε βραδιάσει. Ο ηγούμενος μου ζήτησε να ανάψω μερικά κεριά και αφού πήρε το Μικρό Ευχολόγιο, το άνοιξε στη σελίδα με τις ευχές για τους ψυχορραγούντες. Με παρακάλεσε να τις διαβάσω. Άρχισα να κλαίω και να τον ικετεύω:

-Πάτερ, άφησέ με να πεθάνω εγώ για σένα.

-Δεν καταλαβαίνεις τι λες και τι μου ζητάς, μου είπε.

Είχα πέσει στα γόνατά του και τα δάκρυά μου έτρεχαν από τα μάτια μου ποταμός. Τότε σηκώθηκε όρθιος και με εορταστική διάθεση άρχισε να εκφωνεί ο ίδιος τις ευχές, όπως ο επίσκοπος όταν λειτουργεί. Δεν μπορούσα να τον ακούω και συνέχισα εγώ να τις διαβάζω. Μόλις τελείωσα, μου είπε με αγάπη:

-Γι’ αυτό σε φώναξα, παιδί μου. Θέλω να είσαι κοντά μου στην τελευταία μου πνοή. Έπειτα από μικρή παύση πρόσθεσε: – Κάθισε δίπλα μου με το κομποσκοίνι σου και λέγε την ευχή.

Αμίλητοι και οι δύο προσευχόμασταν, όταν ύστερα από λίγο με ρώτησε:

-Βλέπεις πόσοι μοναχοί ήρθαν στο κελί;

Κατάλαβα ότι έβλεπε τους μοναχούς που υπηρέτησαν στη μονή κατά τους περασμένους αιώνες και είχαν ταφεί εκεί. Και συνέχισε:

-Θα σου εξομολογηθώ ένα όραμά μου, αλλά θα το κρατήσεις μυστικό. Δεν θέλω να το μάθει κανείς άλλος.

Μου το αποκάλυψε κι η καρδιά μου γέμισε φόβο και τρόμο. Μου επανέλαβε πολλές φορές να το κρατήσω μέσα μου καλά κρυμμένο. Σεβάστηκα την επιθυμία του. Τα κεριά είχαν σβήσει. Πήγα και άναψα άλλα. Όταν γύρισα, πρόσεξα ότι είχε πέσει το κομποσκοίνι του. Το σήκωσα και το ξανάβαλα στο χέρι του. Με παρακάλεσε να προσεύχομαι δυνατά για να με ακούει κι εκείνος. Έλεγα την ευχή όταν ο π. Ιωάννης ταράχτηκε σύγκορμος, ενώ το πρόσωπό του πλημμύρισε από χαρά. ¨Ο αδελφός μου, ο π. Ιωάννης, ήρθε σε μένα! Και μαζί του…¨. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση κι έγειρε το κεφάλι του. Τον πλησίασα και έσκυψα κοντά του. Είχε πεθάνει.

Όλη τη νύχτα προσευχόμουν. Το πρωί ήλθαν και άλλοι, όσοι πληροφορήθηκαν τον θάνατο του αγαπημένου μας πνευματικού. Την εξόδιο ακολουθία του τέλεσε ο πατριάρχης Εφραίμ, ο οποίος παρακαλούσε με λυγμούς: ¨Πάτερ Ιωάννη, όταν θα είσαι μπροστά στον Παντοκράτορα, να μας μνημονεύεις και να προσεύχεσαι για μας¨.

Μαζί με άλλους προσκυνητές έμεινα στην Μπετάνια και κάθε μέρα προσευχόμουν στον Θεό για την ψυχή του πνευματικού μου. Για την ακρίβεια, προσευχόμουν και για τους δύο αυτούς σπουδαίους και αγίους ιερομονάχους, των οποίων τα μνήματα βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο. Ο π. Ιωάννης μου άφησε ευλογία το κομποσκοίνι του. Όταν ανοίξουν τον τάφο του, ο άγιος Γέροντάς μου θα βρεθεί αναλλοίωτος, όπως ακριβώς τον ενταφίασα, με το Ευαγγέλιο τοποθετημένο στην καρδιά του».

Μετά το θάνατο του π. Ιωάννη, το 1960, άρχισαν πάλι οι πειρασμοί και οι σκληρές δοκιμασίες για τον π. Γαβριήλ. Το καθεστώς απαγόρευσε τη λειτουργία του μοναστηριού, για να το μετατρέψει σε μουσείο. Έτσι ο άγιος υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει οριστικά τον προσφιλή του τόπο, αφήνοντας τη μισή του ζωή εκεί, όπως έλεγε αργότερα χαρακτηριστικά ο ίδιος. (Από το βιβλίο: Μαλχάζι Τζινόρια, Ο Άγιος Γαβριήλ ο Διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής, 1929-1995, μτφρ. Νάνα Μερκβιλάτζε, Αθήνα 2013)

 

***

Βίος και πολιτεία του π. Δημητρίου Μπεζάν

Η αναφορά αυτή αγαπητοί αναγνώστες, πήγασε από μια πιστή, ταπεινή και σκληρά δοκιμασμένη καρδιά, του πατρός Δημητρίου Μπεζάν από το Χιρλάου της Ρουμανίας, που έζησε στις ημέρες μας, 1909-1995.

Η Θεία Πρόνοια τον ενίσχυσε και αντιμετώπισε τις απάνθρωπες συνθήκες της επί 24 χρόνια ταλαιπωρίας του σε διάφορες φυλακές, για την πίστη και αγάπη του στον Χριστό, με υπομονή, καρτερία, δοξολογία και ευχαριστία προς τον Θεόν. Αξίζει με ιδιαίτερη προσοχή να μαθητεύσουμε στα θαυμαστά γεγονότα της ζωής του, που έζησε μέσα σε θλίψεις και δοκιμασίες, αλλά χαρούμενος.
Σαν στρατιωτικός ιερέας στο Ανατολικό μέτωπο, σε ηλικία 32 ετών, υπέφερε για 7 χρόνια σαν αιχμάλωτος στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στην Ρωσία και Σιβηρία. Γλιτώνοντας, ως από θαύμα, από την καταδίκη σε θάνατο, στάλθηκε στην Ρουμανία όπου καταδικάστηκε ισόβια στις κομουνιστικές φυλακές της Ρουμανίας και παρέμεινε μέχρι το 1964.
Μετά την απελευθέρωση του διορίστηκε, με μεγάλη δυσκολία, σε μια μικρή ενορία στο χωριό Γκιαδασάνι του νομού Νεάμτζι όπου με μεγάλο ζήλο εξυπηρετεί τους πιστούς για πέντε περίπου χρόνια.
Η μεγάλη κοσμοσυρροή ενόχλησε τους άθεους διώκτες των χριστιανών και τον οδήγησαν σε μια νέα δίκη όπου συνταξιοδοτήθηκε και εξορίστηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό στο πατρικό του σπίτι στο Χιρλάου το 1970. Με τέτοιες συνθήκες έζησε για 20 ακόμη χρόνια μέχρι το 1990, με φόβο και ταπείνωση από τους φύλακες. Δεν είχε την άδεια να λειτουργήσει σαν ιερεύς, ούτε και να κινηθεί ελεύθερος.
Εγκαταλελειμμένος από τους συναδέλφους του, λογοκρινόμενος και υπό παρακολούθηση από τις αρχές, ο πατήρ Δημήτριος, δεν απελπίστηκε, ούτε στενοχωρήθηκε, αλλά τα δέχτηκε όλα με χαρά, σαν από το χέρι του Θεού, με υπομονή και ευχαριστία, σαν άλλος μικρός Ιώβ. Οι μοναδικοί αληθινοί του φίλοι στα χρόνια αυτά ήταν οι πιστοί από τα γύρω χωριά και λίγοι ιερείς και μοναχοί, που τον αναζητούσαν με μεγάλη διακριτικότητα, για να τον συμβουλευθούν.
Στα τελευταία του χρόνια, αν και είχε περισσότερη ελευθερία, ο π. Δημήτριος, ήταν όλο και περισσότερο άρρωστος. Την ημέρα συμβούλευε και παρηγορούσε τους προσερχόμενους πιστούς, ενώ την νύχτα προσευχόταν στο φως του κανδηλιού, στο ταπεινό σπιτάκι του και χαιρόταν κατά Χριστόν.
Το βράδυ της 21 Σεπτεμβρίου του 1995 παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, τον οποίον τόσο πολύ αγάπησε και ομολόγησε με θάρρος ενώπιον των ανθρώπων.

Η προσευχή μας στην φυλακή, όπως και μετά στην ζωή, έρεε γάργαρα, όπως το νερό της πηγής, στην οποία έλεγες στο Θεό, με ευθύτητα, ό,τι σε πονούσε. Είχες πάντα το αίσθημα ότι ο Θεός σε ακούει και σε βοηθάει να αντέχεις το βάρος.

π. Δημήτριος Μπεζάν: Όλοι οι μοναχοί πορεύονται προς την τελειώσει, αφήνοντας πίσω τους όλα τα προβλήματα της κοινωνικής ζωής. Έχουν ένα έργο και μια οδό: η επιμονή να φτάσουν φωτισμένοι στις πύλες του Παραδείσου… Τα μοναστήρια ήταν, είναι και θα είναι οι βασικές εστίες για την αναγέννηση του ορθοδόξου χριστιανικού πνεύματος. Όμως, πάνω απ’ όλα είναι ο Θεός, ο οποίος φροντίζει τα πάντα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όπως και στην Παλαιά Διαθήκη, εμφανίζεται ένας άνθρωπος απεσταλμένος από επάνω, ο οποίος φλέγεται για την πίστη και ο κόσμος τον ακολουθεί. Υπάρχουν πολλοί μοναχοί που είναι ενάρετοι, τους οποίους τους ξέρει μόνο ο Θεός… Η αναγέννηση εν Πνεύματι του ορθοδόξου χριστιανισμού πραγματοποιείται πρώτα στα ζωντανά μοναστήρια, δεύτερον μέσω των ιερέων με κλίση, και, τρίτον μέσω των καλών πιστών.

[Διήγηση π. Δημητρίου Μπεζάν]: Ήταν το καλοκαίρι τού 1966-1967. Μετά την νυχτερινή ακολουθία, όταν στην εκκλησία [στην Ιερά Μονή Συχαστρία της Ρουμανίας] έμεινε μόνο ένας μοναχός, που διάβαζε το Ψαλτήρι, είδα δυο μοναχούς σε πολύ μεγάλη ηλικία να παραμένουν στην εκκλησία βυθισμένοι στην προσευχή.
Έκαιγε ένα κανδήλι στο Ιερό και ένα στην εικόνα της Θεοτόκου. Γονάτισαν με το πρόσωπο στο πάτωμα, προσευχόντουσαν σιωπηλά. Ήμουν στο τελευταίο στασίδι, απαρατήρητος παραμελημένος, με το κεφάλι στα χέρια, λέγοντας στον Θεό τον πόνο μου.
Ανάμεσα στα δάχτυλα είδα ένα φως που επήγασε από τα κεφάλια των δύο μοναχών. Περίπου 10 εκατοστά πάνω από τα κεφάλια τους, τρεμόλαμπε, ένα φως που αναβοέσβηνε.
Σε μια απόλυτη ησυχία τους κοίταζα και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Προσκύνησα σιγά όπως μπροστά σε ένα θαύμα.
Οι δύο μοναχοί σηκώθηκαν ταυτόχρονα, προσκύνησαν, πέρασαν από κοντά μου, σαν να με επέπληξαν και πήγαν στα κελιά τους. [Απόσπασμα από το βιβλίο του Ιερέως, π. Δημητρίου Μπεζάν, “Η χαρά της ταλαιπωρίας” που περιέχει “συγκλονιστικές μαρτυρίες από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, θαυμαστές εμπειρίες και αξιόλογες πνευματικές απαντήσεις”. Έκδοση Ορθοδόξου Κυψέλης.]

 

Αυτοί είναι αποκαλυπτικοί καιροί. Ο κόσμος βρίσκεται βυθισμένος στον ύπνο της αμαρτίας. Κι ο Θεός τον ξυπνάει με πολέμους, επιδημίες, πυρκαγιές, καταιγίδες, σεισμούς… Άγιος Ιωάννης της Σύχλας – Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/09/21/%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%AF-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%CE%AF-%CE%BF-%CE%BA%CF%8C/

Προφήτης Ιωνάς, Μόνο Εσύ, Κύριε, μπορείς να με σώσεις…
https://iconandlight.wordpress.com/2016/09/20/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%AC%CF%82-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CE%B5%CF%83%CF%8D-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%82/

Ας μετανοήσουμε τόσο βαθιά και τόσο ειλικρινά, έτσι ώστε να γίνουμε «καθαροί» σαν πρωινή δροσιά και σαν τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, που πέφτουν πάνω σ’ αυτή. Έτσι θα αντέξετε τις σκοτεινές δυνάμεις του Άδη, πού κτύπησαν το κράτος μας και σαν εφιάλτης μας ταλάνισαν …. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/01/09/%ce%b1%cf%82-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%ae%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%cf%84%cf%8c%cf%83%ce%bf-%ce%b2%ce%b1%ce%b8%ce%b9%ce%ac-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%cf%8c%cf%83%ce%bf-%ce%b5%ce%b9/

 

Βιβλίο Προφήτου Ιωνά
https://orthodoxoiorizontes.gr/Palaia_Diathikh/Iwnas/Iwnas.htm

Ἀπολυτίκιον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ
Ἦχος α’

Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα. (Ἐκ τρίτου)

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου
Ἦχος γ’

Ἀπόστολε Ἅγιε Κοδρᾶτε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Σοφίας ταῖς ἀκτῖσι φαιδρύνας σου τὸν βίον, εἵλκυσας τοῦ Πνεύματος, μάκαρ, τὴν πυρίπνοον χάριν καὶ ηὔγασας δόγματα ζωῆς, Κοδρᾶτε, ὡς ἀπόστολος Χριστοῦ· διὰ τοῦτο ὡς φωστῆρα σὲ ἀπλανῆ γεραίροντες ἐκβοῶμεν· δόξα τῷ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου. (Χαραλάμπη Μπούσια)
Ἦχος α´. Χορὸς ἀγγελικός.

Ἀπόστολε Χριστοῦ, ἡ λαμπὰς τῶν σῶν λόγων ἐφώτισε λαοὺς ἐν σκοτίᾳ κειμένους, Κοδρᾶτε θεο‐ φόρητε, ἀρετῶν ἐνδιαιτημα· Ὅθεν ἅπαντες τοὺς πανιέρους σου ᾄθλους μεγαλύνοντες ἀναβοῶ‐ μεν λιταῖς σου ἡμᾶς σκότους λύτρωσαι

Ἀπολυτίκιον τοῦ Προφήτου Ἰωνᾶ. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Σάλπιγξ εὔηχος, θείων κριμάτων, κόσμῳ πέφηνας, ἀναφωνοῦσα, Ἰωνᾶ τοῖς Νινευΐταις μετάνοι‐ αν· καὶ συσχεθεὶς ἐν τῷ κήτει προέγραψας, τὴν τοῦ Σωτῆρος τριήμερον ἔγερσιν· ὅθεν πρέσβευε, δοθῆναι τοῖς σὲ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμὸν καὶ μέγα ἔλεος

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Προφήτου Ἰωνᾶ. (Ἱερομονάχου Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Προφήτης γενόμενος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, αὐτοῦ τὴν τριήμερον, μάκαρ Ἀνάστασιν, σαφῶς προεμήνυσας, κήτους τριημερεύσας, ἀβλαβῶς ἐν κοιλίᾳ, κράζων νῦν ἀναβήτω, ἐκ φθορᾶς ἡ ζωή μου, πρὸς σὲ τὸν ἐκ φθορᾶς τοὺς βροτούς, μέλλοντα ῥύσασθαι.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίας Ἑλένης Αὐγούστης τῆς Ἰσαποστόλου. (Χαραλάμπη Μπούσια)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὴν πάνσεμνον ἄνασσαν τὴν ἐν καμάτοις πολλοῖς εὑροῦσαν τὸ πάντιμον καὶ ζωηφόρον φυτόν, Σταυρὸν τὸν πανάγιον, κλώνοις τοῖς τοῦ ὠκίμου καταστέψωμεν ταύτην σὺν ὑμνῶν μελῳδίαις καὶ βοήσωμεν Μῆτερ, πιστοὺς σαῖς λιταῖς πρὸς Κτίστην, Ἑλένη, λύτρωσαι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Νέου Ἱερομάρτυρος Πλάτωνος. (Χαραλάμπη Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον

Ὑπ᾿ ἀνόμων τῆς Ἄγαρ υἱῶν σκαιότατα, ἀπῃωρήθης ἐσχάτως, διὰ τὴν πίστιν Χριστοῦ, Ἀμασείας Πρωτοσύγκελλε στεῤῥόψυχε, Πλάτων ὀφθεὶς ὑπογραμμός, πολιτείας ἀκραιφνοῦς, καὶ γνώμων εὐθὺς ἀνδρείας· διὸ σὲ πάντες τιμῶντες, τὰς σὰς θερμὰς εὐχὰς αἰτούμεθα.

Δόξα. Ἀπολυτίκιον τῆς Εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ τῶν Τιμίων Ἥλων, ὑπὸ τῆς Ἁγίας Ἑλένης.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν τὴν εὕρεσιν, ὑπὸ Ἑλένης Ἁγίας, ἐν τοῖς λαγόσι τῆς γῆς, ἀνυμνοῦντες οἱ πιστοὶ εὐτάκτως κράζομεν· Ξύλον πανάγιο σεπτόν, καὶ μακάριον ἐν ᾧ, ἐτάθη Χριστὸς ἡ πάντων, ζωὴ σταυρῶσαι τὰ πάθη, ἡμᾶς δυνάμει Σου ἀξίωσον.

Τὸ Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς.
Αὐτόμελον. Ἦχος δ´.

Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως, τῇ ἐπωνύμῳ σου καινῇ πολιτείᾳ, τοὺς οἰκτιρμούς σου δώρη‐ σαι, Χριστὲ ὁ Θεός. Εὔφρανον ἐν τῇ δυνάμει σου, τοὺς πιστοὺς Βασιλεῖς ἡμῶν, νίκας χορηγῶν αὐτοῖς, κατὰ τῶν πολεμίων, τὴν συμμαχίαν ἔχοιεν τὴν σήν, ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον.

ᾨδὴ ε΄. Ἐξέστη τὰ σύμπαντα.

Ἰθύντωρ προσφύγων σου, ἐδείχθης ἀπλανέστατος, πάτερ Γαβριὴλ πρὸς σωτήριαν, οἷς ἐβοήθεις, ὥσπερ πατὴρ συμπαθής, ἐν πτώσεσι ταῖς βιοτικαῖς, πρὸς ταχεῖαν ἔγερσιν, καὶ οὐράνιον ἄνοδον.

Ὁσίως ἐβίωσας, καὶ χαίρων διηκόνησας, τὴν δυάδα τῶν πνευματικῶν σου, πατέρων μάκαρ, ἐν Μπετανίας Μονῇ, λαβόντων τὴν χάριν ὁμιλεῖν,, Γαβριὴλ πανθαύμαστε, τοῖς νεκροῖς ὑπὲρ ἔννοιαν.

Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν μάρτυσιν.

Πειρασμοὶ κυματούμενοι, ὥσπερ ὄρη ἐγείρονται, βυθισμὸν αἰώνιον προμηνύοντες, διὸ προφῆτα βοῶμέν σοι· ὡς σὺ θηρὸς σέσωσαι, τοῦ βυθίου θαυμαστῶς, οὕτω σῶσον τοὺς μέλποντας, καὶ γεραίροντας, Ἰωνᾶ τὴν ἁγίαν ἑορτήν σου, καὶ πρὸς Κύριον ἱκέτην, προβαλλομένους ἀείποτε.

Δόξα. Ἦχος δ΄..

Τοῦ Φιλανθρώπου Κυρίου προβλέπων τὴν εὐσπλαγχνίαν, καὶ χαίροντος ἐπὶ τῇ ἐπιστροφῇ τῶν ἁμαρτανόντων, λανθάνων ἐζήλωσας Ἰωνᾶ ἀποσταλείς, κηρύξαι τὴν μετάνοιαν Νινευΐταις. Καὶ ἐκ προσώπου Αὐτοῦ νομίσας διαφυγεῖν, εἰς κλύδωνα καταποντισμοῦ παιδευτικῶς κατέληξας. Ἀλλὰ διασωθεὶς ὑπὲρ πάντα λόγον καὶ νόησιν, πρέσβευε λυτρωθῆναι καὶ ἡμᾶς ἐκ τοῦ πνιγμοῦ τῆς ἁμαρτίας, τοὺς γεραίροντας ἐν ὕμνοις, τὴν χαροπάροχον μνήμην σου.

iconandlight.wordpress.com