του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
Χοντρές σταγόνες βροχής έπεφταν γύρω και πάνω από τον Αι Γιώργη μας. Απέναντι είναι ανταριασμένα τα Αφροδίσια όρη η Στρέζοβα και η Πουρναριά.
Από το κάστρο του Αι Γιώργη αγνάντευα τον όμορφο Λάδωνα με την Λίμνη του που άλλαζαν χρώματα και άκουγα τα βατράχια που συναγωνίζονταν το ένα το άλλο.
Οι πυροκόκκινες βουνοπλαγιές ήταν ξαναμμένες με τα ανθισμένα πουρνάρια τους. Για λίγο από μια χαραμάδα του συννεφιασμένου ουρανού φάνηκε ο ήλιος με το βαθύ κόκκινο χρώματου.
Οι χοντρές στάλες βροχής έπεφταν πολύχρωμες πάνω στην γη κι εγώ από κει αγνάντευα τα δακρυσμένα φύλλα των δέντρων και τις δροσοσταλίδες της χλόης.
Από κεί έβλεπα τον δημόσιο δρόμο που πήγαινε όλο κορδέλες προς την
Δάφνη. Και άλλοι δρόμοι φαίνονταν μέσα στα βουνά και ξαφνικά χάνονταν.
Πάνω από τα ψηλά πρίνια και τον Αγιώργη μας πέταγε ένα μπουλούκι πουλιά και γύρω γύρω κοτσύφια κελαηδούσαν ημέρα που ήταν. Ο αέρας ήταν γεμάτος μυρουδιές και η γη κράταγε στον κόρφο της ζέστη.
Από τις ψηλές ραχούλες ροβόλαγαν αυτοκίνητα με προσκυνητές.
Πάνε
τα άλογα και τα μουλάρια και οι οδοιπόροι προσκυνητές που έρχονταν να
προσκυνήσουν τον Άγιο. Μόνο ο Αγιώργης μας ήρθε καβάλα στο τσίλικο άλογο
και μας περίμενε με χαρά στην γιορτή του.
Φέτος δεν είναι ο παλιός καιρός που τα καλύβια ήταν γεμάτα κόσμο και με το σχόλασμα της εκκλησιάς αρχίναγε ο χορός. Που οι τσίτσες με το κρασί πηγαινοέρχονταν από στόμα σε στόμα και τα κοφίνια με τις δίπλες έκαναν γυροβολιές.
Ήρθαν στον νου μου τα’ αμέριμνα παιδικά χρόνια στον Αγιώργη, με τους
χορούς, τα κλαρίνα, τους ανθρώπους γεμάτους αγάπη και καλοσύνη.
Πέρασε ο ένας χρόνος μετά τον άλλον και σήμερα τι έμεινε; Σχεδόν τίποτα! Μόνο η αγάπη για τούτη τη γη που κάθε χρόνο μας φέρνει κοντά στον Αγιώργη!!
Πηγή: Κουρπός Λάδωνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου