Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη (137)
Αγία Λουκία η χήρα και Γεμινιανός ο γιος της (303)
Αγία Αγαθόκλεια (230) και Αγία Θεοδότη «της εν Νίκαια»
Άγιοι Πατερμούθιος και Ηλίας εξ Αιγύπτου και οι συν αυτοις Εκατό Μάρτυρες (310)
Σάτυρος, αδελφός Αγ. Αμβροσίου Μεδιολάνων (376)
Άγιος Ιωακείμ Α’ ο Πάνυ Πατριάρχης Αλεξανδρείας (1567)
Εορτάζουν στις 17 Σεπτεμβρίου
Στίχοι
Τη προς σε πίστει Πίστις, Ελπίς, Αγάπη,
Αι τρεις, Τριάς, κλίνουσιν αυχένας ξίφει.
Εβδομάτη δεκάτη Αγάπην τάμον, Ελπίδα, Πίστιν.
Στίχοι
Αγαθόκλεια πύρ επ’ αυχένος φέρει,
Δεινής πλάνης φλέγουσα δεινόν αυχένα.
Στίχοι
Ειρηνικώς ση Χριστέ δούλη Λουκία,
Ειρηνικόν μετήλθεν όντως εις τόπον.
Θάρσους ο Μάρτυς Γεμινιανός γέμων,
Τιμήν υπέστη καρτερώς την εκ ξίφους.
Ύμνος
στις άγιες μάρτυρες Βέρα, Νάντα και Λιούμποφ (Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη), και τη Μητέρα τους Σοφία
Άγιος Νικόλαος Βελιμιροβιτς
Η Σοφία, η πάνσοφη, δόξαζε τον Θεό.
θυσία σ’ Αυτόν, πρόσφερε τις τρεις πανέμορφες κόρες της.
«Μη φοβάστε, κόρες μου», τους είπε:
«Ανδρίζεσθε εν Χριστώ, κραταιούσθε εν τη Πίστει!
Μην φοβηθείτε βασανιστήρια ή πικρά δεινά.
Μην λυπηθείτε για τα σώματά σας:
Ο Θεός θα σας δώσει υπέροχα σώματα στον Ουρανό.
Μην στεναχωρεθείτε για την ομορφιά σας-
Θα λάμπετε με θεϊκή ομορφιά ανάμεσα στους αγγέλους, στη Βασιλεία του Θεού,
σαν θυγατέρες του Βασιλέως των βασιλέων!
Μην λυπηθείτε για τη ζωή σας -τι αξίζει αυτή η επίγεια ζωή;
Η διάρκεια της είναι το πολύ εκατό χρόνια!
Στον παράδεισο, σας περιμένει η άληκτη ζωή:
Ζωή χωρίς τέλος, ζωή χωρίς αρχή.
Μην λυπηθείτε για την παρέα των γήινων φίλων σας,
Ο χορός των εξαίσιων Αγίων σας περιμένει εκεί.
Ούτε για την ομήγυρη των επίγειων συγγενών σας να θρηνήσετε-
Γιατί οι συγγενείς σας στους ουρανούς είναι οι πανένδοξοι Μάρτυρες.»
Έτσι συμβούλευε η αγία μητέρα τις άγιες κόρες της,
Καθώς, μια -μια πετούσαν προς τον ουρανό:
Τρεις λευκές περιστερές, αθώες και αγνές,
Πέταξαν γρήγορα στην αγκαλιά του Χριστού.
Και η μητέρα, με την ψυχή της υψωμένη, πέταξε πίσω τους,
Και ενώθηκε με τις ένδοξες κόρες της για πάντα στον Παράδεισο.
Τώρα ο Ελεήμων Θεός εισακούει τις προσευχές τους.
Ο Πρόλογος της Αχριδος, Σεπτέμβριος
http://prologue.orthodox.cn/September17.htm
***
Τα μικρά παιδιά θέλουν και λίγο λιακάδα….
Τα παιδιά είναι δώρα του Θεού.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Οι γονείς πρέπει να δώσουν στα παιδιά τους να καταλάβουν ότι δεν γίνεται να ζήσουν μακριά από τον Χριστό. Ο Χριστός είναι ο μόνος δρόμος, δεν υπάρχει άλλος. Άμα μεταδώσουν αυτό στα παιδιά τους, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Αυτή είναι όλη η διαπαιδαγώγηση.”
Η μάνα καλύτερα είναι να ασχολήται με την ανατροφή των παιδιών, παρά να καταπιάνεται σχολαστικά με το νοικοκυριό, με τα άψυχα πράγματα. Να τους μιλάη για τον Χριστό, να τους διαβάζη βίους Αγίων. Παράλληλα να ασχολήται και με το ξεσκόνισμα της ψυχής της, για να λαμποκοπάη πνευματικά. Η πνευματική ζωή της μητέρας θα βοηθήση αθόρυβα και τις ψυχές των παιδιών της. Έτσι και τα παιδιά της θα ζουν χαρούμενα, και εκείνη θα είναι ευτυχισμένη, γιατί μέσα της θα έχη τον Χριστό. Αν η μάνα δεν ευκαιρή ούτε ένα «Τρισάγιο» να πή, πώς θα αγιασθούν τα παιδιά της;
Εμένα η μητέρα μου μου έμαθε να λέω την ευχή. Όταν σαν παιδιά κάναμε καμμιά αταξία και πήγαινε να θυμώση, την άκουγα που έλεγε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν έβαζε το ψωμί στον φούρνο, έλεγε: «Εις το όνομα του Χριστού και της Παναγίας». Και όταν ζύμωνε και όταν μαγείρευε, πάλι έλεγε συνέχεια την ευχή. Έτσι αγιαζόταν η ίδια, αγιαζόταν και το ψωμί και το φαγητό που έκανε, αγιάζονταν και αυτοί που το έτρωγαν.
Πόσες μητέρες που είχαν αγία ζωή είχαν και αγιασμένα παιδιά! Νά, η μητέρα του Γέροντα Χατζη-Γεώργη. Ακόμη και το γάλα αυτής της ευλογημένης μάνας, που θήλαζε ο Γαβριήλ – το κατά κόσμον όνομα του Γέροντα Χατζη-Γεώργη – ήταν ασκητικό! Είχε αποκτήσει δύο παιδιά και ύστερα ζούσαν με τον σύζυγό της εν παρθενία, αγαπημένοι σαν αδέλφια. Είχε ασκητικό πνεύμα από μικρή, γιατί είχε αδελφή μοναχή, ασκήτρια, την οποία επισκεπτόταν και αργότερα με τα παιδιά της. Ο πατέρας του Γαβριήλ ήταν και αυτός ευλαβής και ασχολούνταν με το εμπόριο, γι᾿ αυτό τον περισσότερο καιρό τον περνούσε στα ταξίδια. Αυτό έδινε την ευκαιρία στην μητέρα του να ζη απλά, να μη «μεριμνά και τυρβάζη περί πολλά» , να τον παίρνη μαζί της και να αγρυπνή με άλλες γυναίκες πότε στις σπηλιές και πότε στα εξωκκλήσια. Γι᾿ αυτό μετά έφθασε σε τέτοια μέτρα αγιότητος .
Η ευλάβεια της μητέρας έχει μεγάλη σημασία. Αν η μητέρα έχη ταπείνωση, φόβο Θεού, τα πράγματα μέσα στο σπίτι πάνε κανονικά. Γνωρίζω νέες μητέρες που λάμπει το πρόσωπό τους, αν και δεν έχουν από πουθενά βοήθεια. Από τα παιδιά καταλαβαίνω σε τί κατάσταση βρίσκονται οι μητέρες.
Το παιδί έχει ανάγκη από πολλή αγάπη και στοργή και από πολλή καθοδήγηση. Αν χορτάσει στοργή και αγάπη, όταν είναι μικρό, ύστερα έχει δύναμη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής.
«Είναι μεγάλη υπόθεση η αγωγή που θα δώσει η μάννα στο παιδί της όταν είναι μικρό. Διότι σύμφωνα με την αγωγή πού θα πάρει το παιδί από μικρό, θα εξελίχθη και η υπόλοιπη ζωή του. Και αν κάποιος γίνη άγιος και πάη στον Παράδεισο, πολλά θα οφείλει και στην μάννα του.
Γι΄αυτό και εκεί πάνω θα δούμε μάννες πιό ψηλά από μας, μή μας παραξενεύει αυτό. Διότι, ας υποθέσουμε, ότι μιά μάννα έχει τέσσερα παιδιά και τα παιδιά της παίρνουν οκτώ, ας πούμε, στον Παράδεισο. Η μάννα τους, πού τόσα οφείλουν σ’ αυτήν, δεν δικαιούται τα δύο; “Ε, 2X4=8. Και κανά δύο από τους δικούς της κόπους, νάτην με άριστα στον Παράδεισο, στην πρώτη θέση».
***
– Γέροντα, ένα αβάπτιστο παιδάκι κάνει να προσκυνήση άγια Λείψανα;
– Γιατί να μην κάνη; Μπορεί και να το σταυρώση κανείς με τα άγια Λείψανα. Είδα σήμερα ένα παιδάκι, σαν αγγελουδάκι ήταν. «Που είναι τα φτερά σου;», το ρώτησα. Δεν ήξερε να μου πή!… Στο Καλύβι, όταν έρχεται η άνοιξη και ανθίζουν τα δένδρα, βάζω καραμέλες πάνω στα πουρνάρια, που είναι κοντά στην πόρτα του φράχτη, και λέω στα μικρά παιδιά που έρχονται εκεί: «Πηγαίνετε, παιδιά, να κόψετε καραμέλες από τα πουρνάρια, γιατί, αν πιάση βροχή, θα λειώσουν και θα πάνε χαμένες!». Μερικά έξυπνα παιδάκια καταλαβαίνουν ότι τις έβαλα εγώ και γελούν, άλλα πιστεύουν ότι φύτρωσαν, άλλα προβληματίζονται. Τα μικρά θέλουν και λίγο λιακάδα…
– Βάζετε πολλές καραμέλες, Γέροντα;
– Έμ, πώς! Τί να κάνω; Εγώ καλά γλυκά δεν δίνω στους μεγάλους· λουκούμια τους δίνω. Όταν μου φέρνουν καλά γλυκά, τα κρατώ για τα παιδιά της Σχολής 2. Νά, κι εδώ χθές βράδυ φύτεψα καραμέλες και σοκολατάκια και σήμερα… άνθισαν! Τα είδατε; Ο καιρός ήταν καλός, το χώμα ήταν αφράτο, γιατί το είχατε σκάψει καλά, και αμέσως άνθισαν3 ! Να δήτε τί ανθόκηπο θα σάς κάνω εγώ! Δεν θα χρειάζεται να αγοράζουμε καραμέλες και σοκολατάκια για τα παιδιά. Τί; να μην έχουμε δική μας παραγωγή;
– Γέροντα, κάποιοι προσκυνητές είδαν τα σοκολατάκια που φυτέψατε στον κήπο, επειδή το χαρτάκι τους έβγαινε πάνω από το χώμα. Παραξενεύτηκαν. «Κάποιο παιδάκι, είπαν, θα τα έβαλε».
– Δεν τους είπες ότι τα έβαλε ένα μεγάλο παιδί;
1Ματθ. 18, 10.
2Για τους μαθητές της Αθωνιάδος Σχολής.
3 Ο Γέροντας είχε φυτέψει στο φρεσκοσκαμμένο χώμα καραμέλες και σοκολατάκια και είχε βάλει επάνω τους ανθάκια από πασχαλιά, για να φαίνωνται σαν ανθισμένα.
***
Με το ζόρισμα οι γονείς δεν βοηθούν τα παιδιά· τα πνίγουν. Συνέχεια «μή αυτό, μη εκείνο, αυτό κάν᾿ το έτσι…». Πρέπει να τραβούν τα γκέμια τόσο που να μη σπάζουν. Να ελέγχουν με τρόπο τα παιδιά, για να τα φέρνουν σε έναν λογαριασμό, αλλά να μη δημιουργούνται χάσματα μεταξύ τους. Να κάνουν ό,τι κάνει ο καλός κηπουρός, όταν φυτεύη ένα δενδράκι: Το δένει απαλά με ένα σχοινάκι σε έναν πάσσαλο, για να μη στραβώση και να μην τραυματίζεται, όταν το γέρνη ο αέρας λίγο δεξιά-λίγο αριστερά. Το φράζει κιόλας γύρω-γύρω και συγχρόνως το ποτίζει, το φροντίζει, μέχρι να μεγαλώσουν τα κλωνάρια του, για να μην το φάνε τα κατσίκια. Γιατί, αν το κουτσουρέψουν τα κατσίκια, πάει, καταστράφηκε. Ένα κουτσουρεμένο δένδρο ούτε να καρπίση μπορεί ούτε σκιά να κάνη. Όταν μεγαλώσουν τα κλωνάρια του, τότε ο κηπουρός βγάζει τον φράχτη, οπότε και καρπίζει το δένδρο και στην σκιά του μπορούν να φιλοξενούνται και κατσίκια και πρόβατα και άνθρωποι.
Οι γονείς όμως πολλές φορές από υπερβολικό ενδιαφέρον θέλουν να δέσουν το παιδί με σύρμα, ενώ πρέπει να το δένουν απαλά, για να μην το πληγώνουν. Να προσπαθούν να βοηθούν τα παιδιά με τον αρχοντικό τρόπο, ο οποίος καλλιεργεί το φιλότιμο στις ψυχές τους, ώστε να καταλάβουν το καλό ως ανάγκη. Να τους εξηγούν το καλό, όσο μπορούν με καλό τρόπο, με αγάπη και με πόνο. Θυμάμαι μια μητέρα πού, όταν έβλεπε τα παιδάκια να κάνουν καμμιά αταξία, τα μάτια της βούρκωναν από πόνο και έλεγε: «μή, χρυσό μου παιδί». Και με το παράδειγμά της τους μάθαινε να αγωνίζωνται με χαρά, για να αποφεύγουν τους πειρασμούς της ζωής, να μην ταράζωνται εύκολα μπροστά σε μια δυσκολία, αλλά να την αντιμετωπίζουν με προσευχή και με εμπιστοσύνη στον Θεό.
Σήμερα μικροί-μεγάλοι στον κόσμο ζουν σαν σε τρελλοκομείο, γι᾿ αυτό χρειάζεται πολλή υπομονή και πολλή προσευχή. Ένα σωρό παιδιά παθαίνουν εγκεφαλικό. Είναι λίγο χαλασμένο το ρολόι, το κουρντίζουν και οι γονείς λίγο παραπάνω και σπάζει το ελατήριό του. Χρειάζεται διάκριση. Άλλο παιδί θέλει περισσότερο κούρντισμα και άλλο λιγώτερο. Τα καημένα τα παιδιά είναι εκτεθειμένα σε όλα τα ρεύματα. Όταν ακούν έξω στις διάφορες συντροφιές «μή σέβεστε γονείς, μη σέβεστε τίποτε», και οι μητέρες πάνε να τα σφίξουν, τότε αντιδρούν χειρότερα.
Γι᾿ αυτό λέω στις μητέρες να ζοριστούν στην προσευχή, και όχι να ζορίζουν τα παιδιά. Αν συνέχεια λένε «μή, μή» στο παιδί, ακόμη και για μικροπράγματα, ή καμμιά φορά και άδικα, τότε, όταν πρόκειται για κάτι σοβαρό, όταν πάη λ.χ. το παιδάκι να ρίξη βενζίνη στην φωτιά, δεν ακούει και το κάνει, οπότε μπορεί να πάθη μεγάλη ζημιά. Το παιδί δεν καταλαβαίνει ότι μέσα στο «μή» κρύβεται η αγάπη. Αλλά και όταν μεγαλώση λίγο, μπαίνει ο εγωισμός και αντιδράει, όταν του κάνουν καμμιά παρατήρηση, γιατί λέει: «μικρός είμαι και μου φέρονται έτσι;». Οι γονείς πρέπει να δώσουν στο παιδί να καταλάβη ότι, όπως, όταν ήταν μικρό, το πρόσεχαν να μην καή, έτσι και τώρα που μεγάλωσε, υπάρχει άλλη φωτιά. Γι᾿ αυτό πρέπει να προσέχη, να μη δίνη δικαιώματα στον πειρασμό, για να διατηρήση την Χάρη του Αγίου Βαπτίσματος.
***
Πόσες μητέρες έρχονται με κλάματα και με παρακαλούν: «Κάνε προσευχή, Πάτερ, για το παιδί μου». Τι αγωνία έχουν! Λίγοι άνδρες μου λένε: «Κάνε προσευχή, παραστράτησε το παιδί μου». Να, και σήμερα μια μητέρα με τι λαχτάρα η φουκαριάρα έσπρωχνε τα παιδιά της ‒οκτώ είχε‒ και τα έβαζε στην σειρά, για να πάρουν όλα ευλογία. Ένας πατέρας δύσκολα θα το έκανε αυτό. Και η Ρωσία από τις μητέρες κρατήθηκε. Η πατρική αγκαλιά, όταν δεν έχη Χάρη Θεού, είναι ξερή. Ενώ η μητρική αγκαλιά, ακόμη και όταν δεν έχη Θεό, έχει γάλα. Το παιδί αγαπά τον πατέρα του και τον σέβεται, αλλά με την στοργή και την τρυφερότητα της μητέρας αυξάνει πιο πολύ η αγάπη του και προς τον πατέρα. από το βιβλίο: Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή» Αγίου Παΐσιου του Αγιορείτου ΛΟΓΟΙ Δ΄
—…Όταν το παιδί από μικρό γεμίσει με Χριστό, πηγαίνει στην εκκλησία με τους γονείς, κοινωνεί, ψάλλει, προσεύχεται, αργότερα όταν μεγαλώσει και φύγει μακρυά από τους γονείς και βρεθεί ακόμα και σε άσχημο περιβάλλον δεν έχει ανάγκη. Είναι σαν το ξύλο που όταν έχει ποτιστεί καλά με λινέλαιο μετά δεν έχει ανάγκη από τη βροχή, επειδή είναι ποτισμένο με το λάδι, δεν δέχεται τα νερά, τα πετάει έξω.
Οι γονείς καμμιά φορά κάνουν κακό στα παιδιά τους από την υπερβολική αγάπη που τους έχουν… Βλέπεις αν «εκτροχιασθεί» η αγάπη τότε κάνει κακό στο παιδί… Το «πνίγει» με την πολλή αγάπη. Είναι αρρωστημένο πράγμα.
Ευτυχώς μερικά παιδιά έχουν μέσα τους ανδρεία και γλυτώνουν… άλλα όμως καταστρέφονται… Βλέπεις θέλει και η αγάπη ένα φρένο… ένα μέτρο… Εγώ δεν θα γινόμουν καλός γονιός, μου λέει ο λογισμός, γιατί δεν θα μπορούσα να επιβληθώ στον εαυτό μου.
Η γυναίκα όταν είναι έγκυος πρέπει να είναι ήρεμη, να διαβάζει το Ευαγγέλιο, να προσεύχεται, να λέει την ευχή. Έτσι αγιάζεται και το παιδί. Από τώρα αρχίζει η ανατροφή του παιδιού. Να προσέχεις να μην στεναχωρείς την έγκυο για κανένα λόγο.
(Όταν περίμενε η γυναίκα μου παιδί)
— Κοίταξε να μην την στεναχωρείς τώρα για τίποτα! Να προσέχεις πολύ!! Να της πείς να λέει την ευχή και να ψάλλει. Θα βοηθήσει αυτό πολύ το παιδί! Όχι μόνο τώρα αλλά και αργότερα.
Πηγή: Αθανάσιος Ρακοβαλής «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε…», εκδόσεις «Μέλισσα», Θεσσαλονίκη 1998
«Μακάριοι οι γονείς που δεν χρησιμοποιούν τη λέξη ”μη” στα παιδιά τους, αλλά τα φρενάρουν από το κακό με την αγία ζωή τους, την οποία μιμούνται τα παιδιά και ακολουθούν τον Χριστό με πνευματική λεβεντιά χαρούμενα».
***
π. Ιουστίνος Parvu
Η προσευχή της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Στον κόπο των μητέρων βρίσκεται το παρόν και το μέλλον ενός λαού. Πέρα από ό,τι προσφέρει η κοινωνία στον άνθρωπο, η μάνα που μεγαλώνει το παιδί φυτεύει τον σπόρο στην ψυχή του. Αυτή πρέπει να είναι ισορροπημένη, να έχει τον Άγιο της εικόνας στην καρδιά, τον Σταυρό στο μυαλό και να ξέρει τον δρόμο της Εκκλησίας. Μόνο έτσι θα μπορέσει να προετοιμάσει το παιδί για την ζωή. Αυτό που μας λείπει τώρα είναι ακριβώς αυτό. Μας λείπουν οι άγιες μητέρες, οι οποίες μας χαρίζουν αγίους ήρωες, μάρτυρες, διανοουμένους ή να μας δώσουν τις ιδιοφυΐες, που θα αναδείξουν ό,τι καλύτερο έχει αυτός ο λαός της Ορθοδοξίας.
Έλεγε ο π. Ιουστίνος:
Ο καθένας, το δώρο πού του χαρίζει ο Θεός, ή το καλλιεργεί ή το παραμελεί. Αλλά είναι επίσης σημαντικό και το περιβάλλον, μέσα στο οποίο μεγαλώνει κανείς. Ιδιαίτερα ο ρόλος της μητέρας είναι καθοριστικός στη ζωή μιας οικογένειας και μιας κοινωνίας αλλά και ενός ολόκληρου λαού.
Τα σημερινά σχολεία έχουν μετατραπή σε τόπους αθεΐας. Τα παιδιά δεν διδάσκονται τίποτε για το Θεό, και μόνο η οικογένεια πλέον μπορεί να εμφυσήσει την πίστη στα σημερινά παιδιά.
Έμαθε στα παιδιά της να αγαπούν τον Θεό… Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/16/%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B5%CF%8C/
Το έργο του δασκάλου είναι ιερό. Είναι μεγάλη υπόθεση ο σωστός δάσκαλος, ιδίως στις μέρες μας! Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/09/16/%CF%84%CE%BF-%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8C-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BC/
Απολυτίκιον Αγίας Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδας και Αγάπης, Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Ως ελαία κατάκαρπος ανεβλάστησας εν ταίς αυλαίς του Κυρίου, Σοφία μάρτυς σεμνή και προσήγαγες Χριστώ καρπόν ηδύτατον τους της νηδύος σου βλαστούς, δι’ αγώνων ευαγών, Αγάπην τε και Ελπίδα συν τη θεόφρονι Πίστει• μεθ’ ων δυσώπει υπέρ πάντων ημών.
Κάθισμα των Αγίων
Ήχος πλ. δ’
Την Σοφίαν και Λόγον
Τας ψυχάς δεσμευθείσαι πόθω Χριστού, των φθαρτών και προσκαίρων την καλλονήν, εν λήθη παρεδραμετε, ως του Λόγου μαθήτριαι, ασκητικώς το πρώτον, τα πάθη νεκρώσασαι, και αλγειναίς βασάνοις, στερρώς εναθλήσασαι, όθεν ο Δεσπότης, της διπλής μαρτυρίας, στεφάνους εδωρήσατο, και νυμφώνος ηξίωσε, Παμμακάριστοι Μάρτυρες, πρεσβεύσατε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην υμών.
Ο Οίκος
Ότε εις πάντα τα πέρατα, το αθέμιτον εξελήλυθε πρόσταγμα, θύειν ειδώλοις και σπένδεσθαι, και βωμούς δαιμόνων, και ναούς ευτρεπίζεσθαι, προς ανθρώπων απώλειαν, τότε αι πανεύφημοι και καλλιπάρθενοι, ως αστέρες εξέλαμψαν, ζόφον αθειας και αγνωσίας ελαύνουσαι, και φέγγος ευσεβείας εν ταίς καρδίαις των πιστών υπανάπτουσαι, τρανώς ανεβόων, Θεός μέγιστός εστιν ο σταυρωθείς βουλήματι, και αναστάς τριήμερος, εν ω και καυχώμεθα, όθεν και επαξίως, στέφος άφθαρτον παρά Χριστού ανεδήσαντο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου