ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΧΩΡΙΟ...
Μυστηριώδη περιστατικά πού συνετάραξαν παλαιότερα το Πανελλήνιο καί πού μόνο μέσα από την Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία εξηγούνται...
"...Το
τέταρτο σάλπισμα θα μοιάζει με νερό προερχόμενο από ακάθαρτη πηγή, από
τους δαίμονες. Στον Χριστιανό δεν συμφέρει να ασχολείται με δαιμονικά
φαινόμενα. Έχει το Φως και δεν τού χρειάζεται το σκοτάδι. Στους
αιχμάλωτους όμως τού υλισμού, τα δαιμονικά φαινόμενα δείχνουν πως
υπάρχει πνευματικός κόσμος, πνεύματα, δαίμονες, άγγελοι, όπως το
κηρύσσει ο Χριστιανισμός. Έτσι χτυπιέται το δένδρο της απιστίας και
αναβλαστάνει ο ανθός της πίστεως.
Για πρόσωπα κατεχόμενα από ακάθαρτα πνεύματα γίνεται συχνά λόγος και στα Ευαγγέλια. Εμείς όμως θα ασχοληθούμε με σύγχρονες περιπτώσεις. Αυτά τα πρόσωπα συναντώνται εύκολα τις εορτές στα μεγάλα προσκυνήματα. Μάλιστα, στην θ. Λειτουργία όταν περνούν τα Άγια, βγάζουν φοβερές κραυγές που κάνουν το εκκλησίασμα να παγώνη από έκπληξη και τρόμο.
Πρώτη φορά που δοκίμασα τέτοια εντυπωσιακή εμπειρία ήταν προ αρκετών ετών στην Πελοπόννησο, στον νομό Ηλείας. Εκεί σ' ένα μεγάλο προσκύνημα, στην Ι. Μονή Αγίου Αθανασίου (Καρακούζι) την ημέρα της πανηγύρεως, 18 Ιανουαρίου, μία δαιμονισμένη γυναίκα έκανε σημεία και τέρατα.
Την ώρα της θ. Λειτουργίας που προσπαθούσαν να την πάνε να κοινωνήση, χάλασε τον κόσμο με τις φωνές και τις ύβρεις. Μόλις οι Ιερείς πήραν το σταυρό από την Αγία Τράπεζα και την σταύρωσαν φώναξε σπαρακτικά, «μ' έκαψε το αίμα τού Χριστού».
Όταν τελικά κοινώνησε, ηρέμησε πλήρως, και το αγριεμένο της πρόσωπο πήρε αγγελική χάρι.
Πολλούς δαιμονισμένους τους πηγαίνουν στην Κεφαλλονιά, όταν πανηγυρίζη ο Αγιος Γεράσιμος, που έχει ειδικό χάρισμα «κατά δαιμόνων». Μάλιστα όταν το άγιό του λείψανο περνάη δίπλα τους, ωρύονται σαν να τους μαστίγωσαν θεϊκές φλόγες: «Μας έκαψες, Καψάλη»!
«Καψάλη»! Έτσι αποκαλούν τον Άγιο. Και τα προσκυνήματα, «καμίνια»! Αρέσκονται να χρησιμοποιούν παρατσούκλια για τα ιερά πρόσωπα.
Μία δαιμονισμένη από τον Πειραιά, η Αικατερίνη Κράκαρη — πάνε αρκετές δεκαετίες τώρα — με φοβερό δαιμόνιο, όταν την πήγαιναν σε ολονυκτίες σε διαφόρους Ναούς, φώναζε: «Εδώ μέσα, όλοι μούρ - μούρ - μούρ, για τον Ξυλοκαρφωμένο»! Έτσι αποκαλούσε τον Χριστό.
«Εμένα — έλεγε στην Κράκαρη — θα με βγάλη από μέσα σου ο Νυχάς. Κανένας άλλος δεν θα μπορέση». Εννοούσε τον Άγιο Νεκτάριο.
Αυτό εξηγήθηκε όταν στην πρώτη εκταφή ο Άγιος βρέθηκε άφθαρτος, και με τα ν ύ χ ι α του μεγαλωμένα. Πράγματι θεραπεύθηκε από τον Άγιο Νεκτάριο και ως μοναχή Παρθενία πέρασε την υπόλοιπη ζωή της στο Μοναστήρι του στην Αίγινα.
Μία δαιμονισμένη από την Πάτρα, ονόματι Μαρία Καψάλη, μόλις βρεθή σε θεία Λειτουργία, μαίνεται. Πολλές φορές φωνάζει:
«Βρέ ο παπάς στην Αγία Τράπεζα σφάζει τον Χριστό! Βρέ εμείς έναν Εωσφόρο έχουμε και τον τιμούμε, κι’ εσείς ένα Χριστό έχετε και τον σφάζετε»! (Εωσφόρος ονομάζεται ο Σατανάς).
Επίσης, έρχονται στιγμές που κάνει τον βάτραχο. Άλλοτε ομιλεί ξένες γλώσσες. Μία φορά είπε ότι «εμείς οι διάβολοι τρεις φορές τον χρόνο χαιρόμαστε, το καλοκαίρι με τα μπάνια στις θάλασσες, την νύχτα της πρωτοχρονιάς με τις χαρτοπαιξίες και τις απόκριες με τα καρναβάλια».
Τα Κεραμιανά τής Κρήτης...
Καμμιά φορά παρατηρούνται και φαινόμενα ομαδικού δαιμονισμού, όπως π.χ. τα περίφημα «Κ ε ρ α μ ι α ν ά», στην Κρήτη, νότια από τα Χανιά.
Εκεί γύρω στο τέλος τού 18ου αι. Έγινε μία μεγάλη ιεροσυλία στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος, βορειοανατολικά από τα Χανιά. Επακολούθησε αφορισμός — κάτι τέτοιο συνηθιζόταν στην εποχή της Τουρκοκρατίας— και για όσους την διέπραξαν και για όσους γνώριζαν και δεν μαρτυρούσαν.
Το αποτέλεσμα υπήρξε τρομερό. Όλα τα χωριά της περιοχής Κεραμιάς (Παπαδιανά, Λούλος, Πανάγια, Αλετρουβάρι, Κάμπος κλπ. ) μαστίζονταν από την κακία των δαιμόνων.
Γκρίνιες, καυγάδες, διαλύσεις οικογενειών, δυστυχήματα, εκφοβισμοί, θάνατοι. Τα μεσημέρια φοβόνταν οι άνθρωποι να περάσουν από ρεματιές με πλατάνια. Και δαιμονική κατοχή πολλών προσώπων. Κάποια περίοδο υπήρχαν σαρανταδύο δαιμονισμένοι. Γίνονταν απίθανα πράγματα.
Μερικές φορές έπαιρναν οι δαίμονες τους δαιμονισμένους από το κρεββάτι τους τις νύχτες και τους πήγαιναν στις πιο απρόσιτες σπηλιές της Σαμαριάς. Τους ξαναγύριζαν πίσω, ενώ μπορούσε να μείνη στην σπηλιά ένα παπούτσι τους! Για να το βρίσκουν κατόπιν οι δύσπιστοι και να πιστεύουν.
Για μία δαιμονισμένη της περιοχής γράφει ο δάσκαλος Κ. Κωστουράκης:
«Δεν έμεινε σπηλιά μικρή ή μεγάλη, ποτάμι ή λίμνη, απόκοτη γωνιά που να μη την πήγανε. Δεν άφηναν χαράδρα ή ξεροπήγαδο, φαράγγι ή γκρεμνό, τρύπα απύθμενη πάνω στη γη που να μη την ανεβοκατέβαζαν. . . » (ΤΑ ΚΕΡΑΜΙΑΝΑ, σελ. 42).
Άλλοτε τους κρεμούσαν τις νύχτες από γκορτσιές και τους άφηναν εκεί μέχρι τις πρωινές ώρες! Άλλοτε οι δαιμονισμένοι, ενώ τους πήγαιναν στην θ. Λειτουργία, έλεγαν ωραιότατα κρητικά τραγούδια, για να εμποδίζουν τους ιερείς. Έλεγαν και πράγματα που έμοιαζαν με χρησμούς ή αποκαλύψεις. Έτσι βγήκε η φράσις : «αυτό το είπαν οι κήρυκες».
Όλη αυτή η ιστορία έληξε κατά ποσοστό 90% στις 3 Οκτωβρίου 1936 με την άρσι τού αφορισμού — τον «ξαφορεσμό» — που έκανε επί τόπου ο Μητροπολίτης των Χανίων Αγαθάγγελος.
Κάποιος ηλικιωμένος που έτυχε να παρευρίσκεται στην τελετή, θυμάται — και μου το ανέφερε — ότι τα δαιμόνια εκτόξευαν απειλές εναντίον τού Δεσπότη : «Κερατά παπά, δεν θα σ' αφήσουμε να ξαφορέσης»!
Σ' όλη την Κρήτη έχει καταστή παροιμιώδης η φράσις: «οι διάολοι των Κεραμιών». Κι' ένα δίστιχο τους λέει: «Δαίμονες φανερώθηκαν σε πάμπολλα κορμάκια, οκάδες τα ποτίσανε σε όλους τα φαρμάκια».
Και στις Μουρνιές Χανίων πίσω από τον Ναό τού Ταξιάρχου Μιχαήλ, υπάρχει ο τάφος μιας δαιμονισμένης που είχε την πιο μεγάλη δαιμονοκαταληψία. Στην επιγραφή διαβάζουμε:
«ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ ΟΛΓΑ ΚΑΝΤΙΛΙΕΡΑΚΗ ΕΠΙ 16 ΕΤΗ ΑΡΠΑΖΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΟΥΜΕΝΗ ΥΠΟ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΟΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΡΗΜΟΥΣ, ΙΑΘΕΙΣΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΞΑΦΟΡΕΣΜΟΝ ΤΗΣ 3-10-1936 ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΩΣ. . . ΑΝΕΠΑΥΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΤΗΝ 29-4-1969 ΕΙΣ ΗΛΙΚΙΑΝ 59 ΕΤΩΝ»
+++++++++++++++
Πιό κάτω η Αικατερίνα Βασιλάκη, γνωστή και ως «Στεφάναινα» ( από το όνομα του συζύγου της ), η οποία κατείχε έναν άλλο ιστορικό και θαυματουργό Σταυρό, που φυλάσσεται σήμερα στο παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού, στον ομώνυμο λόφο που δεσπόζει της πόλης του Ρεθύμνου.
Ο Σταυρός αυτός εκτινάχθηκε, κατά την παράδοση, από το Αρκάδι με την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης στις 9 Νοεμβρίου 1866.
Κατά καιρούς τον χρησιμοποίησε σε ανατριχιαστικούς εξορκισμούς ( η μαζική περίπτωση των Κεραμιανών είναι η χαρακτηριστικότερη) και κάποια στιγμή τον εμπιστεύτηκε στην Εκκλησία του Ρεθύμνου, οικοδομώντας το 1935 τον ομώνυμο ναΐσκο ( Τίμιος Σταυρός ), όπου και σήμερα φυλάσσεται.
Για την ανέγερση του ναού αυτού, η μεν Στεφάναινα ονειρεύτηκε δύο καβαλάρηδες που την καθοδήγησαν (και, όταν τους ρώτησε ποιοι είναι, απάντησαν “Στο σπίτι σας θα γεννηθούνε δυο παιδιά που θά ’χουνε τα ονόματά μας” –Γιώργης και Δημήτρης), ο δε ιδιοκτήτης του οικοπέδου έλαβε, επίσης σε όνειρο, εντολή να παραχωρήσει το χώρο παρά τις αντιρρήσεις του - αυτά τα διασώζει η προφορική παράδοση της πόλης του Ρεθύμνου, και, σημειωτέον, είναι πράξεις από τις οποίες κανείς δεν ωφελήθηκε οικονομικά.
Η Στεφάναινα βρήκε το σχέδιο του ναού μυστηριωδώς χαραγμένο στη θέση όπου βρίσκεται, σαν απάντηση στην ανησυχία της για το πόσο μεγάλο έπρεπε να τον κάνει. Η ίδια πέθανε το 1956, ενώ η κόρη της Γαλάτεια υπηρετεί ακόμη και σήμερα, υπερήλικας, το προσκύνημα του Τ. Σταυρού. [Σημ: η λαϊκή γερόντισσα Γαλάτεια κοιμήθηκε γύρω στο 2005].
Βλ. σχετικά Κωνσταντίνου Α. Κωστουράκη, Κοινωνικά Θέματα, Ο Εχθρός - Τα Κεραμιανά, Θεσσαλονίκη 19822, σελ. 27-30. Για τη μετέπειτα πορεία του σταυρού της Στεφάναινας βλ. Τμήματος Β1 του 1ου Γυμνασίου Ρεθύμνης (συντον.-επιμ. Κων. Ηλ. Παπαδάκη), Ο Λόφος του Τιμίου Σταυρού της πόλης μας χθες και σήμερα, Ρέθυμνο 1994, και π. Ιω. Πίτερη, Θαύματα του Τιμίου Σταυρού, Ρέθυμνο 1989.
Τό χωριό Μπαμπίνη...
Ομαδικά φαινόμενα δαιμονισμού εμφανίσθηκαν και στις αρχές της δεκαετίας τού 1980 στο Ξηρόμερο της Αιτωλοακαρνανίας, στο χωριό Μπαμπίνη. Ενώ στην Κεραμιά αιτία ήταν η ιεροσυλία, εδώ η βλασφημία.
«Στο χωριό μας βλασφημούν ανηλεώς» ωμολόγησε κάποιος Μπαμπινιώτης. Επίκεντρο των φαινομένων ήταν μία οικογένεια τού χωριού και ειδικότερα ένα μέλος της, ο Στάθης, ψηλόλιγνο αγόρι 13 ετών. Το παιδί είχε καταπιεσθή πολύ και μάλιστα από την γιαγιά του, βρέθηκε σ' ένα ψυχικό ξεχαρβάλωμα, οπότε βρήκε την κατάλληλη περίστασι να το κυριεύση πονηρό πνεύμα και μάλιστα από τα ισχυρά.
Που να τολμήση να πλησίαση κανείς στο σπίτι που έμενε ο Στάθης! Διέτρεχε κίνδυνο η ζωή του. Αλλά και σ' όλο το χωριό ξεχύθηκε το κακό. Οι χωρικοί ξεφώνιζαν: «Χαθήκαμε! Το χωριό μας στοίχειωσε»!
Να ένας θλιβερός κατάλογος από την δαιμονική μάστιγα:
Έδεναν κάπου τα άλογα τους, τα ζώα τους, και παραδόξως τα έβρισκαν λυμένα. Πήγαιναν στην αποθήκη κι’ έβλεπαν ανοιγμένη την κάνουλα τού κρασιού ή τού λαδιού. Φύσαγε σφοδρός άνεμος κι' έπαιρνε στέγες σπιτιών. Ξεσπούσε φοβερή καταιγίδα και κατέστρεφε την καπνοκαλλιέργεια.
Κοιμόνταν, κι' όταν ξυπνούσαν ένοιωθαν επάνω στο κεφάλι τους αλάτι. Όποιος έμπαινε στο σπίτι τού Στάθη μπορούσε να δη μία σαγιονάρα να απογειώνεται ή μία εικόνα να τού έρχεται στο κεφάλι ή να πέφτουν δίπλα του στρογγυλεμένες πέτρες σαν των ποταμών που έδειχναν ότι ξεκόλλησαν από τον τοίχο!
Παρακολουθήστε τώρα ένα απόσπασμα από επιστολή των Μπαμπινιωτών προς τους αρμόδιους της πολιτείας:
«Κοντά στην αφάνταστη δυστυχία μας λόγω της τελευταίας καταιγίδας, προστέθηκε τελευταία και ο τρόμος. Το χωριό μας στοίχειωσε. Παρουσιάζονται φαντάσματα που πετάνε πέτρες και εικονίσματα. Τα έχουμε χαμένα κυριολεκτικά. Δεν ξέρουμε τι να πρωτοπούμε: Για τη φτώχεια μας, για το στοιχειό ή για την πλήρη εγκατάλειψί μας από το Κράτος;. . . Πεντακόσιοι άνθρωποι ζούμε με τον τρόμο. Η καταιγίδα δεν άφησε τίποτε όρθιο. Οι στέγες των σπιτιών έφυγαν ολόκληρες σχεδόν. Ο καπνός, το μόνο μας έσοδο, έχει καταστραφή άπ' τη βροχή. . .
(Και η υπογραφή) Επιτροπή Δυστυχισμένων Κατοίκων Κοινότητος Μπαμπίνης - Ξηρομέρου - Αιτωλοακαρνανίας» (Μεσημβρινή 1. 11. 82).
Με το θέμα αυτό είχε ασχοληθή κατ' επανάληψι και η Ελληνική Τηλεόρασις στην εκπομπή «Ρεπόρτερς».
Τελικά το κακό έληξε όταν ηλικιωμένος Ιερομόναχος* που ασκητεύει σε περιοχή της Αττικής επήγε στην Μπαμπίνη τον Οκτώβριο τού 1983, παραμονή τού Αγίου Δημητρίου, βρήκε τον Στάθη στην αυλή της Εκκλησίας, τον σταύρωσε, τον διάβασε, τού έδωσε τις κατάλληλες νουθεσίες και τον απελευθέρωσε από την δαιμονική κατοχή.
Άξιο υπογραμμίσεως είναι ότι ενώ ο Στάθης είχε γονατίσει, και ο Γέροντας κρατούσε επάνω στο κεφάλι του τον σταυρό, μία ισχυρή δύναμις απειλούσε να τινάξη τον σταυρό μακρυά από τα χέρια τού Ιερομόναχου.
Οι γονείς του, στους οποίους έδωσε ο Γέροντας τις συμβουλές που έπρεπε, δεν ήξεραν πως να τον ευχαριστήσουν, πως να εκφράσουν την απέραντη ευγνωμοσύνη τους. Ήθελαν να τού προσφέρουν πολλά δώρα, όπως λ.χ. εκλεκτό τυρί από το μαντρί τους, αλλά εκείνος το μόνο που δέχθηκε ήταν λίγο χωριάτικο ψω
Δεν πρόκειται για αυταπάτες ή για παραμύθια, αλλά για ολοζώντανες πραγματικότητες για τις οποίες μιλούν έρευνες, δημοσιεύματα, εκπομπές της τηλεοράσεως. Για τα γεγονότα της Κεραμιάς παραπέμπουμε σε ειδική συγγραφή: «ΤΑ ΚΕΡΑΜΙΑΝΑ, υπό Κων. Κωστουράκη, διδασκάλου, β' έκδ. , Χανιά 1977».
Πολλές φορές οι δαιμονισμένοι επάνω στην δαιμονική κρίσι παρουσιάζουν δύο καταπληκτικά φαινόμενα.
Το πρώτο, αποκαλύπτουν αμαρτίες διαφόρων προσώπων, «τους βγάζουν τα άπλυτα».
Και το δεύτερο, ομιλούν ξένες γλώσσες. Μπορεί λ.χ. σ' έναν ξένο από την Σουηδία να μιλήσουν σουηδικά και σ' έναν από την Ολλανδία ολλανδικά!
Κάποιος δαιμονισμένος που πήγε από την Ελλάδα στα Ιεροσόλυμα μιλούσε στους τουρίστες στην γλώσσα τους και τους απεκάλυπτε τα αμαρτήματά τους. Ας σημειωθή ότι μετά την πάροδο της δαιμονικής κρίσεως, ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα από τις ξένες γλώσσες που προηγουμένως μιλούσε.
Αυτά τα ολίγα για τους δαιμονισμένους. Το μήνυμά τους είναι ότι δεν εξαντλείται ο κόσμος στην υλη, στα αισθητά. Υπάρχουν και τα υπεραισθητά, τα άυλα και πνευματικά, αυτά που θέλει να διαγράψει η απιστία ( αλλά τα φαινόμενα τήν διαψεύδουν...)
του μακαριστού + Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη
Σημείωση : Σύμφωνα με πληροφορίες πρόκειται για τον μακαριστό γ.Πορφύριο ο οποίος με προτροπή του π.Δανιήλ Γούβαλη ο οποίος και τον συνόδεψε, πήγαν και εξόρκισαν το δαιμόνιο. Ο π.Δανιήλ αποκρύπτει το όνομα του γέροντός του π.Πορφυρίου προφανώς μετά από εντολή του γέροντος. Το βιβλίο γράφτηκε πριν κοιμηθεί ο π.Πορφύριος.
Από το βιβλίο: «ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ»
π.Φιλόθεος Ζερβάκος:
"εμνήσθην ημερών αρχαίων..."
" … Όταν το 1924 επήγα σε προσκύνηση των Αγίων τόπων, μου συνέβη το εξής γεγονός. Κάποια ημέρα, που ελειτούργησα στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ όπου γεννήθηκε ως νήπιο ο Βασιλεύς όλων, ο συνέχων διακρατών και διακυβερνών τα πάντα, ενώ κατέβαινα μετά την λειτουργία, προς το μετόχι της Μονής του Αγίου Σάββα προς συνάντηση του οικονόμου της Μονής· και από εκεί θα επισκεπτόμεθα την ιστορική Μονή του Αγίου Σάββα.
Βγαίνοντας από την πόλη της Βηθλεέμ είχα ως βοηθό κάποιον μοναχό του Ναού, ο οποίος, αφού με συνώδευσε λίγο, μου έδωσε σχετικές οδηγίες, για να μη παρεκλίνω. Ενώ όμως κατέβαινα κάποιον ομαλό δρόμο, γύρισα πίσω το βλέμμα μου μήπως δω κάποιον και τον πάρω ως συνοδοιπόρο και ασφαλή οδηγό, βλέπω ξαφνικά σε απόσταση 20-30 μέτρων, δύο ωραιότατα και χαριέστατα αρνιά, τα οποία μου εκίνησαν τον θαυμασμό.
Στην αρχή υπέθεσα πως θα έφυγαν από κάποια κοντινή ποίμνη. Παρατήρησα δεξιά αριστερά, για να φωνάξω τον ποιμένα να έλθη να τα παραλάβη, αλλά πουθενά δε φάνηκε ποίμνη. Άρχισα να προχωρώ και εκείνα, τα ευλογημένα, με ακολουθούσαν και εβάδιζαν με τόση ευταξία, ωσάν να ήσαν στρατιώται.
Όσες φορές καθόμουν, κάθονταν και εκείνα, και όσες φορές εβάδιζα, προχωρούσαν και εκείνα.Αυτό συνέβη όχι μια φορά και δύο αλλά πολλές φορές, ώστε άρχισα να απορώ και να θαυμάζω.Αφού απομακρύνθηκα αρκετά από την Βηθλεέμ περιβλέποντας δε δεξιά και αριστερά και ουδένα θεασάμενος, υπέθεσα ότι τα αρνιά θα ήσαν κάποιου από την πόλι της Βηθλεέμ και ανεχώρησαν από την μάνδρα του.
Τότε γύριζα προς τα ωραιότατα και χαριέστατα εκείνα δύο αρνιά, ωσάν να ήσαν λογικά, και τα λέγω:
«Καλή είναι και μου αρέσει η συντροφιά σας και η συνοδεία σας, αλλά μου αρκεί στην συνοδοιπορία μου ο φύλακας της ψυχής μου Άγγελος. Λοιπόν, σας παρακαλώ, να επιστρέψετε εις εκείνον απο τον οποίον αναχωρήσατε»· και τα ευλογημένα εκείνα ωραιότατα αρνιά, τα οποία μου φαίνεται ωσάν να τα βλέπω και τώρα που σας γράφω αυτές τις γραμμές, με εκοίταξαν με γλυκό βλέμμα και χαρωπό πρόσωπο, υποκλίθηκαν, εκτύπησαν τα πόδια τους, γύρισαν πίσω και, ως αστραπή, εξαφανίσθηκαν.
Αυτό με εξέπληξε και αγνοώ που να το αποδώσω. Ίσως να ήσαν άγγελοι οι παρά Θεού εντεταλμένοι στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, ως φύλακες, φρουροί και βοηθοί των πιστών. Ίσως και από εκείνους που εφάνησαν στους ποιμένες την νύκτα κατά την οποία εγεννήθηκε ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτία του κόσμου, ψάλλοντες το «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη…».
Οσες φορές ενθυμηθώ, το γεγονός αυτό, οι οφθαλμοί μου πληρούνται δακρύων και η καρδία μου χαράς και πνευματικής αγαλλιάσεως.
Επίστρεψον και ποίμαινε τα πρόβατά μου…
…Όταν (το 1924) επήγα εις προσκύνηση του Θεοβαδίστου όρους Σινά και ανήλθα εις το όρος Χωρήβ, εισήλθα εις το σπήλαιον του προφήτου Ηλιού και εδεόμην του Κυρίου να ευδοκήση να κατοικήσω εκεί μόνος, μόνω Θεώ· άκουσα φωνής εκ τρίτου να μου λέγη·
" μη μείνεις εδώ, αλλά επίστρεψον προς την πατρίδα και ποίμενε τα πρόβατά μου..."
Φοβούμενος να εναντιωθώ εις το θέλημα του Θεού, άκων και μη βουλόμενος επέστρεψα. Από τότε και η προς την έρημον ορμή και έφεσις κατεστάλη, δεν έσβησε όμως, αλλ’ ανάπτει. Δεν θέλω δε να ποιήσω το ιδικόν μου θέλημα, αλλά το θέλημα του Ουρανίου Πατρός τον Οποίον ικετεύω θερμώς και διηνεκώς να με αξιώση, τον ανάξιον, έστω και εις το γήρας μου δι’ ολίγον διάστημα να απολαύσω της ποθουμένης ησυχίας.
"εγώ είμαι ο Βεελζεβούλ ο άρχων των δαιμονίων..."
Όταν ετελείωσα τους εξορκισμούς εκαυχάτο και έλεγε·
"...εγώ είμαι ο άρχων του κόσμου, εγώ εξουσιάζω όλους. Όλοι είναι ιδικοί μου. Όλοι μου υποτάσσονται· βασιλείς, πατριάρχαι, μητροπολίται, παπάδες, καλόγηροι, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι.
-- Ψεύδεσαι του απάντησα, δεν λες την αλήθεια και μου λέγει·
-- Aλλ’ αυτοί είναι πολύ λίγοι, εγώ τους πολλούς έχω. Μένουν εχθροί μου μερικοί κουτοί σαν και σένα. Λίγοι καλόγηροι και μερικοί παπάδες και λίγοι κοσμικοί. Μα που θα μου πάνε, θα τους κυνηγήσω. Έχω να τους κάμω πολλά, εάν δε θελήσουν να με ακολουθήσουν. Τους μισώ. Δεν θέλω να τους βλέπω, όπως και αυτή την κακούργα, (εννοούσε την πάσχουσα), η οποία είχε έρωτα με τον ξυλοκαρφωμένον, εννοώντας τον Χριστό, και δεν έκανε άλλη δουλειά παρά διαρκώς να προσεύχεται, να ψάλλη, να μελετά, να τρέχει εις τα κηρύγματα. Και επειδή με εστεναχώρει, με πλήγωνε και δεν είχα άδεια να τη φονεύσω, εζήτησα άδεια από τον ξυλοκαρφωμένο να μου επιτρέψει να την βασανίσω, και μου έδωκε και θα την βασανίζω δώδεκα έτη. Τότε θα έβγω. Θα της κάμω μαρτύρια.
Όταν δε είπα εις τον διάβολο·
-- γιατί δεν πηγαίνεις να έμβης εις τους βλασφήμους, εις τους φθονερούς, εις τους πόρνους, εις τους μοιχούς, τους μέθυσους αλλά βασανίζεις την κόρη αυτή την σεμνή, την ηθική, την φρόνιμη, τότε εσήκωσε το χέρι της πασχούσης και με εμούντζωσε.
-- Να, μου λέγει, κουτέ, αυτοί είναι φίλοι μου, είναι δικοί μου, ό,τι τους πω να κάνουν, το κάνουν, τους έχω εις το χέρι μου, ενώ αυτή είναι εχθρός μου. Συ τους φίλους σου τους αγαπάς ή τους μισείς;
Σε επιστολή του στο Γέροντα ο ευσεβής χριστιανός Μάρκος Σκουλάτος από την Νάξο, πνευματικό του τέκνο, σημειώνει και τα εξής:
Το 1978 η κόρη μου Κυριακή 23 ετών, έπεσε σε σιδηροδρομικό δυστύχημα….Ήθελα μια παρηγοριά από πνευματικό γιατρό και επήγα στην Πάρο και ευρήκα τον Άγιο Γέροντα Φιλόθεο και του είπα το συμβάν. Έκλαψε μαζί μου. Με συμπόνεσε και κατόπιν μου λέγει:
--Μην κλαις, το παιδί σου είναι κοντά στον Θεό, και μου διηγήθηκε μια παρηγορητική ιστορία.Όταν αργότερα επήγα και τη σύζυγό μου στην Λογγοβάρδα της Πάρου να την παρηγορήσει από το βαρύ πένθος της κόρης μας Κυριακής, αφού εξομολογηθήκαμε, του λέει η σύζυγός μου:
--«πάτερ Φιλόθεε, τα άλλα μου παιδιά, τέσσερα στην ζωή, τα βλέπω, τα έχουμε· το άλλο όμως που πέθανε, πότε θα το ίδω;» Της λέγει ο άγιος Γέροντας:
--«μη λυπήσαι, το έχει κοντά της η Παναγία».
Η σύζυγός μου δεν πίστευε στην αρχή από την λύπη της· έκανε όμως, ως φαίνεται προσευχή ο π. Φιλόθεος, και ω του θαύματος εκεί που καθόταν η γυναίκα μου, σαν να την πήρε ο ύπνος και βλέπει την Παναγία και κρατούσε το παιδί μας από το χέρι. Τρομαγμένοι τότε, λέμε στον άγιο Γέροντα το όραμα· και της λέγει:
--Δεν σου είπα ότι είναι κοντά στην Παναγία! Γι’ αυτό είδες και το όραμα, και είναι αληθινό για να πιστέψεις
Ο τεχνίτης οικοδόμος Ηλίας Φραγκούλης από την Πάρο, μεταξύ άλλων μας ανέφερε και το εξής γεγονός:Μια φορά με τους μαστόρους και τους εργάτες μου ρίχναμε μπετά και ήλθε ο Γέροντας να μας δει. Εγώ επειδή ήμουν απασχολημένος δεν τον πρόσεξα, και ο Γέροντας προχωρούσε.
Οι εργάτες του λέγουν:
--Γέροντα μη προχωρήτε θα βουλιάξετε, διότι είναι ολόφρεσκο το τσιμέντο. Ο Γέροντας δεν άκουσε και προχώρησε χωρίς να αφήση καθόλου σημάδι. Όλοι μας παγώσαμε, που είδαμε αυτό το παράδοξο φαινόμενο, διότι και γάτα να πατούσε θα άφηνε αποτυπώματα.
ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ...
Γιά νά απαντήσουμε στό ερώτημα άν υπάρχουν δαίμονες, χρήσιμο είναι νά διευκρινήσουμε, τό π ώ ς ή Ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία εννοεί καί οριοθετεί τούς δαίμονες...
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ...
Οί περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, δέν πιστεύουν ότι υπάρχουν δαίμονες, καί μάλιστα ώς προσωπικά όντα. Γελούν καί ειρωνεύονται μάλιστα όταν ακούνε περί διαβόλου, κολάσεως, καί δαιμονίων. Νομίζουν ότι όλα αυτά είναι γεννήματα τής ανθρώπινης φαντασίας, παραμύθια τών ανόητων, καί υπολείμματα δεισιδαιμονίας τών αρχαίων λαών, μιά καί όλοι οί αρχαίοι λαοί πίστευαν στήν ύπαρξη τών δαιμόνων...
ΦΟΒΕΡΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ...
Διηγείται ό π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης στό ομώνυμο βιβλίο πού εκδόθηκε μετά τόν θάνατό του ( 1975 ).
Μυστηριώδη περιστατικά πού συνετάραξαν παλαιότερα το Πανελλήνιο καί πού μόνο μέσα από την Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία εξηγούνται...
Για πρόσωπα κατεχόμενα από ακάθαρτα πνεύματα γίνεται συχνά λόγος και στα Ευαγγέλια. Εμείς όμως θα ασχοληθούμε με σύγχρονες περιπτώσεις. Αυτά τα πρόσωπα συναντώνται εύκολα τις εορτές στα μεγάλα προσκυνήματα. Μάλιστα, στην θ. Λειτουργία όταν περνούν τα Άγια, βγάζουν φοβερές κραυγές που κάνουν το εκκλησίασμα να παγώνη από έκπληξη και τρόμο.
Πρώτη φορά που δοκίμασα τέτοια εντυπωσιακή εμπειρία ήταν προ αρκετών ετών στην Πελοπόννησο, στον νομό Ηλείας. Εκεί σ' ένα μεγάλο προσκύνημα, στην Ι. Μονή Αγίου Αθανασίου (Καρακούζι) την ημέρα της πανηγύρεως, 18 Ιανουαρίου, μία δαιμονισμένη γυναίκα έκανε σημεία και τέρατα.
Την ώρα της θ. Λειτουργίας που προσπαθούσαν να την πάνε να κοινωνήση, χάλασε τον κόσμο με τις φωνές και τις ύβρεις. Μόλις οι Ιερείς πήραν το σταυρό από την Αγία Τράπεζα και την σταύρωσαν φώναξε σπαρακτικά, «μ' έκαψε το αίμα τού Χριστού».
Όταν τελικά κοινώνησε, ηρέμησε πλήρως, και το αγριεμένο της πρόσωπο πήρε αγγελική χάρι.
Πολλούς δαιμονισμένους τους πηγαίνουν στην Κεφαλλονιά, όταν πανηγυρίζη ο Αγιος Γεράσιμος, που έχει ειδικό χάρισμα «κατά δαιμόνων». Μάλιστα όταν το άγιό του λείψανο περνάη δίπλα τους, ωρύονται σαν να τους μαστίγωσαν θεϊκές φλόγες: «Μας έκαψες, Καψάλη»!
«Καψάλη»! Έτσι αποκαλούν τον Άγιο. Και τα προσκυνήματα, «καμίνια»! Αρέσκονται να χρησιμοποιούν παρατσούκλια για τα ιερά πρόσωπα.
Μία δαιμονισμένη από τον Πειραιά, η Αικατερίνη Κράκαρη — πάνε αρκετές δεκαετίες τώρα — με φοβερό δαιμόνιο, όταν την πήγαιναν σε ολονυκτίες σε διαφόρους Ναούς, φώναζε: «Εδώ μέσα, όλοι μούρ - μούρ - μούρ, για τον Ξυλοκαρφωμένο»! Έτσι αποκαλούσε τον Χριστό.
«Εμένα — έλεγε στην Κράκαρη — θα με βγάλη από μέσα σου ο Νυχάς. Κανένας άλλος δεν θα μπορέση». Εννοούσε τον Άγιο Νεκτάριο.
Αυτό εξηγήθηκε όταν στην πρώτη εκταφή ο Άγιος βρέθηκε άφθαρτος, και με τα ν ύ χ ι α του μεγαλωμένα. Πράγματι θεραπεύθηκε από τον Άγιο Νεκτάριο και ως μοναχή Παρθενία πέρασε την υπόλοιπη ζωή της στο Μοναστήρι του στην Αίγινα.
Μία δαιμονισμένη από την Πάτρα, ονόματι Μαρία Καψάλη, μόλις βρεθή σε θεία Λειτουργία, μαίνεται. Πολλές φορές φωνάζει:
«Βρέ ο παπάς στην Αγία Τράπεζα σφάζει τον Χριστό! Βρέ εμείς έναν Εωσφόρο έχουμε και τον τιμούμε, κι’ εσείς ένα Χριστό έχετε και τον σφάζετε»! (Εωσφόρος ονομάζεται ο Σατανάς).
Επίσης, έρχονται στιγμές που κάνει τον βάτραχο. Άλλοτε ομιλεί ξένες γλώσσες. Μία φορά είπε ότι «εμείς οι διάβολοι τρεις φορές τον χρόνο χαιρόμαστε, το καλοκαίρι με τα μπάνια στις θάλασσες, την νύχτα της πρωτοχρονιάς με τις χαρτοπαιξίες και τις απόκριες με τα καρναβάλια».
Τα Κεραμιανά τής Κρήτης...
Καμμιά φορά παρατηρούνται και φαινόμενα ομαδικού δαιμονισμού, όπως π.χ. τα περίφημα «Κ ε ρ α μ ι α ν ά», στην Κρήτη, νότια από τα Χανιά.
Εκεί γύρω στο τέλος τού 18ου αι. Έγινε μία μεγάλη ιεροσυλία στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος, βορειοανατολικά από τα Χανιά. Επακολούθησε αφορισμός — κάτι τέτοιο συνηθιζόταν στην εποχή της Τουρκοκρατίας— και για όσους την διέπραξαν και για όσους γνώριζαν και δεν μαρτυρούσαν.
Το αποτέλεσμα υπήρξε τρομερό. Όλα τα χωριά της περιοχής Κεραμιάς (Παπαδιανά, Λούλος, Πανάγια, Αλετρουβάρι, Κάμπος κλπ. ) μαστίζονταν από την κακία των δαιμόνων.
Γκρίνιες, καυγάδες, διαλύσεις οικογενειών, δυστυχήματα, εκφοβισμοί, θάνατοι. Τα μεσημέρια φοβόνταν οι άνθρωποι να περάσουν από ρεματιές με πλατάνια. Και δαιμονική κατοχή πολλών προσώπων. Κάποια περίοδο υπήρχαν σαρανταδύο δαιμονισμένοι. Γίνονταν απίθανα πράγματα.
Μερικές φορές έπαιρναν οι δαίμονες τους δαιμονισμένους από το κρεββάτι τους τις νύχτες και τους πήγαιναν στις πιο απρόσιτες σπηλιές της Σαμαριάς. Τους ξαναγύριζαν πίσω, ενώ μπορούσε να μείνη στην σπηλιά ένα παπούτσι τους! Για να το βρίσκουν κατόπιν οι δύσπιστοι και να πιστεύουν.
Για μία δαιμονισμένη της περιοχής γράφει ο δάσκαλος Κ. Κωστουράκης:
«Δεν έμεινε σπηλιά μικρή ή μεγάλη, ποτάμι ή λίμνη, απόκοτη γωνιά που να μη την πήγανε. Δεν άφηναν χαράδρα ή ξεροπήγαδο, φαράγγι ή γκρεμνό, τρύπα απύθμενη πάνω στη γη που να μη την ανεβοκατέβαζαν. . . » (ΤΑ ΚΕΡΑΜΙΑΝΑ, σελ. 42).
Άλλοτε τους κρεμούσαν τις νύχτες από γκορτσιές και τους άφηναν εκεί μέχρι τις πρωινές ώρες! Άλλοτε οι δαιμονισμένοι, ενώ τους πήγαιναν στην θ. Λειτουργία, έλεγαν ωραιότατα κρητικά τραγούδια, για να εμποδίζουν τους ιερείς. Έλεγαν και πράγματα που έμοιαζαν με χρησμούς ή αποκαλύψεις. Έτσι βγήκε η φράσις : «αυτό το είπαν οι κήρυκες».
Όλη αυτή η ιστορία έληξε κατά ποσοστό 90% στις 3 Οκτωβρίου 1936 με την άρσι τού αφορισμού — τον «ξαφορεσμό» — που έκανε επί τόπου ο Μητροπολίτης των Χανίων Αγαθάγγελος.
Κάποιος ηλικιωμένος που έτυχε να παρευρίσκεται στην τελετή, θυμάται — και μου το ανέφερε — ότι τα δαιμόνια εκτόξευαν απειλές εναντίον τού Δεσπότη : «Κερατά παπά, δεν θα σ' αφήσουμε να ξαφορέσης»!
Σ' όλη την Κρήτη έχει καταστή παροιμιώδης η φράσις: «οι διάολοι των Κεραμιών». Κι' ένα δίστιχο τους λέει: «Δαίμονες φανερώθηκαν σε πάμπολλα κορμάκια, οκάδες τα ποτίσανε σε όλους τα φαρμάκια».
Και στις Μουρνιές Χανίων πίσω από τον Ναό τού Ταξιάρχου Μιχαήλ, υπάρχει ο τάφος μιας δαιμονισμένης που είχε την πιο μεγάλη δαιμονοκαταληψία. Στην επιγραφή διαβάζουμε:
«ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ ΟΛΓΑ ΚΑΝΤΙΛΙΕΡΑΚΗ ΕΠΙ 16 ΕΤΗ ΑΡΠΑΖΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΟΥΜΕΝΗ ΥΠΟ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΟΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΡΗΜΟΥΣ, ΙΑΘΕΙΣΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΞΑΦΟΡΕΣΜΟΝ ΤΗΣ 3-10-1936 ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΩΣ. . . ΑΝΕΠΑΥΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΤΗΝ 29-4-1969 ΕΙΣ ΗΛΙΚΙΑΝ 59 ΕΤΩΝ»
+++++++++++++++
Πιό κάτω η Αικατερίνα Βασιλάκη, γνωστή και ως «Στεφάναινα» ( από το όνομα του συζύγου της ), η οποία κατείχε έναν άλλο ιστορικό και θαυματουργό Σταυρό, που φυλάσσεται σήμερα στο παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού, στον ομώνυμο λόφο που δεσπόζει της πόλης του Ρεθύμνου.
Ο Σταυρός αυτός εκτινάχθηκε, κατά την παράδοση, από το Αρκάδι με την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης στις 9 Νοεμβρίου 1866.
Κατά καιρούς τον χρησιμοποίησε σε ανατριχιαστικούς εξορκισμούς ( η μαζική περίπτωση των Κεραμιανών είναι η χαρακτηριστικότερη) και κάποια στιγμή τον εμπιστεύτηκε στην Εκκλησία του Ρεθύμνου, οικοδομώντας το 1935 τον ομώνυμο ναΐσκο ( Τίμιος Σταυρός ), όπου και σήμερα φυλάσσεται.
Για την ανέγερση του ναού αυτού, η μεν Στεφάναινα ονειρεύτηκε δύο καβαλάρηδες που την καθοδήγησαν (και, όταν τους ρώτησε ποιοι είναι, απάντησαν “Στο σπίτι σας θα γεννηθούνε δυο παιδιά που θά ’χουνε τα ονόματά μας” –Γιώργης και Δημήτρης), ο δε ιδιοκτήτης του οικοπέδου έλαβε, επίσης σε όνειρο, εντολή να παραχωρήσει το χώρο παρά τις αντιρρήσεις του - αυτά τα διασώζει η προφορική παράδοση της πόλης του Ρεθύμνου, και, σημειωτέον, είναι πράξεις από τις οποίες κανείς δεν ωφελήθηκε οικονομικά.
Η Στεφάναινα βρήκε το σχέδιο του ναού μυστηριωδώς χαραγμένο στη θέση όπου βρίσκεται, σαν απάντηση στην ανησυχία της για το πόσο μεγάλο έπρεπε να τον κάνει. Η ίδια πέθανε το 1956, ενώ η κόρη της Γαλάτεια υπηρετεί ακόμη και σήμερα, υπερήλικας, το προσκύνημα του Τ. Σταυρού. [Σημ: η λαϊκή γερόντισσα Γαλάτεια κοιμήθηκε γύρω στο 2005].
Βλ. σχετικά Κωνσταντίνου Α. Κωστουράκη, Κοινωνικά Θέματα, Ο Εχθρός - Τα Κεραμιανά, Θεσσαλονίκη 19822, σελ. 27-30. Για τη μετέπειτα πορεία του σταυρού της Στεφάναινας βλ. Τμήματος Β1 του 1ου Γυμνασίου Ρεθύμνης (συντον.-επιμ. Κων. Ηλ. Παπαδάκη), Ο Λόφος του Τιμίου Σταυρού της πόλης μας χθες και σήμερα, Ρέθυμνο 1994, και π. Ιω. Πίτερη, Θαύματα του Τιμίου Σταυρού, Ρέθυμνο 1989.
Τό χωριό Μπαμπίνη...
Ομαδικά φαινόμενα δαιμονισμού εμφανίσθηκαν και στις αρχές της δεκαετίας τού 1980 στο Ξηρόμερο της Αιτωλοακαρνανίας, στο χωριό Μπαμπίνη. Ενώ στην Κεραμιά αιτία ήταν η ιεροσυλία, εδώ η βλασφημία.
«Στο χωριό μας βλασφημούν ανηλεώς» ωμολόγησε κάποιος Μπαμπινιώτης. Επίκεντρο των φαινομένων ήταν μία οικογένεια τού χωριού και ειδικότερα ένα μέλος της, ο Στάθης, ψηλόλιγνο αγόρι 13 ετών. Το παιδί είχε καταπιεσθή πολύ και μάλιστα από την γιαγιά του, βρέθηκε σ' ένα ψυχικό ξεχαρβάλωμα, οπότε βρήκε την κατάλληλη περίστασι να το κυριεύση πονηρό πνεύμα και μάλιστα από τα ισχυρά.
Που να τολμήση να πλησίαση κανείς στο σπίτι που έμενε ο Στάθης! Διέτρεχε κίνδυνο η ζωή του. Αλλά και σ' όλο το χωριό ξεχύθηκε το κακό. Οι χωρικοί ξεφώνιζαν: «Χαθήκαμε! Το χωριό μας στοίχειωσε»!
Να ένας θλιβερός κατάλογος από την δαιμονική μάστιγα:
Έδεναν κάπου τα άλογα τους, τα ζώα τους, και παραδόξως τα έβρισκαν λυμένα. Πήγαιναν στην αποθήκη κι’ έβλεπαν ανοιγμένη την κάνουλα τού κρασιού ή τού λαδιού. Φύσαγε σφοδρός άνεμος κι' έπαιρνε στέγες σπιτιών. Ξεσπούσε φοβερή καταιγίδα και κατέστρεφε την καπνοκαλλιέργεια.
Κοιμόνταν, κι' όταν ξυπνούσαν ένοιωθαν επάνω στο κεφάλι τους αλάτι. Όποιος έμπαινε στο σπίτι τού Στάθη μπορούσε να δη μία σαγιονάρα να απογειώνεται ή μία εικόνα να τού έρχεται στο κεφάλι ή να πέφτουν δίπλα του στρογγυλεμένες πέτρες σαν των ποταμών που έδειχναν ότι ξεκόλλησαν από τον τοίχο!
Παρακολουθήστε τώρα ένα απόσπασμα από επιστολή των Μπαμπινιωτών προς τους αρμόδιους της πολιτείας:
«Κοντά στην αφάνταστη δυστυχία μας λόγω της τελευταίας καταιγίδας, προστέθηκε τελευταία και ο τρόμος. Το χωριό μας στοίχειωσε. Παρουσιάζονται φαντάσματα που πετάνε πέτρες και εικονίσματα. Τα έχουμε χαμένα κυριολεκτικά. Δεν ξέρουμε τι να πρωτοπούμε: Για τη φτώχεια μας, για το στοιχειό ή για την πλήρη εγκατάλειψί μας από το Κράτος;. . . Πεντακόσιοι άνθρωποι ζούμε με τον τρόμο. Η καταιγίδα δεν άφησε τίποτε όρθιο. Οι στέγες των σπιτιών έφυγαν ολόκληρες σχεδόν. Ο καπνός, το μόνο μας έσοδο, έχει καταστραφή άπ' τη βροχή. . .
(Και η υπογραφή) Επιτροπή Δυστυχισμένων Κατοίκων Κοινότητος Μπαμπίνης - Ξηρομέρου - Αιτωλοακαρνανίας» (Μεσημβρινή 1. 11. 82).
Με το θέμα αυτό είχε ασχοληθή κατ' επανάληψι και η Ελληνική Τηλεόρασις στην εκπομπή «Ρεπόρτερς».
Τελικά το κακό έληξε όταν ηλικιωμένος Ιερομόναχος* που ασκητεύει σε περιοχή της Αττικής επήγε στην Μπαμπίνη τον Οκτώβριο τού 1983, παραμονή τού Αγίου Δημητρίου, βρήκε τον Στάθη στην αυλή της Εκκλησίας, τον σταύρωσε, τον διάβασε, τού έδωσε τις κατάλληλες νουθεσίες και τον απελευθέρωσε από την δαιμονική κατοχή.
Άξιο υπογραμμίσεως είναι ότι ενώ ο Στάθης είχε γονατίσει, και ο Γέροντας κρατούσε επάνω στο κεφάλι του τον σταυρό, μία ισχυρή δύναμις απειλούσε να τινάξη τον σταυρό μακρυά από τα χέρια τού Ιερομόναχου.
Οι γονείς του, στους οποίους έδωσε ο Γέροντας τις συμβουλές που έπρεπε, δεν ήξεραν πως να τον ευχαριστήσουν, πως να εκφράσουν την απέραντη ευγνωμοσύνη τους. Ήθελαν να τού προσφέρουν πολλά δώρα, όπως λ.χ. εκλεκτό τυρί από το μαντρί τους, αλλά εκείνος το μόνο που δέχθηκε ήταν λίγο χωριάτικο ψω
Δεν πρόκειται για αυταπάτες ή για παραμύθια, αλλά για ολοζώντανες πραγματικότητες για τις οποίες μιλούν έρευνες, δημοσιεύματα, εκπομπές της τηλεοράσεως. Για τα γεγονότα της Κεραμιάς παραπέμπουμε σε ειδική συγγραφή: «ΤΑ ΚΕΡΑΜΙΑΝΑ, υπό Κων. Κωστουράκη, διδασκάλου, β' έκδ. , Χανιά 1977».
Πολλές φορές οι δαιμονισμένοι επάνω στην δαιμονική κρίσι παρουσιάζουν δύο καταπληκτικά φαινόμενα.
Το πρώτο, αποκαλύπτουν αμαρτίες διαφόρων προσώπων, «τους βγάζουν τα άπλυτα».
Και το δεύτερο, ομιλούν ξένες γλώσσες. Μπορεί λ.χ. σ' έναν ξένο από την Σουηδία να μιλήσουν σουηδικά και σ' έναν από την Ολλανδία ολλανδικά!
Κάποιος δαιμονισμένος που πήγε από την Ελλάδα στα Ιεροσόλυμα μιλούσε στους τουρίστες στην γλώσσα τους και τους απεκάλυπτε τα αμαρτήματά τους. Ας σημειωθή ότι μετά την πάροδο της δαιμονικής κρίσεως, ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα από τις ξένες γλώσσες που προηγουμένως μιλούσε.
Αυτά τα ολίγα για τους δαιμονισμένους. Το μήνυμά τους είναι ότι δεν εξαντλείται ο κόσμος στην υλη, στα αισθητά. Υπάρχουν και τα υπεραισθητά, τα άυλα και πνευματικά, αυτά που θέλει να διαγράψει η απιστία ( αλλά τα φαινόμενα τήν διαψεύδουν...)
του μακαριστού + Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη
Σημείωση : Σύμφωνα με πληροφορίες πρόκειται για τον μακαριστό γ.Πορφύριο ο οποίος με προτροπή του π.Δανιήλ Γούβαλη ο οποίος και τον συνόδεψε, πήγαν και εξόρκισαν το δαιμόνιο. Ο π.Δανιήλ αποκρύπτει το όνομα του γέροντός του π.Πορφυρίου προφανώς μετά από εντολή του γέροντος. Το βιβλίο γράφτηκε πριν κοιμηθεί ο π.Πορφύριος.
Από το βιβλίο: «ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ»
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com
π.Φιλόθεος Ζερβάκος:
"εμνήσθην ημερών αρχαίων..."
" … Όταν το 1924 επήγα σε προσκύνηση των Αγίων τόπων, μου συνέβη το εξής γεγονός. Κάποια ημέρα, που ελειτούργησα στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ όπου γεννήθηκε ως νήπιο ο Βασιλεύς όλων, ο συνέχων διακρατών και διακυβερνών τα πάντα, ενώ κατέβαινα μετά την λειτουργία, προς το μετόχι της Μονής του Αγίου Σάββα προς συνάντηση του οικονόμου της Μονής· και από εκεί θα επισκεπτόμεθα την ιστορική Μονή του Αγίου Σάββα.
Βγαίνοντας από την πόλη της Βηθλεέμ είχα ως βοηθό κάποιον μοναχό του Ναού, ο οποίος, αφού με συνώδευσε λίγο, μου έδωσε σχετικές οδηγίες, για να μη παρεκλίνω. Ενώ όμως κατέβαινα κάποιον ομαλό δρόμο, γύρισα πίσω το βλέμμα μου μήπως δω κάποιον και τον πάρω ως συνοδοιπόρο και ασφαλή οδηγό, βλέπω ξαφνικά σε απόσταση 20-30 μέτρων, δύο ωραιότατα και χαριέστατα αρνιά, τα οποία μου εκίνησαν τον θαυμασμό.
Στην αρχή υπέθεσα πως θα έφυγαν από κάποια κοντινή ποίμνη. Παρατήρησα δεξιά αριστερά, για να φωνάξω τον ποιμένα να έλθη να τα παραλάβη, αλλά πουθενά δε φάνηκε ποίμνη. Άρχισα να προχωρώ και εκείνα, τα ευλογημένα, με ακολουθούσαν και εβάδιζαν με τόση ευταξία, ωσάν να ήσαν στρατιώται.
Όσες φορές καθόμουν, κάθονταν και εκείνα, και όσες φορές εβάδιζα, προχωρούσαν και εκείνα.Αυτό συνέβη όχι μια φορά και δύο αλλά πολλές φορές, ώστε άρχισα να απορώ και να θαυμάζω.Αφού απομακρύνθηκα αρκετά από την Βηθλεέμ περιβλέποντας δε δεξιά και αριστερά και ουδένα θεασάμενος, υπέθεσα ότι τα αρνιά θα ήσαν κάποιου από την πόλι της Βηθλεέμ και ανεχώρησαν από την μάνδρα του.
Τότε γύριζα προς τα ωραιότατα και χαριέστατα εκείνα δύο αρνιά, ωσάν να ήσαν λογικά, και τα λέγω:
«Καλή είναι και μου αρέσει η συντροφιά σας και η συνοδεία σας, αλλά μου αρκεί στην συνοδοιπορία μου ο φύλακας της ψυχής μου Άγγελος. Λοιπόν, σας παρακαλώ, να επιστρέψετε εις εκείνον απο τον οποίον αναχωρήσατε»· και τα ευλογημένα εκείνα ωραιότατα αρνιά, τα οποία μου φαίνεται ωσάν να τα βλέπω και τώρα που σας γράφω αυτές τις γραμμές, με εκοίταξαν με γλυκό βλέμμα και χαρωπό πρόσωπο, υποκλίθηκαν, εκτύπησαν τα πόδια τους, γύρισαν πίσω και, ως αστραπή, εξαφανίσθηκαν.
Αυτό με εξέπληξε και αγνοώ που να το αποδώσω. Ίσως να ήσαν άγγελοι οι παρά Θεού εντεταλμένοι στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, ως φύλακες, φρουροί και βοηθοί των πιστών. Ίσως και από εκείνους που εφάνησαν στους ποιμένες την νύκτα κατά την οποία εγεννήθηκε ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτία του κόσμου, ψάλλοντες το «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη…».
Οσες φορές ενθυμηθώ, το γεγονός αυτό, οι οφθαλμοί μου πληρούνται δακρύων και η καρδία μου χαράς και πνευματικής αγαλλιάσεως.
Επίστρεψον και ποίμαινε τα πρόβατά μου…
…Όταν (το 1924) επήγα εις προσκύνηση του Θεοβαδίστου όρους Σινά και ανήλθα εις το όρος Χωρήβ, εισήλθα εις το σπήλαιον του προφήτου Ηλιού και εδεόμην του Κυρίου να ευδοκήση να κατοικήσω εκεί μόνος, μόνω Θεώ· άκουσα φωνής εκ τρίτου να μου λέγη·
" μη μείνεις εδώ, αλλά επίστρεψον προς την πατρίδα και ποίμενε τα πρόβατά μου..."
Φοβούμενος να εναντιωθώ εις το θέλημα του Θεού, άκων και μη βουλόμενος επέστρεψα. Από τότε και η προς την έρημον ορμή και έφεσις κατεστάλη, δεν έσβησε όμως, αλλ’ ανάπτει. Δεν θέλω δε να ποιήσω το ιδικόν μου θέλημα, αλλά το θέλημα του Ουρανίου Πατρός τον Οποίον ικετεύω θερμώς και διηνεκώς να με αξιώση, τον ανάξιον, έστω και εις το γήρας μου δι’ ολίγον διάστημα να απολαύσω της ποθουμένης ησυχίας.
Για την κακουργία των δαιμόνων…
Διότι
δεν του έκανες τα θελήματά του, όπως οι πολλοί, ξεσήκωσε ο μισάνθρωπος
και παγκάκιστος εναντίον σου πόλεμο άγριο για να σε τραυματίσει ο
ανθρωποκτόνος… Αυτός ο οποίος ετόλμησε και μου είπε προ ετών, όταν
εδιάβαζα σε μία κόρη τους εξορκισμούς του Μεγάλου Βασιλείου, την οποία
είχε κάμει κατοικητήριό του. Όταν ανέφερα το όνομα Βεελζεβούλ, εφώναξε δυνατά· "εγώ είμαι ο Βεελζεβούλ ο άρχων των δαιμονίων..."
Όταν ετελείωσα τους εξορκισμούς εκαυχάτο και έλεγε·
"...εγώ είμαι ο άρχων του κόσμου, εγώ εξουσιάζω όλους. Όλοι είναι ιδικοί μου. Όλοι μου υποτάσσονται· βασιλείς, πατριάρχαι, μητροπολίται, παπάδες, καλόγηροι, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι.
-- Ψεύδεσαι του απάντησα, δεν λες την αλήθεια και μου λέγει·
-- Aλλ’ αυτοί είναι πολύ λίγοι, εγώ τους πολλούς έχω. Μένουν εχθροί μου μερικοί κουτοί σαν και σένα. Λίγοι καλόγηροι και μερικοί παπάδες και λίγοι κοσμικοί. Μα που θα μου πάνε, θα τους κυνηγήσω. Έχω να τους κάμω πολλά, εάν δε θελήσουν να με ακολουθήσουν. Τους μισώ. Δεν θέλω να τους βλέπω, όπως και αυτή την κακούργα, (εννοούσε την πάσχουσα), η οποία είχε έρωτα με τον ξυλοκαρφωμένον, εννοώντας τον Χριστό, και δεν έκανε άλλη δουλειά παρά διαρκώς να προσεύχεται, να ψάλλη, να μελετά, να τρέχει εις τα κηρύγματα. Και επειδή με εστεναχώρει, με πλήγωνε και δεν είχα άδεια να τη φονεύσω, εζήτησα άδεια από τον ξυλοκαρφωμένο να μου επιτρέψει να την βασανίσω, και μου έδωκε και θα την βασανίζω δώδεκα έτη. Τότε θα έβγω. Θα της κάμω μαρτύρια.
Όταν δε είπα εις τον διάβολο·
-- γιατί δεν πηγαίνεις να έμβης εις τους βλασφήμους, εις τους φθονερούς, εις τους πόρνους, εις τους μοιχούς, τους μέθυσους αλλά βασανίζεις την κόρη αυτή την σεμνή, την ηθική, την φρόνιμη, τότε εσήκωσε το χέρι της πασχούσης και με εμούντζωσε.
-- Να, μου λέγει, κουτέ, αυτοί είναι φίλοι μου, είναι δικοί μου, ό,τι τους πω να κάνουν, το κάνουν, τους έχω εις το χέρι μου, ενώ αυτή είναι εχθρός μου. Συ τους φίλους σου τους αγαπάς ή τους μισείς;
Σε επιστολή του στο Γέροντα ο ευσεβής χριστιανός Μάρκος Σκουλάτος από την Νάξο, πνευματικό του τέκνο, σημειώνει και τα εξής:
Το 1978 η κόρη μου Κυριακή 23 ετών, έπεσε σε σιδηροδρομικό δυστύχημα….Ήθελα μια παρηγοριά από πνευματικό γιατρό και επήγα στην Πάρο και ευρήκα τον Άγιο Γέροντα Φιλόθεο και του είπα το συμβάν. Έκλαψε μαζί μου. Με συμπόνεσε και κατόπιν μου λέγει:
--Μην κλαις, το παιδί σου είναι κοντά στον Θεό, και μου διηγήθηκε μια παρηγορητική ιστορία.Όταν αργότερα επήγα και τη σύζυγό μου στην Λογγοβάρδα της Πάρου να την παρηγορήσει από το βαρύ πένθος της κόρης μας Κυριακής, αφού εξομολογηθήκαμε, του λέει η σύζυγός μου:
--«πάτερ Φιλόθεε, τα άλλα μου παιδιά, τέσσερα στην ζωή, τα βλέπω, τα έχουμε· το άλλο όμως που πέθανε, πότε θα το ίδω;» Της λέγει ο άγιος Γέροντας:
--«μη λυπήσαι, το έχει κοντά της η Παναγία».
Η σύζυγός μου δεν πίστευε στην αρχή από την λύπη της· έκανε όμως, ως φαίνεται προσευχή ο π. Φιλόθεος, και ω του θαύματος εκεί που καθόταν η γυναίκα μου, σαν να την πήρε ο ύπνος και βλέπει την Παναγία και κρατούσε το παιδί μας από το χέρι. Τρομαγμένοι τότε, λέμε στον άγιο Γέροντα το όραμα· και της λέγει:
--Δεν σου είπα ότι είναι κοντά στην Παναγία! Γι’ αυτό είδες και το όραμα, και είναι αληθινό για να πιστέψεις
Ο τεχνίτης οικοδόμος Ηλίας Φραγκούλης από την Πάρο, μεταξύ άλλων μας ανέφερε και το εξής γεγονός:Μια φορά με τους μαστόρους και τους εργάτες μου ρίχναμε μπετά και ήλθε ο Γέροντας να μας δει. Εγώ επειδή ήμουν απασχολημένος δεν τον πρόσεξα, και ο Γέροντας προχωρούσε.
Οι εργάτες του λέγουν:
--Γέροντα μη προχωρήτε θα βουλιάξετε, διότι είναι ολόφρεσκο το τσιμέντο. Ο Γέροντας δεν άκουσε και προχώρησε χωρίς να αφήση καθόλου σημάδι. Όλοι μας παγώσαμε, που είδαμε αυτό το παράδοξο φαινόμενο, διότι και γάτα να πατούσε θα άφηνε αποτυπώματα.
ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ...
Γιά νά απαντήσουμε στό ερώτημα άν υπάρχουν δαίμονες, χρήσιμο είναι νά διευκρινήσουμε, τό π ώ ς ή Ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία εννοεί καί οριοθετεί τούς δαίμονες...
Σύμφωνα
μέ τήν Αγία Γραφή καί τήν Ιερά Παράδοση, οί δαίμονες είναι οντότητες
καί πλάσματα άϋλα, αόρατα, καί άσαρκα, όπως περίπου ή ψυχή τού ανθρώπου.
Γίνονται αντιληπτά, είτε εκ τών αποτελεσμάτων πού ή παρουσία τους
προκαλεί, είτε εκ τών διαφόρων οντολογικών σχημάτων τά οποία παίρνουν...
Εμφανίζονται γιά διάφορους λόγους, αλλά μόνο καί εφ΄ όσον ό Θεός επιτρέψει...
Είναι
όντα διεστραμμένα, μέ τεράστιο βάθος κακίας, μέ σκέψη, νού, θέληση,
διάκριση πραγμάτων καί καταστάσεων, αλλά καί λογική, έστω καί
διεστραμμένη...
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ...
Οί περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, δέν πιστεύουν ότι υπάρχουν δαίμονες, καί μάλιστα ώς προσωπικά όντα. Γελούν καί ειρωνεύονται μάλιστα όταν ακούνε περί διαβόλου, κολάσεως, καί δαιμονίων. Νομίζουν ότι όλα αυτά είναι γεννήματα τής ανθρώπινης φαντασίας, παραμύθια τών ανόητων, καί υπολείμματα δεισιδαιμονίας τών αρχαίων λαών, μιά καί όλοι οί αρχαίοι λαοί πίστευαν στήν ύπαρξη τών δαιμόνων...
Καί
αντί αυτή ή αρχαία αντίληψη νά τούς βάλλει σέ μία υποψία καί μία σκέψη,
μήπως πηγάζει από μία πρωταρχική ανθρώπινη πρακτική καί γνώση, αντί
τούτου μιλούν γιά παραμύθια καθυστερημένων ανθρώπων, γιά λαϊκούς μύθους,
προσωποποιήσεις τού κακού, καί μυθεύματα γερόντων...
Όμως
στήν Αγία Γραφή, ξεκάθαρα καί πέραν πάσης αμφιβολίας, σκιαγραφούνται
έντονα τά σημεία αυτά σέ όλο τό φοβερό μεγαλείο τους...
Ό
Σατανάς είναι εκείνος, πού δέν δίστασε νά πειράξει ούτε τόν ίδιο τόν
Χριστό πάνω στό Σαραντάριο όρος, ξεγελασμένος από τήν ανθρώπινη μορφή
του όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρεται στήν Καινή Διαθήκη.
" καί προσελθών ό π ε ι ρ ά ζ ω ν είπεν...Καί τότε παραλαμβάνει αυτόν ( τόν Χριστό ) ό διάβολος είς...καί δείκνυσιν αυτώ πάσας τάς βασιλείας τού κόσμου... ( Ματθ. δ΄ 8 )
Προσήλθε, πείραξε, μίλησε, συζήτησε, έδειξε, έφυγε...
Όλα
αυτά όμως είναι γνωρίσματα ενος π ρ ο σ ώ π ο υ , μιά καί τά άψυχα
στερούνται υπόστασης, καί ούτε μιλούν , ούτε πειράζουν...
Στήν
περίπτωση τού δαιμονιζομένου τής περιοχής τών Γεργεσηνών ( Γέργασα:
αρχαία κωμόπολη ), βλέπουμε ένα πρόσωπο φοβερό, περιφερόμενο στά βουνά
καί στίς ερημιές τής περιοχής, αληθινός φόβος καί τρόμος τών κατοίκων
της...
Τόν έδεναν μέ χονδρές αλυσσίδες καί τίς έσπαζε σάν κλωστές, μέ μία " δύναμη " ασφαλώς όχι δική του...
Βλέποντας όμως τόν Χριστό, σ΄ εκείνο τό μονοπάτι τού τρόμου, " έδραμε ( έτρεξε ) καί προσεκύνησεν αυτόν καί κράξας φωνή μεγάλη λέγει: τί εμοί καί σοί ( δηλ. ποιά σχέσις μπορεί νά υπάρχει, μεταξύ εσένα τού Θεού καί εμένα τού διαβόλου... ) Ιησού, υιέ τού Θεού τού Υψίστου; μή μέ βασανίσεις... Καί επηρώτα αυτόν τί όνομά σοι; ( ρωτούσε ό Χριστός ποιό είναι τό όνομα τού δαιμονίου, μιά καί τά πρόσωπα αυτά έχουν καί ονόματα...) καί απεκρίθη ( τό δαιμόνιο μέσω τής φωνής τού ανθρώπου) λεγεών τό όνομά μου, ότι πολλοί εσμέν... καί παρεκάλεσαν αυτόν ( τόν Χριστό ) πάντες οί δαίμονες λέγοντες: πέμψον ημάς (στείλε μας ) είς τούς χοίρους ίνα είς αυτούς εισέλθομεν...( Λουκ. η΄26-36).
Ασφαλώς,
ό δαιμονισμένος άνθρωπος δέν γνώριζε τόν Χριστό. Τόν γνώριζαν όμως οί
κατοικούντες μέσα του δαίμονες, όπως καί σήμερα τόν γνωρίζουν καί
φωνάζουν άγρια στίς Ορθόδοξες Εκκλησίες όταν περνούν τά Άγια...
Από
αυτό καί μόνο τό φαινόμενο, ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος, μπορεί νά
αντιληφθεί ότι ό Χριστός είναι ό μόνος αληθινός Θεός, καί ότι ή Ορθόδοξη
Εκκλησία μπορεί νά προσφέρει σωτηρία στόν άνθρωπο...
ΦΟΒΕΡΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ...
Διηγείται ό π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης στό ομώνυμο βιβλίο πού εκδόθηκε μετά τόν θάνατό του ( 1975 ).
"
Λειτουργούσα σχεδόν κάθε μέρα στούς Ταξιάρχες. Ένα βράδυ κατά τίς 12
μέ 1 , πού έκανα τήν συνηθισμένη μου ακολουθία, ακούω φωνές, τραγούδια,
χορό, κλαρίνα. Έξω είχε χιόνι πολύ, κρύο καί παγωνιά. Βγαίνω έξω καί τί
νά δώ ! Οί σαταναραίοι κάνανε γάμο...Έβαλα τά γέλια καί τούς σταύρωσα
λέγοντας : " Συντριβήτωσαν πάσαι αί ενάντιαι δυνάμεις υπό τήν σημείωσιν
τού Τιμίου Σου Σταυρού, Χριστέ μου " καί έγιναν όλοι άφαντοι...
Άλλοτε
πάλι όταν λειτουργούσα, ακούω έξω θορύβους καί φασαρία. Βγαίνω καί
βλέπω ότι χτίζανε πολυκατοικία. Άλλος είχε μυστρί, άλλος φτυάρι, κλπ
Τούς σταύρωσα καί εξαφανίστηκαν τά πάντα.
Γύριζα
ένα βράδυ 4 ή ώρα στό σπίτι. Βλέπω στόν δρόμο δυό νά μαλώνουνε, Τούς
λέγω: Έ, σείς, τί έχετε νά μοιράσετε καί μαλώνετε; Τούς σταυρώνω καί
ξαφνικά γίνονται άφαντοι...
Μιά
άλλη φορά γύριζα βράδυ στό σπίτι μέ χιόνι. Μού παρουσιάστηκε ό πονηρός
σάν γουρούνι. Διαλύθηκε όμως σάν καπνός, μόλις έκανα τό σημείο τού
Σταυρού...
Ένα
βράδυ καθώς διάβαζα τούς χαιρετισμούς τής Παναγίας μού παρουσιάσθηκε
σάν σκύλος καί προσπαθούσε νά περάσει μέσα από τά πόδια μου... Δέν άφησε
όμως ή Παναγία μας. Ποιός ξέρει άραγε, σέ τί πειρασμούς ήθελε νά μέ
ρίξει !..
Ένα
άλλο βράδυ ξύπνησα κατά τίς 1 ή ώρα καί πήγαινα στούς Ταξιάρχες γιά νά
προσευχηθώ. Καθώς προχωρούσα, βλέπω στόν δρόμο έναν ψηλό μαύρο, μέ κάτι
χερούκλες έτοιμος νά μέ πνίξει. Μέ είχε πιάσει από τόν λαιμό.
Επικαλέσθηκα αμέσως τούς Ταξιάρχες, έκανα τόν Σταυρό μου καί
εξαφανίσθηκε...
Μιά
άλλη φορά, ήταν καλοκαίρι, μέ καλέσανε στό χωριό Κούρσοβο γιά μιά
κηδεία. Όταν γύριζα στό χωριό μου, στόν δρόμο μέ πετροβολούσαν οί
σατανάδες. Θέλανε νά μέ σκοτώσουν. Άρχισα νά λέω τούς χαιρετισμούς τής
Παναγίας καί διαλύθηκαν σάν μαύρος καπνός...
Μιά
μέρα γύριζα από τό χωράφι μου καί περνώντας έξω από τό Εκκλησάκι τού
Αγίου Γεωργίου, βλέπω στόν δρόμο έναν σατανά ξαπλωμένο ! Τόν ρωτάω, τί
κάνεις εσύ εδώ; καί μού λέει " Εγώ κάθομαι εδώ, γιά νά μή αφήσω κανένα
νά κάνει τόν σταυρό του..."
Ένα
απόγευμα περνούσα από τήν πλατεία τού χωριού μου, πηγαίνοντας στό σπίτι
μου. Βλέπω στό καφενείο πολλούς άνδρες, άλλοι πίνανε κρασί, καί άλλοι
χαρτοπαίζανε. Οί σατανάδες ήταν γύρω - γύρω, πάνω στά κεφάλια τους, σέ
έναν μάλιστα ήταν σάν αρκούδα! Αυτοί δέν τούς βλέπανε...
Κάποτε όταν λειτουργούσα τήν νύκτα, μπήκαν μέσα στήν Εκκλησία καί άρχισαν νά αναποδογυρίζουν τίς καρέκλες.
Ό δέ αρχισατανάς μπήκε στό ιερό, έκλεισε τό παραθυράκι, καί μ΄ έπιασε από τόν λαιμό νά μέ πνίξει. Εγώ ζητούσα σέ βοήθεια τούς Αρχαγγέλους, καί μόλις λαλήσανε οί πετεινοί, εξαφανίστηκαν τά πάντα...
Ό δέ αρχισατανάς μπήκε στό ιερό, έκλεισε τό παραθυράκι, καί μ΄ έπιασε από τόν λαιμό νά μέ πνίξει. Εγώ ζητούσα σέ βοήθεια τούς Αρχαγγέλους, καί μόλις λαλήσανε οί πετεινοί, εξαφανίστηκαν τά πάντα...
Μόνο μέ προσευχή καί νηστεία φεύγει τό γένος αυτό. Άν σέ δεί δειλό σέ κάνει ότι θέλει...
Τίς
σκέψεις μας δέν τίς γνωρίζει. Γνωρίζει μόνον όσες σκέψεις μάς βάζει ό
ίδιος στό μυαλό μας, καί όσα ακούει στίς συζητήσεις μας νά λέμε...
Κάποτε
είχα γράψει τίς αμαρτίες μου σ΄ ένα χαρτάκι γιά νά τίς εξομολογηθώ.
Έχασα τό χαρτί μπροστά στά μάτια μου. Τό έψαχνα γιά πολύ καιρό καί
κατάλαβα ότι αυτός μού τό πήρε. Μετά από πολύ καιρό ήλθε καί μού τό
έδειξε.Τό κρατάει ! Δέν τόν φοβάμαι όμως γιατί θυμήθηκα τίς αμαρτίες
μου, τίς εξομολογήθηκα, καί είμαι τακτοποιημένος !...
Ό
σατανάς εναντιώνεται σέ κάθε χριστιανό πού ειλικρινά αγωνίζεται. Δέν
πρέπει όμως νά τόν φοβόμαστε. Καπνός είναι. Δέν έχουν εξουσία στούς
ανθρώπους.
Επιτρέπει ό Θεός τούς πειρασμούς γιά νά δοκιμάζει τήν πίστη τών ανθρώπων. Παίρνουν πάντα τήν άδεια τού Θεού γιά νά πειράξουν τόν άνθρωπο, καί μέχρι προκαθορισμένου σημείου...
Επιτρέπει ό Θεός τούς πειρασμούς γιά νά δοκιμάζει τήν πίστη τών ανθρώπων. Παίρνουν πάντα τήν άδεια τού Θεού γιά νά πειράξουν τόν άνθρωπο, καί μέχρι προκαθορισμένου σημείου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου