ΘΑ ΚΑΘΑΡΙΣΘΗ Η ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
«Καθαρίσατε τὴν Ἐκκλησίαν, τοὺς ἀναξίους αὐτῆς ἀπελαύνοντες» (Μ. Βασίλειος)
«Ἄ Βοσκέ, Βοσκὲ ὁπου ἔχυσες τὸ αἷμά Σου διὰ
τὰ πρόβατά Σου. Ἄ Βοσκὲ καλέ, ὁ τιθεῖς τὴν ψυχήν
Σου ὑπὲρ τῶν προβάτων, πῶς κοιμᾶσαι καὶ
Ἐσύ, πῶς ἀφήνεις τόσους καὶ κλέπτες καὶ λύκους
καὶ μισθωτοὺς καὶ χαλοῦσι τὰ πρόβατα! Ὁ σατανᾶς
ὁ δαίμων, ἐκεῖνος ποὺ γίνεται ἐπίσκοπος…»
(Μελέτιος Πηγᾶς Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας)
τὰ πρόβατά Σου. Ἄ Βοσκὲ καλέ, ὁ τιθεῖς τὴν ψυχήν
Σου ὑπὲρ τῶν προβάτων, πῶς κοιμᾶσαι καὶ
Ἐσύ, πῶς ἀφήνεις τόσους καὶ κλέπτες καὶ λύκους
καὶ μισθωτοὺς καὶ χαλοῦσι τὰ πρόβατα! Ὁ σατανᾶς
ὁ δαίμων, ἐκεῖνος ποὺ γίνεται ἐπίσκοπος…»
(Μελέτιος Πηγᾶς Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας)
Ἐκκλησιαστικὰ προβλήματα
Ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ἡ καλουμένη Ἐπίσημος Ἐκκλησία Ὀρθοδόξου Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος, διέρχεται κρίσιν μεγάλην,
πρωτοφανῆ, θὰ ἠδυνάμεθα νὰ εἴπωμεν, ἀπὸ τῆς ἡμέρας τῆς ἀνακηρύξεως
αὐτῆς ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὡς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας (1850).
Ἡ Ἐκκλησία μας νοσεῖ βαθύτατα. Ποῖα τὰ αἴτια; Ποῖαι αἱ νοσογόνοι
ἐστίαι;
Ποῖαι αἱ βαθύτεραι ρίζαι τοῦ κακοῦ; Ἡμεῖς διὰ τοῦ πρὸ ἑξαετίας
ἐκδοθέντος βιβλίου μας «ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ», ὡς καὶ ὁ συνάδελφος
ἱεροκῆρυξ Χαλκίδος ἀρχιμ. Χριστοφόρος Καλύβας διὰ τοῦ κατὰ τὸ παρελθὸν
ἔτος κυκλοφορήσαντος βιβλίου του «ΑΝΟΡΘΩΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ»
συναισθανόμενοι τὴν εὐθύνην μας ὄχι μόνον λεπτομερῶς ἐξεθέσαμεν ὁποία
εἶνε ἡ θρησκευτικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ κατάστασις τῆς Πατρίδος μας, ἀλλὰ
καὶ τὰ αἴτια τῆς ἐξαθλιώσεως ἠρευνήσαμεν καὶ τὰ μέσα, διʼ ὦν ἡ Ἐκκλησία
ἡμῶν εἰς τὴν παλαιὰν δόξαν καὶ δύναμι θὰ ἐπανέλθη, δὲν ἐδιστάσαμεν νὰ
ὑποδείξωμεν. Καὶ μόνον ἡμεῖς; Θὰ εἴμεθα πολὺ ἐγωϊσταί, ἐὰν τοιοῦτον τι
εἴπωμεν. Καὶ ἄλλοι παλαιότεροι καὶ νεώτεροι ἡμῶν ἐπὶ τοῦ φλέγοντος
τούτου θέματος ὡμίλησαν καὶ ἔγραψαν. Ἀλλὰ δυστυχῶς ὅλοι ἐλαλήσαμεν καὶ
ἔγραψαμεν εἰς τὰ ὦτα μὴ ἀκουόντων ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν. Εἰς τὰς φωνάς
μας, τὰς ἐκκλήσεις μας, τὰς διαμαρτυρίας μας, τὰ S.O.S. ἅττινα καὶ ἐξ
ἄλλων σημείων τοῦ ἐθνικοῦ ὀρίζοντος ἐξαπεστέλλοντο πρὸς τὴν πνευματικὴν
ἡγεσίαν τοῦ τόπου μας, οἱ ἐπὶ τῆς γεφύρας τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὁλκάδος ἐὰν
δὲν ἐκοιμῶντο μακαριότατα, ὡς ὁ Ἰωνᾶς, ἀπήντων μειδιῶντες: «Καλέ! Τὶ
ἐπάθατε; Τὶ φωνάζετε; Δὲν ὑπάρχει λόγος νʼ ἀνησυχῆτε! Μὴ ὑπερβάλλετε τὰ
πράγματα. Δειλοὶ ποὺ εἶσθε! Ὁ μετεωρολογικός μας σταθμὸς τῆς ὁδοῦ
Φιλοθέης λειτουργεῖ θαυμασίως. Οὔριοι ἄνεμοι ἐξ ἀνατολῶν πνέουν. Καλῶς
πλέομεν…». Καὶ ἡ μουσικὴ τοῦ πλοίου ἐξηκολούθει νὰ παίζη εὐχάριστα
ἄσματα ἐπαίνων καὶ ἐγκωμίων ἐν μέσω πριγκήπων τῆς Ἐκκλησίας,
εὐφραινομένων καθʼ ἡμέραν λαμπρῶς. Καὶ
ὅμως ἡ Ἐκκλησία μας ἵνα κατὰ ἱερὸν Χρυσόστομον εἴπωμεν, ἐπλήσθη ναυαγίων
πολλών, ψυχῶν καθημερινῶς σκανδαλιζομένων καὶ ἀπολλυμένων.«Νῦν κρίσις ἐστὶ»
Ἡ κρίσις, ἡ ἠθικὴ κρίσις τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἤρχισε νὰ παρουσιάζη σοβαρὰ τὰ συμπτώματα αὐτῆς ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου (1923-1938). Ἐν άντιθέσει πρὸς τὸν προκάτοχόν του Θεόκλητον Α΄, ὅστις ὑπῆρξεν αὐστηρὸς διώκτης τῶν φαύλων στοιχείων καὶ δὲν ἐδίσταζε πατάσσων τοὺς σκανδαλοποιοὺς νὰ ἔλθη εἰς σφοδρὰν σύγκρουσιν πρὸς τοὺς ἰσχυροὺς προστάτας των, πολιτικοὺς ἄρχοντας,
ὡς εἰς τὴν περίπτωσιν
Μητροφάνους ἡγουμένου Ἱ. Μ. Πεντέλης, ἐν ἀντιθέσει λέγομεν πρὸς τὸν
Θεόκλητον ὁ Χρυσόστομος ὑπῆρξε καθʼ ὑπερβολὴν μαλακός, ἐπιεικής,
παεριθάλπων μᾶλλον ἤ διώκων τὸ κακόν. Ὑπῆρξεν ὁ εἰσηγητῆς τῆς θεωρίας
τῆς συγκαλύψεως, ἵνα μὴ ἐν τῶ λαῶ θόρυβος γένηται. Τὴν θεωρίαν ταύτην ὡς
ὀλεθρίαν διὰ τὸ γόητρον τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας ἤλεγξεν ἰσχυρῶς ὁ κ.
Π. Ν. Τρεμπέλας εἰς σειρὰν ἐμπνευσμένων ἄρθρων δημοσιευθέντων εἰς τὸ
περιοδικὸν «Ζωὴ» ὑπὸ τὸν ὑπότιτλον: «Ἐκκλησία καὶ Δικαιοσύνη» (Τόμος
1933 σελ. 89-104).
Ἡ κρίσις τῆς Ἐκκλησίας ἐπεδεινώθη κατὰ τὴν ἀπαισίας μνήμης περίοδον τῆς Κατοχῆς (1941-1944). Καὶ εἶνε μὲν ἀληθές, ὅτι κληρικοὶ παντὸς βαθμοῦ καὶ μάλιστα ἐφημέριοι τῆς ὑπαιθρίου χώρας ὀλίγων μὲν γραμμάτων, ἀλλὰ πολλῆς πίστεως καὶ ἀρετῆς, ἔγραψαν διὰ τοῦ αἵματός των ὡραίας σελίδας τῆς νεωτέρας ἱστορίας τοῦ ἔθνους καὶ ἐλάμπρυναν τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ εἶνε ἐπίσης ἀληθές, ὅτι κληρικοὶ παντὸς βαθμοῦ καὶ μάλιστα ἐπίσκοποι καὶ μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι θὰ ἔπρεπε κατὰ τὰς φοβερὰς ἐκείνας ἡμέρας νὰ εὑρίσκωνται πλησίον τοῦ λαοῦ παρήγοροι αὐτοῦ ἄγγελοι, ἐγκατέλειψαν τὰ ποίμνιά των βορὰν τῶν παντοειδῶν λύκων καὶ ἐν ἀδιαφορία καὶ ραστώνη πολλῆ διήρχοντο τὰς ἡμέρας των ἐν τῆ πρωτευούση τῆς Ἑλλάδος. Τὸ βούκεντρον τοῦ μακαρίτου Δαμασκηνοῦ δὲν ἴσχυσε νὰ τοὺς κινήση ἐκ τῆς Ἀθηναϊκῆς ἀσφάλτου.
Ἡ κρίσις τῆς Ἐκκλησίας ἐπεδεινώθη κατὰ τὴν ἀπαισίας μνήμης περίοδον τῆς Κατοχῆς (1941-1944). Καὶ εἶνε μὲν ἀληθές, ὅτι κληρικοὶ παντὸς βαθμοῦ καὶ μάλιστα ἐφημέριοι τῆς ὑπαιθρίου χώρας ὀλίγων μὲν γραμμάτων, ἀλλὰ πολλῆς πίστεως καὶ ἀρετῆς, ἔγραψαν διὰ τοῦ αἵματός των ὡραίας σελίδας τῆς νεωτέρας ἱστορίας τοῦ ἔθνους καὶ ἐλάμπρυναν τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ εἶνε ἐπίσης ἀληθές, ὅτι κληρικοὶ παντὸς βαθμοῦ καὶ μάλιστα ἐπίσκοποι καὶ μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι θὰ ἔπρεπε κατὰ τὰς φοβερὰς ἐκείνας ἡμέρας νὰ εὑρίσκωνται πλησίον τοῦ λαοῦ παρήγοροι αὐτοῦ ἄγγελοι, ἐγκατέλειψαν τὰ ποίμνιά των βορὰν τῶν παντοειδῶν λύκων καὶ ἐν ἀδιαφορία καὶ ραστώνη πολλῆ διήρχοντο τὰς ἡμέρας των ἐν τῆ πρωτευούση τῆς Ἑλλάδος. Τὸ βούκεντρον τοῦ μακαρίτου Δαμασκηνοῦ δὲν ἴσχυσε νὰ τοὺς κινήση ἐκ τῆς Ἀθηναϊκῆς ἀσφάλτου.
Ἄλλοι δὲ παρέμειναν εἰς τὰς
θέσεις των, ἀλλὰ ὁποία ὑπῆρξεν ἡ συμπεριφορά των ἐν ταῖς ἡμέραις
ἐκείναις τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης τοῦ λαοῦ μας! Καλύτερον θὰ ἧτο νὰ
ἔλειπον! Ἐναντίον ὅλων τούτων, μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τοῦ ἔθνους ἐκ τῆς
τριπλῆς κατοχῆς ἠκούσθη ἐκ πολλῶν ἐπαρχιῶν κραυγὴ μεγάλη τοῦ λαοῦ, ὅστις
ἐζήτει νὰ μὴ ἐπιτραπῆ ἡ ἐπάνοδος εἰς τὰς θέσεις τῶν ἀναξίων κληρικῶν.
Ἐὰν τότε ἡ φωνὴ αὐτὴ τοῦ λαοῦ, τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ, εἰσηκούετο καὶ
ἐσχηματίζετο ὡς ὑπεδείχθη μία σοβαρὰ ἐπιτροπὴ ἐκκαθαρίσεως τοῦ κλήρου μὲ
κριτήριον ἕνα καὶ μόνον: τὴν διαγωγὴν ἑνὸς ἑκάστου κληρικοῦ καὶ μάλιστα
ἐπισκόπου καὶ μητροπολίτου κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας, ἡ Ἐκκλησία μας
ἔκτοτε θὰ ἐξεκαθαρίζετο καὶ θὰ ἐτίθεντο οἱ βάσεις μιᾶς νέας
ἀνασυγκροτήσεως τῶν στελεχῶν αὐτῆς, ἱκανῶν διὰ νέους εὐγενεῖς ἀγῶνας
ὑπὲρ τοῦ ἐπανευαγγελισμοῦ τῆς μαρτυρικῆς μας Πατρίδος ἐξερχομένης
αἱμοφύρτου ἐκ τῶν ἐρειπίων. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ φωνὴ τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ
ποικιλοτρόπως ἐκδηλωθεῖσα δὲν εἰσηκούσθη, ἡ θεωρία τῆς συγκαλύψεως τῶν
ἐνόχων ἐπεκράτησε καὶ πάλιν, καὶ οὕτω σπανία εὐκαιρία τῆς ἐκκαθαρίσεως
ἀπωλέσθη. Ἡ ἀναξιότης ἐπέστρεψεν ἐν θριάμβω εἰς τοὺς θρόνους, ἡ ἀρετὴ
κατεδιώχθη, ἡ ἀτιμία καὶ ἡ προδοσία ἐβραβεύθη, ἡ γάγγραινα ἐπροχώρησε
βαθύτερον, ἔγεινε ἀπόστημα πυορροοῦν, ἔλκος ἀπὸ κεφαλῆς μέχρι ποδῶν, ἵνα
ἐνθυμηθῶμεν εἰκόνα τοῦ προφήτου Ἡσαΐου (1, 6).
Ὁ διάδοχος τοῦ Δαμασκηνοῦ γέρων ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων βλέπων τὴν κατάστασιν, ἀκούων τὰ διάφορα σκάνδαλα ποὺ καὶ ἐν τῆ πρωτευούση καὶ ταῖς ἐπαρχίαις ἐξερρηγνύοντο, ἐκίνει μελαγχολικῶς τὴν κεφαλήν του, ἀνεστέναζε καὶ ἔλεγεν˙ Ἐὰν ἥμην νεώτερος… Ἧτο ἆρά γε ὁ λόγος τοῦ οὗτος εὔσχημός τις τρόπος ἀποφυγῆς ἀγῶνος καλυπτόμενος μὲ τὴν πρόφασιν τῆς ἡλικίας ἤ ἐπίγνωσις τῆς δυσκολίας τῆς ἐκκαθαρίσεως μιᾶς ἀθλίας καταστάσεως, διʼ ἥν ἐκκαθάρισιν θὰ ἐχρειάζοντο αἱ πνευματικαὶ δυνάμεις ἑνὸς Μ. Βασιλείου καὶ ἑνὸς Ἱεροῦ Χρυσοστόμου;
Ἀνῆλθε κατόπιν εἰς τὸν θρόνον ὁ ἀπὸ Λαρίσης Δωρόθεος. Εἰς τὸ ἐνεργητικόν του πρέπει νὰ γραφῆ τὸ γεγονός, ὅτι μόλις ἀνέλαβεν εἰς τὰς χεῖράς του τὰ ἡνία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας τὸ πρῶτον ἔργον, ὅπερ ἐπεδίωξε νὰ ἐπιτύχη, ἧτο ἡ ἐκκαθάρισις τῆς ἀπεράντου Ἀρχιεπισκοπῆς ἐκ τῶν κληρικῶν ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐβαρύνοντο μὲ τὴν φοβερὰν κατηγορίαν τῶν παρὰ φύσιν ἁμαρτημάτων. Τὸ εἶδος αὐτὸ τῆς ἁμαρτίας ἐμίσει θανασίμως ὁ μακαρίτης. «Ὁ κληρικὸς δὲν πρέπει νʼ ἀτιμάζη τὴν ἀνδρικὴν του ἀξιοπρέπειαν», ἠκούετο νὰ λέγη. Καὶ κατεδίωξε τοὺς ἐνόχους καὶ τοὺς ὑπόπτους διὰ σεξουαλικὰς ἀνωμαλίας κληρικούς. Ἐντὸς ὀλίγων ἡμερῶν ἡ πρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδος ἐξεκενώθη ἐκ τῶν τοιούτων κληρικῶν καὶ ἄλλοι μὲν ἐξ αὐτῶν κατέφυγον εἰς τὰς ἐπαρχίας, εἰς τὰς αὐλὰς προστατῶν ἀρχιερέων, ἄλλοι δὲ εὐφυέστεροι βλέποντες τὸ ἔδαφος σειόμενον ἀπὸ τοὺς πόδας των κατεδίκασαν ἑαυτοὺς εἰς ὑπερορίαν, ἀπελθόντες εἰς τὸ έξωτερικόν. Ἀλλὰ ἡ λύσις αὕτη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ δράματος δὲν ἧτο ἡ αὐστηρῶς κανονική. Διότι ὄχι ἡ ἐκδίωξις εἰς ἄλλας Μητροπόλεις, ἵνα ἐκεῖ μεταδώσουν τά… φῶτα τῶν, ἀλλὰ ἡ ἐπιμελὴς ἐξέτασις τῶν φακέλλων, ἡ ἄφοβος ἀνάκρισις, ἡ ἀμερόληπτος δίκη καὶ ἡ ἀθώωσις μὲν τῶν τυχὸν ἀδίκως κατηγορουμένων, καθαίρεσις δὲ τῶν ἀποδεικνυομένων ἐνόχων καὶ ὁ ἐγκλωβισμὸς αὐτῶν εἰς σωφρονιστήριον. Ἀλλʼ ὁ μακαρίτης Δωρόθεος παρʼ ὅλον τὸ μῖσος ποὺ ἠσθάνετο κατὰ τοῦ βδελυροῦ τοῦτου ἁμαρτήματος δὲν εἶχε τὸν ἡρωϊσμὸν διὰ μίαν τοιαύτην ριζικὴν κάθαρσιν καὶ διʼ αὐτὸ ἡ κρίσις τῆς Ἐκκλησίας συνεχίσθη ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ὑπὸ ἄλλην δυστυχῶς μορφήν.
Ὁ διάδοχος τοῦ Δαμασκηνοῦ γέρων ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων βλέπων τὴν κατάστασιν, ἀκούων τὰ διάφορα σκάνδαλα ποὺ καὶ ἐν τῆ πρωτευούση καὶ ταῖς ἐπαρχίαις ἐξερρηγνύοντο, ἐκίνει μελαγχολικῶς τὴν κεφαλήν του, ἀνεστέναζε καὶ ἔλεγεν˙ Ἐὰν ἥμην νεώτερος… Ἧτο ἆρά γε ὁ λόγος τοῦ οὗτος εὔσχημός τις τρόπος ἀποφυγῆς ἀγῶνος καλυπτόμενος μὲ τὴν πρόφασιν τῆς ἡλικίας ἤ ἐπίγνωσις τῆς δυσκολίας τῆς ἐκκαθαρίσεως μιᾶς ἀθλίας καταστάσεως, διʼ ἥν ἐκκαθάρισιν θὰ ἐχρειάζοντο αἱ πνευματικαὶ δυνάμεις ἑνὸς Μ. Βασιλείου καὶ ἑνὸς Ἱεροῦ Χρυσοστόμου;
Ἀνῆλθε κατόπιν εἰς τὸν θρόνον ὁ ἀπὸ Λαρίσης Δωρόθεος. Εἰς τὸ ἐνεργητικόν του πρέπει νὰ γραφῆ τὸ γεγονός, ὅτι μόλις ἀνέλαβεν εἰς τὰς χεῖράς του τὰ ἡνία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας τὸ πρῶτον ἔργον, ὅπερ ἐπεδίωξε νὰ ἐπιτύχη, ἧτο ἡ ἐκκαθάρισις τῆς ἀπεράντου Ἀρχιεπισκοπῆς ἐκ τῶν κληρικῶν ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐβαρύνοντο μὲ τὴν φοβερὰν κατηγορίαν τῶν παρὰ φύσιν ἁμαρτημάτων. Τὸ εἶδος αὐτὸ τῆς ἁμαρτίας ἐμίσει θανασίμως ὁ μακαρίτης. «Ὁ κληρικὸς δὲν πρέπει νʼ ἀτιμάζη τὴν ἀνδρικὴν του ἀξιοπρέπειαν», ἠκούετο νὰ λέγη. Καὶ κατεδίωξε τοὺς ἐνόχους καὶ τοὺς ὑπόπτους διὰ σεξουαλικὰς ἀνωμαλίας κληρικούς. Ἐντὸς ὀλίγων ἡμερῶν ἡ πρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδος ἐξεκενώθη ἐκ τῶν τοιούτων κληρικῶν καὶ ἄλλοι μὲν ἐξ αὐτῶν κατέφυγον εἰς τὰς ἐπαρχίας, εἰς τὰς αὐλὰς προστατῶν ἀρχιερέων, ἄλλοι δὲ εὐφυέστεροι βλέποντες τὸ ἔδαφος σειόμενον ἀπὸ τοὺς πόδας των κατεδίκασαν ἑαυτοὺς εἰς ὑπερορίαν, ἀπελθόντες εἰς τὸ έξωτερικόν. Ἀλλὰ ἡ λύσις αὕτη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ δράματος δὲν ἧτο ἡ αὐστηρῶς κανονική. Διότι ὄχι ἡ ἐκδίωξις εἰς ἄλλας Μητροπόλεις, ἵνα ἐκεῖ μεταδώσουν τά… φῶτα τῶν, ἀλλὰ ἡ ἐπιμελὴς ἐξέτασις τῶν φακέλλων, ἡ ἄφοβος ἀνάκρισις, ἡ ἀμερόληπτος δίκη καὶ ἡ ἀθώωσις μὲν τῶν τυχὸν ἀδίκως κατηγορουμένων, καθαίρεσις δὲ τῶν ἀποδεικνυομένων ἐνόχων καὶ ὁ ἐγκλωβισμὸς αὐτῶν εἰς σωφρονιστήριον. Ἀλλʼ ὁ μακαρίτης Δωρόθεος παρʼ ὅλον τὸ μῖσος ποὺ ἠσθάνετο κατὰ τοῦ βδελυροῦ τοῦτου ἁμαρτήματος δὲν εἶχε τὸν ἡρωϊσμὸν διὰ μίαν τοιαύτην ριζικὴν κάθαρσιν καὶ διʼ αὐτὸ ἡ κρίσις τῆς Ἐκκλησίας συνεχίσθη ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ὑπὸ ἄλλην δυστυχῶς μορφήν.
Τὸ Ναδὶρ
Καὶ ἤδη εὑρισκόμεθα εἰς τὴν ἀποκορύφωσιν τῆς κρίσεως, εἰς τὸ ναδὶρ τῆς καταπτώσεως. Θέλετε νὰ τὸ ἀποδείξωμεν; Θέλετε νὰ ἐκθέσωμεν τὰ πράγματα λεπτομερῶς; Ἀλλʼ ἄς ἀναγνώσετε τὰς ἐφημερίδας καὶ πρὸ παντὸς τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἐκεῖνα περιοδικά, τὰ ὁποῖα ἐν μέσω τῆς νεκρικῆς σιγῆς ἔχουν τὸ θάρρος νὰ ἐλέγχουν τὰ δημοσίως τελούμενα σκάνδαλα καὶ θὰ συλλέξητε ἀκόπως ὁλοκλήρους ὁρμαθοὺς σκανδάλων, μικρῶν, μεγάλων, τεραστίων, ποὺ συνεκλόνισαν τὴν συνείδησιν τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος.
Ὁ χρόνος κυλᾶ τὸ ρεῦμα του. Σφοδραὶ συζητήσεις ἐν τῶ Συνεδρίω τῶν ἱεροκηρύκων, διάσπασις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, κίνημα τῶν ἑπτά, δημόσιαι ἀντεγκλήσεις ἀρχιερέων δὲν ἧσαν τυχαῖα γεγονότα, ἀλλὰ κλινικὰ φαινόμενα βαρυτάτης νόσου τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐζήτει ἐπειγόντως ὄχι πλέον παθολόγον ἰατρόν, ἀλλὰ χειροῦργον. Ἀλλὰ ποῦ τοιοῦτος ἰατρός; Ὁ χρόνος κυλᾶ τὸ ρεῦμα του. Καὶ ἧτο φαίνεται, γεγγραμένον ἄνωθεν, ἵνα ἐφέτος κατὰ τὴν Μ. Ἑβδομάδα οὐ μόνον τὰ σεπτὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ τοῦ Ὡραίου Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὰ πάθη τὰ ἰδικά μας, τὰ πάθη τῆς συγχρόνου Ἐκκλησίας κλαύσωμεν καὶ πενθήσωμεν. Ποία ὀρθόδοξος ψυχὴ εἰκικρινῶς πονοῦσα τὴν Ἐκκλησίαν μας δὲν ἔκλαυσε καὶ δὲν ἐθρήνησεν; Ἐξ ἀφορμῆς ἐπεισοδίου τινὸς ἐν τῶ Νοσοκομεῖω τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ ὁλων τῶν πιστῶν τῆς Ἑλλάδος αἱ συνειδήσεις ἐσείσθησαν ἐκ τοῦ σεισμοῦ, ὅστις ἐπίκεντρον ἔχει τὴν σεισμοπαθῆ πόλιν τῆς Λαρίσης, σεισμοπαθῆ λέγομεν ὄχι ἐδαφικῶς – αὐτὸ εἶνε τὸ ὀλιγότερον – ἀλλὰ ἠθικῶς καὶ πνευματικῶς – αὐτὸ εἶνε τὸ ἀπείρως μεγαλύτερον καὶ φοβερώτερον εἶδος σεισμοῦ. Κατὰ τὰς τρεῖς τελευταίας δεκαετηρίδας ἡ πόλις ἡ ἔχουσα πολιοῦχον τὸν Ἅγιον Ἀχίλλειον πολὺ ἐδοκιμάσθη, πολὺ ἐταλαιπωρήθη ἐκκλησιαστικῶς. Ἀλλʼ ὁ ἐκ τῶν τελευταίων σκανδάλων σεισμὸς ὑπῆρξεν ἄνευ προηγουμένου. Τὰ θύματα ἄπειρα. Καὶ ἵνα κατὰ Ἱερὸν Χρυσόστομον καὶ πάλιν εἴπωμεν: «οὐ πόλεως πενθοῦμεν καταστροφήν, ἀλλὰ ἀθανάτων ψυχῶν ἑρήμωσιν καὶ ναῶν χριστοφόρων καθαίρεσιν καὶ ἀφανισμόν».
Καὶ ἤδη εὑρισκόμεθα εἰς τὴν ἀποκορύφωσιν τῆς κρίσεως, εἰς τὸ ναδὶρ τῆς καταπτώσεως. Θέλετε νὰ τὸ ἀποδείξωμεν; Θέλετε νὰ ἐκθέσωμεν τὰ πράγματα λεπτομερῶς; Ἀλλʼ ἄς ἀναγνώσετε τὰς ἐφημερίδας καὶ πρὸ παντὸς τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἐκεῖνα περιοδικά, τὰ ὁποῖα ἐν μέσω τῆς νεκρικῆς σιγῆς ἔχουν τὸ θάρρος νὰ ἐλέγχουν τὰ δημοσίως τελούμενα σκάνδαλα καὶ θὰ συλλέξητε ἀκόπως ὁλοκλήρους ὁρμαθοὺς σκανδάλων, μικρῶν, μεγάλων, τεραστίων, ποὺ συνεκλόνισαν τὴν συνείδησιν τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος.
Ὁ χρόνος κυλᾶ τὸ ρεῦμα του. Σφοδραὶ συζητήσεις ἐν τῶ Συνεδρίω τῶν ἱεροκηρύκων, διάσπασις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, κίνημα τῶν ἑπτά, δημόσιαι ἀντεγκλήσεις ἀρχιερέων δὲν ἧσαν τυχαῖα γεγονότα, ἀλλὰ κλινικὰ φαινόμενα βαρυτάτης νόσου τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐζήτει ἐπειγόντως ὄχι πλέον παθολόγον ἰατρόν, ἀλλὰ χειροῦργον. Ἀλλὰ ποῦ τοιοῦτος ἰατρός; Ὁ χρόνος κυλᾶ τὸ ρεῦμα του. Καὶ ἧτο φαίνεται, γεγγραμένον ἄνωθεν, ἵνα ἐφέτος κατὰ τὴν Μ. Ἑβδομάδα οὐ μόνον τὰ σεπτὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ τοῦ Ὡραίου Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὰ πάθη τὰ ἰδικά μας, τὰ πάθη τῆς συγχρόνου Ἐκκλησίας κλαύσωμεν καὶ πενθήσωμεν. Ποία ὀρθόδοξος ψυχὴ εἰκικρινῶς πονοῦσα τὴν Ἐκκλησίαν μας δὲν ἔκλαυσε καὶ δὲν ἐθρήνησεν; Ἐξ ἀφορμῆς ἐπεισοδίου τινὸς ἐν τῶ Νοσοκομεῖω τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ ὁλων τῶν πιστῶν τῆς Ἑλλάδος αἱ συνειδήσεις ἐσείσθησαν ἐκ τοῦ σεισμοῦ, ὅστις ἐπίκεντρον ἔχει τὴν σεισμοπαθῆ πόλιν τῆς Λαρίσης, σεισμοπαθῆ λέγομεν ὄχι ἐδαφικῶς – αὐτὸ εἶνε τὸ ὀλιγότερον – ἀλλὰ ἠθικῶς καὶ πνευματικῶς – αὐτὸ εἶνε τὸ ἀπείρως μεγαλύτερον καὶ φοβερώτερον εἶδος σεισμοῦ. Κατὰ τὰς τρεῖς τελευταίας δεκαετηρίδας ἡ πόλις ἡ ἔχουσα πολιοῦχον τὸν Ἅγιον Ἀχίλλειον πολὺ ἐδοκιμάσθη, πολὺ ἐταλαιπωρήθη ἐκκλησιαστικῶς. Ἀλλʼ ὁ ἐκ τῶν τελευταίων σκανδάλων σεισμὸς ὑπῆρξεν ἄνευ προηγουμένου. Τὰ θύματα ἄπειρα. Καὶ ἵνα κατὰ Ἱερὸν Χρυσόστομον καὶ πάλιν εἴπωμεν: «οὐ πόλεως πενθοῦμεν καταστροφήν, ἀλλὰ ἀθανάτων ψυχῶν ἑρήμωσιν καὶ ναῶν χριστοφόρων καθαίρεσιν καὶ ἀφανισμόν».
Τὰ ἐν Λαρίση
Ἀλλὰ τὶ ἀκριβῶς ἐκεῖ συμβαίνει; Εἶνε γνωστόν, ὅτι ἐπὶ τῆς βραχείας ἀρχιερατείας τοῦ ὑπὸ Γυθείου Δημητρίου εἶχον συρρεύσει εἰς τὴν Λάρισαν κληρικοὶ ὑπόπτου ήθικῆς ὑποστάσεως, τινὲς ἐκ τῶν ὁποίων ἧσαν καὶ ἐκδιωχθέντες ἐξ Ἀθηνῶν ὑπὸ τοῦ ἀρχιεπισκόπιυ Δωροθέου. Ὁ εὐσεβὴς λαὸς διησθάνετο τὴν κατάστασιν καὶ μετὰ πολλῆς δυσφορίας παρηκολούθει τὰς κινήσεις των. Ψίθυροι, σχόλια, ἐπικρίσεις, διαμαρτυρίαι ἠκούοντο πολλαί! Ἀδιάβλητον πρόσωπον, τίμιος Ἕλλην, ὁ κ. Νικόλαος Μπόγκας, συνταγματάρχης ἐ.ἀ. ἐκφράζων τὴν ἀνησυχίαν πολλῶν εὐλαβῶν ψυχῶν διʼ ἀναφορῶν καὶ ὑπομνημάτων καὶ μηνύσεων ἀκόμη ἐξέθεσε τὴν ἀξιοθρήνητον κατάστασιν τῆς Ἐκκλησίας Λαρίσης. Τὸ δὲ σπουδαιότερον ὅτι ἐνυπογράφως κατήγγειλε συγκεκριμένα γεγονότα, ἐφʼ ὦν θὰ ἔπρεπε νὰ διεξαχθῆ ταχεῖα ἐκκλησιαστικὴ ἀνάκρισις. Ἀλλὰ αἱ ἀναφοραὶ καὶ μηνύσεις τοῦ τιμίου τούτου ἀνδρός, εὐσεβοῦς τέκνου τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχοντας πλήρη συνείδησιν τῶν καθηκόντων του ἀπέναντι τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, οὐδεμιᾶς ἠξιοῦντο προσοχῆς. Τέλος ἐξερράγη τὸ δυσώνυμον σκάνδαλον. Ἡ Ἀεροπορικῆ Βάσις Λαρίσης κατόπιν ἀνακρίσεως ἐτιμώρησε διὰ φυλακίσεως δύο ἄνδρας αὐτῆς ὡς «διασκεδάζοντες» μετὰ δύο κληρικῶν. Τί ἔπρεπε νὰ κάμη ὄχι πλέον ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία, ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι κληρικοὶ ὑπὸ τὴν φρικτὴν κατηγορίαν Σοδομιτικῆς ἁμαρτίας διατελοῦντες; Ἤ ἧσαν ἀθῶοι καὶ ἔπρεπε ἡ ἀθωότης νʼ ἀποδειχθῆ ἤ ἧσαν ἔνοχοι καὶ ἔπρεπε νὰ ὑποστοῦν τὴν ὑπὸ τῶν Ἱ. Κανόνων προβλεπομένην ποινήν. Ἐὰν οἱ δύο αὐτοὶ κληρικοὶ εἶνε, ὡς διϊσχυρίζοντο, ἀθῶοι καὶ ἔπεσον θύματα βδελυρᾶς συκοφαντίας προσώπων ποὺ ἤθελον τὴν ἐξόντωσίν των, θὰ ἔπρεπε οἱ ἴδιοι διὰ τὸν ἴδιον αὐτῶν συμφέρον ὑπερασπιζόμενοι τὴν ἰδίαν αὐτῶν τιμὴν καὶ ὑπόληψιν νὰ κινηθοῦν ἀμέσως καὶ νὰ ἀξιώσουν παρὰ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς τὴν ταχεῖαν διενέργειαν ἀνακρίσεων, ἵνα ἀποσείσουν τὴν φοβερὰν κατηγορίαν καὶ καταισχύνουν τοὺς κατηγόρους των καὶ δώσουν πτερά, χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν, εἰς ὅλους μας καὶ ἰδίως εἰς τὸν εὐσεβῆ λαόν, ὅστις κατηφὴς καὶ σκυθρωπάζων περιεπάτει τὰς ὁδοὺς καὶ τὰς πλατείας τῆς Λαρίσης αἰσχυνόμενος καὶ μὴ τολμῶν νὰ ὁμιλήση περὶ τῆς θρησκευτικῆς ζωῆς καὶ Ἐκκλησίας.
Ἐὰν ὅμως εἶνε ἔνοχοι, πρὸς τί τὰ ἀνακοινωθέντα, πρὸς τί αἱ σοφιστεῖαι, πρὸς τὶ αἱ ἀναβολαί, πρὸς τὶ αἱ συγκαλύψεις, πρὸς τὶ τέλος ἡ μήνυσις εἰς τὰ πολιτικὰ Δικαστήρια ἐπὶ συκοφαντικῆ δυσφημήσει κατὰ τοῦ Διευθυντοῦ τοῦ περιοδικοῦ «Ἀνάπλασις», ὅστις ἐν μέσω τῆς σιγῆς ὕψωσε ἰσχυρὰν φωνὴν διαμαρτυρίας; Διότι εἰς τοὺς παροικοῦντας ἐν Ἱερουσαλὴμ εἶνε γνωστὸν ὅτι εἰς τοιαύτας περιπτώσεις δεινῶν κατηγοριῶν, ἐφʼ ὤν οὐδὲν ἐνεργεῖ ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία, ἡ ὑποβαλλομένη μήνυσις εἰς τὰ πολιτικὰ Δικαστήρια εἶνε ἕνα εἶδος παρακαμπτηρίου ὁδοῦ, ἵνα πάση θυσία ἀποφευχθῆ ἡ εὐθεῖα ὁδός. Ὑποβάλλεται, δηλαδή, μήνυσις, ἵνα δικαιολογηθῆ ἡ ἐγκληματικὴ ἀδράνεια τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς, ἡ ὁποία εἰς τὰς ἐπιμόνους ἐρωτήσεις τῶν πιστῶν διατὶ ἀδρανεῖ καὶ δὲν ἐπιβάλλεται τῆς ὑποθέσεως, θὰ ἔχη πρόχειρον τὴν ἀπάντησιν: «Τὶ θέλετε, κύριοι, νὰ κάμω; Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ὑπέβαλον μήνυσιν εἰς τὰ πολιτικὰ δικαστήρια κατὰ τῶν συκοφαντῶν των. Περιμένετε νὰ ἐκδικασθῆ ἡ μήνυσίς των, νὰ μοῦ σταλῆ ἀντίγραφον τῆς ἀποφάσεως τοῦ Δικαστηρίου καὶ τότε ἀναλόγως τῶν πρακτικῶν τῆς δίκης θὰ κινηθῶ καὶ ἐγώ…». Ταῦτα ὅμως λεγόμενα ἀποτελοῦν δικαιολογίας καὶ προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις. Διότι ὁ ῥίπτων ἕνα καὶ μόνον βλέμμα εἰς τὸν περὶ ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων καὶ τῆς πρὸ αὐτῶν διαδικασίας ἱσχύοντα Νόμον, θὰ ἴδη, ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ Δικαιοσύνη κινεῖται ἐλευθέρως καὶ ἀσχέτως πρὸς τὴν Κρατικὴν Δικαιοσύνην καὶ οὐδεμία δύναμις νʼ ἀνακόψη τὴν πορείαν της. Ἄλλως θὰ ἧτο ἄχρηστος καὶ δὲν θὰ ὑπῆρχεν ἀνάγκη ειδικῶν δικαστηρίων διὰ τοὺς παρεκτρεπομένους ἠθικῶς κληρικούς. Οὔτε ἐπικροτοῦμεν τὴν πρότασιν, ἵνα οἱ ἠθικῶς εἰς τοιαύτου εἶδους ἁμαρτήματα παρεκτρεπόμενοι κληρικοί, ἐφʼ ὅσον ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία οὐδὲν κατʼ αὐτῶν ἐνεργεῖ, πολυειδῶς καὶ πολυτρόπως προστατεύουσα αὐτούς, μηνύωνται ὑπὸ τῆς Πολιτικῆς Ἀρχῆς εἰς τὰ Ποινικὰ Δικαστήρια. Διότι ἐκτὸς τῆς δεινῆς ὕβρεως, ἥτις ἐπόμενον εἶνε νὰ προσαφθῆ ὑπὸ τῆς κοινῆς γνώμης εἰς τὰ πρόσωπα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων ὡς ἀναισθήτων καὶ πεπωρωμένων τὴν συνείδησιν ἀπέναντι ὀζωδῶν σκανδάλων δὲν ὑπάρχει βάσις ἐλπὶς τιμωρίας τῶν κληρικῶν τούτων, καθʼ ὅσον μὲ τὰς διατάξεις τοῦ νέου Ποινικοῦ Κώδικος ἐπὶ τὸ ἀγγλικώτερον δυστυχοῦς τροποποιηθέντος αἱ τοιούτου εἶδους παρεκτροπαὶ οὐδεμιᾶς τυγχάνουν τιμωρίας ἐφʼ ὅσον ἐκ τῆς διαδικασίας ἤθελον διατυπωθῆ ὅτι τὰ βδελυρὰ αὐτὰ ἁμαρτήματα ἐξετελέσθησαν ἐκουσίως μεταξὺ ἐνηλίκων, ὅπως ἀκριβῶς δὲν τιμωρεῖται ποινικῶς καὶ ἡ ἐκούσιος πορνεία. Διότι ἄλλα τὰ κριτήρια τοῦ Κρατικοῦ Ποινικοῦ Δικαίου καὶ ἄλλα τὰ κριτήρια τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ποινικοῦ Δικαίου. Πρὸς τὶ λοιπὸν ἡ προσφυγὴ εἰς τὴν Κρατικὴν Δικαιοσύνην; Διὰ νὰ ἑφαρμοσθοῦν οἱ τοιοῦτοι κληρικοὶ μὲ ἀπαλλακτικὰς ἀποφάσεις δικαστηρίων καὶ ἀνεμίζουν ταύτας ὡς σημαίας τῆς ἀθωότητός των;
Δυστυχῶς ἐὰν ὑπάρχη μία περίπτωσις, ἡ ὁποῖα δεικνύει εἰς ποῖα φοβερὰ ἀποτελέσματα διὰ τὸ γόητρον τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας ὁδηγεῖ ἡ θεωρία τῆς συγκαλύψεως τῶν σκανδάλων, αὐτὴ εἶνε ἡ περίπτωσις τῶν σκανδάλων τῆς Θεσσαλικῆς πρωτευούσης. Ὁ πυκνὸς πέπλος, ὅστις ἐρρίφθη ἐπὶ τῶν σκανδαλοποιῶν, ἵνα μὴ διακρίνηται ἡ Λεία ἀπὸ τὴν Ραχήλ, ἡ ἔνοχος σιγή, ἡ ἀπόκρυψις, αὐτὰ ἔδωκαν ἄφθονον τροφὴν εἰς τὴν φαντασίαν τοῦ λαοῦ, ρέποντος πτὸς τὴν ἱεροκατηγορίαν, νὰ ὑποπτεύεται πολλὰ καὶ νʼ ἀναζητῆ μετὰ καιούσης περιεργείας νὰ κατέλθη εἰς τὰ βάθη τοῦ μυστηρίου, νὰ εὕρη τὰς πηγάς, νʼ ἀνακαλύψη τίνες εἶνε οἱ ἰσχυροὶ ἐκεῖνοι προστάται, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀφήνουν νὰ κινηθοῦν οἱ τροχοὶ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Δικαιοσύνης. Ἐνῶ ἐὰν ἐξ ἀρχῆς ἅμα τὴ ἐκρήξει τοῦ δυσωνύμου σκανδάλου ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχὴ ἐκινεῖτο αὐτεπαγγέλτως καὶ ἐνωρίτερον ἤ ἡ Στρατιωτικὴ Δικαιοσύνη, καὶ ἐξετέλει πλήρως τὸ καθῆκον της τὶς θὰ ἠδύνατο νὰ κατηγορήση σήμερον τὴν Ἐπίσημον Ἐκκλησίαν καὶ νὰ διασύρη τὴν τιμήν της εἰς τὰ πεζοδρόμια; Ἰδοὺ διατὶ ὡς καὶ ὑπʼ ἄλλων παρετηρήθη ἡ πάση θυσία συγκάλυψις τῶν σκανδάλων, ἡ ἀτιμωρησία τῶν ἐνόχων ἀποτελεῖ τὸ μεγαλύτερον σκάνδαλον, ὅπερ κλονίζει τὴν ἐμπιστοσύνην ὄχι εἰς 2-3 ἄτομα κληρικῶν, ἀλλὰ κλονίζει τὴν ἐμπιστοσύνην τοῦ λαοῦ εἰς αὐτὸν τοῦτον πλέο τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας, ἀποδεικνυόμενον, ἀνίκανον νʼ ἀποκόψη ἐκ τοῦ ὀργανισμοῦ του τὰ σεσηπότα μέλη. Καὶ ἀκούεται ὁ λαὸς νὰ λέγη: «Τέτοιοι εἶνε ὅλοι…».
Ἀλλʼ εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ σκανδάλου Ἐκκλησίας Λαρίσης καὶ κάτι ἄλλο βαρύτερον συνέβη: ἡ ἐπιβράβευσις! Ὀλίγας ἡμέρας μετὰ τὴν ἔκρηξιν τοῦ σκανδάλου, ὅπερ ἠνάγκασε τοὺς δύο σκανδαλοποιοὺς νύκτωρ νʼ ἀναχωρήσουν ἐκ Λαρίσης, ὁ μὲν εἶς ἐξ ἀυτῶν ἐνδόξως προσελήφθη εἰς ἑτέραν Ἱερὰν Μητρόπολιν, ὁ δʼ ἕτερος προήχθη! Διάκονος ὤν ἐχειροτονήθη πρεσβύτερος! Τίς ὁ χειροτονήσας αὐτὸν ἀρχιερεύς; Ὁποιοσδήποτε καὶ ἐὰν εἶνε οὗτος πρέπει νὰ κληθῆ νὰ δώση λόγον διὰ τὴν χειροτονίαν κληρικοῦ διατελοῦντος ὑπὸ φοβερὰν κατηγορίαν.
Ἀλλὰ τὶ ἀκριβῶς ἐκεῖ συμβαίνει; Εἶνε γνωστόν, ὅτι ἐπὶ τῆς βραχείας ἀρχιερατείας τοῦ ὑπὸ Γυθείου Δημητρίου εἶχον συρρεύσει εἰς τὴν Λάρισαν κληρικοὶ ὑπόπτου ήθικῆς ὑποστάσεως, τινὲς ἐκ τῶν ὁποίων ἧσαν καὶ ἐκδιωχθέντες ἐξ Ἀθηνῶν ὑπὸ τοῦ ἀρχιεπισκόπιυ Δωροθέου. Ὁ εὐσεβὴς λαὸς διησθάνετο τὴν κατάστασιν καὶ μετὰ πολλῆς δυσφορίας παρηκολούθει τὰς κινήσεις των. Ψίθυροι, σχόλια, ἐπικρίσεις, διαμαρτυρίαι ἠκούοντο πολλαί! Ἀδιάβλητον πρόσωπον, τίμιος Ἕλλην, ὁ κ. Νικόλαος Μπόγκας, συνταγματάρχης ἐ.ἀ. ἐκφράζων τὴν ἀνησυχίαν πολλῶν εὐλαβῶν ψυχῶν διʼ ἀναφορῶν καὶ ὑπομνημάτων καὶ μηνύσεων ἀκόμη ἐξέθεσε τὴν ἀξιοθρήνητον κατάστασιν τῆς Ἐκκλησίας Λαρίσης. Τὸ δὲ σπουδαιότερον ὅτι ἐνυπογράφως κατήγγειλε συγκεκριμένα γεγονότα, ἐφʼ ὦν θὰ ἔπρεπε νὰ διεξαχθῆ ταχεῖα ἐκκλησιαστικὴ ἀνάκρισις. Ἀλλὰ αἱ ἀναφοραὶ καὶ μηνύσεις τοῦ τιμίου τούτου ἀνδρός, εὐσεβοῦς τέκνου τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχοντας πλήρη συνείδησιν τῶν καθηκόντων του ἀπέναντι τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, οὐδεμιᾶς ἠξιοῦντο προσοχῆς. Τέλος ἐξερράγη τὸ δυσώνυμον σκάνδαλον. Ἡ Ἀεροπορικῆ Βάσις Λαρίσης κατόπιν ἀνακρίσεως ἐτιμώρησε διὰ φυλακίσεως δύο ἄνδρας αὐτῆς ὡς «διασκεδάζοντες» μετὰ δύο κληρικῶν. Τί ἔπρεπε νὰ κάμη ὄχι πλέον ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία, ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι κληρικοὶ ὑπὸ τὴν φρικτὴν κατηγορίαν Σοδομιτικῆς ἁμαρτίας διατελοῦντες; Ἤ ἧσαν ἀθῶοι καὶ ἔπρεπε ἡ ἀθωότης νʼ ἀποδειχθῆ ἤ ἧσαν ἔνοχοι καὶ ἔπρεπε νὰ ὑποστοῦν τὴν ὑπὸ τῶν Ἱ. Κανόνων προβλεπομένην ποινήν. Ἐὰν οἱ δύο αὐτοὶ κληρικοὶ εἶνε, ὡς διϊσχυρίζοντο, ἀθῶοι καὶ ἔπεσον θύματα βδελυρᾶς συκοφαντίας προσώπων ποὺ ἤθελον τὴν ἐξόντωσίν των, θὰ ἔπρεπε οἱ ἴδιοι διὰ τὸν ἴδιον αὐτῶν συμφέρον ὑπερασπιζόμενοι τὴν ἰδίαν αὐτῶν τιμὴν καὶ ὑπόληψιν νὰ κινηθοῦν ἀμέσως καὶ νὰ ἀξιώσουν παρὰ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς τὴν ταχεῖαν διενέργειαν ἀνακρίσεων, ἵνα ἀποσείσουν τὴν φοβερὰν κατηγορίαν καὶ καταισχύνουν τοὺς κατηγόρους των καὶ δώσουν πτερά, χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν, εἰς ὅλους μας καὶ ἰδίως εἰς τὸν εὐσεβῆ λαόν, ὅστις κατηφὴς καὶ σκυθρωπάζων περιεπάτει τὰς ὁδοὺς καὶ τὰς πλατείας τῆς Λαρίσης αἰσχυνόμενος καὶ μὴ τολμῶν νὰ ὁμιλήση περὶ τῆς θρησκευτικῆς ζωῆς καὶ Ἐκκλησίας.
Ἐὰν ὅμως εἶνε ἔνοχοι, πρὸς τί τὰ ἀνακοινωθέντα, πρὸς τί αἱ σοφιστεῖαι, πρὸς τὶ αἱ ἀναβολαί, πρὸς τὶ αἱ συγκαλύψεις, πρὸς τὶ τέλος ἡ μήνυσις εἰς τὰ πολιτικὰ Δικαστήρια ἐπὶ συκοφαντικῆ δυσφημήσει κατὰ τοῦ Διευθυντοῦ τοῦ περιοδικοῦ «Ἀνάπλασις», ὅστις ἐν μέσω τῆς σιγῆς ὕψωσε ἰσχυρὰν φωνὴν διαμαρτυρίας; Διότι εἰς τοὺς παροικοῦντας ἐν Ἱερουσαλὴμ εἶνε γνωστὸν ὅτι εἰς τοιαύτας περιπτώσεις δεινῶν κατηγοριῶν, ἐφʼ ὤν οὐδὲν ἐνεργεῖ ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία, ἡ ὑποβαλλομένη μήνυσις εἰς τὰ πολιτικὰ Δικαστήρια εἶνε ἕνα εἶδος παρακαμπτηρίου ὁδοῦ, ἵνα πάση θυσία ἀποφευχθῆ ἡ εὐθεῖα ὁδός. Ὑποβάλλεται, δηλαδή, μήνυσις, ἵνα δικαιολογηθῆ ἡ ἐγκληματικὴ ἀδράνεια τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς, ἡ ὁποία εἰς τὰς ἐπιμόνους ἐρωτήσεις τῶν πιστῶν διατὶ ἀδρανεῖ καὶ δὲν ἐπιβάλλεται τῆς ὑποθέσεως, θὰ ἔχη πρόχειρον τὴν ἀπάντησιν: «Τὶ θέλετε, κύριοι, νὰ κάμω; Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ὑπέβαλον μήνυσιν εἰς τὰ πολιτικὰ δικαστήρια κατὰ τῶν συκοφαντῶν των. Περιμένετε νὰ ἐκδικασθῆ ἡ μήνυσίς των, νὰ μοῦ σταλῆ ἀντίγραφον τῆς ἀποφάσεως τοῦ Δικαστηρίου καὶ τότε ἀναλόγως τῶν πρακτικῶν τῆς δίκης θὰ κινηθῶ καὶ ἐγώ…». Ταῦτα ὅμως λεγόμενα ἀποτελοῦν δικαιολογίας καὶ προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις. Διότι ὁ ῥίπτων ἕνα καὶ μόνον βλέμμα εἰς τὸν περὶ ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων καὶ τῆς πρὸ αὐτῶν διαδικασίας ἱσχύοντα Νόμον, θὰ ἴδη, ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ Δικαιοσύνη κινεῖται ἐλευθέρως καὶ ἀσχέτως πρὸς τὴν Κρατικὴν Δικαιοσύνην καὶ οὐδεμία δύναμις νʼ ἀνακόψη τὴν πορείαν της. Ἄλλως θὰ ἧτο ἄχρηστος καὶ δὲν θὰ ὑπῆρχεν ἀνάγκη ειδικῶν δικαστηρίων διὰ τοὺς παρεκτρεπομένους ἠθικῶς κληρικούς. Οὔτε ἐπικροτοῦμεν τὴν πρότασιν, ἵνα οἱ ἠθικῶς εἰς τοιαύτου εἶδους ἁμαρτήματα παρεκτρεπόμενοι κληρικοί, ἐφʼ ὅσον ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία οὐδὲν κατʼ αὐτῶν ἐνεργεῖ, πολυειδῶς καὶ πολυτρόπως προστατεύουσα αὐτούς, μηνύωνται ὑπὸ τῆς Πολιτικῆς Ἀρχῆς εἰς τὰ Ποινικὰ Δικαστήρια. Διότι ἐκτὸς τῆς δεινῆς ὕβρεως, ἥτις ἐπόμενον εἶνε νὰ προσαφθῆ ὑπὸ τῆς κοινῆς γνώμης εἰς τὰ πρόσωπα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων ὡς ἀναισθήτων καὶ πεπωρωμένων τὴν συνείδησιν ἀπέναντι ὀζωδῶν σκανδάλων δὲν ὑπάρχει βάσις ἐλπὶς τιμωρίας τῶν κληρικῶν τούτων, καθʼ ὅσον μὲ τὰς διατάξεις τοῦ νέου Ποινικοῦ Κώδικος ἐπὶ τὸ ἀγγλικώτερον δυστυχοῦς τροποποιηθέντος αἱ τοιούτου εἶδους παρεκτροπαὶ οὐδεμιᾶς τυγχάνουν τιμωρίας ἐφʼ ὅσον ἐκ τῆς διαδικασίας ἤθελον διατυπωθῆ ὅτι τὰ βδελυρὰ αὐτὰ ἁμαρτήματα ἐξετελέσθησαν ἐκουσίως μεταξὺ ἐνηλίκων, ὅπως ἀκριβῶς δὲν τιμωρεῖται ποινικῶς καὶ ἡ ἐκούσιος πορνεία. Διότι ἄλλα τὰ κριτήρια τοῦ Κρατικοῦ Ποινικοῦ Δικαίου καὶ ἄλλα τὰ κριτήρια τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ποινικοῦ Δικαίου. Πρὸς τὶ λοιπὸν ἡ προσφυγὴ εἰς τὴν Κρατικὴν Δικαιοσύνην; Διὰ νὰ ἑφαρμοσθοῦν οἱ τοιοῦτοι κληρικοὶ μὲ ἀπαλλακτικὰς ἀποφάσεις δικαστηρίων καὶ ἀνεμίζουν ταύτας ὡς σημαίας τῆς ἀθωότητός των;
Δυστυχῶς ἐὰν ὑπάρχη μία περίπτωσις, ἡ ὁποῖα δεικνύει εἰς ποῖα φοβερὰ ἀποτελέσματα διὰ τὸ γόητρον τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας ὁδηγεῖ ἡ θεωρία τῆς συγκαλύψεως τῶν σκανδάλων, αὐτὴ εἶνε ἡ περίπτωσις τῶν σκανδάλων τῆς Θεσσαλικῆς πρωτευούσης. Ὁ πυκνὸς πέπλος, ὅστις ἐρρίφθη ἐπὶ τῶν σκανδαλοποιῶν, ἵνα μὴ διακρίνηται ἡ Λεία ἀπὸ τὴν Ραχήλ, ἡ ἔνοχος σιγή, ἡ ἀπόκρυψις, αὐτὰ ἔδωκαν ἄφθονον τροφὴν εἰς τὴν φαντασίαν τοῦ λαοῦ, ρέποντος πτὸς τὴν ἱεροκατηγορίαν, νὰ ὑποπτεύεται πολλὰ καὶ νʼ ἀναζητῆ μετὰ καιούσης περιεργείας νὰ κατέλθη εἰς τὰ βάθη τοῦ μυστηρίου, νὰ εὕρη τὰς πηγάς, νʼ ἀνακαλύψη τίνες εἶνε οἱ ἰσχυροὶ ἐκεῖνοι προστάται, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀφήνουν νὰ κινηθοῦν οἱ τροχοὶ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Δικαιοσύνης. Ἐνῶ ἐὰν ἐξ ἀρχῆς ἅμα τὴ ἐκρήξει τοῦ δυσωνύμου σκανδάλου ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχὴ ἐκινεῖτο αὐτεπαγγέλτως καὶ ἐνωρίτερον ἤ ἡ Στρατιωτικὴ Δικαιοσύνη, καὶ ἐξετέλει πλήρως τὸ καθῆκον της τὶς θὰ ἠδύνατο νὰ κατηγορήση σήμερον τὴν Ἐπίσημον Ἐκκλησίαν καὶ νὰ διασύρη τὴν τιμήν της εἰς τὰ πεζοδρόμια; Ἰδοὺ διατὶ ὡς καὶ ὑπʼ ἄλλων παρετηρήθη ἡ πάση θυσία συγκάλυψις τῶν σκανδάλων, ἡ ἀτιμωρησία τῶν ἐνόχων ἀποτελεῖ τὸ μεγαλύτερον σκάνδαλον, ὅπερ κλονίζει τὴν ἐμπιστοσύνην ὄχι εἰς 2-3 ἄτομα κληρικῶν, ἀλλὰ κλονίζει τὴν ἐμπιστοσύνην τοῦ λαοῦ εἰς αὐτὸν τοῦτον πλέο τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας, ἀποδεικνυόμενον, ἀνίκανον νʼ ἀποκόψη ἐκ τοῦ ὀργανισμοῦ του τὰ σεσηπότα μέλη. Καὶ ἀκούεται ὁ λαὸς νὰ λέγη: «Τέτοιοι εἶνε ὅλοι…».
Ἀλλʼ εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ σκανδάλου Ἐκκλησίας Λαρίσης καὶ κάτι ἄλλο βαρύτερον συνέβη: ἡ ἐπιβράβευσις! Ὀλίγας ἡμέρας μετὰ τὴν ἔκρηξιν τοῦ σκανδάλου, ὅπερ ἠνάγκασε τοὺς δύο σκανδαλοποιοὺς νύκτωρ νʼ ἀναχωρήσουν ἐκ Λαρίσης, ὁ μὲν εἶς ἐξ ἀυτῶν ἐνδόξως προσελήφθη εἰς ἑτέραν Ἱερὰν Μητρόπολιν, ὁ δʼ ἕτερος προήχθη! Διάκονος ὤν ἐχειροτονήθη πρεσβύτερος! Τίς ὁ χειροτονήσας αὐτὸν ἀρχιερεύς; Ὁποιοσδήποτε καὶ ἐὰν εἶνε οὗτος πρέπει νὰ κληθῆ νὰ δώση λόγον διὰ τὴν χειροτονίαν κληρικοῦ διατελοῦντος ὑπὸ φοβερὰν κατηγορίαν.
Ἡρωϊκὰ φάρμακα
Καὶ τώρα, θὰ εἴπη ὁ φίλος ἀναγνώστης, τὶ πρέπει νὰ γίνη; Ὑπάρχει ἐλπὶς καθάρσεως τῆς συσσωρευθείσης κόπρου; Εὐτυχῶς ὁ ἀξιότιμος Ὑπουργὸς τῶν Θρησκευμάτων καὶ Παιδείας κ. Βογιατζῆς, πιστὸν τεκνον τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας φλεγόμενος νὰ ἴδη τὴν Ἐκκλησίαν εἰς τὴν ἀρχαῖαν αὐτὴς αἴγλην, ἐξ ἀφορμῆς τῶν σκανδάλων Λαρίσης ἐκφράζων τὴν ἀνησυχίαν, τὴν ἀγωνίαν τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ, ἀπέστειλεν ἔγγραφον πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδον, ζητῶν τὸν καθαρμόν. Ἀλλὰ τοῦτο καὶ μόνον δὲν ἀρκεῖ. Ἡ νόσος, ὡς εἴπομεν, εἶνε βαρύτατη. Πρέπει νʼ ἀνακαλυφθοῦν αἱ ρίζαι καὶ νὰ καυτηριασθοῦν μὲ δαυλὸν Ίολάου. Χρειάζονται ἡρωϊκὰ φάρμακα. Καὶ ὡς τοιαύτα ἡμεῖς προτείνομεν τὰ ἐξῆς:
Τὸ πρῶτον φάρμακον, ὅπερ ὑπέδειξεν καὶ ὁ ἀείμνηστος ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος, εἶνε: Διὰ Β.Δ. (Βασιλικοῦ Διατάγματος) νὰ συσταθῆ μία μεγάλη ἐπιτροπὴ ἐκκαθαρίσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ κλήρου. Αὕτη νʼ ἀποτελεσθῆ ἀπὸ μέλη ἐκπροσωποῦντα τὸν εὐσεβὴ λαόν. Καὶ ὁ κλήρος βεβαίως δὲν θὰ λείπη ἀπὸ τὴν ἐπιτροπήν. Καὶ διάκονοι λοιπὸν εὐλαβεῖς καὶ πρεσβύτεροι τίμιοι καὶ ἀρχιερεῖς σεβάσμιοι καὶ πολιοί, ἀλλὰ καὶ ἐκλεκτοὶ καθηγηταὶ τῶν δύο Πανεπιστημίων μας καὶ ἀνώτεροι ἀξιωματικοί, γενναίως ὑπὲρ Πατρίδος ἀγωνισθέντες, καὶ ἐκπρόσωποι τοῦ ἐργατικοῦ κόσμου, ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου του τρώγοντος τὸν ἐπιούσιον ἄρτον, καὶ πολύτεκνοι οἰκογενειάρχαι καὶ τέλος δύο ἤ τρεῖς Ἀρεοπαγῖται ἄς ἀποτελέσουν τὰ μέλη τῆς ἐπιτροῆς ταύτης, ἡ ὁποία δὲν ἔρχεται νὰ ἀντικαταστήση τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ νὰ ὑποβοηθήση τὴν Ἐκκλησίαν εἰς τὸ δυσκολώτερον ἔργον τῆς Ἐκκλησιαστικῆς δικαιοσύνης.
Δεύτερον: Νὰ καταστραφοῦν, ναὶ νὰ καταστραφοῦν διὰ πυρός τὰ σατανικὰ ἐκεῖνα ἐργοστάσια, ἐκ τῶν ὁποίων ἐξέρχονται οἱ τοιούτου εἶδους κληρικοί. Οἱ ἐν γνώσει, δηλαδή, τῆς ἠθικῆς ἀθλιότητος τῶν χειροτονηθέντων προβάντες εἰς χειροτονίαν ἀρχιερεῖς νὰ είσαχθοῦν ἀμέσως εἰς δίκην καὶ νὰ καθαιρεθοῦν, ἵνα τοὺ λοιποῦ καρδίαι καὶ χεῖρες τῶν ἄλλων ἀρχιερέων τρέμουν διὰ πᾶσαν νέαν χειροτονίαν.
Τρίτον: Ἐπειδὴ δὲν αγνοοῦμεν, ὅτι ζῶμεν εἰς ἐποχήν, καθʼ ἥν καὶ οἱ τιμιώτεροι τῶν κληρικῶν δύνανται νὰ γίνουν παρανάλωμα αίσχροτάτης συκοφαντίας, δέον νὰ θεσπισθῆ αὐστηρὰ διάταξις Νόμου, καθʼ ἥν οἱ ἀποδεικνυόμενοι συκοφάνται κληρικοῦ νὰ τιμωροῦνται τόσον τοὐλάχιστον ὅσον καὶ οἱ διὰ συκοφαντίας φθείροντες τὸ κύρος πολιτικῶν ἀρχηγῶν καὶ ἀνωτάτων βαθμούχων τῆς Πολιτείας.
Τέταρτον: Οὐδεμία τοῦ λοιποῦ χειροτονία ἐπισκόπου, ἐὰν προηγουμένως ὁ εὐσεβὴς λαὸς ἑκάστης μητροπόλεως διὰ σώματος ἐκλεκτόρων (300-400) ὡς ἐν Κύπρω δὲν προτείνη τὸν κατά τὴν κρίσιν αὐτοῦ ἄξιον πρὸς διαποίμανσην τῆς λογικῆς ποίμνης. Τὸ «ψήφω κλήρου καὶ λαοῦ» πρέπει νὰ ἐπανέλθη εἰς τὴν ζωὴν τῆς συγχρόνου Ἐκκλησίας, ἵνα μὴ οἱ θρόνοι εἶνε τὰ ἔπαθλα ἀρριβιστῶν ὑποψηφίων, οἱ ὁποῖοι νικοῦν τοὺς ἄλλους εἰς τοὺς αἰσχροὺς ἀγῶνας τῆς κολακείας καὶ παντοειδῶν περιποιήσεων πρὸς τοὺς ἰσχυροὺς τῆς Ἐκκλησίας ᾶράγοντες (Ἴδε ἀνάπτυξιν τοῦ θέματος εἰς ἡμέτερον βιβλίον «Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα ἐκκλησία» Ἀθῆναι 1954 σελ. 91-101).
Καὶ τώρα, θὰ εἴπη ὁ φίλος ἀναγνώστης, τὶ πρέπει νὰ γίνη; Ὑπάρχει ἐλπὶς καθάρσεως τῆς συσσωρευθείσης κόπρου; Εὐτυχῶς ὁ ἀξιότιμος Ὑπουργὸς τῶν Θρησκευμάτων καὶ Παιδείας κ. Βογιατζῆς, πιστὸν τεκνον τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας φλεγόμενος νὰ ἴδη τὴν Ἐκκλησίαν εἰς τὴν ἀρχαῖαν αὐτὴς αἴγλην, ἐξ ἀφορμῆς τῶν σκανδάλων Λαρίσης ἐκφράζων τὴν ἀνησυχίαν, τὴν ἀγωνίαν τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ, ἀπέστειλεν ἔγγραφον πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδον, ζητῶν τὸν καθαρμόν. Ἀλλὰ τοῦτο καὶ μόνον δὲν ἀρκεῖ. Ἡ νόσος, ὡς εἴπομεν, εἶνε βαρύτατη. Πρέπει νʼ ἀνακαλυφθοῦν αἱ ρίζαι καὶ νὰ καυτηριασθοῦν μὲ δαυλὸν Ίολάου. Χρειάζονται ἡρωϊκὰ φάρμακα. Καὶ ὡς τοιαύτα ἡμεῖς προτείνομεν τὰ ἐξῆς:
Τὸ πρῶτον φάρμακον, ὅπερ ὑπέδειξεν καὶ ὁ ἀείμνηστος ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος, εἶνε: Διὰ Β.Δ. (Βασιλικοῦ Διατάγματος) νὰ συσταθῆ μία μεγάλη ἐπιτροπὴ ἐκκαθαρίσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ κλήρου. Αὕτη νʼ ἀποτελεσθῆ ἀπὸ μέλη ἐκπροσωποῦντα τὸν εὐσεβὴ λαόν. Καὶ ὁ κλήρος βεβαίως δὲν θὰ λείπη ἀπὸ τὴν ἐπιτροπήν. Καὶ διάκονοι λοιπὸν εὐλαβεῖς καὶ πρεσβύτεροι τίμιοι καὶ ἀρχιερεῖς σεβάσμιοι καὶ πολιοί, ἀλλὰ καὶ ἐκλεκτοὶ καθηγηταὶ τῶν δύο Πανεπιστημίων μας καὶ ἀνώτεροι ἀξιωματικοί, γενναίως ὑπὲρ Πατρίδος ἀγωνισθέντες, καὶ ἐκπρόσωποι τοῦ ἐργατικοῦ κόσμου, ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου του τρώγοντος τὸν ἐπιούσιον ἄρτον, καὶ πολύτεκνοι οἰκογενειάρχαι καὶ τέλος δύο ἤ τρεῖς Ἀρεοπαγῖται ἄς ἀποτελέσουν τὰ μέλη τῆς ἐπιτροῆς ταύτης, ἡ ὁποία δὲν ἔρχεται νὰ ἀντικαταστήση τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ νὰ ὑποβοηθήση τὴν Ἐκκλησίαν εἰς τὸ δυσκολώτερον ἔργον τῆς Ἐκκλησιαστικῆς δικαιοσύνης.
Δεύτερον: Νὰ καταστραφοῦν, ναὶ νὰ καταστραφοῦν διὰ πυρός τὰ σατανικὰ ἐκεῖνα ἐργοστάσια, ἐκ τῶν ὁποίων ἐξέρχονται οἱ τοιούτου εἶδους κληρικοί. Οἱ ἐν γνώσει, δηλαδή, τῆς ἠθικῆς ἀθλιότητος τῶν χειροτονηθέντων προβάντες εἰς χειροτονίαν ἀρχιερεῖς νὰ είσαχθοῦν ἀμέσως εἰς δίκην καὶ νὰ καθαιρεθοῦν, ἵνα τοὺ λοιποῦ καρδίαι καὶ χεῖρες τῶν ἄλλων ἀρχιερέων τρέμουν διὰ πᾶσαν νέαν χειροτονίαν.
Τρίτον: Ἐπειδὴ δὲν αγνοοῦμεν, ὅτι ζῶμεν εἰς ἐποχήν, καθʼ ἥν καὶ οἱ τιμιώτεροι τῶν κληρικῶν δύνανται νὰ γίνουν παρανάλωμα αίσχροτάτης συκοφαντίας, δέον νὰ θεσπισθῆ αὐστηρὰ διάταξις Νόμου, καθʼ ἥν οἱ ἀποδεικνυόμενοι συκοφάνται κληρικοῦ νὰ τιμωροῦνται τόσον τοὐλάχιστον ὅσον καὶ οἱ διὰ συκοφαντίας φθείροντες τὸ κύρος πολιτικῶν ἀρχηγῶν καὶ ἀνωτάτων βαθμούχων τῆς Πολιτείας.
Τέταρτον: Οὐδεμία τοῦ λοιποῦ χειροτονία ἐπισκόπου, ἐὰν προηγουμένως ὁ εὐσεβὴς λαὸς ἑκάστης μητροπόλεως διὰ σώματος ἐκλεκτόρων (300-400) ὡς ἐν Κύπρω δὲν προτείνη τὸν κατά τὴν κρίσιν αὐτοῦ ἄξιον πρὸς διαποίμανσην τῆς λογικῆς ποίμνης. Τὸ «ψήφω κλήρου καὶ λαοῦ» πρέπει νὰ ἐπανέλθη εἰς τὴν ζωὴν τῆς συγχρόνου Ἐκκλησίας, ἵνα μὴ οἱ θρόνοι εἶνε τὰ ἔπαθλα ἀρριβιστῶν ὑποψηφίων, οἱ ὁποῖοι νικοῦν τοὺς ἄλλους εἰς τοὺς αἰσχροὺς ἀγῶνας τῆς κολακείας καὶ παντοειδῶν περιποιήσεων πρὸς τοὺς ἰσχυροὺς τῆς Ἐκκλησίας ᾶράγοντες (Ἴδε ἀνάπτυξιν τοῦ θέματος εἰς ἡμέτερον βιβλίον «Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα ἐκκλησία» Ἀθῆναι 1954 σελ. 91-101).
«Ὁ ὑποκαιόμενος λέβης»
Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται! Σπανίως ἄρθρον τῆς «Σπίθας» ἐγράφη μὲ τόσην συγκίνησιν, μὲ τόσον πόνον καὶ δάκρυα. Εἶνε μία κραυγὴ διαμαρτυρίας διὰ τὴν ἀθλίαν ἐκκλησιαστικὴ κατάστασιν τῶν ἡμερῶν μας. Γνωρίζει ὁ Κύριος, ὅτι τὸν ἀγῶνα τοῦτον, τὸν δυσκολώτερον ἐξ ὅλων τῶν ἀγώνων, δὲν ἐπροκαλέσαμεν ἡμεῖς, διότι ἐθεωροῦμεν τοῦτον ἀνώτερον τῶν δυνάμεών μας, ἀλλʼ ἐνεπέσαμεν εἰς τὸν ἀγῶνα. Νὰ τὸν ἐγκαταλείψωμεν τώρα; Θὰ δώσωμεν κακο παράδειγμα εἰς τοὺς νεωτέρους ἐργάτας τοῦ Εὐαγγελίου, θὰ μᾶς έμπνεύση τὸ Πανελλήνιον, θὰ μᾶς ἀποδοκιμάση πρὸ παντὸς ὁ Ἅγιος Θεὸς διὰ τὴν δειλίαν μας. Ἐν τρόμω πολλῶ διὰ τὴν εὐθύνην μας κάμνομεν τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ καὶ ἐκ τῆς μικρᾶς σκοπιᾶς ἐλάχιστος ἱερομόναχος σαλπίζομεν: Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες! Δὲν ἀκούετε τὴν φωνήν; Τὸ ἅγος τῆς Λαρίσης πρέπει νὰ ἐκκαθαρισθῆ τὸ συντομώτερον. Ὁ ἀρχιμανδρίτης ἐκεῖνος τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, ὅστις ἐπίσημος καὶ δημοσια κατηγγέλθη ὑπὸ τῆς «Ἐνορίας» ὡς χρηματιζόμενος να εἰσαχθῆ εἰς δίκην καὶ ἀποδεικνυομένης τῆς κατηγορίας νὰ καθαιρεθῆ ὡς ἔνοχος σιμωνίας καὶ νὰ ἐγκλεισθῆ εἰς τὸ σωφρονιστήριον Λέσβου. Αἱ αὐλαὶ ὡρισμένων ἀρχιερέων νὰ ἐκκαθαρισθοῦν ἐκ τῶν ὑποκειμένων ἐκείνων, τὰ ὁποῖα διὰ τῆς χρηματολατρείας καὶ τῆς ἀτάκτου βιοτὴς κατασκανδαλίζουν τὸν εὐσεβὴ λαόν. Αἱ ἀναγκαστικαὶ εἰσφοραὶ πιστῶν καὶ ἀπίστων, τὰ τιμολόγια τῶν ἱερῶν μυστηρίων νὰ καταργηθοῦν καὶ οἱ Ἱ. Ναοί μας νὰ παύσουν νὰ φαίνωνται εἰς τὰ ὅμαματα τοῦ λαοῦ μας ὡς «οἶκοι ἐμπορίου καὶ σπήλαια ληστῶν». Νὰ ἐπικρατήση δικαιοσύνη εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, νὰ ἀμοίβεται τὸ καλόν, νὰ τιμωρῆται τὸ κακόν. Πνοὴ καθαρμοῦ νὰ πνεύση εἰς ὅλην τὴν Ἁγίαν μας Ἐκκλησίαν, ἵνα εὐωδιάση καὶ πάλιν ἄρωμα Χριστοῦ ὁ τόπος μας.
Ἰδοὺ τὶ ζητεῖ ἐπιμόνως ἐπὶ ἔτη πολλὰ ὁ εὐσεβὴς Ἑλληνικὸς λαός. Ὁ καθαρμὸς τῆς Ἐκκλησίας κατὰ κεφαλὴν καὶ κατὰ μέλη εἶνε τὸ πρῶτον, τὸ φλέγον, τὸ καῖον αἴτημά του. Θὰ τὸ ὑποστηρίξουν οἱ ἁρμόδιοι, οἱ δυνατοί, οἱ ἐπιστήμονες, οἱ σοφοί; Ἀγνοοῦμεν. Ἡμεῖς ὅ,τι δυνάμεθα πράττομεν. Προφορικῶς καὶ γραπτῶς διεμαρτυρήθημεν καὶ διαμαρτυρόμεθα τὴν φορὰν αὐτὴν ἐντονώτερον ἀπὸ κάθε ἄλλην φοράν. Ἐὰν δὲ ἡ παρρησία αὕτη ἐν τῶ αἰῶνι τούτω τῆς κολακείας θεωρηθῆ ἔγκλημα ἐκκλησιαστικόν, ἔγκλημα καθοσιώσεως, ἰδοὺ εἴμεθα ἕτοιμοι διὰ πᾶσαν περιπέτειαν. Ἀκούοντες τὴν φωνὴν τῆς συνειδήσεώς μας, ἠλεκτριζόμενοι ἀπὸ τὰ ἡρωϊκὰ παραδείγματα ἀειμνήστων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, ὦν δὲν εἴμεθα ἄξιοι νὰ κύψωμεν καὶ νὰ λύσωμεν τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων των, ἔχοντες τὴν ἠθικὴν συμπαράστασιν πλήθους πιστῶν ἐξ ὅλων τῶν μερῶν τῆς φιλτάτης Πατρίδος, θὰ συνεχίσωμεν τὸ ἀγῶνα ἀποφασισμένοι νὰ πέσωμεν ἐν τῶ ἀγῶνι τοῦτω, ἵνα καὶ διὰ τῆς πτώσεώς μας συντελέσωμεν κατά τι εἰς τὴν κάθαρσιν καὶ ἀνόρθωσιν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν.
Ἀλλʼ ἄς μὴ τελειώσωμεν τὸν λόγον μὲ μελαγχολικὸν τόνον. Κατʼ εὐτυχὴ συγκυρίαν κατʼ αὐτὰς ἐκ τῶν περάτων τῆς Ἑλληνικῆς γῆς συγκεντροῦται εἰς τὴν πρωτεύουσαν ἡ σεπτὴ Ἱεραρχία. Ὑπάρχουν ἐν τοῖς κόλποις αὐτῆς παλαιώτεροι καὶ νεώτεροι Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι, τὸ γνωρίζωμεν καλῶς, εἰς τὰς μεταξύ των συζητήσεις ἀναστενἀζουν διὰ τὴν καθόλου ἐμφάνισιν ἐν τῶ συγχρόνω κόσμω τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας. Τί διστάζουν; Ὀλίγον ἀκόμη καὶ ἡ θύελλα ἔρχεται! Ἄς λάβουν λοιπὸν εἰς τὰς χεῖρας οἱ Ἱεράρχαι αὐτοὶ τὸ λάβαρον τοῦ καθαρμοῦ, ἄς τὸ ὑψώσουν θαρραλέως, καὶ ἄς καταστήσουν τὰς συνεδριάσεις τῆς νέας ἱερᾶς συνελεύσεώς των ἱστορικὰς διὰ τὸ μέλλον τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πατρίδος. Διὰ νὰ σωθῶμεν χρειάζεται αὐστηρὸς ἔλεγχος, αὐτοκριτικὴ βαθεῖα, γενναῖα χειρουργικὴ ἐπέμβασις. Χρειάζεται αὐτοκαθαρμός. Ἄλλως, χωρὶς νὰ εἴμεθα προφῆται, λέγομεν ὅτι τὸ μέλλον θὰ γίνη ἀκόμη σκοτεινότερον. Τὸ γόητρον τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας θὰ καταπίπτη, ἡ ἀγανάκτησις τοῦ λαοῦ μας θὰ ὀγκοῦται, ἡ θερμοκρασία τοῦ «ἀπὸ προσώπου Βορρᾶ ὑποκαιομένου λέβητος» κατὰ τὸν Προφήτην (Ἱερεμ. 1, 13), θὰ ἀνέρχεται συνεχῶς ἕως ὅτου φθάση εἰς τὸ σημεῖον τῆς ἐκρήξεως. Καὶ τότε… Ὤ Κύριε σῶσον ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐπερχομένης δικαίας Σου ὀργῆς ἐπὶ κλῆρον καὶ λαὸν τῆς Ἑλλάδος.
Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται! Σπανίως ἄρθρον τῆς «Σπίθας» ἐγράφη μὲ τόσην συγκίνησιν, μὲ τόσον πόνον καὶ δάκρυα. Εἶνε μία κραυγὴ διαμαρτυρίας διὰ τὴν ἀθλίαν ἐκκλησιαστικὴ κατάστασιν τῶν ἡμερῶν μας. Γνωρίζει ὁ Κύριος, ὅτι τὸν ἀγῶνα τοῦτον, τὸν δυσκολώτερον ἐξ ὅλων τῶν ἀγώνων, δὲν ἐπροκαλέσαμεν ἡμεῖς, διότι ἐθεωροῦμεν τοῦτον ἀνώτερον τῶν δυνάμεών μας, ἀλλʼ ἐνεπέσαμεν εἰς τὸν ἀγῶνα. Νὰ τὸν ἐγκαταλείψωμεν τώρα; Θὰ δώσωμεν κακο παράδειγμα εἰς τοὺς νεωτέρους ἐργάτας τοῦ Εὐαγγελίου, θὰ μᾶς έμπνεύση τὸ Πανελλήνιον, θὰ μᾶς ἀποδοκιμάση πρὸ παντὸς ὁ Ἅγιος Θεὸς διὰ τὴν δειλίαν μας. Ἐν τρόμω πολλῶ διὰ τὴν εὐθύνην μας κάμνομεν τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ καὶ ἐκ τῆς μικρᾶς σκοπιᾶς ἐλάχιστος ἱερομόναχος σαλπίζομεν: Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες! Δὲν ἀκούετε τὴν φωνήν; Τὸ ἅγος τῆς Λαρίσης πρέπει νὰ ἐκκαθαρισθῆ τὸ συντομώτερον. Ὁ ἀρχιμανδρίτης ἐκεῖνος τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, ὅστις ἐπίσημος καὶ δημοσια κατηγγέλθη ὑπὸ τῆς «Ἐνορίας» ὡς χρηματιζόμενος να εἰσαχθῆ εἰς δίκην καὶ ἀποδεικνυομένης τῆς κατηγορίας νὰ καθαιρεθῆ ὡς ἔνοχος σιμωνίας καὶ νὰ ἐγκλεισθῆ εἰς τὸ σωφρονιστήριον Λέσβου. Αἱ αὐλαὶ ὡρισμένων ἀρχιερέων νὰ ἐκκαθαρισθοῦν ἐκ τῶν ὑποκειμένων ἐκείνων, τὰ ὁποῖα διὰ τῆς χρηματολατρείας καὶ τῆς ἀτάκτου βιοτὴς κατασκανδαλίζουν τὸν εὐσεβὴ λαόν. Αἱ ἀναγκαστικαὶ εἰσφοραὶ πιστῶν καὶ ἀπίστων, τὰ τιμολόγια τῶν ἱερῶν μυστηρίων νὰ καταργηθοῦν καὶ οἱ Ἱ. Ναοί μας νὰ παύσουν νὰ φαίνωνται εἰς τὰ ὅμαματα τοῦ λαοῦ μας ὡς «οἶκοι ἐμπορίου καὶ σπήλαια ληστῶν». Νὰ ἐπικρατήση δικαιοσύνη εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, νὰ ἀμοίβεται τὸ καλόν, νὰ τιμωρῆται τὸ κακόν. Πνοὴ καθαρμοῦ νὰ πνεύση εἰς ὅλην τὴν Ἁγίαν μας Ἐκκλησίαν, ἵνα εὐωδιάση καὶ πάλιν ἄρωμα Χριστοῦ ὁ τόπος μας.
Ἰδοὺ τὶ ζητεῖ ἐπιμόνως ἐπὶ ἔτη πολλὰ ὁ εὐσεβὴς Ἑλληνικὸς λαός. Ὁ καθαρμὸς τῆς Ἐκκλησίας κατὰ κεφαλὴν καὶ κατὰ μέλη εἶνε τὸ πρῶτον, τὸ φλέγον, τὸ καῖον αἴτημά του. Θὰ τὸ ὑποστηρίξουν οἱ ἁρμόδιοι, οἱ δυνατοί, οἱ ἐπιστήμονες, οἱ σοφοί; Ἀγνοοῦμεν. Ἡμεῖς ὅ,τι δυνάμεθα πράττομεν. Προφορικῶς καὶ γραπτῶς διεμαρτυρήθημεν καὶ διαμαρτυρόμεθα τὴν φορὰν αὐτὴν ἐντονώτερον ἀπὸ κάθε ἄλλην φοράν. Ἐὰν δὲ ἡ παρρησία αὕτη ἐν τῶ αἰῶνι τούτω τῆς κολακείας θεωρηθῆ ἔγκλημα ἐκκλησιαστικόν, ἔγκλημα καθοσιώσεως, ἰδοὺ εἴμεθα ἕτοιμοι διὰ πᾶσαν περιπέτειαν. Ἀκούοντες τὴν φωνὴν τῆς συνειδήσεώς μας, ἠλεκτριζόμενοι ἀπὸ τὰ ἡρωϊκὰ παραδείγματα ἀειμνήστων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, ὦν δὲν εἴμεθα ἄξιοι νὰ κύψωμεν καὶ νὰ λύσωμεν τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων των, ἔχοντες τὴν ἠθικὴν συμπαράστασιν πλήθους πιστῶν ἐξ ὅλων τῶν μερῶν τῆς φιλτάτης Πατρίδος, θὰ συνεχίσωμεν τὸ ἀγῶνα ἀποφασισμένοι νὰ πέσωμεν ἐν τῶ ἀγῶνι τοῦτω, ἵνα καὶ διὰ τῆς πτώσεώς μας συντελέσωμεν κατά τι εἰς τὴν κάθαρσιν καὶ ἀνόρθωσιν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν.
Ἀλλʼ ἄς μὴ τελειώσωμεν τὸν λόγον μὲ μελαγχολικὸν τόνον. Κατʼ εὐτυχὴ συγκυρίαν κατʼ αὐτὰς ἐκ τῶν περάτων τῆς Ἑλληνικῆς γῆς συγκεντροῦται εἰς τὴν πρωτεύουσαν ἡ σεπτὴ Ἱεραρχία. Ὑπάρχουν ἐν τοῖς κόλποις αὐτῆς παλαιώτεροι καὶ νεώτεροι Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι, τὸ γνωρίζωμεν καλῶς, εἰς τὰς μεταξύ των συζητήσεις ἀναστενἀζουν διὰ τὴν καθόλου ἐμφάνισιν ἐν τῶ συγχρόνω κόσμω τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας. Τί διστάζουν; Ὀλίγον ἀκόμη καὶ ἡ θύελλα ἔρχεται! Ἄς λάβουν λοιπὸν εἰς τὰς χεῖρας οἱ Ἱεράρχαι αὐτοὶ τὸ λάβαρον τοῦ καθαρμοῦ, ἄς τὸ ὑψώσουν θαρραλέως, καὶ ἄς καταστήσουν τὰς συνεδριάσεις τῆς νέας ἱερᾶς συνελεύσεώς των ἱστορικὰς διὰ τὸ μέλλον τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πατρίδος. Διὰ νὰ σωθῶμεν χρειάζεται αὐστηρὸς ἔλεγχος, αὐτοκριτικὴ βαθεῖα, γενναῖα χειρουργικὴ ἐπέμβασις. Χρειάζεται αὐτοκαθαρμός. Ἄλλως, χωρὶς νὰ εἴμεθα προφῆται, λέγομεν ὅτι τὸ μέλλον θὰ γίνη ἀκόμη σκοτεινότερον. Τὸ γόητρον τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας θὰ καταπίπτη, ἡ ἀγανάκτησις τοῦ λαοῦ μας θὰ ὀγκοῦται, ἡ θερμοκρασία τοῦ «ἀπὸ προσώπου Βορρᾶ ὑποκαιομένου λέβητος» κατὰ τὸν Προφήτην (Ἱερεμ. 1, 13), θὰ ἀνέρχεται συνεχῶς ἕως ὅτου φθάση εἰς τὸ σημεῖον τῆς ἐκρήξεως. Καὶ τότε… Ὤ Κύριε σῶσον ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐπερχομένης δικαίας Σου ὀργῆς ἐπὶ κλῆρον καὶ λαὸν τῆς Ἑλλάδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου