Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ΚΔ´(24ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Ἀρέθα, Προεστῶτος πόλεως Νεγρὰν ἐν Σαβᾷ τῆς Ἀραβίας, καὶ τῆς συνοδείας αὐτοῦ κατὰ τὸν ΣΤ´ ἀπὸ Χριστοῦ αἰῶνα τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς μετὰ τοῦ Ἁγίου Ἀρέθα γυναικὸς Μάρτυρος καὶ τοῦ βρέφους αὐτῆς, ἣν ἰδὸν τὸ βρέφος ἐν τῷ πυρί, ἐπιῤῥίψαν καὶ τοῦτο ἑαυτὸν τῇ φλογί, ἱερῶς τελειοῦται. (523)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Ἐνδόξου Μάρτυρος Σεβαστιανῆς, μαθητρίας τοῦ Κορυφαίου Ἀποστόλου Παύλου, ἐκ Σεβαστείας τῆς Φρυγίας καταγομένης καὶ ἐν Θράκῃ ἱεραποστολικῶς περιοδευσάσης, ξίφει δὲ μαρτυρηθείσης ἐν ἔτει ἐνενηκοστῷ καὶ ἕκτῳ (96) καὶ ἐν Ραιδεστῷ ταφείσης.
Οἱ Ἅγιοι Ἔνδοξοι Μάρτυρες Μᾶρκος, Σωτήριχος καὶ Οὐαλεντῖνος, κατὰ γῆς συρόμενοι τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ὁ Ἅγιος Ἔνδοξος Ἱερομάρτυς Ἀκάκιος ὁ πρεσβύτερος ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ὁ Ἅγιος Ἔνδοξος τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς Νέρδων πυρὶ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀρέθα τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (1190)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν Σισώη καὶ Θεοφίλου τοῦ σιωπηλοῦ τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, κατὰ τὸν ΙΓ´ αἰῶνα διαλαμψάντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ ἐγκλείστου ἐν Πσκώφ. (1616)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Σύναξιν ἐπιτελοῦμεν τῆς ξενοτρόπου ἰάσεως τῆς κατωδύνως ἀλγούσης Εὐθυμίας, ἀδελφῆς τοῦ Πατριάρχου Μόσχας Ἰωακείμ, ἐν τῇ κώμῃ Κλότσκι τῆς Πετρουπόλεως Ῥωσίας ὑπὸ τῆς χαριτοβρύτου Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς «Χαρᾶς τῶν Θλιβομένων» κατὰ τὸ ἔτος 1688.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Ζωσιμᾶς (Verkhovsky) τῆς Σιβηρίας (1767-1833)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Ευδοκία τῆς μονῆς Ἁγίας Σκέπης Μιχαϊλὸφ τοῦ Ῥιαζὰν Ῥωσσίας, τῆς διὰ Χριστὸν Σαλῆς (1830 – 1890)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Βαρσανούφιος τοῦ Βαλαὰμ Ῥωσσίας (1910)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ Ὁμολογητές: Λαυρέντιος (Κνιάζεφ), ἐπίσκοπος Μπαλαχνίνσκ καὶ Ἰουβενάλιος (Maslovsky , 1937) οἱ Ἀρχιερείς· Νεκτάριος (Tikhonov, 1928), Ἰσαάκ (Bobrakov, 1938), Ἰωάννης (Λαριόνοφ, 1937), Νίκων (Belyaev, 1931) οἱ Ἱερομόναχοι· Ἀλέξιος (Πορφύριεφ ,1918), Φιλάρετος (Βελικάνοφ, 1918), Ἀλέξανδρος (Grivsky, 1918), Βασίλειος (Vinogradov, 1968), Βιάτσεσλαβ (Sollertinsky, 1955), Δημήτριος (Georgievsky, 1938), Νικόλαος (Tassov, 1929), Στέφανος (Yakimov, 1937) οἱ Ἱερείς· Δωροθέα (Savinkina, 1978), Πέτρα (Bogdanov, 1929) οἱ Μοναχές· Ἀλέξιος (Neidhardt, 1918) καὶ τῶν σὺν αὐτῶν, ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Προσευχή
Στην Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου
«Πάντων Θλιβομένων η Χαρά»
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Υπεραγία Θεοτόκε, «Πάντων Θλιβομένων η Χαρά»,
ελέησον ημάς τους αμαρτωλούς.
Έχεις τον Υιό Σου στο θρόνο της Αιωνίου Βασιλείας
και Συ, Θεοτόκε, επιστάσα˙
όλα τα βάσανά μας τα γνωρίζεις, τίποτα δεν σου διαφεύγει.
Συ πάντοτε μεσιτεύεις στον Χριστό, τον Υιό σου
υπέρ των πιστών.
Συ ανακουφίζεις από τον πόνο και τη δυστυχία
τους θλιβομένους.
Παναγία Παρθένε, μη παύσεις μέχρι τέλους να πρεσβεύεις
υπέρ της σωτηρίας του γένους ημών.
Ο Θεός Σε ανέδειξε ενδοξοτέρα των Σεραφείμ:
«τάχυνον εις πρεσβείαν, Χαρά πάντων των θλιβομένων!»
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»,
***
Η Παναγία έφερε στον κόσμο την χαρά
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
– Γέροντα, όταν έχω συνέχεια πτώσεις στον αγώνα μου, με πιάνει λύπη.
– Να ψέλνεις το «Πάντων προστατεύεις, ἀγαθὴ» και το «Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά» . Αυτό να το κάνεις σαν κανόνα, και η Παναγία θα σε βοηθήσει. Η Παναγία δεν μας αφήνει· μας κουβαλάει στην πλάτη Της, αρκεί κι εμείς να το θέλουμε και να μην κλωτσάμε, όπως κάνουν τα άτακτα παιδιά.
Η Παναγία έφερε στον κόσμο την παραδεισένια χαρά. Μας συνέδεσε με τον Θεό…
***
Η Παναγία σέρνει το έλκηθρο
Ήταν χειμώνας, μετά την επανάσταση του 1917. Πείνα, κακουχίες, φόβος παντού. Δύο ευλαβείς αδελφές, πήραν κάποια πράγματα από το σπίτι τους και πήγαν να τ’ ανταλλάξουν με πατάτες. Φόρτωσαν το έλκηθρο τους με τα τσουβάλια κι άρχισαν να το σέρνουν πάνω στο χιόνι. Η πορεία τους ήταν μακρινή. Ήσαν κατάκοπες, πεινασμένες, εξαντλημένες. Δεν άντεχαν άλλο. Άρχισαν να προσεύχονται και οι δύο:” Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθησέ μας “! Κάποια στιγμή σταμάτησαν. Δεν είχαν άλλη δύναμη. Είχε για τα καλά νυχτώσει. Το χιόνι κάλυπτε τα πάντα. Η παγωνιά ήταν αφόρητη. Ξάφνου τις πλησιάζει μια γυναίκα και τους λέει: “Κουραστήκατε πολύ, ε;! Για ελάτε να σας βοηθήσω “. Έπιασε κι εκείνη το σκοινί κι άρχισε να τραβάει μαζί τους το έλκηθρο. Στις δύο αδελφές φάνηκε πως ήταν πούπουλο! Από την έκπληξη τους ντρέπονταν να ρωτήσουν την άγνωστη ποιά ήταν και από πού. Μόλις έφτασαν στο σπίτι, η γυναίκα χάθηκε από τα μάτια τους! Τότε μόνο κατάλαβαν ότι ήταν η ίδια η Παναγία η Γοργοεπηκοος.
Ο π. Αλέξιος της μονής Αγίου Δανιήλ στην Μόσχα διηγείται:
Γνωστοί και άγνωστοι μάρτυρες πρεσβεύουν υπέρ ημών. Με τις ευχές τους προάγεται η πνευματική ζωή μας.
Μια οσία Γερόντισσα, μου έλεγε ότι στην εξορία την γύμνωσαν και την έβγαλαν στο χιόνι. Εκείνη έκανε θερμή προσευχή, παρακαλώντας την Παναγία να τη ζεστάνει. Πριν ολοκληρώσει την προσευχή της, αισθανόταν μια γλυκιά ζεστασιά!
Άνθη Αγίας Ρωσίας, Μελινου, σελ. 228, 188
***
Ευλογία
Μπόρις Γκανάγκο
Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Αφγανιστάν.
Οι συμμαθητές Βίκτωρ και Πέτρος κατατάχθηκαν μαζί στον στρατό. Η μητέρα του Πέτρου ήταν πιστή, και προσευχόταν συχνά στο ναό. Έπεισε τον γιο της να έρθει μαζί της στην εκκλησία και να ζητήσει από τον ιερέα να τον ευλογήσει για τη στρατιωτική του θητεία.
Ο Πέτρος αγαπούσε τη μητέρα του και δεν ήθελε να την στενοχωρήσει. Πήγε λοιπόν στον ναό και πήρε την ευλογία. Η καρδιά της μητέρας γαλήνεψε και του παιδιού επίσης.
Ο Βίκτωρ και ο Πέτρος υπηρέτησαν στο Αφγανιστάν. Στρατοπέδευσαν στήνοντας τις σκηνές από μουσαμά στην έρημο όπου γύρω υπήρχαν βουνά και άμμος.
Η Πέτρος τοποθετήθηκε μάγειρας. Μια μέρα, όχι μακριά από την κουζίνα, παρατήρησε μια φωλιά φιδιων με τα μικρά τους. Ο Πέτρος τα λυπήθηκε κι άρχισε καθημερινά να ταΐζει τα φιδάκια με αποφάγια των στρατιωτών. Μερικές φορές έβλεπε από μακριά και τη μαμά-κόμπρα. Το φίδι κοιτούσε από απόσταση και ο στρατιώτης συνήθισε σε αυτή τη κατάσταση.
Ένα βράδυ ο Πέτρος, ως συνήθως, έβγαλε τα αποφάγια και ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του η μαμά -κόμπρα σε μια απειλητική στάση.
Γνωρίζοντας ότι σε τέτοιες περιπτώσεις δεν πρέπει κανείς να κάνει απότομες κινήσεις, ο Πέτρος άρχισε αργά να απομακρύνεται αλλά το φίδι αμέσως αντέδρασε στην κίνησή του – και πάλι η απόσταση παρέμεινε η ίδια.
Ο στρατιώτης έπρεπε να υποχωρήσει. Αλλά μετά από κάθε βήμα το φίδι τον πλησίαζε ξανά και πάγωνε σε μια απειλητική στάση. Εάν δεν απομακρυνόταν θα κινδύνευε, άρχιζε να σφυρίζει, και έτσι αναγκαζόταν να κάνει άλλο ένα βήμα πίσω.
Αυτό συνεχίστηκε για αρκετές ώρες.
Το φίδι τον ανάγκασε να μετακινηθεί σε μεγάλη απόσταση από το στρατόπεδο. Η κόμπρα δεν τον άφηνε να φύγει, αλλά ούτε και του επιτιθόταν. Αφού τον οδήγησε αρκετά μακριά, το φίδι σταμάτησε. Μόλις όμως έκανε έστω και ένα βήμα προς το στρατόπεδο, έπαιρνε στάση μάχης.
Ο Πέτρος πέρασε σε μια τέτοια τρομερή ένταση όλη τη νύχτα. Όταν άρχισε να ξημερώνει, το φίδι ξαφνικά σύρθηκε μακριά.
Μετά βίας τον κρατούσαν τα πόδια του, ο Πέτρος πήγε στη σκηνή, σκοπεύοντας να πει τι είχε συμβεί. Μια τρομερή εικόνα εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια του: τα κομματιασμένα σώματα των στρατιωτών. Σε έναν από τους νεκρούς αναγνώρισε τον Βίκτορα. Την νύχτα τους είχαν επιτεθεί οι Ταλιμπάν ( Dushmans) .
Μπόρις Γκανάγκο, Ουράνιος επισκέπτης- συμφωνώ μαμά! (Небесный гость – Я согласна, мама!), Благословение
https://azbyka.ru/fiction/nebesnyj-gost/10/
***
Οσία Ευδοκία η δια Χριστόν σαλή της μονής Αγίας Σκέπης Μιχαϊλόφ του Ρυαζάν (1830 – 1890)
«τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τους σοφούς καταιχνύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά, και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήσῃ » (Α’ Κορ. α’, 27-28).
Ο φεύγων την κενήν δόξαν εν γνώσει, ούτος ήσθετο εν τη ψυχή αυτού του μέλλοντος αιώνος. Ο φεύγων του παρόντος βίου την ανάπαυσιν, τούτου ο νους κατεσκόπευσε τον μέλλοντα αιώνα.
Όσιος Ισαάκ ο Σύρος – Ασκητικά. Λόγος ΚΓ΄
Η Σταρίτσα Ευδοκία γεννήθηκε το 1830 στην πόλη Τούλα.
Σε όλη την επίγεια ζωή της αδιάκοπα φλεγόταν ολόκληρη από το Πνεύμα του Θεού. Όλος ο νους και οι σκέψεις της βρίσκονταν στον ουρανό.
Στην ηλικία των είκοσι ετών, η Ευδοκία αποφάσισε να εισέλθει στο μονοπάτι της μοναχικής ζωής. Οι γονείς της την ευλόγησαν και πήγε να συμβουλευτή έναν δια Χριστόν σαλό που ζούσε στη Τούλα. Γύρισε το κεφάλι του προς την κατεύθυνση της μονής της αγίας Σκέπης της πόλης Μιχαϊλόφ του Ριαζάν και της είπε: “Αγαπητή, εσείς είστε για εκεί.” Μετά από αυτή τη συμβουλή, το νεαρό κορίτσι με μια τσάντα στους ώμους της πήγε στο μοναστήρι Μηχαϊλόφσκαγια, όπου έγινε δεκτή από την γερόντισσα Ελπιδοφόρα (Afanasova ).
Στο έβδομο έτος της μοναχικής της ζωής, η Ευδοκία εισήλθε στο δρόμο του πιο υψηλού ασκητισμού, της δια Χριστόν σαλότητας.
Έτρωγε σπάνια. Όταν περιπλανιόταν στην Τούλα σε συγγενείς, τις έδιναν βραστές πατάτες και ψωμί και έτσι ζούσε.
Η ευλογημένη γυναίκα πάντα είχε ένα γατάκι στην αγκαλιά της και, όταν ρωτήθηκε γιατί το έκανε, τους έλεγε ότι έτσι ζεσταινόταν. Περπατούσε γρήγορα και μιλούσε λίγο. Πάνω απ ‘όλα, εισερχόταν βαθύτερα στον εαυτό της.
Δεν δέχοταν καμία προσφορά. Ζούσε σε μια κρύα σοφίτα και το χειμώνα – με το φοβερό κρύο, για δεκαεπτά χρόνια.
Μια μέρα, ενώ ξεκουραζόταν στο δάσος (όταν περπατούσε στο δρόμο της άρεσε να μην κοιμάται στα χωριά, αλλά κάπου κοντά σε ένα μικρό άλσος δέντρων), την πλησίασαν δύο λύκοι, έφτασαν κοντά στην προσκυνήτρια, και χωρίς να την πειράξουν, γύρισαν κι έφυγαν μακριά. Όταν μια κοπέλα, στην οποία το ανέφερε η Ευδοκία, την ρώτησε αν φοβήθηκε, της απάντησε: «Καθόλου». Σε μια άλλη περίπτωση, την περίοδο που έλιωναν οι πάγοι, η Ευδοκία πέρασε με ασφάλεια στην άλλη πλευρά του ποταμού , όταν φαινόταν ότι δεν υπήρχε τρόπος να σωθεί.
Κάποια στιγμή, αναγκάστηκε να φύγει από το πατάρι και μεταφέρθηκε σε ένα κελάρι κάτω από ένα κελί, όπου έζησε για πέντε χρόνια.
Η χάρη του Θεού αναπαυόταν πάνω της και ο Κύριος, ακόμη και στην επίγεια ζωή, την τίμησε με το δώρο της διορατικότητας και της σοφίας. Σε πολλούς που προέβλεπε την καταστροφή τους τους προέτρεπε να μετανοήσουν. Όταν έβλεπε μια καρδιά έτοιμη να δεχτεί συμβουλή, ήταν γεμάτη έμπνευση Θεού και μερικές φορές μιλούσε για ώρες με σοφία για την σωτηρία. Ήταν ανδρεία με απέραντη αγάπη για τον Θεό, ανιδιοτελής στην βοήθεια όλων, υπέμεινε ό,τι της έστελνε ο Θεός αγόγγυστα. Ήταν μια μεγάλη ασκήτρια προσευχής, είχε το δώρο της εσωτερικής ησυχίας, ήταν πλήρης Πνεύματος Αγίου.
Είχε υποστεί πολλές δοκιμασίες, αδικίες και προσβολές.
Πριν από το θάνατό της, η ευλογημένη Ευδοκία κοινωνούσε συνέχεια. Ήσυχα και ειρηνικά αναπαύθηκε εν Κυρίω στις 24 Οκτωβρίου το 1890, 61 ετών.
Την τεσσαρακοστή μέρα μετά το θάνατό της, η ευλογημένη Ευδοκία εμφανίστηκε στο όνειρο μια μοναχής και της είπε ότι είχε βρει έλεος και παρρησία στον Κύριο. Ήταν πανέμορφη, και το πρόσωπό της έλαμπε με απέραντη ουράνια χαρά. Όταν η μοναχή ζήτησε την ευχή της, η μακαρία της είπε: «Επειδή εσείς μετά το θάνατο μου μου συμπεριφερθήκατε μητρικά εγώ δεν θα σας αφήσω». Και πρόσθεσε: “Προσπάθησε να αγωνίζεσαι. Στην εκκλησία, να στέκεσαι πάντα με φόβο Θεού, να θυμάσαι ότι αυτός είναι ο οίκος Του, και τη νύχτα να σηκώνεσαι και να προσεύχεσαι! ”
‘Όλη η αγιότητα μας βασίζεται στον να έχει κάποιος τα πόδια στη γη και, ενώ πατά στη γη, συνεχώς να ανυψώνει τον νου του προς τα άνω. Οσία Ευδοκία δια Χριστόν σαλή του Ρυαζάν – όσιος Ζωσιμάς της Σιβηρίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/23/%CF%8C%CE%BB%CE%B7-%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CE%AD%CF%87/
Ἁγίων Ἀπολυτίκιον τοῦ Μεγαλομάρτυρος.
Ἦχος α´.
Τὰς ἀλγηδόνας τῶν Ἁγίων, ἃς ὑπὲρ σοῦ ἔπαθον, δυσωπήθητι Κύριε, καὶ πάσας ἡμῶν τὰς ὀδύνας, ἴασαι Φιλάνθρωπε δεόμεθα.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Μεγαλομάρτυρος.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Εὐσεβείᾳ ἐμπρέπων τῇ ἀθλήσει δεδόξασαι, τὴν τῶν χριστοκτόνων κακίαν, καθελὼν τῇ ἐνστάσει σου· διὸ καὶ προσενήνοχας Χριστῷ, Μαρτύρων ἀῤῥαγῆ συνασπισμόν, ὥσπερ θεῖος παιδοτρίβης καὶ ὁδηγός, Ἀρέθα παμμακάριστε· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀρέθα. (ὑπὸ Ἀρχιμ.Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.
Μέγα προτύπον τῆς εὐσεβείας, δεῦτε στέψωμεν, ἐν ἐγκωμίοις, τὸν Ἀρέθαν ἡγεμόνα θεόφρονα· τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ τὸν ἀπόστολον, καὶ Ἰουδαίων τῆς πλάνης πολέμιον, Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας μάρτυρος Σεβαστιανῆς.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τοῖς ῥήμασι τοῦ Παύλου φωτισθεῖσα προσέδραμες, Σεβαστιανὴ τῷ Σωτῆρι καὶ νομίμως ἐνήθλησας, βασάνους ὑπομείνασα πολλάς, δυνάμει τοῦ νυμφίου σου Χριστοῦ, ὃν ἱκέτευε ἀπαύστως ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν εὐβλαβῶς βοώντων σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας μάρτυρος Σεβαστιανῆς. (ὑπὸ Ἀρχιμ.Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.
Πέλεις προτύπον ὁμολογίας, καὶ διδάσκαλος, τῆς παρθενίας, βιαστῶν δὲ ἀκροθίνιον πάντιμε, καταβαλοῦσα εἰδώλων δυσσέβειαν, καὶ τυραννούντων ἀντίχριστον φρύαγμα. Ὅθεν ἅπαντες, Σεβαστιανὴ ἔνδοξε, τιμῶμέν σου λαμπρῶς τὴν θείαν ἄθλησιν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας μάρτυρος Σεβαστιανῆς. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὴν ἀνάδοχον σχοῦσαν ἐν τῷ βαπτίσματι τὸν οὐρανόφρονα Παῦλον καὶ ἐν τῇ Θράκῃ στεῤῥῶς δι᾿ ἀγάπην τοῦ Κυρίου ἐναθλήσασαν, μέλψωμεν Σεβαστιανήν, ἧς αὐχένος ἡ τομὴ ἀνέβλυσε ξένως γάλα, μαρτυρικῇ παῤῥησίᾳ αὐτῆς ἐν πίστει καταφεύγοντες.
Ἦχος β’ Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου
Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά, καὶ ἀδικουμένων προστάτις, καὶ πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, καὶ βακτηρία τυφλῶν, ἀσθενούντων ἐπίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη καὶ ἀντίληψις, καὶ ὀρφανῶν βοηθός, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, σὺ ὑπάρχεις, Ἄχραντε, σπεῦσον, δυσωποῦμεν, ῥύσασθαι τοὺς δούλους σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου