Άγιος Σωφρόνιος επίσκοπος Αχταλείας της Ιβηρίας. Όποιος δέχεται το άδικο, δέχεται τον πολυαδικημένο Χριστό στην καρδιά του.

 

 

Τῇ Ζʹ (7ῃ) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, τὰ προεόρτια τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου.
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις  πατρός  ἡµῶν  Σωφρονίου  ἐπισκόπου Ἀχταλείας τῆς ἐν Ἰβηρία (1803) [ἐκ μεταθέσεως τῇ 8η Σεπτεμβρίου]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Σῴζοντος τοῦ βοσκοῦ ἐκ Λυκαονίας Μ. Ασίας (304).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τῆς Ὁσίας Κασσιανῆς τῆς Ποιήτριας (9ο αἰ.). Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Εὐόδου (66) καὶ Ὁνησιφόρου (66) .
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ ὁ ἅγιος µάρτυς Εὐψύχιος ἐκ τῆς Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας ξίφει τελειοῦται ( 130)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τῆς ἁγίας Ρεγγίνας παρθενομάρτυρος ἐν Autun Γαλλίας (286)
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ ὁ ὅσιος Ἀβραάμ ἐκ Συρίας (5ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τῶν ἁγίων Πέτρου δευτέρου ἡγουμένου καὶ Λουκᾶ τρίτου δὲ ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Σωτῆρος, τῆς ἐπιλεγομένης Βαθέος Ῥύακος (975).
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Ἀλεξάνδρου Περεσβιέτ, και Ἀνδρέου Ὀσλιάμπα, μαθητῶν τοῦ Ἁγίου Σεργίου τοῦ Ραντονέζ ἐν τῇ μάχη τοῦ Κουλίκοβο πεσόντων (1380)
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ οἱ ἅγιοι Συμεων (1476) καὶ Ἀμφιλόχιος (1570) τοῦ Πιγκαράτι Ρουμανίας
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Κουλακιώτης, νεομάρτυς ἐν τῇ Ξηροκρήνη Θεσ/νίνης (1774)
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ ὁ ὅσιος Στάρετς Μακάριος τῆς Ὄπτινα Ρωσίας (1860)

Στίχοι· 
Πάσας ἀληθῶς Ἄννα νικᾷς µητέρας, 
Μήτηρ  ἐώς  ἄν  σή  γένηται  θυγάτηρ. 

Στίχοι.
Βεβιωκώς ὁ Σωφρόνιος σωφρόνως,
Ἁγίων ἰσότιµος ἐνδίκως ὤφθη

Άγιος Σωφρόνιος επίσκοπος Αχταλείας της Ιβηρίας

Γεννήθηκε από γονείς ευσεβείς και εναρέτους, το έτος 1738, στο χωριό Λοτσίων περιφέρειας Δεραίνης της επαρχίας Χαλδείας του Πόντου. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και ονομαζόταν Γεώργιος Σερταρίδης, η δε μητέρα του Βαρβάρα. Είχε τέσσερις αδελφές και έναν αδελφό, τον Δημήτριο, που ήταν και αυτός ιερέας. Το πρώτο όνομα του Σωφρονίου ήταν Συμεών. Από νεαρή ηλικία, έτρεφε μεγάλη αγάπη στα θεία και ιδιαίτερα στη μοναχική ζωή.
Νέος ακόμα, πήγε στη Μονή Αγίου Γεωργίου Χουτουρά ως δόκιμος. Μετά τρεις μήνες πήγε στη Μονή Σουμελά και μετά τρία χρόνια στη Μονή Βαζελώνος. Και στις τρεις Μονές, διδάχτηκε τα ιερά γράμματα και σε μεγάλο βαθμό τη μοναχική ζωή. Τότε εκάρη μοναχός με το όνομα Σωφρόνιος και κατόπιν χειροτονήθηκε ιερέας. Μετά επτά χρόνια, ο Ηγούμενος της Μονής Ιγνάτιος, το έτος 1776, τον έστειλε στο μεταλλείο της Αχταλείας στην Ιβηρία (Akhtala -σήμερα ανήκει στην Αρμενία), όπου 500 περίπου μεταλλουργοί , μετά από πρόσκληση του Γεωργιανού βασιλιά Ηρακλή του 2ου (1744-1798)  είχαν εγκατασταθεί εκεί και αποτέλεσαν ένα χωριό με την ονομασία Δαλ βερ (Αλαβερτί), που σημαίνει πολύτιμοι λίθοι.

Εκεί με την αγία του ζωή ο Σωφρόνιος, προσείλκυσε τον σεβασμό των κατοίκων, οι οποίοι με πρωτοβουλία δική τους και  του Γεωργιανού Τοπάρχου Ραμπλή Χαν, τον έκαναν Επίσκοπο Αχταλείας στις 29 Οκτωβρίου 1777, έχοντας έδρα της επισκοπής του την εκεί Ιερά Μονή της Παναγίας (του Γενεσίου της Θεοτόκου). Την επισκοπή του κυβέρνησε μέχρι το 1794, όταν η βαρβαρική φυλή των Λεσγών του Αγά Μοχαμέτ Χαν από το Νταγκεστάν, επιτέθηκε στα μεταλλεία και τα λεηλάτησε, καταστρέφοντας τα πάντα. Σκοτώσαν 700 Έλληνες και συνέλαβαν πολλούς άλλους ανθρακωρύχους.
Εισήλθαν στην Μονή της Παναγίας, την ώρα που ο θείος Σωφρόνιος χοροστατούσε στην Εκκλησία, και κατέσφαξαν τους περισσότερους του εκκλησιάσματος. Ο ιερός Σωφρόνιος κατώρθωσε απαρατήρητος να διαφύγη την προσοχή των Λεσγών όχι όμως και των εξωτερικών φρουρών, κρύφτηκε δε σε ένα εσωτερικό και απόκεντρο δωμάτιο μαζί με άλλους τριάντα• αλλά από το κλάμα βρέφους ανακαλύφθηκαν,  πιάστηκε αιχμάλωτος και αυτός μαζί με τους άλλους. Ο Σωφρόνιος πουλήθηκε σε μια γυναίκα λατινικού δόγματος, η οποία τον ελευθέρωσε και τον έστειλε με ιστιοφόρο στην Τραπεζούντα.  Από εκεί ο Σωφρόνιος υποταχθείς τω θείω θελήματι, επέστρεψε ευχαριστών τω Θεώ στη Μονή Βαζελώνος, όπου έζησε ως ένσαρκος άγγελος ’’ εν ησυχία και πνευματική ασκήσει και ιεραίς μελέταις,’’.
Αγαπήθηκε από τους Πατέρες της Μονής και τους κατοίκους όλης της περιφερείας τόσο πολύ που ερέθισε τον τότε Ηγούμενο Ιερεμία, ο οποίος φθόνησε την απονεμομένη τιμή στον Όσιο, και συνεχώς του δημιουργούσε ταραχές και σκάνδαλα.
Λόγω του φθόνου του Ηγουμένου Ιερεμία ο θείος Σωφρόνιος και θέλοντας να τηρήση τον εαυτό του εν ειρήνη, αναγκάσθηκε να αναχωρήσει περίλυπος και βαρυαλγής και δακρυσμένος από την ιερά του Μονή, την οποία τόσο αγάπησε, στην ιδιαίτερη πατρίδα του.
Λέγεται δε ότι, όταν αναχωρούσε για το χωριό του, και φθάνοντας προς την κορυφή «Καρά-καπάν», κάθησε κοντά στην εκεί κρυστάλλινη πηγή, κι έριχνε αποχαιρετιστήρια βλέμματα σε όλα τα τριγύρω χωρία, κλαίγωντας για τον αποχωρισμό τους. Μετά προχωρώντας λίγο, και κρυβόμενος από τους συνοδίτες του, προσευχήθηκε ικετεύοντας τον Κύριο, όπως στους μεν άλλους καταπέμψη πλούσια τα ελέη αυτού, από δε του Ηγουμένου Ιερεμίου ζητήση λόγο για την πολιτεία του.
Μόλις αναχώρησε ο Άγιος Σωφρόνιος κατέλαβε νευρική συνοχή τον Ιερεμία, η οποία και αποδόθηκε στην με εκβιασμό άδικη απομάκρυνση του, και αμέσως έστειλαν ταχυδρόμους για να τον προφθάσουν και παρακαλέσουν να επανέλθη στην Μονή. Οι απεσταλμένοι συνάντησαν τον Όσιο, ενώ ήδη είχε φτάσει στο χωριό Λοτσίον, και του ανεκοίνωσαν τον σκοπόν της αποστολής τους, αλλ’ αυτός αρνήθηκε να επανέλθη, φοβούμενος μήπως επαναληφθούν και πάλιν τα σκάνδαλα του Ιερεμίου, και βλαφτούν οι ασθενεστέροι.
Επί τρία χρόνια καταβασανίσθηκε ο Ιερεμίας από εκείνη την ασθενεία όπου κατέληξε σε εγκεφαλική παραλυσία, και κοιμήθηκε κατά το έτος αωε΄ (1805). Μετά δε από δέκα έτη ανοίξαντες τον τάφο για να μετακομίσουν τα οστά του στο οστεοφυλάκιο της Μονής κατά την τάξη, βρήκαν το σώμα άλυτο και τυμπανιαίο, προς μεγίστη έκπληξη όλων. Τότε απευθύνθηκαν  στην Μεγάλη Εκκλησία, όπου έδωσε εντολή στον Μητροπολίτη Τραπεζούντος Παρθένιο να ανέλθη στην Μονή και να τελέση τα διατεταγμένα, διότι ο θείος Σωφρόνιος είχεν εν τω μεταξύ απέλθει στην αιώνια Ζωή. Έκαναν τριήμερη αγρυπνία και μετά την απόλυση της Εκκλησίας πήγαν στον τάφο του Ιερεμίου, τον άνοιξαν εκ νέου, και εκεί μετά την ακολουθία έκλιναν τα γόνατα και ο επίσκοπος ανέγνωσε κλαίγοντας την Πατριαρχική συγχωρητήρια επιστολή, μετά το τέλος της οποίας το πρώην αδιάλυτο και τυμπανιαίο σώμα μετεβλήθηκε σε χώμα, και έμειναν μόνο τα οστά, τα οποία και μετέφεραν αυθημερόν στο οστεοφυλάκιο.
Ο δε θείος Σωφρόνιος, ζήσας οσίως εκοιμήθη και προσετέθη στην χορεία των απ’ αιώνος Αγίων, των οποίων μιμητής εχρημάτισε, βαδίσας επί τα ίχνη αυτών.

Η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του έγινε το 1824 ως εξής: Η σύζυγος του ανεψιού αυτού Ιερέως Χαραλάμπους, προσβλήθηκε απ’ ανίατο ασθένεια, κι έμεινε κατάκοιτη κλινήρης επί πολλά χρονια. Μια νύκτα βλέπει κατ’ όναρ έναν άνδρα με λευκά και λαμπρά ιμάτια ενδεδυμένο και την προέτρεπε να λάβη τα ιερά λείψανα του Σωφρονίου από τον τάφο, να προσκαλέση τρεις Ιερείς, και να τελέσουν δι’ αυτών αγιασμό προς θεραπεία της. Την οπτασία αυτή την διηγήθηκε στον σύζυγό της, ο οποίος παίρνοντας και δύο άλλους Ιερείς, έκανε την ανακομιδή των ιερών λειψάνων του θείου Σωφρονίου την 20ην Δεκεμβρίου του έτους 1824, με τον αγιασμό των οποίων χρισθείσα η σύζυγος αυτού έγινε τελείως υγιής, σαν να μην είχε ασθενήσει ποτέ
Τα ιερά και πλήρη ευωδίας και χάριτος λείψανα ο π. Χαράλαμπος τα έδειξε στον τότε Μητροπολίτη Χαλδείας Σίλβεστρο, αλλ’ εκείνος τον επέπληξε και του είπε να τα θάψη ξανά.
Αλλά κατά την νύκτα της 8ης Σεπτεμβρίου κατά το μεσονύκτιον φάνηκε επί του τάφου του Αγίου Σωφρονίου άπλετο φως και πολύ θαυμαστό ανερχόμενο στον ουρανό. Όσοι δε το είδαν, και μάλιστα οι ασθενείς, έτρεχαν μετά σπουδής και πλησιάζοντάς το θεραπεύθηκαν από των ασθενειών τους.
Την δε 11η Ιανουαρίου ευρισκόμενος στην Μονή Σουμελά ο Μητροπολίτης Σίλβεστρος ασθένησε και έγινε υγιής επικαλεσθείς τον Άγιο, όπου επισήμως πλέον εκήρυξε τα λείψανα εκείνα ιερά, τον δε Σωφρόνιο Άγιο, εορταζόμενο έκτοτε τη 8η Σεπτεμβρίου.
Οι συγγενείς του Αγίου  έδωσαν στη Μονή Βαζελώνος την Τιμία Κάρα και την δεξιά χείρα, τα δε υπόλοιπα τα κράτησαν, φυλάσονταν δε από τον Ιερέα Λάζαρο, καταγόμενο από την ιδία οικογένεια. Οι απόγονοι του ιερέα Γεωργίου Σερταρίδη εγκαταστάθηκαν στην Καβάλα. 

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Θυμήθηκα μετά τον Ψαλμό που λέει: “Είδον τον ασεβή υπερυψούμενον και επαιρόμενον ως τας κέδρους του Λιβάνου. Και παρήλθον και ιδού ουκ ην και εζήτησα αυτόν και ουχ ευρέθη ο τόπος αυτού”. Χειρότερο πράγμα από την αδικία δεν υπάρχει. Οτιδήποτε κάνετε, κοιτάξτε νάχετε την ευλογία του Θεού.

Ο άνθρωπος, όταν είναι δίκαιος, έχει τον Θεό με το μέρος του, και όταν έχη και λίγη παρρησία στον Θεό, τότε θαύματα γίνονται. Όταν κανείς βαδίζη με το Ευαγγέλιο, δικαιούται την θεία βοήθεια. Βαδίζει με τον Χριστό. Πώς να το κάνουμε; την δικαιούται. Όλη η βάση εκεί είναι. Από ‘κει και πέρα να μη φοβάται τίποτε. Αυτό που έχει σημασία είναι να αναπαύεται ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι στην κάθε ενέργειά μας, και τότε θα έχουμε την ευλογία του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων μας, και το Άγιο Πνεύμα θα επαναπαύεται σ’ εμάς. Η τιμιότης του ανθρώπου είναι το ανώτερο Τιμιόξυλο. Αν ένας δεν είναι τίμιος και έχη Τιμιόξυλο, είναι σαν να μην έχη τίποτε. Ένας και Τιμιόξυλο να μην έχη, αν είναι τίμιος, δέχεται την θεία βοήθεια. Και αν έχη και Τιμιόξυλο, τότε!…

Έχω δει ψυχές που αδικήθηκαν, αλλά υπέμειναν την αδικία με καλούς λογισμούς και τους έλουσε η Χάρις σ’ αυτήν την ζωή.

«Για τα ορφανά, για τους αρρώστους, για τους γέρους, για όλα υπάρχουν ιδρύματα. Για το καημένο το άδικο, δεν έγινε κανένα  ίδρυμα. Καθένας το παίρνει και το πετά στην πλάτη του άλλου, γιατί το βλέπουν βαρύ και άσχημο. Και όμως είναι τόσο γλυκό το άδικο, όσο τίποτε άλλο! Οι ωραιότερες στιγμές που έζησα ήταν της αδικίας. Όποιος δέχεται το άδικο, δέχεται τον αδικημένο Χριστό στην καρδιά του. Οι καυγάδες γίνονται, γιατί ο καθένας παίρνει περισσότερο δίκαιο απ’ όσο δικαιούται. Μόνο αν βρεθεί κανείς με πολύ αγάπη, μαζεύει το άδικο, σηκώνοντας τον Σταυρό για μας»… Γι’ αυτό οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού. Γιατί ως αδικημένοι έχουν στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό και αγάλλονται στην εξορία και στην φυλακή σαν να βρίσκονται στον Παράδεισο, διότι, όπου Χριστός εκεί Παράδεισος.

– Γέροντα, όταν κάποιος βγάλη ένα λανθασμένο συμπέρασμα για μια ενέργειά μου, χρειάζεται να εξηγήσω πώς κινήθηκα;
– Αν έχης πνευματική δύναμη , δηλαδή ταπείνωση, να δεχτής ότι έφταιξες και να μη μιλήσης. Άφησε να σε δικαιώση ο Θεός. Αν δεν μιλήσης εσύ, θα μιλήση μετά ο Θεός. Βλέπεις ο Ιωσήφ, όταν τα αδέλφια του τον πούλησαν, δεν είπε: « Είμαι αδελφός τους . δεν είμαι δούλος. Ο πατέρας μου με αγαπούσε πιο πολύ από όλα τα παιδιά του » . Δεν μίλησε, και μετά μίλησε ο Θεός και τον έκανε βασιλιά. Το νομίζεις, δεν πληροφορεί ο Θεός; Και αν ο Θεός για το συμφέρον σου δείξη την αλήθεια, καλά. Αν όμως δεν την δείξη, πάλι για το συμφέρον σου θα είναι. Όποτε σε αδικεί κάποιος , να σκέφτεσαι ότι δεν σε αδικεί από κακία, αλλά επειδή έτσι είδε τα πράγματα. Ύστερα, αν δεν έχη κακία, ο Θεός θα τον πληροφορήση, θα καταλάβη ότι αδίκησε και θα μετανοήση. Μόνον όταν υπάρχει κακία δεν πληροφορεί ο Θεός, γιατί η συχνότητα στην οποία εργάζεται ο Θεός είναι ταπείνωση- αγάπη.

Όταν συκοφαντηθούμε ή αδικηθούμε είτε από επιπόλαιους είτε από πονηρούς, που έχουν κακότητα και διαστρέφουν και την αλήθεια, εάν μπορούμε, καλά είναι να μη θέλουμε να δικαιωθούμε από τους ανθρώπους, όταν η αδικία αφορά μόνον το άτομό μας. Ούτε και να πούμε: «να το βρουν από τον Θεό», γιατί και αυτό είναι κατάρα. Καλά είναι να τους συγχωρέσουμε με όλη την καρδιά μας και να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας δυναμώσει, να μπορέσουμε να σηκώσουμε το βάρος της συκοφαντίας και να συνεχίζουμε την πνευματική ζωή (στην αφάνεια, όσο μπορούμε), και ας συνεχίζουν οι άνθρωποι που έχουν ως τυπικό να κρίνουν και να κατακρίνουν, διότι συνέχεια με τον τρόπο τους αυτό μας ετοιμάζουν χρυσά στεφάνια για την αληθινή ζωή.

“Eκείνος που βοηθά τον πλησίον του, λαμβάνει βοήθεια από τον Θεό. Εκείνος που κατηγορεί τον συνάνθρωπό του με φθόνο, έχει κατήγορό του τον Θεό”

– Μπορεί, Γέροντα, να βρεθεί κανείς με φορτίο μεγαλύτερο από αυτό πού μπορεί να σηκώσει;
–Ο Θεός δεν επιτρέπει φορτίο πάνω από τις δυνάμεις μας. Οι αδιάκριτοι άνθρωποι φορτώνουν βαρύ φορτίο στους άλλους. Πολλές φορές ο Καλός Θεός αφήνει τους καλούς ανθρώπους στα χέρια των κακών, για να μαζέψουν μισθό ουράνιο…
Στην  πνευματική  ζωή  είναι  ανάποδα  τα  πράγματα.  Άμα κρατάς  εσύ  το  άσχημο,  τότε νιώθεις όμορφα. Άμα το δίνης στον άλλον, τότε νιώθεις άσχημα. Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικημένο Χριστό στην καρδιά σου. Τότε ο Χριστός  μένει  με  το  ενοικιοστάσιο μέσα  σου  και  σε  γεμίζει  με  ειρήνη  και  αγαλλίαση.

***

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Όποιος ενεργεί έτσι, ώστε να υποτιμηθούν οι δίκαιοι άνθρωποι, εν τέλει υποτιμά τον ίδιο του τον εαυτό και ανυψώνει τον δίκαιο άνθρωπο.
Όποιος βάζει την πέτρα στο δρόμο του δίκαιου ανθρώπου, ο ίδιος σκοντάφτει σ’ αυτήν και αναγκάζει τον δίκαιο άνθρωπο να ανεβεί την ανηφόρα απ’ όπου διακρίνεται πιο ξεκάθαρα ο δίκαιος δρόμος.

Όποιος φυσά, για να σβήσει την φλόγα του δίκαιου ανθρώπου, εν τέλει την δυναμώνει περισσότερο και σβήνει την δική του φλόγα.
Στην τρικυμιώδη θάλασσα του κόσμου ο Θεός είναι ο βράχος πάνω στον οποίο ο δίκαιος άνθρωπος σώζεται ενώ ο άθεος τσακίζει το πλοίο του.

Στην τρικυμιώδη θάλασσα της ζωής ο δίκαιος είναι πέτρα πάνω στην οποία σκοντάφτει ο αμαρτωλός άνθρωπος. Ο αμαρτωλός άνθρωπος, πού επιθυμεί να σπάσει βίαια αυτή την πέτρα, πέφτει τελικά στην τρύπα πού κάλυπτε η πέτρα.
Όποιος πετάει σκόνη ενάντια στον αέρα τυφλώνεται. Όποιος πετάει πολλές πέτρες στην λίμνη βυθίζεται κάποια στιγμή ο ίδιος.

Πολλές φορές, μοιάζει σαν να επιτρέπει ο Θεός η δικαιοσύνη να είναι άοπλη και απροστάτευτη σ’ αυτό τον κόσμο. Αυτό όμως το κάνει για να δείξει την δύναμή Του, γιατί το νήμα της δικαιοσύνης είναι πιο δυνατό από το σκοινί της αδικίας. Ο τύραννος ορμάει να κόψει το νήμα της δικαιοσύνης αλλά εν τέλει μπερδεύεται σ’ αυτό και σκοτώνεται.

Ο σατανάς θέλησε να καταστρέψει τον δίκαιο Ιώβ αλλά εν τέλει τον ανύψωσε στον ουρανό. Την στιγμή πού ο Ιώβ φαινόταν αδύναμος, νίκησε τον σατανά. Ο σατανάς θέλησε να καταστρέψει τον βασιλιά Ηρώδη και το πέτυχε, γιατί ο Ηρώδης δεν του πρόβαλλε καμία αντίσταση. Και τη στιγμή πού ο Ηρώδης φαινόταν πανίσχυρος, καταστράφηκε.

Πολλές φορές, όλα όσα προέρχονται από τον Θεό, σ’ αυτή τη ζωή, φαίνονται αδύναμα, αλλά εν τέλει είναι πιο δυνατά και από τα αστέρια και τούς τεράστιους ωκεανούς.

Προσέξτε και διδαχθείτε από τις παρακάτω περιπτώσεις πού ήταν μία ενάντια στην άλλη και προσέξτε, το δίδαγμα πού δίνουν: ο Μωυσής και ο Φαραώ, ο Δαβίδ και ο Γολιάθ, ο Ιώβ και ο σατανάς, η Ιερουσαλήμ και η Βαβυλώνα, ο Δανιήλ και ο Δαρείος, οι Απόστολοι και η Ρώμη. Αν μπορείτε να κατανοήσετε τα διδάγματα πού έδωσε ο Θεός με αυτά τα ξεκάθαρα παραδείγματα θα αναφωνήσετε από χαρά μαζί με τον θείο Δαβίδ: Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις ημείς δέ εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα. (Ψαλμοί 19, 8).

Τότε θα κατανοήσετε, με τη λογική σας και με την καρδιά σας και θα ασπαστείτε τα παρακάτω λόγια του αποστόλου Παύλου: Αλλά αυτούς πού ο κόσμος τους θεωρεί μωρούς, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους σοφούς, κι αυτούς πού ο κόσμος τους θεωρεί ανίσχυρους, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους κατά κόσμο ισχυρούς. Κι αυτούς που, ο κόσμος τους θεωρεί παρακατιανούς και περιφρονημένους εκείνους διάλεξε ο Θεός, και τα μηδενικά, για να καταργήσει όσους θαρρούν πώς είναι κάτι (Α’ Κορ. 1, 27).

...Πόσο δηλητηριασμένοι είναι οι άνθρωποι από την κακία! Ενώ ο Θεός ψάχνει να βρει έστω και μία μικρή καλή πράξη στον πιο αμαρτωλό άνθρωπο για να τον σώσει, οι άνθρωποι ψάχνουν στον πιο Δίκαιο έστω και μία αμαρτία για να τον σκοτώσουν!

Μετετέθει το λείψανο του Αββά Δουλά αφού υπόμεινε με ταπείνωση και μακροθυμία τον φθόνο των αδελφών του… οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού, γιατί έχουν στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό… Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/14/46177/

Ἀπολυτίκιον προεόρτιον.
Ἦχος δ´. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.

Ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί, καὶ ἐξ ὀσφύος τοῦ Δαυΐδ, ἡ θεόπαις Μαριάμ, τίκτεται σήμερον ἡμῖν· διὸ καὶ χαίρει ἡ σύμπασα καὶ καινουργεῖται, συγχαίρει τε ὁμοῦ, ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, Αἰνέσατε αὐτὴν αἱ πατριαὶ τῶν ἐθνῶν, Ἰωακεὶμ εὐφραίνεται, καὶ Ἄννα πανηγυρίζει κραυγάζουσα· Ἡ στεῖρα τίκτει, τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφόν τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Σωφρονίου ἐπισκόπου Ἀχταλείας τῆς ἐν Ἰβηρία
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήµου πολίτης.

Τῶν Ὁσίων πατέρων, τόν ὁµόζηλον ἅπαντες, καί Ἱεραρχῶν θεοφόρων, ἐν τοῖς τρόποις τόν µέτοχον, Σωφρόνιον ἐνθέως ἀδελφοί, ὑµνήσωµεν ᾠδαῖς πνευµατικαῖς· νοσηµάτων γάρ λυτροῦται φθοροποιῶν τούς πρός αὐτόν κραυγάζοντας· δόξα τῷ εὐδοκήσαντι ἐν σοί· δόξα τῷ σέ ἀφθαρτώσαντι· δόξα τῷ χορηγοῦντι διά σοῦ, πᾶσι τήν ἴασιν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Κασσιανῆς τῆς Ὑμνογράφου
Ἦχος πλ. αʹ. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Βασιλέως γηΐνου τὸν πόθον ἔρωτος, ὑπεριδοῦσαν ἐμφρόνως, Κασσιανὴν εὐκλεῆ, δι’ ἀγάπην τοῦ Παντάνακτος ὑμνήσωμεν, ὡς ἀρετῆς ὑπογραμμόν, καὶ ποιήτριαν σεπτήν, ᾀσμάτων ἀναβοῶντες· τῆς Βασιλείας εὐχαῖς σου, Θεοῦ ἡμᾶς μετόχους ποίησον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Σῴζοντος
Ἦχος δʹ. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁ Μάρτυς σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν· ἔθραυσε καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση, αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Στιχηρά. Προεόρτια. 
Ἦχος αʹ. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Τῆς παγκοσμίου τῷ κόσμῳ, χαρᾶς ἀνέτειλαν, αἱ νοηταὶ ἀκτῖνες, προμηνύουσαι πᾶσι, τὸν ἥλιον τῆς δόξης, Χριστὸν τὸν Θεόν, ἐν τῇ γεννήσει σου Ἄχραντε· σὺ γάρ μεσῖτις ἐδείχθης τῆς ἀληθοῦς, εὐφροσύνης τε καὶ χάριτος.

Ἦχος πλ. α´. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαίροις ὁ στρατιώτης Χριστοῦ, ὁ παρατάξεις τῶν ἐχθρῶν τροπωσάµενος, πραότητος τῇ δυνάµει, καί ταπεινώσει ψυχῆς, ὁ λαµπρός ἀδάµας τῆς ἀσκήσεως· ἡ σάλπιγξ ἡ εὔηχος, ἡ µελωδοῦσα τοῖς πέρασι, θεογνωσίας ἐναρµόνια ᾄσµατα· τό ἀνάκτορον Παρακλήτου τό ἔνδοξον· λύχνος περιφανέστατος, φωτίζων καθεύδουσι, τῆς ἁµαρτίας ἐν σκότει, πολυωδύνου θανάτου τε· Σωφρόνιε πάτερ, θεαρέστου παρθενίας, σεπτόν κειµήλιον.

Χαίροις ὁ θεοφόρος ποιµήν, τό τῆς Τριάδος εὐαγέστατον τέµενος, ὁ στύλος τῆς εὐσεβείας, τῶν µοναστῶν ὁ φωστήρ, τῶν ἀδικουµένων ὁ ὑπέρµαχος· ἐλαία ἡ εὔκαρπος, τούς ἐκτακέντας ἡ σκέπουσα, τῷ σφοδροτάτῳ περιστάσεων καύσωνι, διατρέφουσά τε ἐλαίῳ τῆς Χάριτος, πόθῳ τούς προσιόντας σοι· ὁ θρόνος ὁ πάγχρυσος, ἐν ᾧ Θεοῦ ἡ Σοφία, ὡς ἀληθῶς ἀνεπαύσατο· Σωφρόνιε πάτερ, ὁ θερµός τῶν ἐν ἀνάγκαις, πιστῶν ὑπέρµαχος.

Ἀπόστιχα
Δόξα· καὶ νῦν.  Ἦχος δʹ.

Ἡ παγκόσμιος χαρά, ἐκ τῶν δικαίων ἀνέτειλεν ἡμῖν, ἐξ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννης, ἡ πανύμνητος Παρθένος· ἥτις διʼ ὑπερβολὴν καθαρότητος, ναὸς Θεοῦ ἔμψυχος γίνεται, καὶ μόνη κατὰ ἀλήθειαν, Θεοτόκος γνωρίζεται. Αὐτῆς ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, τῷ κόσμῳ τὴν εἰρήνην κατάπεμψον, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου της Αχταλείας στην Ιβηρία όπου ασκήτεψε ο όσιος Σωφρόνιος ως επίσκοπος από το 1776 – 1794

 

iconandlight.wordpress.com