Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ.

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ. Ειπεν ό Κύριος την  παραβολήν ταύτην· ανθρώπου τιvos πλουσίου εύφόρησεν  χώρα* και διελογίξετο εν έαυτω λέγων· τι ποιήσω, ότι ουκ έχω που συνάξω τούς καρ­πούς μου; καΐ είπε· τοϋτο ποιήσω· καθελώ μου τάς άποθήκας καΐ μείξονας οίκοδομήσω, και συνάξω έκεϊ πάντα τα γενήματά μου και τα άγαθά μου, καΐ έρώ τη ψυχή μου· ψυχή, έχεις πολλά άγ-θά κείμενα είθε έτη πολλά· άναπαύου, φάγε, πίε, εύφρα νου. είπε δε αύτω ό Θεός άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου άπαιτοϋσιν από σοϋ· άδης ήτοίμασας τίνι εσται; ούτως ό θησαυρίξων έαυτώ, και μη είς Θεόν πλούτων, ταϋτα λέγων έφώνει· ό έχων ώτα άκούειν άκουέτω.       

1. Ή τραγωδία του πλούτου.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν  ότι τά χρήματα μπορούν νά τούς έξασφαλίσουν άνεση και ευτυχία. Στήν πραγματικότητα όμως τά πλούτη άπό μόνα τους δεν αποτελούν εγγύηση γιά ευτυχισμένη ζωή.

Αντίθετα, μάλλον προβλήματα δημιουργούν και απαιτούν πολλή σύνεση και προσοχή στή διαχείρισή τους. Αύτή τήν άλήθεια μας διδάσκει ό Κύριος μέ τήν πολύ εκφραστική Παραβολή του άφρονος πλουσίου του σημερινού Εύαγγελίου.

Ζούσε κάποτε ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος, ιδιοκτήτης μεγάλων εκτάσεων γής πού του άπέδιδαν πολλούς καρπούς. Κάποια χρονιά λοιπόν, πού ή γη παρουσίασε ιδιαίτερα μεγάλη εύφορία, τά κέρδη του πλουσίου πολλαπλασιάστηκαν. 'Άρχισαν τότε νά τόν βασανίζουν οί σκέψεις γιά τό πώς θά διαχειριστεί τά πλούτη πού άπέκτησε. Τί νά κάνω;... άναρωτιόταν, «ποϋ συνάξω τούς καρπούς μου;...». Που θά συγκεντρώσω τούς καρπούς μου; Δεν έχω τόσο χώρο γιά νά τούς άποθηκεύσω. Άφοϋ σκέφθηκε όμως πολύ, τελικά κατέληξε: Αύτό θά κάνω. Θά γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θά κτίσω μεγαλύτερες και πιό εύρύχωρες κι εκεί θά συνάξω όλη τή σοδειά μου και τά άγαθά μου. Έπειτα θά πώ στήν ψυχή μου: Ψυχή, έχεις πολλά άγαθά, πού είναι άποθηκευμένα και σου φτάνουν γιά πολλά χρόνια. Μή σκοτίζεσαι πλέον γιά τίποτε, άλλά «άναπαύου, φάγε, πίε, εύφραίνου»· ζήσε ξένοιαστα και άναπαυτικά· φάε, πιές, γέμισε χαρά και άπόλαυση...

Είναι άλήθεια ότι ό πλούσιος είχε πλέον στήν κατοχή του μεγάλη περιουσία. Μέ τήν τελευταία σοδειά άπέκτησε χρήματα πολλά. Άλλά τί κέρδισε τελικά;... Άγωνία και ταραχή γιά τό πώς θά τά ασφαλίσει και εμπλοκή σέ άναπάντεχη ταλαιπωρία, καθώς ή πλεονεξία του τον οδήγησε στήν απόφαση νά γκρεμίσει τις αποθήκες του και νά κτίσει άλλες μεγαλύτερες. Αύτό τό γκρέμισμα και τό κτίσιμο, όμως, σημαίνει έντατική έργασία, άγωνιώδη μέριμνα και περισσότερο άγχος. Πώς νά απολαύσει τά πλούτη του κάτω άπό τέτοιες συνθήκες;... Πώς νά αισθανθεί τή χαρά και τήν άνάπαυση πού ονειρευόταν, ένώ παρέμενε έγκλωβισμένος στήν πλεονεξία και τόν άτομισμό του;...

Ας έρθουν τώρα αύτοί πού πιστεύουν ότι ό πλούτος κάνει τόν άνθρωπο ευτυχισμένο- ας παρατηρήσουν όχι μόνο τήν ιστορία του άφρονος πλουσίου της Παραβολής, άλλά και τή ζωή αύτών πού, προβάλλονται ώς οί πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου. Και θά διαπιστώσουν μέ θλίψη πόση δυστυχία κρύβεται πίσω άπό τό παραπέτασμα του πλούτου: διχασμένες οικογένειες, δικαστικές περιπέτειες, κληρονομικές διαμάχες, άτελείωτες δολοπλοκίες και φοβερά έγκλήματα. Ποιός θά ήθελε τέτοια ζωή; Τί είναι καλύτερο; Νά έχεις τά άπαραίτητα γιά νά ζήσεις ή νά κυνηγάς όλο και περισσότερα και τελικά νά μή βρίσκεις ποτέ άνάπαυση και ήσυχία; Τί νά τά κάνεις τά πλούτη, όταν δέν μπορείς νά ήρεμήσεις άπό τόν φόβο της κλοπής, τήν άγωνία της χρεωκοπίας, τό άγχος γιά τις επενδύσεις και τήν αύξομείωση τών δεικτών του Χρηματιστηρίου;... Τί νά τά κάνεις τά χρήματα, άφου δέν πρόκειται νά τά πάρεις μαζί σου όταν περάσεις στήν αιωνιότητα; Διότι γιά όλους τούς άνθρώπους θά έρθει αύτή ή ώρα, όπως ήρθε και γιά τόν άσύνετο έκείνο πλούσιο.

2. Ό ουράνιος θησαυρός

Ένώ ό πλούσιος σκεφτόταν τά πλούτη του καί ονειρευόταν νά τά άπολαύσει γιά πολλά χρόνια, άκουσε μέσα του τη φωνή του Θεού νά του λέγει: «άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου άπαιτούσιν άπό σου· ά δέ ήτοίμασας τίνι έσται;»· ανόητε άνθρωπε, νόμισες ότι ή εύτυχία σου έξαρτάται άπό τά πλούτη σου!

Όρίστε λοιπόν, τη νύχτα αύτη, ενώ έσύ φαντάζεσαι διασκεδάσεις και άπολαύ-=σεις, έρχονται οί φοβεροί δαίμονες και άπαιτουν νά πάροϋν τήν ψυχή σου. Σε λίγο δηλαδή θά πεθάνεις. Αύτά λοιπόν πού έτοίμασες και άποταμίευσες, τώρα σέ ποιόν θά άνήκουν;

Και ό Κύριος κατέληξε στό συμπέρασμα: «ούτως ό θησαυρίζων έαυτω, και μή εις Θεόν πλουτών».

Αύτό θά πάθει και τέτοιο τέλος θά έχει και καθένας πού θησαυρίζει γιά τον εαυτό του, γιά νά άπολαμβάνει εγωιστικά αύτός και μόνο τά άγαθά της γης, και δεν άποταμιεύει μέ τά έργα της άγάπης στόν ούρανό θησαυρούς πνευματικούς.

Άφυπνιστικό είναι τό μήνυμα της Παραβολής. Μας άφυπνίζει διότι μας ύπενθυμίζει ότι δέν θά μείνουμε γιά πάντα στή γη. Μάς περιμένει ένας άλλος κόσμος: ή αιωνιότητα!

Έκεί συμφέρει νά έπενδύουμε. Έκεί νά άποταμιεύουμε τούς θησαυρούς μας. Τί νόημα έχει νά κρατάμε τά χρήματα γιά τόν έαυτό μας; Πουθενά δέν είναι άσφαλισμένα, ούτε στά σεντούκια ούτε στίς τράπεζες και τά χρηματιστήρια.

Ή μόνη άσφαλής επένδυση είναι ή ελεημοσύνη.

Ό άνθρωπος πού προσφέρει άπλόχερα τήν ελεημοσύνη, άπολαμβάνει πολλαπλή ωφέλεια: τή χαρά της προσφοράς, τήν εύγνωμοσύνη του πτωχού άδελφού καί, τό κυριότερο, τούς θησαυρούς του ούρανού πού ύπόσχεται ό δωρεοδότης Κύριος νά άποδώσει στούς ελεήμονες πλουσιοπάροχα, κατά τό μέγα και πλούσιο έλεός Του.