ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ «ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ»
Γράφει ο Νικήτας Αποστόλου
Συνεχίζω σήμερα με ένα νέο κείμενο μετά από τα δύο προηγούμενα με τίτλο:
“ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ” και
Αντικείμενο του σημερινού κειμένου μου είναι η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα που έθεσα που είχε ως εξής:
“Τι θα πρέπει να κάνει η Ιεραρχία ώστε “η διακονία του λόγου” να μην είναι ένας “ξύλινος λόγος” αλλά να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας;”
Η διακονία του λόγου συνίσταται στην διδαχή των πιστών της Εκκλησίας αλλά και στην προσπάθεια διάδοσης της αληθείας της πίστης μας στην όλη κοινωνία.
Είναι ένα έργο στο οποίο πολλοί άγιοι ανάλωσαν τη ζωή τους, έδωσαν όλη τη δραστηριότητά τους.
Είναι έργο που έρχεται ως προέκταση του έργου του Χριστού και των Αποστόλων και έχει στόχο τον Ευαγγελισμό των ανθρώπων, ώστε να οδηγηθούν προς στη σωτηρία και προς την θέωση.
Έργο δύσκολο και βαρειά η ευθύνη αυτών που το διακονούν, γι΄αυτό πρέπει να ζητούν μέσω της προσευχής τη χάρη του Θεού, που θεραπεύει τα ασθενή και αναπληρώνει τα ελλείποντα, ώστε να καθοδηγεί το νου και τη γλώσσα των.
Περαιτέρω στην εποχή μας, είναι το κατ΄εξοχήν διακόνημα, που ορθά ασκούμενο, μπορεί τον αποστασιοποιημένο από την Εκκλησία “χριστιανό”, να τον επαναφέρει στους κόλπους της Ενορίας του.
Επομένως χρειάζεται αγώνας και αγωνία, για τη σωστή προετοιμασία των κληρικών, που αναλαμβάνουν την άσκηση της διακονίας του λόγου.
Η διακονία αυτή στο παρελθόν εγένετο με ομιλίες κυρίως από άμβωνα, γραπτές επιστολές, βιβλία αλλά και με παροτρύνσεις και υποδείξεις προς τους κοσμικούς άρχοντες, καθώς και με κανόνες με σχετικό περιεχόμενο Επισκοπικών συνόδων.
Σήμερα εκτός από τα μέσα αυτά προστέθηκαν και άλλα . Είναι τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και τα μέσα του διαδικτύου. Εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, κινηματογράφος και οι σελίδες του διαδικτύου.
Για να έχουμε σωστή εκτίμηση της σημασίας της διακονίας του λόγου, πρέπει να θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου μας. “Λέγω δε υμίν ότι παν ρήμα αργόν, ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, αποδώσουσι περί αυτού λόγον εν ημέρα κρίσεως”.( Ματθ. Κεφ. ΙΒ 36)
Πρέπει λοιπόν ο κάθε Επίσκοπος να επιμελείται, να ορθοτομείται ο λόγος της αληθείας του Κυρίου μας, αλλά και να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας, να μην είναι ένας “ξύλινος λόγος” .
Το διαπιστώνουμε αυτό και πρέπει να το έχουμε ως παράδειγμα έχουμε μελετώντας τη σχετική δράση των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας. Οι επιστολές του Αποστόλου Παύλου και των Αποστόλων Πέτρου, Ιωάννη, Ιακώβου καθώς και των Πατέρων της Εκκλησίας είναι υποδείγματα διακονίας του λόγου στην εποχή τους.
Είναι γεγονός πως στα τακτικά κηρύγματα από άμβωνος που γίνονται στους Ιερούς Ναούς αυτά τα υποδείγματα χρησιμοποιούνται με επιτυχία.
Γι΄αυτό, για το τι πρέπει να κάνει ατομικά ο κάθε πιστός στον ιδιωτικό του βίο, πιστεύω ότι η ασκούμενη σήμερα διακονία του λόγου είναι πλήρης ως προς το περιεχόμενό της και το ύφος της.
Ο χώρος που δεν καλύπτεται σήμερα, αφορά τον στόχο να επισημανθούν τα λάθη και κυρίως οι παραλήψεις στο δημόσιο βίο, στην θεσμική και ατομική και συλλογική δράση μας.
Βεβαίως εδώ χρειάζεται μεγάλη προσοχή έως που θα πρέπει να φθάνει η πρέπουσα κριτική. Πρέπει να είναι κριτική θεσμών, νοοτροπιών και πράξεων, χωρίς αναφορά στα συγκεκριμένα πρόσωπα.
Όπως κάθε κανόνας όμως έχει και τις εξαιρέσεις του, αυτό ισχύει και εδώ.
Έχουμε το παράδειγμα τον Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, που, ως Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, άσκησε δημόσια δια του κηρύγματος, δημόσιο έλεγχο στην τότε Αυτοκράτειρα.
Έτσι πιστεύω πως και σήμερα ο Αρχιεπίσκοπος, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος και η Ιεραρχία σε καίρια ζητήματα που σκανδαλίζουν τους πιστούς, οφείλουν δημόσια να τοποθετούνται.
Όταν παραδείγματος χάριν σήμερα χτίζονται καζίνο, όταν ο τζόγος είναι θεσμοθετημένος, όταν οι θεσμοθετημένοι κανονισμοί λειτουργίας των Χρηματιστηρίων λειτουργούν ως μηχανισμοί αθέμιτου πλουτισμού των ελαχίστων επιτηδείων και κλοπής του χρήματος των μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων, τότε είναι χρέος της ηγεσίας της Εκκλησίας να τα καταδικάσει μέσω της διακονίας του λόγου.
Τέτοιοι θεσμοί καλλιεργούν την πλεονεξία, ανυψώνουν το χρήμα από μέσο συναλλαγών σε πρώτιστη αξία στην κλίμακα αξιών, το “θεοποιούν”, οδηγούν στην “νόμιμη κλοπή” του ιδρώτα της εργασίας ανθρώπων από άνθρωπο.
Έτσι λειτουργώντας οι θεσμοί αυτοί , σκοτώνουν τις ψυχές όσων μετέχουν σ΄αυτές τις κοινωνικές και οικονομικές πράξεις.
Βέβαια χρειάζεται προετοιμασία των κληρικών μας, ως προς την επισήμανση εκείνων των πράξεων του δημοσίου βίου, που πρέπει να είναι ελεγκτέες δια του κηρύγματος των.
Έτσι όπως κάθε πιστός οφείλει να αναλογισθεί και να αφού διαπιστώσει τα λάθη του να μετανοήσει και εξομολογούμενος να αγωνισθεί να μην τα επαναλάβει, το ίδιο ισχύει και για τα συλλογικά μας λάθη.
Το έργο αυτό, πρέπει να ξεκινήσει με την μελέτη της Ιστορίας με κριτικό πνεύμα, με στόχο να επισημανθούν και να αναγνωρισθούν τα λάθη και κυρίως παραλήψεις που γίνανε διαχρονικά, ως προς την συλλογική ορθοπραξία των Χριστιανών και τα οποία ενδεχομένως να μην είχαν επισημανθεί την εποχή που έγιναν. Οπότε δεν ήταν και αντικείμενο κριτικής και των τότε Πατέρων της Εκκλησίας.
Ευχής έργο θα ήταν το έργο αυτό για τα καίρια λάθη και κυρίως τις παραλήψεις να γίνει από μια Οικουμενική σύνοδο Επισκόπων.
Θα αφήσω για το επόμενο κείμενό μου την καταχώρηση των συλλογικών λαθών και παραλήψεων του δημοσίου βίου που διαχρονικά έγιναν και ήταν καίρια για την ιστορική μας πορεία, κατά την κρίση μου, με κάθε βέβαια επιφύλαξη για την ορθότητά της
Νικήτας Αποστόλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου