«Ο Στιχάκιας» – Ο άγνωστος ιεροκήρυκας.

*Από το βιβλίο: «Θαυμαστά παραδείγματα μεταστροφής αμαρτωλών, για να μην απελπίζεται κανένας, ουδέποτε και για οτιδήποτε»
~ Στην πλατεία της Ομόνοιας στην Αθήνα, όπου τερμάτιζαν τα λεωφορεία των μεγάλων συνοικιών και είχε πάντα περαστικό πλήθος, αλλά και σε άλλες αφετηρίες λεωφορείων του κέντρου της Αθήνας, είχε τον «άμβονά» του.
Έτσι σήμερα το πρωί που κατέβηκα πολύ νωρίς στην Αθήνα, τον είδα να κάνει το έμμετρο κήρυγμά του στους περαστικούς και πολλοί κοντοστέκονταν να τον ακούσουν και θαύμαζαν την ευκολία, που είχε να φτιάχνει αμέσως λαϊκά στιχάκια. Αυτά πολύ άρεσαν σε πολλούς και μερικοί τον χειροκροτούσαν. Πλησίασα με τους άλλους και τον άκουσα, που έλεγε:

«Με τον Θεό για βοηθό – την νέα μέρα ξεκινώ

την δουλειά μου πριν αρχίσω – θέλω να ευχαριστήσω

τον Χριστόν, την Παναγία – ναν η μέρα μου αγία

Άνθρωπο δεν θα πειράξω – και την πίστη δεν θ’ αλλάξω…».

Τέτοια και άλλα στιχάκια έφτιαχνε και τα έλεγε αυθόρμητα και δεν κρατούσε κανένα χαρτί, που να δείχνει ότι τα προετοίμαζε για να τα διαβάσει. Κι αυτό φάνηκε όταν κάποιος τον πείραξε και του είπε ότι λέγει αερολογίες. Τότε ο Στιχάκιας του αποκρίθηκε έμμετρα και με πολλή ηρεμία:

«Λέγω αερολογίες – αλλά φέρνω ευλογίες

οι πολλές οι εξυπνάδες – κουβαλούνε τους μπελάδες,

άλλαξε λοιπόν πορεία – πριν σε φάνε τα θηρία…».

Τότε τον χειροκρότησαν όλοι για την ετοιμότητα και την εύκολη στιχοποιϊα του. Μιαν άλλη φορά τον βρήκα σούρουπο, καθώς επέστρεφαν οι άνθρωποι από τις δουλειές τους και ο Στιχάκιας, για τον οποίο κανείς δεν γνώριζε πως τον λένε και από που κρατά η σκούφια του, είχε αρχίσει το έμμετρο κήρυγμά του:

«Κάναμε όσα κάναμε – Θεός να μας σχωρέση

και πριν τα μάτια κλείσουμε – μπρος να μετανοήσουμε

με μια γενναία προσευχή – να βγαίνει μεσ’ απ’ την ψυχή.

Κανείς ποτέ του να μην πει – εγώ έχω καλή ψυχή, 

γιατί όλη την ημέρα – κάναμε τους άλλους πέρα

και να λέμε ευχαριστώ, στην Παναγιά και τον Χριστό,

γιατί πάντα μας κρατάνε, και ολουνούς μας βοηθάνε».

Δεν πρόφτασα να σημειώσω άλλα στιχάκια του άγνωστου αυτού ιεροκήρυκα, γιατί ήρθε το λεωφορείο και όλοι τρέξανε να μπούνε μέσα, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον για να βρούνε θέση να καθίσουν. Δεν λογαριάζανε τους άλλους, που μπορούσαν να είναι πιο κουρασμένοι από τους άλλους και πιο ανήμποροι. Ο καθένας φρόντιζε με τυφλό εγωισμό μόνον για τον εαυτό του. Και τότε ο Στιχάκιας φώναξε δυνατά:
«Μη σπρώχνετε, αδέλφια μου, ποτέ όλους τους άλλους γιατί θα συναντήσετε καημούς πολύ μεγάλους…».
Κανείς δεν του έδωσε σημασία. Το λεωφορείο έφυγε φορτωμένο με καθιστούς και όρθιους επιβάτες και μείναμε λίγοι, που δεν προφτάσαμε να μπούμε και περιμέναμε να έρθει το επόμενο λεωφορείο. Έτσι ο Στιχάκιας δεν έχασε την ευκαιρία να συνεχίσει το έμμετρο κήρυγμά του:

«Η προσευχή κάθε πιστού – τ’ όνομα ναχει του Χριστού

Εκείνον να φωνάζουμε – κι όταν αναστενάζουμε,

αλλά και κάθε μας στιγμή – ναχουμε πίστη στην ψυχή.

Η ψυχή για ν’ ανασάνει – πρέπει προσευχή να κάνει…».

Εκείνη την στιγμή φάνηκε άλλο λεωφορείο της γραμμής και μπήκαμε όλοι χωρίς να σπρωχνόμαστε, γιατί είμαστε λίγοι. Τα λεωφορεία πηγαινοέρχονταν στους δρόμους της Αθήνας και ο Στιχάκιας συνέχιζε το κήρυγμά του, γιατί έτσι έβρισκε μέσα του τον Θεό και έτσι έκανε την ομολογία του, γιατί ο Θεός συναντιέται με όλες τις ψυχές και μας δίνει την ευκαιρία, στον καθένα με τον τρόπο, που του ταιριάζει και μακάριος είναι εκείνος, που θα ανοίξει την πόρτα της καρδιάς του για να μπει ο Θεός. Ποιος ξέρει αν αυτά τα απλά στιχάκια του αγνώστου ιεροκήρυκα του δρόμου δεν άγγιξαν κάποιες απλές ψυχές και δεν τις έκαναν ξαφνικά να ξαναθυμηθούν τον Θεό, που είναι πιο απαραίτητος και από τον αέρα, που αναπνέουμε για να ζήσουμε…
simeiakairwn.wordpress.com