του Επισκόπου Αχελώου, κ. Ευθυμίου.
Τα ιερά κείμενα της
Παλαιάς καί της Καινής Διαθήκης αναφέρουν διάφορα περιστατικά
καταστροφής της φύσεως. Τα περιστατικά αυτά αφορούν φυσικές καταστροφές
είτε περιορισμένης καί τοπικής έκτασης, όπως π.χ. ήταν οι Δέκα πληγές
της Αιγύπτου (Έξοδ. ζ' 8-12), τα Σόδομα καί τα Γόμορρα κ.λ.π., είτε
ευρύτερης μορφής, όπως ο Κατακλυσμός (βλ. καί Αριθ. ζ' 13). Υπάρχουν
όμως ορισμένα κείμενα της Κ. Διαθήκης που μιλούν για γενική καταστροφή
της γης, για την συντέλεια του κόσμου, που θα γίνει στα έσχατα της
ιστορίας. Τα κείμενα αυτά είναι τα εξής:...
«Είπεν ο Ιησούς... ο ήλιος σκοτισθήσεται καί η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής καί οι αστέρες πεσούνται από του ουρανού καί αι δυνάμεις των ουρανών σαλευθήσονται» (Ματθ. κδ' 29).
«Ο σημερινός κόσμος καί η γη διατηρούνται στην ύπαρξη από το θεϊκό λόγο, μέχρις ότου καταστραφούν με φωτιά. Καί θα υπάρχουν μέχρι την ημέρα της κρίσεως... Καί η ημέρα εκείνη του Κυρίου θα έρθει ξαφνικά, όπως έρχεται ο κλέφτης μέσα στη νύχτα. Τότε τα ουράνια σώματα θα εξαφανισθούν με τρομερό πάταγο, τα στοιχεία δε της φύσης θα διαλυθούν στη φωτιά. Επίσης η γη και όλα τα ανθρώπινα έργα που υπάρχουν πάνω σ' αυτή θα καούν καί θ' αφανιστούν» (Β' Πέτρ. γ' 7-10).
Στήν Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου περιγράφονται με συγκλονιστικές εικόνες καί με προφητική γλώσσα φυσικές καταστροφές κοσμικής έκτασης, όπως π.χ. η εικόνα της τοξικής μόλυνσης των υδάτων καί των ανθρώπων από το καιόμενο αστέρι Άψινθος (Αποκ. η' 10-11), η εκπληκτική σύμπτωση της οποίας με την έκρηξη του πυρηνικού εργοστασίου στην ουκρανική πόλη Τσερνομπίλ (ονομασία πού σημαίνει Άψινθος - κοινώς Απήγανος!) προκάλεσε, ως γνωστόν, παγκόσμια συγκίνηση! Επομένως, η διάλυση της γης καί η καταστροφή του ανθρωπίνου πολιτισμού διδάσκονται σαφώς από τη χριστιανική Αποκάλυψη…
Ωστόσο βασική διδαχή της χριστιανικής πίστεως είναι ότι «ο Θεός δεν είναι αίτιος του κακού» (Μ. Αθανάσιος, Μ. Βασίλειος, Ι. Δαμασκηνός). Το πιο σωστό ίσως είναι να δεχθούμε ότι η διάλυση της Γης καί η καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού θα είναι συνέπεια της κορυφώσεως του ηθικού του φυσικού κακού στην ανθρωπότητα, υπό την έννοια της διασαλεύσεως της αρμονίας καί ισορροπίας που καθόρισε «απ’ αρχής» ο Δημιουργός να υπάρχει ανάμεσα στον Άνθρωπο καί το φυσικό περιβάλλον. Η εκδοχή αυτή αποκτά ιδιαίτερο νόημα καί περιεχόμενο, όταν λάβομε υπόψη αφ' ενός τις τρομακτικές διαστάσεις πού παίρνει στην εποχή μας το οικολογικό πρόβλημα καί αφ' ετέρου τις σχετικές προφητικές περιγραφές της Αποκάλυψης πού σχεδόν ταυτίζονται με τις προβλέψεις των συγχρόνων ειδικών οικολόγων καί μελλοντολόγων ώστε να μπορεί να υποστηριχθεί πως «ο κίνδυνος καταστροφής της γης λόγω εσφαλμένης πορείας του πολιτισμού δεν είναι διάφορος της καταστροφής της γης δια των αγγέλων της Αποκαλύψεως» (Ήλ. Οικονόμου).
Όχι εξαφάνιση, αλλά ανακαίνιση: Πάντως η «συντέλεια του κόσμου» που διδάσκεται από τη χριστιανική Αποκάλυψη δεν έχει την έννοια του αφανισμού του κόσμου, αλλά την έννοια της ανακαίνισης καί μεταμόρφωσης της γης καί του κόσμου σε μια καλύτερη, άριστη καί τέλεια μορφή. Ο απόστολος Παύλος μιλάει καθαρά για την μεταμόρφωση αυτή του φυσικού κόσμου: «Η κτίση θα ελευθερωθεί από την υποδούλωση της στη φθορά καί θα πάρει μέρος στην ελευθερία καί την ένδοξη κατάσταση που θα δοθεί στα παιδιά του Θεού» (Ρωμ. η' 21). Στό τέλος δε της Αποκάλυψης, μετά τις περιγραφές αλλεπάλληλων κοσμικών καταστροφών, προαναγγέλλεται η ανακαίνιση καί μεταμόρφωση του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είδε προφητικά έναν καινούριο κόσμο καί μια καινούρια γη να διαδέχονται τη διάλυση του πρώτου κόσμου καί της πρώτης γης: «Είδον ουρανόν καινόν καί γήν καινήν, ο γαρ πρώτος ουρανός και η πρώτη γη απήλθον» (κα' 1. Πρβλ. καί Ησ. ια' 1-9).
Συμπέρασμα
Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο καί η πρόνοιά του τον διατηρεί στην ύπαρξη επί δισεκατομμύρια χρόνια (βλ. καί Αριθ. 3,5). Η χριστιανική όμως Αποκάλυψη προλέγει τη διάλυση της γης καί την καταστροφή του κόσμου. Πάντως η «συντέλεια» αυτή του κόσμου (πού πολύ πιθανόν θα προέλθει από την εσφαλμένη πορεία του ανθρωπίνου πολιτισμού), δεν έχει την έννοια του αφανισμού, αλλά την έννοια της ανακαίνισης καί μεταμόρφωσης του φυσικού περιβάλλοντος που θα συνδυασθεί με την ανάσταση καί την είσοδο των ανθρώπων στην ένδοξη ζωή της αιωνιότητας!
«Είπεν ο Ιησούς... ο ήλιος σκοτισθήσεται καί η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής καί οι αστέρες πεσούνται από του ουρανού καί αι δυνάμεις των ουρανών σαλευθήσονται» (Ματθ. κδ' 29).
«Ο σημερινός κόσμος καί η γη διατηρούνται στην ύπαρξη από το θεϊκό λόγο, μέχρις ότου καταστραφούν με φωτιά. Καί θα υπάρχουν μέχρι την ημέρα της κρίσεως... Καί η ημέρα εκείνη του Κυρίου θα έρθει ξαφνικά, όπως έρχεται ο κλέφτης μέσα στη νύχτα. Τότε τα ουράνια σώματα θα εξαφανισθούν με τρομερό πάταγο, τα στοιχεία δε της φύσης θα διαλυθούν στη φωτιά. Επίσης η γη και όλα τα ανθρώπινα έργα που υπάρχουν πάνω σ' αυτή θα καούν καί θ' αφανιστούν» (Β' Πέτρ. γ' 7-10).
Στήν Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου περιγράφονται με συγκλονιστικές εικόνες καί με προφητική γλώσσα φυσικές καταστροφές κοσμικής έκτασης, όπως π.χ. η εικόνα της τοξικής μόλυνσης των υδάτων καί των ανθρώπων από το καιόμενο αστέρι Άψινθος (Αποκ. η' 10-11), η εκπληκτική σύμπτωση της οποίας με την έκρηξη του πυρηνικού εργοστασίου στην ουκρανική πόλη Τσερνομπίλ (ονομασία πού σημαίνει Άψινθος - κοινώς Απήγανος!) προκάλεσε, ως γνωστόν, παγκόσμια συγκίνηση! Επομένως, η διάλυση της γης καί η καταστροφή του ανθρωπίνου πολιτισμού διδάσκονται σαφώς από τη χριστιανική Αποκάλυψη…
Ωστόσο βασική διδαχή της χριστιανικής πίστεως είναι ότι «ο Θεός δεν είναι αίτιος του κακού» (Μ. Αθανάσιος, Μ. Βασίλειος, Ι. Δαμασκηνός). Το πιο σωστό ίσως είναι να δεχθούμε ότι η διάλυση της Γης καί η καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού θα είναι συνέπεια της κορυφώσεως του ηθικού του φυσικού κακού στην ανθρωπότητα, υπό την έννοια της διασαλεύσεως της αρμονίας καί ισορροπίας που καθόρισε «απ’ αρχής» ο Δημιουργός να υπάρχει ανάμεσα στον Άνθρωπο καί το φυσικό περιβάλλον. Η εκδοχή αυτή αποκτά ιδιαίτερο νόημα καί περιεχόμενο, όταν λάβομε υπόψη αφ' ενός τις τρομακτικές διαστάσεις πού παίρνει στην εποχή μας το οικολογικό πρόβλημα καί αφ' ετέρου τις σχετικές προφητικές περιγραφές της Αποκάλυψης πού σχεδόν ταυτίζονται με τις προβλέψεις των συγχρόνων ειδικών οικολόγων καί μελλοντολόγων ώστε να μπορεί να υποστηριχθεί πως «ο κίνδυνος καταστροφής της γης λόγω εσφαλμένης πορείας του πολιτισμού δεν είναι διάφορος της καταστροφής της γης δια των αγγέλων της Αποκαλύψεως» (Ήλ. Οικονόμου).
Όχι εξαφάνιση, αλλά ανακαίνιση: Πάντως η «συντέλεια του κόσμου» που διδάσκεται από τη χριστιανική Αποκάλυψη δεν έχει την έννοια του αφανισμού του κόσμου, αλλά την έννοια της ανακαίνισης καί μεταμόρφωσης της γης καί του κόσμου σε μια καλύτερη, άριστη καί τέλεια μορφή. Ο απόστολος Παύλος μιλάει καθαρά για την μεταμόρφωση αυτή του φυσικού κόσμου: «Η κτίση θα ελευθερωθεί από την υποδούλωση της στη φθορά καί θα πάρει μέρος στην ελευθερία καί την ένδοξη κατάσταση που θα δοθεί στα παιδιά του Θεού» (Ρωμ. η' 21). Στό τέλος δε της Αποκάλυψης, μετά τις περιγραφές αλλεπάλληλων κοσμικών καταστροφών, προαναγγέλλεται η ανακαίνιση καί μεταμόρφωση του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είδε προφητικά έναν καινούριο κόσμο καί μια καινούρια γη να διαδέχονται τη διάλυση του πρώτου κόσμου καί της πρώτης γης: «Είδον ουρανόν καινόν καί γήν καινήν, ο γαρ πρώτος ουρανός και η πρώτη γη απήλθον» (κα' 1. Πρβλ. καί Ησ. ια' 1-9).
Συμπέρασμα
Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο καί η πρόνοιά του τον διατηρεί στην ύπαρξη επί δισεκατομμύρια χρόνια (βλ. καί Αριθ. 3,5). Η χριστιανική όμως Αποκάλυψη προλέγει τη διάλυση της γης καί την καταστροφή του κόσμου. Πάντως η «συντέλεια» αυτή του κόσμου (πού πολύ πιθανόν θα προέλθει από την εσφαλμένη πορεία του ανθρωπίνου πολιτισμού), δεν έχει την έννοια του αφανισμού, αλλά την έννοια της ανακαίνισης καί μεταμόρφωσης του φυσικού περιβάλλοντος που θα συνδυασθεί με την ανάσταση καί την είσοδο των ανθρώπων στην ένδοξη ζωή της αιωνιότητας!
Πηγή: «Αθώος» του Επισκόπου Αχελώου, κ. Ευθυμίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου