Άγιος Ιάκωβος της Ευβοίας, ένας Πατέρας γεμάτος θεϊκή στοργή, ένας ήλιος ουράνιας αγάπης, ένας ολοζώντανος Άγιος ανάμεσά μας που μας φέρνει το άρωμα του Παραδείσου όταν τον φωνάζουμε… Ζει Κύριος ο Θεός!!!

 

Συναξάριον.

Τῇ κβ΄ (22ᾳ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, μνήμην ποιούμεθα τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβου, τοῦ ἐπονομαζομένου Τσαλίκη, ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Δαυῒδ ἐν Εὐβοίᾳ. Ἐκοιμήθη δὲ ὁ Ὅσιος, κατ᾿ αὐτὴν τὴν Ἑορτὴν τῶν Εἰσοδίων, ἐν ἔτει 1991. Διὰ τὸ σεβάσμιον δὲ τῆς ἡμέρας μετετέθη ἡ τιμὴ τῆς μνήμης αὐτοῦ εἰς τὴν ἑπομένην.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα, Φιλήμονος, Ἀπφίας, τῆς εὐλαβοῦς καὶ ὁμόφρονος συζύγου αὐτοῦ, Ἀρχίππου, τοῦ υἱοῦ αὐτῶν ἐν Κολοσσαῖς καὶ Ὀνησίμου, ἀπελευθέρου δούλου αὐτῶν, μαθητῶν γεγονότων Παύλου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Κικιλίας τῆς παρθένου, ἔτι δὲ καὶ Βαλλεριανοῦ, τοῦ ἐν ἁγνότητι συμβίου αὐτῆς, καὶ Τιβουρτίου τῶν αὐταδέλφων, ἐν Ῥώμῃ μαρτυρησάντων κατὰ τὸ διακοσιοστὸν εἰκοστὸν καὶ ὄγδοον (228) ἔτος ἀπὸ Χριστοῦ.
Ὁ ἅγιος Μάξιμος, ὁ καπιτουλάριος, ὁ τὰς κεφαλὰς ἀποκόψας τῶν ἁγίων Βαλεριανοῦ καὶ Τιβουρτίου, αἰκισθεὶς τελειοῦται.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Μάρκου, Στεφάνου καὶ ἑτέρου Μάρκου ἐξ Ἀντιοχείας τῆς Πισιδίας καταγομένων, ξίφει τελειωθέντων. (303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ὁσιομάρτυρος Προκοπίου τοῦ ἐν Παλαιστίνῃ, Ἀναγνώστου καὶ Ἐξορκιστοῦ Σκυθοπόλεως, τὴν κεφαλὴν τμηθέντος καὶ τελειωθέντος ἐν ἔτει τριακοσιοστῷ καὶ τρίτῳ (303).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Μάρτυρος Μενίγνου τοῦ κναφέως, ἐκ πόλεως Παρίου τοῦ Ἑλλησπόντου καταγομένου (250)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀββᾶ ἢ Ἀγαββᾶ, τοῦ ἐξ Ἰσμαηλιτῶν, τοῦ ἀνυποδήτου ἀσκητοῦ, κατὰ τὸν Ε´ μετὰ Χριστὸν αἰῶνα διαλάμψαντος ἐν Συρίᾳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι Χριστοφόρος καὶ Εὐφημία ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι Θαλλέλαιος καὶ Ἄνθιμος ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Κάλλιστος Β΄, ὁ Ξανθόπουλος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Νηπτικὸς Πατὴρ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται ἐν ἔτει χιλιοστῷ τριακοσιοστῷ ἐννενηκοστῷ καὶ ἑβδόμῳ (1397).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Θαδδαῖος, ἐν τροχῷ δεθεὶς καὶ κατὰ πρανοῦς ἀφεθείς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μιχαὴλ τοῦ Βουλγάρεως τοῦ Στρατιώτου τοῦ θαυματουργοῦ ἐν Ροδόπῃ, ἐν ἔτει ὀκτακοσιοστῷ ἑξηκοστῷ καὶ ἕκτῳ (866) εἰρηνικῶς τελειωθέντος
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγίος Μάρτυς Ἀγαπίων θηρσὶν ἐκδοθείς, καὶ μὴ βλαβεὶς ὑπ’ αὐτῶν τελειοῦται· καὶ Σισίνιος Ἱερομάρτυς καὶ Ἀγάπιος ὁ Καππαδόκης, οἱ διὰ ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μιχαήλ τῆς Ποτούκα (σημ. Μπατάκ) Βουλγαρίας, ὁ στρατιώτης (886)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Γερμανοῦ, τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ μὲν τὸ πρότερον ἐνασκησαμένου, εἶτα δὲ κτίτορος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Εἰκοσιφοινίσσης Παγγαίου ( 9ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος, ἐπισκόπου Ἀχρίδος Βουλγαρίας, μαθητοῦ Ἁγίου Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου, ἐν ἔτει ἐννεακοσιοστῷ δεκάτῳ καὶ ἕκτῳ (916) τελειωθέντος (καὶ 25/11)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Πέτρος Γιαροπόλκ, Ἡγεμὼν τοῦ Βλαδιμὶρ Ῥωσσίας (1086)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μιχαὴλ τοῦ Δουκὸς Τφερίας (Τβὲρ) τοῦ Ῥώσσου (1318)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἄνθιμος, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ὁ Κρῆς, ἐν Κρήτῃ, ὑπὸ τῶν αἱρετικῶν Λατίνων, βληθεὶς ἐν λάκκῳ ὑγροδεστάτῳ, ζοφώδει τε καὶ βορβορώδει, πλείονα τῶν τριῶν ἐτῶν, τελειοῦται ἐν ἔτει χιλιοστῷ τριακοσιοστῷ ἑβδομηκοστῷ καὶ πρώτῳ (1371).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Σῳζομένου, ἐν Ποταμίᾳ τῆς Λευκωσίας Κύπρου ἀσκήσαντος καὶ θαυματουργοῦ δειχθέντος, ἑνὸς τῶν Τριακοσίων Ἀλαμάνων Ἁγίων. Ἐξ αὐτοῦ δὲ ἔλαβε καὶ ἡ παρακειμένη Κώμη τὸ ὄνομα αὐτῆς
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Νέας Ὁσιομάρτυρος Ἀναστασίας τῆς Ῥωσσίδος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ὁσία Παρασκευὴ (Πάσσα) ἡ διά Χριστόν σαλὴ ἐν Μπρίνσκ Ῥωσσίας (1891)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: 25.000 Νεομάρτυρες Ἐπίσκοποι, Ἱερεῖς, Διάκονοι, Μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ ἐν Μπούτοβῳ Μόσχας Ῥωσσίας (1937), Ἀλέξιος (Zadvornov) ἐν Ἀθανάσιεφ Γιαροσλὰβ (1937), Παρθένιος (Bryansky), Κωνσταντίνος (Cherepanov), Δημήτριος (Rusinov), Νέστωρ (Panin), Θεόδωρος (Chichkanov), Κωνσταντίνος (Nemeshaev), Βίκτωρ (Klimov), Ἠλίας (Rylko), Παῦλος Ἀνσίμωφ, ἱερομάρτυς ἐν Μπούτοβῳ (1937) , καὶ Ἰωσὴφ (Schensnovich) ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τῆς ὁσίας Ματρώνης τῆς ἐν Πιένζα τοῦ Βόλγα (1937)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Γεωργίου Κάλτσιου- Ντουμιτρεάσα τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ τοῦ Ῥουμάνου (2006) καὶ ἡ εὕρεσις τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ λειψάνου, οὗ εὑρέθη ἄφθορον καὶ εὐωδιάζον ἐν τῇ Μονῇ Πέτρου Βόδᾳ, Νεάμτς ἐν ἔτει 2013. Ἐκοιμήθη δὲ ὁ Ὅσιος, κατ᾿ αὐτὴν τὴν Ἑορτὴν τῶν Εἰσοδίων, ἐν ἔτει 2006. Διὰ τὸ σεβάσμιον δὲ τῆς ἡμέρας μετετέθη ἡ τιμὴ τῆς μνήμης αὐτοῦ εἰς τὴν ἑπομένην, ὡς καὶ ἡ εὕρεσις τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ λειψάνου.

Στίχοι.
Εὐβοίας τὸ κλέος, Ἰάκωβος,
θέλγει ὡς µέλι ἡδὺ τὴν τοῦ κτίστου καρδίαν.
Εἰκάδῃ τε πρώτῃ ἔνθους, Ἰάκωβος, ἐς πόλον ἔβη.

«Μετά την κοίμηση του π. Ιακώβου ο άγιος Πορφύριος είπε: – Αυτός (=ο π. Ιάκωβος) είχε μέγα προορατικό χάρισμα, το οποίο έκρυβε επιμελώς γα να μη δοξάζεται. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους αγίους του αιώνα μας».

Και στον π. Νεόφυτο Μόρφου ο άγιος Πορφύριος είπε: «Να πας στον πιο ευγενικό άνθρωπο που έχει η καλογερική σήμερα της Ελλάδος. Να πας στον πιο ταπεινό, να πας στον Γέροντα Ιάκωβο στην Εύβοια». Αλλά το μεγαλύτερό του χάρισμα ήταν αυτό της πνευματικής πατρότητας.

