Τώρα τὸ κομποσχοίνι ἔγινε ξεχασμένη ὁδός· μονοπάτι ποὺ γέμισε
τὸ ὁποῖο δὲν πίνουν· τὸ δοχεῖο μὲ τὸ ὁποῖο δὲν ἀντλοῦν νερό· ἡ
ἐστία χωρὶς φωτιὰ καὶ ἡ φωτιὰ ποὺ μετατράπηκε σὲ στάχτη. Τὸ
κομποσχοίνι εἶναι τὸ σύμβολο τῆς θεοκοινωνίας – ἐνῶ γιὰ τὸν κόσμο
ἔχει γίνει τὸ σύμβολο τῆς ἀρνήσεως. Ὁ κόσμος ξεσήκωνε διωγμοὺς
ἐναντίον τοῦ κομποσχοινίου σὰν κατὰ τοῦ ἐχθροῦ του, ἐπειδὴ τὸ
κομποσχοίνι εἶναι τὸ σύνορο, ὅπου τελειώνει τὸ βασίλειο τοῦ κόσμου
καὶ ἀρχίζει ἡ βασιλεία τοῦ πνεύματος, ἐνῶ τὸ κομποσχοίνι σιωπηλὰ
ἐλέγχει τὸν κόσμο γιὰ ψέμα, δείχνοντας πὼς αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα
ὑπερηφανεύεται εἶναι κούφια καὶ κενά, αὐτὰ ποὺ τὰ κρύβει εἶναι
βδέλυγμα, καὶ αὐτὰ ποὺ τὰ δοξάζει εἶναι χαμερπῆ.
Τὸ κομποσχοίνι τὸ πέταξαν πρὶν πετάξουν τοὺς σταυροὺς ἀπὸ τοὺς
τρούλους τῶν ἐκκλησιῶν. Οἱ ἄθεοι βασιλεῖς ἅρπαζαν κομποσχοίνια
ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ὑφισταμένων τους: ἤθελαν καὶ οἱ δοῦλοι καὶ οἱ
ἄρχοντες νὰ ὑπηρετοῦν μόνο αὐτούς, ὄχι νὰ μοιράζουν τὴν καρδία
στὰ χέρια, καὶ ἁλυσιδεμένος νὰ εἶναι, εἶναι ἤδη ἐλεύθερος: ἐκεῖνος
τους μεταξύ τοῦ κόσμου καὶ τοῦ Θεοῦ. Ἕνας δοῦλος μὲ κομποσχοίνι
ποὺ ἔχει τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ στὴν καρδία ὑποτάσσεται στὸν βασιλιά,
ἀλλὰ ὄχι στὴν ἁμαρτία του, ἐνῶ οἱ τύραννοι δὲν θέλουν νὰ μοιράζουν
τὴν ἐξουσία τους μὲ τὸν Θεό, νομίζοντας, ὅτι οἱ ὑφιστάμενοί τους
πρέπει νὰ ἀνήκουν μόνο σὲ αὐτοὺς ὡς ἰδιοκτησία.
Θὰ ἔρθει ὁ χρόνος, ὅταν οἱ ἀρχιερεῖς θὰ σκέφτονται πὼς τὸ
καὶ ἀργῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν θέλουν νὰ διακονοῦν τοὺς ἀνθρώπους,
κομποσχοίνι εἶναι ἄδικη σπατάλη τοῦ χρόνου, ἐνασχόληση τῶν ἀνέργων
καὶ γι᾿ αὐτὸ τὸ κομποσχοίνι εἶναι ἡ ἔκφραση τοῦ πνευματικοῦ
ἐγωισμοῦ, ποὺ δὲν νοιάζεται γιὰ τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς συμφορὲς τοῦ
κόσμου. Τὸ κομποσχοίνι δὲν ταιριάζει μὲ τὰ συμπόσια, τὰ δεῖπνα
καὶ τὰ τραπέζια, ὅπως ἡ πένθιμη κορδέλα δὲν ταιριάζει μὲ τὴν
ἑορταστικὴ ἐνδυμασία. Οἱ μοντερνιστὲς θὰ ποῦν ὅτι τὸ κομποσχοίνι
εἶναι αὐτισμός, ἀπομεινάρι τοῦ Μεσαίωνα, συρρίκνωση τοῦ κύκλου
τῶν ἐνδιαφερόντων τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου. Οἱ ἡγούμενοι θὰ
παραπονιοῦνται πὼς τὸ κομποσχοίνι ἐμποδίζει στὴν ἀνοικοδόμηση
τοῦ ξενώνα καὶ τῆς σάουνας”, ὅτι τὸ κομποσχοίνι τραβάει τοὺς
ἀνθρώπους πίσω στὴν ζωὴ τῶν σπηλαίων, ὅτι ἀντίκειται στὴν
μοναστηριακὴ ὑπακοὴ καὶ τὰ διακονήματα. Οἱ μοναχοὶ θὰ ποῦν:
«Γιατί πρέπει νὰ ἐπαναλαμβάνουμε τὶς ἴδιες λέξεις; Καλύτερα νὰ τὶς
ποῦμε μία φορὰ ἀπὸ τὴν καρδία μας καὶ ὕστερα νὰ ἀσχοληθοῦμε
μὲ ὠφέλιμες ἐργασίες». Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι θὰ ἀναζητοῦν στὰ
μοναστήρια ὄχι τὴν διδασκαλία περὶ τῆς ἐσωτερικῆς ζωῆς καὶ τὴν
εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ τὴν ὄμορφη ψαλμωδία, ποὺ θὰ τὴν ἀκούσουν
μὲ εὐχαρίστηση, καὶ τὴν ὡραία ἀρχιτεκτονική, γιὰ τὴν ὁποία θὰ
μπορέσουν νὰ συζητήσουν καὶ νὰ λογομαχήσουν. Τὰ μοναστήρια
θὰ μετατραποῦν σὲ πνευματικὲς ἐρημιές, καὶ αὐτοὶ ποὺ ζητοῦν τὴν
σωτηρία, θὰ βλέπουν στὶς μονὲς τὸ ἴδιο κοσμικὸ πνεῦμα. Τὸ ὄνομα
τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο λάμπει στὴν Ἐκκλησία καὶ καταυγάζει
τὸν κόσμο σὰν τὸν ἥλιο, θὰ μειωθεῖ στὶς καρδίες τῶν ἀνθρώπων
καὶ θὰ γίνει κάτι τὸ μακρινὸ καὶ τὸ ξένο γιὰ τὸν κόσμο. Τότε τὸ
πνευματικὸ σκοτάδι σιγὰ-σιγὰ θὰ περιτυλίξει τὴν γῆ, ἐνῶ τώρα εἶναι
· παραμονὲς τῆς Ἀποκαλυπτικῆς νύχτας.
ἀκόμα τὸ δειλινό
Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ ἐμπόδιο στὸν δρόμο τοῦ ἀντιχρίστου καὶ ἡ
παράταση τῆς ἴδιας τῆς ὑπάρξεως τοῦ κόσμου ἕνεκεν τῆς μετάνοιας
καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ἐκλεκτῶν. Ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ ἁλυσίδα, μὲ
τὴν ὁποία εἶναι δεμένος ὁ σατανάς, μέχρις ὅτου νὰ σταματήσει
ἡ προσευχή. Καὶ ὅταν σταματήσει, ἡ ἁλυσίδα θὰ διαρραγεῖ καὶ
ὁ σατανὰς θὰ λάβει ἐλευθερία. Τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου πάλι θὰ
ἁρπάζει τὰ κομποσχοίνια ἀπὸ τὰ χέρια, ἀποκόπτοντας τρόπον τινὰ
τὰ δάκτυλα, καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ θὰ ρίξει τοὺς σταυροὺς ἀπὸ τοὺς
τρούλους τῶν ναῶν. Τῆς παγκόσμιας καταστροφῆς θὰ προηγηθεῖ
ἡ παγκόσμια ἀποστασία
ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Χριστό. Ὁ
ἄνθρωπος θὰ χάνει τὴν προσευχὴ καὶ μαζί της καὶ τὴν αὐτογνωσία.
Οἱ χριστιανοί, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, θὰ παύσουν νὰ
βιώνουν τὴν ἐσωτερικὴ τραγωδία τῆς ἁμαρτίας στὴν ψυχή τους,
θὰ συμφιλιωθοῦν μὲ τὴν ἁμαρτία, θὰ δικαιολογήσουν τὴν ἁμαρτία
ὡς φυσικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ τότε ἡ ψυχή τους θὰ
καλυφθεῖ μὲ τὸ ἀδιαπέραστο σκοτάδι. Ἔχοντας χάσει τὴν ἀγάπη,
αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι θὰ μιλοῦν γιὰ τὴν ἀγάπη χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν
κἂν τὴν σημασία τῆς λέξεως «ἀγάπη». Ὄντας ψυχροὶ καὶ ἐγωιστές,
σὰν τοὺς συμφεροντολόγους λογιστὲς οἱ ὁποῖοι δὲν νοιάζονται γιὰ
τοὺς ἀνθρώπους, θὰ δογματίζουν γιὰ τὰ καλὰ ἔργα καὶ τὴν φυσικὴ
συνείδηση, καὶ τέλος, θὰ σταματήσουν σὲ κάποια κουτσουρεμένη
ἠθική, ὡς τὴν ἐγγύηση τῆς σωτηρίας, ποὺ στὴν οὐσία δὲν θὰ ἔχει
νὰ κάνει μὲ τὸν Θεὸ καθόλου.
-
Ὁ ἐρχόμενος ἀντίχριστος ἤδη γράφει τὰ σχέδια περὶ τῶν μελλόντων
διωγμῶν. Αὐτοὶ θὰ ἀρχίσουν ὄχι κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ
κατὰ τῶν χριστιανῶν στὴν Ἐκκλησία. Ἡ ἀνθρωπότητα θὰ ξεχάσει
τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θὰ τὸ χάσει σὰν τὸν μαργαρίτη, καὶ
θὰ μείνει φτωχή.
Θὰ ἔρθει ὁ χρόνος, ὅταν θὰ ἀλλάξει ἡ μορφὴ τοῦ οὐρανοῦ: θὰ
σαλευτοῦν τὰ ἀστέρια, θὰ θαμπώσει τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, θὰ σβήσει
ἡ σελήνη, καὶ ἡ γῆ, σὰν νὰ ἔχει χάσει τὸν δρόμο της, θὰ πετάξει
στὸν σκοτεινὸ πυθμένα. Μόνο ἕνα ἀστέρι θὰ παραμείνει ἀσάλευτο: τὸ
ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ποὺ ἀνέτειλε στὴν καρδία τοῦ ἀνθρώπου.
Βιβλιογραφία.Αληθινη ζωή.Λόγοι περί προσευχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου