Ένα εκπληκτικό φαινόμενο σημειώθηκε στο Κίεβο, όπου η Μητέρα του Θεού εμφανίστηκε στους τοίχους του καθεδρικού ναού. Τη συνόδευαν Άγγελοι και το μωρό κάνει μια ασυνήθιστη χειρονομία. Τι ήταν και πότε, θα πούμε περαιτέρω.
Στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα, οι μορφωμένοι άνθρωποι, απορροφημένοι σε ορθολογιστικές ιδέες, αντιμετώπιζαν τα θαύματα με προσοχή και σκεπτικισμό. Οι μόνες εξαιρέσεις ήταν οι μελέτες των λεγόμενων πνευματιστικών φαινομένων. Οι θρύλοι που προέκυψαν μεταξύ των πιστών παρέμειναν απαρατήρητοι.
Ως αποτέλεσμα, ένα από τα πιο σημαντικά θαύματα του Κιέβου εκείνη την εποχή - η εμφάνιση της Μητέρας του Θεού στους οικοδόμους του καθεδρικού ναού του Βλαντιμίρ - παρέμεινε χωρίς την κατάλληλη διάδοση, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν «κοινοί άνθρωποι» που μαρτύρησαν αυτό, αλλά αντικατοπτρίστηκε σε ένα υπέροχο έργο τέχνης.
Ο Adrian Prakhov, καθηγητής ιστορίας της τέχνης που επέβλεπε τη ζωγραφική του καθεδρικού ναού, και ο A. Baumgarten, αντικυβερνήτης και πρόεδρος της επιτροπής για την κατασκευή του καθεδρικού ναού, δεν είχαν καλή σχέση μεταξύ τους. Δεν ήταν ούτε φίλοι ούτε στενοί σύντροφοι, γεγονός που απέκλειε το ενδεχόμενο μυστικής συμπαιγνίας τους.
Στις 4 Ιανουαρίου 1885, συγκεντρώθηκαν και οι δύο στον προθάλαμο του καθεδρικού ναού για να επιθεωρήσουν τους τοίχους που ήταν προετοιμασμένοι για ζωγραφική. Κατά την είσοδό τους στο ναό, είδαν τα γεγονότα που ακολούθησαν σε ένα έγγραφο σε ξεχωριστό φύλλο χαρτί που ελήφθη από το αρχείο του καθηγητή. Το έγγραφο έγραφε:
«Στις 4 Ιανουαρίου 1885, έχοντας φτάσει στον καθεδρικό ναό του Βλαντιμίρ για διάφορους λόγους, εμείς, οι υπογεγραμμένοι, σταματήσαμε κοντά στις πόρτες της εισόδου, μιλώντας για τη διακόσμηση του κύριου βωμού. Έπειτα, μετά τη σιωπή, κατά τη διάρκεια της οποίας ο καθένας από εμάς κοίταξε τον τοίχο του βωμού, αρχίσαμε πρώτα απίστευτα να ελέγχουμε ο ένας τον άλλον τι φαινόταν να βλέπει ο καθένας μας σε αυτόν τον τοίχο και μετά ομολογήσαμε ο ένας στον άλλον ότι είδαμε πάνω του την εικόνα που αναγράφεται εδώ (ένα σχέδιο επισυνάπτεται στο κείμενο ), σχηματισμένο από λεκέδες γύψου."
(Πρόεδρος της Επιτροπής Κατασκευής Καθεδρικού Ναού, Αντικυβερνήτης Baumgarten, Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης Adrian Prakhov).
Το σκίτσο του Prahov δείχνει μια ολόσωμη φιγούρα της Παναγίας που κρατά στην αγκαλιά της το Παιδί Χριστό με τα χέρια απλωμένα προς τα εμπρός. Το νόημα αυτής της χειρονομίας παραμένει ένα μυστήριο: θα μπορούσε να είναι μια κλήση, μια ευλογία ή ίσως μια προειδοποίηση; Γύρω από την εικόνα της Μητέρας του Θεού, οι διοργανωτές της εκκλησίας παρατήρησαν επίσης «αγγέλους να την ακολουθούν και να προσκυνούν προσκυνώντας».
Τόσο ο Prakhov όσο και ο Baumgarten ήταν πεπεισμένοι ότι είχαν δει ένα θαυματουργό σημάδι και δεν έκρυψαν τις εντυπώσεις τους από τους γύρω τους .
Στην πόλη διαδόθηκαν φήμες ότι η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκε στον νεοαγιασμένο ναό και υπέδειξε πώς έπρεπε να γίνει η εικόνα Της.
Η διανόηση ήταν δύσπιστη σχετικά με αυτήν την ιστορία και προτίμησε να σιωπήσει γι' αυτήν, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι άτομα με καθιερωμένη εξουσία συμμετείχαν στα γεγονότα.
Μόνο λίγους μήνες αργότερα, στις 28 Ιουνίου 1885, οι εκδότες του «Kievlyanin» τόλμησαν να δώσουν την εξήγησή τους για το περιστατικό.
Το δημοσίευμα της εφημερίδας ανέφερε ότι κατά τη διάρκεια της κατασκευής εμφανίζονται συχνά κηλίδες λόγω ανομοιόμορφης ξήρανσης του σοβά, κάτι που μπορεί να εξάψει υπερβολική φαντασία για να δει ανύπαρκτες εικόνες. Οι δημοσιογράφοι ισχυρίστηκαν ότι κανένα θαύμα δεν συνέβη στον καθεδρικό ναό και η μορφή της Παναγίας ήταν μόνο μια ψευδαίσθηση που είδαν οι οικοδόμοι.
Αλλά αυτή ήταν μόνο η υπόθεση των δημοσιογράφων και τίποτα περισσότερο.
Και ο καθηγητής Prakhov δεν συμμερίστηκε τις απόψεις των δημοσιογράφων. Παρά την έλλειψη ιδιαίτερης θρησκευτικής αφοσίωσης, κατέβαλε κάθε προσπάθεια για να διασφαλίσει ότι η Παναγία στις τοιχογραφίες του καθεδρικού ναού απεικονίζεται ακριβώς όπως στο σκίτσο του του 1885.
Ένα εμπόδιο σε αυτή τη συνειδητοποίηση προέκυψε με τη μορφή ενός στρογγυλού παραθύρου αψίδας που βρίσκεται στο κάτω μέρος της υπάρχουσας τώρα εικόνας. Το παράθυρο ήταν κλειστό. Στη θέση της αψίδας όπου εμφανιζόταν η εικόνα της Παναγίας και του Βρέφους, όπως σημείωσε ο καθηγητής Ν. Πετρόφ, υποτίθεται ότι έγραφε «Το Σημείο της Μητέρας του Θεού», αλλά ο Πράκοφ, χρησιμοποιώντας το δικαίωμα που του είχε παραχωρήσει ο Το Υπουργείο Εσωτερικών να «καθορίζει ανεξάρτητα τις ιερές εικόνες», επέμεινε μόνος του.
Ως αποτέλεσμα, η κεντρική θέση στο ναό κρατήθηκε για μια άλλη εικόνα.
Τον Μάρτιο του 1885, ο καθηγητής συνήψε συμβατική σχέση με τον Βίκτορ Βασνέτσοφ σχετικά με το σχεδιασμό των τοίχων του καθεδρικού ναού. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, ο καλλιτέχνης υπέβαλε τα σχέδιά του για ζωγραφική για το κεντρικό τμήμα του ναού στην επιτροπή που διαχειρίζεται την κατασκευή. Το σχέδιο που παρουσίασε για τον τοίχο του βωμού συνέπεσε εκπληκτικά με το σκίτσο του A. Prakhov.
Έτσι, η αρχικά ασαφής εικόνα της Μητέρας του Θεού, η οποία εμφανίστηκε απροσδόκητα στους τοίχους του ναού αμέσως μετά την ολοκλήρωση των εργασιών σοβατίσματος, χάρη στην άφθαρτη εμπιστοσύνη του A. Prakhov στη θεία αποκάλυψη, ενσωματώθηκε στην αψίδα του καθεδρικού ναού και συνεχίζει να εκπλήσσει τους πιστούς με τη μυστηριώδη χειρονομία του, η οποία μπορεί να ερμηνευθεί ως προειδοποίηση ή ως ευλογία.
Ωστόσο, δεν πρέπει να υποθέσει κανείς ότι ο καθηγητής επέβαλε το όραμά του στον καλλιτέχνη. Αντίθετα, υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι ο Βίκτορ Βασνέτσοφ είδε την εικόνα της Μητέρας και του Παιδιού νωρίτερα από ό,τι συνέβη με τον Πράχοφ και τον Μπάουμγκαρτεν.
Η προέλευση αυτής της εξαιρετικής εικόνας συνέβη το 1871, όταν ο καλλιτέχνης δημιούργησε μια μινιατούρα της Παναγίας και την έδωσε στη σύζυγο του φιλάνθρωπου του Σάββα Μαμόντοφ. Τοποθέτησε αυτή την εικόνα σε μια κομψή εικονοθήκη δίπλα στο εικονοστάσι στην εκκλησία Abramtsevo.
Αφού συνήψε συμβόλαιο με τον A. Prakhov, ο Vasnetsov επέστρεψε στην εικόνα που τον επισκέφτηκε το 1871 και την ενσάρκωσε στην κλίμακα της μνημειακής τέχνης. Σύμφωνα με μια οικογενειακή παράδοση που χρονολογείται από αιώνες, ο Βασνέτσοφ ζωγράφισε το πρόσωπο του Παιδιού Χριστού στον καθεδρικό ναό του Βλαντιμίρ, με βάση ένα σκίτσο του γιου του Μιχαήλ, ο οποίος αργότερα έγινε ιερέας.
Ο Viktor Mikhailovich Vasnetsov θυμήθηκε πώς μια άνοιξη η σύζυγός του Alexandra Vladimirovna έβγαλε το μωρό τους Mikhail έξω για πρώτη φορά και εκείνη τη στιγμή συνέβη ένα θαύμα - το παιδί, όντας στην αγκαλιά της μητέρας του, επανέλαβε ενστικτωδώς τη χειρονομία που είχε φανταστεί κάποτε ο πατέρας του. Βλέποντας σύννεφα να επιπλέουν στον γαλάζιο ουρανό και πουλιά να πετούν στον αέρα, κούνησε τα χέρια του από χαρά, σαν να προσπαθούσε να αγκαλιάσει και να πιέσει στην καρδιά του οτιδήποτε νέο και εκπληκτικό έβλεπε για πρώτη φορά.
Έτσι, ο ίδιος ο καλλιτέχνης εξήγησε «τη συμβολική χειρονομία των χεριών του Βρέφους Θεού, την οποία δεν μπορούν όλοι να κατανοήσουν» (παραθέτοντας τον καθηγητή Ν. Πετρόφ), αν και αυτή η χειρονομία δεν ήταν χαρακτηριστική για την παραδοσιακή εικονογραφία.
Η εικόνα της Παναγίας του Βασνέτσοφ είχε τεράστια επιτυχία. Με την πάροδο του χρόνου, το γραφικό συγκρότημα του καθεδρικού ναού έγινε το πρότυπο με το οποίο αγιογραφήθηκαν εκκλησίες τόσο στο ίδιο το Κίεβο όσο και πολύ πέρα από τα σύνορά του.
Ο τελετουργικός αγιασμός του καθεδρικού ναού του Βλαντιμίρ πραγματοποιήθηκε στις 20 Αυγούστου 1896 παρουσία του αυτοκράτορα Νικολάου Β' και της αυτοκράτειρας Alexandra Feodorovna.
Οι άνθρωποι αποκαλούν αυτό το περιστατικό «Θαύμα της Μητέρας του Θεού «Βασνέτσοφ».
Δόξα τω Θεώ για όλα!
dzen.ru
ΑΠΟΔΟΣΗ : ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΘΕΜΑΤΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου