H Αίρεση του Προτεσταντισμού.

Ο Προτεσταντισμός κάνει την εμφάνισή του τον 16ο αιώνα ως κίνημα διαμαρτύρησης- εξ ου και το όνομα (Προτεστάντες= Διαμαρτυρόμενοι)- εναντίον των παπικών αυθαιρεσιών. Ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει
για την δίκαια οργή τους και για την καλή ανησυχία τους κατά της εξόφθαλμης αλλοτρίωσης των εκκλησιαστικών τους ταγών. Δυστυχώς όμως αντί να επανεξετάσουν μετά της δεούσης προσοχής τα όσα έθεσαν την Ρώμη εκτός Εκκλησίας και να επανέλθουν εντός της «μάνδρας» του Χριστού, θεώρησαν ως καλή τακτική την άρνηση! Εν ριπή οφθαλμού, μπορούμε να πούμε, διέγραψαν οι ηγέτες του Προτεσταντισμού όσα η Εκκλησία θέσπισε στο διάβα τόσων αιώνων βασιζόμενη στην εμπειρία της αγιοπνευματικής ζωής Της. Οι Άγιοι Πατέρες θεολόγησαν αφού πρώτα καθάρθηκαν από τα πάθη τους και φωτίσθηκαν από την Χάρη του Θεού. Οι Προτεστάντες αρνήθηκαν αφού πρώτα πιέσθηκαν ασφυκτικά από τον καισαρισμό του «αλάθητου» ποντίφικα και εδραιώθηκαν πεισματικά στην εγωιστική λογική τους. Το μέγα ολίσθημα των πατρώνων του Προτεσταντισμού ήταν η απαρχή ενός ασταμάτητου κατρακυλίσματος (ακόμη δεν έχει λάβει τέλος) από αίρεση εις χειρότερη αίρεση και πτώση. Η δε ελευθερία (=ασυδοσία) στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής από τον οποιονδήποτε έχει δημιουργήσει χιλιάδες προτεσταντικές ομάδες που περιλαμβάνουν ένα ακατανόητο και αδικαιολόγητο εύρος απόψεων και ιδεολογιών (π.χ. από τον πουριτανισμό μέχρι την «ευλόγηση» των γάμων ομοφυλοφίλων). Ο Προτεσταντισμός απολυτοποίησε την πίστη και την Αγία Γραφή απορρίπτοντας το ορθόδοξο βίωμα και την Ιερά Παράδοση. Το αποτέλεσμα; Ένας κακέκτυπος και κατακερματισμένος χριστιανισμός. Η προσπάθεια θεραπείας; Το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», ομοιάζει με έναν ακαλαίσθητο ψυχρό νάρθηκα που αγωνίζεται να συνενώσει τα χιλιάδες κομμάτια...
πηγη