Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2019

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης για το Άγιον Όρος, Πού να έβλεπαν οι Άγιοι Πατέρες αυτά που γίνονται σήμερα! Η Παναγία δεν θ’ αφήσει να καταστραφεί το Περιβόλι της ..

Παναγία Πλατυτερα-χωρα του Αχωρητου_Panagia Platytera_ Богоматерь Знамение11 (2)1 1 
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης:
– Έργο του μοναχού είναι να γίνη δοχείο του Αγίου Πνεύματος. Να κάνη την καρδιά του ευαίσθητη σαν το φύλλο του χρυσού των αγιογράφων. Ο μοναχός μελετάει την δυστυχία της κοινωνίας, πονάει η καρδιά του και προσεύχεται συνεχώς καρδιακά για τον κόσμο. Έτσι ελεεί τον κόσμο με την προσευχή. Υπάρχουν μοναχοί που βοηθούν τους ανθρώπους περισσότερο από όσο θα τους βοηθούσε όλος ο κόσμος μαζί. Ένας κοσμικός λ.χ. προσφέρει δύο πορτοκάλλια ή ένα κιλό ρύζι σε κάποιον φτωχό, πολλές φορές μόνο για να τον δούν οι άλλοι, και κατακρίνει μάλιστα, γιατί οι άλλοι δεν έδωσαν. Ο μοναχός όμως βοηθάει με τόννους σιωπηλά με την προσευχή του.

Ο μοναχός δεν είναι φαναράκι, για να τοποθετηθή στην πόλη σε μια άκρη του δρόμου και να φωτίζη τους διαβάτες, να μη σκοντάφτουν. Είναι φάρος απομακρυσμένος, στημένος ψηλά στα βράχια, που με τις αναλαμπές του φωτίζει τα πελάγη και τους ωκεανούς, για να κατευθύνωνται τα καράβια και να φθάνουν στον προορισμό τους, στον Θεό.
Ο μοναχός δεν κάνει κηρύγματα δυνατά να τον ακούσουν οι άλλοι, αλλά κηρύττει σιωπηλά με την ζωή του τον Χριστό και βοηθάει με την προσευχή του. Ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει. Έτσι κηρύττεται το Ευαγγέλιο κατά τον θετικώτερο τρόπο, πράγμα πού διψάει ο κόσμος, ιδίως ο σημερινός.
Ο μοναχός, όταν διαφέρη από τους κοσμικούς, τότε βοηθάει θετικά.
Γιατί αυτό πού βοηθάει τους κοσμικούς πού ταλαιπωρούνται γιά μάταια πράγματα είναι η αγιότητα, η οποία με την απλότητα της τους διδάσκει να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής, για να τους φύγη το πλάκωμα από την καρδιά.
Όποιος αποφεύγει τους ανθρώπους και δεν χασομεράει και δεν αμαρτάνει παράλληλα, αλλά κλείνεται στο κελί του και σκάβει στον εαυτό του, πολύ γρήγορα θα ανοίξη το πνευματικό του μεταλλείο και θα γίνη  πνευματικά πλούσιος και θα μπορή να βοηθάη και άλλους.
Μην κάνης φίλους ούτε με μεγάλα αξιώματα, που η επίσκεψη τους θα είναι σαν σε ζωολογικό κήπο, όταν έχουν κοσμικό πνεύμα, ούτε εξωστρεφείς ανθρώπους και ανήσυχα πνεύματα, που θα περνούν σαν τον λίβα στον πνευματικό σου κήπο.
Εξωτερικός θόρυβος και εσωτερική ησυχία
Αλλοίωσαν την ήρεμη φύση
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης _Преподобный старец Паисий Святогорец_ St.Paisios of the Holy Mountain_82cc04095a6a9ff6 (1)Τα περισσότερα μέσα που χρησιμοποιούν σήμερα οι άνθρωποι για την εξυπηρέτησή τους κάνουν θόρυβο. Αχ, την έχουν παλαβώσει με τους θορύβους την ήρεμη φύση! Την έχουν αλλοιώσει και με όλα τα σύγχρονα μέσα την έχουν καταστρέψει. Παλιά τι γαλήνη υπήρχε! Πώς ο άνθρωπος αλλοιώνεται και αλλοιώνει, χωρίς να το καταλαβαίνη!
Γέροντα, στο Άγιον Όρος υπάρχει τώρα τόπος ήσυχος;
Πού τόπος ήσυχος και εκεί τώρα; αφού ανοίγουν συνέχεια δασικούς δρόμους! Αυτοκίνητα από εδώ, αυτοκίνητα από εκεί! Ακόμη και στα πιο ερημικά και ησυχαστικά μέρη έχουν πάρει αυτοκίνητο. Απορώ τι ζητάνε αυτοί οι άνθρωποι στην έρημο! Ο Μέγας Αρσένιος στην έρημο άκουγε τα καλάμια που σείονταν, όταν φυσούσε γλυκά, και έλεγε: “Τι θόρυβος είναι αυτός; Σεισμός γίνεται;” Πού να έβλεπαν οι Άγιοι Πατέρες αυτά που γίνονται σήμερα!
Ήρθαν μια μέρα στο Καλύβι μοναχοί από ένα Μοναστήρι και μιλούσαν δυνατά. “Πιο σιγά, λέω στον έναν, μας ακούνε πιο πέρα!” Τίποτε αυτός. “Πιο σιγά”, του ξαναλέω. “Ευλόγησον, Γέροντα, μου λέει, συνηθίσαμε να φωνάζουμε στο Μοναστήρι, γιατί έχουμε την γεννήτρια και μιλάμε δυνατά, για να ακούμε”. Ακούς εκεί; Αντί να λένε την ευχή και να μιλούν σιγά, φωνάζουν, γιατί έχουν την γεννήτρια! Και το κακό είναι ότι, όπως μερικά παιδιά αφήνουν την εξάτμιση, για να ακούνε ντούκου-ντούκου…, φθάνει αυτό το πνεύμα τώρα και στον Μοναχισμό. Εκεί πάμε τώρα, το χαίρονται δηλαδή.
Όσο μπορείτε, τα βουητά, τους θορύβους να τα αποφεύγετε… Τι να το κάνω το Μοναστήρι, αν δεν έχη ησυχία; Κοιτάξτε εκεί πέρα, όσο μπορείτε, να τα περιορίσετε αυτά. Ακόμη αυτήν την γλυκειά ησυχία δεν την καταλάβατε. Αν την καταλαβαίνατε, θα μπορούσατε να με καταλάβετε καλύτερα και να καταλάβετε μερικά πράγματα. Αν θα γευόσασταν από τους πνευματικούς καρπούς της ησυχίας, θα υπήρχε ασφαλώς και η καλή ανησυχία και θα επιδιώκατε περισσότερο την αγία ησυχία της πνευματικής ζωής.
***
Πάντως, νομίζω, δεν είναι τόσο ο εξωτερικός θόρυβος που ενοχλεί, όσο η μέριμνα. Την φασαρία, αν θέλη, την ακούει κανείς. Ενώ την μέριμνα δύσκολο να την αποφύγη. Ο νους είναι η βάση.
Η πολλή δουλειά και η πολλή μέριμνα κοσμικοποιούν τον μοναχό και το αισθητήριό του γίνεται κοσμικό. Ζη πια σαν κοσμικός με όλο το άγχος και την κοσμική αγωνία, με λίγα λόγια ένα μέρος της κολάσεως ζη από τούτη την ζωή, με τις συνεχείς μέριμνες, ανησυχίες και συμφορές. 
Πρέπει να αγαπήσουμε την ευλογημένη έρημο και να την σεβασθούμε, εάν θέλουμε να μας βοηθήση και αυτή με την αγία της ερημία και την γλυκειά της ηρεμία, για να ημερέψουμε, να ερημωθούν τα πάθη μας και να πλησιάσουμε στον Θεό. Χρειάζεται προσοχή μην τυχόν και προσαρμόση κανείς την αγία έρημο με τον εμπαθή εαυτό του. Αυτό είναι μεγάλη ασέβεια (σαν να πηγαίνης προσκύνημα στον Άγιο Γολγοθά με μπουζούκια).
Ο κόσμος σήμερα καίγεται και ο Μοναχισμός αποδυναμώνεται, ξεφτάει, χάνει την αξία του. Αν φύγη το πνευματικό από τον Μοναχισμό, δεν μένει τίποτε μετά. 
Παΐσιος ο Αγιορείτης _ св. Паисий Святогорец_ St.Paisios of the Holy Mountain_Овсяников.-Старец-Паисий-Святогорец.-2006 Όπως ο ευλαβής στον κόσμο περιφρονείται, έτσι και ο καλός μοναχός σε λίγο θα περιφρονήται. Γιατί, αλλοίμονο, αν δεν προσέξουμε το κοσμικό πνεύμα, σε λίγο καιρό, αν κάποιος νέος πηγαίνη στο μοναστήρι και θέλη να ζήση σωστά μοναχικά, θα του λένε οι άλλοι: «Τί δουλειά έχεις εσύ εδώ;». Οι άνθρωποι, όταν βλέπουν μοναχούς να μη διαφέρουν από τους κοσμικούς, απογοητεύονται από τον Μοναχισμό. Πολλοί έρχονται και μου λένε πόσο σκανδαλίζονται από μερικά μοναστήρια, και πώς να διορθώνω λογισμούς τώρα;
Μπήκε στον Μοναχισμό πολύ το κοσμικό πνεύμα και δεν σταματάει το κακό… Μπήκε πολλή κοσμική λογική και αυτή η πολλή λογική κατέστρεψε τα πάντα. Και το κακό είναι που δεν το καταλαβαίνουμε.
Σε μερικά μοναστήρια σήμερα έχουν γεμίσει ευκολίες-ευκολίες και κάνουν την ζωή τους δύσκολη. 
(Ο μοναχός) Αν δεν σκέφτεται μοναχικά, όλα απαραίτητα είναι και μετά γίνεται κοσμικός και χειρότερος από κοσμικός. Σαν μοναχοί θα πρέπει να ζήσουμε τουλάχιστον λίγο κατώτερα απ’ ότι στον κόσμο ή τουλάχιστον όπως ζούσαμε στον κόσμο. Όχι να έχω καλύτερα πράγματα από αυτά που είχα στο σπίτι μου. Το Μοναστήρι κανονικά πρέπει να είναι πιο φτωχό από το σπίτι μου. Αυτό βοηθάει εσωτερικά τον μοναχό και βοηθάει και τον κόσμο. Τα έχει κανονίσει έτσι ο Θεός, να μη βρίσκουν ανάπαυση σ’ αυτά τα πράγματα οι άνθρωποι.
Να μη ζητούμε ανέσεις. Την εποχή που έζησε ο Μέγας Αρσένιος δεν υπήρχαν ούτε λουξ ούτε τίποτε άλλο, υπήρχαν επίσημοι φανοί στα ανάκτορα με λάδι πολύ λεπτό. Δεν μπορούσε να φέρη έναν τέτοιο φανό στην έρημο; Αλλά δεν το έκανε. Είχε ένα φιτίλι ή βαμβάκι και λάδι απ’ αυτά τα σπορέλαια, ό,τι είχαν τότε, και αυτό χρησιμοποιούσε.
***
Είναι και μερικοί που λένε: “Πρέπει να παρουσιάσουμε τον πολιτισμό μας”. Ποιόν πολιτισμό να παρουσιάσουμε; τον κοσμικό πολιτισμό; Εμείς κανονικά, σαν μοναχοί, πρέπει να παρουσιάσουμε τον πνευματικό πολιτισμό μας, την πνευματική εξέλιξη. Ο μοναχός δεν πρέπει να έχει σαν σκοπό να παρουσιάση μια εξέλιξη κοσμική. Αυτό είναι βρισιά για τον Μοναχισμό. 
Πόσα πράγματα χάνονται και στον Μοναχισμό, όπως στον κόσμο χάνονται η τιμή, ο σεβασμός, και τα λένε κατεστημένα! γι’ αυτό πονάω και πάω να σκάσω. Μου έρχεται να πάρω τα βουνά.
Αξίζει τώρα να πεθάνη κανείς, να δώση μια ομολογία, να κάνη μια θυσία, μόνο για να μη βρίζονται οι Άγιοι Πατέρες.
Δεν σκεφτόμαστε λίγο τους Οσίους Πατέρες, τους οποίους διαβάζουμε συνέχεια, που ζούσαν και πως ζούσαν; Ο Κύριος είπε: “Αι αλώπεκες φωλεούς έχουσιν, ο δε Υιός του ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλήν κλίνη”. Φοβερό! Και βλέπεις πως προσπαθούσαν να μιμηθούν τον Χριστό μέσα στις σπηλιές! Ένιωθαν την χαρά του Χριστού, γιατί μιμούνταν τον Χριστό σε όλα. Όλο το ενδιαφέρον τους ήταν εκεί. Οι Άγιοι Πατέρες έκαναν την έρημο πνευματική πολιτεία και σήμερα την κάνουμε κοσμική πολιτεία. Η Εκκλησία του Χριστού φεύγει στην έρημο να σωθεί, και εμείς την έρημο την κάνουμε κοσμική πολιτεία, για να σκανδαλισθούν οι άνθρωποι και να μη βοηθηθούν, και μετά να μην έχουν από που να πιασθούν. Αυτόν τον μεγάλο κίνδυνο βλέπω αυτά τα δύσκολα χρόνια που περνούμε. Ενώ πρέπει για έναν λόγο παραπάνω σήμερα να ζούμε πιο μοναχικά, για να έχουμε θεϊκές δυνάμεις, δυστυχώς αλλοιωνόμαστε από το κοσμικό πνεύμα και αποδυναμωνόμαστε. Δηλαδή διώχνουμε το πνεύμα μας, και μένει το πτώμα μας.
***
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης _Преподобный старец Паисий Святогорец_ St.Paisios of the Holy Mountain_Παισιος ο αγιορείΠάντως, αν δεν προσέξουμε, δεν θα σταθή ο Μοναχισμός· θα τιναχθή στον αέρα. Βέβαια το μέλλον ανήκει στον Χριστό και στα χέρια της Καλής Νοικοκυράς, της Παναγίας, η οποία θα πάρη την σκούπα και θα σαρώση και θα νοικοκυρέψη πάλι τα μοναστήρια της. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα θα χαθούν και θα παρουσιασθούμε μπροστά στον Θεό χρεωμένοι, αν δεν ζήσουμε σωστά μοναχικά. Ξεκινήσαμε να γίνουμε καλόγεροι, για την σωτηρία της ψυχής μας και για να βοηθήσουμε την κοινωνία με την προσευχή.
Όταν ο μοναχός αποδυναμώνεται πνευματικά, με τι θα συγκινήση τον κοσμικό; Το οινόπνευμα, αν το αφήσουμε ανοιχτό το μπουκάλι, χάνει όλη την σπιρτάδα. Ούτε τα μικρόβια σκοτώνει ούτε φλόγα μπορεί να βγάλει, αν το ανάψεις. Και αν το βάλεις στο καμινέτο, θα χαλάσει και το φιτίλι. Έτσι και ο μοναχός, αν δεν προσέξη, διώχνει την θεία Χάρη και μετά έχει μόνο το σχήμα. Είναι σαν το οινόπνευμα που έχασε την σπιρτάδα του. Δεν μπορεί να καυτήριάσει τον διάβολο. “Φως μοναχοίς άγγελοι, φως κοσμικοίς μοναχοί”! Ούτε φως είναι μετά. Το κοσμικό φρόνημα ξέρετε πόσο καταστρέφει; Αν φύγει αυτό το πνευματικό από τον Μοναχισμό, δεν μένει τίποτε. Γιατί “αν το άλας μωρανθή” , δεν κάνει ούτε για κοπριά. Ενώ τα σκουπίδια γίνονται κοπριά, το αλάτι δεν γίνεται κοπριά. Αν το βάλεις στο φυτό, θα το κάψει.
Σήμερα είναι μια εποχή που πρέπει να λάμπη ο Μοναχισμός. Σ’ αυτήν την σαπίλα είναι που χρειάζεται το “αλάτι”. Αν τα Μοναστήρια δεν έχουν κοσμικό φρόνημα και έχουν πνευματική κατάσταση, αυτό θα είναι η μεγαλύτερη προσφορά τους στην κοινωνία. Δεν θα χρειάζεται ούτε να μιλούν ούτε να κάνουν τίποτε άλλο, γιατί θα μιλούν με την ζωή τους. Από αυτό έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος…
– Είπατε, Γέροντα, ότι το κοσμικό πνεύμα μπαίνει στον Μοναχισμό και χάνεται η πνευματική αντιμετώπιση. Θα διασωθή το σωστό πνεύμα του Μοναχισμού;
Μια μπόρα είναι, δεν θα αφήσει ο Θεός… Υπάρχουν μοναχοί που ζουν πολύ πνευματικά, αθόρυβα. Υπάρχουν ψυχές σε κάθε Μοναστήρι, σε κάθε Μητρόπολη κ. λπ. Οι μεμονωμένες ψυχές, αυτές είναι που συγκινούν τον Θεό και μας ανέχεται.Παναγια_Γεωργιος_ΑΘΩΣ-Άγιον Ορος_δέηση-Деисус-Гора́ Афо́н_801772138_547864
Άγιος Παΐσιος για το Άγιον Όρος
Έλεγε προφητικά για το Άγιον Όρος :
Θα δείτε, αυτές οι μεγάλες οικοδομές που κτίζουν μερικοί, αργότερα θα ερημώσουν. Και να πληρώνουν κάποιον δεν θα πηγαίνει να καθήση εκεί. Μόνο θα παίρνουν υλικά για να φτιάχνουν άλλα Καλυβάκια”.
Διεπίστωνε: “Σήμερα υπάρχει πολύ υλικό, έρχονται πολλοί νέοι για μοναχοί, αλλά είναι λιγοστό το προζύμι. Δεν είμαστε όπως μας θέλει ο Θεός και οι νέοι που έρχονται δεν βλέπουν παράδειγμα. Λείπει το παράδειγμα.”
Ο Γέροντας πονούσε για το Άγιον Όρος και αγωνίσθηκε να παραμείνη ήσυχο, πνευματικό, αρνησίκοσμο, όχι όμως αφιλόξενο, ανεπηρέαστο από κοσμικές καταστρεπτικές επιδράσεις για να συνεχίση να είναι άγιο και να αναδεικνύη αγίους. Τόνιζε γεμάτος ελπίδα: “Πάλι θα επιστρέψουν στην παράδοση. Θα δείτε πολυτελή αυτοκίνητα να γίνωνται σαν κοτέτσια και νέους μοναχούς να ζουν σε σπηλιές“.
(Από το βιβλίο: ”Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου” του Ιερομονάχου Ισαάκ, Άγιον Όρος, Σελ. 682-683, )
***
Μετά τη μεγάλη φωτιά του καλοκαιριού (Αύγουστος 1990) στο Άγιον Όρος, είχα πάει να δω τον Γέροντα. Ήταν «θυμωμένος» και φώναζε:
«Σκαμπίλι από την Παναγία ήταν! Κάηκε το κοσμικό φρόνημα; Ένα μοναστήρι ζητούσε ενίσχυση. Αυτοί πάλι δεν κατάλαβαν τίποτα πνευματικό. Μια κοσμική εξυπνάδα έχουν! (Θύμωσε). Γίνονται αιτία να βλασφημείται το όνομα του Θεού… 
Αυτοί τόχουν σχέδιο να κάνουν δρόμους, νάρχονται τουρίστες! Θα κουράζωνται οι καλόγεροι απ’ τη φιλοξενία, μετά θα πουν «Να σας κάνουμε κανένα ξενοδοχείο, για να μην κουράζεστε και σεις». «Ναι, θα πουν, σωστά». Μετά θα δώσουν χρήμα για συντήρηση των ναών. Μετά θα πουν «Κοίτα δεν κάνει να καίτε κεριά και λιβάνι, τόσα χρήματα δώσαμε για συντήρηση. Διάλεξε που θές στην περιοχή του μοναστηριού να σας κτίσουμε μια εκκλησία». Μετά θα βάλουν κανένα φύλακα με γένια και ράσα νάχει τη γυναίκα του στην Ουρανούπολη… θα μας κάνουν Μουσείο
ΔΕ ΛΕΩ ότι θα το επιτρέψει αυτό η Παναγία, αλλά αυτό είναι το σχέδιο τους. Και είναι και μερικοί που το θέλουν κιόλας… Καλόγεροι! Ακούς!…
Τον τελευταίο λόγο τον έχει η Παναγία. Αν δε συνέλθουν, θα φάνε κι άλλο χαστούκι».
(Απόσπασμα από το βιβλίο: “Ο πατήρ Παΐσιος μού είπε…”, του Αθανασίου Ρακοβαλή).
***
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης _Преподобный старец Паисий Святогорец_ St.Paisios of the Holy Mountain_απο την Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου , στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής_Ο Θεός να φωτίση περισσότερο εμάς τους μοναχούς, γιατί οι περισσότεροι είμαστε μωρές παρθένες και τα λυχνάρια μας έχουν νερό με λίγο λάδι στο φυτίλι. Οι κοσμικοί περιμένουν από εμάς να τους φωτίσουμε τον δρόμο, για να μη σκοντάφτουν!
Να παρακαλούμε να δίδη ο Θεός μετάνοια στον κόσμο, για να αποφύγουμε την δικαία οργή του Θεού. Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν’ αντιμετωπισθή διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του.
(Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου , “Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Λόγοι Α’” , Κεφ. 6.)
Σταύρος Βαλίδης, πρώην διοικητής Αστυνομικού τμήματος τού Αγίου Όρους: «Μού έλεγε, ότι οι ξένες δυνάμεις στην Ευρώπη με τα τεράστια κεφάλαια πού διαθέτουν, έχουν σαν στόχο να αλλοιώσουν τις αρχές, τις παραδόσεις, και τους θεσμούς του Αγίου Ορους. Το πολύ χρήμα, οι ανέσεις, τα περιουσιακά στοιχεία, η διάνοιξη δρόμων, τα μηχανήματα, και οι ευκολίες, ήτανε θέματα που τον προβλημάτιζαν.»
Ό,τι υπάρχει από παλιά στον Μοναχισμό είναι ζυγισμένο• είναι από πείρα. Το πιο σπουδαίο είναι να κρατάτε αυτά που είναι δοκιμασμένα. Διαφορετικά, φεύγει η παράδοση και μένει η παράβαση. Τι θα πη παράδοση, τι θα πη παράβαση! Πόσο διαφέρει το ένα από το άλλο! Την παράβαση να την κάνουμε παράδοση; Σήμερα μερικά Μοναστήρια κάνουν ό,τι τους βολεύει και το θεωρούν ότι είναι παραδοσιακό, και αντί να είναι παραδοσιακά γίνονται… παραβασιακά. Πως θα έρθη μετά η διάκριση η πνευματική, αν δεν υπάρχη η πνευματική ευαισθησία; Βλέπετε, στον Μοναχισμό χρειάζεται άλλη γραμμή• ούτε η στρατιωτική ούτε η «κινησιακή» ούτε η συνεταιριστική, αλλά η μοναχική, η δοκιμασμένη, η οποία έχει τον χαρακτήρα της πατερικής γραμμής. Μπορεί να λέγεται καμμιά φορά «πατερική» γραμμή και η άλλη η ψευτοθεωρητική μοναχική γραμμή, η οποία όμως δεν έχει καμμιά εσωτερική σχέση με τον Μοναχισμό και τους Πατέρες, αλλά την λένε έτσι, απλώς γιατί διάβασαν τους Πατέρες.
Όταν δε μερικοί μοναχοί είχαν κάνει την τηλεφωνική εγκατάσταση στη Σκήτη είχε ιδει ο γερο Θεοφύλακτος τον Τίμιο Πρόδρομο πολύ λυπημένο.
Είναι να μη λυπηθή ο Τίμιος Πρόδρομος και όλοι οι Αθωνίτες Άγιοι Πατέρες, αφού μερικοί μοναχοί μιμούνται τους κοσμικούς στη εύκολη ζωή και όχι τους Αγίους Πατέρες μας, οι οποίοι αγωνίστηκαν φιλότιμα για τον Χριστό και αγίασαν όχι μόνο αυτοί αλλά αγίασαν και το άγριο βουνό, τον Άθωνα και ονομάσθηκε Άγιον Όρος και σήμερα εμείς καμαρώνουμε ως Αγιορείτες.
(Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ” Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα”)
***
Άγιος Παΐσιος «Δρόμοι και Αυτοκίνητα στο Άγιον Όρος»
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης _Преподобный старец Паисий Святогорец_ St.Paisios of the Holy Mountain_ΠαϊσίουGerontas-Paisios-682 
Κατά το έτος 1977 ήταν σε οξεία φάση το θέμα των αυτοκινήτων στο Άγιον Όρος. Μεταξύ των πατέρων επικρατούσε διαφωνία. Άλλοι υποστήριζαν την παραμονή και την χρήση των αυτοκινήτων, γιατί εξυπηρετούν και οικονομούν δήθεν χρόνο για προσευχή, και άλλοι πίστευαν ότι για το καλό του Αγίου Όρους, για να μη χαθεί η ησυχία και αλλοιωθεί η πνευματική του φυσιογνωμία, πρέπει να σταματήσει η διάνοιξη δρόμων και τα αυτοκίνητα να εξωσθούν από το Όρος.
Ο Γέροντας συμφωνούσε με τους δεύτερους. Πήρε θέση και μιλούσε με παρρησία και σαφήνεια. Έλεγε : «Αν θέλουν τέτοιες ευκολίες, ας πάνε σε κανένα μοναστήρι στον κόσμο και να μην καταστρέφουν το Άγιον Όρος. Είναι μικρότερο κακό να χάσουν αυτοί την παρθενία τους, παρά να καταστρέψουν αυτόν τον παρθένο χώρο.
Θέλουν να κάνουν και δρόμο στην κορυφογραμμή, να διασχίζει όλο το Όρος. Ακούς εκεί! Μα δεν το καταλαβαίνουν; Είναι, ας υποθέσουμε, κατά κάποιο τρόπο σαν να ρίχνουν μια τσεκουριά στην ραχοκοκκαλιά του Άθωνα. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση τι θα γίνει; Πολλοί με τα αυτοκίνητα θα αλωνίζουν όλο το Όρος για τουρισμό και μερικοί θα πουλάνε και αναψυκτικά.
Και θα γίνει το Άγιον Όρος, που το αγίασαν οι άγιοι Πατέρες με τους αγώνες τους, σωστό τρελλοκομείο …;».
Και μετά από μικρή σιωπή πρόσθετε: «Αλλά η Παναγία δεν θ’ αφήσει να καταστραφεί το Περιβόλι της …;»
Αλλά δυστυχώς η κατάσταση δεν άλλαξε, μάλλον χειροτέρευσε. Στο τέλος, όταν πλέον δεν εισακουόταν, έλεγε με θλίψη: «Οι υπεύθυνοι θα δώσουν λόγο στον Θεό. Αρκεί να μη συμφωνεί κανείς μαζί τους και να μη γίνεται αίτιος».
Την τελευταία ημέρα προ της οριστικής εξόδου του από το Άγιον Όρος παραβρέθηκε στην πανήγυρη του Κελλιού οσίου Χριστοδούλου στις 21-10-93, μαζί με γνωστούς του πατέρες.
Στο κέρασμα, από κάποια αφορμή που δόθηκε, έστρεψε την συζήτηση και καταφέρθηκε με ασυνήθιστη δριμύτητα εναντίον των δρόμων και των αυτοκινήτων στον ασκητικό Άθωνα. Σαν να ήθελε τρόπον τινά να αφήσει έντονα τις τελευταίες υποθήκες του και να σφραγίσει το πιστεύω του.
(Από το βιβλίο: ”Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου” του Ιερομονάχου Ισαάκ, Άγιον Όρος, σελ: 244 – 246)
Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
Ο πανταχού παρών… Όλη η πεπτωκυία φύσις προσπίπτει ενώπιόν Σου με μίαν σπαρακτικήν κραυγήν: Κύριε ελέησον! Ο πόνος μας μαζεύει όλον τον ανθρώπινον λόγον εις μίαν προσευχητικήν βοήν: Κύριε ελέησον! Εστραμμένοι προς Σε, ευρίσκομεν όλην μας την ύπαρξιν να πλημμυρίζει απ᾿ αυτόν τον αναστεναγμόν: Κύριε ελέησον! Τα δάκρυα ρέουν και Σου καταθέτουν όλην μας την ψυχήν μέσα εις αυτάς τας δύο λέξεις: Κύριε ελέησον!
Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Αγιον, Τριάς Αγία, δόξα Σοι.
Την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι, Μήτηρ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην Σου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου