Προφήτης Μωυσής ο Θεόπτης – Εορτάζει στις 4 Σεπτεμβρίου
~ Η αποκάλυψη του Θεού που δόθηκε στον Μωυσή ήταν πράγματι μεγάλη.Γνώρισε, αισθάνθηκε με όλη την ύπαρξη του ότι ο ορατός και οι αόρατοι από εμάς κόσμοι, όλο το κοσμικό είναι, όπως και εμείς οι ίδιοι, όλα και όλοι έλαβαν την αρχή τους απο Εκείνον.
Προείδε με το πνεύμα του ότι η ευδοκία που δόθηκε διαμέσου του στον Ισραηλιτικό λαό όφειλε να μεταδοθεί σε όλη την ανθρωπότητα, που σε παραλήρημα χαράς ερχόταν να προσκυνήσει «τον Θεόν του Ισραήλ». Είδε με ενάργεια ότι το Άναρχο Απόλυτο δεν είναι κάποια αφηρημένη πανενότητα, απρόσωπη ή υπερπροσωπική, ούτε προκαθορισμένη κοσμική διαδικασία, αλλά ο Ζων Θεός, ο Υποστατικός. Δεν προσέλαβε όμως αυτή την αποκάλυψη σε όλη την πληρότητα της: «Μωυσής δε εισήλθεν εις τον γνόφον ού ήν ο Θεός» (Έξοδ. 20,21). Η τελευτή του Μωυσή έχει συμβολικό χαρακτήρα.
Αυτός έφθασε ως τα σύνορα της γης της Επαγγελίας, και εκεί, στο όριο αυτό, απεβίωσε, κοιτάζοντας από το ύψος κάποιου αγνώστου σε μας όρους προς τη χώρα, όπου θα διαδραματιζόταν η νέα τύχη του Ισραήλ. Στη συνέχεια, για τον μεγάλο ιστορικό ρόλο, οδήγησε τον εκλεκτό λαό κάποιος Ιησούς, του οποίου το όνομα προαναγγελλε τον ερχομό του αληθινού Ιησού, του Σωτηρος του κόσμου, ο Οποίος θα είχε τη δύναμη να μας εισαγάγει στη Βασιλεία της Επαγγελίας (βλ.Δευτ. 34,4 και 9).
Ο «Αληθινός» φανερώθηκε, αλλά οι άνθρωποι δεν Τον αναγνώρισαν (βλ.Ιωάν. 1,10). Το γεγονός ξεπερνούσε άπειρα την κατανόηση τους. Πρώτος που Τον γνώρισε υπήρξε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, γι’ αυτό και επάξια ονομάστηκε ο μέγιστος «εν γεννητοίς γυναικών», το τέλος του νόμου και των προφητών (Ματθ.11,11). Πράγματι, ο Βαπτιστής αποδείχθηκε φορέας μεγάλου πνεύματος: μέσα στην εξουθενωμένη ανθρώπινη μοφρή αναγνώρισε τον Προαιώνιο (βλ. Ιωάν. 1,27 και 34)!Ο Μωυσής, ως επίγειος άνθρωπος, είχε ανάγκη από ορατά τεκμήρια της δυνάμεως που του δόθηκε άνωθεν. Ωστόσο, όχι χωρίς αμηχανία και φρίκη,διαβάζουμε την Πεντάτευχο και μερικά χωρία από τα ιστορικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης: Όλα γίνονταν στο όνομα του Γιαχβέ, ακόμη και οι γενοκτονίες (βλ. Δευτ. 2,34· 3,6· 20,16) και η εξόντωση των απειθών (βλ. Έξοδ.32,27‐29). Όλοι που αντιστάθηκαν στον Μωυσή τιμωρήθηκαν αυστηρά και συχνά μάλιστα εκτελέστηκαν. Ο λαός, οδηγούμενος από τον Μωυσή, που ήταν άτεγκτος (πρβλ. Εβρ. 12,18‐20), στους πρόποδες του όρους Σινά, «του κεκαυμένου πυρί και γνόφω και σκότω και θυέλλη και σάλπιγγος ήχω και φωνή ρημάτων», έτρεμε από τον φόβο.
Στον Χριστό βλέπουμε το αντίθετο. Ήρθε με άκρα ταπείνωση· ως ο έσχατος φτωχός. Δεν είχε, «πού την κεφαλήν κλίνη» (Ματθ. 8,20). Δεν είχε καμία εξουσία όχι μόνο στο Κράτος, αλλά ακόμη και στη Νομική Εκκλησία, που θεμελιώθηκε πάνω στη Σιναϊτική Αποκάλυψη και που δόθηκε από τον Ίδιο στον Μωυσή (Ιωάν. 5,46). Η γέννηση Του δεν ήταν απειλητική για κανέναν εκτός από τον Ηρώδη. Δεν αντιστέκεται σε αυτούς που Τον απορρίπτουν. Κι εμείς Τον γνωρίσαμε ως Παντοκράτορα, ακριβώς γιατί Εκείνος κένωσε τον Εαυτό Του «μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. 2,7), μέχρι του σημείου να μην αντιστέκεται στη βία και τον φόνο που διαπράχθηκε σε βάρος Του. Και αυτό είναι φυσικό: Ως Δημιουργός, ως αληθινός Δεσπότης όλης της κτίσεως, δεν εκδικήθηκε κανέναν. Ήρθε «σώσαι τον κόσμον» (πρβλ. Λουκ. 9,56· Ιωάν. 3,17 και 12,47), δίνοντας σε μας το πλήρωμα του Μόνου Αληθινού Θεού και Πατρός ημών. Μας αποκάλυψε το Όνομα του Πατρός· μας έδωσε τον λόγο που έλαβε από τον Πατέρα (βλ. Ιωάν. 17,8)· μας φανέρωσε τον Θεό ως Φως, στο Οποίο «σκοτία εν αυτώ ουκ έστιν ουδεμία» (Α’ Ιωάν. 1,5). Δι’ Αυτού μας αποκαλύφθηκε το πιο υπέροχο μυστήριο: Ο Θεός είναι
Προσωπική ύπαρξη, όχι όμως ένα Πρόσωπο, αλλά Τριάδα Προσώπων. Βαπτισθήκαμε «Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Ματθ. 3,11), «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28,19).Στο φως της γνώσεως αυτής, γνωρίζουμε τώρα την οδό προς την αιώνια τελειότητα (βλ. Ματθ. 5,48).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου