Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ κη´ (28ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, τὴν ἀνάμνησιν ἑορτάζομεν τῆς Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς πάντοτε καὶ κατ᾿ ἐξαίρετον τρόπον σκεπούσης τὸ εὐσεβὲς ἡμῶν Ἔθνος, ὡς πάλαι ἔσκεπε τὴν βασιλίδα τῶν πόλεων
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Τερεντίου καὶ Νεονίλλης, καὶ τῶν τέκνων αὐτῶν Νιτᾶ, Σαρβίλου, Ἱέρακος, Θεοδούλου, Φωκᾶ, Βήλης καὶ Εὐνίκης. (249)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Τερεντίου, Ἀφρικανοῦ, Μαξίμου, Πομπηίου, καὶ ἑτέρων τριάκοντα ἕξ. (250)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Φιρμιλιανοῦ, Ἐπισκόπου Καισαρείας(268), καὶ Μελχίωνος σοφιστοῦ, πρεσβυτέρου Ἀντιοχείας, οἵτινες καθεῖλον Παῦλον τὸν Σαμωσατέα. (3ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ μήτηρ τοῦ ἁγίου Κυριακοῦ Ἄννα, λαμπάσι φλεχθεῖσα καὶ ξεσθεῖσα, ἐτελειώθη. (†363)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Στεφάνου τοῦ Σαββαΐτου, ἀνεψιοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ. (807)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων τριακοσίων πεντήκοντα τριῶν Πατέρων ἡμῶν, ἐν Ματζιμπάζᾳ Μ. Ἀσίας, τῶν ἐν χάσματι ἀναιρεθέντων. (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Διομήδους τοῦ ἐκ Κύπρου, μαθητής Ἁγ. Τριφυλλίου Ἐπισκόπου Λευκωσίας. (3ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Νεοφύτου, Ἐπισκόπου Οὐρμπνίσι τῆς Γεωργίας. (7ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Ῥοστισλάβ, πρίγκηπος τῆς Μοραβίας. (9ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἀρσενίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἰπεκίου τῆς Σερβίας. (1267)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἰὼβ τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ Ποτσάεφ, τοῦ θαυματουργοῦ. (1651 ).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Νέστορος τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου Ῥωσίας. (14ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Παρασκευῆς τοῦ Πιριμίν, ἐν τῷ Ἀρχαγγέλσκ Ῥωσίας, ἀδελφή τοῦ Ἁγ. Ἀρτεμίου τοῦ Βέρκολα (16ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Δημητρίου, Μητροπολίτου Ῥοστώφ.(1709)
Μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀθανασίου Α΄ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ ἐν τῷ Ἄθῳ ἀσκήσαντος. (1311)
Μνήμη τῶν ἁγίων τεσσάρων Νεομαρτύρων Ἀγγελῆ, Μανουήλ, Γεωργίου καὶ Νικολάου, τῶν ἐκ τῆς Λάμπης καὶ ἐν Ῥεθύμνῃ τῆς Κρήτης μαρτυρησάντων.(26/10 μαρτύριο καὶ 28/10 ἑορτή, 1824)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,ὁ ὅσιος Τερέντιος ὁ διὰ Χριστὸν σαλός, ἐν Ὄρλωφ Ῥωσίας (1886)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Θεοφίλου, τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ, τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (1852)
Στίχοι
Σκέπῃ σου, Ἁγνή, πιστοὺς ἅπαντας σκέπεις,
Σκέπη πέλεις γάρ, καὶ κόσμου σωτηρία.
Ἐνὶ πρώτῃ μαφόριον Ἁγνῆς ὑμνηπόλους σκέπουσα.
Σκέπῃ σου, Ἁγνή, σκέπεις καὶ περιθάλπεις
Τοὺς πίστει ἀφορῶντας πρὸς σέ, Παρθένε.
Μητρὸς Θεοῖο Σκέπη Ἑλλάδα θειόφρονα καλύπτει.
Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης της Δράμας
προβλέπει τον πόλεμο
Την παραμονή του πολέμου με τους Ιταλούς, ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης έκλαιγε συνεχώς. Του είπαν: «Τι έχεις, Γέροντα, και κλαις;» Απάντησε: «Έμεινα ορφανός». Κι όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος είπε: «Έφυγε η Παναγία με τον άγιο Γεώργιο στο μέτωπο».
Για τον Γέροντα [τον όσιο Γεώργιο (Καρσλίδη) της Δράμας], ο πόλεμος που ξέσπασε δεν ήταν ένα αναπάντεχο γεγονός. Πολλοί χωρικοί αναφέρουν ότι το είχε προείδει και τους είχε προειδοποιήσει εμμέσως.
Η Συμέλα Σπυριδοπούλου, που μαζί με μία φίλη της είχαν επισκεφθεί τον Γέροντα μια εβδομάδα πριν τον πόλεμο, τον άκουσε να λέει: «Σήμερα ο Άι-Γιάννης κίνησε για τον πόλεμο».
Αυτή όμως δεν έδωσαν σημασία στα λόγια του και σε πέντε μέρες το είχαν ήδη ξεχάσει. Την πέμπτη μέρα, ενώ η Συμέλα σκάλιζε έξω στον κήπο, ήρθε ο Γέροντας, κάθησε κοντά της κι άρχισαν να συζητούν.
Κάποια στιγμή αισθάνθηκαν μία δυνατή ευωδία, όχι όμως από θυμίαμα. Το καλύτερο άρωμα να χρησιμοποιούσες τέτοια ευωδία δεν θα έβγαινε! Μοσχοβολούσε ο τόπος!
Τη ρώτησε τότε ο Γέροντας:
– Συμέλα, αγροίκησες [κατάλαβες] τίποτα;
– Ναι, Γέροντα του είπε εκείνη. Μα τι όμορφη ευωδία είναι αυτή;
– Δεν πας τότε της λέει ως το μοναστήρι [την Ι.Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, στους Ταξιάρχες (Σύψα) Δράμας], να δεις τι συμβαίνει;
– Δεν πάω μόνη μου. Φοβάμαι… Αν πας εσύ, θα ’ρθω κι εγώ του είπε.
Ξεκίνησαν και οι δύο μαζί. Όταν έφθασαν, αντίκρυσαν την εικόνα της Παναγίας της Ελευθερώτριας να είναι βουτηγμένη στο μύρο! Συγκινήθηκε ο Γέροντας και βούρκωσε.
Πήρε το βαμβάκι, ο σκούπισε το μύρο και το έδωσε στη Συμέλα για ευλογία. Μετά πήρε ένα βιβλίο κι άρχισε να διαβάζει και τότε μόνο σταμάτησε το μύρο να τρέχει. Αυτό συνέβη λίγες μέρες πριν την κήρυξη του πολέμου.
Σε όλη τη διάρκειά του έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια της Παναγίας και ο Γέροντας αναστενάζοντας έλεγε: «Γιαβρούμ, πώς να μην κλαίει η Παναγία μας μ’ αυτά που γίνονται και μ’ αυτά που θα γίνουν»;
Ο μπαρμπα-Θόδωρος, που έμενε μαζί του, διηγείται ότι λίγο καιρό πριν το ξέσπασμα του πολέμου τον άκουγε να κλαίει με λυγμούς κάθε βράδυ στο κελλί του. Σηκώθηκε μια νύχτα στενοχωρημένος να δει τι του συνέβαινε και να τον παρηγορήσει· τον βρήκε καθισμένο στο κρεβάτι του να κλαίει.
Τον ρώτησε τότε:
– Γέροντα, γιατί παίρνετε τόσο σοβαρά τα βάσανα που σας εξιστορεί ο κόσμος και κάθεστε κάθε νύκτα και κλαίτε;
Εκείνος τότε τον κοίταξε περίλυπος και του είπε:
– Εσύ δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις τι έρχεται, παιδί μου…
Ο Όσιος έβλεπε νοερώς τη φρίκη του πολέμου και τις επερχόμενες καταστροφές. Επί μία ολόκληρη εβδομάδα έκλαιγε γοερά και συνεχώς, με αποκορύφωμα την παραμονή του ελληνοϊταλικού πολέμου.
