Αρχίζω με κάποιες διευκρινίσεις :
1 – Όταν λέμε Ορθοδοξία (Ορθόδοξον Χριστιανισμόν), εννοούμε την αμόλυντη διδασκαλία, την οποία
παρέδωσεν ο Ιησούς Χριστός (ο Θεάνθρωπος, ο ατρέπτως Ενανθρωπίσας Μοναδικός Θεός και Δημιουργός απάντων) δια του Ευαγγελίου, των Αποστόλων και των Θεοφόρων Πατέρων, των λαλησάντων (και γραψάντων) εν Αγίω Πνεύματι. Ο,τιδήποτε δεν πληρεί τα προαναφερθέντα είναι αιρετικόν και εκ του Πονηρού (με Π κεφαλαίον).2 – Για να ομιλήσει κάποιος περί Ορθοδοξίας θα πρέπει να έχει απορρίψει ο,τιδήποτε δεν εκκινεί από τις προαναφερθείσες πηγές και ειδικώς από τον νουν του. Αν διαφωνεί ας μελετήσει τον “Αόρατον πόλεμον” του οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ώστε να μάθει γιατί. Οι φωτισμένοι πατέρες ή γέροντες, όταν ομιλούν, πάντοτε εκκινούν από την διευκρίνησιν “αυτά μας παρέδωσαν οι Πατέρες και παλαιότεροι γέροντες, αυτά λέμε και μόνον” και συμπληρώνω ότι ποτέ δεν λένε ό,τι κατεβάζει η ‘κούτρα’ τους. Μόνον έτσι τηρείται η διδασκαλία του Χριστού αμόλυντος και Ορθόδοξος (~ορθή δοξασία κι όχι δόξα, όπως κάποιοι νομίζουν).
Συνεπώς ας μην προσπαθήσει να τα αντικρούσει όποιος δεν έχει μελετήσει την Αγία Γραφή και τα πατερικά κείμενα ή όποιος ‘εξομολογείται’ στην εικόνα κι όχι σε πετραχήλι ή όποιος δεν έχει ‘καθαρίσει’ τους υπόπτους λογισμούς του, κατά του τί του φαίνεται ή τί νομίζει.
Ο κόσμος, εις τον οποίον διαβιούμεν, άρχεται από τον Πονηρόν. Το βεβαιώνει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός κατά τους πειρασμούς Του εις την έρημον :
«8 Πάλιν παραλαμβάνει αὐτὸν ὁ διάβολος εἰς ὄρος ὑψηλὸν λίαν καὶ δείκνυσιν αὐτῷ πάσας τὰς βασιλείας τοῦ κόσμου καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν 9 καὶ λέγει αὐτῷ· ταῦτα πάντα σοι δώσω, ἐὰν πεσὼν προσκυνήσῃς μοι» (Ματθ.δ’8-9 – Παλιν παραλαμβάνει αυτόν ο διάβολος και δια του αέρος τον μεταφέρει εις ένα πανύψηλον όρος και από εκεί του δικνύει πανοραματικώς όλα τα βασίλεια του κόσμου, τα πλούτη, τα μεγαλεία και την άλλην δόξαν των. Και του λέγει· “όλα αυτά είναι ιδικά μου και θα σου τα δώσω, εάν με αναγνωρίσης ως κύριόν σου και πέσης κατά γης και με προσκυνήσης”)
Τρανή διαπίστωσις, ότι ο διάβολος επαίρεται εις τον Ιησού Χριστόν, ότι όλα τα βασίλεια του ανήκουν και ο Χριστός δεν τον διαψεύδει, όπως σε όλους τους λοιπούς εσφαλμένους ισχυρισμούς του.
Αναρωτιέται όποιος είναι αδιάβαστος : “μα καλά, ο Χριστός μας έσπρωξε στην εξουσία του διαβόλου, τί Πατέρας είναι;”. Ακριβώς το αντίθετο! Ο άνθρωπος τον απαρνήθηκε για τον διάβολον, με το προπατορικόν αμάρτημα. Ο Θεός σεβάστηκε το μεγαλύτερο προσφερθέν δώρον εις τον άνθρωπον, το “αυτεξούσιον”. Να έχει δηλαδή την απόλυτον ελευθερία να αποφασίζει για τον εαυτόν του, αλλά παραλλήλως να έχει και την ευθύνην των πράξεών του. Αν κάποιοι το χαρακτηρίζουν άκαρδον, ας αναρωτηθούν πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Θέλουν να μεγαλώνουν υποτακτικούς βουτυρομπεμπέδες ή παιδιά με προσωπικότητα, υπεύθυνα και αυτεξούσια; Ασφαλώς υπάρχουν και πολλοί γονείς (κυρίως πολλές μητέρες και δη Ελληνίδες), αποζητούντες να ενηλικιώνονται τα παιδιά τους κάτω από την σκιά τους, αλλά έχουν σκεφθεί τί θα συμβεί, όταν αυτοί γεράσουν ή αφήσουν αυτόν τον κόσμο; Ανυπεράσπιστα θα τα αφήσουν, μάλιστα εις ηλικίαν που πλέον δεν θα μπορούν να εξελιχθούν; Υποτακτικούς θέλουν να μεγαλώσουν (ουσιαστικώς συνέχισις του προπατορικού αμαρτήματος) ή υπευθύνους κληρονόμους;
Καλά έως εδώ, αλλά και πάλι θα αναρωτηθούν οι αδιάβαστοι : “πως μας αφήνει ο Χριστός στο έλεος της κοσμικής εξουσίας του διαβόλου;”. Ήδη προείπα, αδιάβαστοι αναρωτούνται αυτά! Ο Χριστός έχει πει ότι «χωρὶς Εμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ιω.ιε’5) και συνεχίζει με τις συνέπειες της απομακρύνσεως από Αυτόν : «ἐὰν μή τις μένῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται» (Ιω.ιε’6) αλλά και την ωφέλειαν της συνεργείας Του «7 ἐὰν μείνητε ἐν ἐμοὶ καὶ τὰ ῥήματά μου ἐν ὑμῖν μείνῃ, ὃ ἐὰν θέλητε αἰτήσασθε, καὶ γενήσεται. 8 ἐν τούτῳ ἐδοξάσθη ὁ πατήρ μου, ἵνα καρπὸν πολὺν φέρητε, καὶ γένησθε ἐμοὶ μαθηταί. 9 καθὼς ἠγάπησέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ ἠγάπησα ὑμᾶς· μείνατε ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ ἐμῇ. 10 ἐὰν τὰς ἐντολάς μου τηρήσητε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου, καθὼς ἐγὼ τὰς ἐντολὰς τοῦ πατρός μου τετήρηκα καὶ μένω αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ. 11 Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ ἐν ὑμῖν μείνῃ καὶ ἡ χαρὰ ὑμῶν πληρωθῇ» (Ιω.ιε’7~11). Πλέον ξεκάθαρα δεν μπορούσε να δηλωθεί : η τήρησις των εντολών Του και όχι των εντολών του αντικειμένου (πονηρού), δηλαδή της κοσμικής εξουσίας!
Επανερχόμενος εις τους πειρασμούς της ερήμου, ας δούμε τι ζήτησε ο πονηρός :
«καὶ λέγει αὐτῷ· ταῦτα πάντα σοι δώσω, ἐὰν πεσὼν προσκυνήσῃς μοι» (Ματθ.δ’9 – Και του λέγει· “όλα αυτά είναι ιδικά μου και θα σου τα δώσω, εάν με αναγνωρίσης ως κύριόν σου και πέσης κατά γης και με προσκυνήσης”) και ο Χριστός απήντησε :
«τότε λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις» (Ματθ.δ’10 – Τοτε λέγει με αγανάκτησιν ο Ιησούς· “φύγε αμέσως από εμπρός μου, σατανά. Διότι έχει γραφή· Κυριον τον Θεόν σου θα προσκυνήσης και αυτόν μόνον θα λατρεύσης”). Ο Χριστός το ξεκαθάρισε και αλλού :
«Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Ματθ.ς’24 – Κανείς δεν ημπορεί να υπηρετή συγχρόνως δύο κυρίους· διότι η θα μισήση τον ένα και θα αγαπήση τον άλλον η θα προσκολληθή στον ένα και θα καταφρονήση τον άλλο. Και σεις δεν είναι δυνατόν να υπηρετήτε τον Θεόν και τον πλούτον· η θα αγαπήσετε τον Θεόν και θα περιφρονήσετε τους επιγείους θησαυρούς η θα υποδουλωθήτε εις αυτούς και θα καταφρονήσετε τον Θεόν).
Συμφώνως λοιπόν με τα εντελλόμενα του Χριστού, εξ ορισμού η κοσμική εξουσία έρχεται εις πλήρην αντίθεσιν με την Ορθοδοξίαν, ως κιβωτόν της Αληθείας της Αγίας Τριάδος, γι αυτό και ο διάβολος καλείται αντικείμενος. Οι οδηγίες του Χριστού είναι σαφέστατες :
«31 μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; 32 πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. 33 ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. 34 Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον· ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς» (Ματθ.ς’31~34 – Λοιπόν μη κυριευθήτε ποτέ από την ανήσυχον μέριμναν και μη λέγετε συνεχώς, τι θα φάγωμεν η τι θα πίωμεν η τι θα ενδυθώμεν; Διότι οι ειδωλολάτραι (που δεν γνωρίζουν τα αιώνια αγαθά και την στοργικήν πρόνοιαν του Θεού), επιζητούν αποκλεστικά και μόνον αυτά τα φθαρτά αγαθά. Σεις όμως μην κυριεύεσθε από τέτοιες μέριμνες, διότι ο Πατήρ σας ο ουράνιος γνωρίζει ότι έχετε ανάγκην από όλα αυτά, και σαν πανάγαθος, που είναι, θα σας τα δώση. Ζητείτε δε κατά πρώτον και κύριον λόγον την βασιλείαν του Θεού και την αρετήν που θέλει από σας ο Θεός, και όλα αυτά τα επίγεια αγαθά θα σας δοθούν μαζή με τα ανεκτίμητα αγαθά της βασιλείας των ουρανών. Λοιπόν μη καταληφθήτε ποτέ από την ανήσυχον μέριμναν δια τας ανάγκας της αυριανής ημέρας. Διότι η αύριον θα φροντίση δι’ όσα θα χρειασθήτε κατ’ αυτήν. Εις κάθε ημέραν αρκούν αι ιδικαί της ασχολίαι και τα ιδικά της βάσανα.)
Την εποχήν των μεγάλων διωγμών, η εξουσία της κραταιάς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σχεδόν ποτέ δεν ζήτησε να απαρνηθούν την πίστιν του Χριστού αλλά ζητούσε να θυσιάσουν εις τα είδωλα του πονηρού, παραβιάζοντας το «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν». Κατά την ιστορικήν πόρευσιν, οι μεθοδεύσεις της όποιας κρατικής εξουσίας εμπλουτίσθηκαν, ώστε “ακόμα και οι εκλεκτοί να πλανώνται”.
Η ένταξις ενός ατόμου εις την κοσμικήν εξουσίαν ενέχει πολλούς κινδύνους. Δεν είναι τυχαίον ότι πολλοί διακεκριμένοι άγιοι αρνήθηκαν την κοσμικήν εκκλησιαστικήν εξουσίαν, αρνούμενοι να γίνουν επίσκοποι (από πρεσβύτεροι, πχ. ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος) ή και απλώς ιερείς (πχ. ο Όσιος γ.Παϊσιος). Αυτή η ένταξις αργά ή γρήγορα (και συνεργεία του πονηρού) θα φέρει τον αποδεχόμενον την κοσμικήν εξουσίαν εις αντίθεσιν με την Πίστιν εις την Αγία Τριάδα. Τότε πόσοι θα έχουν την δύναμιν να μαρτυρήσουν χάριν του Χριστού, όπως έπραξεν ο Μέγας Χρυσόστομος; Ας σημειωθεί ότι όταν ο Χρυσορρήμων μαρτύρησε υπέρ Χριστού, κοσμική εξουσία ήταν η Ρωμανία, το Χριστοκεντρικόν κράτος, η επίγεια αντανάκλασις του Ουρανίου Βασιλείου και μάλιστα εις την άνθισιν της Ελληνορθοδοξίας. Πλέον Ορθόδοξον κράτος δεν υπήρξεν ποτέ! Όμως επί της εποχής του έχομεν σωρείαν μαρτύρων και ομολογητών, όπως επί (άνω του αιώνος) εποχής της Εικονομαχίας.
Πάλιν ο αδιάβαστος θα αναρωτηθεί : “αν η κοσμική εξουσία μου επιβάλει κάτι και αρνηθώ, θα δεχθώ να χάσω τα (κοσμικά) αγαθά μου, την ελευθερία μου ή και την ζωή μου;”. Μα τα έχουν πει ξεκάθαρα οι Άγιοι! Παράδειγμα : «Τα πάντα μπορούν να σας πάρουν! Τα πάντα μπορούν να σας ζητήσουν! Δώστε τα, μη φοβάστε! Μόνο Χριστός και Ψυχή, σας χρειάζονται! Αυτά μην τα δώσετε! Ακόμα και όλος ο κόσμος να πέσει πάνω σας, μην τα δώσετε!» (Άγ.Κοσμάς ο Αιτωλός). Σκεφθείτε ποιούς και ποιές εορτάζομεν καθημερινώς εις τους ναούς. Τους μάρτυρες και ομολογητές Πίστεως, αυτούς που δεν δίστασαν να χάσουν την ζωή τους ομολογώντας Χριστόν, αυτούς που δεν υπηρέτησαν δύο κυρίους, δρώντας διπλωματικώς, ώστε να κερδίσουν την επουράνιον δόξαν και να τιμώνται εις τους αιώνας των αιώνων, αυτούς που έγιναν μιμητές του Χριστού, δίδοντες αίμα, ώστε να λάβουν Πνεύμα.
Καλά κι αν δεν αντέχουμε τα μαρτύρια; Πέραν του ότι σεβάσμιοι πατέρες έχουν πει ότι ο πόνος των μαρτύρων είναι απολύτως στιγμιαίος (καθόσον ο Χριστός επιβραβεύει την κίνησιν καρδιάς και αφαιρεί τον πόνον), ας προσευχόμεθα την Κυριακήν προσευχήν :
«… Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ» κυρίως όμως την αρχήν της :
«ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς».
Το προαναφερθέν δηλαδή του Χριστου :
«ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ.ς’33), διότι μόνον έτσι (και με την αντίστοιχον ορθοπραξίαν) ο άνθρωπος “συγχωρείται” (χωρεί εντός Χριστού) και γίνεται κατά Χάριν θεός. Ο άνθρωπος αρνήθηκε την θαλπωρή του Πατρικού οίκου, γελασμένος από τον πονηρόν και οφείλει εν μετανοία να αρνηθεί τον αρχέκακον και να επιστρέψει ως άσωτος υιός εις τον Οίκον του Πατρός του, ενδυόμενος την λαμπρήν αρχικήν ενδυμασία. Πρέπει να “σκοτώσει” την αμαρτία, την οποία επέτρεψε να τον μολύνει. Πρέπει να θυσιάσει, ώστε να λάβει, έτσι ήταν πάντοτε οι “δοσοληψίες”. Αλλά η συγκεκριμένη περίπτωσις είναι η πλέον επικερδής συναλλαγή οπουδήποτε και οποτεδήποτε : δίνεις τα “κακά” σου (αμαρτίες, πάθη κλπ), ώστε να λάβεις αιωνίαν ουράνιον δόξα … αν πιστεύεις! Γένοιτω!
( cyanuranus@post.com )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου