Η εποχή μας καθρεπτίζεται στον προφητικό λόγο του Ησαΐα. Σήμερα προσπαθούν να διαφθείρουν τη σκέψη. Γι᾽αυτό πρέπει να διατηρήσουμε με προσοχή το θησαυρό της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

 

 

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ Θ´ (9ῃ ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου προφήτου Ἡσαΐου, διὰ ξυλίνου πρίονος ἐπὶ Μανασσῆ μαρτυρήσαντος (η´ αἰ. π.Χ.)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Χριστοφόρου τοῦ ἐν Λυκίᾳ, μαρτυρήσαντος ἐπὶ Δεκίου τοῦ ἀθεωτάτου Διώκτου ἐν Ἀντιοχείᾳ. Ἡ Σύναξη αὐτοῦ ἐτελεῖτο στὸ Μαρτύριον αὐτοῦ πλησίον εις τὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου στὸ Κυπαρίσσιον. (~†249-251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἐπιμάχου καὶ Γορδιανοῦ τῶν ἐν Ῥώμῃ. (~†249-251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, αἱ ἅγιαι μάρτυρες Καλλινίκη καὶ Ἀκυλίνα, αἱ διὰ τοῦ ἁγίου Χριστοφόρου πιστεύσασαι τῷ Χριστῷ, σούβλαις ἀπὸ ποδῶν ἕως ὤμων διαπαρεῖσαι, τελειοῦνται. (~†249-251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Μαξίμου γ´, πατριάρχου Ἱεροσολύμων. (†350)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Σίου (Shio) τοῦ ἐν τῷ Σπηλαίῳ (Mgvime) πλησίον τῆς Μσχέτης (Mtskheta) ἐν Γεωργίᾳ. (6ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Νικολάου τοῦ νέου, τοῦ ἐν Βουνένῃ (Ὄρθρυϊ) τῆς Θεσσαλίας ἀσκήσαντος καί μαρτυρήσαντος σὺν τοῖς συνασκηταῖς αὐτοῦ, ὧν τὰ ὀνόματα· Ἁρμόδιος, Γρηγόριος, Ἰωάννης, Δημήτριος, Μιχαήλ, Ἀκίνδυνος, Θεόδωρος, Παγκράτιος, Παῦλος, Χριστοφόρος, Παντολέων, Εὐόδιος καὶ Αἰμιλιανός, ὡς καὶ δύω γυναιξί, ὀνόματι Εἰρήνη καὶ Πελαγία. (†720/901)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Κωνσταντίνος βασιλιάς Σκωτίας (+600)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Βεάτου (Beatus/Εὐλογημένου), ἐρημίτου στό ὄρος St. Beatenberg ἀποστόλου τῆς Ἑλβετίας. (β´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, γ´ ἐπισκόπου Καβυλλόνης (Cabyllona, Châlon-sur-Saône) ἐν Γαλλίᾳ. (†475)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Γεροντίου, ἐπισκόπου Σερβίας (Cervia) πλησίον τῆς Ῥαβέννης ἐν Ἰταλίᾳ. (~†501)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Βικεντίου (Vincent), ἡγουμένου τῆς μονῆς Ἁγίου Πέτρου τῶν Ὀρέων ἐν Ἱσπανίᾳ. (~†950)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, ἐπισκόπου Ὀστίας (Ostia) ἐν Ἰταλίᾳ. (~†1044)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνακομιδὴ ἑορτάζεται καὶ μετακομιδὴ τοῦ θειοτάτου καὶ μυριπνόου Λειψάνου τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ, ἐκ τῶν Μύρων τῆς Λυκίας πρὸς τὴν πόλιν Μπάρι, κατὰ τὸ ἔτος 1081.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Δημήτριος «Ντονσκόι» ὁ μεγάλος πρίγκιπας τῆς Μόσχας (1389)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νέου ἱερομάρτυρος Μεθοδίου ἐν Ἀμαρίῳ τῆς Κρήτης. (†1793)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἐν Νόβο‐Σέλο τῆς Βουλγαρίας μαρτυρησάντων Γεωργίου καὶ Νικολάου τῶν Ὁσιομαρτύρων, ἔτι δὲ καὶ ἑπτὰ μοναζουσῶν γυναικῶν, μετὰ ἑκατοντάδων ἀμάχων χριστιανῶν, ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν κατασφαγέντων, κατὰ τὸ ἔτος 1876.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰωσήφ, Στάρετς τῆς μονῆς Ὄπτινα ἐν Ῥωσίᾳ. (†1911)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν, Ἱερωνύμου τοῦ Σιμωνοπετρίτου, ὅστις ἐκοιμήθη ἐν Ἀθήναις τῇ Ϛ´ τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου, κατὰ τὸ ἔτος 1957, καὶ διὰ τὸ εἶναι τὴν ἡμέραν ταύτην ἐπιφανῆ Δεσποτικὴν ἑορτήν, μετετέθη ὁ ἑορτασμὸς εἰς τὴν σήμερον, ἐπὶ τῇ ἀναμνήσει τῆς ἀνακομιδῆς τῶν τιμίων λειψάνων αὐτοῦ.

Εἶτα τὸ τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ ἁγίᾳ Τετάρτῃ τῆς Διακαινησίμου, ἑορτάζομεν τὴν Σύναξιν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Καμαριωτίσσης, εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἐκ τῶν εἰκονομάχων διασώσεως, τῆς ἱερᾶς καὶ σεβάσμιας εἰκόνος· ἥτις διὰ θαυμασίου καὶ παραδόξου τρόπου, ἐν τῇ Σαμοθράκῃ ἀφίχθῃ, τῶν θαλασσίων κυμάτων ἐπιβαίνουσα.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Εὐπρεπείας, εἰκὼν αὐτῆς σῴζεται ἐν τῷ ἐν Λέσβῳ ὑπάρχοντι Ναῷ ἐπ᾿ ὀνόματι αὐτῆς
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ ὁ Μαυρουδής ὁ Νεομάρτυς ὁ ἐν Θεσσαλονίκῃ μαρτυρήσας ἐν ἔτει‚ αφμδ΄ [1544], πυρί τελειούται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἀγάπης, Εἰρήνης καί Χιονίας τῶν παρθένων καί αὐταδέλφων, μαρτύρων (τῇ 16ῃ μηνὸς Ἀπριλίου ἢ κατ’ ἔθος τῇ Πέμπτῃ τῆς Διακαινησίμου)

Διαβάστε μωρέ το τρίτο κεφάλαιο του Ἠσαΐα! Μιλά και γιά την εποχή μας. Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μία αθλία κατάσταση. Ο Θεός, όμως μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει ν” απελπιζόμαστε Άγιος Πορφύριος

Προφήτης Ησαΐας
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο μεγάλος αυτός προφήτης, ο Ησαΐας επί τρεις ημέρες γυμνός περπατούσε στους δρόμους της Ιερουσαλήμ, προφητεύοντας την επικείμενη πτώση της πόλεως στον βασιλέα των Ασσυρίων Σενναχηρίμ υπενθυμίζοντας στον βασιλέα και στους ηγέτες του λαού να μην ελπίζουν στη βοήθεια των Αιγυπτίων ή των Αιθιόπων, διότι και αυτοί θα υποδουλώνονταν στον Σενναχηρίμ, αλλά να εμπιστευτούν την βοήθεια από τον Θεό τον Ύψιστο… Ο Προφήτης αυτός, εξαιτίας της αγνότητας της καρδιάς του και του διάπυρου ζήλου του για τον Θεό, έλαβε το χάρισμα της θαυματουργίας. Όταν η αιχμάλωτη Ιερουσαλήμ μαστιζόταν από φοβερή ξηρασία, ο Ησαΐας προσευχήθηκε στον Θεό και ύδωρ ανέβλυσε στις υπώρειες του Όρους Σιών.
Το ύδωρ αυτό ονομάστηκε Σιλωάμ, που σημαίνει «απεσταλμένος». (Ιωάννου 9,7). Την εποχή της βασιλείας του Μανασσή, όταν ο Ησαΐας άστραψε και βρόντηξε εναντίον του και εναντίον των αρχόντων του εξαιτίας των παγανιστικών εθίμων τους, συγκρίνοντας τη γενεά τους με εκείνη των Σοδόμων και Γομορρών, τότε άναψε το μίσος των αρχόντων και του λαού εναντίον του μεγάλου αυτού προφήτη. Τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, όπου τον έκοψαν στη μέση με πριόνι. Ο Ησαΐας έζησε και προφήτευσε επτακόσια περίπου χρόνια πριν από τον Χριστό.
Πηγή:Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Μάιος), σελ.77, Εκδ. Αθως, 2014..

***

π. Συμεών Bruschweiler
πνευματικός της Μονής του Τιμίου Προδρόμου του Essex Αγγλίας (+2009)

Σήμερα η απειλή έρχεται με διαφορετικό τρόπο, δια της διεισδύσεως του κοσμικού πνεύματος στην Εκκλησία. Αυτό που λέμε εκκοσμίκευση. Δεν επιτίθενται με την βία ή το Μαρτύριο αλλά προσπαθούν να διαφθείρουν τη σκέψη. Είναι μια ιδεολογία που εξαπλώνεται χωρίς να την βλέπουμε χωρίς να την αισθανόμαστε, αλλά που διεισδύει σε όλους. Αν εμείς δεχτούμε αυτήν την ιδεολογία της εκκοσμίκευσης, ίσως να μείνουμε Xριστιανοί μόνο εξωτερικά, αλλά εσωτερικά δεν θα είμαστε Xριστιανοί ούτε στη ζωή μας ούτε στην πίστη μας. Γι᾽ αυτό πρέπει να διατηρήσουμε με προσοχή το θησαυρό της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

***

Ἡ ἐποχή μας καθρεπτίζεται στὸν προφητικὸ λόγο του Ησαΐα
Προφ. Ησαΐα, Κεφ. Γ’
π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

«Θέλετε, θέλετε νὰ καθρεπτιστεῖ ἡ ἐποχή μας στὸν προφητικὸ λόγο καὶ νὰ δεῖτε ὁμοιότητες; Ἂν θὰ εἴχατε τὴν περιέργεια νὰ μάθετε, τὸ ἂν στὴν ἐποχή μας ἔχουμε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἂν Θέλετε νὰ τὸ δεῖτε, ἀκούσατε».

Οἱ τρεῖς παῖδες, ποὺ βρέθηκαν στὴ Βαβυλώνα καὶ μέσα στὴν καιομένη κάμινο, «ἀνέπεμψαν προσευχὴ πρὸς τὸν Θεό. Ἐκεῖ λέγουν στὴν προσευχή τους μεταξὺ τῶν ἄλλων “Καὶ οὐκ ἔστι ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ ἄρχων καὶ προφήτης καὶ ἡγούμενος“.

Δηλαδή, αὐτὴ τὴν ἐποχή, αὐτὸν τὸν καιρό, ποὺ ὁ λαός μας εἶναι σὲ κατάσταση αἰχμαλωσίας καὶ πολλῶν δεινῶν ἐθνικῶν συμφορῶν, δὲν ὑπάρχει -λέγει- τοῦτο τὸν καιρὸ οὔτε ἄρχοντας, οὔτε προφήτης, οὔτε ἄνθρωπος ποὺ νὰ ἡγῆται· ὅλα αὐτὰ δὲν ὑπάρχουν. Ὥστε λοιπόν, ἡ παρουσία ἄρχοντος, προφήτου καὶ ἡγουμένου, εἶναι παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Καὶ ἡ ἀπουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀπουσία αὐτῶν; Ἂν πᾶτε στὸν ἀπόστολο Παῦλο (στὸ 12ο κεφάλαιο πρὸς τὸ τέλος Α΄ Κορινθίους), ἐκεῖ ποὺ ἕνα ἀπὸ τὰ χαρίσματα εἶναι καὶ οἱ “κυβερνήσεις”, δηλαδὴ οἱ διοικήσεις· τὸ νὰ ἔχει κανεὶς τὸ χάρισμα νὰ κυβερνᾶ, νὰ διοικεῖ. Ὄχι βέβαια, ἡ κυβέρνηση ἑνὸς λαοῦ ἁπλῶς μόνο, ἀλλὰ καὶ ἐπιμέρους κυβερνήσεις. Δηλαδή, νὰ διευθύνει καὶ νὰ κυβερνᾶ κανεὶς τὴν ἐνορία του, τὴν πόλιν του, ἕνα μέρος, ἕνα τομέα ἀνθρώπων. Εἶναι αὐτὸ χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Εἶναι ἀγαπητοί μου, χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἀλλὰ θὰ μοῦ πεῖτε, ἄνθρωποι ποὺ πάντα στὴν ἱστορία κυβερνοῦν, ναί, καὶ ἔχουν ἀποδειχθεῖ ὅλοι αὐτοὶ Νέρωνες καὶ Διοκλητιανοί, τύραννοι τῶν ἀνθρώπων καὶ σφαγεῖς ἀνελέητοι, δὲν εἶχαν χάρισμα ἀπὸ τὸ Θεό. Ἂν δὲν ἔχεις τὸ χάρισμα νὰ διοικήσεις σωστά, ἀληθινά, οἰκοδομητικά, κι αὐτὸ τὸ χάρισμα τὸ δίνει ὁ Θεός, μ’ αὐτὴν τὴν ἔννοια λοιπόν, λέγει τώρα ἐδῶ, ὁ παλαιὸς λόγος τῆς Π. Διαθήκης, ὅτι δὲν ὑπάρχει στὸν καιρό μας οὔτε ἄρχων, οὔτε προφήτης, οὔτε ἡγούμενος. Γιατί; Καὶ λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος· «οὐκοῦν σημεῖόν ἐστι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ τὸ μὴ εἶναι Πνεῦμα Ἅγιον». Εἶναι σημάδι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ, τὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

Βέβαια ἡ Πεντηκοστή, ὅπως σᾶς εἶπα καὶ προηγουμένως, γιὰ νὰ μὴν παρανοηθῶ, εἶναι μόνιμος εἰς τὴν Ἐκκλησία. Ἀλλά, ὅταν οἱ ἄρχοντες τῆς Ἐκκλησίας, κι ὅταν ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἁμαρτάνουν –μήπως στὴν ἐποχὴ ἐκείνη ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν ἦταν ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ; ἀλλὰ ἁμάρταναν– τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μένει εἰς τὴν Ἐκκλησία, διότι δὲν διαψεύδεται ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ποὺ λέει ὅτι μένει τὸ Πνεῦμα εἰς τὸν αἰώνα, ἀλλὰ μένει ἀνενέργητον, καὶ ἐπιπίπτει ἔτσι ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Διότι, ὅταν μένει ἀνενέργητον τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τότε δὲν ἔχουμε, ἐκεῖνα ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε. Καὶ ἔτσι ἐκφράζεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ.

Θέλετε, θέλετε νὰ καθρεπτιστεῖ ἡ ἐποχή μας στὸν προφητικὸ λόγο καὶ νὰ δεῖτε ὁμοιότητες; Ἂν θὰ εἴχατε τὴν περιέργεια νὰ μάθετε, ἂν στὴν ἐποχή μας ἔχουμε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ; Θέλετε νὰ τὸ δεῖτε; Ἀκούσατε.
Γράφει ὁ πρ. Ἡσαΐας στὸ τρίτο κεφάλαιο. Ἐγὼ θὰ διαβάζω, θὰ ἀποδίδω κι ἐσεῖς θὰ κατανοεῖτε, συγκρίνοντας τὴν ἐποχή μας.
«Ἰδοὺ δὴ ὁ δεσπότης Κύριος σαβαώθ». Νά, λέγει, ὁ Κύριος Σαβαώθ. «Ἀφελεῖ (θὰ ἀφαιρέσει) ἰσχύοντα καὶ ἄνθρωπον πολεμιστὴν καὶ δικαστὴν καὶ προφήτην καὶ στοχαστὴν καὶ πρεσβύτερον καὶ θαυμαστὸν σύμβουλον καὶ συνετὸν ἀκροατήν». Ποιός εἶναι ὁ ἰσχύων; Αὐτὸς ποὺ ἔχει δύναμιν, ὄχι μυϊκή, ἀλλὰ βουλητική.

«Καὶ ἄνθρωπον πολεμιστὴν». Γιὰ ρωτεῖστε, ἀλήθεια, ἂν ἔχουμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ὄρεξη, ἂν μᾶς χτυπήσουν ἐχθροί, νὰ πολεμήσουμε; Φοβᾶμαι. Τίποτ’ ἄλλο δὲν λέω. Μήπως ἐπαναλάβουμε ἐκεῖνο –στὸ Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ὅπου οἱ Γάλλοι ἀναρωτιόντουσαν· “Γιατί νὰ πολεμήσουμε”; Ἐκεῖνο τὸ διαβόητο “ pourquoi”. Ἐξ ἄλλου γράφτηκαν ἐπάνω στὰ ντουβάρια στὴν Ἀθήνα, στὸ Πανεπιστήμιο: Γιατί λέει· πόλεμος; Τίποτα, λέει, ἔρωτας καὶ ζωή. Τίποτ’ ἄλλο. Πόλεμος! Ὄχι ὅτι εἶναι ὡραῖο πρᾶγμα ὁ πόλεμος· ἀλλά, ἂν ἀπειλεῖται τὸ σπίτι σου καὶ ἡ πατρίδα σου, δὲν θὰ πολεμήσεις; Θὰ ἀφαιρέσει, λέει, ὁ Θεὸς πολεμιστὴν καὶ ἰσχύοντα ἄνθρωπον, δυνατόν, μ’ ἐκεῖνο τὸ νεῦρο, νὰ διώξουμε τοὺς ἐχθροὺς ἀπὸ τὴν πατρίδα μας.

«Καὶ δικαστήν», ἐννοεῖται ἀμέριστον, ἀπροσωπόληπτον· «καὶ προφήτην καὶ στοχαστὴν καὶ πρεσβύτερον», ἄνθρωπον μυαλωμένον. Σήμερα οἱ ἡλικιωμένοι ἄνθρωποι δὲν εἶναι μυαλωμένοι πολλὲς φορές… «Καὶ θαυμαστὸν σύμβουλον», ἄνθρωπον ποὺ νὰ σοῦ λέει μυαλωμένα πράγματα.

«Καὶ συνετὸν ἀκροατήν». Ὑπάρχει περίπτωση νὰ μὴν ἔχει κανεὶς συνετοὺς ἀκροατάς; Οὔτε κἂν ἀκροατάς! Νὰ θέλουμε νὰ μιλήσουμε καὶ νὰ μὴν ὑπάρχει ἀκροατήριον.
Αὐτὰ λέει, ὁ Θεὸς «ἀφελεῖ», θὰ ἀφαιρέσει, ὅταν ἀποσύρει τὸ πνεῦμα Του τὸ Ἅγιον.

«Καὶ ἐπιστήσω -λέει ὁ Θεός- νεανίσκους ἄρχοντας ὑμῶν»· θὰ σᾶς δώσω νὰ σᾶς κυβερνᾶνε νεαροί, ὄχι στὴν ἡλικία, ἀλλὰ στὸ μυαλό. Ἄνθρωποι ἄμυαλοι νὰ σᾶς κυβερνήσουν.
«Καὶ ἐμπαῖκται κυριεύσουσιν αὐτῶν». Καὶ θὰ σᾶς κυριεύσουν ἀπατεῶνες!
«Καὶ συμπεσεῖται ὁ λαός, ἄνθρωπος πρὸς ἄνθρωπον καὶ ἄνθρωπος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ». Θὰ σκοντάφτει ὁ λαός, κατὰ τρόπον ποὺ ὁ ἕνας ἄνθρωπος θὰ σκοντάφτει στὸν ἄλλον. Τί θὰ πεῖ σκοντάφτει; Ἔλλειψη ἀμοιβαίου σεβασμοῦ. «Προσκόψει τὸ παιδίον πρὸς τὸν πρεσβύτην», δηλαδή, ὅταν ὸ παιδὶ συναντᾶται μὲ τὸν ἡλικιωμένον ἄνθρωπο, τὸ παιδὶ οὔτε θὰ σηκώνεται ἀπὸ τὴν θέση του, οὔτε σημασία θὰ δίνει εἰς τὸν ἡλικιωμένον ἄνθρωπον. «Ὁ ἄτιμος πρὸς τὸν ἔντιμον». Σήμερα ὁ ἔντιμος ἄνθρωπος δὲν ἔχει πέραση.

«Τὴν δὲ ἁμαρτίαν αὐτῶν ὡς Σοδόμων ἀνήγγειλαν καὶ ἐνεφάνισαν». Ὅσο γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου, τὴν παρουσίασαν σὰν τὴν ἁμαρτία Σοδόμων καὶ Γομόρρας. Μ’ ἀλλα λόγια, κοιτάξτε ἐδῶ, ἀνήγγειλαν καὶ ἐνεφάνισαν· δηλαδὴ τὴν φώναξαν καὶ τὴν παρουσίασαν. Ξέρετε τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ὅτι τὶς ἁμαρτίες μου σήμερα, ἡ ἐποχὴ τὶς ἀναγγέλλει ἀναίσχυντα καὶ προβάλλονται οἱ ἁμαρτίες, ὅπως τότε τὶς πρόβαλαν οἱ Σοδομῖται. Τίποτα ντροπή. Νὰ εἶσαι κίναιδος καὶ νὰ μὴν ντρέπεσαι! Κοιτάξτε, «ἀνήγγειλαν καὶ ἐνεφάνισαν».
Ἐρωτῶ· αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ προφητικὸς λόγος εἶναι καθρέπτης. Μήπως ἡ ἐποχή μας καθρεπτιζομένη στὸν προφητικὸ λόγο, ἔχει τίποτα νὰ μᾶς πεῖ; Ὁ καθένας ἂς τὸ δεῖ μόνος του.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/profhths-hsaias
π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, ὁμιλία εἰς τὰς “Πράξεις τῶν Ἀποστόλων” (ἀρ. 15)
Ἀπομαγνητοφώνηση: “Πατερικὴ Παράδοση”

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

…Να μην παίρνουμε για παράδειγμα τον ξεπεσμό από κάθε εποχή.

Όταν είπε ο Χριστός για τον διάβολο “ο άρχων του κόσμου τούτου”, δεν εννοούσε ότι είναι κοσμοκράτορας, αλλά ότι κυριαρχεί στην ματαιότητα, στην ψευτιά. Αλλοίμονο, θα άφηνε ο Θεός τον διάβολο κοσμοκράτορα! Όσοι όμως έχουν δοσμένη την καρδιά τους στα μάταια, στα κοσμικά, αυτοί ζουν υπό την εξουσία “του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου”…

Μου λέει ο λογισμός ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ψυχής μας ακόμη και από τον διάβολο είναι το κοσμικό πνεύμα, γιατί μας παρασύρει γλυκά και μας πικραίνει τελικά αιώνια. Ενώ, αν βλέπαμε τον ίδιο τον διάβολο, θα μας έπιανε τρόμος, θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε στον Θεό και θα εξασφαλίζαμε τότε τον Παράδεισο. Στην εποχή μας, πολύς “κόσμος” -κοσμικό πνεύμα- μπήκε στον κόσμο και αυτός ο “κόσμος” θα τον καταστρέψη. Έβαλαν οι άνθρωποι μέσα τους τον “κόσμο” και διώξανε από μέσα τους τον Χριστό.

Ο περισσότερος κόσμος της εποχής μας είναι μορφωμένος κοσμικά και τρέχει με την κοσμική μεγάλη ταχύτητα. Επειδή όμως του λείπει ο φόβος του Θεού – “αρχή σοφίας φόβος Κυρίου” -, λείπει το φρένο, και με ταχύτητα, χωρίς φρένο, καταλήγει σε γκρεμό.

Τώρα καταλαβαίνω τι τραβούσαν οι Προφήτες. Μεγαλύτεροι Μάρτυρες ήταν οι Προφήτες! Πιο μεγάλοι Μάρτυρες από όλους τους Μάρτυρες, παρ’ όλου που δεν πέθαναν όλοι με μαρτυρικό θάνατο.
Γιατί οι Μάρτυρες για λίγο υπέφεραν, ενώ οι Προφήτες έβλεπαν μια κατάσταση και υπέφεραν συνέχεια.
Φώναζαν-φώναζαν, και οι άλλοι τον χαβά τους. Και όταν έφθανε η ώρα και ερχόταν η οργή του Θεού εξ αιτίας τους, βασανίζονταν και εκείνοι μαζί τους. Τουλάχιστον όμως τότε τόσο έφθανε το μυαλό των ανθρώπων. Άφηναν τον Θεό και προσκυνούσαν τα είδωλα. Σήμερα που καταλαβαίνουν, είναι η μεγαλύτερη ειδωλολατρία.
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο διάβολος βάλθηκε να καταστρέψη τα πλάσματα του Θεού. Έχει κάνει παγκοινιά, να καταστρέψη τον κόσμο. Λύσσαξε, γιατί άρχισε να μπαίνη στον κόσμο η καλή ανησυχία.

Το κοσμικό φρόνημα είναι αρρώστια. Όπως μια αρρώστια την αποφεύγει κανείς, έτσι και το κοσμικό φρόνημα πρέπει να το αποφεύγη, όπου και αν είναι. Να αποξενωθή από το πνεύμα της κοσμικής εξελίξεως, για να εξελίσσεται πνευματικά, να υγιαίνη πνευματικά και να χαίρεται αγγελικά.

Η αμαρτία έχει γίνει μόδα τώρα και η αδικία θεωρείται εξυπνάδα. Το κοσμικό πνεύμα δυστυχώς τροχάει το μυαλό στην πονηριά, και το θεωρεί κατόρθωμα εκείνος που αδικεί τον συνάνθρωπό του. Παίρνει μάλιστα και τον τίτλο: “Αυτός είναι διάβολος, τα καταφέρνει”, ενώ εσωτερικά υποφέρει από τον έλεγχο της συνειδήσεως, την μικρή κόλαση.

Στην εποχή μας λείπουν τα παραδείγματα.

Τον γλυκό κατήφορο εύκολα τον βρίσκει κανείς, γιατί ο πειρασμός δεν έχει άλλο τυπικό, παρά να σπρώχνη στον γλυκό κατήφορο τα πλάσματα του Θεού. Ο Χριστός έχει αρχοντιά. Σου λέει: «Αυτό είναι το καλό» ∙ «ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν…». Δεν λέει: «Με το ζόρι έλα κοντά μου!» Ο διάβολος έχει γυφτιά. Από ‘δω-από ‘κει τον τυλίγει τον άνθρωπο, για να τον πάη εκεί που θέλει. Ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, γιατί δεν έκανε δούλους αλλά υιούς. Και παρ’ όλο που ήξερε ότι θα επακολουθήση η πτώση , δεν τους έκανε δούλους. Προτίμησε να έρθη, να σαρκωθή , να σταυρωθή και να κερδίση έτσι τον άνθρωπο. Με την ελευθερία όμως αυτή που έδωσε ο Θεός –παρ’ όλο που ο διάβολος μπορεί να κάνη πολύ κακό- δίνεται μια ευκαιρία για κοσκίνισμα. Φαίνεται τι κάνει κανείς με την καρδιά του∙ φαίνεται καθαρά το πολύ φιλότιμο.

…Τώρα και στους κοσμικούς τονίζω πολύ την απλότητα. Γιατί πολλά από αυτά που κάνουν, δεν χρειάζονται και τους τρώει το άγχος. Τους μιλάω για την λιτότητα και την ασκητικότητα. Συνέχεια φωνάζω: “Απλοποιήστε την ζωή σας, για να φύγη το άγχος”.

Ακόμη και πνευματικοί άνθρωποι, όσους χώρους και να έχουν, βλέπεις να μη χωρούν, γιατί μέσα τους δεν έχει χωρέσει ο Χριστός ολόκληρος.

***Άγιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης
Ο Γέρων της Αναλήψεως

Στις 18 Απριλίου 1920, Κυριακή των Μυροφόρων, του παραδίδουν την ηγουμενική ράβδο με ομόφωνη απόφαση των πατέρων.
Στους πρώτους μήνες της ηγουμενίας του εξέρχεται της μονής και πάλι για ανάγκες της. Φθάνοντας με το πλοίο στον Πειραιά, αντί να πάει στο μετόχι της Αναλήψεως, που ήταν ο προορισμός του, κατευθύνεται με άλλο πλοίο στην Αίγινα. Εκεί συναντά ασθενή τον άγιο Νεκτάριο, με τον οποίο είχε γνωριστεί από την πρώτη επίσκεψη του αγίου στη μονή τους, το 1898. Από τότε αναπτύχθηκε πνευματικός σύνδεσμος που ανανεωνόταν με τις επισκέψεις του Γ. Ιερωνύμου στην Αθήνα.

Είναι παραμονή της Αγίας Τριάδος και πανηγυρίζει η εκεί μονή. Ο άγιος, κλινήρης, αδυνατεί να χοροστατήσει στην αγρυπνία. Οι μοναχές τον ρωτούν αν θα σημάνουν τις καμπάνες. Λέει· «Σημάνατε και ο παπάς έρχεται». Καθώς σήμαιναν, ο Γ. Ιερώνυμος έμπαινε στη μονή. «Δεν σας είπα πως έρχεται ο παπάς και μάλιστα ηγούμενος αγιορείτης», τους είπε ο άγιος. Μετά την αγρυπνία ζήτησε ο άγιος από τον Γ. Ιερώνυμο να περάσει απ’ όλα τα κελλιά των μοναχών να τα ευλογήσει. Κι εκείνος μπροστά στον αρχιερέα του Θεού δεν θέλησε να υπακούσει κι έφυγε κρυφά. Όταν αργότερα το διηγείτο, δακρύζοντας έλεγε- «Ποιός ήμουν εγώ μπροστά σε έναν άγιο…». Την παράκληση όμως του αγίου την θυμόταν πάντοτε και τρεις ημέρες προ της κοιμήσεώς του, το 1957, πήγε κι ευλόγησε τα κελλιά των μοναχών.

Ένα μήνα πριν κοιμηθεί ο άγιος Νεκτάριος, αξιώθηκε να τον επισκεφθεί και στο νοσοκομείο, κατά την ημέρα της ονομαστικής του εορτής, στις 11 Οκτωβρίου 1920.

Το 1938, στην κηδεία του αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου είχαν καλέσει και τον Γέροντα. Τον έβαλαν στη σειρά με την τάξη των εγγάμων δίχως να μιλήσει. Πλάι του ήταν ένας σεβάσμιος κληρικός και του είπε: «Τί έχετε εσείς οι αγιορείτες και ευωδιάζετε;» Και ο Γέροντας είπε: «Πάψε ευλογημένε, τί έχουμε…». Εκείνος επέμενε· «Όχι, το αισθάνομαι, έρχεται η ευωδία από εσάς, κάτι έχετε επάνω σας…».

Κάποιο άλλο πνευματικό του παιδί έλεγε: «Όσο απομακρυνόμουν από κοντά του τόσο λιγόστευε η ευωδία- κάτι ανάμεσα γαρύφαλλο και τριαντάφυλλο. Παρόμοια ευωδία αισθάνθηκα στον Άγιο Νεκτάριο».

