ΜΙΑ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ : Ο ΘΕΟΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ;

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΔΕΡΦΙΑ

Λίγο περίεργος ίσως ο σημερινός τίτλος αλλά τριγυρνάει χρόνια στο μυαλό μου και θεωρώ, ότι ήρθε επιτέλους η ώρα, να τον κάνω άρθρο.

Που λέτε το λοιπόν, παίδες, υπάρχετε κι εσείς οι “τέλειοι” Χριστιανοί, που δεν παρεκτρέπεστε ούτε κατ’ ελάχιστον ούτε κατά διάνοιαν από το δρόμο του Θεού, που δε λείπετε ούτε μία Κυριακή από την εκκλησία, που τηρείτε ευλαβικά όλες τις εντολές του Ευαγγελίου, που ακολουθείτε κατά γράμμα όλες τις παραινέσεις των Πατέρων της Εκκλησίας…

Υπάρχουμε κι εμείς οι “άσ’ τα να πάνε” Χριστιανοί, που μια ζωή πέφτουμε, σηκωνόμαστε, ξαναπέφτουμε, ξανασηκωνόμαστε, ξαναμαναπέφτουμε και (προσ)ευχόμαστε το τέλος να μας βρει εκεί που για πολλοστή φορά θα κάνουμε αγώνα, να ξαναμανασηκωθούμε. Και σαν να έχω την εντύπωση, ότι εμείς οι ά-χρηστοι Χριστιανοί είμαστε μάλλον η πλειοψηφία…

Και βέβαια όταν πέφτεις, ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι στρωμένος με τριαντάφυλλα αλλά με αγκάθια. Και αφού πατήσεις πάνω σε αυτά και αφού ξεσκίσεις σάρκα και ψυχή, κάπου εκεί που αρχίζει, να αχνοφαίνεται και πάλι η ελπίδα, ότι ίσως ο Μεγαλοδύναμος σε ξαναδεχτεί στην αγκαλιά του, όπως ο στοργικός πατέρας δέχτηκε τον άσωτο υιό, αρχίζει η…

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ / ΑΠΟΓΝΩΣΗ
Γιατί ο αντίδικος είναι αχόρταγος! Και αφού σε έκανε μια, δυο, τρεις φορές δικό του, δεν ανέχεται να σε χάσει. ΄Η καλύτερα, δεν ανέχεται, να σε αφήσει να σωθείς. Και όπως ακριβώς ο Πανάγαθος “πάντας θέλει σωθήναι”, έτσι και ο Παγκάκιστος εχθρός του ανθρωπίνου γένους “πάντας θέλει απολέσθαι”. Πόσο μάλλον που γνωρίζει πολύ καλά, ότι οι άνθρωποι που θα σωθούν, θα είναι εκείνοι, που θα αναπληρώσουν το εκπεσόν τάγμα των αγγέλων στον ουρανό και σκάει από τη ζήλια του.

Και αφού η απόφασή σου για την επιστροφή είναι δεδομένη…
Και αφού δίνεις τον αγώνα σου, να μην επαναλάβεις τα αμαρτήματα, που σε απομάκρυναν από το Δημιουργό σου…

Και αφού νιώθεις συντετριμμένος και μετανοημένος για τα σφάλματά σου…
Τι άλλο του μένει από το να σε σπρώξει στην απελπισία και στην απόγνωση;

Και σου βάζει το λογισμό:
“Καλά, σοβαρά τώρα; Ελπίζεις, ότι υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα σωτηρίας μετά από όλα αυτά τα αισχρά και θεομίσητα αμαρτήματα, στα οποία έχεις υποπέσει; Πού ‘σαι, δικέ μου; Μη φας! ΄Εχουμε γλαρόσουπα! Ο “καλός σου Θεούλης” σε έχει πια ξεγραμμένο! Είσαι δικός μου, κατα-δικός μου και καλά είναι, να το πάρεις απόφαση! Άσε λοιπόν τις μετάνοιες και τις κλάψες και συνέχισε, να περνάς καλά μαζί μου! Τζάμπα χολοσκάς και κοπιάζεις!”
Ο οποίος λογισμός βεβαίως βεβαίως είναι πέρα για πέρα αντιορθόδοξος, αντιεκκλησιαστικός και ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΣ, αφού σύμφωνα και με τον άγιο Νείλο τον ασκητή «Δεν επιθυμεί με τόση μανία ο εραστής την ερωμένη του, όπως ο Θεός την ψυχή που θέλει να μετανοήσει!»
Και αφού ο ίδιος ο Θεάνθρωπος προέτρεψε εμάς τους ατελείς, να συγχωρήσουμε, όχι επτάκις αλλά εβδομηντακοντάκις επτά (τουτέστιν άπειρες) φορές τους αδελφούς μας, θα μπορούσε ποτέ Εκείνος, ο τέλειος, να υστερεί ημών στη συγχώρεση και την ευσπλαχνία;

Ενώ και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει ότι:
«Κανένας δεν πρέπει να απογοητεύεται για τη σωτηρία του. Αμάρτησες; Μετανόησε. Χιλιάδες φορές αμάρτησες; Χιλιάδες φορές μετανόησε.»

Και…
«Ο διάβολος δεν έχει άλλο όπλο τόσο δυνατό, σαν την απελπισία, γι’ αυτό και δεν του δίνουμε τόση ευχαρίστηση όταν κάνουμε την αμαρτία, όση όταν απελπιζόμαστε.»

ΜΕΤΑΝΟΙΑ / ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
Και άντε και ξεπέρασες το σκόπελο της απελπισίας! Σιγά μη σε αφήσει ο ξαποδίτης, να μπεις κάτω από το πετραχήλι και να πάρεις άφεση αμαρτιών! Τζάμπα σε χόρευε στο ταψί τόσον καιρό; Και κάπου εκεί σου βάζει το εμπόδιο της ντροπής:
“Καλά δεν ντρέπεσαι; Θα πας να πεις τις πομπές σου σε αυτόν τον άγιο άνθρωπο; Τι γνώμη θα σχηματίσει για σένα; Εγώ στη θέση σου θα έψαχνα τρύπα, να κρυφτώ!”

Και βέβαια πρόκειται για μια ακόμα ύστατη προσπάθεια του προαιώνιου εχθρού σου, να ανακόψει την πορεία σου προς τη σωτηρία. Γιατί απαραίτητη προϋπόθεση, για την κάθαρση είναι η μετάνοια και η εξομολόγηση, που με μια λέξη σημαίνουν ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ.
Και θυμάμαι τη διήγηση ενός πρώην προτεστάντη πάστορα, που στη συνέχεια βαπτίστηκε Ορθόδοξος, που έλεγε, ότι στον προτεσταντισμό δεν υπάρχει το μυστήριο της εξομολόγησης και όσο προσωπικό αγώνα και αν έκανε μέσω της προσευχής, ένιωθε τις αμαρτίες του να συσσωρεύονται και να τον βαραίνουν ολοένα και περισσότερο και αυτό το αίσθημα δυσφορίας δεν έλεγε, να τον αφήσει.
΄Ωσπου… γνώρισε την Ορθοδοξία και βαπτίστηκε και έκανε μία εκ βαθέων εξομολόγηση, που επιτέλους τον απάλλαξε από το δυσβάστακτο βάρος των αμαρτιών. Και γεμάτος χαρά σύστηνε σε όλους εμάς τους Ορθοδόξους, να μην αφήνουμε ανεκμετάλλευτο αυτό το θαυμάσιο δώρο που μας έδωσε ο Θεός.
Αλλά ας επανέλθω στο αρχικό ερώτημα του τίτλου μου:

ΤΕΛΙΚΑ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ;
Εντάξει, εννοείται, ότι για την κάθε πτώση μας φταίει το κεφάλι μας το κλούβιο και όχι ο καλός Θεούλης, το σίγουρο όμως είναι, ότι για κάποιο λόγο και Εκείνος το επιτρέπει. Γιατί;

Α) ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ
Καλή και άγια η εν Χριστώ ζωή, έλα όμως που ο πειρασμός δεν αφήνει κανέναν να αγιάσει ανενόχλητος. Επομένως για σένα, που έχεις αφήσει πίσω σου τα πάθη και τα μίση και τις μικρότητες και πασχίζεις, να αφιερωθείς ψυχή τε και σώματι στο Δημιουργό σου, έχει πανέτοιμη την παγίδα ο πονηρός. Και το όνομα αυτής… ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ.

Ναι, καλά καταλάβατε. Το ένα εκ των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων, η αμαρτία που από μόνη της ήταν ικανή, να κατακρημνίσει από τον ουρανό ένα ολόκληρο αγγελικό τάγμα, αυτό του Εωσφόρου.
Κάνεις λοιπόν κι εσύ τον ψευτοαγώνα σου και κάπου εκεί έρχεται εκ δεξιών αυτή τη φορά ο δαίμονας και σου ψιθυρίζει:
“Καλά, δικέ μου, είσαι και ο πρώτος! Πού να βρεθούν την σήμερον ημέραν άνθρωποι σαν και σένα; Τώρα που είναι όλοι βουτηγμένοι στην αμαρτία και στην ακολασία, δόξα τω Θεώ, που ένας άνθρωπος κρατά ψηλά το λάβαρο της Ορθοδοξίας. Ο Θεός είναι πολύ ευχαριστημένος από σένα. ΄Οσο για τον Παράδεισο, αυτόν τον έχεις στο τσεπάκι! ΄Αγιος είσαι, μη σου πω ισαπόστολος…”

Και επειδή ούτε άγιος είσαι φυσικά αλλά ούτε και ισαπόστολος αλλά ένας ακόμα καρακατακαημένος αμαρτωλός, που δεν ξέρει, πού πάνε τα τέσσερα, την πατάς την πεπονόφλουδα, το τσιμπάς το δολωματάκι…
Γιατί βέβαια ούτε ο άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης είσαι, που…
“Πήρε ο διάβολος μορφή φωτεινού αγγέλου και παρουσιάσθηκε στην ασκητική σπηλιά του οσίου. Γέμισε ξαφνικά φως η σπηλιά, φως όμως δαιμονικό. Του μίλησε ως άγγελος και τον προέτρεψε να εγκαταλείψει τη σπηλιά και να γυρίσει στον κόσμο για να σώσει τους ανθρώπους. Μάλιστα έκανε και ένα εντυπωσιακό θαύμα για να πεισθεί ο όσιος ότι ο εμφανιζόμενος είναι όντως άγγελος και όχι διάβολος. Ο όσιος όμως αντιλήφθηκε τον δολομήτη σατανά και διά της ταπεινώσεώς του τον εξεδίωξε. «Είμαι ανάξιος να αντικρύσω άγγελο», είπε και έκανε τον διάβολο με την αγγελική μορφή να εξαφανισθεί.”

Ούτε ο όσιος Νήφων, ώστε να ακολουθήσεις το παράδειγμά του:
“Αν δεν μπορείς να κατέβεις στον ΄Αδη, τότε μπες νοερά κάτω απ’ τα πόδια του αδελφού. Αν κι αυτό δεν μπορείς να το κάνεις, λέγε τουλάχιστον: “Εγώ είμαι ο αμαρτωλότερος απ’ όλους τους ανθρώπους”. Αν ούτε κι αυτό μπορείς, τότε καταδίκαζε και εξευτέλιζε τον εαυτό σου. Αν και τούτο σου φαίνεται βαρύ, σκύβε το κεφάλι σου στη γη και λέγε: “Γη ειμι και εις γην απελεύσομαι”. Το βρίσκεις δύσκολο ακόμα και αυτό; Λέγε λοιπόν ακατάπαυστα τον θείο λόγο: “Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ και σώσον με”.
Και βέβαια παρεούλα και χεράκι χεράκι με το θανάσιμο αμάρτημα της υπερηφάνειας πηγαίνει και η…

ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ
Γιατί εσύ ο “τέλειος” Χριστιανός που κάνεις ανελλιπώς τα καθήκοντά σου, που τηρείς αυστηρότατα και αλάδωτα όλες τις νηστείες, που έχεις κοψομεσιαστεί να κάνεις αμέτρητες μετάνοιες καθημερινά, που δεν αφήνεις ακολουθία για ακολουθία, αγρυπνία για αγρυπνία, ε, πώς να το κάνουμε;

Δεν μπορείς να βλέπεις αυτόν τον ακόλαστο γείτονά σου, που τρέχει από διασκέδαση σε διασκέδαση, που αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, που φωνάζει κάθε τόσο την παρέα του για μπάρμπεκιου, ακόμα και τη Μ. Παρασκευή -ήμαρτον Θεέ μου- και σου έρχεται και η τσίκνα από το διπλανό μπαλκόνι…

Ούτε αυτήν τη χωρισμένη γειτόνισσα, που την έχει δει έφηβη και νυχτοπερπατάει με τα τολμηρά ντεκολτέ και τα κολλητά ρούχα που δεν αφήνουν τίποτα στη φαντασία και κάθε τόσο κουβαλάει και από ένα νέο “σύντροφο” στο σπίτι…
Και όσο και αν δεν το θέλεις, όσο και αν γνωρίζεις πολύ καλά, ότι η κατάκριση είναι μια από τις μεγαλύτερες αμαρτίες, άνθρωπος είσαι και έστω και κρυφά, έστω και ενδόμυχα κρίνεις και συγ-κρίνεσαι με τους “αμαρτωλούς” πλησίον σου εσύ ο “ηθικός”, ο “άμεμπτος”…
Ε, ρε, καρακατακαημένε! Πάλι μέσα στη λούμπα που σου άνοιξε ο πονηρός έπεσες και ούτε καν χαμπάρι δεν το πήρες…

Γιατί μάλλον ξέχασες, ότι σου είπε ο Κύριός σου και Θεός σου:
«Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε· εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν. τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς; ή πως ερείς τω αδελφώ σου, άφες εκβάλω το κάρφος από του οφθαλμού σου, και ιδού η δοκός εν τω οφθαλμώ σου; υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου.» (Ματθ. 7, 1-5).
Τι σου ζήτησε; ‘Ενα τόσο δα πραγματάκι: “Μην κρίνεις, για να μην κριθείς!” Και ούτε καν αυτό δεν είσαι ικανός, να τηρήσεις. Ενώ αν ήσουν λίγο ξύπνιος, θα έκανες ό,τι ακριβώς και ο μοναχός στην παρακάτω ιστορία από το Γεροντικό του Αγίου Όρους:

΄Ενας μοναχός που ήταν αμελής στα πνευματικά του καθήκοντα και φυγόπονος στα διακονήματα έφυγε σε μικρή σχετικά ηλικία χωρίς να μεταβάλει τη συμπεριφορά του. Οι πατέρες της Μονής πίστεψαν ότι αυτή η ψυχή χάθηκε, όμως ο Πανάγαθος Θεός ευδόκησε να δει στον ύπνο του ένας Γέροντας, προχωρημένος στα πνευματικά, τον μοναχό να βρίσκεται στον Παράδεισο. Τον ρώτησε τότε γεμάτος απορία:
«Πες μου αδελφέ πως έγινε και βρίσκεσαι στον Παράδεισο, παρά τη μικρή προσπάθεια, που κατέβαλες στη ζωή σου;»
«Τι να σου πω αδελφέ, δεν γνωρίζω. Ίσως ο Θεός με ελέησε, επειδή ποτέ δεν κατέκρινα κανένα στη ζωή μου, αφού θεωρούσα τον εαυτό μου χειρότερο απ’ όλους.»
…………………………………………………………………………………………..
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Αυτές οι σκόρπιες σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό μου εδώ και πολλά χρόνια και η αναξιότητά μου έχω καταλήξει αβίαστα στα εξής συμπεράσματα:
Την κάθε μας πτώση οφείλουμε, να την εκλαμβάνουμε ως μια εκ Θεού παιδαγωγία και ευλογία, που την επιτρέπει για έναν και μόνο λόγο:
Για να μας γλυτώσει από δύο τουλάχιστον κολοσσιαία αμαρτήματα, στα οποία μπορεί να υποπέσουμε εμείς οι “καλοί” Χριστιανοί: Την ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ και την ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ, που από μόνες τους είναι ικανές, να μας στείλουν με συνοπτικές διαδικασίες στις αγκάλες του αντιδίκου, που θα στήσει τρικούβερτο γλέντι κατά την άφιξή μας στα λημέρια του, ενώ εμείς ακόμα δε θα ξέρουμε από πού μας ήρθε.

Και όχι μόνο! Αλλά και για να μας χαρίσει επιπλέον ο φιλεύσπλαχνος Δημιουργός το θείο δώρο της ύψιστης αρετής της ταπείνωσης, που ανοίγει μπροστά μας διάπλατα το δρόμο για τη Σωτηρία.
Γιατί…
«Όλος ο πόλεμος γίνεται για την ταπείνωση. Οι εχθροί έπεσαν από υπερηφάνεια και μας σπρώχνουν προς την απώλεια από τον ίδιο δρόμο. Οι εχθροί μάς επαινούν∙ κι αν η ψυχή δεχτή τον έπαινο, τότε αποχωρεί η χάρη απ’ αυτήν, ωσότου μετανοήση. Έτσι σ’ όλη τη ζωή της η ψυχή μαθαίνει τη Χριστομίμητη ταπείνωση.
Μόνο η ταπεινή ψυχή βρίσκει την ανάπαυση και την άγια εκείνη ειρήνη, για την οποία μιλεί ο Κύριος (πρβλ. Ιωάν. ιδ΄ 27). Η νηστεία, η εγκράτεια, η αγρυπνία, η ησυχία κι οι άλλες αρετές βοηθούν, αλλά η κύρια δύναμη βρίσκεται στην ταπείνωση. Η Μαρία η Αιγυπτία αποξήρανε με τη νηστεία σ’ ένα χρόνο το σώμα της, γιατί δεν είχε και τι να φάη∙ με τους λογισμούς όμως πάλευε δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια»
(όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης).

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, παίδες. Γιατί όταν πάνε να περάσουν έστω και ανεπαίσθητα, αδιόρατα κάποιες σκέψεις υπερηφανείας / κατάκρισης, τότε θα σου έρθει τέτοια σφαλιάρα από τον ΄Υψιστο και θα πέσεις πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά. Και όταν θα αγωνίζεσαι, να βρεις τρόπο, να επανέλθεις, πού μυαλό για περηφάνεια! Πού μυαλό για κατάκριση! Θέλοντας και μη θα ασχοληθείς με τα δικά σου χάλια, με το δοκάρι στο μάτι το δικό σου και όχι με το αγκαθάκι στο μάτι του αδελφού σου!
Και όσο και αν κλάψεις, όσο και αν μετανοήσεις, όσο και αν εξομολογηθείς και συγχωρεθείς και κοινωνήσεις, κάθε φορά που η υπερηφάνεια θα πηγαίνει, να εισβάλει στο κεφαλάκι σου, θα περνούν από μπροστά σου σαν ταινία οι επανειλημμένες πτώσεις σου, οι αισχρές αμαρτίες σου, οι φορές που στενοχώρησες τον Κύριό σου και Θεό σου αλλά και το φύλακα άγγελό σου με τη συμπεριφορά σου και θα επανέρχεσαι στα συγκαλά σου:
Είμαι ο πιο αμαρτωλός από όλους τους ανθρώπους…
Δεν είμαι άξιος να σωθώ…
Δεν απελπίζομαι όμως αλλά ζητώ ταπεινά, όπως ο Τελώνης, να με σώσει ο Μεγαλοδύναμος με τη μακροθυμία και τη μεγαλοψυχία Του και να ανοίξει την αγκαλιά Του και σε μένα τον ανάξιο, αφού χωρίς Εκείνον οι δύναμαι ποιείν ουδέν…
΄Αλλωστε…
Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟΣ ΜΕ ΑΓΙΟΥΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΜΕΤΑΝΟΗΜΕΝΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ…

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΜΙΑ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ

triklopodia.gr