Γιαβρούμ, πως να μη κλαίει η Παναγία μας μ’ αυτά που γίνονται και μ’ αυτά που θα γίνουν… Ο Θεός κανέναν όμως δεν αφήνει. Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ο Ομολογητής.

 

 

Συναξάριον.
Τῇ Δʹ(4ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου μνἠμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωαννικίου τοῦ μεγάλου, τοῦ ἐν τῷ Ὀλύμπῳ Βιθυνίας (834)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Γεωργίου Καρσλίδη, τοῦ ὁμολογητοῦ ἐν Δράµᾳ (1959)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Ἱερομαρτύρων Νικάνδρου, Ἐπισκόπου Μύρων, καὶ Ἑρμαίου, Πρεσβυτέρου, χειροτονηθέντων παρὰ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Τίτου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Λίνος πρῶτος ἐπίσκοπος Ρώμης καὶ Οἱ Ἅγιοι Πατρόβας, Γάϊος καὶ Φιλόλογος οἱ Ἀπόστολοι ἐκ τῶν 70
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Πορφυρίου τοῦ ἀπὸ μίμων, ξίφει τελειοῦται (361).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τῆς Ὁσίας Σύλβιας, μητρὸς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Διαλόγου Ἐπισκόπου Ρώμης, (572)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ διήγησις εἰς τὸν Θρῆνον τοῦ Προφήτου Ἱερεμίου περὶ τῆς Ἱερουσαλήμ, καὶ εἰς τὴν ἅλωσιν ταύτης, καὶ περὶ τῆς ἐκστάσεως Ἀβιμέλεχ.
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ Μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ εὐσεβεστάτου βασιλέως Ἰωάννου τοῦ Βατάτζη, τοῦ καὶ Ἐλεήμονος ἐπικληθέντος, ἐν Μαγνησίᾳ, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται . (1254)
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ, µνήµη τοῦ Ἁγίου Σίµωνος, τοῦ ἐν Γιούρεβετς, τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ (1584)
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ, µνήµη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡµῶν Παύλου, Μητροπολίτου Τοµπόλσκ τῆς Ῥωσίας (1768)
Τῇ  αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Μερκουρίου τοῦ νηστευτοῦ τοῦ Ῥώσου τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ µνήµη τοῦ Ὁσίου Μάρκου τοῦ Σάρωφ τοῦ «Σιωπηλοῦ», συνασκητοῦ τοῦ Ὁσίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ (1817)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Νέστωρ Ἀνίσιμωφ, Ἐπίσκοπος Harbin Κίνας, Ἰσαπόστολος Καμτσάτκας Σιβηρίας καί Κίνας, ἐκ Ρωσίας (1962)

Στίχοι
Χριστοῦ ἔδειξας σὴν ψυχὴν γεώργιον,
ἀγάπη πιαινόμενον, Γεώργιε.Μυροβλύζει εικόνα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου στη Ρωσία

Από τις 27 Σεπτεμβρίου 2022, κατά την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος της Onega της επισκοπής Αρχάγγελσκ, η εικόνα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου άρχισε να ρέει μύρο. «Είδαμε να ρέει μύρο σήμερα μετά τη Θεία Λειτουργία», είπε ο προϊστάμενος του ναού, π.Αλέξανδρος Κόπτεφ. «Το θαυμαστό αυτό φαινόμενο μπορεί να θεωρηθεί ως απόδειξη της βοήθειας του Θεού στους στρατιώτες που καλούνται να υπερασπιστούν την Πατρίδα». Το θαύμα έγινε ακριβώς μπροστά στα μάτια των ενοριτών, μετά το τέλος της θείας λειτουργίας, και υπήρχε τόσο μύρο που χρειάστηκε να τοποθετηθεί ένα πανί κάτω από τη θαυματουργή εικόνα. Τώρα τα παιδιά που φεύγουν για το μέτωπο θα χριστούν με αυτό.

«Οι άνθρωποι έρχονται και ρωτούν: αυτό είναι καλό ή κακό; ” λέει ο ιερέας.
– Και θα απαντήσω ως εξής: δεν είμαστε προφήτες και δύσκολα μπορούμε να το γνωρίζουμε. Όμως είναι ένα γεγονός: ο άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος είναι ο υπερασπιστής της Ρωσίας. Ο άγιος που φυλάει τους πολεμιστές! Και μας έστειλε ένα σημάδι ότι πρέπει να προσευχόμαστε και να εμπιστευόμαστε τον Θεό».
«Τα παιδιά φεύγουν τώρα…» συνεχίζει. Θυμάστε την ιστορία του πώς η εικόνα του Βλαντιμίρ της Μητέρας του Θεού έσωσε τη Μόσχα από την εισβολή των Τατάρων; Οι κάτοικοι προσευχήθηκαν και την χαιρέτησαν γονατιστοί. Και ο Κύριος ελέησε! Πολύ περισσότερο θα μας ελεήσει κι εμάς, αν προσευχόμαστε!» Είναι μια εκδήλωση του ελέους του Θεού, που στάλθηκε για παρηγοριά και πνευματική ενίσχυση των πιστών. Είναι μια απόδειξη της ζωντανής παρουσίας του Αγίου Γεωργίου ανάμεσα μας. 
Ευθύς άρχισαν να τελούνται ακάθιστοι ενώπιον της εικόνας του Αγίου Γεωργίου.

Στη Ρωσία ο άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος τιμάται ως προστάτης και υπερασπιστής του Ορθοδόξου στρατού.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μεγάλου Δούκα Δημητρίου Donskoy, ο Άγιος Γεώργιος τέθηκε ως προστάτης της Μόσχας, η εικόνα του έγινε οικόσημο των ηγεμόνων της Μόσχας και αργότερα έγινε μέρος του ρωσικού κρατικού εμβλήματος. Το 1856 καθιερώθηκε το εθνόσημο της επαρχίας της Μόσχας με την εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου.

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ο Ομολογητής

«Ο Θεός φροντίζει για όλους. Η απελπισία είναι σχεδόν απιστία».

«Δεν αντέχω να βλέπω το κακό. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Και μόνο που στη γη πατάμε και σάρκα φοράμε κάθε βήμα μας είναι και αμαρτία».
«Μέσα στην αμαρτία κυλιέται ο κόσμος και δεν το καταλαβαίνει. Αυτά με κουράζουν, δεν αντέχω».

Προφητικά έλεγε: «Θα ‘ρθει καιρός που ο κόσμος θα περάσει δύσκολα χρόνια. Στην αρχή θα φαίνονται καλά, αλλά ύστερα θα υποφέρουν. Ο Θεός κανέναν όμως δεν αφήνει. Μπορεί να πέφτει στην δοκιμασία, αλλά έτσι θέλει ο Θεός, να δοκιμαστούμε και να δούμε ποιος θα αντέξει στην δοκιμασία. Και όποιος αντέξει, κέρδισε. Μετά όλα περνάνε και ο Θεός, ο μεγάλος, θα φέρει τον άνθρωπο πάλι στον δρόμο του…»

Άλλοτε βγαίνοντας από την εκκλησία της μονής και βλέποντας συναγμένο κόσμο, τους είπε: «Εσείς καλά θα πεθάνετε, αλλά αυτά τα μικρά παιδιά τι έχουν να δουν! Οι Τούρκοι θα φθάσουν ως εδώ, αλλά ύστερα θα γυρίσουν πίσω και τότε μέσα στην Κωνσταντινούπολη εφτά μηνών μοσχάρι θα κολυμπάει μέσα στο αίμα…».

«Την Ελλάδα η Ρωσία θα την υποστηρίξει. Η κόκκινη φυλή θα βοηθήσει την Ελλάδα. Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και η κόκκινη φυλή θα φωνάξει τον βασιλιά, για να ‘ρθει και να καθίσει στην Πόλη…»

Παιδιά μου, ο κόσμος έχει φύγει από την αθωότητα κι από την καλωσύνη! Κάθε μέρα και προς το κακό φροντίζει να βαδίζη. Όσο περνούν τα χρόνια βαδίζουμε στην καταστροφή και ο Θεός αυτά δεν τα θέλει. Πόση διαφορά υπάρχει σήμερα, από πριν πενήντα χρόνια! Όταν πήγα στο μοναστήρι ήμουν 7 χρονών. Τότε υπήρχε μεγάλη πίστη και καρδιακή καθαρότητα.
Σε ένα κελί της μονής ήταν φυλαγμένα όλα τα χρήματα με θύρα ανοιχτή.
Αντί για θύρα υπήρχε μια κουρτίνα. Ο ηγούμενος με έστελνε να φέρω όσα χρήματα χρειάζονταν, ως μικρότερος. Όλοι οι μοναχοί γνώριζαν πού ήσαν τοποθετημένα τα χρήματα. Όλοι ήσαν αφοσιωμένοι στον Θεό, και δεν τους εντυπωσίαζαν καθόλου τα χρήματα.

Θα έλθει καιρός, που οι άνθρωποι θα κυκλοφορούν γυμνοί. Θα έχουμε μεγάλους σεισμούς και καταστροφές. «θα έρθει καιρός που θα στείλει ο Κύριος αρρώστιες αθεράπευτες, ο κόσμος θα ψάχνει φάρμακα να θεραπευτεί, και δεν θα βρίσκει».

‘Θα γίνει πόλεμος. Να κάνετε καταφύγια, γιατί ο πόλεμος θα είναι με πυρηνικά. Τότε θα περπατάτε τριάντα χιλιόμετρα για να δείτε άνθρωπο. Και όταν τον συναντήσετε θα λέτε: Δόξα τω Θεώ, βρήκα επιτέλους ένα άνθρωπο”.

Ένα πρωινό μετά τη Θεία Λειτουργία, ρώτησα τον Γέροντα γιατί έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια της Παναγίας. Με κοίταξε και κούνησε το κεφάλι του: «Γιαβρούμ, πως να μη κλαίει η Παναγία μας μ’ αυτά που γίνονται και μ’ αυτά που θα γίνουν…»

Πριν τον πόλεμο του 1940 όταν οι χωρικοί είχαν χορούς και τραγούδια στα σπίτια τους, ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης έσκυβε το κεφάλι του και με λύπη έλεγε στο νεωκόρο του: ”Άχ γιαβρούμ (παιδί μου) δεν ξέρετε πίσω τί μας έρχεται..”. Εννοούσε τον πόλεμο, που ερχόταν. Ο μπαρμπα-Θόδωρος, που έμενε μαζί του, διηγείται ότι λίγο καιρό πριν το ξέσπασμα του πολέμου τον άκουγε να κλαίει με λυγμούς κάθε βράδυ στο κελλί του. Σηκώθηκε μια νύχτα στενοχωρημένος να δει τι του συνέβαινε και να τον παρηγορήσει· τον βρήκε καθισμένο στο κρεβάτι του να κλαίει.
Τον ρώτησε τότε:
– Γέροντα, γιατί παίρνετε τόσο σοβαρά τα βάσανα που σας εξιστορεί ο κόσμος και κάθεστε κάθε νύκτα και κλαίτε;
Εκείνος τότε τον κοίταξε περίλυπος και του είπε:
– Εσύ δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις τι έρχεται, παιδί μου…
Ο Όσιος έβλεπε νοερώς τη φρίκη του πολέμου και τις επερχόμενες καταστροφές. Επί μία ολόκληρη εβδομάδα έκλαιγε γοερά και συνεχώς, με αποκορύφωμα την παραμονή του ελληνοϊταλικού πολέμου. Το ότι προείδε τον πόλεμο το ανέφεραν, μετά την κήρυξη του πολέμου, κι άλλοι πολλοί.

Μετά τη γενική επιστράτευση ο Γέροντας συγκέντρωσε τα γυναικόπαιδα κι έκανε λιτανεία γύρω από το χωριό. Περιφερόταν με ένα κονσερβοκούτι γεμάτο κάρβουνα και με αυτό θύμιαζε τα σύνορα του χωριού επικαλούμενος τη θεία προστασία.
Όταν επέστρεψαν πίσω στο μοναστήρι, τους ανακοίνωσε ότι η Παναγία με τον Άγιο Γεώργιο έφυγαν για να βοηθήσουν στο μέτωπο.

«Αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά Χριστιανοί, πρέπει να ακολουθήσουμε τα χνάρια του Χριστού μας. Πρέπει πάντα να συγχωρούμε και όχι να βλαστημούμε αυτούς, που μας έφταιξαν».

Να συναναστρέφεστε με φτωχούς και με ανθρώπους, που οι άλλοι τους ταπεινώνουν.

Να μήν σκέπτεστε μόνο τί θα φάτε, τί θα φορέσετε, τί μεγάλο σπίτι θα κτίσετε. Περισσότερο να προτιμάτε τα σπίτια των θλιμμένων και όχι των χαρούμενων. Εάν κάνετε έργα καλά, θα έχετε μεγάλο μισθό από τον Θεό. Θ’ αξιωθείτε να δείτε θαύματα και στην Άλλη Ζωή, θα έχετε απέραντη αγαλλίαση.

Σε μιά νέα γυναίκα είπε:
– Εσύ για την αγάπη που έδειξες στην κατάκοιτη μητέρα σου, έκανες πολύ καλά. Ο Θεός σου τα συγχώρεσε όλα.

Κάποτε ρώτησαν τον άγιο Γεώργιο τον Καρσλίδη γιατί ανάβει πολλά κεριά και απάντησε: Γι’ αυτούς πού δεν τους θυμάται κανείς…

Πρέπει κανονικά ως τις τρεις τη νύχτα να προσευχόμεθα, γιατί ως τις τρεις οι ουρανοί είναι ανοικτοί και η προσευχή μας εισακούεται.

***

Με μεγάλη απλότητα έλεγε ο όσιος Γέροντας: «Σπάνια λειτουργώ μόνος μου» εννοώντας δίχως την παρουσία αγίων. Συνήθως απέφευγε να λειτουργεί με ιερείς που δεν τους γνώριζε καλά. … Άπειρες οι σχετικές συγκινητικές διηγήσεις. Στην απόλυση ο όσιος συνήθιζε να μνημονεύει και τους συλλειτουργούς του, τους ουράνιους φίλους του, τους τακτικούς «μουσαφίρηδές» του. Η κατάνυξή του τότε ήταν αφάνταστα μεγάλη. Είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Παναγία, τον Τίμιο Πρόδρομο, τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο. Υπερβολικά ευλαβείτο και τιμούσε την Υπεραγία Θεοτόκο, την Πάναγνο Παναγία. Την επεκαλείτο συνεχώς μετά δακρύων. Όταν κάποτε ο όσιος προσευχόταν μπροστά στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου, που ήταν στο τέμπλο, την είδε «ιδρωμένη», γεμάτη όλη την επιφάνειά της από μεγάλες ρανίδες. Ο όσιος έψαλε το τροπάριο του Προδρόμου κι έπειτα εστράφη προς τον βοηθό του και του είπε: «Ο Τίμιος Πρόδρομος βρίσκεται σε αγώνα και βία, πηγαίνει να βοηθήσει κάπου μακριά τους ανθρώπους, που κινδυνεύουν. Τον ξεπροβόδισαν και άλλοι άγιοι…» Την εποχή εκείνη είχε αρχίσει ο ελληνοϊταλικός πόλεμος.

