Παραδώσου στα χέρια του Θεού με την ίδια πίστη που είχε ο Αβραάμ όταν πορευόταν για να θυσιάσει το γιο του. Μόνο αν ακολουθούμε πίσω Του θα μπορούμε να κουβαλάμε το σταυρό μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Άγιος Νικήτας ο Γότθος, μεγαλομάρτυς και οι συν αυτώ (372)
Όσιος Ευστόχιος Επίσκοπος Ιεροσολύμων (563)
Όσιος Ιωσήφ, ο κτίτορας της Μονής Αγίου Γεωργίου Αλαβέρντι Γεωργίας (570)
Όσιος Φιλόθεος ο Πρεσβύτερος, ο θαυματουργός, εκ Μ. Ασίας (10ος αἰ.)
Όσιος Γεράσιμος Μακρυνίτσης (1740)

Εορτάζουν στις 15 Σεπτεμβρίου

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Είπε ο Κύριος: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» (Μάρκ. η’ 34). Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, πρέπει ν’ απαρνηθεί τον παλιό και αμαρτωλό εαυτό του, να πάρει πάνω του το σταυρό των θλίψεων και των δοκιμασιών και τότε ας με ακολουθήσει.

Ο Κύριος δεν οδηγεί τους ανθρώπους στο σταυρό πριν απ’ Αυτόν. Τους καλεί να τον ακολουθήσουν, αφού Εκείνος πρώτος κουβάλησε τον σταυρό.
Τί σημαίνει ν’ αναλάβουμε το σταυρό μας; Σημαίνει την από μέρους μας ελεύθερη αποδοχή κάθε μέσου θεραπείας που μας προσφέρει η πρόνοια του Θεού, έστω κι αν είναι πικρό. Σου έτυχαν μεγάλες καταστροφές; Κάνε υπακοή στο θέλημα του Θεού, όπως έκανε κι ο Νώε. Χρειάζεται να κάνεις θυσία; Παραδώσου στα χέρια του Θεού με την ίδια πίστη που είχε ο Αβραάμ όταν πορευόταν για να θυσιάσει το γιο του. Καταστράφηκε η περιουσία σου; Πέθαναν ξαφνικά τα παιδιά σου; Να τα υπομένεις όλα με καρτερία, με την καρδιά σου προσκολλημένη στο Θεό, όπως έκανε ο Ιώβ. Σ’ εγκαταλείπουν οι φίλοι σου και βρίσκεσαι ξαφνικά περικυκλωμένος από εχθρούς; Να τα υπομείνεις όλα χωρίς γογγυσμό, όπως έκαναν κι οι απόστολοι, με πίστη στο Θεό πως η βοήθειά Του είναι άμεση. Καταδικάστηκες να πεθάνεις για το Χριστό; Δόξασε το Θεό που αξιώθηκες τέτοια τιμή, όπως χιλιάδες χριστιανοί μάρτυρες.
«Ακολουθήτω μοι», λέει. Γιατί ο Κύριος κάνει την κλήση αυτή σ’ εκείνους που αναλαμβάνουν το σταυρό τους; Πρώτα για να μην πέσουν και τσακιστούν κάτω από το βάρος του. Η ανθρώπινη ράτσα είναι τόσο οδυνηρά αδύναμη, που κι ο ελαφρύτερος σταυρός φαίνεται βαρύς στο δυνατότερο άνθρωπο, αν τον φέρει χωρίς τη βοήθεια του ουρανού… Μόνο αν ακολουθούμε πίσω Του θα μπορούμε να κουβαλάμε το σταυρό μας. Σ’ Εκείνον θα βρούμε δύναμη, θάρρος και παρηγοριά. Θα γίνει σ’ εμάς φως στο σκοτεινό δρόμο μας, υγεία στην αρρώστια, σύντροφος στη μοναξιά, χαρά στους πειρασμούς και πλούτος στην ένδεια. Το ανεξάντλητο φως του Χριστού μας χρειάζεται για να σβήσει τον πόνο μας και να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα μας στο χάραμα της μέρας.
Εκείνος όμως που αναλαμβάνει το σταυρό του κι ακολουθεί το Χριστό, ελευθερώνεται από την έπαρση και την αλαζονεία, από τη φιλαυτία κι από κάθε επιθυμία για εγκόσμια δόξα και κέρδος.
«Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν• ος δ’ άν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν» (Μάρκ. η’ 35). Όποιος θέλει να σώσει την επίγεια ζωή του, αυτός θα χάσει την αιώνια και μακαρία ζωή. Όποιος όμως αψηφήσει και θυσιάσει τη ζωή του αυτή για μένα και το ευαγγέλιο, αυτός θα σώσει τη μέλλουσα ζωή και μακαριότητά του… Αυτά είναι σκληρά λόγια, αδυσώπητα. Αυτή είναι μια φωτιά που γυρεύει να κατακάψει τον παλιό άνθρωπο ως τις ρίζες του, ν’ αφανίσει τις ίδιες τις ρίζες. Ο Χριστός δεν ήρθε απλά για ν’ αναμορφώσει τον κόσμο, αλλά να τον ανακατασκευάσει, να φέρει καινούργια ζωή. Να ρίξει το παλιό σίδερο στη φωτιά και να το σφυρηλατήσει από την αρχή. Δεν είναι αναμορφωτής, αλλά ο Δημιουργός. Δεν είναι επιδιορθωτής, αλλά υφαντής.
Ευλογημένοι είναι εκείνοι που σ’ αυτή τη ζωή αγάπησαν το Χριστό κι έμαθαν να επικαλούνται το όνομά Του μέρα και νύχτα, μαζί με την ανάσα και το χτύπο της καρδιάς τους. Πάνω από την άβυσσο θα γνωρίζουν ποιον πρέπει να καλέσουν για βοήθεια. Θα ξέρουν ποιο όνομα να επικαλεστούν. Θα ξέρουν από ποιο άκρο ιματίου να πιαστούν. Εκείνοι θα βρίσκονται πραγματικά εκτός κινδύνου, θα καλύπτονται κάτω από τις φτερούγες του αγαπημένου τους Κυρίου. (Λόγος εις την Γʼ Κυριακή των Νηστειών (της Σταυροπροσκυνήσεως), Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Συναξάριον

Ο Όσιος Ιωσήφ, ο κτίτορας της Μονής Αγίου Γεωργίου Αλαβέρντι της Γεωργίας (†570)

Στιχ. Ζήλω πυρπολούμενος, Ιωσήφ, θείω,
Άριστος κήρυξ και μοναστής εγένου.

Ο Όσιος Ιωσήφ, Επίσκοπος Αλαβέρντι (Alaverdi), ήταν ένας από τους δώδεκα Καππάδοκες Πατέρες που ήλθαν στη Γεωργία από τη Συρία με τον Όσιο Γέροντά τους, Ιωάννη Ζενταζένι. Ο ίδιος ως άνθος της παρθενίας και της εγκρατείας από τα πρώτα του χρόνια επέλεξε το μονήρη βίο. Μετά την άφιξή του στη Γεωργία εγκαταστάθηκε στην περιοχή της Καχετίας, στην ακατοίκητη και άγονη περιοχή του Αλαβέρντι. Εκεί επιδόθηκε σε αυστηρή άσκηση και έφθασε σε υψηλά μέτρα αρετής.
Κάποτε ένας ευγενής της Καχετίας πηγαίνοντας για κυνήγι είδε τον Άγιο να προσεύχεται με κατάνυξη και ένοιωσε ότι βρισκόταν μπροστά σε έναν άγιο. Τον προσκύνησε με ευλάβεια και ταπείνωση και η χάρη του αγίου του έφερε την θεϊκή αγάπη στην καρδιά του και μια ακατανίκητη επιθυμία για την Αλήθεια. Μετα από αυτό έχτισε τον ναό και έβαλε τα θεμέλια της μονής Αλαβερντι προς τιμή του Αγίου Γεωργίου.
Έτσι η φήμη του Αγίου άρχισε να διαδίδεται σε όλη την Καχετία. Ο Άγιος επιδόθηκε στον καταρτισμό των μοναχών του και του ποιμνίου της Καχετίας. Με ένα σταυρό που έφερε μαζί του από Τίμιο Ξύλο σταύρωνε αυτούς που τον πλησίαζαν και τους απελευθέρωνε από τις παγανιστικές δεισιδαιμονίες τους. Έτσι κατηχώντας το λαό και φωτίζοντάς τον πέρασε με προσευχή τον επίγειο βίο του. Ο αριθμός των ερημιτών αυξήθηκε, και μια μεγάλη κοινότητα σχηματίστηκε. Στο Μοναστήρι του συχνά παρέμενε κλεισμένος σε ένα μικρό κελλί και τηρούσε απόλυτη σιωπή. Κοιμήθηκε ειρηνικά το έτος 570 και τάφηκε στο Ναό του Αγίου Γεωργίου, τον οποίο ο ίδιος είχε κτίσει. Ο σημερινός παμμεγέθης Ναός κτίσθηκε αργότερα, τον ένατο αιώνα. Ο τάφος του Αγίου βρίσκεται στην αριστερή πτέρυγα του Ναού, στο βόρειο τοίχο.

***

Όσιος Φιλόθεος ο Πρεσβύτερος ο θαυματουργός (ι´ αι.)

Στιχ. Ζήσας ο Φιλόθεος ως Θεώ φίλος,
Ζωήν άληκτον εύρε συν Θεού φίλοις.

Καταγόταν από το χωριό Μύρμηξ του Θέματος του Οψικίου Μ. Ασίας. Την ευσέβεια διδάχθηκε από την μητέρα του Θεοφίλη και από την παιδική του ηλικία ασκούσε το σώμα με νηστείες, γονυκλισίες και αγρυπνίες, προσευχόμενος ώρα πολλή όρθιος με τα χέρια υψωμένα. Μολονότι ποθούσε τον μοναχικό βίο, όταν έφθασε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε, αλλά μετά την γέννηση των παιδιών του έζησε με την σύζυγό του με σωφροσύνη. Για την αρετή του αξιώθηκε της Ιερωσύνης και του θαυματουργικού χαρίσματος.
Κοιμήθηκε ειρηνικά και ένα χρόνο μετά την κοίμησή του το Λείψανό του παρέμενε αδιάφθορο και ευωδιάζον! Θέλοντας οι εγχώριοι να τον τιμήσουν περισσότερο, κατασκεύασαν νέο περίτεχνο τάφο. Κατά την κατάθεση του Λειψάνου του, καθώς δύο Ιερείς έσκυψαν να τον σηκώσουν, ο Άγιος άπλωσε τα χέρια του, τους κράτησε από τους ώμους, σηκώθηκε όρθιος, έκανε τρία βήματα και κατατέθηκε μόνος του στο νέο τάφο! Σε ένδειξη της καθαρής και θαυμαστής του πολιτείας, από τον τάφο του ανάβλυζε αέναο μύρο!

Απολυτίκιον οσίου Ιωσήφ του Αλαβέρντι. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Ιωσήφ, Αλαβέρντι κοσμήτορ πάντιμε, της ωραιότης Καχέτης, τριών και δέκα σεπτών ασκητών εκ της Συρίας εγκαλλώπισμα, ως ταπεινώσεως φανόν, αρετής υπογραμμόν και στύλον κακοπαθείας σε ανυμνούντες ευχάς σου θεοπειθείς απεκδεχόμεθα.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ΄. Τη Υπερμάχω.

Εν Αλαβέρντι τον οσίως ενασκήσαντα θεοφορούμενον πατέρα ευφημήσωμεν ακραιφνεί βιώσει λάμψαντα, ταπεινώσει και ευχή αδιαλείπτω ύμνοις πρέπουσιν, Ιωσήφ, χορού πατέρων τον διάκοσμον, πόθω κράζοντες· Χαίροις, πίστεως αύγασμα.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις, Αλαβέρντι ο θησαυρός, φρυκτωρέ Καχέτης, ο φωτίσας των ασκητών, Ιωσήφ, χορείας ευχών σου ασιγήτων μαρμαρυγαίς και πόνων θείων βολίσι σου.

Categories: ΕΛΛΗΝΙΚΑ, Προσευχές, orthodox | Permalink.

September 14, 2019

Να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό, σημαίνει να πάσχει.. Είναι αφελής όποιος νομίζει ότι μπορεί να ακολουθήσει τα ίχνη του Χριστού χωρίς δάκρυα. Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα, και την αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν.

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Συμπορευθείτε, αγαπητέ, με μας τους πένητες προς τον Σταυρό, προς τους ονειδισμούς, τις εξουθενώσεις, την πτωχεία, τις θλίψεις, και αργότερα ίσως και στον θάνατο. Δεν υπάρχει άλλη οδός προς τον αληθινό δοξασμό. Για το όνομά Του διωκόμαστε από παντού… 
Ο Θεός δεν υπόσχεται χαρά, αλλά ποτήριο. Μας καλεί να πάθουμε για το όνομά Του, γιατί έτσι θα ζήσουμε και την δόξα Του.
Η Παναγία είπε στον αρχάγγελο Γαβριήλ: “ιδού η δούλη Κυρίου” (Λουκ. α’, 38). Αυτό το “ιδού η δούλη Κυρίου” είναι αποδοχή του Σταυρού. Η Παναγία συμμετείχε σε όλη την ζωή της στον Σταυρό του Υιού της.
Ο Χριστός πέρασε τα παθήματα, γιατί τήρησε τις εντολές του Πατέρα Του και έτσι ήλθε σε σύγκρουση με τον κόσμο. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνη και στον άνθρωπο που καλείται από τον Χριστό να ζήση την ζωή Του.
Πολλάκις ησθάνθην εμαυτόν εσταυρωμένον επί αοράτου σταυρού.
Η αποφασιστικότητα να τα εγκαταλείψουμε όλα και να ανεβούμε στον σταυρό (βλ. Ματθ. 19, 28 – 30) θα οδηγήσει το πνεύμα μας στο μεθόριο ανάμεσα στον χρόνο και την αιωνιότητα. Και εμείς αρχίζουμε να εποπτεύουμε πράγματα, που μας έμεναν ως τότε κρυμμένα… Είναι επιτακτική ανάγκη για τον καθένα μας να προτιμήσει την αγάπη του Θεού από όλα τα υπόλοιπα.”
Πως να βαδίσουμε προς τον Θεό; Όταν τείνουμε στον μοναδικό αυτό σκοπό, όλα τα άλλα γίνονται πηγή παθημάτων και πόνου. Όμως φέρουμε το σταυρό αυτό σιωπηλά.
Οι πειρασμοί που δέχθηκαν οι άγιοι είναι μεγαλύτεροι από τους δικούς µας πειρασμούς, διότι ή καρδιά τους ήταν ευαίσθητη και γι’ αυτό όλα τα πράγματα λάμβαναν στην ζωή τους μεγαλύτερες διαστάσεις. 
Είναι πολύ δύσκολο να εκφράσουμε τι σημαίνει «άρατε τον σταυρόν υμών και ακολουθείτε Με». Όταν προτιμούμε τον Χριστό, πρέπει να έχουμε στο νου ότι πρόκειται για την αγάπη του Πατρός, την αγάπη του Χριστού, την αγάπη του Αγίου Πνεύματος μέσα στον κόσμο αυτόν που πάσχει.
Εκείνο που θα μας οδηγήσει στον κήπο της Γεθσημανή, όπου ο Χριστός προσευχόταν για ολόκληρο τον κόσμο, είναι το να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας, να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού.
Ο Χριστός είναι ο άπειρος Θεός. Δε σταυρώθηκε μόνο για τους πιστούς, αλλά για όλους τους ανθρώπους, από τον Αδάμ ως τον τελευταίο που θα γεννηθεί από γυναίκα. Να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό, σημαίνει να πάσχει, για να θεραπευθεί και να σωθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά.
Διδάσκω τους μοναχούς να μην ομιλούν για τις αδικίες που υφίστανται, αλλά να σιωπούν. Εμείς πρέπει να ζούμε ως εσταυρωμένοι. Αυτό συνιστά η ορθόδοξη πνευματικότητα.
Εγώ προτιμώ να με σκοτώσουν οι άνθρωποι του κόσμου, παρά να πάω µαζί τους και να αποκτήσω κοσμικό φρόνημα.… η αγάπη του Χριστού είναι πάντοτε σ’ αυτόν τον κόσμο σταυρωμένη. Ο διωγμός είναι ο κανών της πνευματικής ζωής. Ο άνθρωπος αρχίζει από την αίσθηση της αµαρτωλότητος και το πένθος, και φθάνει στην σύγκρουση με τον κόσμο: «Μακάριοι οι δεδιωγµένοι… » (Ματθ. ε10). Αυτό είναι φυσικό. Τότε ο άνθρωπος θεολογεί. 
Ο νους του ανθρώπου και η καρδιά δεν πρέπει να κολλάνε πουθενά, ούτε σε πρόσωπα ούτε σε πράγματα. Τότε όλα είναι καθαρά. Αν κάπου κολλήσουν, τότε αρχίζει ο στραβός δρόμος.
 Ο Θεός στην άμετρη αγάπη του δεν με απεδοκίμασε, αλλά με αξίωσε της θεωρίας του ακτίστου Φωτός Του. Ο Χριστός έγινε η ζωή μου. Τον αγάπησα και δεν μπορώ να διανοηθώ κανέναν άλλο ικανό να συγκριθεί μαζί Του. Είναι για μένα ο μόνος Κύριος και Θεός.. Σχεδόν ακατάπαυστα φέρω στην καρδιά μου πόνο, φοβούμενος μη τυχόν χάσω την ευσπλαχνία Του για το πλήθος των αντιστάσεών μου. Εν τούτοις, παρά την πάλη μαζί Του, παρά τις πολυάριθμες απόπειρες να παρεκκλίνω από τον σταυρό Του, ασπάζομαι τον σταυρό του Χριστού, και κατά κάποιον τρόπο σηκώνω το σταυρό που μου δόθηκε, τον σταυρό μου (βλ Ματθ. ιστ’, 24).
Και ευλογώ τώρα τον Θεό μου που ευδόκησε να αναγεννηθώ μέσα από την φλόγα της μετανοίας. (Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σακχάρωφ) Οψόμεθα τον Θεόν Καθώς Εστί, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2010, σ. 64-5)
Το Ευαγγέλιο, η Καλή Αγγελία, αρχίζει και τελειώνει με την κλήση για μετάνοια. Η διδασκαλία των αγίων ασκητών, των Πατέρων μας και των Πατέρων της Εκκλησίας, είναι ποτισμένη με τη συνείδηση ότι κάθε φορά που ο άνθρωπος προσφέρει προσευχή στον Θεό χωρίς να αισθάνεται την αμαρτωλότητά του, η προσευχή του δεν φθάνει στον θρόνο του Υψίστου, διότι ο Υιός του Θεού δεν ήρθε να καλέσει όσους φαντάζονται τον εαυτό τους δίκαιο (βλ. Λουκ. ιη’ 9) αλλά εκείνους που αναγνωρίζουν ότι είναι αμαρτωλοί (βλ. Ματθ. θ’ 13).
Είναι αφελής όποιος νομίζει ότι μπορεί να ακολουθήσει τα ίχνη του Χριστού χωρίς δάκρυα…. Απολίθώθηκε η καρδιά μας από τον κτηνώδη εγωισμό της και κάτι χειρότερο ακόμη, από τον υπερήφανο σπασμό της…..

Ο πάσχων «υπέρ Αυτού» ευρίσκεται εις αδιάκοπον σχέσιν μετά του Ιησού Χριστού, γίνεται θεοφόρος.
Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ του Έσσεξ

Ζώμεν εκ νέου εν τη ατμοσφαίρα των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής: … Ουχί άπαξ ήρχετο εις εμέ χαρά επί τω λογισμώ ότι η ζωή μου κατά το μέγιστον αυτής μέρος συνέπεσε μετά διωγμών κατά του Χριστιανισμού. Τούτο επιτρέπει εις εμέ να αισθανθώ εναργέστερον εμαυτόν ως χριστιανόν, να συνειδητοποιήσω την ασύγκριτον τιμήν κατά τους χρόνους ημών να ακολουθώ τον Μονογενή Υιόν του Πατρός εις την προς τον Γολγοθάν Αυτού πορείαν. Διωγμοί πανταχού, αλλ’ εις ποικίλας μορφάς. Εν τούτοις ουδένα εξ αυτών δύναται τις ευκόλως να υπομείνη. Είθε ο Θεός της αγάπης να λυτρώση πάσαν ψυχήν εκ της συμφοράς να καταστή διώκτης έστω και «ενός των μικρών τούτων».
Εν τω «υπέρ Αυτού πάσχειν» περικλείεται ιδιαιτέρα ευλογία εισέτι και εκλογή. Ο πάσχων δια της πορείας αυτής των εξωτερικών περιστάσεων ευρίσκεται εις αδιάκοπον σχέσιν μετά του Ιησού Χριστού, εισάγεται εις την σφαίραν της Θείας αγάπης, γίνεται θεοφόρος...
Η αγάπη του Χριστού εμπνέει ελεήμονα υπέρ πάντων των ανθρώπων προσευχήν, εν τη οποία συμμετέχουν και η ψυχή και το σώμα. Βαστάζοντες εν τοιαύτη προσευχή τας θλίψεις δια τας αμαρτίας του αδελφού, καθιστάμεθα κοινωνοί των κοσμοσωτηρίων παθών του Κυρίου: «…Χριστός … περί των αμαρτιών (ημών) έπαθε, δίκαιος υπέρ αδίκων … Έπαθεν υπέρ ημών, ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν Αυτού» (πρβλ. Α’ Πέτρ. 3,18 και 2,21). Να συσταυρούται τις μετ’ Αυτού είναι δώρον του Αγίου Πνεύματος. Ευαρεστείται ο Πατήρ ημών ο ουράνιος, όταν πάσχωμεν βλέποντες τα προσκόμματα των αδελφών ημών. Κατά το πνεύμα της εντολής «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» οφείλομεν να συμπάσχωμεν ο εις υπέρ του άλλου. Είναι απαραίτητον να δημιουργηθή τρόπον τινά αλληλοκάλυψις ευθυνών, ήτις θα ενώση πάντας ημάς ενώπιον του προσώπου του Θεού του Δημιουργού ημών.
Όταν ζώμεν εν τω πνεύματι των ευαγγελικών προσταγμάτων, είμεθα ήδη τεθεωμένοι, διότι η άναρχος ζωή διαπερά ημάς.
Υπήρξαν στιγμαί, κατά τας οποίας, καθώς πιστεύω, ελάμβανον συνέτισιν παρά Θεού. Θα αναφέρω παραδείγματα τινα, τα οποία έθεσαν την σφραγίδα αυτών επ’ εμέ και απέβησαν οι θεμέλιοι λίθοι της ζωής μου. Ιδού μία εκ των περιπτώσεων μου: Τούτο συνέβη εν Γαλλία, περί το έτος 1925, προ της εις Άθω αναχωρήσεως μου. Επί μακρόν προσηυχόμην μετά κλαυθμού εις τον Θεόν: «Ευρέ μέσον να σώσης τον κόσμον· πάντας ημάς, τους διεφθαρμένους και αξέστους». Ιδιαιτέρως ζέουσα ήτο η προσευχή δια τους «μικρούς τούτους», δια τους πτωχούς και εξουθενημένους. Προς το τέλος της νυκτός, ότε ήδη εξηντλούντο αι δυνάμεις μου, επί τινα χρόνον εταράσσετο η προσευχή μου εκ της επερχομένης εις εμέ σκέψεως: «Εάν εγώ ούτω, δι’ όλης της δυνάμεως της καρδίας μου, συμπάσχω μετά της ανθρωπότητος, πώς να θεωρήσω δυνατόν ότι ο Θεός βλέπει αδιαφόρως την κάκωσιν πολλών εκατομμυρίων υπ’ Αυτού κτισθέντων ανθρώπων; Δια τι Ούτος επιτρέπει τας αμέτρους βιαιότητας εν τω κόσμω;». Ούτως εστρεφόμην προς Αυτόν μετά της παράφρονος ερωτήσεως: «Πού είσαι Συ;» … Εις απάντησιν ήκουσα εν τη καρδία μου τους λόγους: «Μήπως συ εσταυρώθης δι’ αυτούς;» … Οι πράοι ούτοι λόγοι ηχηθέντες δια του Πνεύματος εν τη καρδία μου συνεκλόνισαν εμέ: Ο Σταυρωθείς απήντησεν εις εμέ ως Θεός.
Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής, έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1993, σελ. 39-

Οσία Ματρώνα η Ρωσίδα η Αόμματος της Μόσχας, θα έλθει καιρός πού θα βάλουν μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πουν «Διαλέξετε!»
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/01/%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%84%cf%81%cf%8e%ce%bd%ce%b1-%ce%b7-%cf%81%cf%89%cf%83%ce%af%ce%b4%ce%b1-%ce%b7-%ce%b1%cf%8c%ce%bc%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%cf%8c/

Ο σταυρωμένος Χριστός, είναι η ύστατη αγάπη μου, η έσχατη ανάβαση του νου μου, η μεγαλύτερη τόλμη της καρδιάς μου… Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/13/%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B7-%CE%B1/

Ωδή γ’. Ο Ειρμός Τους σους υμνολόγους Ζωοδότα

Οδός προς μονάς τας ουρανίους απάγουσα, χαίρε το λαμπρόν, του Ιησού μου τρόπαιον• χαίρε ανάκτων στέφανος, χαίρε σωτήρ παγκόσμιος• χαίρε η ράβδος ευθύτητος.

Σταυρός, αδικουμένων η παρρησία,
Σταυρός, πολεμουμένων η προστασία,
Σταυρός, αθλουμένων νίκος πάγχρυσον,
Σταυρός, πιστών το τρόπαιον,
Σταυρός, δαιμόνων ολέτης
και τρυχομένων προστάτης.

Απόστιχο του Εσπερινού του πλ. α’ ήχου

Χαίροις ο ζωηφόρος Σταυρός, της ευσέβειας το αήττητον τρόπαιον,η θύρα του Παραδείσου, ο των πιστών στηριγμός,το της Εκκλησίας περιτείχισμα, δι’ ου εξηφάνισται,η φθορά και κατήργηται, και κατεπόθη του θανάτου η δύναμις,και υψώθημεν, από γης προς ουράνια.Όπλον ακαταμάχητον, δαιμόνων αντίπαλε, δόξα Μαρτύρων Οσίων,ως αληθώς εγκαλλώπισμα, λιμήν σωτηρίας, ο δωρούμενος τω κόσμω το μέγα έλεος.
iconandlight.wordpress.com