Δεν πρόφθασα καλά, καλά να χαρώ όταν η κυρία , πάντοτε ευγενικά είναι η αλήθεια, συνεχίζοντας μου είπε πως η επιθυμία της ήταν να βαπτιστεί το παιδάκι της στην.... θάλασσα! Αρχικά και προς στιγμήν, νομίζοντας πως μάλλον το παιδάκι έχει φθάσει στην εφηβεία και προφανώς για κάποιους λόγους δεν έχει βαπτιστεί ακόμα, της είπα πως δεν χρειάζεται μιας και στην Ενορία, διαθέτουμε βαπτιστήριο ενηλίκων και πως κάλλιστα θα μπορούσε να βαπτιστεί εκεί.
-Δεν καταλάβατε, μου λέει η κυρία. Θέλω στην θάλασσα όπως κάνουν και στα νησιά....
Η αλήθεια είναι, πως πριν γίνει το βαπτιστήριο στην Ενορία, δύο φορές τέλεσα το μυστήριο της Βαπτίσεως στην θάλασσα, δύο ενηλίκων ατόμων και τούτο για να αποφευχθεί στην συνέχεια η ανάγκη της ρίψεως του καθαγιασμένου ύδατος πάλι στην θάλασσα μιας και δεν υπήρχε κάτι άλλο ώστε να τελεσθεί σωστά το Μυστήριο.
Όταν με πληροφόρησε όμως πως το παιδάκι είναι λίγων μηνών, τότε την ρώτησα για ποιο λόγο δεν θα ήθελε η βάπτιση να γίνει στο Ναό, εκείνη μου απάντησε: '' Για πρωτοτυπία, όπως κάνουν στα νησιά...''
Εννοείται πως ευγενικά, της εξήγησα ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί μιας και δεν συντρέχουν λόγοι, αφού και Ναός υπάρχει και κολυμβήθρα μέσα σε αυτόν. Θέλησα λοιπόν να ''γκουγκλάρω'' όπως λένε στην διαδικτυακή γλώσσα οι χρήστες σήμερα, ή επί το ορθότερον να αναζητήσω αποτελέσματα και εικόνες με βάση την φράση: ''βάπτιση στην θάλασσα''. Εκεί κατάλαβα πως έχει εισαχθεί μια νέα μόδα στην Εκκλησία, η οποία θέλει τις βαπτίσεις να γίνονται όχι μέσα στο Ναό, αλλά στην θάλασσα. Κάπου εκεί, βρήκα και την φωτογραφία του ενδεδυμένου ''Αρχιερέως'' ασφαλώς του παλαιού ημερολογίου, γιατί αν ήταν με το νέο θα το είχαμε μάθει προ πολλού, ο οποίος Αποστολικώ τω τρόπω, εισήλθε μαζί με το βαπστισθέν νήπιο στα ύδατα της θαλάσσης, έχοντας πίσω του Ελληνικότατο ''ντεκόρ'' τις χειροποίητες βαρκούλες...
Φαντάζομαι τα χειροκροτήματα των παρισταμένων προς τους δύο, μου μοιράστηκαν δικαίως την δόξαν του γεγονότος! Του μικρού βαπτιζομένου και του μεγάλου βαπτιστού. Όμως, εδώ υπάρχει κάποιο θέμα. Μήπως τελικά αυτή η νέα μόδα, η οποία φαντάζομαι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να γενικευθεί, τελικά έρχεται να πιστοποιήσει πως ο κόσμος, δεν επιθυμεί μυστήρια αλλά τελετές; Και όσο ποιο καλά κάνεις την τελετή, τόσο καλύτερος θα είσαι από τους άλλους, γιατί υπάρχει μέτρο σύγκρισης: '' Αααα! Έκανε μια βάπτιση αυτός ο παπάς, άλλο πράγμα!'' Γιατί ρε παιδιά; Τι διαφορετικά λόγια διάβασε, ρωτάς! Μπορεί τα λόγια να είναι ίδια, σου απαντούν, αλλά έκανε κάτι πράγματα, άλλο πράγμα....
Αυτό είναι το πρόβλημα! Το άλλο πράγμα, το διαφορετικό, το φανταζέ που συνεπαίρνει τα πλήθη, που κάνει ξεχωριστό τον λειτουργό, που κάνει ξεχωριστό και ανεπανάληπτο το βάπτισμα. Και όσες περισσότερες ''εκπλήξεις'' έχει μια βάπτιση τόσο καλύτερη είναι! Αν λοιπόν ένας Ιερεύς, σεβόμενος τον εαυτό του και την Εκκλησία, τελέσει ιεροπρεπώς το μυστήριο, χωρίς περίεργες εκπλήξεις, τότε αυτός, δεν είναι καλός, δεν τα είπε καλά, δεν καταλάβαμε τίποτα! Θυμάμαι, πολιόν κληρικό, μακαριστό τώρα, να φωνάζει στις τρεις καταδύσεις:'' Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού, Γεώργιος, Γιωργάκης, Γιώργαρος! '' και δώστου τα χειροκροτήματα και δώστου δάκρυα συγκινήσεως από τον συνονόματο παππού του παιδιού που μάλλον άκουγε και στα τρία ονόματα... ''θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις'', υποστηρίζει ο Απόστολος Παύλος...
Πόσο επικίνδυνες είναι τελικά οι μόδες μέσα στην Εκκλησία. Όσο ήμουν νεώτερος, δεν το καταλάβαινα αυτό. Μεγαλώνοντας όμως, κατάλαβα πως είναι τελείως λανθασμένη πρακτική, η ευρηματικότητα του καθενός μας στην διάνθιση της λειτουργικής μας παράδοσης. Μετά την θάλασσα τι θα επακολουθήσει; Τι άλλο θα σκεφθούν κάποια φωτισμένα μυαλά, που θα υλοποιήσουν τελικά κάποιοι φωτισμένοι από εμάς; Και τελικά, πως περιμένουμε από τους παραδοσιακά ακολουθούντας την Ορθόδοξη Εκκλησία, να θεωρούνται πιστοί και όχι οπαδοί, μιας και παραμένουν ακατήχητοι και μετά το βάπτισμα, άοσμοι και άχρωμοι μυστηριακά, οι οποίοι θα συνεχίζουν να χρησιμοποιούν την Εκκλησία σαν μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε τις ρίζες μας, όπως κάνουμε το Πάσχα με την μαγειρίτσα και τα κόκκινα αυγά!
Δεν θα ήθελα όμως να φανώ ούτε άδικος ούτε ισσοπεδωτικός! Μεμονομένες καταστάσεις, δεν γίνεται να αποτελούν γενική πρακτική! Φαίνεται όμως πως και εμείς οι παπάδες , άθελα ή ηθελημένα πολλές φορές, ενσαρκώνουμε την λαϊκή ρήση του θυμόσοφου λαού μας που λέει: ''θέλοντας ο βλάχος, μη θέλοντας ο ζωγράφος, βάλανε στον Χριστό κόκκινα τσαρούχια...
Αρχιμανδρίτης π. Θωμάς Ανδρέου (από το προσωπικό του ιστολόγιο) http://ierovima.gr/pages/article.aspx?id=18881
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου