✔️Πως να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων η Εκκλησία όταν το ανώτατο όργανό της, η Ιεραρχία, συνέρχεται μόνο για να εκλέξει νέους Αρχιερείς;
🔺Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Η σύγκληση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας, η οποία θα συνήλθε αρχές Οκτωβρίου στην τακτική κατ´ έτος σύγκλησή της, έχει καταντήσει “αναπαραγωγικό μέσο” νέων Ιεραρχών, που γαλουχούνται με τρόπο ώστε να διαγκωνίζονται στους συμβιβασμούς και στην αναγκαία κηδεμονία τους από τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο ή να παρασύρονται σε υπερβολές και επιδείξεις εγωισμού και ναρκισσισμού!
Έτσι ήταν πάντα το σύστημα, αλλά επί των ημερών μας έχει φτάσει στα άκρα.
‘Οσο λείπει η συνείδηση της ευθύνης, τα άγρυπνα μερόνυχτα της προσευχής και αγωνίας για τη σωτηρία του ποιμνίου, θα συνεχίζονται τέτοια φαινόμενα ανεξάρτητα των διαφόρων… πεφυσημένων ασκών της εκκλησιαστικής εξουσίας με τα…παχυλά λόγια και την αφωνία!
Είναι καιρός να συλλάβουμε με ψυχρή λογική την πραγματικότητα που διέπει την Εκκλησία μας και να την τοποθετήσουμε μέσα στην κοίτη της ιστορικής της πορείας. Αλλιώς, πολύ σύντομα η Εκκλησία θα εξακολουθεί μεν να υφίσταται, αλλά μόνο ως ένας παλαιός θεσμός, ο οποίος αν και Θεοΐδρυτος με την πάροδο των ετών εκφυλίστηκε, ώστε να απευθύνεται μόνο σε ηλικιωμένους. Η Εκκλησία έχει παραλείψει να μιλήσει στο ποίμνιο σε χρόνο μέλλοντα και να ασχοληθεί με τα προβλήματα της εποχής!
Ο πραγματικός εχθρός της Εκκλησίας μας είναι η σύγχυση και η ραθυμία που διέπει τους εκπροσώπους της, σ’ ένα πλέγμα εγωισμού, εθνικών και θρησκευτικών παραισθήσεων και ενός οπορτουνισμού, που δίνει σε όλους κάποιο ρόλο.
Ακόμη και στους κομπλεξικούς! Κυρίως σε αυτούς!
Όσο ζούμε στον ελεφάντινο πύργο μας, τόσο οι πάσης λογής σπιθαμιαίοι της θα επωφελούνται…
Με το σαθρό διερώτημα “Τι μπορώ να κάνω εγώ;”, απλώς δικαιολογούμε τη στάση μας και αρνούμαστε την αυτοκριτική, με αποτέλεσμα να μας κυνηγάει ακόμη και η σκιά μας. Και χειραφετημένοι από κάποιους μύθους που ακολουθούν την Εκκλησία απομυθοποιούμε το ορθό! Οι απόβλητοι της λογικής, εξευτελισμένοι στα ιδανικά μας, ναυαγοί στο κεφάλαιο της ηθικής αυτοτέλειας και αυτοσυνειδησίας, είμαστε ευάλωτοι σε κάθε είδους ερεθίσματα και πειράματα της θρασύτητας που προβάλλουν ορισμένοι οι οποίοι πιστεύουν ότι μπορούν να πατούν πάνω στους άλλους για να επιβιώνουν!
Τι πετύχαμε με αυτή την σχεδόν παγιωμένη στάση μας; Με την αδράνειά μας, που ακόμη και όλοι οι Άγγελοι συναθροισμένοι εκ περάτων αρνούνται να δεχθούν;
Πετύχαμε να χρεωκοπήσουμε την Εκκλησία μας και οι άνθρωποι να προσφεύγουν σε αυτήν, αλλά να μη θέλουν να έχουν σχέση με τον κλήρο! Βλέπουμε μια μεγαλη στροφή των νέων παιδιών προς την Εκκλησία- ακόμη και τελευταία-αλλά να έχουν μία απέχθεια προς το ιερατείο. Και αυτό είναι απογοητευτικό αλλά και οδυνηρό!
Δυστυχώς, πτωχεύσαμε ακόμη και τα όνειρά μας. Κλέψαμε ακόμη και τις σκέψεις του Θεού και τις τυλίξαμε σ’ ένα μεγάλο καμβά γεμάτο αυταπάτες! Τα κηρύγματα στους ναούς ρηχά και επαναλαμβανόμενα, απομυθοποιούν το ρόλο της Εκκλησίας σε έναν κόσμο μεταβαλλόμενο!Είναι σα να ακούμε το ίδιο παραμύθι σε κασετόφωνο!
Ιεράρχες με όραμα σιωπούν γιατί αφομοιώνονται στη σιωπή και στην αδράνεια των πολλών, λες και έχει επιβληθεί άνωθεν αυτή η φίμωση! Και οι λίγοι που ξεχωρίζουν και ο λαός μας τους αγκαλιάζει η Εκκλησία μας τους κολλά ετικέτες για να τους υποβαθμίσει!
Προσαρμοσμένοι στο πνεύμα της δήθεν εκκλησιαστικής ορθότητας και της υποτιθέμενης…Συνοδικότητας δέχονται τα πάντα και δεν αντιδρούν! Φοβούνται πριν τους φοβίσουν! Δεμένοι χειροπόδαρα με μία ισόβια ευγνωμοσύνη προς τον Πρώτο. Ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν ότι άξιζαν την προαγωγή τους. Νιώθουν και φέρονται ως υποτελείς! Άκουγα χθες και σήμερα τους δύο νεοκλεγμένους Μητροπολίτες στις χειροτονητήριες ομιλίες τους. Εκτός των σημαντικών θεολογικών μηνυμάτων που μας έδωσαν και μπράβο τους ο λόγος εκφωνήθηκε κυρίως για την ομολογία υποτέλειας προς τον Πρώτο. Είναι η μόνη ευεργεσία που έχει σίγουρη εξέλιξη και δεν εγκυμονεί το αντίδωρο της αχαριστίας!
Πετύχαμε να βλέπουμε μια Εκκλησία να γερνάει και μία Ελλάδα να ασωτεύει την ομορφιά της. Πετύχαμε τα μάτια μας να αθροίζουν ομοιώματα φωτός στη χώρα του απόλυτου φωτός.
Και προτιμούμε να εγκλωβιζόμαστε στην αδράνειά μας, στη σιωπή, και στις “δανεικές” σκέψεις, να χειροκροτούμε την βλακεία, να επιβραβεύουμε την μετριότητα, να ανεχόμαστε τους εγωιστές, να συμβίβαζόμαστε με τους υποκριτές που παριστάνουν τους ξερόλες με πιστοποιητικό αυθεντικότητας την κακότητά τους! Μάθαμε να ποδοπατάμε και να μην δικαιώνουνε τους αδικημένους, αμφισβητώντας φωνές σύνεσης ή και αντίδρασης, για να καλύψουμε την ερημιά των σκέψεών μας και τη δειλία μας, όπως τα μικρά παιδιά τραγουδάνε στο σκοτάδι για να μην φοβούνται!
Πως να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων η Εκκλησία όταν το ανώτατο όργανό της, η Ιεραρχία, συνέρχεται μόνο για να εκλέξει νέους Αρχιερείς;
Και είναι κάτι τέτοιες ώρες που σκέφτεσαι:
Θεέ μου γιατί τα επιτρέπεις όλα αυτά; Τι σχέση μπορούμε να έχουμε με μία τέτοια Εκκλησία; Είναι απόρροια των αμαρτημάτων μας; Είναι επακόλουθο της αποστασίας μας από Εσένα;
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος όταν είχαν πεθάνει δύο αδέρφια του, ο πνευματικός αδελφός του Βασίλειος και ο σαρκικός αδελφός του Καισάριος, και είχε μείνει μόνος, ίσως να βίωνε παρόμοιες καταστάσεις, και έλεγε με παράπονο: «Ερωτάς πώς τα ημέτερα και λίαν πικρώς. Βασίλειον ουκ έχω, Καισάριον ουκ έχω, τον πνευματικόν αδελφόν και τον σωματικόν…Τα του σώματος πονηρώς έχει (ασθένειες), το γήρας υπέρ κεφαλής (γηρατειά),φροντίδων επιπλοκαί(υποχρεώσεις), πραγμάτων επιδρομαί (συσσώρευση προβλημάτων), τα των φίλων άπιστα (οι φίλοι προδίδουν), τα της Εκκλησίας αποίμαντα (η Εκκλησία διαλύεται). Έρρει τα καλά (χάθηκαν), γυμνά τα κακά (έμειναν τα στραβά), ο πλούς εν νυκτί (το πλοίο μέσα στην νύχτα), πυρσός ουδαμού (φως πουθενά), Χριστός καθεύδει (κοιμάται)!
Η ιστορία επαναλαμβάνεται! «Τα της Εκκλησίας αποίμαντα».
Μετά το… crash test του κορονοϊού που περάσαμε όλοι μας και μας «λίχνισε ο Θεός, όπως ο γεωργός λιχνίζει και καθαρίζει το σιτάρι του, κληρικοί και λαϊκοί δώσαμε εξετάσεις και δυστυχώς, οι περισσότεροι μείναμε ανεξεταστέοι! «Μετρηθήκαμε, ζυγιστήκαμε και βρεθήκαμε ελλειπείς» κατά τον πάντα επίκαιρο π. Αυγουστίνο Καντιώτη.
Όμως «το παν δεν απωλέσθη». Υπάρχει ελπίδα. Ο Τίμιος Πρόδρομος, που εορτάσαμε εχθές, βροντοφωνάζει διά μέσου των αιώνων το «μετανοείτε»! Στο χέρι μας είναι να τον ακούσουμε ή να τον αφήσουμε ως «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Υ. Γ. Το κείμενο αυτό είχε γραφεί στις 30 Αυγούστου το βράδυ, αλλά δεν αναρτήθηκε λόγω του εμπάργκο που είχα επιβάλλει ο ίδιος στον εαυτό μου για να μην παρεξηγηθεί ο Μακαριώτατος και οι λοιποί Αρχιερείς μας. Δυστυχώς γιαυτούς δεν υφίσταται πλέον ο λόγος που μου επέβαλε αυτή την απαγόρευση και σιωπή! Οπότε τώρα θα με ανέχονται! Αν με διαβάζουν δεν με ενδιαφέρει για τα συναισθήματα που θα προκαλώ!Είναι άλλωστε αμοιβαία! Στη ζωή μας ο,τι σπείρεις θερίζεις….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου