Χτυπώντας την πόρτα της Παναγίας, χτυπώντας την πόρτα του Αγίου Δημητρίου….. Δεν αργεί να έλθει η βοήθεια του ουρανού…. Πώς να μην είμαι ευγνώμων…

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ΚΖ΄(27ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μάρτυρος Νέστορος καὶ Λοῦπου, μαθητῶν Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου (306)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Πρόκλης, συζύγου τοῦ Ποντίου Πιλάτου. (α´ αἰ.)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων μαρτύρων Καπιτωλίνης καὶ Ἐρωτηΐδος ἐν Καππαδοκίᾳ (289/304)
Διήγησις περὶ τῶν Ἰβήρων, ἤτοι τῶν νῦν καλουμένων Γκιουρτζίδων, ὅπως ἦλθον εἰς θεογνωσίαν παρά τινος γυναικός (332)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαβριανοῦ καὶ Βαλεντίνου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Φλωρεντίου, ἐν Τρισὶ Φρουρίοις (Trois-Châteaux) ἐν Βουργουνδίᾳ Γαλλίας. (γ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Βικεντίου, Σαβίνης καὶ Χριστέτης ἐν Ἀβίλᾳ (Ávila) Ἱσπανίας. (303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀββάνου (Abbán), ἱδρυτοῦ πληθύος μονῶν, κυρίως ἐν νοτίῳ Ἰρλανδίᾳ. (520)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ὀράνου (Oran), ἀσκήσαντος ἐν τῷ ἀββαείῳ τῆς Ἰόνας ἐν Σκωτίᾳ. (563)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Κυριακοῦ τοῦ Β´, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. (606)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Νέστωρ ὁ χρονογράφος καὶ ἁγιολόγος, διάκονος ἐν τῇ Λαύρᾳ τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου τοῦ Ῥώσσου (1114)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Νέστορος τοῦ ἀγραμμάτου, τοῦ ἐν τῇ ἄπω Λαύρᾳ τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (ιδ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τοῦ Ὁσίου Δημητρίου ἐκ Βασσαράβωφ τοῦ σπηλαιώτου, τοῦ θαυματουργοῦ, πολιούχου Βουκουρεστίου (1685)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἀντίοχος τοῦ Σβὶρ Ῥωσίας (1832)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀλεξάνδρου (Okropiridze), Ἐπισκόπου Γκουρία καὶ Μιγγρέλια Γεωργίας (1907)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἱερομάρτυς Κωνσταντίνος Ποντγκόρσκυ ἐν Κιρζεμάνι Ῥωσίας ἐν ἔτει 1918 [οἱ ἄθεοι Κομμουνιστές τὸν βασάνισαν καὶ τὸν σταύρωσαν στὴν πόρτα τῆς εἰσόδου τοῦ Ἱ. Ναοῦ]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ Ὁμολογητές: Ἀμβρόσιος (Πολιάνσκι), Πέτρος (Λεμπέντεφ), Νικολάι Ροζόνοφ, Μιχαὴλ (Lektorsky), Μαξιμιλιανὸς (Marchenko), ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος ἱερεὺς π. Γεώργιος ὁ ἱαματικός, ἐκ Πριμικὶρ Νικομήδειας καὶ ἐν Παλαιοχώριον Παγγαίου ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (Βαλσαμάκης, 1947)

Κυριακή Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ. η´ 41–56, /Ματθ. θ´, Μᾶρκ. ε´)
Ἡ ἀνάστασις τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου καί ἡ θεραπεία τῆς αἱμορροούσης

Στίχοι·
Ὁμοῦ Λυαῖον καὶ λύμην τὴν τῆς πλάνης,
Κτείνας ὁ Νέστωρ, τέμνεται διὰ ξίφους.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ ἀποκέρσαν Νέστορα κεδνόν.
Στίχοι· Ἔργον μέγιστον εἰργάσω, σεμνὴ γύναι,
Ἐπιστρέφεις γὰρ ἔθνος Ἰβήρων ὅλον.

Θαύμα του Αγίου Δημητρίου

“Καλησπέρα σε όλους και χρόνια πολλά!
Μέγα γεγονός αυτό που βίωσα σήμερα το οποίο θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ θαύμα του Αγίου Δημητρίου που γιορτάζουμε σήμερα και εύχομαι όλοι μας να έχουμε τις πρεσβείες του.
Σήμερα το πρωί στην εφημερία μου στο Ιπποκράτειο ήρθε μία επίτοκος να γεννήσει η οποία είχε πολλές επιπλοκές κατά τη διάρκεια της κύησης και έτσι θα έμπαινε για καισαρική τομή.
Μέχρι πριν να ξεκινήσει το χειρουργείο όλα κυλούσαν ομαλά και στον υπέρηχο άκουγα καθαρά την καρδούλα του εμβρύου.
Ξεκινάει το χειρουργείο, βγαίνει το μωράκι και διαπιστώνουμε ότι δεν έχει σφυγμό. Είναι νεκρό.
Το βάζουμε στην ανάνηψη και ξεκινάμε κάρπα μαζί με χορήγηση οξυγόνου ώστε να πετύχουμε αναταξη.
Περνάνε 10′ χωρίς κανένα σημάδι ζωής και οι αναισθησιολόγοι διασωληνώνουν.
Προσπαθούμε να ανατάξουμε για άλλα 10 λεπτά αλλά φαίνεται να μην υπάρχει καμία ελπίδα. Στα 25 λεπτά σταματάμε καθώς φαινόταν πλέον να είναι μάταιο.
Αποφασίζουμε να το αεροβαπτίσουμε επικαλούμενοι τη βοήθεια του Αγίου.
Και με το που λέμε “βαφτίζεται ο δούλος του Θεού Δημήτριος, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος” το μωράκι παίρνει μια βαθιά ανάσα και ξεκινάει να κλαίει!!!
Ενώ ήταν νεκρό για 25 ολόκληρα λεπτά!!
Οι μισοί κλαίγαμε και οι άλλοι μισοί κοιταζόντουσαν μεταξύ τους σαστισμένοι.
Ακόμη δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω αυτό που βίωσα και νιώθω τόσο μικρή μπροστά σε αυτό το μεγαλείο..
Εύχομαι ολόψυχα ο Άγιος μας
να σκεπάζει τις ζωές όλων σας!!

Χθες στο Ιπποκράτειο, Θεσσαλονίκης.
Δόξα τω Θεώ
27 Οκτωβρίου 2023 ·
Το έγραψε η μαία που ήταν στον τοκετό.
[Τα πρόσωπα θέλουν να μείνουν ανώνυμα]

***Τῷ αὐτῷ μηνί KΖ΄ [Ὀκτωβρίω], μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Νέστορος.

Αὐ­τός ὁ Ἅ­γιος Νέ­στορας ἦ­ταν πο­λύ νέ­ος κα­τά τήν ἡ­λι­κί­α ἐ­κεί­νη, κα­τά τήν ὁ­ποί­α ἀρ­χί­ζει νά γίνεται ἡ τρι­χο­φυί­α, ἦ­ταν ὅ­μως γλυ­κύς στήν ὄ­ψι. Ὡ­ραῖ­ος στό κάλ­λος καί γνώ­ρι­μος τοῦ Ἁ­γί­ου ἐνδόξου Μάρ­τυ­ρος Δη­μη­τρί­ου. Αὐ­τός λοι­πόν βλέ­πον­τας, ὅ­τι ὁ βα­σι­λιάς Μα­ξι­μια­νός ἔ­χαι­ρε καί ἀγαποῦσε ἕναν βάρβαρο, Λυα­ῖο ὀ­νό­μα­τι, καί ὅ­τι καυ­χό­ταν πο­λύ γιά τήν ἀν­δρεί­α ἐ­κεί­νου τοῦ βάρβα­ρου καί γιά τίς νί­κες, πού ἔ­κα­μνε μέ ὅ­σους πά­λευ­ε· αὐ­τά, λέ­ω, βλέ­πον­τας ὁ μα­κά­ριος Νέστορας, μί­ση­σε αὐτήν τήν ὑ­πε­ρη­φά­νεια τοῦ Λυα­ίου. Βλέ­πον­τας ὅ­μως καί τά θαύ­μα­τα τοῦ Ἁ­γί­ου Δη­μη­τρί­ου, ἔ­λα­βε θάρ­ρος, ὅ­τι ἄν μό­νο ὁ­πλι­σθῆ μέ τίς εὐ­χές ἐ­κεί­νου καί πο­λε­μή­ση τόν βάρ­βα­ρο Λυα­ῖο, σί­γου­ρα θά  τόν νι­κή­ση. Τό­τε προ­στρέ­χει στόν μέ­γα Δη­μή­τριο. Καί πέ­φτον­τας στά πό­δια του, ‘‘δοῦ­λε τοῦ Θε­οῦ Δη­μή­τρι­ε’’, λέ­ει, ‘‘ἐ­γώ εἶ­μαι πρό­θυ­μος νά μο­νο­μα­χή­σω μέ τόν Λυα­ῖο. Γι’ αὐ­τό προ­σευ­χή­σου γιά μέ­να, ἀφοῦ ἐπικαλεσθῆς τό ὄ­νο­μα τοῦ Χρι­στοῦ’’. Ὁ Ἅ­γιος ἀ­φοῦ τόν σφρά­γι­σε μέ τό ση­μεῖ­ο τοῦ τί­μιου Σταυ­ροῦ, «καί τόν Λυα­ῖο», τοῦ εἶ­πε, «θά νι­κή­σης καί γιά τόν Χρι­στό θά μαρ­τυ­ρή­σης». Τό­τε λοι­πόν ὁ γεν­ναῖ­ος Νέ­στωρ μπῆ­κε στό στά­διο χω­ρίς φό­βο. Καί ἀ­φοῦ ἔ­κα­νε τόν Μα­ξι­μια­νό νά θαυ­μά­ση γιά τήν ὡ­ραί­α του θε­ω­ρί­α, «ὁ Θε­ός Δη­μη­τρί­ου, εἶ­πε, βο­ή­θει μοι». Καί ἀ­φοῦ πο­λέ­μη­σε μέ τόν Λυα­ῖο, τόν κτύ­πη­σε κα­τά­καρ­δα μέ τό μα­χαίρι του καί ἀ­μέ­σως θα­νά­τω­σε ἐ­κεῖ­νον, πού θα­νά­τω­σε πολ­λούς. Πλή­γω­σε συγ­χρό­νως καί τόν βα­σι­λιά μέ πλη­γή ψυ­χι­κή, δι­ό­τι τοῦ προ­ξέ­νη­σε λύ­πη ἀ­πα­ρη­γό­ρη­τη. Τό­τε, ἀ­φοῦ θύ­μω­σε ἀ­πό αὐ­τό ὁ τύ­ραν­νος, δι­έ­τα­ξε ὁ μέν Ἅ­γιος Δημή­τριος νά κα­τα­τρυ­πη­θῆ μέ λόγ­χες, ὁ δέ Ἅ­γιος Νέ­στωρ, νά θα­να­τω­θῆ μέ ξῖφος. Καί ἔ­τσι ἔ­λα­βαν καί οἱ δύ­ο ἀ­πό τόν Χρι­στό τούς στε­φά­νους τοῦ μαρτυρίου[1].

[1] Σημείωσε, ὅτι στόν Ἅγιο Νέστορα ἐγκώμιο ἔχει ὁ Ἰωσήφ ὁ Θεσσαλονίκης, τοῦ ὁποίου ἡ ἀρχή εἶναι· «Φαιδρά μέν ἡ πανήγυρις». (Σῴζεται στήν τῶν Ἰβήρων).
Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ.

***

Χτυπώντας τήν πόρτα τῆς Παναγίας, τήν πόρτα τῆς θείας εὐσπλαγχνίας…

Ὁ Δημητράκης ὀρφάνεψε μικρός ἀπό μητέρα. Ὁ πατέρας του χῆρος μέ μικρά παιδιά, ἀναγκάστηκε νά ξαναπαντρευτεῖ. Ἡ μητριά δέν μπόρεσε νά τοῦ δώσει μητρική στοργή. Ἔτσι ὁ μικρός Δημήτρης προτιμοῦσε νά κατοικεῖ ὅσο τό δυνατόν λιγότερο μέσα σ᾿ αὐτό τό σπίτι, πού ἔπαψε νά τό νοιώθει πιά δικό του. Εὐτυχῶς, ὑπῆρχε ἡ πρόφαση τοῦ βοσκήματος τῶν κατσικιῶν, καί τό ἀπόμακρο μαντρί τοῦ πρόσφερε τήν ἡσυχία καί τή γαλήνη. Ἐκεῖ ὅμως τό ψωμί ἦταν λιγοστό καί τό μαγειρευμένο φαγητό ἦταν σπάνιο. “Τότε ζοῦσα μέ ἀγριοπούλια πού κυνηγοῦσα”, Διηγεῖτο ἀργότερα, ὅταν μεγάλωσε καί πρόκοψε τό φτωχό ὀρφανό. Τό εἶχε προικίσει ὅμως ὁ Θεός μέ δύο μεγάλα χαρίσματα: Τήν ἐξυπνάδα καί τή θεοσέβεια.

Ὅπως ὁ Δαυίδ κι ἐκεῖνο, ἐνῶ ἔβοσκε τά ζῶα, ἤ θά διάβαζε ἤ θά προσευχόταν. Εἶχε μιά βαθιά ἀγάπη κι εὐλάβεια γιά τήν μεγάλη Μητέρα ὅλου του κόσμου, τήν Παναγία.
Αὐτή ἦταν ἡ παρηγοριά του κι ἀπό Ἐκείνη ζητοῦσε πάντα βοήθεια.

Γιά νά πάρει τή στοιχειώδη μόρφωση, περπατοῦσε μέ μερικά ἄλλα παιδιά τοῦ χωριοῦ πολλές ὧρες μέχρι τό πλησιέστερο μεγάλο χωριό.
Μέσα στίς βροχές, μέσα στά χιόνια, μέσα ἀπό πλημμυρισμένα ποτάμια. Μιά φορά κόντεψε νά πνιγεῖ. Παρ᾿ ὅλα αὐτά προόδευσε καί τελικά ἀποφάσισε νά πάει στήν πλησιέστερη μεγαλούπολη, νά συνεχίσει στό Γυμνάσιο. Πῶς ὅμως; Ὁ πατέρας του ἦταν πάμφτωχος (ἦταν τά πρῶτα μετακατοχικά χρόνια). Δέν εἶχε οὔτε τά εἰσιτήρια νά τοῦ δώσει. Στήν ἐπιμονή του, τοῦ ἔδωσε ἕνα δέρμα ζώου νά τό πουλήσει καί νά πληρώσει τό ναῦλο γιά τό καΐκι. Ἔτσι κι ἔγινε.

Τό πούλησε 10 δραχμές, ἔδωσε τίς 8 γιά τά ναῦλα καί τοῦ ἔμειναν καί 2 δραχμές! Στήν πόλη πού πῆγε βρῆκε γιά λίγο καιρό καταφύγιο στή νονά του, ἀλλά γρήγορα κατάλαβε πῶς ἦταν βάρος στήν πολυμελῆ οἰκογένειά της. Καί σάν φιλότιμος πού ἦταν, ἔφυγε. Πῆγε κοντά σέ κάποια ξαδέλφια του, πού σπούδαζαν κι αὐτά. Ἐκεῖ κοιμόταν σέ μιά γωνίτσα, πάνω σέ μιά κουρελοῦ. Ἐν τῷ μεταξύ, ἡ πεῖνα πήγαινε σύννεφο. Κι ὅμως, προόδευε!

Ὅταν κατέφθανε τό καϊκι ἀπό τά μέρη τῆς οἰκογενείας του στό λιμάνι τῆς πόλεως, κατέβαινε κι αὐτός μέ τά ἄλλα συμπατριωτάκια του μέ τήν ἐλπίδα μήπως ἡ μητριά εἶχε στείλει κανένα καλαθάκι μέ λίγο τυράκι ἤ λίγο ψωμί. Τά ἄλλα παιδιά συχνά πυκνά ἔπαιρναν τά καλάθια τους γεμάτα, σταλμένα ἀπό τούς γονεῖς τους μέ προϊόντα τοῦ τόπου τους. Ἐκεῖνος ὅμως, καθώς κοίταζε θλιμένος τόν καπετάνιο, ἄκουγε κάθε φορά τήν ἴδια φράση ἀπό τό στόμα του μέ μιά φωνή πού ἔκρυβε συμπόνια: Δημητράκη, γιά σένα πάλι δέν ἔχει τίποτε!

“Τά πόδια μου τρέμανε ἀπό τήν ἀδυναμία”, διηγεῖτο, “καί τό συκῶτι μου ἄρχιζε νά ἀτροφεῖ ἀπό τή συνεχῆ πεῖνα. Κοίταζα τήν ἀνηφόρα πού ἔπρεπε νά ἀνέβω γιά νά πάω στό δωμάτιο πού μέναμε καί μ᾿ ἔπιανε ἀπελπισία. Πῶς νά τήν ἀνέβω; Τότε γύριζα πρός τήν μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Παναγίας πού ἦταν ἐκεῖ κοντά καί μέ δάκρυα ζητοῦσα βοήθεια. Κι Ἐκείνη, πάλι μοῦ τήν ἔδινε! Ἀποροῦσα κι ἐγῶ πῶς στεκόμουν στά πόδια μου μέ τέτοιες συνθῆκες.

Ἐν τῷ μεταξύ ἡ θεία μου ἔστειλε γράμμα νά φύγω ἀμέσως ἀπό τό σπίτι τῶν παιδιῶν της, γιά νά μήν τούς γίνομαι βάρος!

Τέλειο ἀδιέξοδο!

Τότε κλαίγοντας ξαναχτύπησα τήν πόρτα τῆς Παναγίας, τήν πόρτα τῆς θείας εὐσπλαγχνίας. Παρακάλεσα καί τήν ψυχή τῆς μανούλας μου νά μεσιτεύσει. Δέν ἄργησε νά ἔλθει ἡ βοήθεια τοῦ οὐρανοῦ.

Ἡ Παναγία ἄρχισε νά τά τακτοποιεῖ ὅλα. Δηλαδή μιά καλή γειτόνισσα, ἀφοῦ τήν παρακάλεσα, μοῦ παραχώρησε ἕνα ὑπόγειο πού εἶχε.

Ἐκεῖ, ἐπειδή ἤμουν πολύ δυνατός στά μαθηματικά, ἀποφάσισα νά ἀνοίξω φροντιστήριο μαθηματικῶν! Οὔτε ξέρω ποῦ βρῆκα ἕξι παλιοκαρέκλες. Οἱ καθηγητές μου, πού ἤξεραν τίς δυνατότητές μου, μοῦ ἔστειλαν δέκα μαθητές. Ἦταν ὅλοι οἱ πιό ἀδύνατοι στά μαθηματικά. Μέ τή βοήθεια τῆς Παναγίας ἀρίστευσαν!

Ἐν τῷ μεταξύ μιά μέρα πού πεινοῦσα πολύ ἀποφάσισα νά χαλάσω τό τελευταῖο δίφραγκο πού εἶχα καί μπῆκα σέ μιά γειτονική ἡμιυπόγεια ταβέρνα γιά μιά φασολάδα. Ἐκείνη τήν ὥρα ἦταν ἐκεῖ πέντε ἕξι θαμῶνες ἡλικιωμένοι, πού ἔπιναν τό κρασάκι τους.

Ὁ ταβερνιάρης, ἕνας πονετικός ἄνθρωπος, κάθησε δίπλα μου κι ἄρχισε νά μέ ρωτάει γιά τή ζωή μου. Τοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἡ χλωμάδα καί ἡ ἀδυναμία μου. Τόν ἐμπιστεύτηκα καί τοῦ τά εἶπα ὅλα.
Ἄρχισε κι ἔκλαιγε! Μετά σηκώθηκε καί εἶπε δυνατά στούς γνωστούς του πελάτες: Κύριοι, σηκωθῆτε νά γνωρίσετε καί νά συγχαρεῖτε ἕναν μικρό ἀλλά τίμιο ἀγωνιστή! Καί πρόσθεσε: Ἀπό τώρα, παιδί μου, νά ἔρχεσαι νά τρῶς ἐδῶ δωρεάν! Ἐν τῷ μεταξύ τό φροντιστήριο προόδευσε καί οἱ μαθητές μου αὐξήθηκαν.

Ἔτσι μπόρεσα καί βοήθησα καί τά παιδιά τῆς μητρυιᾶς μου, τά ἑτεροθαλῆ ἀδέλφια μου πού ἦρθαν κι αὐτά στό Γυμνάσιο.
Τότε βέβαια ἄρχισαν κι ἔρχονταν καλαθάκια μέ τρόφιμα!

Μετά πῆγα στρατιώτης. Παρ᾿ ὄλο πού ἤμουν πολύ ἀδύνατος, οἱ ἐξετάσεις πού μοῦ ἔκαναν ἀπέδειξαν ὅτι ἤμουν ὑγιέστατος.
Μετά τό στρατό, ἄνοιξα φροντιστήρια στήν Ἀθήνα καί τελείωσα καί Ἀνωτάτη σχολή. Ὁ Θεός μοῦ ἔστειλε καί μιά χριστιανή καλή κοπέλα καί μέ ἀξίωσε νά φτιάξω μιά ὡραία οἰκογένεια.
Ἐπαγγελματικά σταδιοδρόμησα στό Δημόσιο ὡς ἀνώτερος κρατικός ὑπάλληλος.

Πῶς νά μήν εἶμαι εὐγνώμων στόν Χριστό μας καί στήν Παναγία Μητέρα Του; Σέ μένα, τόν φτωχό ὀρφανό Δημητράκη δέν ἔστελνε κανείς, ὅταν πεινοῦσα, ἕνα καλαθάκι μέ ψωμί.
Ὁ Θεός ὅμως μοῦ ἔστειλε πλῆθος δώρων.
Πῶς μπορῶ νά μήν Τόν εὐγνωμονῶ;
Πῶς μπορῶ τό κατά δύναμιν νά μή μιμοῦμαι τήν θεία εὐσπλαγχνία Του;”
Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν!
Πηγή blablaworldnews.blogspot.gr
https://perivolipanagias.blogspot.com/2016/10/blog-post_643.html

Ἡ σκέπη τῆς Παναγίας σὰν νεφέλη σκεπάζει ὅλον τὸν κόσμο. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2023/10/26/%e1%bc%a1-%cf%83%ce%ba%ce%ad%cf%80%ce%b7-%cf%84%e1%bf%86%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1%cf%82-%cf%83%e1%bd%b0%ce%bd-%ce%bd%ce%b5%cf%86%ce%ad%ce%bb%ce%b7-%cf%83%ce%ba%ce%b5%cf%80/

Στὶς σχέσεις μεταξύ μας καὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους μπορεῖ νὰ πάρει χρόνια, χρόνια ὑπομονετικῆς ἀγάπης, χρόνια κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων θὰ δώσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ἀλλὰ ἐπίσης θ’ ἀντέχουμε, θ’ ἀντέχουμε ἀτελείωτα, τὰ πιὸ ἀνυπόφορα πράγματα… καὶ στὸ τέλος βλέπουμε ἕνα θαῦμα. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα. Ἀντώνιος Μπλούμ τοῦ Σουρὸζ
https://iconandlight.wordpress.com/2023/10/28/%cf%83%cf%84%e1%bd%b6%cf%82-%cf%83%cf%87%ce%ad%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%be%cf%8d-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%ba%ce%b1%e1%bd%b6-%ce%bc%e1%bd%b2-%cf%84%ce%bf%e1%bd%ba%cf%82/

Ο Ιησούς αγαπούσε τα παιδιά και επήγαινε κοντά τους με τον πόνο της αγάπης και μία ασθενής γυναίκα τον πλησίασε και του «έκλεψε» την προσοχή. π. Αρσένιος Μπόκα
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/27/%ce%bf-%ce%b9%ce%b7%cf%83%ce%bf%cf%8d%cf%82-%ce%b1%ce%b3%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%b4%ce%b9%ce%ac-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%cf%80%ce%ae%ce%b3%ce%b1%ce%b9/

Μόνον πίστευε, και σωθήσεται. Έρχεται ώρα, εγγύς είνε, που θα πέση κόσκινο πάνω στη γη. Θα μας κοσκινίση ο διάβολος όπως τους μαθητάς του Χριστού τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης. Αλλά εμείς, και ένας αν μείνουμε, ο ένας θα νικήση, αυτός που πιστεύει στο Χριστό. επίσκοπος Αυγουστίνος
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/06/%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf%ce%bd-%cf%80%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%85%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%89%ce%b8%ce%ae%cf%83%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%ad%cf%81%cf%87%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9/

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων.
Ἦχος γ´.

Μέγαν εὕρατο ἐν τοῖς κινδύνοις, σὲ ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύνας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νέστορος
Ἦχος δ´

Ὁ Μάρτυς σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν ἔθραυσε καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Νέστορος
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Γερασίμου.

Ἀθλητὴς εὐσεβείας ἀκαταγώνιστος, ὡς κοινωνὸς καὶ συνήθης τοῦ Δημητρίου ὀφθείς, ἠγωνίσω ἀνδρικῶς Νέστορ μακάριε· τῇ θεϊκῇ γὰρ ἀρωγῇ, τὸν Λυαῖον καθελών, ὡς ἄμωμον ἱερεῖον, σφαγιασθεὶς προσηνέχθης, τῷ Ἀθλοθέτῃ καὶ Θεῷ ἡμῶν.

Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Νέστορος
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως. Γερασίμου.

Μέγαν εὕρηκας, ὦ νεανία, θεῖον πρόμαχον, τὸν Μυροβλύτην, ἐν τῇ φρουρᾷ τῶν ἐθνῶν φυλαττόμενον. Τὴν γὰρ αὐτοῦ εὐλογίαν ἐκζήτησας, καὶ τὸν Λυαῖον ἀνδρείως ἐνίκησας. Νέστορ Ἅγιε, Χριστὸν τὸν θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Νέστορος.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ὁ Θεὸς Δημητρίου μεγαλομάρτυρος, ὁπλῖτα Νέστορ Κυρίου καὶ καλλονὴ ἀθλητῶν, σοὶ Λυαῖον θριαμβεῦσαι ἐβοήθησε· καὶ καταδεῖξαι τὴν ἰσχὺν καὶ τὴν δύναμιν Αὐτοῦ, ἐκλέξαντος ἀδυνάτους τοὺς ἰσχυροὺς καταισχῦναι, Ὅνπερ ἡμῖν θερμῶς ἱλέωσαι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Νέστορος. (Ἰσιδώρας ἁγιοΙεροθεϊτίσσης)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Χαρμονικῶς δεῦτε πιστοὶ συνελθόντες, ἀνευφημήσωμεν ᾠδαῖς ἐγκωμίων, τὸν θαυμαστὸν ἀδάμαντα τῆς πίστεως Χριστοῦ. Νέστορα τὸν καρτερόψυχον, καὶ γενναῖον ὁπλίτην, σθένος ἐνδυθεὶς Σταυροῦ Λυαίου μεγαλαύχου· τὴν ἐπηρμένην ἔθραυσε ὀφρύν, χαίροις βοῶντες, Μαρτύρων ἀγλάϊσμα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Νέστορος. (Ἰσιδώρας ἁγιοΙεροθεϊτίσσης)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Δημήτριου τοῖς λόγοις θαῤῥυνθεὶς Νέστορ ἔνδοξε, ᾔσχυνας Λυαίου τὸ θράσος ἐν σταδίῳ ἀήττητε· καὶ ἔλαβες τὸ στέφος ἐκ χειρός, Χριστοῦ τοῦ Ζωοδότου Ἀθλητά, διὸ πάντες τὴν ἀνδρείαν τὴν σήν, ἀεί, γεραίροντες ἐκβοῶμεν· Χαίροις Μάρτυς στεῤῥόψυχε Χριστοῦ, χαίροις ἀξιοθαύμαστε· χαίροις Θεσσαλονίκης ὁ φρουρός, πιστῶν τε πάντων στήριγμα.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Δημητρίου, Νέστορος καὶ Λούπου.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Τριὰς τῶν Ἀθλοφόρων Μυροβλύτα Δημήτριε, σὺν Νέστορι καὶ Λούπῳ, Ἐκκλησίας θεμέλιοι, ἀστέρες τῶν Μαρτύρων παμφαεῖς, καὶ τῆς Θεσσαλονίκης καλλονή, πάσης βλάβης καὶ ἀνάγκης καὶ συμφορᾶς, λυτροῦσθε τοὺς κραυγάζοντας· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι᾿ ὑμῶν, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Δημητρίου τοῦ Βασσαράβωφ, πολιούχου Βουκουρεστίου
Ἦχος πλ. Α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Προσευχῇ ἀσιτίᾳ εὐχῇ καὶ δάκρυσιν, ἐν δυσπροσίτῳ σπηλαίῳ παρὰ τὰ ῥεῖθρα τοῦ Λώμ, ἰσαγγέλως πολιτείαν σου διήνυσας, τὴν ἐπὶ γῆς θαυματουργέ, πολιοῦχε καὶ φρουρέ, καὶ φύλαξ Βουκουρεστίου, ὁ νέμων πᾶσιν εὐχαῖς σου, Θεοῦ τὸ ἔλεος Δημήτριε.

Τροπάριον τῆς Ἁγίας Πρόκλης, συζύγου τοῦ Πιλάτου
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς παρεστῶσα τοῦ Δεσπότου τῷ θρόνῳ, Πρόκλα θεόφρον σύν Ἀγγέλων χορείαις, ὑπέρ ἡμῶν ἱκέτευε δεόμεθα, ὅπως λυτρωθείημεν, πειρασμῶν καί κινδύνων, καί παντοίων θλίψεων, καί παθῶν ἀκαθάρτων, καί τῆς μελλούσης δόξης καί χαρᾶς, μετά τό τέλος Ἁγία μετάσχωμεν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Λούπου.
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Τὴν ἀπροσμάχητον, τοῦ Λόγου δύναμιν, Λοῦππε μακάριε, περιζωσάμενος, κατεπολέμησας στερρῶς, τὸν ἄρχοντα τῆς κακίας· σὺ γὰρ ὑπερέλαμψας, ἐν ἀγῶσιν ἀθλήσεως· ὅθεν καὶ ἀπέλαβες, τὸ βραβεῖον τῶν ἄθλων σου, πρεσβεύων ἐκτενῶς Ἀθλοφόρε, δοῦναι ἡμῖν πταισμάτων λύσιν.

iconandlight.wordpress.com