Ανεπάρκεια Πίστης.

Πάντα ο άνθρωπος διακατέχονταν από ανασφάλεια για την επόμενη στιγμή.  Ήθελε και θέλει να την ξέρει και αν δεν είναι η αρεστή του, να την αποφύγει. Ανησυχεί για το αν θα έχει ζωή με ποιότητα και αν τα σχέδιά του θα ευοδωθούν. Όταν μάλιστα δεν φαίνονται ευχάριστα τα όσα έρχονται, αναζητά τρόπους για να αλλάξει την ροή τους, θεμιτούς ή αθέμιτους. Αβέβαιο είναι σίγουρα το μέλλον, έχει όμως και την ομορφιά της έκπληξης και της προσμονής.

 Την ψυχολογία αυτή της κοινωνίας έρχονται να τη «θεραπεύσουν» οι μάντεις. Ο σκοπός τους είναι αναμφισβήτητα πονηρός και τα οικονομικά οφέλη (που πάντα και μόνο αυτά υπάρχουν) είναι τεράστια. Σε κάθε γωνιά την πόλης εμφανίζονται και με κάθε τρόπο διαφημίζονται άτομα με χαρίσματα δήθεν προορατικά και σωστικά. Πίσω από βαρύγδουπους τίτλους και μεγαλόστομες υποσχέσεις κρύβεται η ρηχότητα και το ψεύδος τους.

Η αυριανή αποστολική περικοπή θα μας καταγράψει σκηνικό όπου οι Απόστολοι Παύλος και Σίλας συνάντησαν στον δρόμο γυναίκα με πνεύμα μαντείας. Εν ονόματι του Κυρίου την απάλλαξαν από την δαιμονική αυτή επιρρέπεια. Το θαύμα τούτο όμως είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν οι προστάτες της οικονομικά κέρδη. Οι Απόστολοι κατηγορήθηκαν ως ταραχοποιοί  και φυλακίσθηκαν.
Είναι πασιφανέστατο ότι, η πρακτική των μέντιουμ (και όλων των συναφών επαγγελματιών) είναι ενάντια στο Θείο θέλημα και οφείλουμε -σαν συνειδητοί, υποτίθεται, χριστιανοί- ν’ αποστρεφόμαστε τέτοιες προκλήσεις. Πρέπει ταυτόχρονα να διαφωτίζουμε και άλλους ώστε να μη γίνονται θύματα επιτήδειων που θησαυρίζουν πουλώντας ελπίδες.
Ένα επιπλέον αρνητικό της «εργασίας» τους είναι ότι αρκετές φορές χρησιμοποιούν τον Θεό, την Εκκλησία, τα Μυστήρια, τους Ιερείς για να παράσχουν άλλη υπόσταση στα όσα λένε. Είναι μέσα στη δολιότητα που τους διακατέχει, αφού είναι γνωστό το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού μας και θέλουν με την επίκληση των παραπάνω να προσδώσουν βαρύτητα στην κατ’ ουσία αναποτελεσματική δουλειά τους. Η θεομπαιξία είναι μέγιστη και η  πλάνη ολέθρια. Το ότι βέβαια, βαπτισμένοι χριστιανοί καταφεύγουν (και) εκεί στις δυσκολίες τους είναι ζήτημα πικρό, οδυνηρό και αποκαρδιωτικό.
Όταν και αν πρυτανεύσει η λογική στις περιπτώσεις αυτού του τύπου των ατόμων θα βρεθούμε ενώπιον προβληματισμού. Ταλαιπωρίες, στεναχώριες, ασθένειες όπως όλοι μας, έχουν και αυτοί. Εκείνοι όμως έχουν υποτίθεται το προνόμιο να διαβλέπουν τι θα έρθει, να βρίσκουν το μέλλον και να αποφεύγουν τις κακοτοπιές. Έτσι και θα περνούν την ζωή τους ευχάριστα. Δεν γίνεται όμως αυτό. Άρα, προλέγουν στους άλλους τι θα γίνει, κατευθύνουν τη ζωή τους, τους λυτρώνουν από βάσανα και δεν το καταφέρνουν στην προσωπική τους ζωή;
Η σκέψη μας και η καταφυγή μας σε τέτοια πρόσωπα, όποια και αν είναι η ανάγκη μας, δηλώνει ανεπάρκεια πίστης και ανοικτή συμμαχία με τον σατανά.  Την πρώτη οφείλουμε να την τροφοδοτήσουμε μ’ ότι η Εκκλησία προτρέπει και διδάσκει και τον δεύτερο πρέπει να αποστραφούμε όποτε μας πειράζει με γκρεμούς. Να κατανοήσουμε ότι με πίστη θα λυθούν τα δυσάρεστα και θα στηριχθούμε στα δύσκολα. Πάντως, δεν θα καταποντισθούμε, δε θα χαθούμε, δεν θ΄ αφανισθούμε. Ο Χριστός είναι ο μόνος που θεραπεύει από δαιμόνια,  που ζωντανεύει τη βιωτή μας, που ενθαρρύνει τον αγώνα μας, που ανταμείβει την υπομονή μας. Δεν θα το δούμε  μόνο στο αγιογραφικό ανάγνωσμα αύριο, αλλά θα είναι   η αλλαγή στην πολυτάραχη ζωή μας.
του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου για το dogma.gr
http://www.dogma.gr/dialogos/aneparkeia-pistis/30718/