Την παραμονή του πολέμου με τους Ιταλούς, έκλαιγε συνεχώς. Του είπαν: «Τι έχεις, Γέροντα, και κλαις;» Απάντησε: «Έμεινα ορφανός». Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος είπε: «Έφυγε η Παναγία με τον άγιο Γεώργιο στο μέτωπο».

Όταν κάποτε ο όσιος ήταν κλινήρης, λόγω ασθενείας του, και επί μία εβδομάδα ήταν στο παρά τον ναό κελλί του, συνέβη το εξής. Στον ιερό ναό ακούσθηκαν βήματα. Ο επισκέπτης, που καθόταν δίπλα στον όσιο, νόμιζε πως έφθασαν άλλοι επισκέπτες και δεν έδωσε σημασία. Μετά από λίγη ώρα επανελήφθη το ίδιο άκουσμα, οπότε σηκώθηκε να πάει να δει ποιοι είναι. Δεν είδε όμως κανένα. Αυτό επανελήφθη και για τρίτη φορά και ούτε τότε είδε κάποιον να βαδίζει. Τότε ο όσιος άνοιξε τα μάτια του και του είπε σιγά-σιγά: «Τι θέλεις να δεις με τα μάτια σου; Αυτοί είναι αόρατοι επισκέπτες…». Την ίδια ημέρα ο όσιος σηκώθηκε με αρκετή δυσκολία, γιατί ήταν σοβαρά ασθενής, για να τελέσει την ακολουθία του εσπερινού, αφού βαστούσε τους τοίχους για να βαδίσει αργά. Μετά το τέλος του εσπερινού έγινε τελείως καλά. Οι ουράνιοι συμπαραστάτες του του είχαν δώσει πάλι την υγεία του.

Σε μία Θεία Λειτουργία ο όσιος είχε ψάλτη τον Χατζηανέστη. Τότε συνέβη το εξής θαυμαστό γεγονός. Όλο το εκκλησίασμα άκουσε δυνατό θόρυβο στο άγιο Βήμα, που του έκανε μεγάλη εντύπωση. Όλοι αισθάνθηκαν πως κάτι το θείο συμβαίνει και η προσευχή τους έγινε πιο θερμή και κατανυκτική. Στη συνέχεια της θείας λειτουργίας το πρόσωπο του οσίου είχε την καλή αλλοίωση και ήταν ιδιαίτερα φωτεινό. Ο Χατζηανέστης ρώτησε τον όσιο Γέροντα τι είχε συμβεί. Ο όσιος με λίγα λόγια απάντησε: «Είχαμε ουράνιους επισκέπτες, τον άγιο Μηνά, τον άγιο Γεώργιο, τον άγιο Νικόλαο…».

Μία νύχτα ο Αναστάσης (Ο Αναστάσης Σπυριδόπουλος φιλοξένησε για δύο χρόνια περίπου στο σπίτι του τον Όσιο Γεώργιο Καρσλίδη κατά παράκληση του Οσίου) άκουσε ποδοβολητό άλογου στην αυλή. Βγήκε στο παράθυρο και είδε έναν νεαρό αστραφτερό καβαλάρη να ξεπεζεύει και να ανεβαίνει τις σκάλες. Μπήκε στο σπίτι και ακούστηκε να ανοίγει η πόρτα του δωματίου του Γέροντα.
Όλη τη νύχτα ακούγονταν συνομιλίες.
Το πρωΐ όταν ξημέρωσε, ρώτησε τον Γέροντα:
– Γέροντα, απόψε είχες επισκέπτη;
– Ναι, του απάντησε. Ήταν ο Άγιος Γεώργιος! Λοιπόν, αφού τον είδες γιατί δεν σηκώθηκες να ανάψεις το θυμιατό, να του ζητήσεις, να τον επικαλεστείς και ό,τι θα ζητούσες να σου γινόταν;
– Δυστυχώς, λέει ο Αναστάσης, εγώ τότε δεν ήξερα τίποτε από πνευματικά…

…Από τον ‘Οσιο Γεώργιο Καρσλίδη μόνο καλό λόγο θα άκουγες. Πρώτα να προσεύχεστε, η πρώτη λέξη του ήταν η προσευχή, γιατί «η προσευχή, έλεγε, είναι δύναμη, θεραπεία. Και σε μένα που έρχεστε να πάρετε ευχή και εγώ προσεύχομαι για εσάς. Με την προσευχή και την πίστη γίνονται όλα. Άμα δεν πιστεύετε, ότι και να κάνετε είναι άδειο (εύκαιρο, έτσι το έλεγε στα Ποντιακά), άδικα κουράζεστε, αν όμως πιστεύετε, θεραπεύεστε».

«Όλοι θα φύγουν από δω μία μέρα. Εδώ είμαστε περαστικοί διαβάτες. Ήρθαμε να δείξουμε τα έργα μας και να φύγουμε… Πάντοτε αγάπη και σ’ αυτούς, που μας αγαπούν, και σ’ αυτούς ,που μας μισούν. Να τους συγχωρούμε και να τους αγαπούμε όσον μεγάλο κακό κι αν μας έχουν κάνει. Τότε είμαστε τέκνα του Θεού και τότε συγχωρούνται και τα δικά μας αμαρτήματα. Γιατί όλοι μας αμαρτάνουμε κάθε τόσο. Αφού στην γη πατήσαμε και σάρκα φορέσαμε, κάθε βήμα και αμαρτία… Πάντα αγάπη να κηρύττετε. Αυτός είναι ο πιο βασικός νόμος του Θεού. Αγάπη και μόνον αγάπη».

Να έχετε πραότητα και αν σας προσβάλλη ο άλλος, να μη θέλετε να τον εκδικηθείτε, αλλά να τον συγχωρείτε και να του δείχνετε καλοσύνη. Γιατί, παιδιά μου, από το καλό έρχεται καλό, από το κακό ποτέ δεν έρχεται καλοσύνη. Γι’ αυτό και σεις μη μαλώνετε με έναν άνθρωπο, που θα σας πειράξη, γιατί θα πληθύνη το κακό, αλλά δείξετε του καλοσύνη για να ηρεμήση και να έχετε μισθό από τον Θεόν. “Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε” μας λέγει ο Χριστός».

«Ποτέ σου να μη ζηλέψης τον πλούτο, ούτε τις φαντασίες. Πάντα να ζης σεμνά και ταπεινά, χωρίς εγωισμό. Γιατί ο εγωισμός είναι φοβερό αμάρτημα. Όταν ακούς ότι συκοφαντούν κάποιον, ας είναι και αλήθεια, ποτέ σου να μη συμπληρώνης κατηγορίες, αλλά πάντα να λες το καλό και να λυπάσαι. Πάντα να φροντίζης να αγαπάς τους φτωχούς, τους γέρους, τα ορφανά, τους αρρώστους».

Μια παραστρατημένη γυναίκα, πήγε κάποτε στην μονή να κάνει μνημόσυνο στη μητέρα της. Οι γυναίκες που βρέθηκαν εκεί και είχαν ακούσει για αυτήν, άρχισαν να την κουτσομπολεύουν άσχημα. Όταν ο Γέροντας τελείωσε, τις πλησίασε, και σε τόνο αρκετά αυστηρό τις επέπληξε λέγοντας. Αυτή η γυναίκα σήκωσε μια πέτρα, κι εσείς με πέτρα γεμίσατε ένα τσουβάλι με το κουτσομπολιό σας, και δεν μπορείτε να το σηκώσετε.

« Ο Θεός θέλει να ελέγχουμε μόνον τον εαυτό μας. Εμείς όμως κάνουμε το αντίθετο. Ελέγχουμε όλους εκτός από τον εαυτό μας. Δεν έχει αξία, όσα καλά έργα και αν κάνουμε , όταν κρίνουμε τους άλλους κι εμείς νομίζουμε ότι είμαστε τέλειοι».

Μια χειμωνιάτικη μέρα η Κ.Τ. βρισκόταν στο μοναστήρι. Καθόταν στο κελί του Γέροντα και κοίταζε ένα όμορφο καδράκι που είχε πάνω από τη πόρτα. Το διάβαζε και το ξαναδιάβαζε γιατί της άρεσε πολύ. Ήθελε να το αντιγράψει και μετά να το κεντήσει για να το κάνει ένα ωραίο καδράκι, αλλά δεν είχε ούτε χαρτί ούτε μολύβι. Δεν πέρασε ούτε μισή ώρα κι ο Γέροντας την πλησίασε κρατώντας χαρτί και μολύβι και λέγοντας της:
“Κωνσταντίνα παιδί μου γράψε το”.
Το καδράκι αυτό έγραφε:
“Θεία του οίκου τούτου ευλογία. Όπου πίστις εκεί και αγάπη. Όπου αγάπη εκεί και ειρήνη. Όπου ειρήνη εκεί και ευλογία. Όπου ευλογία εκεί Θεός και όπου Θεός ουδεμία ανάγκη”.

***

Συχώρα με, πάτερ, ποὺ ἀσπάστηκα τὸ Ἰσλὰμ
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ἡ μετάβαση στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Γεωργίου Περιστερεώτα δὲν εἶναι εὔκολη, ὅταν μάλιστα γίνεται ὑπὸ δυσμενεῖς καιρικὲς συνθῆκες, ὅπως συνέβη στὴν περίπτωσή μας. Μὲ τὸν π. Κύριλλο ξεκινήσαμε ἀπὸ τὴν Τραπεζούντα μὲ δύο βαθμοὺς πάνω ἀπὸ τὸ μηδέν, χιονόνερο καὶ ὁμίχλη. Ὁ Ἰμπραὴμ πάντα στὴν ὥρα του μᾶς περίμενε, ὅπως καὶ οἱ ἴδιοι μπρατσωμένοι μουστακαλῆδες.

Τὸ μοναστήρι ψηλά, μέσα σὲ ἄγριο δάσος. Δύσκολη ἡ ἀνάβαση. Οἱ «γκρίζοι λύκοι» μᾶς ἀκολούθησαν γιὰ λίγο, παίρνοντας ἀλλεπάλληλες φωτογραφίες καὶ βιντεοσκοπώντας μας. Μετὰ βαρέθηκαν… Τί νὰ κάνουν στὰ κατσάβραχα… στὰ ἐρείπια. Μᾶς ἄφησαν ἐμᾶς τοὺς τρελοὺς ρωμιοὺς νὰ πᾶμε μόνοι. Φυσικὰ δὲν τοὺς ἔλεγε τίποτα ὁ χῶρος, ἡ ἱστορία του, ἡ ζωὴ ἐκεῖ ἁγίων ἀνθρώπων, τὸ καταφύγιο χιλιάδων ἀνθρώπων γιὰ παρηγοριὰ καὶ προστασία κατὰ τὴ γενοκτονία…

Φτάσαμε μὲ δυσκολία, ἀλλὰ ἀνταμειφθήκαμε. Εἴμασταν μόνοι. Δὲν ὑπῆρχε οὔτεἀστυνομία, οὔτε στρατός, οὔτε γκρίζοι λύκοι… Παρὰ τὸ ὅτι τὸ χιονόνερο εἶχε πυκνώσει καὶ ἕναἀσπρογκρίζο σύννεφο μᾶς εἶχε σκεπάσει, ὁ π. Κύριλλος ἄρχισε νὰ ψέλνει τὸ τροπάριο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, τὸ «Φῶς Ἱλαρόν», τὸ «Τῇ Ὑπερμάχῳ». Μετὰ εἶπε τὸ τρισάγιο στὴ μνήμη ὅλων τῶν σφαγιασθέντων στὴν Ἱερὰ αὐτὴ Μονὴ καὶ σὲ ὅλο τὸν Πόντο… Εἴχαμε ἀδιάβροχα, ὀμπρέλες καὶμπότες ὀρειβασίας, ἀλλά, παρ’ ὅλα τὰ μέτρα μας, εἴχαμε μουλιάσει… Ὅμως δὲν τὸ νιώθαμε Ἦταν τόσο γλυκιὰ ἡ ἀτμόσφαιρα καὶ νιώθαμε τόσο κοντά μας ὅλους τοὺς ζωντανοὺς νεκρούς τῆς περιοχῆς, ποὺ δὲν θέλαμε νὰ φύγουμε.

Βλέποντας τὰ ἐρείπια καὶ τὰ ἐγκλήματα ποὺ διέπραξαν οἱ Τοῦρκοι στὰ ἄψυχα καὶ τὰ ἔμψυχα τοῦ Μοναστηριοῦ ρώτησα τὸν π. Κύριλλο:
Ἔχει πάτερ μου ὅρια ἡ βαρβαρότητα;
Κούνησε τὸ κεφάλι του καὶ μοῦ εἶπε:
Διαβάζοντας στὴν ἱστορία μας γιὰ τοὺς μάρτυρες καὶ τοὺς νεομάρτυρες ἔχεις διαπιστώσει τὸ τί μηχανεύεται ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ βασανίσει τὸν συνάνθρωπό του καὶ γιὰ νὰ καταστρέψει τὸν πολιτισμό του. Στὸν εἰκοστὸ αἰώνα πρῶτος ὁ Κεμὰλ ἐφάρμοσε γενοκτονία καὶ ἀκολούθησαν οἱ Στάλιν, Χίτλερ καὶ Πὸλ Πὸτ μὲ τοὺς Ἐρυθροὺς Χμέρ…

Χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε εἶχε προχωρήσει τὸ ἀπόγευμα.
Πᾶμε νὰ κατέβουμε, μοῦ εἶπε ὁ π. Κύριλλος. Ἀρχίσαμε τὴν κάθοδο, ἐνῶ καὶ τῶν δύο μας τὰ μάτια ἦσαν ὑγρά. Φεύγαμε σὰ νὰ ἐγκαταλείπαμε κάτι τὸ δικό μας, κάτι τὸ πολύτιμο, κάτι ποὺ ἴσως δὲν θὰξαναβλέπαμε…
Ὅταν μᾶς εἶδε ὁ Ἰμπραήμ, ἔτρεξε κοντά μας.
Ἀνησύχησα, μᾶς εἶπε. Τί κάνατε τόσην ὥρα;
Μιλούσαμε μὲ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Μονῆς, τοῦ εἶπε γλυκὰ ὁ π. Κύριλλος.
Ἔμεινε ἄφωνος ὁ Ἰμπραήμ, ἀλλὰ δὲν τοῦ εἶπε τίποτε ἐκείνη τὴν ὥρα. Προφανῶς τὸν λυπήθηκε ποὺ παραλογιζόταν…
Βγάλαμε τὰ πανωφόρια μας καὶ μπήκαμε στὸ αὐτοκίνητο.
Ἀνησυχήσανε καὶ τὰ παιδιά, μᾶς εἶπε ὁ Ἰμπραὴμ μιλώντας μὲ ἕνα εἰρωνικὸ χαμόγελο γιὰ τοὺς «γκρίζους λύκους».
Ἐλπίζω νὰ μὴν ἀρρωστήσουν τόσην ὥρα μέσα στὴ βροχὴ καὶ στὸ κρύο μὲ ἕνα πουκάμισο ἕνα σακάκι καὶ παπούτσια κοινά, τοῦ ἀπάντησε ὁ π. Κύριλλος, μιλώντας μὲ ἀγάπη καὶ γιὰ αὐτοὺς ποὺ μισοῦν τοὺς Ἕλληνες.
Μπά, εἶναι σκληραγωγημένοι, τοῦ ἀπάντησε ὁ Ἰμπραήμ… Καὶ πρόσθεσε:
Πέρασε ἡ ὥρα καὶ δὲν ἔχουμε φάει τίποτε. Νὰ πᾶμε σὲ ἕνα μαγέρικο, ποὺ ξέρω σὲ ἕνα κοντινὸ παραθαλάσσιο χωριό;
Καὶ δὲν πᾶμε, ἀπαντήσαμε.

Σουρούπωνε, ὅταν φτάσαμε. Μικρὸ τὸ χωριό, σχετικὰ μικρὸ καὶ τὸ μαγαζί, μακρόστενο. Οἱ «γκρίζοι λύκοι» δὲν ἦρθαν στὸ ἴδιο μαγαζί. Ἔκατσαν σὲ ἕνα ἀπέναντί μας σουβλατζίδικο. Καθίσαμε στὸ βάθος τῆς αἴθουσας, κοντὰ στὴν κουζίνα.
Ὅταν καθίσαμε, ἦρθε ὁ ἑστιάτορας. Περίπου πενήντα ἐτῶν, λίγο παχύς, κανονικοῦ ἀναστήματος, μὲ μουστάκι, χαμογελαστός, Κοίταξε ἐπίμονα τὸν π. Κύριλλο καὶ ρώτησε στὰ τούρκικα τὸν Ἰμπραήμ, ποὺ φάνηκε ὅτι τὸν γνώριζε, τί θὰ πάρουμε καὶ ἂν εἴμαστε ξένοι. Ὁ Ἰμπραὴμ ρώτησε στὰ ποντιακὰ τὸν π. Κύριλλο καὶ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε ἀπὸ ἕνα τσάι πρῶτα, γιὰ νὰ ζεσταθοῦμε καὶ μετὰ ψάρι μὲ πατάτες τηγανιτές, σαλάτα καὶ κρασί. Τὸ τσάι τὸ ἔφερε σὲ γυάλινα φλιτζάνια καὶ ἀκολούθησε τὸ φαγητό.
Ὅταν εἶδε ὅτι τελειώσαμε τὸ φαγητό, ὁ ἑστιάτορας ἦρθε καὶ κάθισε κοντά μας.
Ἄκουσα ποὺ μιλᾶτε ποντιακά, μᾶς εἶπε. Εἶστε Ἕλληνες; Τοῦ ἀπαντήσαμε καταφατικά. Τότε ἀπευθύνθηκε στὸν π. Κύριλλο.
Παπάς; Τὸν ἐρώτησε.
Παπάς! Τοῦ ἀπάντησε.
Ἔρχεστε γιὰ λίγο μαζί μου; Δὲν θὰ ἀργήσουμε. Ὁ π. Κύριλλος κοίταξε τὸν Ἰμπραήμ, ποὺ μὲ τὸ βλέμμα του τὸν ἐνθάρρυνε. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα μοῦ τὰ διηγήθηκε ὁ π. Κύριλλος, ὅταν ἐπιστρέψαμε στὸ ξενοδοχεῖο.

Διέσχισαν τὸν διάδρομο, πέρασαν ἀπὸ τὴν κουζίνα, διάβηκαν μία πόρτα ποὺ ἔβγαζε στὸ πίσω μέρος τοῦ μαγαζιοῦ καὶ ἀνέβηκαν ἀπὸ μίαν ὑπαίθρια τσιμεντένια σκάλα. Μπῆκαν σὲ ἕνα χωριάτικο ἀλλὰ περιποιημένο σπίτι. Τὸ φῶς λιγοστό. Πέρασαν στὸν χῶρο ὑποδοχῆς, ὅπου φάνηκε ὅτι περίμενε τὸν π. Κύριλλο ἕνα ζευγάρι ἡλικιωμένων. Ἐκεῖνος πάνω ἀπὸ 80 ἐτῶν, μετρίου ἀναστήματος, ἀρχοντάνθρωπος, λίγο κυρτωμένος καὶ ρυτιδιασμένος ἀπὸ τὰ χρόνια, μὲ ἄσπρα μαλλιὰ καὶ μουστάκι. Ἐκείνη νεότερή του καλοστεκούμενη γιαγιά.
Ἀπὸ ἐδῶ ὁ πατέρας μου, τοῦ εἶπε ὁ ἑστιάτορας καὶ πρὶν πεῖ κάτι γιὰ τὸν π. Κύριλλο, αὐτὸς τοῦ εἶπε:
Πήγαινε Τζαμάλ. Θὰ σὲ εἰδοποιήσω, ὅταν τελειώσουμε.
Τὸν κοίταξε στὰ μάτια ὁ γέρος.
Ἕλληνας; τὸν ρώτησε.
Ἕλληνας! Τοῦ ἀπάντησε.
Καὶ παπάς; Συνέχισε.
Καὶ παπάς! Ἀνταπάντησε.
Τότε συνέβη κάτι τὸ συγκλονιστικό.

Β΄ Μέρος

Ὁ γέροντας γονάτισε καὶ μέσα σὲ ἀναφιλητά του ἔσκυψε καὶ φίλησε τὰ πόδια τοῦ π. Κυρίλλου. Αὐτὸς ξαφνιάστηκε. Γρήγορα ὅμως συνῆλθε, γονάτισε καὶ αὐτὸς καὶ τὸν ἀγκάλιασε. Μείνανε ἔτσι γιὰ λίγη ὥρα καὶ ὁ γέροντας ἐπαναλάμβανε «Παπά μου! Παπά μου!».
Σηκώθηκαν.
«Ἐμένα μὲ φωνάζουν Ἀχμέτ, τὸ δικό σου ὄνομα ποιό εἶναι;»
Τοῦ εἶπε ὁ π. Κύριλλος τὸ ὄνομά του. Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ σύζυγος τοῦ Ἀχμὲτ εἶχε διακριτικὰ ἀποσυρθεῖ.
Παπά, τοῦ εἶπε ἀνάμεσα σὲ λυγμούς, εἶμαι ἕνας ἁμαρτωλός, ἕνας τιποτένιος, ἕνας προδότης τῆς πίστης μου. Λέγομαι Τοῦρκος, ἐνῶ εἶμαι βέρος Πόντιος Ρωμιός. Δὲν εἶχα καὶ δὲν ἔχω τὸ κουράγιο τοῦ μαρτυρίου. Ὁ Θεὸς νὰ μὲ συγχωρέσει! Θέλω νὰ μὲ εὐλογήσεις, νὰ μοῦ δώσεις τὴν εὐχή σου.
Ὁ π. Κύριλλος συγκινημένος προσπάθησε νὰ τὸν στηρίξει.
Δὲν εἴμαστε ὅλοι γεννημένοι γιὰ τὸ μαρτύριο Ἀχμέτ. Καὶ τὸ ὅτι χύνεις αὐτὰ τὰ δάκρυα μετανοίας εἶναι μεγάλο πράγμα.
Τὸν σήκωσε ὁ π. Κύριλλος, κάθισαν μαζὶ στὸν καναπὲ καὶ ἐκεῖνος τοῦ κρατοῦσε συνεχῶς τὸ χέρι, λὲς καὶ ἦταν κάτι πολύτιμο ποὺ δὲν ἤθελε νὰ τὸ χάσει, ἂν καὶ ἤξερε ὅτι σὲ λίγο θὰ μείνει πάλι μόνος μὲ τὶς τύψεις καὶ τὴ μετάνοιά του.
Δὲν ἔχω τὴ δύναμη παπὰ νὰ δηλώσω ὅτι εἶμαι Ἕλληνας καὶ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ἐπανέλαβε ὁ Ἀχμὲτ θυμωμένος μὲ τὸν ἑαυτό του. Δὲν ἔχω τὸ κουράγιο νὰ σηκωθῶ νὰ φύγω ἀπὸ τὸ χωριό μου γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ ἐκεῖ νὰ βρῶ, ἂν ὑπάρχουν, συγγενεῖς μου… Θα ᾽θελα νὰ προσευχηθεῖς πολὺ γιὰ μένα, νὰ μοῦ δώσει ὁ Χριστὸς τὸ θάρρος νὰ πεθάνω σὰ Χριστιανὸς καὶ ὄχι σὰ Μουσουλμάνος.

Ὁ Θεὸς εἶναι κοντά σου. Κάμε, ὅ,τι σὲ φωτίσει, τοῦ εἶπε ὁ π. Κύριλλος. Ἔχεις τὴν πίστη σου, ἔχεις καὶ τὶς ὑποχρεώσεις σου… Ἐγὼ πάντως θὰ προσευχηθῶ τὰ τέλη σου νὰ εἶναι εἰρηνικὰ καὶ χριστιανικά. Μεῖνε ἥσυχος. Ἔχεις παιδιὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Τζαμάλ;

Ἔχω τρία ἀκόμη παιδιά, τὰ δύο εἶναι δίδυμα κορίτσια, ἡ Τζαμίλα καὶ ἡ Ἀμάλ. Ζοῦν καὶ ἐργάζονται στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ μία εἶναι γιατρὸς καὶ ἡ ἄλλη νοσοκόμος. Παντρεύτηκαν Τούρκους, ἔκαμαν καὶ παιδιά. Ἔρχονται μία δύο φορὲς τὸ χρόνο νὰ μᾶς δοῦν. Ὁ ἄλλος γιός μας εἶναι ξενιτεμένος στὴ Γαλλία. Ἔκαμε ἐκεῖ οἰκογένεια. Παντρεύτηκε Γαλλίδα. Ἔχουν ἕνα παιδί. Νὰ πῶ τὴν ἀλήθεια λίγα μαθαίνω ἀπὸ ἐκεῖνον. Σχεδὸν μᾶς ἔχει ξεχάσει….

Ξέρουν τὰ παιδιά σου τὴν καταγωγή σου; Τὸν ρώτησε.

Ὁ μόνος ποὺ εἶμαι βέβαιος ὅτι τὴν ξέρει εἶναι ὁ Τζαμὰλ καὶ αὐτὸς δὲν τὴν ἔμαθε ἀπὸ ἐμένα, ἀλλὰ τὴν κατάλαβε. Μπῆκε μία νύχτα στὴν κρεβατοκάμαρά μας καὶ μὲ εἶδε νὰ προσεύχομαι καὶ νὰ κάμω τὸ σταυρό μου… Τότε τοῦ ἐξήγησα τί συνέβη μὲ μένα καὶ κατάλαβε. Δὲν ἔχω κανένα παράπονο ἀπὸ αὐτόν. Μένει κοντά μας καὶ μᾶς φροντίζει. Γιὰ τὰ ἄλλα παιδιὰ δὲν βάζω τὸ χέρι μου στὴ φωτιά, ἂν ἔχουν καταλάβει κάτι. Ἐγὼ πάντως ποτὲ δὲν τοὺς μίλησα γιὰ τὴν καταγωγή μου. Ὅλα πῆγαν σὲ τούρκικα σχολεῖα, ὅπου καλλιεργεῖται μίσος κατὰ τῆς Ἑλλάδος. Ἡ μητέρα τους εἶναι τουρκάλα καὶ γνωρίζει ὅτι εἶμαι Ρωμιός, ἀφοῦ τῆς ἔχω μιλήσει γιὰ τὸ παρελθόν μου, ἀλλὰ μὲ ἀγαπᾶ καὶ μοῦ δείχνει κατανόηση. Ἀπὸ μικρὰ ποὺ ἦσαν τὰ παιδιά μας προσπαθοῦσε νὰ τὰ κάνει νὰ μὴν τρέφουν ἀρνητικὰ συναισθήματα γιὰ ἐμᾶς, τοὺς Ἕλληνες. Μουσουλμάνος καὶ ἐγώ, δὲν εἶχαν λόγο νὰ μὲ ρωτήσουν, ἂν καὶ θὰ μποροῦσαν νὰ θελήσουν νὰ μάθουν γιὰ τὸν παπποὺ καὶ τὴ γιαγιὰ ἀπὸ τὴ μεριά μου, ἀφοῦ γνώρισαν τὸν παπποὺ καὶ τὴ γιαγιὰ μόνο ἀπὸ τὴ μεριὰ τῆς μητέρας τους…

Ποιά εἶναι ἡ ἱστορία σου Ἀχμέτ; Τὸν ρώτησε ὁ π. Κύριλλος.

Βαπτίστηκα Λάζαρος. Γεννήθηκα τὸ 1913 σὲ κοντινὸ ἀπὸ ἐδῶ χωριό. Τὸ 1923 οἱ Τοῦρκοι σκότωσαν τὸν πατέρα μου καὶ ἡ μητέρα μου γιὰ νὰ μὴν ἀτιμασθεῖ πνίγηκε μαζὶ μὲ τὴν ἀδελφή μου. Σκοτώσανε καὶ ἄλλα δύο ἀδέλφια μου, μεγαλύτερα. Ἐμένα μὲ ἔκαμαν Μουσουλμάνο, μὲ ἔβαλαν στὴν ἀρχὴ σὲ ὀρφανοτροφεῖο καὶ μετὰ μὲ ἔδωσαν σὲ ἕνα ζευγάρι Τούρκων χωρὶς παιδιά. Αὐτοί, ἂν καὶ ἤξεραν τὴν καταγωγή μου, μοῦ φέρθηκαν καλά. Σὰ νέος μισοῦσα μέσα μου κάθε τί τὸ τουρκικό, μὲ αὐτὰ ποὺ ἔζησα στὴν τρυφερή μου ἡλικία. Ὅμως χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνω μὲ παράσερνε ἡ καθημερινότητα. Στρατός, δουλειά, γάμος μὲ τουρκάλα. Τὸ μίσος κατασίγαζε ἀπὸ τὴ συνήθεια…

Λέγεται ὅτι ὑπάρχουν πολλοὶ κρυπτοχριστιανοὶ στὸν Πόντο. Ἀκοῦμε γιὰ ἀρκετὲς χιλιάδες. Ἐσεῖς ἐπικοινωνεῖτε μὲ κάποιον ἀπὸ αὐτούς; Τὸν ρώτησα.

Προσωπικὰ δυσκολεύομαι. Δὲν ξέρει κανεὶς ποιὸν ἔχουν πιάσει οἱ τουρκικὲς ἀρχὲς καὶ τὸν ἔχουν ἐκβιάσει νὰ καταστεῖ σπιοῦνος. Καὶ ἂν κοινοποιηθεῖ ὅτι κάποιος συμπεριφέρεται ὡς Χριστιανός, θεωρεῖται προδότης καὶ ἀγνώμων στὴν «Μητέρα Πατρίδα», τὴν Τουρκία, ποὺ τὸν περιέθαλψε καὶ τὸν περιμένουν βάσανα πολλά…

Ὁ Γέροντας Λάζαρος καὶ μετὰ Ἀχμέτ, σηκώθηκε ἀπὸ τὸν καναπὲ ποὺ καθόταν καὶ γονάτισε πάλι στὸν π. Κύριλλο.
Πάτερ, εὐλόγησέ με. Μοῦ ἔδωσε ὁ Χριστὸς πολὺ χαρὰ ἀπόψε καὶ κουράγιο. Να ᾽σαι καλά. Καὶ ἀφοῦ πῆρε τὴν εὐλογία, σηκώθηκε ὄρθιος καὶ φώναξε τὴ γυναίκα του νὰ εἰδοποιήσει τὸν Τζαμάλ, νὰ ἔρθει νὰ πάρει τὸν παπά…

Ὅταν κατέβηκε ὁ π. Κύριλλος στὸ μαγαζί, εἶχε μία φωτισμένη ὄψη. Χαιρετίσαμε τὸν Τζαμὰλ καὶ ἐκεῖνος μᾶς χαιρέτισε θερμά.
Βγαίνοντας ἀπὸ τὸ μαγαζὶ εἴδαμε τοὺς «γκρίζους λύκους».
Τοὺς ταλαιπωρήσαμε πολὺ σήμερα, σχολίασε ὁ π. Κύριλλος στὸν Ἰμπραὴμ καὶ αὐτὸς γέλασε.
Δὲν πειράζει παπά, τοῦ εἶπε. Δείχνουν ὅτι ἀντέχουν τὴν ταλαιπωρία, κυρίως ὅταν εἶναι νὰ κάνουν μὲ Ἕλληνες…

Τὸ βράδυ, στὸ ξενοδοχεῖο, ὅταν μοῦ διηγήθηκε ὁ π. Κύριλλος τὴ συνάντησή του μὲ τὸν Ἀχμὲτ – Λάζαρο, τοῦ εἶπα ἐντυπωσιασμένος, μὰ καὶ συγκινημένος:
Πάτερ μου, ὅπως εἶναι τὰ πράγματα οἱ κρυπτοχριστιανοὶ τοῦ Πόντου, τῆς ὑπόλοιπης Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τῆς Κωνσταντινούπολης εἶναι χαμένοι γιὰ τὸν Χριστιανισμὸ καὶ βέβαια γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Τὸ τουρκικὸ σύστημα τοὺς ἀφομοιώνει καὶ εἶναι σὲ ἕνα κλοιό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο δὲν μποροῦν νὰ βγοῦν…
Οὐδεὶς γνωρίζει τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, μοῦ ἀπάντησε. Σὰν ἄνθρωπος σωστὰ σκέφτεσαι. Ὅμως δὲν ξέρουμε τὸ πῶς σκέφτεται Ἐκεῖνος…-
https://christianvivliografia.wordpress.com/2022/06/29/%cf%83%cf%85%cf%87%cf%89%cf%81%ce%b1-%ce%bc%ce%b5-%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%b5%cf%81-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b1%cf%83%cf%80%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%ba%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%ce%b9%cf%83%ce%bb%ce%b1/

***

Θέλω τα πράγματά μου πίσω, τ’ ακούς;”

Μια ιστορία όπως μας τη διηγούνταν ο παππούς μου, γεννημένος στο Καρς, στον Καύκασο:

Στο χωριό είχαν εκκλησία του αη-Γιώργη και τον αγαπούσαν όλοι σαν παιδί τους, γιατί ο πατέρας του ήταν κοντοχωριανός Καππαδόκης.
Κάποτε, ενώ όλοι ήταν στην εκκλησία, ήρθαν κλέφτες Λαζοί και άρπαξαν το βιος του πιο πλούσιου στο χωριό.
Μόλις γύρισε αυτός και βρήκε το σπίτι διαγουμισμένο, χωρίς κουβέντα επέστρεψε στην εκκλησία, στάθηκε μπρος στον αη-Γιώργη και του λέει:

“Βρε παλιόπαιδο (ανατριχιάζω κάθε φορά),
εγώ στο σπίτι σου ήμουνα,
εσύ γιατί δεν φύλαξες το δικό μου;
Θέλω τα πράγματά μου πίσω, τ’ ακούς;”

Το ίδιο βράδυ τα μουλάρια γύρισαν μόνα τους φορτωμένα κι όλοι δόξαζαν το παλικάρι τους τον Άγιο….
(Διήγηση Ιωάννη Καλούση)
από τον π.Panteleimon Krouskos
https://amfoterodexios.blogspot.com/2021/08/blog-post_42.html?m=1

***

Στα Φαρασα με τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη

Είχαν ληστέψει μια φορά πάλι οι Τούρκοι Ιερά Σκεύη της Εκκλησίας. Οι Φαρασιώτες ανησυχούσαν και προσπαθούσαν να βρουν τους κλέφτες. Ο Χατζεφεντής όμως ατάραχος τους λέγει: «Μην ανησυχήτε· θα δήτε τον Άη-Γιώργη να τα φέρνη ξωπίσω». Όταν οι ληστές έφθασαν στο Κοζάν-Ταγή, ενώ ήταν μέρα και ο ουρανός καθαρός, έπεσε απότομα μια παράξενη μαυρίλα μπροστά τους, που ήταν αδύνατο να προχωρήσουν, ούτε και τον ποταμό Φεραχτίν ήταν δυνατόν να περάσουν, που είχαν μπροστά τους. (Την παράξενη αυτή μαυρίλα την είδε και ο Αντώνιος Σταυρίδης από το Ζίλε της Καππαδοκίας). Κατάλαβαν τότε οι ληστές ότι ήταν από τον Θεό αυτό το παράξενο φαινόμενο, και γύρισαν προς τα Φάρασα, για να επιστρέψουν τα Ιερά Σκεύη. Όταν όμως προχώρησαν λίγο τον δρόμο προς τα Φάρασα και η μαυρίλα είχε φύγει, το θεώρησαν για τυχαίο γεγονός και γύρισαν ξανά με τα φορτωμένα ζώα για το χωριό τους (για του Κοζάν-Ταγή την κατεύθυνση). Με το γύρισμα όμως για το χωριό τους ένιωσαν κάποιον να τους δέρνη αοράτως και να τους φέρνη έτσι καταπόδι μέχρι τα Φάρασα. Έφθασαν με τα κλεμμένα Ιερά Σκεύη στα Φάρασα και φώναζαν τους Φαρασιώτες οι κλέφτες να τα ξεφορτώσουν γρήγορα, γιατί αυτοί με τα χέρια τους προστάτευαν τα κεφάλια τους από τις ξυλιές που ένιωθαν αοράτως να τρώνε.

Θα έχετε ένα ανίκητο όπλο πάντα μαζί σας και αυτό είναι Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ, να είσθε σίγουροι ότι όταν ΤΟΝ κρατάτε με πίστη και ΤΟΝ προσκυνάτε με ευλάβεια τα δαιμόνια της Ευρώπης θα φρίττουν και θα φεύγουν από εκεί που ήρθαν. Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ο Ομολογητής
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/05/%ce%b8%ce%b1-%ce%ad%cf%87%ce%b5%cf%84%ce%b5-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%b1%ce%bd%ce%af%ce%ba%ce%b7%cf%84%ce%bf-%cf%8c%cf%80%ce%bb%ce%bf-%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%ce%b6%ce%af-%cf%83%ce%b1/

Το μαρτύριο του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη… Μακάρια η ψυχή σου! Έτσι υπέμεναν τους χλευασμούς για τον Χριστό οι κάλλιστοι των καλλίστων, οι μάρτυρες και οι αρεστοί στον Θεό. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/03/%ce%bc%ce%b1%ce%ba%ce%ac%cf%81%ce%b9%ce%b1-%ce%b7-%cf%88%cf%85%cf%87%ce%ae-%cf%83%ce%bf%cf%85-%ce%ad%cf%84%cf%83%ce%b9-%cf%85%cf%80%ce%ad%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%87/

Η ψυχή του ήθελε πολύ να δίνει, και ο Θεός το μέτρησε σαν να έδινε. Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/15/%CE%B7-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%B5-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D-%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CF%8C-2/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γεωργίου Καρσλίδου, τοῦ ὁμολογητοῦ
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ἐκ Πόντου ἀνέτειλας ὥσπερ ἀστὴρ φαεινός, τήν Δράµαν ἐφώτισας ταῖς διδαχαῖς σου σοφέ, τῇ ἰσαγγέλῳ πολιτείᾳ σου. Ὅθεν τοῖς προσιοῦσι τῇ ἁγίᾳ Μονῇ σου, νέµεις αὐτοῖς εἰρήνην καὶ παντοίας ἰάσεις, ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς Χριστόν, Γεώργιε, πατὴρ ἡµῶν Ὅσιε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γεωργίου Καρσλίδου, τοῦ ὁμολογητοῦ
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Θείας χάριτος ῥεῖθρον θεοφόρον Γεώργιον, καὶ κρουνὸν θαυμάτων παντοίων εὐφημήσωμεν κράζοντες· δομῆτορ Ἀναλήψεως Μονῆς, καὶ Δράμας ἀντιλήπτορ καὶ φρουρέ, μὴ ἐλλίπῃς ἱκετεύων, τὸν μεγαλύναντά σε πάτερ Ὅσιε· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ νεαυγῶν σε ἀσκητῶν πυξίον δείξαντι.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου
Ἦχος δ’

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωαννικίου τοῦ μεγάλου
Ἦχος πλ. δ´.

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαίς,τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασιν, Ἰωαννίκιε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἱερομαρτύρων Νικάνδρου καὶ Ἑρμαίου
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Γνῶσιν ἔνθεον, καρποφόρησας, ὡς ὁμότροπος, τῶν Ἀποστόλων, ἐν ἱερεῦσι πιστὸς ἐχρημάτισας· καὶ μαρτυρίου τοῖς σκάμμασι Νίκανδρε, συγκοινωνὸν τὸν Ἑρμαῖον ἐκέκτησο· μεθ’ οὗ πρέσβευε, Κυρίῳ τῷ σὲ δοξάσαντι, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Πορφυριου τοῦ ἀπὸ μίμων
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον

Ὡς ἐδέξω τὸ φέγγος τῆς θείας χάριτος, ἐξ αἱμάτων πορφύραν λαμπρὰν ἐφοίνιξας, ἐναθλήσας ἀνδρικῶς Μάρτυς Πορφύριε· ὅθεν τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, κοινωνὸς ἀναδειχθείς, ἱκέτευε Ἀθλοφόρε, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βατατζή
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. (ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου)

Τὸν λαμπρὸν Βασιλέα καὶ πιστῶν μέγα καύχημα, καὶ τῆς Μαγνησίας τὸ κλέος, Ἰωάννην τιμήσωμεν, ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, τὴν μνήμην ἐκτελοῦντες τὴν αὐτοῦ, ἵνα λάβωμεν πλουσίως τὴν ἀμοιβήν, συμφώνως ἀνακράζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Έτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βατατζή
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν λαμπρὸν Βασιλέα καὶ Nικαίας τὸ καύχημα Κωνσταντινουπόλεως ρύστην, Ἰωάννην ὑμνήσωμεν, πτωχείᾳ γὰρ ἐδείχθη βασιλεύς, ὡς βάσις ἀδιάσειστος λαοῦ. Διὰ τοῦτο οἱ τιμῶντες Αὐτόν στερρῶς συμφώνως ἀνακράζομεν: Δόξα τῷ Σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ Σὲ ἀφθαρτίσαντι, δόξα τῷ ἐν ἐσχάτοις τοῖς καιροῖς μέλλοντι ἀναστῆσαι Σε.

Κοντάκιον. Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθείς

Γεωργηθείς ὑπό Θεοῦ ἀνεδείχθης, τῆς εὐσεβείας γεωργός Τιμιώτατος, τῶν ἀρετῶν τὰ δράγματα συλλέξας σεαυτῷ· σπείρας γὰρ ἐν δάκρυσιν, εὐφροσύνῃ θερίζεις· ἀθλήσας δὲ δι᾽ αἵματος, τὸν Χριστόν ἐκομίσω· καὶ ταῖς πρεσβείαις Ἅγιε ταῖς σαῖς, πᾶσι παρέχεις πταισμάτων συγχώρησιν.

Ἦχος δʹ. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι

Ἐν θαλάσσῃ με πλέοντα, ἐν ὁδῷ με βαδίζοντᾳ, ἐν νυκτὶ καθεύδοντα περιφρούρησον, ἐπαγρυπνοῦντα διάσωσον, παμμάκαρ Γεώργιε, καὶ ὁδήγησον ποιεῖν, τοῦ Κυρίου τὸ θέλημα, ὅπως εὕροιμι, ἐν ἡμέρᾳ τῆς δίκης τῶν ἐν βίῳ, πεπραγμένων μοι τὴν λύσιν, ὁ καταφεύγων τῇ σκέπῃ σου.

Τῷ τῆς πίστεως θώρακι, καὶ ἀσπίδι τῆς χάριτος, καὶ Σταυροῦ τῷ δόρατι, συμφραξάμενος, τοῖς ἐναντίοις ἀνάλωτος, ἐγένου Γεώργιε, καὶ ὡς θεῖος ἀριστεύς, τῶν δαιμόνων τὰς φάλαγγας, τροπωσάμενος, σὺν Ἀγγέλοις χορεύεις, τοὺς πιστοὺς δέ, περιέπων ἁγιάζεις, καὶ διασῴζεις καλούμενος.

iconandlight.wordpress.com