Σε μια εποχή καθαρά αντιμοναχική, ο Γέροντας κατόρθωσε να εμπνεύσει την αγάπη στον μοναχισμό και να φορέσει το μοναχικό σχήμα σε περισσότερες από τριακόσιες ψυχές, δίχως να διακρίνει ηλικία και κοινωνική κατάσταση. Δεν είναι λίγες οι οικογένειες, που ολόκληρες αφιερώθηκαν στον Θεό, με πρώτη τη δική του. Μοναχούς έστελνε στο Άγιον Όρος και αλλού. Τις μοναχές σε διάφορες μονές. Μερικές, λόγω της πολύ περασμένης ηλικίας τους, τις έκειρε και τις άφηνε στα σπίτια τους. Άλλες, τις έστελνε με τα λαϊκά στις μονές κι άλλες αγαπούσε να τους φορά ο ίδιος το σχήμα, στην Ανάληψη, στα εξωκκλήσια. Διάβαζε την κλήση, που ήταν χαραγμένη στις καρδιές των τέκνων του και τους προετοίμαζε το δρόμο τους. Με τις δεήσεις του βοηθούσε ν’ αυξηθεί το αγγελοειδές τάγμα των μοναχών. Βλέποντας ν’ αυξάνει ο αριθμός αυτός δεν του έμενε παρά να ευχαριστεί τον Κύριο και την Θεοτόκο.

Διαβάστε μωρέ το τρίτο κεφάλαιο του Ἠσαΐα! Μιλά και γιά την εποχή μας. Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μία αθλία κατάσταση. Ο Θεός, όμως μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει ν” απελπιζόμαστε Άγιος Πορφύριος
https://iconandlight.wordpress.com/2023/05/08/%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%b2%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b5-%ce%bc%cf%89%cf%81%ce%ad-%cf%84%cf%8c-%cf%84%cf%81%ce%af%cf%84%ce%bf-%ce%ba%ce%b5%cf%86%ce%ac%ce%bb%ce%b1%ce%b9%ce%bf-%cf%84%ce%bf%e1%bf%a6-%e1%bc%a0/

Ἦχος πλ. α´.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Προφήτου.
Ἦχος β´.

Τοῦ Προφήτου σου Ἡσαΐου, τὴν μνήμην Κύριε ἑορτάζοντες, δι᾿ αὐτοῦ σὲ δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Προφήτου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς σάλπιγξ πανεύσημος, μεγαλοφώνῳ φθογγῇ, τῷ κόσμῳ προήγγειλας, τὴν παρουσίαν Χριστοῦ, προφῆτα θεσπέσιε· σὺ γὰρ τοῦ Παρακλήτου, ἐλλαμφθεὶς τῇ δυνάμει, κάλαμος ὀξυγράφος, τῶν μελλόντων ἐδείχθης· διό σε ὦ Ἡσαΐα, ὕμνοις γεραίρομεν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Μεγαλομάρτυρος Χριστοφόρου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Στολαῖς ταῖς ἐξ αἵματος, ὡραϊζόμενος, Κυρίῳ παρίστασαι, τῷ Βασιλεῖ οὐρανῶν, Χριστοφόρε ἀοίδιμε, ὅθεν σὺν Ἀσωμάτων, καὶ Μαρτύρων χορείαις, ᾄδεις τῇ τρισαγίῳ, καὶ φρικτῇ μελῳδίᾳ· διὸ ταῖς ἱκεσίαις ταῖς σαῖς, σῷζε τοὺς δούλους σου.

Ἕτερον
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Ῥείθροις αἵματος, πεφοινιγμένος, πρὸς τὰ δώματα, τῶν ἀθλοφόρων, ἀπὸ γῆς μετετέθης μακάριε· ὡς γὰρ ἀμνὸς Χριστοφόρε ἀμώμητος, ὑπὲρ Χριστοῦ τὴν σὴν κάραν ὑπέκλινας· μάρτυς ἔνδοξε, ἀεὶ τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίας Καλλινίκης. (Ἰσιδώρας μοναχῆς, Μακρυνοῦ)
Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Ἀνέπτης ἐν χάριτι, περιστερά ὡς λευκή, ἐν κόλποις Νυμφίου σου, ὡς νικηθεῖσα σεμνή, καὶ πόθῳ νικήσασα· ὅθεν ὦ Καλλινίκη, φέρεις νίκης τὸ στέφος, νίκας παρὰ Κυρίου ἐξαιτοῦσα τοῖς πᾶσι, ὡς νύμφη διηνθισμένη σεπτῶς, μύροις αἱμάτων σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀσκήσεως σκάμμασιν εὐαρεστήσας Χριστῷ, ἀθλήσεως αἵμασιν, ἐθαυμαστώθης λαμπρός, παμμάκαρ Νικόλαε· ὅθεν ὁσιομάρτυς εὐκλεὴς δεδειγμένος, χάριτας ἰαμάτων, ἀναβλύζεις τῷ κόσμῳ, λυτρούμενος κινδύνων, τοὺς πόθῳ προσιόντας σοι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς ἄστρον λαμπρότατον, ἐξανατείλας σοφέ, ἐτέθη εἰς κίνησιν πέριξ ἡλίου Χριστοῦ, Νικόλαε ἔνδοξε· καὶ ὅθεν ἐκ τῆς ἑώας, ἐν Βουνένῃ οἰκήσας, ἤλειφας διπλοῦν στέφος ὁσίαθλε Πάτερ· καὶ νῦν ταῖς σαῖς πρεσβείαις σῷζε τοὺς δούλους σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου. (Χ.Μ.Μπούσια)
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Μέγαν εὕρατο, ἡ Θετταλία, σὲ ὑπέρμαχον, θερμὸν προστάτην, καὶ Βουνένων ἡ περίγυρος καύχημα. Σὺ γὰρ ἀνόμων τὴν πλάνην διήλεγξας, καὶ εὐσεβείας τὸ κράτος ἐτράνωσας. Οὗτος Ἅγιε, Ὁσιομάρτυς Νικόλαε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, σωθῆναι τοὺς προστρέχοντας τῇ σκέπῃ σου.

Ἕτερον τοῦ Ὁσιομάρτυρος. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἐξ Ἑῴας ἐκλάμψας ὡς ἀστὴρ οὐρανόφωτος, Νικόλαε παμμάκαρ ἐν Βουνένοις ἐνήθλησας· διὸ καὶ δοξασθεὶς παρὰ Χριστοῦ, θαυμάτων ἀναβλύζεις δωρεάς, τοῖς προστρέχουσι τῇ θείᾳ σου ἀρωγῇ, Ὁσιομάρτυς ἔνδοξε. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον (Γεωργίου Γαλανόπουλου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὸν Μάρτυρα μέλψωμεν τῆς ἀληθείας Χριστοῦ, σεπτὸν Ὁσιόαθλον Νικόλαον τὸν πιστόν, ψαλμοῖς τε καὶ ᾄσμασιν· οὗτος γὰρ ἐν Βουνένοις ἐναθλήσας γενναίως, ᾔσχυνε μεθοδείας τοῦ Βελίαρ ὡς ἔμφρων, δεόμενος ὑπὲρ ἡμῶν Χριστῷ, δοῦναι τὰ κρείττονα.

Ἕτερον τοῦ Ὁσιομάρτυρος. (Γεωργίου Γαλανόπουλου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Θεῖοι μάρτυρες τῆς εὐσεβείας, οἱ ἀκόλουθοι τοῦ Νικολάου, ῥείθροις αἱμάτων τὴν γῆν ἐποτίσατε, ἐν τοῖς Βουνένοις σκληρῶς τιμωρούμενοι, ὡς ἀθληταὶ τοῦ Δεσπότου καὶ Ὅσιοι. Ὧι παρίστασθε ὑπὲρ ἡμῶν ἱκετεύοντες, Αὐτῷ παῤῥησίαν ἔχοντες, δωρήσασθαι πιστοῖς χάριν καὶ ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος.(Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὸν πανεύφημον μάρτυν Χριστοῦ Νικόλαον, τῶν Βουνένης τὸ κλέος καὶ πολιοῦχον στεῤῥόν, ᾄσμασιν ἐγκωμίων ἀνεφημήσωμεν, ὅτι ἐνήθλησε λαμπρῶς καὶ κατήνεγκεν ἐχθρόν, τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει, καὶ νῦν ἀπαύστως πρεσβεύει ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ὁσίου Σίου ἐν Γεωργίᾳ. (Γεωργίου Γαλανόπουλου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθείς.

Ἐν ἐρημίαις ἡσυχάζων θεόφρον, ὦ Σπηλαιῶτα Ἀσκητὰ Γεωργίας, τῆς ἐγκρατείας γέγονας ἐργά‐ της πιστός· Ὅθεν στέφος ἄφθαρτον δόξης εἴληφας Σίως, καὶ πρεσβεύεις δι᾿ ἡμᾶς ὁσιώτατε πά‐ τερ, ὁ ἐν νηστείαις καὶ θερμαῖς εὐχαῖς εὐαρεστήσας τῷ σε πλαστουργήσαντι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωσήφ. (ποίημα Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Προσευχῆς ἀσιγήτου τὸ οἰκητήριον, ὑπακοῆς τὸν κανόνα καὶ ποδηγέτην σοφόν, πρὸς λειμῶνας εὐθαλεῖς πιστῶν τιμήσωμεν, Σκήτεως Ὄπτινα σεπτὸν προεστῶτα, Ἰωσήφ, ἐξάνθημα χαρισμάτων θεοειδῶν, ὡς μεσίτην ἡμῶν θερμὸν πρὸς τὸν Φιλάνθρωπον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἱερωνύμου Σιμωνοπετρίτου. (ὑπὸ Σεβ.Ἐδέσσης Ἰωὴλ Φραγκάκου)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Τῶν ἐν Ἄθῳ πατέρων τὸ ἐγκαλλώπισμα, καὶ τοῦ σεπτοῦ κοινοβίου, Σίμωνος Πέτρας βλαστός, ἀνεδείχθης ἐπ᾿ ἐσχάτων Ἱερώνυμε, σὺ γὰρ ἀνῖσχες ὡς φωστήρ, ἐν τῷ ἄστει Ἀθηνῶν, φωτίζων πιστῶν τὰ πλήθη· καὶ νῦν μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἀνυμνούντων σε.

Ἕτερον. (ὑπὸ Σεβ.Ἐδέσσης Ἰωὴλ Φραγκάκου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Χαίρει ἔχουσα Σίμωνος Πέτρα, Ἱερώνυμε τὰ σὰ ὀστέα, καὶ ἐν Ἀθήναις παμμάκαρ εὐφραίνεται, τῆς Ἀναλήψεως θεῖον μετόχιον, σὺ γὰρ ἐσχάτως ὡς ὄντως διδάσκαλος, καθωδήγησας ὀρθῶς τῶν πιστῶν πληρώματα, πρὸς τρίβον τὴν σωτήριον μακάριε.

iconandlight.wordpress.com