Στὶς σχέσεις μεταξύ μας καὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους μπορεῖ νὰ πάρει χρόνια, χρόνια ὑπομονετικῆς ἀγάπης, χρόνια κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων θὰ δώσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ἀλλὰ ἐπίσης θ’ ἀντέχουμε, θ’ ἀντέχουμε ἀτελείωτα, τὰ πιὸ ἀνυπόφορα πράγματα… καὶ στὸ τέλος βλέπουμε ἕνα θαῦμα. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα. Ἀντώνιος Μπλούμ τοῦ Σουρὸζ

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ κθ´ (29ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, Μνήμη τῆς ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Ἀναστασίας τῆς Ῥωμαίας, τῆς πολυάθλου.(258)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀβραμίου (360), καὶ Μαρίας τῆς ἀνεψιᾶς αὐτοῦ. (371/397)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Κυρίλλου, Μίνη καὶ Μιναίου καὶ τῶν μετ’ αὐτῶν μάρτυρων ἐν Βιγλεντιῳ, πλησίον τοῦ χαλκοῦ Τετραπύλου (1/8 καί 29/10, +? αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Σάββας ὁ Στρατηλάτης, ἔνθεν κἀκεῖθεν κεντηθείς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Ἄννης, τῆς μετονομασθείσης Εὐφημιανός, ἐν Ὄλυμπω Βυθινίας Μ. Ἀσίας (809)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς ἁγίας Μάρτυρος Μελιτινῆς ἐκ Ντέβνας (=παλαιάς Μαρκιανούπολις) Βουλγαρίας (160)
Μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Νέου Ἱερομάρτυρος Ἀθανασίου, τοῦ ἐκ Σπάρτης τῆς Ἀτταλείας καταγομένου, ἐν Μουντανίοις δὲ μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει ͵αχνγ´ (1653).
Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ὁσιομάρτυρος Τιμοθέου τοῦ Ἐσφιγμενίτου, τοῦ ἐκ Παράστρας Ἀνατ. Θράκης καταγομένου, ἐν Ἀνδριανουπολι δὲ μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει 1820ῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κατάθεσις τῆς Τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Σεραπίωνος τῆς Ζαρζμά Γεωργίας (900)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀβραμίου ἀρχιμανδίτου, τοῦ Ῥοστώφ, θαυματουργοῦ Ῥώσσου. (1073)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἁγίων ἀποστόλων καὶ μαρτύρων Πέτρου, Παύλου, Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ, Στεφάνου τοῦ πρωτομάρτυρος, Βαρνάβα τοῦ ἀποστόλου, Ἰωσὴφ τοῦ Πατριάρχου, καὶ Κλεόπα, Τροφίμου, Δορυμέδοντος, Κοσμᾶ, Δαμιανοῦ, Βάσσης καὶ τῆς συνοδείας αὐτῶν. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν σύναξις ἐν τῷ σεπτῷ ἀποστολείῳ τοῦ ἁγίου καὶ πανευφήμου ἀποστόλου Παύλου ἐν τῷ Ὀρφανοτροφείῳ, ἅμα δὲ καὶ τὰ ἐγκαίνια τοῦ αὐτοῦ ναοῦ.
Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀβραμίου τοῦ ἐγκλείστου τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
Μνήμη τοῦ Ὁσίου Νέστορος τοῦ ἀγραμμάτου τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Νικόλαος (Προμπάτοφ), Κοσμάς, Βίκτωρ Κράσνοφ, Ναούμ, Φίλιππος, Ἰωάννης, Παύλος, Ἀνδρέας, Παύλος, Βασίλειος, Ἀλέξιος, Ἰωάννης και Παρθένος-μάρτυς Ἀγάθη (1918), Γεώργιος Τροΐτσκι, Ὁμολογητής (1931), Ευγένιος (Γιελχόφσκι, 1937), Ἀλεξιος (Nikonov, 1938), Ἰωάννης (Ζασιεντάλεφ, 1942) Ιερείς, ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Κυριακή Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ. η´ 41–56, /Ματθ. θ´, Μᾶρκ. ε´)
Ἡ ἀνάστασις τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου καί ἡ θεραπεία τῆς αἱμορροούσης

Ἡ ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου (Λουκ. η΄41-56)
Μητροπολίτης Ἀντώνιος Μπλούμ τοῦ Σουρὸζ
18 November 1984

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἀφορᾶ μόνο στὰ θαύματα καὶ στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Νομίζω ὅτι ἀφορᾶ στὴν ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα. Στὴν περίπτωση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου βλέπουμε ἕνα παιδὶ ἤδη νεκρό. Ὅλοι τὸ γνωρίζουν. Ὑπάρχει τέτοια βεβαιότητα ὥστε ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, λέει: «Ὄχι! Αὐτὸ τὸ παιδὶ δὲν ἔχει πεθάνει, ἀλλὰ κοιμᾶται», ὅλοι τὸν ἀντικρούουν: «Ὄχι αὐτὸ τὸ παιδὶ ὄντως ἔχει πεθάνει». Καὶ τότε ὁ Χριστὸς μὲ ἕναν λόγο δύναμης, ἀλλὰ μὲ μιὰ πράξη ἀγάπης καλεῖ καὶ πάλι τὸ παιδὶ στὴν ἐπίγεια ζωή.

Δὲν εἶναι αὐτὸ -ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα ἀληθινὸ γεγονὸς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας μας -δὲν εἶναι ἐπίσης καὶ μία ἀλληγορία, καὶ μιὰ εἰκόνα ἀπὸ τόσες πολλὲς ἀνθρώπινες περιπτώσεις; Πόσο συχνὰ θὰ λέγαμε, «Δὲν ἔχει νόημα νὰ κάνουμε ὁτιδήποτε γι’ αὐτὸ τὸ πρόσωπο, αὐτὸ τὸ πρόσωπο ἔχει χαθεῖ ἔτσι κι ἀλλιῶς. Δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει κάποιος γιὰ νὰ σώσει μιὰ δεδομένη κατάσταση, αὐτὴ ἡ περίπτωση εἶναι πέρα ἀπὸ τὴν σωτηρία. Καὶ πρέπει νὰ θυμόμαστε τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς στὸν Πέτρο ὅταν ὁ τελευταῖος εἶπε: «Ποιὸς λοιπὸν μπορεῖ νὰ σωθεῖ;» Καὶ ὁ Κύριος τοῦ εἶπε «Ὅ,τι εἶναι ἀδύνατο στὸν ἄνθρωπο, εἶναι δυνατὸ στὸν Θεό».

Ἡ ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα: Ὄχι ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε καλοὺς λόγους νὰ ἐλπίζουμε, ἀλλὰ ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ μᾶς διακατέχει μιὰ παθιασμένη βεβαιότητα ὅτι ὄχι μόνο ἡ θεϊκὴ ἀγάπη ἀλλὰ καὶ ἡ ἀνθρώπινη ἀγάπη μπορεῖ νὰ φέρει πίσω στὴ ζωὴ αὐτὸ ποὺ χάθηκε. Ἄνθρωποι ποὺ ἔπεσαν μέσα στὴ βαθύτερη ἐγκατάλειψη, ἄνθρωποι ποὺ μᾶς φαίνονται ἀπελπιστικὰ κακοὶ, ἂν συναντήσουν τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη- καὶ ἡ λέξη «θυσιαστικὴ» εἶναι ἀπαραίτητη- τὴ θυσιαστικὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἴδια θυσιαστικὴ ἀγάπη μέσα μας, μπορεῖ αὐτοὶ νὰ λυτρωθοῦν.

Στὴν περίπτωση αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ, αὐτὸ ἔγινε ἀμέσως. Στὶς σχέσεις μεταξύ μας καὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους μπορεῖ νὰ πάρει χρόνια, χρόνια ὑπομονετικῆς ἀγάπης, χρόνια κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων θὰ δώσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ἀλλὰ ἐπίσης θ’ ἀντέχουμε, θ’ ἀντέχουμε ἀτελείωτα, τὰ πιὸ ἀνυπόφορα πράγματα. Καὶ στὸ τέλος μπορεῖ νὰ ὑπάρξει λύτρωση. Μπορεῖ νὰ ὑπάρξει λύτρωση σ’ αὐτὴ τὴ γῆ, μὲ τὴ μορφὴ ἑνὸς προσώπου ποὺ θεωρεῖτο ἀπελπισμένο, πέρα ἀπὸ κάθε βοήθεια, καὶ ποὺ ἀρχίζει ν’ ἀλλάζει, καὶ τότε βλέπουμε ἕνα θαῦμα, καὶ εἴμαστε περιχαρεῖς καὶ ἡ ἐλπίδα γίνεται τέλεια καὶ πραγματική, καὶ ἡ χαρὰ γεμίζει τὴν καρδιά μας.

Ὡστόσο ὑπάρχει ἀκόμη ἕνας ἄλλος τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο αὐτὴ ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη μπορεῖ νὰ εἶναι ἀπολύτρωση. Ἕνας δυτικὸς θεολόγος κατὰ τὴν περίοδο τοῦ τελευταίου πολέμου, ὅταν τὰ συναισθήματα ἦταν βαθιὰ καὶ ὁ πόνος ἔντονος, εἶπε ὅτι τὰ βάσανα εἶναι τὸ σημεῖο συνάντησης μεταξὺ κακοῦ καὶ ἀνθρωπότητας. Τὰ βάσανα προκαλοῦνται πάντοτε ἀπ’ τὸν ἀνθρώπινο παράγοντα ἀκόμα κι ἂν ὁ ἀνθρώπινος παράγοντας φεύγει μακριὰ ἀπ’ αὐτὰ καὶ δὲν τὰ ξαλαφρώνει. Καὶ τὰ βάσανα πάντοτε τεμαχίζουν τὴν ψυχὴ ἢ τὸ σῶμα τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ ὅταν συμβαίνει, τὸ θύμα χρειάζεται τὴν θεϊκὴ ἀγάπη γιὰ νὰ συγχωρήσει, καὶ μέσα ἀπὸ τὴ συγχώρηση νὰ ξεκάνει τὸ κακό, καὶ νὰ λυτρώσει ἐκείνους ποὺ ἔχουν κάνει κακό.

Ἂς στρέψουμε τὴ σκέψη μας σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Αὐτὴ ἡ σκέψη δὲν μοῦ ἦρθε ἀπ’ τὸ νοῦ, ἀλλὰ στ’ ἀλήθεια οὔτε μέσα ἀπ’ τὴ ζωή μου ποὺ πάντοτε ὑπῆρξε πολὺ εὔκολη γιὰ μένα ὥστε νὰ μπορῶ νὰ μιλῶ κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο. Ὅμως μετὰ τὸν πόλεμο βρέθηκε ἕνα ἔγγραφο σ’ ἕνα ἀπ’ τὰ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γράφτηκε πάνω σ’ ἕνα σκισμένο κομμάτι τυλιγμένου χαρτιοῦ ἀπὸ ἕναν ἄντρα ποὺ πέθανε σ’ αὐτὸ τὸ στρατόπεδο. Καὶ ἡ οὐσία αὐτοῦ τοῦ μηνύματος ἦταν μιὰ προσευχὴ στὴν ὁποία ἔλεγε, “Κύριε, ὅταν θὰ ἔλθεις ὡς Κριτὴς ἐπὶ τῆς γῆς, μὴν καταδικάσεις τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς ἔχουν κάνει τόσο ἀπάνθρωπα πράγματα. Μὴν τοὺς τιμωρήσεις γιὰ τὴ σκληρότητά τους καὶ γιὰ τὰ βάσανα ποὺ μᾶς προκάλεσαν, γιὰ τὴ βία τους καὶ τὴν ἀπόγνωσή μας, ἀλλὰ παρατήρησε τὸν καρπὸ ποὺ γεννήθηκε μέσα στὴν ὑπομονή, στὴν ταπείνωση, στὴν καρτερία, στὴ συγχώρηση, στὴν πίστη, στὴν ἀλληλεγγύη. Καὶ ἂς μετρήσουν αὐτοὶ οἱ καρποὶ γιὰ τὴν σωτηρία τους. Μὴν ἐπιτρέψεις ἡ μνήμη μας νὰ εἶναι τρόμος γι’ αὐτοὺς στὴν αἰωνιότητα, ἀλλὰ ἂς εἶναι σωτηρία γι’ αὐτούς”.

Αὐτὴ εἶναι ἐπίσης ἡ ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα. Καὶ συνδέεται γιὰ μένα μὲ αὐτὴ τὴν ἀντίθεση ἀνάμεσα στὴν ἁμαρτωλή, λανθασμένη, τυφλὴ ἀντίληψη ποὺ ἐκφράζεται ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους στὸ σπίτι (τῆς κόρης τοῦ Ἰάειρου). Αὐτοὶ κοροϊδεύουν τὸ Χριστό, ἐπειδὴ ξέρουν ὅτι τὸ παιδὶ εἶναι νεκρό, ἡ ἐλπίδα εἶναι περιττή, πνιγμένη στὴν ἀπόγνωση – καὶ ἡ νίκη τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐλέους ποὺ φαίνεται σ’ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀλλὰ ποὺ μπορεῖ νὰ ἐξαπλωθεῖ μὲ τόσους διαφορετικοὺς τρόπους στὶς προσωπικές μας ζωὲς σὲ ἁπλούστατο ἐπίπεδο, καὶ στὶς πιὸ ἡρωικὲς ζωὲς ἀκόμη.
Ἂς τὸ ἀναλογιστοῦμε λοιπόν, καὶ ἂς ἐπιλέξουμε τὴν ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν πίστη ποὺ κατακτᾶ. Ἀμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_143.htm – Ἀπόδοση κειμένου: http://www.agiazoni.gr

***

«Ἡ ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα»

Η προσευχή της μητέρας
Σέργιος Σεριούμπιν

Πέθανε η μαμά μου. Αθόρυβα και ξαφνικά. Με σιωπηλή προσευχή στα χείλη. Όλη τη ζωή μου θεωρούσα ότι η μαμά είναι για πάντα, για αιώνες, και ότι, επί της αρχής, ο θάνατός της είναι αδύνατος! Αλλοίμονο, είναι αναπόφευκτος. Και από αυτή την αμείλικτη πραγματικότητα κάτι «έσπασε» στο κεφάλι μου…
Έφυγε εκείνο ακριβώς το βράδυ του Δεκεμβρίου, τότε που η Εκκλησία αρχίζει να γιορτάζει την ημέρα της κοίμησης του Ουράνιου προστάτη της περιοχής μας, του Αγίου Ανδρέα, του δια Χριστόν Σαλού, του θαυματουργού του Σιμπίρσκ.
Η μαμά μου έτρεφε πολύ μεγάλη αγάπη και αφοσίωση στον Άγιο. Τα τελευταία 15 χρόνια, κάθε Κυριακή απόγευμα, πήγαινε στο Ναό, για να τον υμνήσει, δίπλα στα άγιά του λείψανα. Απόγευμα Κυριακής ήταν, στις 9 Δεκεμβρίου, όταν κοιμήθηκε και η ίδια. Είναι εκπληκτικό, αλλά τότε, το 2018, ακόμα και τα 80στα γενέθλιά της συνέπεσαν με το Πάσχα, στις 8 Απριλίου.

Εγώ και η γυναίκα μου, επειδή αντιλαμβανόμασταν ότι η ζωή της μαμάς είχε μπει αναπόδραστα στην «τελική ευθεία», προσπαθούσαμε να την κοινωνάμε όσο το δυνατόν πιο συχνά, τουλάχιστον μια φορά το μήνα. Από το φθινόπωρο και μετά, ακόμα πιο συχνά. Θυμάμαι, η μαμά ήταν τόσο πολύ αδύναμη που δεν μπορούσε να περπατήσει, την σήκωνα στα χέρια μου μέχρι το αυτοκίνητό μου και με αυτό την έφερνα ακριβώς στις πύλες του Ιερού Ναού της Παναγίας της Βάτου. Ο πατήρ Αντώνιος Κουζνετσόβ έβγαινε από το ναό, καθόταν στη θέση του οδηγού και την εξομολογούσε μέσα στην ησυχία του αυτοκινήτου. Μετά, έφερνε από το ιερό τα Άχραντα Δώρα και την κοινωνούσε μέσα στο αυτοκίνητο. Γίνονταν και τέτοια.
Κοντά στο Δεκέμβριο, τελέσαμε ευχέλαιο, και μια μέρα πριν το τέλος της, ο πατήρ Αντώνιος την εξομολόγησε και την κοινώνησε. Έτσι, «για καλό και για κακό». Αλλά, αποδείχτηκε ότι έγιναν στην ώρα τους. Προλάβαμε…

***

Σε όλη την παιδική και την εφηβική μου ηλικία, η μαμά ήταν «το παράθυρό μου στον πνευματικό κόσμο». Αθόρυβα και διακριτικά, μου υπενθύμιζε ότι σήμερα είναι Χριστούγεννα… σήμερα είναι Ευαγγελισμός… σήμερα είναι Πάσχα… Μερικές φορές, στο τραπέζι βρίσκαμε και αντίδωρα από την εκκλησία. Ήταν η ίδια η μαμά μου που «φύτεψε» μέσα στο κομσομολικό μου μυαλό ένα τόσο ασυνήθιστο όνομα, όπως είναι του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ, του οποίου η λιτή εικόνα είχε βρει μια σταθερή θέση στο σπίτι μας. Κάπου εκεί, σε μια απόμακρη γωνίτσα…
Εγώ θύμωνα με τη μαμά, την ντρόπιαζα, αγανακτούσα μαζί της, αλλά αυτή παρόλα αυτά με μια αδιόρατη λεπτότητα γλιστρούσε από τη λεκτική μου επίθεση και η ζωή μας συνέχιζε να κυλάει ειρηνικά. Έως την επόμενη θρησκευτική γιορτή.
Και να που δε ζει πια.

Σε ένα από τα βράδια, που τακτοποιούσα ήρεμα και χωρίς βιασύνη τα πράγματα της μαμάς, έπεσα πάνω σε ένα πακέτο με φωτογραφίες και παλαιές επιστολές. Από κει στα χέρια μου έπεσε ένα παράξενο κίτρινο υφασμάτινο τετραγωνάκι. Κάτι έπαιξε στη μνήμη μου. Και όταν ξεκούμπωσα την παλαιά σοβιετική καρφίτσα και άνοιξα το σακουλάκι, αμέσως θυμήθηκα τα πάντα!…

***

Ήταν σαράντα χρόνια πριν, και παραπάνω. Αύγουστος του 1977. Είχα πάει στην πόλη Κρασνοντάρ για να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις στη Σχολή Φυσικής Αγωγής για να σπουδάσω προπονητής κωπηλασίας. Εκείνη την εποχή, είχα ήδη κάνει κωπηλασία για περίπου πέντε χρόνια και είχα σχετικές επιτυχίες.

Η νομαδική ζωή του αθλητή, οι εντατικές σωματικές ασκήσεις μου απορροφούσαν όλες τις δυνάμεις, γι΄ αυτό ούτε καν μπορώ να ισχυριστώ ότι διέθετα καλές σχολικές γνώσεις. Μόνο σε αεροδρόμια, σε αεροπλάνα ή σε τρένα μπορούσα να διαβάζω φυσική ή χημεία. Τι γνώσεις μπορούσα να έχω! Ωστόσο, ήθελα πολύ να πετύχω σε Πανεπιστήμιο. Και να, μετά τους αγώνες στην πόλη Σαράτοβ και Λιμπάζι (Λετονία), έφτασα στο Κρασνοντάρ.

Η πρώτη εξέταση ήταν στο μονοθέσιο κανόε. Απόσταση 500 μέτρα. Μετά από τις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις στη Βαλτική, εδώ, στο Κρασνοντάρ, ξέσκισα τους άλλους υποψήφιους απλά και ακούραστα. Στον τερματισμό η διαφορά είχε φτάσει στα 7 με 8 μέτρα.
Η δεύτερη εξέταση ήταν γενική φυσική προετοιμασία. Και εδώ όλα μου ήταν οικεία. Βαθμός – άριστα. Και ακολουθούσε η σειρά των εξετάσεων που ήταν γεμάτες από φόβους και αμφιβολίες.
Έκθεση. Διάλεξα έναν ήρωα από ένα μυθιστόρημα. Το να συνδέσω νοηματικά δύο-τρείς λέξεις τα κατάφερνα από τότε. Γι΄αυτό, κάτι μπόρεσα να συνθέσω. Οι βαθμοί άριστα και λίαν καλώς.
Φυσική. Κατά ένα θαυμαστό τρόπο θυμήθηκα κάτι από το σχολικό πρόγραμμα. Βαθμός – λίαν καλώς.
Βιολογία. Άριστα! Πώς προέκυψε, δεν κατάλαβα! Μάλλον, ήταν καλός ο εξεταστής. Λοιπόν, το απόγευμα στις πόρτες της Σχολής κρέμασαν λίστες με τους επιτυχόντες, με βάση τη βαθμολογία.
Για πολλή ώρα έψαχνα τον εαυτό μου στις λίστες. Αλλά δεν υπήρχα πουθενά. Οι πόρτες της Σχολής κλειστές. Δεν υπάρχει κάποιος να ρωτήσω. Τι να κάνω; Αβεβαιότητα, μπήκα ή όχι;

Και εκεί τυχαία σήκωσα το βλέμμα μου πάνω και πάγωσα: το επώνυμό μου ήταν πρώτο στη λίστα των επιτυχόντων!
Με έκδηλη υπερηφάνεια και χαρά, πήγα στην κωπηλατική βάση του Πανεπιστημίου Φυσικής Αγωγής του Κρασνοντάρ, όπου μας είχαν τακτοποιήσει σε δωμάτια, και συζητούσαμε για πολλή ώρα με τα παιδιά για την απρόσμενη αυτή ευτυχία.

***

Εν τω μεταξύ, η μέρα που μου έφερε τόση αγωνία και χαρά, τελείωνε. Πήγαμε στα δωμάτιά μας και αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για ύπνο, επειδή το πρωί έπρεπε να πετάξουμε για την πόλη Ουλιάνοβσκ, από όπου θα παίρναμε τα πράγματά μας. Καθώς ξεντυνόμουν, ως συνήθως, ακούμπησα τη ζώνη στο παντελόνι. Ακούστηκε ένα παράξενο κρακ… Μου φάνηκε κιόλας υπερβολικά σκληρή αυτή η απλή ζώνη στο παντελόνι. Την εξέτασα προσεκτικά και κατάλαβα ότι μέσα της κάτι είχε ραμμένο. Πήρα τη λεπίδα και άνοιξα προσεκτικά τη ραφή. Ήταν ραμμένο με το χέρι, παρεμπιπτόντως. Όντως, μέσα από τη ζώνη εμφανίστηκε ένα άγνωστο κίτρινο σακουλάκι. Οι υποψίες μου αμέσως πήγαν στη μαμά.

Σκέφτηκα: «Τι να μου έβαλε εκεί; Όχι όμως και σκονάκι φυσικής…»
Άρχισα να σκίζω το ίδιο το σακουλάκι. Μέσα του βρήκα δύο φύλλα από τετράδιο, που ήταν γραμμένα πολύ πυκνά με το γραφικό χαρακτήρα της. Το χέρι της μαμάς το αναγνώρισα αμέσως.

«Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου…
…ἐπὶ ἀσπίδα καὶ βασιλίσκον ἐπιβήσῃ καὶ καταπατήσεις λέοντα καὶ δράκοντα…
…ὅτι ἐπ᾿ ἐμὲ ἤλπισε, καὶ ῥύσομαι αὐτόν·…»
Τα λόγια του ενενηκοστού ψαλμού του Ψαλτηρίου, όπως και η ίδια η πράξη της μαμάς, προκάλεσαν μέσα μου τέτοια οργή που με έκανε άνω κάτω από την αγανάκτηση: «Έλα, μαμά! Με τις προσευχές σου μου χάλασες μια τέτοια μέρα, μια τέτοια γιορτή!!! Ποιος σου το ζήτησε!»

Επομένως, την εκκωφαντική επιτυχία μου στις εξετάσεις δεν μπορούσα να την θεωρήσω αποκλειστικά ΔΙΚΗ μου νίκη. Ναι, βεβαίως, ο Θεός, μάλλον, δεν υπάρχει. Όμως… ποιος ξέρει… Δηλαδή, το πείραμα είχε παραβιαστεί. Δεν ήταν ευχάριστο να μοιράζομαι τη νίκη με Κάποιον, ακόμα και αν αυτός ο Κάποιος δεν υπάρχει. Η υπερηφάνειά μου είχε πληγεί πολύ. Η εκδοχή «εγώ μόνος μου» σίγουρα δεν ίσχυε.
Όταν έφτασα στο Ουλιάνοβσκ, στο σπίτι, αμέσως άρχισα να την ντροπιάζω: «Μαμάαα! Ντροπή σου! Αφού ήσουν στην κομμουνιστική νεολαία! Γιατί έβαλες στο παντελόνι μου αυτές τις προσευχές σου… Και χωρίς να ρωτήσεις κιόλας» – την μάλωνα.
Η μαμά δικαιολογούνταν ντροπαλά, ωστόσο στα μάτια της ξεπρόβαλε μια ήσυχη φωτεινή χαρά. Αφού ήταν και δική της νίκη…

***

Από τότε πέρασαν 19 χρόνια. Σταδιακά, όχι αμέσως, άρχισα να κλίνω προς την ανάγκη να εκκλησιάζομαι και να γίνω ενεργό μέλος της Εκκλησίας. Και αυτό το περιστατικό που έγινε στο Κρασνοντάρ, το 1977, συνετέλεσε πολύ σε αυτή τη δική μου απόφαση…
Ανάπαυσον, Κύριε, την ψυχήν της κεκοιμημένης δούλης Σου Γαλήνης
και συγχώρησον αυτή παν αμάρτημα, εκούσιόν τε και ακούσιον,
και χάρισαι αυτή την Βασιλείαν των Ουρανών! Αμήν!

Σέργιος Σεριούμπιν
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα
https://gr.pravoslavie.ru/144007.html

Ο Ιησούς αγαπούσε τα παιδιά και επήγαινε κοντά τους με τον πόνο της αγάπης και μία ασθενής γυναίκα τον πλησίασε και του «έκλεψε» την προσοχή. π. Αρσένιος Μπόκα
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/27/%ce%bf-%ce%b9%ce%b7%cf%83%ce%bf%cf%8d%cf%82-%ce%b1%ce%b3%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%b4%ce%b9%ce%ac-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%cf%80%ce%ae%ce%b3%ce%b1%ce%b9/

Μόνον πίστευε, και σωθήσεται. Έρχεται ώρα, εγγύς είνε, που θα πέση κόσκινο πάνω στη γη. Θα μας κοσκινίση ο διάβολος όπως τους μαθητάς του Χριστού τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης. Αλλά εμείς, και ένας αν μείνουμε, ο ένας θα νικήση, αυτός που πιστεύει στο Χριστό. επίσκοπος Αυγουστίνος
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/06/%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf%ce%bd-%cf%80%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%85%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%89%ce%b8%ce%ae%cf%83%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%ad%cf%81%cf%87%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας
Ἦχος δ´. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.

Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλῃ τῇ φωνῇ· Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ, καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι, καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου, καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί, καὶ θνῄσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ᾿ ὡς θυσίαν ἄμωμον, προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσαν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἕτερον

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀσκήσει ἐκλάμψασα, ὥσπερ παρθένος σεμνή, ἀθλήσεως αἵμασι, τὴν τῆς ἁγνείας στολήν, ἐνθέως ἐφοίνιξας· ὅθεν Ἀναστασία, ὡς Ὁσία καὶ Μάρτυς, χάριτας ἰαμάτων, ἀπαστράπτεις ἐν κόσμῳ, πρεσβεύουσα τῷ Σωτῆρι, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας.
Ἦχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε.

Μαρτύρων τὸ ἥδυσμα καὶ ἀσκουσῶν καλλονήν, παρθένων ἀγλάϊσμα καὶ σεμνολόγημα, τῆς Ῥώμης τὸ βλάστημα, πάντες Ἀναστασίαν, εὐφημήσωμεν ὕμνοις, νέμει γὰρ τὰς ἰάσεις, τοῖς προσψαύουσι πόθῳ, τῶν θείων αὐτῆς λειψάνων σορὸν τὴν μυρίπνοον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας.
Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα.

Τὴν Ὁσιόαθλον καὶ καλλιπάρθενον, Ῥώμης τὸ βλάστημα καὶ μέγα καύχημα, τῆς Ἀναστάσεως Χριστοῦ, ἀξίως τὴν ἐπώνυμον, δεῦτε εὐφημήσωμεν, Ἀναστασίαν τὴν πάνσεμνον, βρύει γὰρ ἰάσεων ἀκεσώδυνα φάρμακα, τοῖς τῶν λειψάνων αὐτῆς τὴν θήκην προσπτυσσομένοις μετὰ πίστεως.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Τὴν φερώνυμον νύμφην τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ, Ἀναστασίαν τὴν θείαν παρθενομάρτυρα νῦν, ὡς τὴν παρθένων καλλονὴν ἀνυμνήσωμεν πιστοί· ὅτι Θεὸν τὸν Ἰησοῦν, τῷ τυράννῳ εὐθαρσῶς ἐκήρυξε, καὶ μυρίοις βασάνοις ἐσφαγιάσθη, καὶ γηθοσύνως συμβασιλεύει Χριστῷ.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀβραμίου.
Ἦχος πλ. δ´.

Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ᾿ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Ἀβράμιε τὸ πνεῦμά σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Ζωῆς τῆς φθειρομένης λιπὼν τὰς ἀπολαύσεις, ἐν τῇ τῶν μελλόντων ἐλπίδι, Ἀβράμιε θεοφόρε, ὁσίως ἐβίωσας ἐν γῇ, καὶ χρίσμα ὑπεδέξω ἱερόν· διὰ τοῦτο ὡς τοῦ Λόγου μυσταγωγός, κατηύγασας τοὺς βοῶντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Ἄννης, τῆς μετονομασθείσης Εὐφημιανός.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀῤῥενόφρονι γνώμῃ, ἡδονὰς καταπτύσασα, Ἄννα ἀνδρικῇ παντευχίᾳ, κατελάμπρυνας Ὄλυμπον. Συζύγου γὰρ καὶ τέκνων προσφιλῶν, τὸν πότμον ὑπομείνασα στεῤῥῶς, τῆς θεώσεως τὴν αἴγλην, ἐν ταπεινώσει Μῆτερ κατεπλούτησας. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Ἄννης, τῆς μετονομασθείσης Εὐφημιανός.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀνδρείῳ φρονήματι ἀῤῥενωθεῖσα σεπτῶς, τοῦ σύζυγο στέρησιν καὶ εὐκλεῶν σου βλαστῶν, ὡς κλῆσιν ἀθλήσεως, κρείττονος προσεδέξω, Μῆτερ Ἄννα θεόφρον· ὅθεν ἐν τῷ Ὀλύμπῳ, ἐν Βοσπόρῳ καὶ Προύσῃ, λαμπρῶς ἀντεδωρήσω σαυτήν, Χριστῷ τῷ Κυρίῳ σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Νεομάρτυρος. (Χαραλάμπη Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Ἀθανάτων βραβείων δι᾿ ἐναθλήσεως ἐπιτυχόντα ἐν χρόνοις ἐσχάτοις, Σπάρτης βλαστόν, Ἀθανάσιον τὸν Νέον, εὐφημήσωμεν, τὸν πορφυρώσαντα λαμπρῶς χθόνα τῶν Μουδανιῶν αἱμάτων αὐτοῦ ῥανίσιν, ἱεροάθλων ὡς γέρας καὶ πρεσβευτὴν ἡμῶν θερμότατον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Νεομάρτυρος. (Μελετίου τοῦ Συρίγου τοῦ Κρητός)
Ἦχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὁσίως τὸν βίον σου διεκπεράσας, σοφέ, ποδήρει κεκόσμησαι ἱερωσύνης φαιδρῷ, κλεινὲ Ἀθανάσιε· Ὅθεν δικαιοσύνης τὸν χιτῶνα φορέσας, νῦν ἐν ἀγαλλιάσει τῷ Χριστῶ συναγάλλῃ, πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων ἡμῶν τῶν εὐφημούντων σε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Τιμοθέου.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν Θεὸν ὡς τιμήσας φερωνύμως Τιμόθεε, δι᾿ ἀθλήσεως πόνων προσηνέχθης ὡς τίμιον, καὶ ἄμωμον θῦμα καί δεκτή, ἐγένου ὦ τρισμάκαρ προσφορά· ὅθεν πόθῳ συνελθόντες, πάντες ἡμεῖς, τοὺς σοὺς ἀγῶνας ἐκ ψυχῆς γεραίρομεν. Δόξα τῷ ἐνισχύσαντι Χριστῷ· δόξα τῷ σε 18 θαυμαστώσαντι· δόξα τῷ τὴν σεπτήν σου μνήμην δοξάσαντι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Τιμοθέου. (Ἰσιδώρας)
Ἦχος α´. Της ερήμου πολίτης.

Τὸν Δεσπότην τῶν ὅλων ἀγαπήσας Τιμόθεε, ἔλιπες τὸν κόσμον καὶ σχῆμα ἐνεδύθης ἰσάγγελον· Ὁσίων δὲ φυλάξας τοὺς θεσμοὺς καὶ πόνους ὑποστὰς μαρτυρικοὺς, διὰ ξίφους κεφαλήν σου ἀποτμηθείς, ἐῤῥίφθης ἐν τοῖς ὕδασι. Χαίροις τοῦ Κισσανίου ὁ βλαστός, χαίροις τῆς Θράκης καύχημα, χαίροις τοῦ Ἐσφιγμένου τῆς Μονῆς ἐν Ἄθωνι τὸ σέμνωμα.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Φωτισθεῖσα ἐνθέως Χριστοῦ τῇ Χάριτι, τῆς μετανοίας ἐδείχθης φωτοφανὴς λαμπηδών, ἁμαρτίας τὴν ἀχλὺν λιποῦσα πάνσεμνε· Ὅθεν ὡς Ἄγγελος Θεοῦ Ἀβραμίου ταῖς λιταῖς Μαρία σὺ ἀνεδείχθης· μεθ᾿ οὗ ἱκέτευε Μῆτερ, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

iconandlight.wordpress.com