Ο κόσμος στενοχωριόταν να τον βλέπει σ’ αυτήν την κατάσταση και, συνάμα προβληματιζόταν.
– Μα, τι συμβαίνει, Γέροντα; τον ρωτούσαν. Γιατί κλαίτε συνεχώς;
Στο τέλος όμως της εβδομάδας, που κηρύχθηκε ο πόλεμος, κατάλαβαν πλέον τον λόγο…
Μετά τη γενική επιστράτευση ο Γέροντας συγκέντρωσε τα γυναικόπαιδα κι έκανε λιτανεία γύρω από το χωριό. Περιφερόταν με ένα κονσερβοκούτι γεμάτο κάρβουνα και με αυτό θύμιαζε τα σύνορα του χωριού επικαλούμενος τη θεία προστασία.
Όταν επέστρεψαν πίσω στο μοναστήρι, του ανακοίνωσε ότι η Παναγία με τον Άγιο Γεώργιο έφυγαν για να βοηθήσουν στο μέτωπο.
Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Όσιος Γεώργιος της Δράμας, Ο Άγιος των πτωχών και των πονεμένων», έκδοση της Ιεράς Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σύψα) Δράμας.
***
Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο:
«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […] είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.
Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε».
***
Ο Άγιος Γεώργιος στον πόλεμο του 1940
Όταν πολεμούσαμε το 1940 στην Αλβανία, εναντίον των Ιταλών, που μας επιτέθηκαν χωρίς κανένα λόγο, συνέβη το εξής θαυμαστό.
Από κάποια μονάδα είχε συλληφθεί μαζί με άλλους Ιταλούς και ένας αξιωματικός αιχμάλωτος. Οι φαντάροι που τον συνέλαβαν, του αφαίρεσαν τον οπλισμό, τα κυάλια κ.λπ., όπως προβλέπεται για τους αιχμαλώτους. Όλα τα έδινε χωρίς διαμαρτυρία. Και τις φωτογραφίες των παιδιών του και της γυναίκας του. Μία μικρή όμως εικονίτσα του αγίου Γεωργίου δεν ήθελε να τη δώσει με κανέναν τρόπο.
Τελικά του την πήρανε. Τότε ζήτησε να δει τον διοικητή. Μόλις τον συνάντησε, τον παρακάλεσε να του δώσουν την εικόνα του αγίου Γεωργίου πίσω.
-Αυτή είναι δική μας Ορθόδοξη, τί την θέλεις εσύ ο παπικός; του είπε ο διοικητής.
-Εγώ, απαντά ο Ιταλός λοχαγός, οδηγούσα τον λόχο μου. Στην μάχη όμως πάνω, δεν μπορούσα να σπάσω τις γραμμές των Ελλήνων. Γιατί μπροστά τους και πάνω στον αέρα, έβλεπα να τρέχει σε όλη τη γραμμή του μετώπου, ένας καβαλάρης με άσπρο άλογο, που μας εμπόδιζε να προχωρήσουμε.
Στην οπισθοχώρησή μας όμως, βρήκα στον δρόμο ένα ερημοκκλήσι, Μπήκα μέσα να προσευχηθώ και βλέπω αυτό το εικονισματάκι.
Ήταν ακριβώς ο Άγιος με το άσπρο άλογο, που δεν μας άφηνε να προχωρήσουμε.
Την πήρα μαζί μου και από τότε την έχω σαν φυλαχτό επάνω μου. Σας παρακαλώ να μου την αφήσετε.
Και πράγματι, του την άφησαν.
Από το τευχίδιο του Ιωάννη Κωστώφ, «Οι άγιοι στον πόλεμο και στην ειρήνη», έκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1984, σ. 26-27
***
Η Παναγία αποκαλύπτει γιατί ο Θεός επέτρεψε την κήρυξη του πολέμου στην Ελλάδα το 1940.