Κάποιος παρακαλούσε συνέχεια τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο της Ευβοίας, πέρασε καιρός και του λέει έντονα: Βρε Γέροντα δεν βλέπεις!!!!! Δεν βλέπεις τα προβλήματα !!!! Γιατί δεν κάνεις κάτι!!!!!
Βλέπει λοιπόν στον ύπνο του τον Γέροντα…, έλαμπε… και του λέει: Το μυστικό είναι η Υπομονή και η Προσευχή!!!! Όλα θα λυθούν!!

Για κάθε θάνατο, ο Θεός έχει έναν τελείως ξεχωριστό λόγο ..
Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης
απόσπασμα ομιλίας Μητροπολίτου Μόρφου Νεόφυτου

Ο π. Ιάκωβος είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο για μένα καθότι κάλυψε κάτι που είναι σημαντικό στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Κάλυψε την έλλειψη του πατέρα μου.

Όταν ήμουν 8 χρονών έχασα τον πατέρα μου. Μετά στα 12 χρόνια έγινα και πρόσφυγας. Έχασα και το χωριό μου και ένας μόνο πρόσφυγας μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει απώλεια της κοινότητας, μιας λειτουργικής κοινότητας. Και στην διάρκεια του πολέμου σκοτώθηκε και ο αδερφός μου ο μεγάλος, ο Πέτρος. Εγώ μέχρι τα 12 μπήκα στην εφηβεία με τρεις απώλειες και [είχα] αυτόν τον πόνο βλέποντας και την οικογένεια να είναι σε πένθος και σε βιοπάλη, να ζήσουμε, να σπουδάσουμε. Μας τα πήραν όλα οι Τούρκοι. Θυμάμαι τον αδερφό μου τον προτελευταίο τον Θεοχάρη, τώρα είναι Λυκειάρχης, που μου είπε, Όμηρε -Ομηρος ήμουν τότε βαπτισμένος- δεν έχουμε τίποτε, τα πήραν όλα οι Τούρκοι. Ο Θεός μας πήρε τον αδερφό μας και τον πατέρα μας, το μόνο που έχουμε είναι την πίστη της μάνας μας και τον νου μας. Μην χάσεις αυτήν την πίστη της μάνας μας και τον νου που κληρονομήσαμε από την Βάσα. Διάβαζε, διότι με αυτόν τον τρόπο θα προχωρήσεις στη ζωή σου. Βέβαια αυτός ήθελε να κάνω καριέρα, να γίνω δικηγόρος. Δεν έγινα.

Αυτό το κενό του πατέρα εγώ το κουβαλούσα μέσα μου και είναι επικίνδυνο αυτό το κενό, ιδιαιτέρως στα χρόνια της πρώιμης εφηβείας. Πάρα πολύ. Και το κρατούσα έτσι σιωπηρά, μυστικά. Ένοιωθα ότι με σκέπαζε η προσευχή της αγίας γιαγιάς μου της Μυροφόρας και της μάνας μου της Μηλιάς, αλλά, ήθελες και το πρότυπο του πατέρα. Ο πατέρας είναι αυτός που σου δίνει τον τρόπο βίου, και μάλιστα όταν είσαι άντρας, αγόρι, του αντρίκιου βίου. Και δεν υπήρχε. Βέβαια τα αδέλφια μου τα μεγάλα προσπαθούσαν να τα αναπληρώσουν και αυτό το πρότυπο να μην είναι το πρότυπο ενός άντρακλα αλλά να είναι το πρότυπο ενός πατέρα που η πατρότητά του φτάνει μέχρι τον ουρανό. Έτσι στο πρόσωπο του πατέρα του επίγειου, να αποκαλύψεις τον ουράνιο Πατέρα, αυτόν που λέει στην Λειτουργία: «Και καταξίωσον ημάς, Δέσποτα, μετά παρρησίας, ακατακρίτως, τολμάν επικαλείσθαι σε τον επουράνιον Θεόν Πατέρα ..» Αν αυτό δεν το ζήσεις με τον επίγειο πατέρα, τότε έχεις μία αναπηρία να το ζήσεις με τον ουράνιο Πατέρα. Άρα χρειάζονται, θα μου πεις, υποκατάστατα; Ναι, για να διαφυλαχθείς. Και από ‘κει και πέρα λειτουργεί το θαύμα και εισέρχεται μέσα στο σώμα, μέσα στην ψυχή και αγιάζεται σιγά σιγά ο άνθρωπος και αυτό που είναι αναπηρία μπορεί να γίνει μετά προίκα για να κατανοήσεις τους άλλους. Αν δεν πονέσεις δεν θα συμπονέσεις, αυτό είναι του Αγίου Πορφυρίου. Άμα δεν πονέσεις μου λέει προσωπικά δεν θα συμπονέσεις τον άλλον, παρά μόνο θεωρητικά.

Λοιπόν, με αυτόν τον πόνο, μετά που γνώρισα τον Άγιο Πορφύριο μου είπε ο ίδιος, να ‘ρχεσαι εδώ να μιλούμε αλλά επειδή μοιάζομαι θα τσακωνόμαστε Να πας στον πιο ευγενικό άνθρωπο που έχει η καλογερική σήμερα της Ελλάδος. Να πας στον πιο ταπεινό, να πας στον Γέροντα Ιάκωβο. Εγώ είχα ακούσει από τον Γεράσιμο Φωκά, τον προ ολίγου και για ολίγον Κεφαλληνίας, τότε λαϊκόν, ότι υπάρχει ένας Ιάκωβος εις την Εύβοιαν που μιλά με την εικόνα του Αγίου Δαυίδ.

Οπότε, όταν επήγα, το πρώτο που μου είπε Δέσποτά μου όταν με είδε ήταν, από την Κύπρο έρχεσαι καλό μου παιδί;
Του λέω, ναι.
Και τι είναι αυτό που έχεις εκεί; Έτσι, έβλεπε λίγο πιο πάνω από το δικό σου εγκόλπιο. Τι έχεις εκεί;
Του λέω, τι έχω;
Θυμόν έχεις παιδάκι μου, πολύ θυμό, πολύ παράπονο. Και τι φταίει ο Χριστός επειδή έφυγε ο αδελφός σου και ο πατέρας σου;
Συγνώμη του λέω, για τον θάνατο ποιός φταίει; .. έκανα δικηγορίες!! Και του λέω, εντάξει ο πατέρας μου ήταν μεγάλος, είχε ασθένεια. Ο Πέτρος 24 χρονών;
Και τότε μου λέει, για κάθε θάνατο ο Θεός έχει έναν τελείως ξεχωριστό λόγο.
Βεβαίως λογικά τον ερώτησα, και ποιος ήταν ο λόγος να πεθάνει ο Πέτρος στα 24α του και όχι στα 84α του; Και μου λέει, θα κάνω προσευχή και αν μου δείξει ο Θεός θα σου πω.

Μετά από έξι μήνες, μέσω ενός φίλου μου πάλι της Φοιτητικής Εστίας, είπε, έχει εκεί έναν ψηλό Κύπριο να του πείτε να ‘ρθει να του πω κάτι για τον αδελφό του.
Και πήγα. Και μου λέει, ο Πέτρος αγάπησε καμιά Εβραία; Άκου τι του φανέρωσε ο Θεός, λεπτομέρειες από τη ζωή του Πέτρου.
Του λέω, ναι.
Μου λέει, παιδί μου θα σε έπαιρνε μαζί του στο Ισραήλ, και σένα και τη μάνα σου και θα παντρευόταν αυτήν την Εβραία. Και αυτή δεν ήταν τυχαία γυναίκα, ήταν σημαντική γυναίκα, κόρη ενός μεγάλου Ιουδαίου -εκ των υστέρων έμαθα ότι ήταν κόρη του Αρχιραββίνου του Τελ Αβίβ- και αν πηγαίνατε εκεί ο αδελφός σου και εσύ θα αλλάζατε την πίστη σας, η μάνα σου θα έλιωνε που θα ‘βλεπε τα παιδιά της χωρίς Θεό .. Είναι σε καλόν τόπο ο αδελφός σου μου λέει. Εσύ θα γίνεις ιερωμένο πρόσωπο, αργότερα δε, μου είπε, θα γίνεις Επίσκοπος στον τόπο που γεννήθηκες και σε κάθε Λειτουργία θα μνημονεύεις τον Πέτρο και θα χαίρεται ο Πέτρος στον ουρανό και εσύ θα χαίρεσαι στη γη. Η μάνα σου, μου λέει, θα ζήσει χρόνια πολλά. Η Μηλιά πέθανε πέρυσι τον Σεπτέμβριο 94άρων ετών. Πλήρης ηλικίας και πλήρης Πνεύματος Αγίου, μέσα στη χαρά, με μεγάλη αγωνία, πότε να φύγω επιτέλους να συναντήσω τον Νικόλα μου. Τον άντρα της, τέτοιαν αγάπη είχαν μεταξύ τους. Θα δεις, μου λέει, ότι αυτό το σχέδιο του Θεού είναι πιο ωφέλιμο και πιο χαρούμενο, από το να ζούσε ο Πέτρος 90 χρόνια επί της γης χωρίς Χριστό.

Τότε κατάλαβα ότι βρήκα έναν άνθρωπο ο οποίος μπορούσε να θεραπεύσει, τα διάφορα τραύματα, είτε του παιδικού μου, είτε του εφηβικού μου, είτε του νεανικού μου κόσμου, που τότε τι ήμουν; 20 χρονών. Και έκτοτε, όλα τα Χριστούγεννα, Πάσχα, πήγαινα για αρκετές ημέρες. Δεν ήταν και πολλοί οι πατέρες τότε ξέρετε, ήταν τρεις πατέρες μόνο. Ήταν ο πατήρ Ιάκωβος, ο πατήρ Κύριλλος -μεγάλης αγάπης άνθρωπος, αν ο γέρων Ιάκωβος ο Τσαλίκης είχε το χάρισμα της πνευματικής πατρότητας, ο πατέρας Κύριλλος είχε το χάρισμα της πνευματικής μητρότητας- και ο πατήρ Σεραφείμ επίσης.

Αν με ρωτάτε, εγώ αυτόν τον μοναχισμό έζησα. Του Οσίου Δαυίδ και ενός άλλου ανθρώπου, του πατρός Ευμενίου του Λεπρού, μαθητού και υποταχτικού του Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού, εδώ στο Λεπροκομείο στο Αιγάλεω.
Για την απομαγνητοφώνηση Φαίη/Αβέρωφ

***

Επιστολή Γέροντος Ιακώβου (στον πνευματικό αδελφό του π. Θεόδωρο)

Εν Ιερά Μονή Γέροντος, τη 10η Μαρτίου 1958.

Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;

Σεβαστέ μου και πολύ αγαπητέ μου Πατέρα Θεόδωρε σε προσκυνώ. Ασπάζομαι την δεξιάν σου μετά πολλής ευλαβείας και σεβασμού.

Έλαβον την σεπτήν σου και αγίαν επιστολήν, ευχαριστώ θερμότατα δι’ όλα τα παρήγορα λόγια σου, που χύνουν βάλσαμο στην πονεμένη ψυχή μου, ευχαριστώ δια τας προσευχάς σου δια την αδελφήν μου, ομοίως και εγώ, σεβαστέ μου πάτερ, αναπέμπω δεήσεις, δι’ όλους που έφυγαν από την πρόσκαιρη αυτή ζωή, ιδιαιτέρως για τον αξέχαστον Παπαδημήτρη (=παπα-Δημήτρη) που τόσο αγαπούσα από παιδιόθεν.

Πατέρα Θεόδωρε ελυπήθην ως άνθρωπος για την αδελφήν μου, αλλά το χαρμόσυνον είναι ότι ηξιώθη η ταπεινή Τασία, να ευφραίνετε εις τα σκηνώματα τα αγαπητά του οσίου Ιωάννου του Ρώσσου. Πάτερ μου, εν αποκαλύψει και εν οπτασία είδον την αδελφήν μου εις ουρανίαν Μονήν Ιωάννου του Ρώσσου. Πάτερ μου, τρέμω όλως μ’ αυτά που σου γράφω, δεν είδε δυσκολίαν εις την άνοδον, ούτε και εις το κριτήριον, παραστάται ήτο ο όσιος Δαβίδ και ο Ιωάννης ο Ρώσσος, ζη Κύριος ο Θεός.
Τώρα δεν λυπούμε διότι παρήγγηλεν εις εμένα να μη κλαίω πλέον αλλά να χαίρωμαι δι’ αυτήν, όπου ηξιώθη ουρανίων θαλάμων, οι άγιοι πατέρες υποβάλλουν τα σέβη των, η χάρις του οσίου Δαβίδ πάντα να σε επισκιάζη, και να σε ενισχύη.

Τα σέβη μου εις την Πρεσβυτέραν και Δημητράκη, ιδιαιτέρως εις την Γερόντισσαν. Πατέρα Θεόδωρε ο Χριστιανός φεύγει από την ματαιότητα της παρούσης ζωής και εισέρχεται εις τον ουράνιον λιμένα, όπου κανείς κλυδωνισμός δεν τον ενοχλεί και κανέν ναυάγιον δεν λαμβάνει χώραν. Εχθροί εκεί και διωγμοί δεν υπάρχουν, θλίψεις, πόνοι, και περιπέτειαι δεν εισχωρούν, συναντώμενος εκεί με πρόσωπα προσφιλή και εξαίρετα, απολαμβάνει εκ του πλησίον το πρόσωπον του Λυτρωτού, και συγκατοικεί εις την αιωνίαν πατρίδα του και εις τον πανένδοξον οίκον του πατρός του.

Σαν άνθρωποι βέβαια θα λυπηθούμε, διότι από κοντά μας έφυγε ένα προσφιλές πρόσωπον. Εφ’ όσον και ο Κύριος εδάκρυσε όταν αντίκρυσε τον Λάζαρο, θα κάμω υπομονήν δια την αγάπην του Κυρίου μου και του οσίου Δαβίδ.
Να με συγχωρέσης δια τα αστειχίωτα γραφόμενά μου, αλλά γνωρίζω τον Σεβαστόν μου πατέρα Θεόδωρον, πόσον με αγαπά και δεν θα με παραξιγήση, σας κούρασα πάτερ μου, αλλά είναι ζωντανή η πίστις και όλα είναι άγια. Μετά πολλής της αγάπης, ευλαβείας και σεβασμού ασπάζωμαι την αγίαν σου κορυφήν εν φιλίματι αγίω,

ο ταπεινός δούλος του Κυρίου Ιάκωβος
(Ο μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης, Στυλιανού Παπαδοπουλου)

***

«Μετά τον τάφο αρχίζει η νέα ζωή. Μέχρι τον τάφο ακολουθούν τα παράσημα, οι σταυροί, οι δόξες, οι τιμές. Όλα, παιδιά μου, προσωρινά είναι. Γι’ αυτό να φροντίζουμε για την ψυχή μας, που είναι πράγμα αθάνατο».

«Να είμαστε πάντα έτοιμοι, διότι δεν ξέρουμε πότε θα φύγουμε από αυτήν την ζωή. Να μην λέμε, «Δεν πειράζει, αύριο θα μετανοήσω». Ποιος ξέρει το αύριο; Το αύριο είναι του Θεού. Ούτε την ώρα ξέρουμε. Ξημερώνει και δεν ξέρουμε αν θα βραδυάση. «Επιμελείσθε ψυχής πράγματος αθανάτου»».
«Βλέπετε, σήμερα αρρώστιες πολλές, κακά πολλά στον κόσμο… όλα εξ αμαρτιών των ανθρώπων είναι». «Υπάρχουν πολλοί πειρασμοί, πολλοί κίνδυνοι στον κόσμο, αλλά όλα διαλύονται με την Χάρη του Θεού· όταν προσευχώμεθα διαλύονται όλα τα κακά».

***

Όταν ο Ιερέας βγάζει μερίδες και μνημονεύει τα ονόματα των πιστών στην Ιερά Πρόθεση κατεβαίνει Άγγελος Κυρίου και παίρνει την μνημόνευση αυτή και την πηγαίνει και την εναποθέτει στο Θρόνο του Δεσπότου Χριστού ως προσευχή γι` αυτούς που μνημονεύθηκαν. Σκεφθείτε λοιπόν τι αξία έχει να σας μνημονεύσουν στην Αγία Πρόθεση.
Κάποια φορά είχα ξεχάσει να μνημονεύσω στους κεκοιμημένους τη μητέρα μου, που ήταν Αγια γυναίκα. Όταν τελείωσα την Θεια Λειτουργία, και πήγα στο κελλάκι μου, Εκει που καθόμουν, ήλθε η ψυχή το πνεύμα της μητέρα μου και μου είπε με παράπονο.
-Πάτερ Ιάκωβε δε με μνημόνευσες σήμερα.
– Πως μητέρα δεν σε μνημόνευσα. Κάθε μέρα σας μνημονεύω και μάλιστα την καλύτερη μερίδα σας βγάζω τις είπα.
-Όχι παιδί μου, σήμερα με ξέχασες και η ψυχή μου δεν αναπαύεται τόσο όσο τις άλλες μέρες που με μνημονεύεις, μου απάντησε.
Σκεφθείτε τι μεγάλος κέρδος και ωφελεία δέχεται η ψυχή όταν τη μνημονεύει ο ιερέας.

Τα σαρανταλείτουργα παιδιά μου έχουνε μεγάλη αξία για τις ψυχές των ανθρώπων. Για τους ζώντες και τους τεθνεώτας.

«Βλέπετε, σήμερα αρρώστιες πολλές, κακά πολλά στον κόσμο… όλα εξ αμαρτιών των ανθρώπων είναι».

«Ευχόμεθα και δεόμεθα, πάντοτε να βάζη ο Θεός το χέρι Του και στην Εκκλησία μας και στο κράτος και στον κόσμο, διότι οι μέρες είναι πολύ πονηρές και πολύ δύσκολα χρόνια. Ας φωτίζη ο Θεός όλον τον κόσμο. Ευτυχώς υπάρχουν και καλοί Χριστιανοί. Αν (παλαιά) υπήρχαν οι δέκα, δεν θα καταστρέφονταν τα Σόδομα και τα Γόμορρα, οι πόλεις, αλλά δεν υπήρχαν. Ε! τώρα υπάρχουν εδώ πολλοί Χριστιανοί πιστοί, ευλαβείς, κοντά στον Θεό …»

Πίστη στον Θεό και προσευχή και όλα θα πηγαίνουν κατά Θεόν.

***

Ξαφνικά κάποια φορά άρχισε να λέη: «Με λέγουν πολλοί δαιμονικοί άνθρωποι τρελλό. Λέγω, “Δόξα σοι ο Θεός, ο άγιος Ανδρέας έκανε τόσον αγώνα για να τον λέγουν τρελλό, κι εμένα που με λέγουν θα στενοχωρηθώ;”. Γι’ αυτό σας λέγω, τέκνον μου, μην σας πειράζη, αν σας πουν τρελλό, έχετε μισθό. Υπάρχουν διαβολικοί άνθρωποι που δεν αγαπούν τον Χριστό, κι όποιον αγωνίζεται τον λέγουν τρελλό. Στην πραγματικότητα αυτοί είναι τρελλοί».
Από το βιβλίο: Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες), σελ. 259 κ.ε. (αποσπάσματα). Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.

Μιά γυναῖκα λέει μιά φορά:
«Πῆγα νά ἀνάψω τά καντήλια σέ ἕνα ᾿ξωκκλήσι καί λιβάνισα».
Ξέρετε, καμμιά φορά ἔχουν οἱ γυναῖκες καί τήν περιέργεια νά μπαίνουν στό ἅγιο Βῆμα, στό Ἱερό, καί κοιτάζει πού λέτε αὐτή ἡ γυναῖκα ἀπό τό ἅγιο Βῆμα καί βλέπει ἕνα παλληκάρι μέ ξανθά μαλλιά, ἕναν λεβέντη μέ τά μαλλιά του, μέ συγχωρεῖτε, ἔτσι ἐδῶ ἀνοιγμένα καί τά γενάκια του ἐδῶ χωρισμένα καί τόν βλέπει πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα.
«Πιδήμ᾿, λέει, τί κάνεις ᾿δῶ μέσα στήν Ἁγία Τράπεζα; Στό ἅγιο Βῆμα; Βγές, πιδήμ᾿, ἔξω».
Καί τῆς λέει ἐκεῖνο: «Δική μου εἶναι ἡ Ἁγία Τράπεζα καί ἐγώ τήν ὁρίζω».
Ξαφνικά, ὅπως τό κοίταζε ἡ γυναῖκα τό παιδί, τοῦ λέει:
«Πιδήμ᾿, δέν μοῦ λές; Ποιός σέ πλήγωσε καί τά χέρια σου εἶναι ἀπό καρφιά καί τρέχουν αἵματα; Βλέπω πληγές στά χέρια σου καί στά πόδια σου».
«Ἔδῶ στό πλευρό σου, παιδάκιμ᾿, λέει, στό σκότισ᾿ (συκώτι σου), παιδάκιμ᾿, στό πνευμόνι σου, ποιός σέ χτύπησε, πιδήμ᾿, μέ τό μαχαίρι κι πέρα;»
«Ποιός σέ πλήγωσε;» (Τοῦ ) ἔλεγε ἡ γυναἶκα, ( ἦταν ) μιά ἁπλή γυναικούλα. Ὅμως αὐτή εἶδε ζωντανό τόν ἴδιο τόν Θεό!…
«Ἐσύ μέ πλήγωσες», τῆς λέει, καί εἶμαι πληγωμένος.
Ἔκανε τόν σταυρό της ἡ γυναῖκα καί ἐφυγε, ἁπλή γυναῖκα ἀπό χωριουδάκι. Ἔπειτα ἀπό παρέλευση ἑνός χρόνου, ἦρθε στήν Μονή καί μοῦ λέει: «ἔτσι καί ἔτσι, πάτερ μου. Τί εἶναι αὐτό τό «ἐσύ μέ πλήγωσες;» μπορεῖς νά μοῦ τό ἐξηγήσεις αὐτό; Αὐτό εἶναι μεγάλο, δέν θά μπορῆς νά μοῦ τό ἐξηγήσεις, θά πάω σέ κανέναν μεγάλο».
«Ἀκουσε, παιδί μου, νά σοῦ τό ἐξηγήσω», τῆς λέω. «Ἐσύ μέ πλήγωσες» εἶναι οἱ ἁμαρτίες οἱ δικές σου, οἱ ἁμαρτίες οἱ δικές μου, οἱ ἁμαρτίες τοῦ κόσμου, πού μέ τίς ἁμαρτίες μας Τόν πληγώσαμε καί Τόν ἀνεβάσαμε πάνω στόν Σταυρό καί ἔχυσε τό Πανάγιο Του αἷμα»…
Από το βιβλίο: «Ο Γέρων Ιάκωβος» (διηγήσεις – νουθεσίες – μαρτυρίες),

***

Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία. Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος
Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος

Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο π. Ιάκωβος (Τσαλίκης) κατέβηκε από το κελλάκι του στο Ναό για την Θεία Λειτουργία, περιέγραφε μέσα στο ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε πατέρες της Μονής του όσα ο Θείος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» του είχε πει την νύχτα που πέρασε –«ο Θεός οίδε πως»– εμπρός στην Ιερή Λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό Του στο Προκόπι.
–«Νομίζουν πως κοιμάμαι, ότι είμαι νεκρός, και δεν με υπολογίζουν οι Χριστιανοί. Εγώ όμως είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από την λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω τι λένε. Και πάλι μπαίνω στη λάρνακα μου. Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία».
–«Γιατί τα λες αυτά άγιέ μου»; Του απάντησα. «Δεν βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά»;
– «Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου», πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε. «Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στον κόσμο».
–«Όχι, άγιε μου» του είπα ταραγμένος. «Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. Στην Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά και όταν ήλθαμε στην Ελλάδα. Ύστερα άγιε μου αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν».
–«Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος», απάντησε λυπημένα με μια σταθερή φωνή ο Όσιος».
Πηγή: Από το βιβλίο «ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης».

***

Τέλος θα αναφέρω και κάτι, που μου εκμυστηρεύθηκε γνωστός μου κληρικός:
«Λειτουργούσαμε με τον γέροντα Ιάκωβο. Ο Γέροντας λόγω ταπεινοφροσύνης, έβαλε άλλον κληρικό να προΐσταται. Ενώ προχωρούσαμε στην θεία Λειτουργία, ο π. Ιάκωβος χλώμιασε, ίδρωσε, έτρεμε πραγματικά. Εμείς τον είδαμε και ανησυχήσαμε.
– Τι έχετε, Γέροντα;
– Τίποτε, παιδί μου.
– Μα είσθε κίτρινος, ιδρωμένος. Μήπως σας συμβαίνη τίποτε; Να φωνάξουμε γιατρό;
– Όχι, παιδί μου. Μην ανησυχήτε.
Ηρέμησε και προχωρήσαμε. Σε λίγο πάλι τα ίδια. Πάλι εμείς τον παρακαλούσαμε, αλλά δεν δέχθηκε. Ήταν προσηλωμένος στην Αγία Τράπεζα, στο Ιερό δισκάριο.
Έγινε αυτό και τρίτη φορά. Πάλι ακολούθησε ο διάλογος, αλλά ο Γέροντας δεν μας άκουσε.
Η προσοχή του αμείωτη στο Ιερό δισκάριο. Όταν τελείωσε η θεία Λειτουργία, κάθιδρος κάθησε στην καρέκλα για να ξεκουραστή. Τότε του είπαμε και πάλι:
– Γέροντα, τι πάθατε σήμερα; Γιατί δεν θέλετε γιατρό;
– Παιδί μου, δεν το είδες;
– Τι να δούμε, Γέροντα;
– Δεν είδες, παιδί μου, το εσφαγμένο αρνίο πάνω στο Ιερό δισκάριο; 
Πώς να μην συγκλονιστώ, όταν βλέπω τέτοια συνταρακτικά γεγονότα και θαύματα να γίνονται μέσα στην θεία Λειτουργία;»
Μαρτυρία Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. κ. Κοσμά.
Από το βιβλίο: «Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)». Γ’. Μαρτυρίες, σελ. 255. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016

***

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: ο κανόνας του πνευματικού δεν λύνεται από κανέναν!

Το 1987, ο π. Ιάκωβος εξομολόγησε μία κοπέλα, αλλά της απαγόρευσε να κοινωνήσει. Εκείνη τότε επισκέφθηκε κάποιον επίσκοπο, πού της επέτρεψε τη θεία Μετάληψη.
Όταν όμως πλησίασε να κοινωνήσει, η αγία λαβίδα μπήκε άδεια στο στόμα της. Αυτό ο παράδοξο και θαυμαστό επαναλήφθηκε κι άλλη φορά, οπότε η κοπέλα τρόμαξε, μετανόησε και πήγε να εξομολογηθεί πάλι στον π. ‘Ιάκωβο.
-Παιδί μου, της είπε εκείνος, ο κανόνας δεν λύνεται. Πρέπει να κάνεις τον κανόνα πού σου έβαλα.
Όταν κοινωνώ τους ανθρώπους, διηγιόταν χαρακτηριστικά άλλοτε ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος, ποτέ δεν κοιτάζω τα πρόσωπά τους. Μερικές φορές όμως μου λέει ο λογισμός νά τα κοιτάξω. Τότε βλέπω μερικά πρόσωπα νά έχουν μορφή σκύλου, πιθήκου ή άλλων ζώων. Είναι φοβερή η μορφή τους. Βλέπω όμως και μερικά ήρεμα και ιλαρά πού μετά τη θεία μετάληψη λάμπουν σαν τον ήλιο.
Μία φορά του είπε κάποιος συλλειτουργός του: Μ’ έκαψε η θεία Κοινωνία!…
– Εγώ, απάντησε ο γέροντας, δεν αισθάνθηκα να με καίει.
Αντίθετα, ζούσε τόσο έντονα τη μέθεξη του δεσποτικού Σώματος, ώστε ανακαινιζόταν ψυχικά και σωματικά.
– Σήμερα πού κοινώνησες, είπε σ’ ένα πνευματικό του παιδί, βλέπεις πώς αισθάνεσαι; Εγώ αισθάνομαι έτσι πάντοτε. Ό Χριστός βρίσκεται μέσα μου πάντα.

***

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης ο Ελεήμων

Την ελεημοσύνη την είχε κληρονομιά ο Γέροντας από τη μητέρα του. Άδειαζε τα χέρια του κι ο Θεός του τα ξαναγέμιζε περισσότερο και πάλι το ίδιο και πάλι η απάντηση του Ελεήμονος Θεού πιο μεγάλη. Θαύμαζε ο Γέροντας το μεγαλείο της αρετής αυτής και τον πλούτο του Ελέους του Θεού.
Αξίζει ν’ αναφέρουμε ένα τέτοιο χαρακτηριστικό γεγονός. Κάποτε λειτούργησε σ’ ένα χωριό της περιοχής και αφού τελείωσε τη Θεία Λειτουργία, γύριζε με το ζώο στο Μοναστήρι, έχοντας όλο κι όλο στην τσέπη του δέκα – είκοσι δραχμές. Στο δρόμο βλέπει μια γριά να κάθεται έξω από ένα σπιτάκι, κάτω από ένα δένδρο, βρεγμένη, σκεπασμένη μ’ ένα τσουβάλι να τουρτουρίζει. Κατέβηκε με κόπο από το ζώο, γιατί ήταν και φρεσκοχειρουργημένος, και την πλησίασε να την παρηγορήσει. Αυτό ήταν, έλεγε, το καθήκον του. Αφού νουθέτησε το γιο της και τη νύφη της για τη συμπεριφορά τους προς τη γριά μητέρα τους της λέει:
– Πάρε γιαγιά αυτές τις είκοσι δραχμές να πάρεις λίγη ζάχαρη, να κάνεις ένα ζεστό. Άλλα δεν έχω να σου δώσω.
Αφού την παρηγόρησε, ανέβηκε στο ζώο και πήρε το δρόμο για τη Μονή. Πιο πάνω τον σταματάει μια γνωστή του γιαγιά και του λέει:
– Πάτερ Ιάκωβε πάρε αυτά τα χρήματα, γιατί μου ψέλνεις (μνημονεύεις) το γέρο μου˙ πάρε κι αυτά τ’ αυγά.
Και τού’δωσε περί τις διακόσιες δραχμές και αρκετά αυγά.
– Γιαγιά, της λέει, το γέρο σου τον μνημονεύω και χρήματα δε θέλω. Και τ’ αυγά, κότες έχουμε στο Μοναστήρι, κράτησέ τα.
– Όχι πάτερ, μη με προσβάλλεις χονδρικώς, του απαντά η γιαγιά.
Και έτσι αναγκάστηκε να τα κρατήσει. Φτάνοντας στην Ιερά Μονή απέξω τον περίμενε ένας γέροντας από ένα κοντινό χωριό, άρρωστος, και του λέει:
– Πάτερ Ιάκωβε, αν έχεις να μου δανείσεις εκατό δραχμές να πάω στο γιατρό και όταν θα έχω στις ξαναδίνω.
Του λέει τότε ο Γέροντας:
– Πάρε παππού μου αυτές τις διακόσιες δραχμές για το γιατρό και για τα φάρμακα και δεν θέλω να μου τα επιστρέψεις.
Μπήκε στη Μονή και πάλι χωρίς δραχμή στο χέρι. Σε λίγο έρχονται προσκυνητές και του λένε:
– Πάρε πάτερ αυτόν το φάκελο για να μας κάνεις ένα σαρανταλείτουργο, και του δίνουν είκοσι χιλιάδες δραχμές.
Τους λέει ο Γέροντας:
– Θα το κάνω το σαρανταλείτουργο, τα χρήματα όμως δεν τα θέλω.
Τον παρακάλεσαν να τα δεχτεί. Με τα χρήματα αυτά αγόρασαν ένα μανουάλι για τη Μονή, έμειναν και υπόλοιπα και ξοδεύτηκαν, όπως έπρεπε.

«Κάθε μήνα», έλεγε ο Γέροντας, «έχω τις οικογένειες που έχουν ανάγκη και τις οικονομώ τ’ απαραίτητα σε τρόφιμα και σε χρήματα. Ένα δίνω κι ο Θεός δέκα μου δίνει. Μόλις σκεφτώ κάτι να δώσω αμέσως η απάντηση του Θεού μου δίνει πολλαπλάσια. Γι’ αυτό έλεγε χαρακτηριστικά, «δίνε, δίνε κι ο Θεός θα σου δίνει». Ο Γέροντας διακονούσε τους συνανθρώπους του ελεώντας τους υλικά και πνευματικά και αγωνιζόταν με υπεράνθρωπη άσκηση.
Εδώ αναφέρουμε το εξής θαυμαστό γεγονός, όπως το αφηγήθηκε ο Γέροντας: «Επειδή το λάδι της Μονής ήταν λιγοστό και οι εκκλησίες της περιοχής πολλές και οι φτωχοί που ελεούσαμε περισσότεροι, παρακάλεσα την Παναγία μας και τον Άγιο Δαβίδ καθώς και τον Άγιο Προφήτη Ηλία να βοηθήσουν να μη σωθεί το λάδι μας, αλλά για όλους να επαρκέσει. Κατεβαίνοντας λοιπόν μετά τη δέησή μου στην αποθήκη του λαδιού κοιτάζω το δοχείο που είχε μέσα το λάδι και βλέπω να τρέμει το καπάκι του και το λάδι να ξεχειλίζει και να έχει πλημμυρίσει γύρω.
Κατ’ αρχάς νόμισα ότι έπεσε μέσα κανένα ποντίκι, το οποίο στην προσπάθειά του να βγει κουνούσε το καπάκι και χυνόταν το λάδι. Είπα, μάλιστα, μέσα μου: Τι να το κάνω τώρα τόσο λάδι, αν έπεσε μέσα ποντίκι; Ούτε για φαγητό κάνει, ούτε για το καντήλι, αλλά πάλι πώς να έπεσε μέσα αφού το καπάκι είναι στη θέση του; Άνοιξα λοιπόν το καπάκι και διαπίστωσα ότι όχι μόνο ποντίκι δεν έπεσε μέσα, αλλά το λάδι, θαυματουργικώ τω τρόπω, ανέβλυζε από το δοχείο και πλημμύριζε γύρω. Το θαύμα αυτό συνέβη, γιατί προμηθεύαμε με λάδι όλους τους γύρω ναούς και τα εξωκκλήσια για τις ανάγκες τους, αλλά και για την ελεημοσύνη που δίναμε στους φτωχούς».
(Ένας άγιος Γέροντας ο μακαριστός π. Ιάκωβος, εκδ. πατέρων Ι. Μονής Οσίου Δαβίδ, σελ. 51-53)

***

«Αυτά είναι του Θεού πράγματα»!

Επειδή ο π. Ιάκωβος ήτανε κι εφημέριος στα τρία χωριουδάκια, έπρεπε να πηγαινοέρχεται τις Κυριακές και μερικές ακόμα φορές, όταν το καλούσε η ανάγκη. Κι έπρεπε να πηγαίνει με το ζώο με κρύο, με χιόνι, με πάγους, με λιοπύρι… Δεν ήτανε λίγες οι φορές που παλιά το μουλάρι του, η Χάϊδω, τον ταλαιπωρούσε, γιατί κλώτσαγε και ήτανε νευρικό. Μια φορά μάλιστα, χειμώνα καιρό, με χιόνι πρόγκηξε στο δάσος το ζώο, πέταξε κάτω τον π. Ιάκωβο, που χτύπησε άσχημα κι έχασε και κάτι μάλλινα χοντρά γάντια, που του’ χε στείλει για τέτοιες περιστάσεις η Ζώη. Επειδή πάντα ήταν εξαντλημένος από την άσκηση, κρύωνε πολύ, ξυλιάζανε τα χέρια του και δυσκολευότανε να λειτουργήσει.
Πολλές φορές πήγαινε στα χωριά για διάφορους λόγους, χωρίς να παίρνει το μουλάρι. Έτσι, επέστρεφε από τα Δαμνιά και μάλιστα ήτανε φορτωμένος με αρκετά κιλά. Δύο περίπου χιλιόμετρα πριν φτάσει στο μοναστήρι, πέρασε ταξί με πελάτη, που γνώρισε τον π. ιάκωβο και πρότεινε στον οδηγό να τον πάρουνε κι αυτόν. Ο οδηγός απάντησε:
– Ας τους, οι καλόγεροι δεν έχουν ανάγκη.
Συνεχίσανε και μόλις φτάσανε στη Μονή χτυπήσανε και τους άνοιξε ο ίδιος ο π. Ιάκωβος. Ταξιτζής και πελάτης τα χάσανε. Ο πρώτος ζήτησε συγνώμη.
Τέτοια ήτανε πολύ συνήθη, μα καταγράφουμε ακόμα μία περίπτωση. Μητέρα είχε άρρωστο παιδάκι και έφερνε τα ρουχαλάκια του να τα «διαβάσει» ο π. Ιάκωβος. Τα ‘φερνε, το 1970 με το ταξί του Αθ. Βαρβούζου. Χειμώνας, λάσπες, δεν είχε γίνει ο καινούργιος δρόμος και το ταξί κόλλησε στις λάσπες ακριβώς στη διασταύρωση εκεί που στρίβει ο δρόμος για το Ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ. Κατεβήκανε και θα συνέχιζαν με τα πόδια, όταν πέρασε με μουλάρι ο π. Ιάκωβος πηγαίνοντας να κοινωνήσει στα Δαμνιά κάποιον ετοιμοθάνατο, απόσταση τουλάχιστον 6 με 7 χιλιόμετρα από τη Μονή. Η μητέρα ζήτησε να μιλήσει στον π. Ιάκωβο μα κείνος τις έδειξε «τα Άγια» (τη Θεία Κοινωνία), της είπε να κάνει το Σταυρό της και να πάει στη Μονή, όπου θα επιστρέψει και ο ίδιος. Μητέρα και ταξιτζής περπατήσανε δέκα με δεκαπέντε λεπτά και φτάσανε. Μπήκανε στο ναό, προσκυνήσανε κι έκπληκτοι βλέπουνε τον π. Ιάκωβο να βγαίνει από το Ιερό!
– Πάτερ Ιάκωβε, δε σε είδαμε πριν λίγο στο δρόμο;
– Ναι, παιδί μου.
– Δεν πήγαινες στα Δαμνιά να κοινωνήσεις ετοιμοθάνατο;
– Ναι, παιδί μου.
– Και πώς πηγές και γύρισες τόσο γρήγορα;
– Αυτά, παιδί μου, είναι του Θεού πράγματα!
( Το διηγήθηκε ο ταξιτζής ενώπιον του επισκόπου).
(Ιάκωβος Τσαλίκης, Στυλιανού Παπαδοπούλου, Αθήνα 1994, σελ. 104-105)

***

Μαρτυρία κ. Εμμανουήλ Εμμανουηλίδη, Αεροπαγίτη

…..Όταν εκοιμηθη ο Γέροντας εκεί που ήμουν κουρασμένος στο γραφείο ένοιωσα ένα παράπονο και λέω :
Έφυγε ο π. Πορφύριος, έφυγε ο π. Παίσιος, έφυγε και ο πιο προσιτός απ’ όλους τους γερονταδες ήταν και νεώτερος από τους άλλους ο π. Ιάκωβος, και μεταξύ σκέψεως και προσευχής έκανα έναν λογισμό. Μάλλον ήμουν σε εγρήγορση δεν μπορώ να το πω αυτό ξεκάθαρα… και λέω φύγατε όλοι σας μας αφήσατε ορφανούς, τι γίνετε τώρα; Οι μπαταρίες θα ‘ναι άδειες, και παρουσιάζετε ζωντανός χαμογελαστός και μου λέει:
-Ε, Είσαι και αρεοπαγίτης πρέπει να είσαι λίγο κουτός .
-Γιατί λέω Γέροντα κουτός ;
-Ε λέει όταν ήμουν κάτω στην γη κι εγώ μαζί γονατιστός παρακαλούσα, τώρα που ‘μαι εδώ πάνω, τι να παρακαλέσω; Εσύ έχεις απευθείας τώρα μεσίτη .
Και αυτό με συνεκλόνισε. Μια εβδομάδα είχα καρφωθεί σε αυτό που μου είπε. Τον είδα χαμογελαστό, ζωντανό και μου είπε μη φοβάσαι τώρα, τώρα έχεις κατευθείαν τηλεφωνική γραμμή ….

***

Ο αββάς Ισαάκ και ο αββάς Αβραάμ ήσαν ομού οικούντες. Και εισελθών ο αββάς Αβραάμ, εύρε τον αββάν Ισαάκ κλαίοντα και λέγει αυτώ• Τι κλαίεις; Και είπεν ο γέρων• Και διατί μη κλαύσωμεν; Εκοιμήθησαν οι πατέρες ημών… Νυν ουν απωρφανίσθημεν. Τούτο καγώ κλαίω…

γιαυτό κλαίω κι εγώ…“

«Σῶσόν με Κύριε, ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος, ὅτι ὠλιγώθησαν αἱ ἀλήθειαι ἀπό τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων, μάταια ἐλάλησεν ἕκαστος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ,» (Ψαλμ. ια (ιβ), 11).

***

Πατρικές νουθεσίες Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη της Ευβοίας 

Ευχόμεθα και δεόμεθα, πάντοτε να βάζη ο Θεός το χέρι Του και στην Εκκλησία μας και στο κράτος και στον κόσμο, διότι οι μέρες είναι πολύ πονηρές και πολύ δύσκολα χρόνια.

«Έχετε πίστιν Θεού. Αιτείτε και δοθήσεται υμίν. Αυτή η πίστη με βοηθάει και με σώζει 70 χρόνια.
Δεν πρέπει παιδιά μου να έχει κανείς αμφιβολίες ούτε δυσπιστίες. Να έχετε πίστη Θεού ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε ο Θεός θα σας το δώσει.
Πάντα η προσευχή στηρίζει. Να μη δειλιάζουμε, να μη φοβόμαστε. Ει ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών.
Καμιά προσευχή, παιδιά μου, δεν πάει χαμένη. Και εμένα αυτή η προσευχή με κράτησε τόσα χρόνια
Πολλοί οι πειρασμοί, πολλές οι παγίδες του διαβόλου και στο Μοναστήρι και έξω στον κόσμο. Αλλά όλα με την προσευχή και την χάρη του Θεού διαλύονται » .
Στην Εκκλησία βρίσκουμε την υγεία, την παρηγοριά, την ελπίδα και τη σωτηρία της ψυχής μας.

«Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούτε, εγώ αγράμματος άνθρωπος είμαι, εσείς ξέρετε και γράμματα, μορφωμένοι άνθρωποι είστε, μόρφωση έχετε, αλλά και εμείς έχουμε τον Χριστό παιδιόθεν, και όταν έχουμε τον Χριστό, δεν θέλουμε τίποτε άλλο. Εμείς έχουμε ανάγκη από Χριστό και ψυχή· και τα γράμματα καλά είναι και άλλα καλά είναι, αλλά, με συγχωρείτε, εκείνος που ξέρει και τα πολλά γράμματα και δεν τηρεί τους νόμους του Θεού, θα τον δείρη (ο Θεός) «δαρήσεται πολλά». Και εμένα που δεν ξέρω πολλά, πάλι θα με δείρη, θα δώσω λόγο των πράξεών μου».

«Όταν σας ζητάνε κάτι, ζητιανεύουν, να δίνετε κάτι. Μια φέτα ψωμί έχετε, μια φέτα ψωμί να δίνετε. Όποιος και να είναι. Ο άγιος Δαυΐδ και σε Τούρκους έδινε. «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται»».
«Να έχωμε φιλοξενία και ελεημοσύνη. Ο όσιος Δαυΐδ ήταν πάρα πολύ ελεήμων. Ξένιζε ακόμα και τους Τούρκους. Εγώ, δεν έκανα τίποτε. Ο Άγιος τα έκανε όλα, ο Άγιος τα ‘χει φτειάξει όλα. Εγώ είμαι ζαβός άνθρωπος, ιδιότροπος…».

«Παιδιά μου, να κάνουμε ό,τι μπορούμε αγαθοεργίες, να έχουμε μετάνοια και τις προσευχές μας στον Θεό, διότι λέγει ο Κύριος «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν». Πάντως, παιδιά μου, η προσευχή στηρίζει τον άνθρωπο.

«Εύχομαι σε σας υγείαν, χαράν και ευλογίαν ουράνιον. Να προσέχετε την ψυχή σας. Έχουμε και σώμα, αλλά η ψυχή είναι αθάνατος. Δεν σας βλέπω ως ανθρώπους, αλλά ως πνευματικά τέκνα που έρχεσθε στον άγιο Δαυΐδ».
«Για τον κόπο που κάνετε να έρθετε να προσκυνήσετε στον Άγιο, παίρνετε πολλή ευλογία από τον Άγιο».
Πηγή: (Από το βιβλίο: Ο Γέρων Ιάκωβος. Διηγήσεις-Νουθεσίες-Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016, σελ. 93.)

Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος της Ευβοίας ένας ήλιος αγάπης, ένα ζωντανό ”ευαγγέλιο” του Χριστού
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/21/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%B2%CE%BF%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%AD/

Η Ουράνια δόξα των οσίων γερόντων Ιακώβου και Ευμενίου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/21/%CE%B7-%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CF%8C%CE%BE%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8E/

«Εγώ διετάχθην από τον Θεό να σε θεραπεύσω, ήταν σήμερον να φύγεις αλλά εγώ σε άφησα για την αύριο.» Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/26/%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%AC%CF%87%CE%B8%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B5%CF%8C-%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CE%B5-%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5/

Άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, Αυτή ήταν η μητέρα μου, αγία γυναίκα, μου έμαθε να προσεύχομαι, να κάνω μετάνοιες και νηστείες. Τρεις μέρες πριν, ο φύλακας Άγγελός της, την ειδοποίησε για τον θάνατό της.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/21/54259/

Ο συλλειτουργός των Αγγέλων, ο άγιος με τους χερουβικούς οφθαλμούς, Άγιος Ιάκωβος της Ευβοίας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/27/25985/

Ο άγιος και δίκαιος Ιώβ ο πολύαθλος, πρότυπο ζωής του οσίου Ιακώβου Τσαλίκη
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/05/17173/

Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης μικρός βλέπει την Αγία Παρασκευή
https://iconandlight.wordpress.com/2016/07/25/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B9%CE%BA/

Το θαύμα του οσίου Ιακώβου του εν Ευβοία στην Κύπρο – Εμφανίστηκε ολοζώντανος σε ασθενή
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/18/%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%B1%CF%8D%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%B2%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CE%B2%CE%BF%CE%AF/

Η σχέση του Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Γερασίμου με τον άγιο γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη
https://iconandlight.wordpress.com/2016/06/21/%ce%b7-%cf%83%cf%87%ce%ad%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%b7%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%af%cf%84%ce%b7-%ce%ba%ce%b5%cf%86%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%b3/

Άγιος Γέροντας Ιάκωβος της Ευβοίας «Ήθελα να πάω στους Αγίους Τόπους, να εύρω μία σπηλιά…»
https://iconandlight.wordpress.com/2016/11/21/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%B2%CE%BF%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%AE/

Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος της Ευβοίας ένας ήλιος αγάπης, ένα ζωντανό ”ευαγγέλιο” του Χριστού
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/21/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%B2%CE%BF%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%AD/

Πίστη στον Θεό και προσευχή… να βάζη ο Θεός το χέρι Του και στην Εκκλησία μας και στο κράτος και στον κόσμο, διότι οι μέρες είναι πολύ πονηρές και πολύ δύσκολα χρόνια. Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Ευβοίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/20/27466/

Άγιος Ιάκωβος της Ευβοίας, ένας πατέρας γεμάτος αγάπη, ένας εραστής της ησυχίας και της προσευχής
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/21/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b9%ce%ac%ce%ba%cf%89%ce%b2%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%85%ce%b2%ce%bf%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b1/

Άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, Αυτή ήταν η μητέρα μου, αγία γυναίκα, μου έμαθε να προσεύχομαι, να κάνω μετάνοιες και νηστείες. Τρεις μέρες πριν, ο φύλακας Άγγελός της, την ειδοποίησε για τον θάνατό της.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/21/54259/

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης διηγείται θαύματα του οσίου Δαβίδ του εν Ευβοία. ”Ο Άγιος Δαυΐδ, παιδιά μου, είναι πολύ θαυματουργός.”
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/31/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CE%B1/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰακώβου, τοῦ ἐπονομαζομένου Τσαλίκη, τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Λιβισίου τόν γόνον, καί Εὐβοίας τό καύχημα, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστῶν φίλον γνήσιον, Ἰάκωβον τιμήσωμεν πιστοί,τόν νέον ἡσυχίας ἐραστήν, τὸν παρέχοντα ἰάσεις παντοδαπάς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, Δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, Δόξα τόν ἐν ἐσχάτοις χρόνοις καί καιροίς σὲ ἁγιάσαντι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου. (Ἰσιδώρας μοναχῆς τῆς Μονῆς Μακρινοῦ)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Λαμπρυνθεὶς τοῦ Δεσπότου ταπεινώσει Ἰάκωβε, κάλλος ἐνεδύθης ἀρχαῖον, καταυγάσας τὴν Εὔβοιαν. Διὸ συλλειτουργῶν τοῖς Χερουβείμ, ὡράθης Ἐκκλησίας χαρμονή, σὺν Δαβὶδ καὶ Ἰωάννῃ, ἱλαστικῶς φαιδρύνων τοὺς βοῶντάς σοι· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

῞Ετερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰακώβου. (π.Πολυκάρπου Παστρωμᾶ)
῏Ηχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῶν ὁσίων τὸν βίον ἐκμιμησάμενος καὶ τὴν ἄνωθεν κλῆσιν, πάτερ, δεξάμενος ἀνεδέξω τὸν σταυρὸν τὸν τοῦ Κυρίου σου καὶ ἠκολούθησας αὐτῷ· καθαιρέτης τοῦ σατὰν ἐδείχθης θείᾳ δυνάμει, καὶ νῦν πρεσβεύων μὴ παύσῃ ὑπὲρ ἡμῶν, πάτερ ᾿Ιάκωβε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Φιλήμονος, ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα.
Ἦχος γ’.

Ἀπόστολε Ἅγιε καὶ ἰαματικὲ Φιλῆμον, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Φιλήμονος (Κυρίλλου Κογεράκη)
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Φερωνύμως φιλήσας τὸν Χριστὸν διὰ πίστεως, ἀποστολικῶς ἐν τῷ κόσμῳ, ὦ Φιλῆμον διέπρεψας, καὶ αἵμασιν Μαρτύρων φοινιχθείς, μετέστης εὐκλεῶς πρὸς οὐρανούς, πρυτανεύων τοῖς ἐν κόσμῳ τὰς δωρεάς, ἀφθόνως τῶν ἰαμάτων. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἀναδείξαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν ῥύστην ἐν θλίψεσι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα· Φιλήμονος, Ἀρχίππου, Ἀπφίας καὶ Ὀνησίμου.
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Tετρὰς ἡ θεοσύλλεκτος τῶν ἀποστόλων Χριστοῦ, Φιλήμων καὶ Ἄρχιππος καὶ σὺν Ἀπφίᾳ ὁμοῦ, ὁ θεῖος Ὀνήσιμος· λάμψαντες τοῖς ἐν σκότει ἀληθείας τὴν γνῶσιν, ἤθλησαν ὁμοφρόνως καὶ τὴν πλάνην καθεῖλον· καὶ νῦν ἐξευμενίζονται πᾶσι τὸν Κύριον.

Ἀπολυτίκιον τῆς Μάρτυρος Κικιλίας. (ὑπὸ Ἀποστόλου Παπαχρήστου)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Κικιλίαν τὴν ἔνδοξον εὐφημήσωμεν, σὺν Βαλλεριανῶ καὶ Τιβουρτίω ὁμοῦ, τοὺς καλῶς ὑπὲρ Τριάδος ἐναθλήσαντας. Ὅθεν καὶ βρύουσι πιστοῖς, ἰαμάτων τοὺς κρουνούς, καὶ βλάβης ἐκ τῶν δαιμόνων, βροτοὺς ἀεὶ ἐκλυτρούνται, καὶ σωτηρίαν πᾶσι βραβεύουσιν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Μάρτυρος Κικιλίας.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Θείων τρόπων σου, τῇ ἐπιλάμψει, πρὸς ἀείζωον, εἵλκυσας φέγγος, τὴν αὐτάδελφον δυάδα καὶ σύναυλον καὶ σὺν αὐτοῖς Κικιλία ἀθλήσασα, τῆς θείας δόξης ὁμοῦ ἠξιώθητε. Μεθ᾿ ὧν πρέσβευε, δοθῆναι τοῖς εὐφημοῦσί σε, πταισμάτων ἱλασμὸν καὶ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Μάρτυρος Κικιλίας. (ὑπὸ Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Ῥώμης βλάστημα, ὦ Κικιλία, ἄνθος εὔοσμον, τοῦ Παραδείσου, παρθενίας ἀνεδείχθης τὸ καύχη‐ μα· ὑπερεκόντισας γὰρ βίον ἔγγαμον, ἐν ἐγκρατείᾳ τὸ σῶμα τηρήσασα. Μῆτερ πάνσεμνε, ὡς μάρτυς Χριστὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον Καλλίστου Β´ Ξανθοπούλου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Μυστικαῖς ἐπιπνοίαις τοῦ Θείου Πνεύματος, καταυγασθεὶς ἐν καρδίᾳ τῇ ἰσαγγέλῳ ζωῇ, ἀνε‐ δείχθης ἀληθῶς κανὼν πρᾳότητος, καὶ ὡς ποιμὴν ἀληθινὸς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διέπρεψας τοῖς σοῖς λόγοις, δι᾿ ὧν ἡμᾶς χειραγώγει, πρὸς τὸν Χριστὸν ὅσιε Κάλλιστε.

Ἕτερον. Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸ ἐπίλεκτον σκεῦος Βασιλίδος τῶν πόλεων, καὶ Ἁγίου Ὅρους τὸν μέγαν ἀσκητὴν καὶ διδάσκα‐ λον, τὸν Κάλλιστον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔδει ἱεράρχῃ τοῦ Χριστοῦ· ἀνεδείχθη γὰρ ἀῤῥήτων εἰσηγητὴς καὶ λύχνος τοῖς κραυγάζουσι· Δόξα τῷ σε δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σε ἁγιάσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, πιστοῖς τὴν μετάνοιαν.

Ἀπολυτίκιον Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἄνθιμος, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ὁ Κρῆς, ὑπὸ τῶν Λατίνων τελειοῦται.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Λατίνων διήλεγξας τὰς θεομάχους βουλάς, καὶ ἤθλησας ἄριστα ὑπὲρ τῆς ποίμνης Χριστοῦ, ἐν λάκκῳ ὦ Ἄνθιμε· ἄνθος δὲ ἐν λειμῶνι, μαρτυρίου ἀνθήσας, ἔπλησας εὐωδίας, μυστικῶς Κρήτην, ἥτις εὐφραινομένη, νῦν ἄγει τὴν μνήμην σου.

Ἀπολυτίκια τοῦ Ἁγίου Μενίγνου τοῦ Κναφέως.
. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τοῦ Παρίου τὸν γόνον, Ἑλλησπόντου τὸν πρόβολον, ὁπλιτῶν Κυρίου τὸ κλέος καὶ κναφέων τὸν ἔφορον, τὸν Μένιγνον τιμήσωμεν πιστοὶ μιμούμενοι τὰ σκάμματα αὐτοῦ, ἃ ὑπήνεγκεν ἐκθύμως ὑπὲρ τοῦ Ζωοδότου καὶ βοήσωμεν· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ σὲ μεσίτην κραταιὸν ἡμῖν δωρήσαντι.

Ἕτερον.(ὑπὸ Χαραλάμπη Μπούσια)
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς Μάρτυς ἀήττητος τοῦ ἀθλοθέτου Χριστοῦ, καὶ ῥόδον πανεύοσμον ῥανίσι πορφυρωθὲν αἱμάτων τῶν θείων σοῦ, Μένιγνε ἀθλοφόρε, καθωράθης ἐν κόσμῳ, λυῶν σῇ παῤῥησίᾳ παλαμναίου τὴν πλάνην· διὸ τοὺς σὲ ἀνυμνοῦντας δεινῶν ἐκλύτρωσαι.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Γερμανοῦ Εἰκοσιφοινίσσης.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν ἰσάγγελον βίον διανύων Πατὴρ ἡμῶν, τῇ Ἁγνῇ Θεοτόκῳ Μονὴν θείαν ἀνήγειρας, ἐν Ὄρει τῷ Παγγαίῳ Γερμανέ, θεόθεν πρὸς αὐτὸ ὁδηγηθείς· διὰ τοῦτο ὡς θεράποντα τοῦ Θεοῦ, τιμῶμέν σε κραυγάζοντες· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σε στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, χάριν ἡμῖν καὶ ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Σῳζομένου ἐν Ποταμιᾷ Λευκωσίας.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς στῦλος ὑπέρλαμπρος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καὶ λύχνος ὁ ἄσβεστος, τῆς οἰκουμένης, σοφέ, ἐδείχθης, Σῳζόμενε· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διὰ τῆς μετανοίας, δαίμονας ἐκδιώκων, καὶ λεπροὺς καθαρίζων· διὸ τοῖς σε ποθοῦσι, βρύοις ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ´. Πρεσβεία θερμή.

Ἔρωτι Χριστοῦ τρωθεὶς τὴν διάνοιαν, τὸν νοῦν πτερωθείς, τῇ αἴγλῃ τῇ τοῦ Πνεύματος, ἐν σπηλαίῳ ᾤκησας, Σῳζόμενε, καὶ ἰαμάτων τὴν χάριν ἀπείληφας, τοῦ ἰατρεύειν παντὸς τὰ νοσήματα, τῶν ἐν πίστει εἰς σὲ προστρεχόντων σοι, ἀλλὰ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, πάτερ Σῳζόμενε, σω‐ θῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς. Ὁ αὐτός.

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις, ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

Δόξα. Ἦχος πλ. α΄. (Ἰσιδώρας μοναχῆς τῆς Μονῆς Μακρινοῦ)

Πᾶσαν δόξαν κενὴν φεύγων, καὶ ἀγρυπνῶν ὡς ἄσαρκος, λειµῶνα πανευώδη ἐποίησας τὴν καρδίαν σου, ἐν χαρᾷ θεοῤῥύτῳ. Καὶ γὰρ τῶν συκοφαντῶν, ὑποµένων τὰς ἐφόδους ἐν εὐχαριστίᾳ, ἠδάφισας τοῦ Βελίαρ τὰς πυργοβάρεις, καὶ κοινωνὸς γέγονας θεϊκῆς φύσεως. Ὅθεν τῶν βροτῶν, τὴν πικρότητα ἐγλύκανας, Δαβὶδ τοῦ κλεινοῦ, ὀφθεὶς συνόµιλος καὶ ὁµοδίαιτος, καὶ Ἰωάννου τοῦ ὁµολογητοῦ, φιλήτωρ ὁµόψυχος. Διὸ τὴν ἡδίστην καὶ λεπτοτάτην αὔραν, τοῦ Παρακλήτου προσδεχθείς, Ἰάκωβε θεῖε, καὶ ἡµῶν παρακλήτωρ ἐφάνης, τοῖς βοῶσι· Κύριε δόξα σοι

Εἰς τὴν λιτήν, ἰδιόµελα. Ἦχος α΄.

Ὀχυρούµενος τῶν ἀύλων τῇ στραταρχίᾳ, ἐκτήσω ἀντιλήπτορας φαεινούς, ἐνισχύοντάς σε εἰς ὁδοὺς σκληράς. Ὅθεν τὸν ἱεροµάρτυρα Χαραλάµπην, τὸν τροπαιοῦχον Γεώργιον, καὶ τὴν ὁσιοµάρτυρα Παρασκευήν, προσδέδεξαι συνεκδήµους καὶ ἰάτορας, ἐν ταῖς ἐµπόνοις ἀριστείαις σου. Κοινωνὸς τοίνυν ὀφθείς, τῆς ἐπουρανίου ἱεραρχίας, τὸν τρισάγιον ὕµνον συνέψαλες, τῷ ἁγίῳ Νεκταρίῳ. Καὶ νῦν πρέσβευε, Ἰάκωβε ἀοίδιµε, ὑπὲρ τῶν πιστῶς ἀνυµνούντων σε

Εἰς τὸν στίχον, στιχηρὰ προσόµοια. (Ἰσιδώρας μοναχῆς τῆς Μονῆς Μακρινοῦ)
Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις, ἀσκητικῶν.

Χαίροις, καθαροτάτῳ νοΐ, συλλειτουργῶν ταῖς παµφαέσι δυνάµεσι, καὶ νέµων τῆς ἀφθαρσίας, τὸ εἰρηνόδωρον φῶς, καὶ τοῦ ἀναστάντος, τὰ χαρίσµατα. Διὸ εἰς τὰ ἅγια, τῶν ἁγίων εἰσέδυσας, ἐν εὐφροσύνῃ, θεωρῶν τὰ ἀπόῤῥητα, καὶ τοῖς κάλλεσι, Χερουβεὶµ εὐφραινόµενος. Ὅθεν κλυτὲ Ἰάκωβε, Δαβὶδ ὁµοδίαιτον, καὶ ἐραστὸν Ἰωάννην, ἀκαταλήκτως ἐξέπληττες, τοῦ Λόγου µεθέξει, προσλαβὼν τὴν ἐξουσίαν, ἁπάσης κτίσεως

Ἰδιόµελον. Ἦχος πλ. β΄. (Ἰσιδώρας μοναχῆς τῆς Μονῆς Μακρινοῦ)

Ἐν νηπτικῇ ἡσυχίᾳ καὶ καθαρότητι, ἐνώπιον τοῦ θείου θρόνου γονυπετῶν, πτέρυγας ἐκτήσω ἀγγελικάς. Χαίρων τοίνυν µετὰ χαιρόντων, καὶ κλαίων µετὰ κλαιόντων, κῆπος γέγονας ἀρωµάτων θεουργικῶν, εὐωδίαν ἐκχέων, τοῖς ἐγγὺς καὶ τοῖς µακράν. Ὅθεν, Ἰάκωβε πανάριστε, διανύων τὰς ἀποστάσεις θαυµαστῶς, ὑπερέβης ἐν Πνεύµατι, καὶ χρόνον καὶ χῶρον. Διὸ ἐν ἡµέρᾳ τῶν Εἰσοδίων, εἰσώδευσας εἰς τὰς ἐρατεινάς σου µονάς, δωρούµενος ἡµῖν τὸ µέγα ἔλεος.

Εἰς τοὺς αἴνους, Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄. (Ἰσιδώρας μοναχῆς τῆς Μονῆς Μακρινοῦ)

Συλλειτουργῶν ταῖς ἐπουρανίοις δυνάµεσιν, ἐν καρδίᾳ συντετριµµένῃ, ὡς ἄγγελος χρυσαυγὴς τεθέασαι, ὑπερκόσµιε Ἰάκωβε. Βασιλικῶς τοίνυν ἐνδεδυµένος, χάριν οἰκτιρµῶν, πᾶσαν τὴν κτίσιν, περιπτύξει χριστοειδεῖ ἐνηγκάλισαι. Διὸ τῆς Θεοτόκου, ἐπιστήθιος γενόµενος, ὤφθης ἀστὴρ ὁδηγῶν, εἰς τρίβον σωτηρίας. Καὶ νῦν ὀθνείου οἴνου γευόµενος, σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις, ἐκχέεις τῇ Ἐκκλησίᾳ, τῶν ἀρχιφώτων λαµπηδόνων τὴν αἴγλην, παρέχων ἡµῖν τὸ µέγα ἔλεος.

Ο γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης μιλά περί του θανάτου του.

Έχουμε Πατέρα
Επιμνημόσυνος Λόγος του Μητρ. Μόρφου Νεοφύτου στο Μνημόσυνο του Γέροντος Ιακώβου

Αγιος Ιάκωβος Τσαλίκης 03

iconandlight.wordpress.com