Οι άγιοι Ζωγραφίτες Οσιομάρτυρες ομολόγησαν τον Δεσπότη Χριστό ως κεφαλή της Εκκλησίας και όχι τον πάπα. Ω, εωσφορική αδιαντροπιά! Οι νόθοι να θεωρούνε για νόθα, τα γνήσια παιδιά της Εκκλησίας, και να κάνουνε κάθε τρόπο να τα ταπεινώσουνε και να τα ποδοπατήσουνε. Φώτης Κόντογλου.

Συναξάριον.
Τῇ ΚΒʹ (22ᾳ) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου μνήμη τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Φωκᾶ τοῦ θαυματουργοῦ, τοῦ ἐν λουτρῷ σφοδρῶς πυρωθέντι τελειωθέντος (117).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Φωκᾶ τοῦ κηπουροῦ μάρτυρος ἐν Σινώπῃ, ξίφει τελειωθέντος (320)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἰσαάκ, καὶ τοῦ Ἁγίου Μαρτίνου, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Εἴκοσι Ἓξ Ὁσιομάρτυρες οἱ ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Ζωγράφου, οἱ ἐλέγξαντες τοὺς λατινόφρονας· τὸν τε βασιλέα Μιχαήλ, καὶ πατριάρχην Βέκκον καὶ λοιπῆς δυσσεβοῦς συμμορίας αὐτῶν, ἐπάνωθεν τοῦ πύργου, πυρὶ τελειοῦνται (1284). Ὧν τὰ ὀνόματα: Θωμᾶς ἡγούμενος, Βαρσανούφιος, Κύριλλος, Μιχαῖος ἢ Μιχαῖας, Σίμων, Ἱλαρίων, Ἰάκωβος, ἕτερος Ἰάκωβος, Ἰώβ, Κυπριανός, Σάββας, Μαρτινιανός, Κοσμᾶς, Σέργιος, Μηνᾶς, Ἰωάσαφ, Ἰωαννίκιος, Παῦλος, Ἀντώνιος, Εὐθύμιος, Δομέτιος, Παρθένιος καὶ Τέσσερις Ἀνώνυμοι. (Εορτάζουν στις 10 Οκτωβρίου)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Κοσμᾶς ὁ Ζωγραφίτης (1323)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Ιωνᾶ τοῦ ᾿Ιατσεζὲρσκ ἢ ᾿Ιατσέρα, μοναχοῦ (1589)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μαυρικίου λεγεωναρίου και 6.600 στρατιώτες μάρτυρες στό Saint Moritz Ἑλβετίας (287)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου Β΄ Μητροπολίτου Μολδοβλαχίας ἱερομάρτυρος (17ος αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς ᾿Ιβάνοβνας τοῦ Ντιβέγιεβο (Πάσας τοῦ Σαρὼφ) διὰ Χριστὸν Σαλῆς (1915)

Στίχοι εἰς τοὺς Ἁγίους Εἰκοσιὲξ Ὁσιομάρτυρας Ζωγραφίτας (και στις 10 Οκτωβρίου)
Ὡς πυρίκαυστοι θυσίαι Κυρίῳ,
Οἱ εἰκοσιὲξ ὡράθησαν εἰκότως.

Κοίμηση Βασιλείου Κριβοσέϊν Αρχιεπισκόπου Βρυξελλών και Βελγίου (1900 – 22 Σεπτεμβρίου 1985), συμμοναστής του αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ στην ιερά μονή Αγίου Παντελεήμονος

Ύμνος
στους Αγίους Μάρτυρες της μονής Ζωγράφου
Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς

Οι ανδρείοι της Ζωγράφου, οι τροπαιοφόροι της Αληθείας,
θυσιάστηκαν για την Ορθόδοξο Πίστη.
Και κατίσχυναν τους υπερήφανους και αναίσχυντους Λατίνους,
καθώς οι ψυχές τους ανέβαιναν προς τη Βασιλεία του Θεού.

Οι φλόγες από τον πύργο της μονής υψώνονταν στον ουρανό,
καθώς οι μοναχοί φλεγόμενοι ανέπεμπαν δοξολογία προς τον Θεό!
Ο Παράδεισος με τους αγγέλους του έβλεπαν εκείνο το θέαμα,
καθώς οι εγκληματίες σέρνονταν σαν σκουλήκια κάτω χαμηλά στον πύργο.

Μες στις φλόγες, ο ηγούμενος Θωμάς, ένας πραγματικός πατέρας,
ενθάρρυνε τους αδελφούς του και έψελνε:
Αυτός που δοξάζει τον Κύριο δεν φοβάται τον θάνατο,
Και αυτός που πεθαίνει για τον Θεό, δεν θα χαθεί.

Η θυσία προσφέρθηκε και το θυσιαστήριο της προσφοράς παραμένει:
Τα σώματα κάηκαν, οι ψυχές πέταξαν ψηλά,

Και με αυτή τη θυσία, η μονή Ζωγράφου καταπλουτιστηκε
με δόξα αιώνια, αληθινή.
Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος, χαίρων τιμά τους στρατιώτες του *
η Μητέρα του Θεού τιμά όλους τους ουράνιους πολίτες.
Η Εκκλησία χαίρεται τους ανδρείους στρατιώτες της δικαιοσύνης,:
αυτοί είναι τα παιδιά της, τα γόνιμα κλαδιά της.
Από τον Πρόλογο της Αχρίδος
http://prologue.orthodox.cn/October10.htm

***

Οι Ζωγραφίτες Οσιομάρτυρες και η Παναγία του «Χαίροβο» ή Προαγγελλόμενη

Με την σύνοδο που συνεκάλεσε ο πάπας Ουρβανός στην Λυών το 1274, έγινε η πρώτη σοβαρή απόπειρα ένωσης ή για να είμαστε ακριβέστεροι, υποδούλωσης των ορθοδόξων στους Λατίνους.
Στην σύνοδο αυτή, συμμετείχαν δυστυχώς και εκπρόσωποι της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας με αρχηγό τον πρώην Πατριάρχη Γερμανό Γ’, λόγω άρνησης του κανονικού Πατριάρχου Ιωσήφ (και του ευσεβούς ποιμνίου του να συμμετάσχει σ’ αυτήν.) Η αυτοκρατορική πρεσβεία, που επίσης συμμετείχε, ενεχείρησε στην σύνοδο χωρίς κανένα θεολογικό διάλογο γραπτή ομολογία πίστεως εκ μέρους του λατινόφρονα Μιχαήλ Η’ του Παλαιολόγου βάσει της οποίας η Ανατολική Εκκλησία δέχονταν το πρωτείο του Πάπα, την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού καθώς και το καθαρτήριον πυρ.

Μετά την ψευδοσύνοδο της Λυών, ο αυτοκράτορας έθεσε σε εφαρμογή τις αποφάσεις της. Αντικατέστησε τον ανθενωτικό Πατριάρχη Ιωσήφ με τον Λατινόφρονα Ιωάννη Βέκκο, διέταξε να εγγραφεί το όνομα του Πάπα στα δίπτυχα της Εκκλησίας και κήρυξε επίσημα την ”ένωση των Εκκλησιών” στις 16 Ιανουαρίου 1275.

Οι μοναχοί λοιπόν του Αγίου Όρους, αρχικά απέστειλαν δύο επιστολές (μία στόν αυτοκράτορα και μία στη Σύνοδο του Πατριάρχου Ιωάννη Βέκκου) μέσα απο τις οποίες τους συμβούλευαν και ταυτόχρονα τους ήλεγχαν για την πολιτική της ενώσεως των δύο Εκκλησιών. Όταν ο Αυτοκράτορας και ο Πατριάρχης Βέκκος παρέλαβαν τις επιστολές, έγιναν έξω φρενών και λαβόντες στρατό ήρθαν στο Άγιον Όρος. Εκεί άρχισαν να φονεύουν, να πνίγουν και να απαγχονίζουν οποιονδήποτε μοναχό τολμούσε να τους ελέγξει και να αντιταχθεί στα φιλενωτικά τους σχέδια…

Οι Μονές Μεγίστης Λαύρας και Ξηροποτάμου υπέκυψαν προς στιγμήν στην βία των Λατινοφρόνων και αποδέχτηκαν την βδελυρή ψευδοένωση.
Οι Μοναχοί, της Μονής των Ιβήρων αντιστάθηκαν με άκαμπτο και αδιάλλακτο φρόνημα. Ο Μιχαήλ εξοργισμένος έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να βάλουν σ’ ένα πλοίο τους μοναχούς που κατάγονταν από την Ιβηρία και αφού ξανοιχτούν στο πέλαγος να το βυθίσουν μαζί με τους επιβάτες του. Έτσι οι άγιοι Οσιομάρτυρες έλαβαν τον στέφανο του μαρτυρίου επισφραγίζοντας με τη θυσία τους την όλη οσιακή βιωτή τους. Τους Αγίους Ιβηρίτες Οσιομάρτυρες εορτάζουμε στις 13 Μαΐου.
Οι λατινόφρονες συνεχίζοντας την καταστροφική επιδρομή τους έφθασαν στη Μονή Βατοπαιδίου, αλλά και εκεί αντιμετώπισαν ισχυρή αντίδραση, έσυραν έξω τον αγιώτατο προηγούμενο Όσιο Ευθύμιο και δώδεκα από τους μοναχούς και τους απηγχόνισαν. Η μνήμη αυτών των Βατοπαιδινών οσιομαρτύρων εορτάζεται στις 4 Ιανουαρίου.

Έπειτα από όλα αυτά και ενώ οι Λατινόφρονες συνέχιζαν να λεηλατούν τα πάντα στο πέρασμά τους, έφθασαν στην Ιερά Μονή του Ζωγράφου προκειμένου να υποτάξουν όσους μοναχούς κοινοβίαζαν εκεί. Όμως η Κυρία Θεοτόκος δεν άφησε απροειδοποίητους τους δούλους της. Λίγο έξω απο τη Μονή, ασκήτευε σε ένα κελλάκι ένας πολύ ενάρετος γέροντας. Αυτός νήστευε και αγρυπνούσε τακτικά ενώ είχε την ευλογημένη συνήθεια να λέει πολλές φορές την ημέρα τον Αρχαγγελικό ύμνο, δηλαδή τους Χαιρετισμούς της Παναγίας…

Η συνοδία των λατινοφρόνων πλησίαζε στην Ιερά Μονή…
Ο μοναχός κατά την συνηθειά του, έλεγε γονατιστός τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου.
Όταν δε έφθασε στον στίχο «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε» τότε απάντησε η Παναγία από την εικόνα της: «Χαίρε και συ, γέρων του Θεού»!
Ο γέροντας τρόμαξε «Μη φοβού»! συνέχισε η φωνή εκ της εικόνος «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον τοις αδελφοίς και τω καθηγουμένω ότι οι εχθροί Εμού και του Υιού Μου επλησίασαν. Όστις ουν υπάρχει ασθενής τω Πνεύματι εν υπομονή κρυβήτω, έως του παρελθήναι πειρασμόν, οι δε στεφάνων μαρτυρικών εφιέμενοι παραμενέτωσαν εν τη Μονή άπελθε ουν ταχέως».

Μόλις ο Γέροντας έφθασε στην είσοδο της Μονής είδε παράδοξο πράγμα και εξέστη. Είδε την εικόνα της Θεομήτορος, μπροστά στην οποία συνήθιζε να διαβάζει τους Χαιρετισμούς στο κελλί του, να είναι τοποθετημένη στην πύλη της Μονής! Αφού την προσκύνησε μέχρι εδάφους, την πήρε στα χέρια του και με αυτή πήγε στον ηγούμενο και του είπε καταλεπτώς την υπόθεση.

Αφού άκουσε από τον γέροντα αυτά ο ηγούμενος της Μονής Θωμάς, μαζί με άλλους είκοσι πέντε Πατέρας δεν εγκατέλειψαν τον τόπο της ασκήσεως και μετανοίας τους, αλλά παρέμειναν και εμαρτύρησαν! Ανέβηκαν λοιπόν στον πύργο του Μοναστηριού έτοιμοι για το μαρτύριο και από εκεί ήλεγξαν τον Λατινόφρονα Πατριάρχη. «Δεν υποτασσόμεθα στην αίρεση», είπαν με μια φωνή, «αλλά δέν αναχωρούμε από την μετανοιά μας».

Οι 26 Οσιομάρτυρες δεν άνοιξαν τις πόρτες του Μοναστηριού στους Λατινόφρονες. Τους ζητήθηκε να συλλειτουργήσουν με τους παπικούς και να αναγνωρίσουν τον πάπα ως κεφαλή όλης της Εκκλησίας και αυτοί από τον Πύργο επάνω απάντησαν: «Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός και όχι ο πάπας.» «Ευκολώτερα εμείς αποφασίζουμε να πεθάνουμε, παρά να υποχωρήσουμε στα θέματα της Ορθοδόξου Πίστεως και να αναγνωρίζουμε τον αιρετικό πάπα της Ρώμης ως κεφαλή της Εκκλησίας, ώστε να μολυνθεί αυτός ο τόπος από την δική σας βία και τυραννία, δεν σας ανοίγουμε τις πόρτες του Μοναστηριού! Φύγετε απ’ εδώ!».
Οι δε Λατινόφρονες μαζί με τους Λατίνους απάντησαν με οργή: «Πρέπει λοιπόν να πεθάνετε…»
Τότε, αφού συγκέντρωσαν πολλά φρύγανα και ξύλα, τα έβαλαν γύρω από τον πύργο, άναψαν μεγάλη φωτιά και τους κατέκαυσαν την 22α Σεπτεμβρίου του έτους 1274.

Οι 26 Οσιομάρτυρες παρέδωσαν τις ψυχές τους στον Δεσπότη Χριστό, ομολογήσαντες μόνον Αυτόν ως κεφαλή της Εκκλησίας και όχι τον πάπα.
Τα ονόματα τους είναι: Θωμάς ηγούμενος, Βαρσανούφιος, Κύριλλος, Μιχαίος (ή Μιχαίας), Σίμων, Ιλαρίων, Ιάκωβος, έτερος Ιάκωβος, Ιώβ, Κυπριανός, Σάββας, Μαρτινιανός, Κοσμάς, Σέργιος, Μηνάς, Ιωάσαφ, Ιωαννίκιος, Παύλος, Αντώνιος, Ευθύμιος, Δομέτιος, Παρθένιος και τέσσερα ακόμα άτομα που τα ονόματα τους είναι άγνωστα.

Όταν μετά την συμφορά και την απομάκρυνση των κακούργων επέστρεψαν οι πατέρες που είχαν κρυφθεί, απομακρύνοντας τα αποκαΐδια από τον Πύργο και τα άγια λείψανα των μαρτύρων, βρήκαν ακέραια και άβλαπτη την Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που είχαν πάρει μαζί τους όταν κλείστηκαν στον Πύργο για βοήθεια και ενθάρρυνση στο μαρτύριό τους. Με πολλή ευλάβεια την μετέφεραν και την τοποθέτησαν στο τέμπλο του ιερού ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου υπάρχει μέχρι σήμερα. Οι Ζωγραφίτες πατέρες φροντίζουν ώστε το κανδήλι της να καίει «ακοιμήτως». Την αποκαλούν «Χαίροβο», που είναι το Αρχαγγελικό Χαίρε, στα βουλγαρικά, γνωστής επίσης ως Παναγίας του Ακάθιστου ή Παναγίας Προαγγελλόμενης. Χαίροβο επίσης αποκαλούν και την τοποθεσία που ησύχαζε ο άγιος εκείνος Γέροντας, που καταξιώθηκε του Θεομητορικού χαιρετισμού. Προς τιμήν της Αειπαρθένου και σε ανάμνηση του θαύματος και της εύνοιας προς την Μονή, καθιερώθηκε στις θείες λειτουργίες αντί του Κοινωνικού να διαβάζεται μπροστά από την θαυματουργή εικόνα ο Ακάθιστος Ύμνος.

Αφού ο Μιχαήλ ανεχώρησε από εκεί, έφθασε στην κελλιώτικη Λαύρα των Καρεών, στην οποία είναι εγκατεστημένη και η έδρα του Πρώτου του Αγίου Όρους.
Πρώτον πάντων εφόνευσαν τον Πρώτον του Αγίου Όρους, π. Κοσμά ο οποίος βρισκόταν στην Σκήτη των Καρυών. Οι φιλενωτικοί αφού αρχικά του έκοψαν με τσεκούρι τα δύο πόδια του σεβασμίου Ιερομονάχου, στη συνέχεια έκοψαν και την τιμίαν του κεφαλή. Κατόπιν πάνω σε ένα μάρμαρο αποκεφάλισαν και άλλους πατέρες με το ίδιο φονικό όργανο… Η ανακομιδή των λειψάνων του οσίου Κοσμά του Πρώτου έγινε στις 5 Δεκεμβρίου του 1981. 

***

Ορθοδοξία: Η Μεγαλομάρτυς του Χριστού
Φώτης Κόντογλου

Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού κι απαρτίζεται από όσους ανθρώπους πιστεύουνε σ’ Αυτόν ορθά κι αληθινά όπως εδίδαξε Εκείνος. Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι «η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», όπως λέγει το Σύμβολον της Πίστεως. Λέγει «Μία», που θα πη πως δεν υπάρχουν άλλες Εκκλησίες. Κι αυτή η Μία Εκκλησία είναι η Ορθόδοξος. Οι άλλες που παρουσιάζονται σαν Εκκλησίες δεν είναι εκκλησίες, αλλά είναι αιρέσεις.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μόνη που κράτησε έως σήμερα όσα παρέλαβε από τους Αποστόλους κι από τους διαδόχους των, τους αγίους Πατέρας. Η Παπική, η Προτεσταντική κι οι άλλες, μικρότερες, λεγόμενες Εκκλησίες, δεν κρατήσανε ανάλλαχτα όσα παραλάβανε από καταβολής της Χριστιανικής Εκκλησίας, αλλά τα αλλάξανε, κατά τις γνώμες και κατά τα θελήματα των ανθρώπων, και γι’ αυτό σήμερα είναι παραμορφωμένες, σε πολλά μάλιστα σε τέτοιο σημείο που να αναρωτιέται κανείς τι σχέση έχουνε με τη διδασκαλία του Χριστού ορισμένα πράγματα που διδάσκουνε και κάνουνε.

Κατεβάσανε τη θεϊκή διδασκαλία στα μέτρα του αμαρτωλού ανθρώπου, με τις μικρότητες του, με τις μωροφιλοδοξίες του, με τα συμφέροντα του, με τους φυλετικούς εγωισμούς του. Μ’ αυτό τον τρόπο, αυτές οι λεγόμενες Εκκλησίες καταντήσανε σαν συστήματα εγκόσμια, όπως όλα τ’ άλλα που αποβλέπουνε σε εγκόσμιες σκοπιμότητες, πολλές φορές με τον πιο αποκρουστικό και σατανικό τρόπο, τόσο, που αντί να τραβούνε προς τον Χριστό τις ψυχές που διψάνε τη σωτηρία, τα απολωλότα αυτά πρόβατα, τα διώχνουνε και τα ρίχνουνε στην αθεΐα και στην αδιαφορία για την ψυχή τους, όπως κάνανε οι Φαρισαίοι, που γι’ αυτούς είπε ο Κύριος, ωργισμένος: «Αλλοίμονο σας, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, γιατί κλείνετε τη Βασιλεία των Ουρανών (τη σωτηρία) μπροστά στους ανθρώπους. Επειδή, μήτε εσείς οι ίδιοι μπαίνετε μέσα, μήτε τους άλλους αφήνετε να μπουν». (Ματθ. κ.γ’ 14).

Οι δήθεν αυτές Εκκλησίες είναι κατά βάθος συστηματικά βολικά, καμωμένα σύμφωνα με τις αδυναμίες και με τις αμαρτωλές επιθυμίες του ανθρώπου, γιατί, με το πρακτικό πνεύμα τους, επιχειρήσανε να καθαρίσουνε τη διδασκαλία του Χριστού από τις τάχα υπερβολές, που είναι απαράδεκτες απ’ αυτό το πρακτικό πνεύμα, όπως είναι, λ.χ. η ακτημοσύνη, η απάθεια, η τέλεια αφοσίωση στον Θεό εξ όλης της ψυχής και εξ’ όλης της διανοίας, δηλ. ο μοναχικός βίος, η αποξένωση από τον κόσμο από τα του κόσμου κι’ από την κοινωνική δραστηριότητα κι από την πολιτική, η πνευματική θεωρία, η εγκατάλειψη του σώματος κ.λ.π. Αυτά τα θεωρήσανε σαν πράγματα απάνθρωπα κι ακατόρθωτα από το άνθρωπο, απάνω από τις δυνάμεις του. Και γι’ αυτό, συμβιβάσαμε τον Χριστιανισμό με τις αδυναμίες τους, κάνοντας ένα βολικό Χριστιανισμό, δηλαδή μια ψεύτικη διδασκαλία του Χριστού, διορθωμένη κατά τα εγκόσμια συστήματα, που δεν έχει άλλη σχέση με τον Χριστό, παρεκτός από το όνομά του.

Με άλλα λόγια, αυτές οι Εκκλησίες, που τα βολεύουνε όλα για να τραβάνε εύκολα τους ανθρώπους που δεν αντέχουν στις δοκιμασίες και στους πνευματικούς αγώνες, κατά βάθος δεν αποβλέπουνε στην μέλλουσα ζωή, αλλά σε τούτη, την υλική, και δεν λένε τα λόγια του αποστόλου Παύλου «Ούκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν», αλλά λένε τ’ ανάποδο: «Ούκ έχομεν μέλλουσαν πόλιν, αλλά την ώδε μένουσαν επιζητούμεν». Γι’ αυτό και η λατρεία τους, αντί να έχει το λατρευτικό και λειτουργικό πνεύμα που έχει η Ορθόδοξος Εκκλησία, επήρε κοσμικόν χαρακτήρα, η τελετουργία πήρε θεατρικόν χαρακτήρα, η μουσική κι η ζωγραφική χάσανε το λειτουργικό και πνευματικό ύφος και καταντήσανε τέχνες κοσμικές, που τις υπηρετούνε άνθρωποι κοσμικοί, όπου δεν έχουνε καμία σχέση με τη Θρησκεία και με την Εκκλησία.

Μ’ όλα ταύτα, αυτές οι λεγόμενες Εκκλησίες, που είναι, όπως είπαμε, αγνώριστες παραμορφώσεις της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, παρουσιάζονται ως οι γνήσιες Εκκλησίες Του, και με εωσφορική έπαρση θέλουνε να ρυθμίζουμε αυτές τα ζητήματα της Χριστιανικής θρησκείας, στον κόσμο και διεκδικούν τις πρωτοκαθεδρίες στα συνέδρια. Και τούτο γίνεται, επειδή οι χώρες, στις οποίες έχουν στήσει τις έδρες τους αυτές οι ψευτοεκκλησίες, έχουνε σήμερα πολιτική δύναμη και μηχανικόν πολιτισμό και μ’ αυτά επιβάλλονται απάνω στην ανθρωπότητα. Ενώ η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δηλαδή η Ορθόδοξος, η αληθινή κι απαραμόρφωτη Εκκλησία, του Χριστού, που δεν άλλαξε δρόμο, χαρακτήρα και εξωτερική έκφραση μέχρι σήμερα, αυτή η «Μία Εκκλησία», που τη θεωρούνε σαν αίρεση οι αιρετικοί, κάθεται συμμαζεμένη, σαν «πτωχός γείτονας» κι αυτό γίνεται γιατί δεν αντιπροσωπεύει μεγάλα έθνη, που έχουνε πολιτική δύναμη και μηχανικόν πολιτισμό, δηλ. γιατί δεν έχει απάνω της τα οικόσημα του Σατανά. Κι αντί να την αναγνωρίζουνε σαν το ακατάλυτο θεμέλιο του Χριστιανισμού, σαν τη σεβάσμια μητέρα των Χριστιανών, που απ’ αυτή διδαχθήκανε τη θρησκεία και πήρανε τα πάντα, πίστη, τελετουργία, εκκλησιαστική τέχνη κ.λ.π. της κάνουνε το δάσκαλο και τον συμβουλάτορα. Κι αντί να γυρίσουμε πίσω στον αληθινό δρόμο αυτοί οι παραστρατημένοι που τον αφήσανε και περιπλανηθήκανε στην έρημο της πλάνης, αυτοί έχουνε την αλαζονεία να την καλούνε επιτακτικά να αφήση το δρόμο που της χάραξε ο Κύριος και να πάη μαζί τους.

Ω, εωσφορική αδιαντροπιά! Οι νόθοι να θεωρούνε για νόθα, τα γνήσια παιδιά της Εκκλησίας, και να κάνουνε κάθε τρόπο να τα ταπεινώσουνε και να τα ποδοπατήσουνε. Αυτά δεν τα λέγει καμία φαντασία, σ’ αυτά τα λέγει η Ιστορία, που δεν μπορεί να την αλλάξη κανένας Ποντίφικας. Αλλά κοντά στα άλλα γνωρίσματα που πιστοποιούν πως η γνήσια Εκκλησία είναι η Ορθόδοξος, είναι και τούτο: Το ότι αυτή η Εκκλησία καταδιώκεται, δεινοπαθεί αγωνίζεται, ταπεινώνεται, υποφέρει μαρτύρια, από τον καιρό που εξουσιάζουνε τον κόσμο τα ρωμαϊκά στίφη έως σήμερα. Αυτή η κακοπάθηση της Ορθοδοξίας είναι περισσότερο ατράνταχτος τίτλος της γνησιότητας της κι από τα πρωτοτόκια της ακόμα, κατά τον λόγο που είπε ο Κύριος: «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσι», και «Ος εάν θέλη γενέσθαι μέγαν εν υμίν, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος» (Μαρ. 10, 43-44). Ο απόστολος Πέτρος λέγει: «Αγαπητοί, καθ’ ο κοινωνείτε τοις του Χριστού παθήμασι, χαίρετε» (Α’ Πετρ. 4,13). Κι ο απόστολος Παύλος λέγει: «Ειδότες ότι ώσπερ κοινωνοί έστε των παθημάτων, ούτω και της παρακλήσεως» (Β’ Κορ.1,7).

Και για να μιλήσουμε με συντομία, ο Κύριος δεν εμακάρισε ποτέ τους καλοπερασμένους και τους εξουσιαστές, αλλά τους καταδιωγμένους, τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. Φτωχή και κατατρεγμένη είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία, πλούσιες και εξουσιαστικές είναι κάποιες από τις άλλες λεγόμενες Εκκλησίες. Ποιά, λοιπόν, απ’ αυτές είναι η αληθινή, η κατά Χριστόν Εκκλησιά, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο;

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει τα εξής λόγια: «Τούτο είναι εκείνο που φανερώνει σε ποιους κατοικεί το Άγιον Πνεύμα, το ότι δεν τους συνηθίζει στη καλοπέραση, στην ανάπαυση και στην αμέριμνη ζωή, αλλά όλο ταλαιπωρίες πειρασμούς και βάσανα παραχωρεί ο Θεός να τους τυρρανούν». Και τότε που παρακάλεσε ο απόστολος Παύλος τον Χριστό να τον γλυτώση από κάποιο βάσανο που είχε και που το λέγει σκόλοπα (αγκάθι), ο Χριστός του είπε: «Σου φθάνει η χάρη μου. Γιατί η δύναμη μου με τη δική σου την αδυναμία φανερώνεται». Δηλ. «Δεν σου παίρνω τη δοκιμασία, αλλά σου δίνω τη δύναμη να την υποφέρεις. Γιατί, αλλιώς, πως θα φανή η δύναμη μου;».

Σύμφωνα μ’ αυτά τα λόγια η Ορθοδοξία έχει την ευλογία να καταδιώκεται. Προχθές ακόμα, ο Εγγλέζος αρχιεπίσκοπος που είχε ταξιδέψει στην Μόσχα, δήλωσε πως η Ρωσική Εκκλησία κάνει σκληρό αγώνα καταπάνω στη αθεϊστική προπαγάνδα, όπου υπάρχει αγώνας για την πίστη, εκεί υπάρχει κι ο Χριστός που είπε: «Η Βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν».

Αλλά η δική μας Ορθόδοξος Εκκλησία, σε τούτη την πονηρή εποχή της υλοφροσύνης και των συμβιβασμών έχασε τον ηρωικό χαρακτήρα της και την ταπεινή επίγνωση της πως είναι η Μία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, και μιλά για Ένωση! Τα πρόβατα δεν ενώνονται με τους λύκους. Η Ένωση, αυτό το αιώνιο τροπάρι, που λένε στην τυραννισμένη την Ορθοδοξία εκείνοι που την μισούν και που κοιτάζουνε πάντα να εκμεταλλευθούν τις αγωνίες της, οι «ψευδαδελφοί της», αυτή την Ένωση είναι η ένωση που λέγει ο λύκος στο πρόβατο. Το κακόμοιρο το πρόβατο ταπεινό και ανύποπτο, κι ο λύκος του λέγει με γλυκειά φωνή: «Αρνάκι μου, πόσο σ’ αγαπώ! Να, βλέπεις πως τρέχουνε τα σάλια μου από την αγάπη. Τώρα θα σε φάω, και θα ενωθούμε»! Γι’ αυτή την ένωση μιλά ο αγαπητός εν Χριστώ αδελφός μας. ‘Ω εσείς, οδηγοί της Ορθοδοξίας, που ερωτοτροπείτε μαζί του και που απογυμνώνετε την Εκκλησία μας από τον σεβάσμιο και ελληνικό χαρακτήρα της, για να διευκολύνετε αυτή την καταραμένη Ένωση. Αδιάφορο αν το Γένος μας θα το καταπιεί ο Λατίνος, και θα χαθή. Αλλοίμονο! Σήμερα λείψανε «οι καλοί ποιμένες οίτινες την ψυχήν αυτών τιθέασιν υπέρ των προβάτων» Θέλουνε να μπάσουνε στο μαντρί τους λύκους μαζί με τα πρόβατα.

Να τι έγραφε για τους Δυτικούς, πριν από 350 χρόνια ένας Πατριάρχης παλληκάρι, που μαρτύρησε για την πίστη: «Εκείνοι οι Ρωμαίοι (Ρωμηοί, Ορθόδοξοι) όπου υπαγαίνουν εις την Ρώμην δια να μάθουν άλλο δεν μαθαίνουσι, παρά να εναντιούνται των Ρωμαίων. Ούτε εκείνοι όπου διδάσκουν, άλλο δεν τους δείχνουν, παρά να μάθουν να χαλούσι τα δόγματα της ανατολικής Εκκλησίας». Ο ίδιος έγραφε στον Πάπα: «Αν δεν έχωμεν σοφίαν εξωτέραν (κοσμικήν), έχομεν, χάριτι Χριστού, σοφίαν εσωτέρα και πνευματικήν, η οποία στολίζει τη ορθόδοξον πίστιν και εις τούτου πάντοτε είμεθα ανώτεροι από τους Λατίνους, εις τους κόπους, εις τας σκληραγωγίας και εις το να σηκώνωμεν τον σταυρόν μας και να χύνωμεν το αίμα μας δια την πίστι και την αγάπην της προς τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν. Αν είχε βασιλεύσει ο Τούρκος εις την Φραγκίαν δέκα χρόνους, Χριστιανούς εκεί δεν θα εύρισκες. Και εις την Ελλάδα, τώρα τριακοσίους χρόνους ευρίσκονται, και κακοπαθούσιν οι άνθρωπο και βασανίζονται δια να στεκουν εις την πίστιν τους, λάμπει η πίστης του Χριστού και το μυστήριον της ευσεβείας, και εσείς μου λέγετε ότι δεν έχομεν σοφίαν; Την σοφίαν σου δεν τη θέλω, ομπρός εις το Σταυρόν του Χριστού».

Έτσι μιλούνε τα παλληκάρια της Ορθοδοξίας, οι Ομολογηταί κι οι Μάρτυρες, εκείνοι που την αγαπούν περισσότερο από τη ζωή τους.
(Σωτήρια μηνύματα για την προστασία μας στους εσχάτους καιρούς, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” Θεσσαλονίκη) (Πηγή: Ι.Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου)

Ορθοδοξία: Η Μεγαλομάρτυς του Χριστού, Φώτης Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/08/%ce%bf%cf%81%ce%b8%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%be%ce%af%ce%b1-%ce%b7-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%bf%ce%bc%ce%ac%cf%81%cf%84%cf%85%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d/

«Σσσσσώπα!…Είναι ο Άγιος ιερομάρτυς Φωκάς!…», Άγιος Νικόλαος (Πλανάς)
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/22/18873/

Τώρα βλέπουμε ότι παντού καταστρέφονται και διαλύονται τα πάντα χωρίς νόημα… άρχισαν να θεωρούν τους φυσιολογικούς ανθρώπους ως «άρρωστους» και «παράφρονες». Ας χαιρόμαστε, ναι, ναι, πράγματι είμαστε ανόητοι για χάρη του Χριστού! Πάνσοφε Κύριε, ενισχύσε μας, ώστε να μην φοβόμαστε τον άπιστο κόσμο όταν μας χτυπά με μαστίγια ή όταν μας προσβάλλει με λόγια για χάρη Σου. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ – άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/21/%cf%84%cf%8e%cf%81%ce%b1-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b7%cf%81%ce%b5%ce%af%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%ce%b9%cf%89%ce%b3%ce%bc%cf%8c%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bf%cf%81%ce%b8%ce%bf%ce%b4%cf%8c-2/

Η Οσία Παρασκευή Ιβάνοβνα (Πάσα του Σάρωφ), η δια Χριστόν Σαλή, ξεχείλισε το φλυτζάνι του Τσάρου Νικολάου Β΄ με ζάχαρη, για να δείξει τους πειρασμούς που τον περίμεναν.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/21/25293/

Αγνοούμε σε ποια δοκιμασία τελικά θα υποβληθεί όλη η κτίση. Είναι απαραίτητος ο ευλαβής φόβος, έως ότου διαβούμε όλα τα κτιστά ‘’κατώφλια’’ και εμπλησθούμε από την άκτιστη Ζωή που εκπορεύεται από τον Θεό. Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2022/02/15/%ce%b1%ce%b3%ce%bd%ce%bf%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%cf%83%ce%b5-%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b1-%ce%b4%ce%bf%ce%ba%ce%b9%ce%bc%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%ce%b8%ce%b1-%cf%85/

Οσία Παρασκευή (Πάσα του Σάρωφ), η δια Χριστόν Σαλή, μαθήτρια του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/22/%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%AE-%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%AC%CF%81%CF%89%CF%86-%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CF%81/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἱερομάρτυρος Φωκᾶ
Ἦχος δ’

Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Φωκᾶ, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου
Ἦχος γ’

Ἀπόστολε Ἅγιε Κοδρᾶτε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίας Πάσας τοῦ Σάρωφ
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες ὑπερορᾶν μὲν σαρκὸς παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται Ὁσία Πάσα τοῦ Σάρωφ τὸ πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Ζωγράφου ἀθλησάντων ἐπὶ τοῦ λατινόφρονος πατριάρχου Βέκκου. Ἦχος α΄. Τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας.

Τὴν ὁσιόαθλον πάντες θεοσύλλεκτον φάλαγγα, τῶν ἓξ καὶ εἴκοσι θείων Μονῆς Ζωγράφου Πατέρων τιμήσωμεν, τοὺς δὲ ἐλέγξαντας πλάνην λατίνων, καὶ βιαίως μόρον διὰ πυρὸς ἐν πύργῳ καθυπομείναντας· Θωμᾶν τὸν ποιμενάρχην καὶ ἱερὸν Βαρσανούφιον, σὺν τῷ κλεινῷ Παρθενίῳ, καὶ λοιποὺς συναθλήσαντας. Πάντες οἱ Μονῆς τῆς αὐτῆς φοιτηταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν, αὐτοὶ γὰρ τῇ Τριάδι, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ πρεσβεύουσι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Κοσμᾶ τοῦ Ζωγραφίτου. Ἦχος γ΄.Θείας πίστεως.

Κόσμος πέφηνας τοῦ Ὄρους Ἄθω, τῇ ἀσκήσει σου Κοσμᾶ θεόφρον, καὶ τῆς Μονῆς τοῦ Ζωγράφου ἀγλάϊσμα. Ὅθεν οἰκήσας τοῖς ἄνω σκηνώμασι, τοὺς σὲ τιμῶντας ἐκ πόθου εὐλόγησον, καὶ ἀξίωσον, τῶν ἀρετῶν κόσμον κτήσασθαι, πρεσβείαις σου σεπταῖς πρὸς τὸν Φιλάνθρωπον.

Εἰς τὸν Στίχον, προσόμοια. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαίροις ἡ τῆς Ζωγράφου Μονῆς, φάλαγξ ἡ θεία τροπαιοῦχος παράταξις· οἱ πύργοι τῆς εὐσεβείας, καὶ ὁπλομάχοι στερροί, κατ᾿ ἐχθρῶν ἀσπόνδων, καὶ ἀπτόητοι· οἱ πλάνην ἐλέγξαντες, τῶν λατίνων στερρώτατα, καὶ βυζαντίου Μιχαὴλ σαθρὸν ἄνακτα, καὶ σὺν τούτῳ δὲ Βέκκον ἄνουν προδόσαντα, ποίμνην Χριστοῦ τοῖς λέουσι· καὶ τούτους αἰσχύναντες, ἔσωθεν πύργου ἑστῶτες, καὶ ἀποτόμως ἐλέγχοντες. Διὸ δυσωπεῖτε, τὸν Σωτῆρα τοῦ δοθῆναι ἡμῖν τὸ ἔλεος.

Χαίροις, Τροπαιοφόρου κλεινοῦ, καὶ τῆς αὐτοῦ Μονῆς Ζωγράφου τὸ ἔκθρεμμα, Κοσμᾶ τῶν ὁσίων κλέος, ἀθωνιτῶν κορωνίς, ὁ τὴν Θεοτόκον σχὼν μεσίτριαν, καὶ θείαν προστάτιδα, ἐν τῷ βίῳ σου ἅπαντι, ἥνπερ κατεῖδες, ἐν ναῷ ὡς διάκονον, καὶ τὰ χρῄζοντα ἐν τραπέζῃ παρέχουσαν, ὅτε εἰς Βατοπαίδιον, εὑρέθης μακάριε, καὶ τῆς φωνῆς ἐπακούσας, ταύτης εἰπούσης πρὸς Κύριον· Υἱὲ καὶ Θεέ μου, τὴν ὁδὸν τῆς σωτηρίας δεῖξον τῷ δούλῳ σου.

Ἦχος πλ.δ΄. Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος.

Ὅτε τοῦ Ἄθω ἡ Δέσποινα, ἐκάλεσέ σε Κοσμᾶ, κοσμικὴν ματαιότητα, πάραυτα κετέλιπες, καὶ ὡς ἔλαφος ἔδραμες, πρὸς τὴν Ζωγράφου Μονὴν μακάριε, τῆς συνειδήσεως τὸ μαρτύριον, τελέσαι ἄριστα, ἔχων ἀντιλήπτορα, τὸν θαυμαστόν, τοῦ Κυρίου Μάρτυρα, μέγαν Γεώργιον.

Σήμερον Κοσμᾶ εὐφραίνεται, ἡ τοῦ Ζωγράφου Μονή, εὐλαβῶς ἑορτάζουσα, τὴν ἁγίαν μνήμην σου, καὶ γεραίρει παλαίσματα, ἅπερ ἀγάπῃ τῆς Θεομήτορος, καὶ Γεωργίου μεγαλομάρτυρος, ᾧδε ἐτέλεσας, καὶ καλῶς συνήγαγες πνευματικόν, πλοῦτον ἐξ οὗ πάρεχε, τοῖς σὲ δοξάζουσι.

Πρὸ τῆς σεπτῆς σου κοιμήσεως, ἔσχες Κοσμᾶ Ἰησοῦν, ἐπισκέπτην οὐράνιον, Ὅστις σοι προείρηκε, τοῦ ἐχθροῦ τὴν ἐπίθεσιν, καὶ μετὰ ταῦτα τὴν ἀναχώρησιν, ἐν ᾗ μετέσχεν ἡ κτίσις ἅπασα. Ὡς δὲ ἰσότιμον, Ἠλιοὺ ἐξήρπασεν ὑπερφυῶς, σκῆνός σου τὸ τίμιον, τόπῳ ὃν οἶδεν Αὐτός.

iconandlight.wordpress.com