Αμέτρητες είναι οι εμφανίσεις της Παναγίας σε στρατιώτες κατά τη διάρκεια του Έπους του 1940 στο Βορειοηπειρωτικό Μέτωπο. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο ευλαβέστατος Ανθυπασπιστής τότε κ. Νικόλαος Γκάτζαρος, του οποίου η αναφορά για την εμφάνιση της Παναγίας είναι καταγεγραμμένη επίσημα στα Αρχεία του Ελληνικού Στρατού. Με δάκρυα συγκινήσεως διηγείται το θαυμαστό περιστατικό. Είναι πολύ σημαντική η αναφορά του αυτή διότι η ίδια η Παναγία μας αποκαλύπτει τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ για τις οποίες Ο ΘΕΟΣ ΕΠΕΤΡΕΨΕ την κήρυξη αυτού του πολέμου στην Ελλάδα το 1940.
Το περιστατικό συνέβη στις 3 Μαρτίου 1941 περί τις 8μμ, όταν μετέβη για ένα περίπατο σε παρακείμενο του καταυλισμού, του Λόχου στον οποίο βρισκόταν, μικρό ύψωμα όπου συνάντησε την Παναγία μαυροφόρα: «ο αήρ είχε πάψει να φυσά, ο ουρανός ήταν αστεροειδής και κατά την επιστροφή, ούτε 10 βήματα δεν είχε κάνει, του εμφανίζεται και του κόβει το δρόμο μια γυνή μαυροφόρα, έχουσα σεμνή την εμφάνισή της». Το πρόσωπο της διακρινόταν στο ημίφως.
Εκείνος αιφνιδιάστηκε από το θέαμα και έπεσε στα γόνατα στο έδαφος.
Πήγε να την ασπαστεί, ενώ τα μάτια του ήταν συγκινημένα, τα πόδια και τα χέρια του έτρεμαν.
Και του είπε τα εξής: «Είμαι η Παναγία. Μη φοβείσαι παιδί μου. Εγώ ενεμφανίσθην να σου είπω τρεις λόγους. Τους οποίους να μη λησμονήσεις».
1) Ο παρών πόλεμος εκηρύχθη απροκαλύπτως και αναιτίως υπό της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος. Θελήματί μου η Ελλάς θα εξέλθη τούτου νικηφόρως.
2) Ο πόλεμος ούτος εκηρύχθη εναντίον της Ελλάδος, ίνα γνωρίση ο κόσμος, ότι αφορμή τούτου είναι η απομάκρυνσίς του εκ της Χριστιανικής θρησκείας, καθ’ ην ύβριζεν, εβλασφήμει τα θεία της και έρρεπε προς τον εκφυλισμόν και την ακολασίαν και ούτως συμμορφωθή, ίνα μάθη ότι υπάρχει και προΐσταται ο Θεός. Τρανώτατα δε τεκμήρια της υπάρξεως ταύτης είναι τα συχνά θαύματα των Αγίων της Εκκλησίας του Χριστού.
3) Έπρεπε να μάθη ο κόσμος, ότι ο δίκαιος πάντοτε υπερισχύει της βίας. Ανάφερε, λοιπόν, ταύτα και εγγράφως εις τον Διοικητήν σου, ίνα μη πτοηθή προ ουδενός κωλύματος, καθότι υπό την προστασίαν Μου ο Ελληνικός Στρατός θα νικήση!».
Ο στρατηγός Κατσιμήτρος μόλις έμαθε για την αναφορά του στρατιώτη έδωσε εντολή να βρεθεί ζωγράφος… Ο στρατιώτης που ζωγράφισε την εικόνα, της «Παναγίας της Νίκης», ήταν ο Γιάννης Τσαρούχης, η οποία απέκτησε τη φήμη ότι είναι θαυματουργή και ο ανθυπασπιστής Νίκος Γκάτζαρος διέταξε αμέσως να γίνει έρανος γιατί θεώρησε ότι στο σημείο που εμφανίστηκε η Παναγία θα πρέπει να γίνει μικρός ναός. Η εκκλησία χτίστηκε στο Γκολεμί, αλλά όπως έχουν καταθέσει μάρτυρες καταστράφηκε επί Χότζα.
***
«Θαυμάζω τις γυναίκες και στο όνομά τους μνέω» (Διονύσιος Σολωμός)
Τον ύμνο μου υψώνω ως τον ουρανό, δοξολογώντας τη μεγάλη μορφή σου, ηρωική και μεγαλόψυχη Ελληνίδα του Σαράντα….
Ένα ευλαβικό μνημόσυνο στις μάνες του ’40, στις Ελληνίδες, που ανέβαζαν πολεμοφόδια στην Πίνδο, για να τα πάνε σε κάτι παιδιά που «τριγύριζαν πάνω στο χιόνι με τις χλαίνες κοκαλιασμένες», στα παιδιά της Ελλάδος.
Ο γερμανός συγγραφέας Ερχαρτ Κέστνερ (+1974) πήγε στους τάφους των Γερμανών στο Μάλεμε στα Χανιά. Γράφει.
«Το 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η Γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.
«Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος….
Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν’ ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα.
Την πλησίασα και τη ρώτησα:
– Είστε από δω;
– Μάλιστα
– Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν Κρητικούς.
Και η απάντηση μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί.
– Παιδί μου, είπε, από την προφορά σου, φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ την περίοδο 1941-1944. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης και έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο το 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν παιδιά μιας κάποιας μάνας σαν κι εμένα. Και ανάβω και στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να έρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιου μου…»
Εκείνα τα χρόνια ήταν και οι μητέρες παλληκάρια και τα παιδιά παλληκάρια.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
***
Επιστολή στρατιωτικού Ιερέα ο οποίος βρισκόταν στο πολεμικό μέτωπο κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου προς τον Μητροπολίτη Παντελεήμονα Φωστίνη, (1888-1962) ο οποίος διετέλεσε Μητροπολίτης Καρυστίας και Σκύρου, και Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, καθώς και Ενόπλων Δυνάμεων.
«…Ρίγη περνούν το κορμί μου απ’ ό,τι βλέπουν καθημερινά τα μάτια μου ανάμεσα στους στρατιώτας μας. Προ ολίγων ημερών σ’ ένα λόχο μας, που είχε δεχθή μια επίθεσι των Ιταλών, εσκοτώθηκε ένα στ’ αλήθεια ατίμητο παλληκάρι από τα πιο ηρωϊκά του Συντάγματος μας.
Ο αδελφός του, που υπηρετεί στον ίδιο λόχο, κάτω από την πίεση του πόνου για το θάνατο του αδελφού του έδωσε φρικτό όρκο!
– Όσους αιχμάλωτους πιάσω, παππούλη -μου έλεγε με θρήνο- θα τους σφάζω σαν αρνιά. Θα πληρώσουν πολύ ακριβά το θάνατο του αδελφού μου.
Εγώ προσπάθησα να τον παρηγορήσω, αλλά και να τον ανυψώσω στα ύψη, που ταιριάζουν για την ελληνική ψυχή. Εκείνος ήταν αδύνατο να ακούση τίποτε. Ήταν έξαλλος από τον πόνο.
Σήμερα τον είδα να περνάη [με] οκτώ αιχμαλώτους, που είχε πιάσει ο λόχος τους και να κλαίει σαν μικρό παιδί.
Ανησύχησα και τον ρώτησα:
– Τι σου συμβαίνει, βρε παιδί μου, γιατί κλαις;
Κι εκείνος με κόπο πολύ κατόρθωσε να μου εξηγήση:
– Σήμερα τους έπιασε ο λόχος μου. Κι εζήτησα από το λοχαγό μου να τους δώση να τους οδηγήσω εγώ στη στρατονομία με την απόφασι να τους ξεκάνω και τους οκτώ στο δρόμο για να εκδικηθώ το θάνατο του αδελφού μου. Ο λοχαγός μου τους έδωσε.
Τους έβαλα μπροστά κι εγώ τους ακολουθούσα με το αυτόματο στα χέρια αποφασισμένος να μην αφήσω ούτε ένα ζωντανό από αυτούς.
Μα την ίδια στιγμή, που ήμουν έτοιμος να πατήσω τη σκανδάλη, είδα ολοζώντανο τον αδελφό μου μπρος στο αυτόματο και μου είπε τρομαγμένος:
‘Εμένα θα σκοτώσης, αδελφέ μου; Τι σούκαμα; Δεν με λυπάσαι; Δεν συλλογίζεσαι τη μανούλα μας’;
Άρχισα να τρέμω και με πήραν τα δάκρυα. Τους αγκάλιασα τότε όλους, τους εφίλησα σαν νάταν ο καθένα από αυτούς ο αδελφός μου…».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μητροπολίτη Χίου, Παντελεήμονα Φωστίνη, «Θεμέλια γαλανόλευκα», των εκδόσεων Άθως.
πατρός Αρσενίου Μπόκα
Δώστε μας τις καλύτερες μητέρες (ταπεινές και πιστές στον Θεό) και θα σας δώσουμε τους καλλίτερους ανθρώπους.
***
ΠΑΝΑΓΙΑ: Μια μέρα, η Ελλάς θα γίνει το προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης
Το ακόλουθο επεισόδιο συνέβηκε στον Καλαμά, τις πρώτες μέρες της ιταλικής εισβολής, όταν ακόμα οι φασίστες νόμιζαν πως τίποτε δεν μπορούσε να σταματήση την προέλασή τους.
Ένα μικρό μας τμήμα, κατατσακισμένο από την κούρασι, άυπνο μέρες ολόκληρες, είχε μαζευτεί σ’έναν καλαμώνα της αριστεράς όχθης του ποταμού γιά να ξαποστάση λίγες ώρες. Οι άνδρες λαγοκοιμόνταν, μα πετάχθηκαν ξαφνικά στο άκουσμα μιας παράξενης, υπερκόσμιας φωνής. Και είδαν τότε, μέσα στο σκοτάδι που τους περιτριγύριζε, μιάν αχνή οπτασία, μιά γυναίκα με πονεμένη μορφή, μα που το πρόσωπό της αχτινοβολούσε από μιά υπερκόσμια χαρά. Την γνώρισαν αμέσως, αν και ποτέ δεν την είχαν ξαναδεί: ήταν η Παναγία, που τους μιλούσε: «Τούτο εδώ είναι το ακρώτατο σημείο όπου θα φτάσουν οι αντίχριστοι. Από εδώ και πέρα, τίποτε δεν θα σταματήσει τη φυγή τους. Και σας λέγω και τούτο ακόμα: μιά μέρα, η Ελλάς θα γίνει το προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης». Και το όραμα εξαφανίστηκε. Την επομένη, άρχιζε η αντεπίθεσίς μας, οι Ιταλοί ξαναπερνούσαν τον Καλαμά άρον-άρον και η φυγή τους από τότε δεν έχει σταματημό.
(«Με τη βοήθεια του Θεού θα επικρατήσει το δίκαιόν μας», εφ. Η Νίκη, 19-4-41. Σύγχρονη δημοσίευση, στο λεύκωμα του Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου: Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ’40, σελ.146, με τον τίτλο «Φωνή υπερκόσμια»).
http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2016/08/blog-post_147.html#more
Ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης
-Είδες δυσκολίες;
-Μεγάλες! Αναστατώσεις, πολέμους, πείνα… Όλα όμως θα είναι υπέρ της Ελλάδος. Υπέρ της πίστεως. Δόξα μεγάλη. Έρχεται μπόρα αλλά και δόξα. Όλα υπέρ της Ελλάδος. Αυτό να το τονίζεις.
... Έρχεται αναμπουμπούλα. Ξεγυμνωσιά και βρωμιά στον κόσμο. Κανείς δεν μιλάει. Έρχεται η θεία δικαιοσύνη. Λίγο θα κρατήσει το κακό στην Ελλάδα. Μετά δόξα. Παντού ο Θεός. Μετά κάθε μέρα δοξολογία στον Θεό. Κάθε μέρα… και μια μέρα οι πιο πολλοί θα γονατίσουνε ενώπιον Του…
***
Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης
«Ευλογημένοι, στον πόλεμο του 1940 στο Μέτωπο, οι Έλληνες μάλωναν μεταξύ τους για το ποιός θα πάει μπροστά στην Πρώτη Γραμμή. Οι νέοι τότε τραβούσαν τους μεσήλικες πίσω και τους έλεγαν:
”Πηγαίνετε εσείς πίσω, γιατί έχετε Οικογένεια και παιδιά και αφήστε εμάς μπροστά”…
Εσείς λέτε πως δυσκολεύεστε και δεν θέλετε να πάτε να υπηρετήσετε ! »…
Από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος! Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχη ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.
Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας· και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας.
Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του.
Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.
(Όσιος Παΐσιος: Λόγοι Α’ – Ησυχαστήριον – Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ. 360-362).
Αν σήμερα έχουμε λιγάκι ειρήνη, ξέρεις τι έχουν τραβήξει οι παλιοί; Ξέρεις πόσοι θυσιάσθηκαν; Τώρα τίποτε δεν θα είχαμε, αν δεν θυσιάζονταν εκείνοι. Και κάνω μια σύγκριση· πώς τότε, ενώ κινδύνευε η ζωή τους, κρατούσαν την πίστη τους, και πώς τώρα, χωρίς καμμιά πίεση, όλα τα ισοπεδώνουν! Όσοι δεν έχουν χάσει την εθνική τους ελευθερία, δεν καταλαβαίνουν.
Τους λέω: «Ο Θεός να φυλάξη να μην έρθουν οι βάρβαροι και μας ατιμάσουν!» και μου λένε: «Και τι θα πάθουμε;» Ακούς κουβέντα; Άντε να λείψετε, χαμένοι άνθρωποι! Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα. Δωσ’ τους χρήματα, αυτοκίνητα, και δεν νοιάζονται ούτε για την πίστη ούτε για την τιμή ούτε για την ελευθερία.
Είναι κρίμα, γιατί σήμερα κατόρθωσε ο διάβολος κι αιχμαλώτισε τις ηγεσίες. Κλαίω την Ελλάδα. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σήμερα. Η Ελλάδα για να σωθεί, πρέπει όλοι οι ηγέτες της όπου και αν βρίσκονται, να πάνε εξορία. Να φύγουν, γιατί παρόντες μολύνουν.
Αργότερα, επισκέφθηκα τον Γέροντα μαζί με έναν φίλο μου σμήναρχο, γύρω στα τέλη Οκτωβρίου 1993 και του εξέφρασα την ανησυχία μου γι’ αυτά που συμβαίνουν από τους κυβερνώντες στην πατρίδα μας. Ο Γέροντας απάντησε: -Μη φοβάσαι. Ο Θεός δεν θα επιτρέψει να γίνει κακό, αλλά θα γίνουν όμως πράματα και θάματα που δεν θα εξηγούνται με τη λογική. Ο κόσμος θα τους σιχαθεί και θα τους κυνηγήσει. Όπως ένα μπαλόνι φουσκώνει και ξαφνικά σκάει, έτσι θα σκάσουν κι αυτοί! Δεν μπορώ να σου πω πιο πολλά. (Μαρτυρίες προσκυνητών, Ζουρνατζόγλου, 2006, σελ. 425-426)
Είδατε τί έπαθε ο Τσαουσέσκου στην Ρουμανία; Τους μωραίνει ο Θεός κι αφού γίνουν ρεζίλι, μετά παίρνουν τον δρόμο τους. Το ίδιο συνέβη και με την Αλβανία, το ίδιο και με τους δικούς μας εδώ. Τους αφήνει πρώτα να ρεζιλευτούν.
( Σκεύος εκλογής, Ιερομόναχου Χριστοδούλου Αγιορείτου, 1998,Άγιον Όρος)
***
Μερικοί βέβαια έχουν τον λογισμό: «Αφού οι προφητείες θα εκπληρωθούν οπωσδήποτε, τί θα ωφελήση η προσευχή;». Ο Θεός βλέπει ότι έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα, αλλά εμείς κάνουμε προσευχή, για να είναι πιο ανώδυνο ένα κακό και να μην πάρη έκταση…Χρειάζεται πολλή προσευχή, πολλή προσευχή… «Όλα θα πάνε καλά, με την χάρι του Θεού», «Κι αν μου πούν ότι δεν υπάρχει κανείς ῞Ελληνας, εγώ δεν ανησυχώ. Μπορεί ο Θεός να αναστήση έναν Ελληνα. Φθάνει και ένας». Ακόμη πίστευε: «Και ένας Χριστιανός να μείνη μόνο, ο Χριστός θα κάνει το σχέδιό Του». «Αν δεν είχα εμπιστοσύνη στον Θεό, δεν ξέρω τι θα γινόμουν. Ο άνθρωπος να ενεργή μέχρις ενός σημείου. Μετά ο Θεός. Να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη». «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι ».
“Όλοι οι μεγάλοι έχουν τα δικά τους σχέδια. Θέλουν δε θέλουν όμως, προωθούν το σχέδιο του Θεου”.
Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάη.
Εύχομαι η Παναγία, που είναι η Φιλόστοργος Μητέρα όλου του κόσμου, να προστατεύη όλες σας και όλον τον κόσμο.
Ένας τσολιάς με καρδιά Λεωνίδα. Ανδρείους μπορεί να βγάλει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνον αυτές που καταυγάζονται από το φως της Ορθοδοξίας, από το φώς του Χριστού και η Ελλάδα ανήκει -θέλουν δεν θέλουν οι εκκλησιομάχοι- σ’αυτήν την εκλεκτή μερίδα!.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/28/%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%cf%84%cf%83%ce%bf%ce%bb%ce%b9%ce%ac%cf%82-%ce%bc%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%b4%ce%b9%ce%ac-%ce%bb%ce%b5%cf%89%ce%bd%ce%af%ce%b4%ce%b1-%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80/
Ελληνίδα Μάνα, ηρωΐδα του Σαράντα, φάνηκες αντάξια της βαρειάς κληρονομιάς σου. Εσύ, δίδαξες τους λαούς της γης να εμπνέονται, να φρονηματίζονται, και να αγωνίζονται για την Πατρίδα και την Ελευθερία.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/27/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1-%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%90%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B7/
Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀνυμνοῦμεν τὰς χάριτας· ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σε γὰρ σκέπην, καὶ προστάτιν, καὶ βοηθόν, κεκήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου προμηθείᾳ Ἄχραντε.
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου
Ἦχος δ’
Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ´. Αὐτόμελον.
Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου, Θεοτόκε. Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.
᾿Απολυτίκιον. Οσίου Θεοφίλου τοῦ Ρώσσου, τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ
῏Ηχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὴν μωρίαν ἐμφρόνως ἐνδυθεὶς ὡς ἱμάτιον, ᾔσχυνας τὸν πλάνης πατέρα, χριστοφόρε Θεόφιλε· σοφίαν γὰρ Θεοῦ ἐπιποθῶν, ἠυλόγησας τιμῶν τῶν κοσμικῶν, ὡς οὐδὲν δὲ προβαλλόμενος σεαυτόν, ἐπέτυχες τῆς κλήσεως· δόξα τῷ σὲ φυλάξαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἐνισχύσαντι, δόξα τῷ χορηγήσαντι ἡμῖν, πέλεκυν κατ᾿ ἐπάρσεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου