Ένα κουφό κοριτσάκι με καλεί στο τηλέφωνο: αλόου, αλόου. Εγώ: Ναι. Λίγες φορές περίπου.
Γεια σου, Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος;
Έσκασα από τα γέλια, αλλά νιώθοντας ότι η μικρή ήξερε για τα θαυματα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου, είπα: Ναι.
Θα ήθελα να έρθετε να μου διαβάσετε με τον Άγιο Ιωάννη τον Ιστράτι.
Ναι, εγώ: τηλεφωνήστε πάνω από 200 χρόνια.
Τώρα,
συνειδητοποιούμε πόσο άθλιοι και ανάξιοι είμαστε να κουβαλάμε την
αγιότητα στα χέρια μας, όταν δεν την έχουμε καθόλου στην ψυχή μας.
Πέρα
από την αγνότητα και την αθωότητα του μωρού, βλέπουμε ότι η αγιότητα
μπορεί να μας προσπεράσει με το κλάμα και να μας λείπει για πάντα. Αν
δεν προσέχουμε.
Τις
περισσότερες φορές, οι πιστοί μας έχουν περισσότερη αγιότητα από εμάς.
Πόσο μάλλον που κρατάμε τον άπειρο Θεό στα σκονισμένα χέρια μας στη
Θεία Ευχαριστία και Τον δίνουμε στους ανθρώπους.
Ας θυμηθούμε!
(Πρώτη φορά γέλασα, μετά έκλαψα.)
ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΙΣΤΡΑΤΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου