Αν σήμερα ο άνθρωπος κοίτα στην γη, κοιτά το χώμα, δεν σκέφτεται ότι σε λίγο και ο ίδιος θα γίνει γη ,θα γίνει χώμα όπου άλλοι συνάνθρωποι του θα τον πατούν , χωρίς να νοιάζονται αν αυτό το χώμα λέγεται πατρίδα και είναι αγαπημένη, ποτισμένη με τον ιδρώτα και το αίμα, όχι μόνο αυτών που κοιτούσαν το χώμα αλλά κυρίως αυτών που κοιτούσαν τον ουρανό και μέσα από την προσευχή τους και τους πνευματικούς αγώνες καταλάβαιναν ότι πατρίδα ο άνθρωπος έχει τον ουρανό αφού άνω θρώσκω θα πει κοιτώ πάνω στον ουρανό.....Και αν κοιτώ πάνω , τότε βάζω τον Θεό σύμμαχο μου και τον παρακαλώ και τον ικετεύω και τα κάτω αυτά τα χωμάτινα και ευτελή Εκείνος να τα ορίσει να τα καθορίσει ,να τα χωρίσει όπως Εκείνος θέλει γιατί εγώ του κάνω προσευχή και αυτό μόνο Του ζητώ δηλώνοντας την αδυναμία μου και αναγνωρίζοντας την Παντοδυναμία Του.
Έχει ο Θεός..... όπως θέλει ο Θεός..... δόξα σοι ο Θεός....
Η άλωση γίνεται γιατί ο πονηρός στέκει και όπως ο άνθρωπος στέκει και ελπίζει και ποθεί έτσι και ο πονηρός στέκει και ποθεί να αλώσει, αυτό που ο Χριστός χτίζει.
Θέλει και ποθεί ο πονηρός να κατακτήσει την θέση του ουρανού, να αλώσει τον ουρανό ,να γίνει το φώς σκοτάδι, το άρωμα να γεμίσει βρώμα και δυσωδία από αυτήν που αφήνει πάντοτε εκεί που εμφανίζεται και ελπίζει ότι μπορεί να το κατορθώσει να αλλάξουν οι ρόλοι..... πόσο ανόητος είναι αυτός και οι όμοιοι του.....
Και μιαν άλωση, όπως έλεγε ο γέροντας Πορφύριος , είναι μια καταστροφή, ένας ρημαγμός , όταν ο άνθρωπος γίνεται απάνθρωπος και υπάνθρωπος, όπως σήμερα, στην εποχή μας ,που ό,τι μολυσματικό και παραβατικό σκέφτεται και κάνει ο άνθρωπος.
Και γίνεται ο άνθρωπος αιρετικός, γιατί τον δαίμονα που φέρει μέσα του, του παρέχει όλη την άνεση να χρησιμοποιεί τον άνθρωπο ως κατοικία του και φέρεται και συμπεριφέρεται υποκοσμικά, εγκληματικά, καταστροφικά, αλώνοντας την ψυχή του...
Ήρθε ο Χριστός ,ίνα άρη την αμαρτία του κόσμου, ο κόσμος όμως δεν μπορεί να σηκώσει την αμαρτία κανενός και καθαιρεί τον αμαρτωλό άνθρωπο ,του δίνει μίαν κλωτσιά να πάει πιο κάτω, να χαθεί....
Ο αμαρτωλός άνθρωπος όμως, ο πραγματικά μετανοημένος, έχει σύμμαχο του τον Χριστό γιατί ο Χριστός έχει αναλάβει την αμαρτία του και όπως πάλι έλεγε ο γέροντας Πορφύριος "θα ήθελα το μοναστήρι να είναι το κέντρο που θα καταφεύγουν πονεμένοι και ταλαιπωρημένοι άνθρωποι και θα βρίσκουν παρηγοριά και ενίσχυση και θεραπεία".
Η άλωση, η αίρεση και η καθαίρεση ισχύει και καταγράφεται μόνο στους ανθρώπους μακράν του Θεού, όταν η αγάπη μπει στον πάγο και η θεραπεία δεν είναι το ποθούμενο.
Ο άνθρωπος του Θεού ,όλα μπορεί να τα σηκώσει, όλα μπορεί να τα αντέξει, έχει ανεξάντλητη υπομονή, ακράδαντη πίστη και εμπιστοσύνη στον Χριστό, ταπείνωση εώς εσχάτων και είναι πρόσωπο αμφιλεγόμενο εις ανάσταση και πτώση πολλών.
Ήρθε ο Χριστός ίνα βάλλει μάχαιρα ανάμεσα μας ,να χωρίσει τα πρόβατα από τα ερίφυα και νυν ώρα εστί ίνα η άλωση, η αίρεση και η καθαίρεση πάρουν την πορεία τους προς την κατάργηση τους....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου