Κλαίω, όταν σκέπτομαι την στοργή του Θεού… άλλοι είναι μέσα εις τον κόσμον και έχουν την έρημον μεταφέρει μέσα των! Σκότος υπάρχει και σήμερα, όπως παντού και πάντοτε. Το φως όμως διαλύει το σκότος. Ποτέ, το τονίζω, να μη δεχθείς απελπισίαν και δια τίποτε. Η ευσπλαχνία και το ελεός Του Θεού είναι άβυσσος. Όσιος Ιερώνυμος της Αιγίνης.

 

 

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον.
Τῇ ΙΗʹ τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Παρθενομαρτύρων τῶν ἐν Ἀγκύρᾳ· Κλαυδίας, Τεκούσης, Φαεινῆς, Εὐφρασίας, Ἰουλίας, Ματρώνης καὶ Ἀλεξάνδρας (304)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θεοδότου ἐν Ἀγκύρᾳ, ἀνιψιοῦ τῆς ῾Αγίας Μάρτυρος Τεκούσης. (304)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Εὐφρασίας τῆς ἐν Νικαία (303) .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Πέτρου ἐκ Λαμψάκου Μ. Ἀσίας, Διονυσίου, Χριστίνης τῆς παρθένου, Ἀνδρέου, Παύλου, Βενεδίμου, Παυλίνου, καὶ Ἡρακλείου (249 – 251) .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρός ἠμῶν Στεφάνου, τοῦ Χωρηβίτου, τοῦ ἐκ Σινᾶ , ἀσκήσαντος πλησίον τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου, καὶ τοῦ ἀπαρακλήτου Σίδδη.(7ος αιων.)[ἑορτάζεται τῇ 13ῃ Ἰουλίου καὶ Τετάρτη τῆς Διακαινισιμου]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἐν τῇ μονῇ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου «ἐν τῷ Δευτερίῳ», τὴν ἐπιλεγομένη τοῦ Συκιώτου (893), ἀδελφοῦ τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Σοφοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἰουλιανός (ἤ Ἰούλιος), συρόμενος ἐν ἀκανθαῖς βάτου, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Θεόδωρος, Πάπας Ῥώμης, ξεώμενος τελειοῦται (649).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας Ἀναστασῶ, τῆς ἐν τοῖς Λευκαδίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Μαρτινιανοῦ, τοῦ ἐν τοῖς Ἀρεοβίνθου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Γαλακτίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες κληρικοί, καὶ λαϊκοί, ἐν πλοίῳ καιόμενοι τελειοῦνται, ὑπό τοῦ ἀρειανόφιλου αὐτοκράτορος Οὐάλλη (364-378) .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Θεοφάνους τοῦ νέου, ἐπισκόπου Σολέας τῆς Κύπρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Δαβίδ καὶ Ταριχάνι οἱ αὐτάδελφοι ἐκ Γεωργίας, ἐν Περσίᾳ ἐν ἔτει 693 τελειοῦνται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ποταμώνος, ἐπισκόπου Ἡρακλείας τῆς Αἰγύπτου (340).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βεναντίου, ἐν Καμερίνῳ Ἀγκώνας Ἰταλίας. 250
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Φήλιξ, ἐπίσκοπος Σπολέτο τῆς Οὐμβρίας Ἰταλίας, ἐν ἔτει 304, τελειοῦται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Διόσκορος, ἐν Κυνοπόλει τῆς Αἰγύπτου, ἐν ἔτει 305 τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Μακαρίου (Γκλουχάρεφ), τοῦ Ἱεραποστόλου τῶν Ἀλταΐων Σιβηρίας τῆς Ῥωσσίας (1847).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Φίλιππος, ἱδρυτής τῆς Σκήτης Γεθσημανῆς τῆς Λαύρας Ἁγ. Τριάδος Ζαγκόρσκ (1869)

Ὅσιος Στέφανος ὁ Χωρηβίτης τοῦ Σινᾶ

Περί τοῦ ὁσιου Στεφάνου διηγεῖται ὁ ὅσιος Ἰωάννης στήν “Κλίμακα” (Λόγος ζ’ “Περί τοῦ χαροποιοῦ πένθους”). Ἦταν σύγχρονός του καί ἀρχικά κατοικοῦσε σέ ἐρημητικό κελλί στήν κατάβασι “ὑποκάτω τῆς Ἁγίας Κορυφῆς, ὅπου τό σπήλαιον τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ”. Μετά ἀπό πολλά χρόνια ἀσκητικῆς ζωῆς, ἀνεχώρησε ἀπό τό Ὄρος Σινᾶ καί πῆγε στήν Σίδη, “τόπον σκληρόν καί ὑστερημένον ἀπό κάθε πράγμα καί ἀπό ἀνθρώπους ἀπέραστον καί ἀδιάβατον, ἕως ἑβδομήκοντα μίλια μακράν ἀπό τό Μοναστήριον”. Ἐκτός ἄλλων ἔλαβε ἀπό τόν Θεό τό χάρισμα “νά ἡμερώνει τά ἄγρια ζῶα”!
Στό ἀρχικό του κελλί ἐπέστρεψε πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του. Κατά τήν κοίμησή του, οἰκονόμησε ὁ Θεός “θέαμα φοβερόν καί ἕνα κριτήριον ἀθεώρητον”, τόν ἔλεγχο τοῦ Ὁσίου γιά τίς πράξεις του ἀπό τούς πονηρούς δαίμονες.
Τό Λείψανο τοῦ ὁσίου Στεφάνου σώζεται ἀδιάφθορο – σέ καθήμενη στάση, ἐνδεδυμένο μέ τά μοναχικά ἐνδύματα καί τό Ἀγγελικό Σχῆμα, “ἔχον μέν τάς χεῖρας τεθειμένας σταυροειδῶς ἐπί τοῦ στήθους, τήν δέ κεφαλήν κεκυφῆαν” – στό Κοιμητήριο τῆς Μονῆς ἁγίας Αἰκατερίνης Σινᾶ.
http://churchsynaxarion.blogspot.com/2010/12/blog-post_8531.html

***

Ὅσιος Στέφανος ὁ Χωρηβίτης
Περὶ τοῦ χαροποιοῦ πένθους, Λὀγος ἔβδομος
Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου

50. Ἐγώ, καθὼς σκέπτομαι τὴν ποιότητα τῆς κατανύξεως, μένω ἔκθαμβος. Πῶς αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται πένθος καὶ λύπη εἶναι συμπεπλεγμένο μὲ τὴν χαρὰ καὶ τὴν εὐφροσύνη, ὅπως τὸ μελί μὲ τὸ κερί! Καὶ τί διδασκόμεθα ἀπὸ αὐτό; Ὅτι ἡ κατάνυξις εἶναι καθ᾿ ἑαυτὸ δῶρο τοῦ Κυρίου. Καὶ στὴν ψυχὴ ποὺ κατανύσσεται ὑπάρχει μία ἀληθινὴ ἡδονή, διότι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μὲ μυστικὸ τρόπο παρηγορεῖ τοὺς «συντετριμμένους τῇ καρδίᾳ».

Γιὰ νὰ ἀποκτήσωμε γνήσιο καὶ καθαρὸ πένθος καὶ ὀδύνη ὠφέλιμη, (ἀφοῦ καὶ τὰ ἀντίθετα διδάσκουν), ἂς ἀκούσωμε μιὰ ψυχωφελῆ καὶ πολὺ ἀξιοθρήνητη διήγησι:
Ἔμενε ἐδῶ κάποιος μοναχὸς Στέφανος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀσπασθῆ τὴν ἐρημικὴ καὶ ἡσυχαστικὴ ζωή. Ἀγωνίσθηκε πολλὰ ἔτη στὴν μοναχικὴ παλαίστρα. Ἦταν στολισμένος μὲ νηστεῖες, καὶ ἰδιαιτέρως μὲ δάκρυα καὶ μὲ ἄλλα ἐνάρετα κατορθώματα. Εἶχε τὸ κελλί του στὴν κατάβασι τοῦ ἁγίου τούτου ὄρους, (κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Κορυφή), στὸ σημεῖο ποὺ εὑρίσκεται τὸ σπήλαιο τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ.

Αὐτὸς λοιπὸν ὁ ἀείμνηστος γιὰ πιὸ καθαρὴ καὶ κοπιαστικὴ μετάνοια καὶ ἄσκησι, ἐπῆγε στὸν τόπο ὅπου ἔμεναν οἱ ἀναχωρηταί, ποὺ ὀνομάζεται Σίδδης. Παρέμεινε ἐκεῖ μερικὰ χρόνια μὲ ὑπερβολικὲς στερήσεις καὶ σκληρὴ ἄσκησι, ἐφ᾿ ὅσον ὁ τόπος ἦταν «ἀπαράκλητος» καὶ ἀδιάβατος σχεδὸν ἀπὸ ἀνθρώπους – ἀπεῖχε περίπου ἑβδομήντα μίλια ἀπὸ τὸ κάστρο. Ἔπειτα, γύρω στὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ἀνεβαίνει ὁ γέροντας αὐτὸς στὸ κελλί του, κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Κορυφή. Εἶχε μάλιστα καὶ δυὸ ὑποτακτικοὺς ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη πολὺ εὐλαβεῖς, οἱ ὁποῖοι καὶ τοῦ ἐφύλαγαν τὸ κελλὶ πρὶν ἐπιστρέψη.

Ἀφοῦ ἐπέρασαν ὀλίγες ἡμέρες ἔπεσε σὲ ἀσθένεια, μὲ τὴν ὁποία καὶ ἐτελείωσε τὴν ζωή του. Τὴν παραμονὴ τοῦ θανάτου του περιέπεσε σὲ ἔκστασι καὶ μὲ τὰ μάτια ἀνοικτὰ παρατηροῦσε δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τῆς κλίνης του. Σὰν νὰ τὸν ἀνέκριναν κάποιοι, ἀπαντοῦσε -τὸν ἄκουγαν ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι- καὶ ἄλλοτε ἔλεγε: «Ναί, πράγματι, ἀληθινά, πλὴν ὅμως ἐνήστευσα τόσα ἔτη γι᾿ αὐτό». Ἄλλοτε: «Ὄχι. Εἶναι ψέμα. Αὐτὸ δὲν τὸ ἔκανα». Ἔπειτα ἀπὸ λίγο: «Αὐτὸ ναί, ἀληθινὰ τὸ ἔπραξα, ἀλλὰ ἔκλαυσα, ἔκανα διακονήματα ἀγάπης». Καὶ πάλι: «Ἀληθινά μὲ κατηγορεῖτε». Μερικὲς φορὲς γιὰ ὡρισμένα ἀπαντοῦσε: «Ναί, ἀληθινά, ναί. Γι᾿ αὐτὰ δὲν ἔχω τί νὰ ἀπολογηθῶ. Ὁ Θεὸς εἶναι ἐλεήμων».

Ἦταν ἀλήθεια ἕνα θέαμα φρικτὸ καὶ φοβερό. Μία κρίση ἀόρατη καὶ χωρὶς ἔλεος. Καὶ τὸ φοβερώτερο, ὅτι τὸν κατηγοροῦσαν καὶ γιὰ πράγματα ποὺ δὲν εἶχε διαπράξει. Ὁ ἡσυχαστὴς αὐτὸς καὶ ἀναχωρητὴς γιὰ ὡρισμένα πταίσματά του -ἀλλοίμονο!- ἔλεγε: «Γι᾿ αὐτὰ δὲν ἔχω τί νὰ εἰπῶ». Καὶ εἶχε σαράντα περίπου ἔτη μοναχός, χωρὶς νὰ τοῦ λείπη καὶ τὸ δάκρυ!

Ἀλλοίμονο! Καὶ πάλι ἀλλοίμονο! Ποῦ ἦταν τότε ἡ φωνὴ ἐκείνη τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ, γιὰ νὰ τοὺς εἰπῆ: «Ἐν ᾧ εὕρω σε, ἐκεῖ καὶ κρίνω σε, εἶπεν ὁ Θεός» (πρβλ. Ἰεζ. λγ´ 12-16). Ἀλλὰ δὲν κατώρθωσε νὰ χρησιμοποιήση μία τέτοια ἀπολογία. Γιατί ἄραγε; Ἂς ἔχη δόξα ὁ Θεός, ὁ μόνος ποὺ γνωρίζει. (Ἂς σημειωθῆ καὶ τοῦτο): Κάποιοι μοῦ διηγήθηκαν -ἀψευδεῖς μάρτυρες- στὴν ἔρημο ἔτρεφε καὶ λεοπάρδαλι μὲ τὰ χέρια του.

Καὶ ἐνῷ συνεχιζόταν ἡ λογοδοσία, ἀποχωρίσθηκε τὸ σῶμα του, χωρὶς νὰ ἀφήση καμμία ἔνδειξι γιὰ τὴν κρίσι ἢ τὸ πόρισμα ἢ τὴν ἀπόφασι καὶ τὸ τέλος τῆς λογοδοσίας….

73. Δὲν θὰ κατηγορηθοῦμε, ἀγαπητοί μου, δὲν θὰ κατηγορηθοῦμε τὴν ὥρα τοῦ θανάτου μας, διότι δὲν ἐθαυματουργήσαμε ἢ διότι δὲν ἐθεολογήσαμε ἢ διότι δὲν ἐγίναμε θεωρητικοί. Ὁπωσδήποτε ὅμως θὰ δώσωμε λόγο στὸν Θεὸν διότι δὲν ἐπενθήσαμε συνεχῶς.

Βαθμὶς ἑβδόμη! Ὅποιος ἀξιώθηκε νὰ τὴν ἀνεβῆ, ἂς βοηθήσῃ κι ἐμένα.
Διότι αὐτὸς πλέον ἐβοηθήθηκε, ἀφοῦ μὲ τὴν ἑβδόμη βαθμίδα ἔπλυνε τὶς κηλίδες τῆς παρούσης ζωῆς.
Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, Κλῖμαξ, Λὀγος 7, περὶ τοῦ Χαροποιοῦ Πένθους, 50.

αββάς Στέφανος Μαλωχά

Την ιστορία μας την διηγήθηκε ο αββάς Κυριακός και αφορά τον αββά Στέφανο, τον γέροντα του. Όταν ασκήτευε στον Μαλωχά – είναι ένας τόπος σε χαράδρα, δύσβατος, σχεδόν αδιάβατος, πήγα κάποτε κι εγώ, απέχει από το άγιο Όρος σαράντα φοβερά δυσκολοπέραστα μίλια – έσπειρε, λέει , ο γέροντας βότανα για να συντηρείται, τίποτε άλλο δεν έτρωγε. Έρχονταν όμως οι σκαντζόχοιροι και τα έτρωγαν και τα ρήμαζαν. Μια μέρα λοιπόν κει που καθόταν στενοχωρημένος ο γέροντας να σου και βλέπει να περνά μια λεοπάρδαλη και τη φωνάζει. Ήρθε κοντά του το θηρίο, κάθησε πλάι στα πόδια του, οπότε του λέει ο γέροντας «Κάνε αγάπη, μη φύγεις απ΄αυτά τα μέρη, μόνο να φυλάγεις αυτό το μικρο χωραφάκι, να πιάνεις τους σκαντζόχοιρους και να τους τρως». Έμεινε τότε η λεοπάρδαλη κοντά του για κάμποσα χρόνια και φύλαγε τα τρυφερά φυτά, ώσπου πέθανε ο γέροντας.
Γεροντικό του Σινά, σελ 428-9

***

Όσιος Ιερώνυμος της Αιγίνης

Θέλει μεγάλη προσοχή η πνευματική ζωή. Είναι πολύ γλυκιά, αλλά διά να αισθανθεί κανείς την γλύκα της, πρέπει ν’ αγωνισθεί πολύ. Διά να σωθεί ο άνθρωπος, πρέπει να λουστεί ή στο αίμα του ή στα δάκρυά του. Οι άγιοι μάρτυρες λούσθηκαν στο αίμα τους, εμείς ας χύσουμε τουλάχιστον λίγα δάκρυα.

–Εάν δεν έλθουν δάκρυα στην προσευχή, η προσευχή δεν εισακούεται.
-Να μην σηκωθείς από την προσευχή, εάν δεν χύσεις έστω και έναν κόμπο δάκρυ!

Αγάπησε την κατάνυξιν
Να παρακαλείς με δάκρυα, όπως η Μαρία Μαγδαληνή και να λέγεις: Χριστέ μου, μη με εγκατάλειψης! Χριστέ μου μη με αφήνεις μόνο, Χριστέ μου γλυκύτατε, μη πάρεις την ψυχήν μου αν δεν γίνω όλος Σος!

Όποιος νοιώσει πολύ τον Χριστόν μας, δεν μπορεί να μη τον αγαπήση πολύ. Δεν του φθάνει και την ζωήν του να δώση. Εκείνος ο άγιος Γέροντάς μου συνήθιζε συχνά και ανέβαινε στην κορυφή του βουνού για να δη την ανατολή. Και όταν έβγαινε ο ήλιος σήκωνε τα χέρια και τα κατέβαζε το βράδυ. Μια φορά τον ρωτησε ο μαθητής του:
– Γέροντα περάσαν τόσες ώρες, δεν κουράσθηκαν τα χέρια σου;
Και εκείνος είπε:
–Παιδί μου, δεν κατάλαβα πως πέρασαν αυτές οι ώρες, ούτε και κουράσθηκα. Βρισκόμουν στο Θαβωριο Όρος.

Το κρεββάτι σου εκκλησία να είναι.

Ένας Γέρων, προσηύχετο 26 ημέρες νηστικός και ζούσε με το αντίδωρο της Κυριακής. Προσηύχετο όλη την νύκτα με δάκρυα. Μετά τα μεσάνυκτα, αντί δακρύων, από τα μάτια του έτρεχε αίμα. Ήλθε η ώρα να μεταβάλει τα τίμια δώρα και δεν μπορούσε, ούτε να γονατίσει, ούτε να ψάλλει. Ο Θεός δίδει τα πάντα, αλλά να θέλωμεν, να Του ζητούμε. Να απευθύνεστε εις τον Θεόν όχι σαν ξένοι, σαν υπηρέτες, αλλά σαν παιδιά προς στοργικό πατέρα.
Μάθε να χύνεις δάκρυα εις την προσευχή. Τα δάκρυα ξεπλένουν τον άνθρωπο, τον ανακαινίζουν και τον ενδυναμώνουν.

Άλλοι ζουν εις την έρημον και παλεύουν με τα πάθη των και, ενώ χρόνια είναι μοναχοί, εις την καρδία των δεν κατάφεραν τίποτα. Και άλλοι είναι μέσα εις τον κόσμον και έχουν την έρημον μεταφέρει μέσα των!
Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν ακόμη λαϊκοί και κληρικοί που Τον ευαρεστούν. Ο Θεός να τους διατηρεί… Σκότος υπάρχει και σήμερα, όπως παντού και πάντοτε. Το φως όμως διαλύει το σκότος. Και τώρα έχουμε σκότος, αλλά το δυνατό και πολύ φως το κάνει να μη φαίνεται. Έτσι και μέσα μας υπάρχει και το σκότος και το φως. Να κάνουμε ο,τι δυνάμεθα για να αυξήσουμε το φως και τότε το σκότος θα φεύγη. Πλέουμε μέσα στο έλεος του Θεού, στην χάριν της Εκκλησίας Του. Μόνο από μας εξαρτάται, δηλ. από την θέλησή μας, το να φέρουμε φως στην ψυχή μας. Ο Θεός πλουσιοπάροχα μας το χορηγεί. Κλαίω, όταν σκέπτομαι την στοργή του Θεού.

Αγάπησε πολύ τον Χριστό μας. Αγάπα και τους ανθρώπους,αλλά με προσοχή, ώστε ή αγάπη αύτη να μη θίξει, να μη λιγοστεύει την αγάπη σου προς τον Θεόν. Είναι όμορφη η πνευματική ζωή. Όταν λίγο την γευθείς, θα σ’ αρέσει πολύ και τότε δεν βρίσκεις ευχαρίστηση σε άλλα,όπως πριν. Να έχετε χαρά. Η χαρά και η λύπη ας σας είναι φιλοξενούμενες, όχι όμως η απελπισία. Της απελπισίας να της κλείνετε την πόρτα! Ό Χριστιανός δεν πρέπει, ούτε δειλός να είναι, ούτε απελπισία να έχει.

...Ποτέ, το τονίζω, να μη δεχθείς απελπισίαν και δια τίποτε. Και εις τους λογισμούς που από τον πειρασμόν έρχονται, να λέγεις: «Και στη κόλασιν να πάω, σε καλύτερη θέση από σένα θα είμαι!
Δεν φοβάμαι, διότι εγώ δύνομαι να μετανοήσω και ο Θεός είναι όλος Αγάπη. Ποτέ, και δια τίποτα απελπισία».
Μη δέχεσαι θλίψεις. Μη σκέπτεσαι με λύπην και βαρύνεις τον νουν σου.
Να λέγεις μόνον: Χριστέ μου, σε παρακαλώ, μη με εγκαταλείψης, ότι και να σου συμβεί, μη λυπηθείς πολύ, μόνον αυτό να λέγεις: Χριστέ μου, Συ μη με εγκαταλείψης. Και νά’ χης ηρεμία, γαλήνη εις την ψυχήν σου…

Δεν υπάρχει αμαρτία ασυγχώρητη από τον Θεό. Η ευσπλαχνία και το ελεός Του είναι άβυσσος. Η υπερηφάνεια και η απελπισία είναι από τον διάβολο. Γιατί να απελπισθείς, αφού υπάρχει Θεός μακρόθυμος; Και άνθρωπο να σκοτώσεις μην απελπίζεσαι. Πες τώρα έγινε, δεν διορθώνεται. Εσύ Θεέ μου,συγχωρεσέ με.Τον νουν σου να έχεις εις τον Άδην,αλλά απελπισία ποτέ να μην κυριεύσει την ψυχήν σου. Ένας μοναχός, που ο διάβολος του έσπειρε λογισμούς απελπισίας, του απάντησε…΄΄Τί με απελπίζεις; Και στην κόλαση να πάω, πάνω από σένα θα είμαι.΄΄

Σε κάθε προσευχή πρέπει να έχετε ένα κόμπο δάκρυ. Και όταν σας έλθη κατάνυξη, μη το λέτε πουθενά γιατί είναι θείον δώρον μήπως και το χάσετε!

‘’Εγγύς ο Κύριος τοις επικαλουμένοις’’.
Τον νουν σου κανείς δεν εξουσιάζει, τον νουν κανείς δεν τον βλέπει! Και να γνωρίζεις ότι από τας μεγαλυτέρας γοεράς βοάς, έχουν μεγαλυτέραν αξίαν οι εκ καρδίας αλάλητοι στεναγμοί, αι ‘’ένδον βοαι’’! ‘’ Κράγε κραυγήν ασίγητον’’ είτε κοιμάσαι, είτε τρώγεις, είτε εργάζεσαι, είτε περπατεις’’. Και να γνωρίζεις ότι ούτε βάσανος, ούτε μάστιγα άλλη υπάρχει κατά των δαιμόνων, ως η γνησια προσευχή, η εκ καρδίας.
Δεν χρειάζεται να σου διδάξω και τον τρόπο, πως δηλ. να προσεύχεσαι. Αρκεί να έχεις προθυμίαν, ζήλον, έρωτα δια προσευχήν και τα λόγια έρχονται μόνα τους.
Να κρούης με υπομονή την θύραν του ελέους του Κυρίου μας με στεναγμούς αλαλήτους και δάκρυα.
Από το βιβλίο «Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης, 1883-1966», της Σωτηρίας Δ. Νούση.

***

Οι λίγοι καθυστερημένοι, που μας λένε τρελλούς
Φώτης Κόντογλου

…Πού να βρει κανένας καταφύγιο;
Εκείνους τους λίγους που δεν είναι ενθουσιασμένοι από «τα θαύματα της εποχής μας», οι άλλοι, αυτή η μερμηγκιά που έκανε αυτόν τον παράδεισο και που τον χαίρεται, τους λέγει τρελλούς, όπως θα λέγανε παλαβούς κάποιους ανθρώπους με σωστά μυαλά οι άρρωστοι του φρενοκομείου, βλέποντάς τους ανάμεσά τους.
Δόξα στον Θεό, που υπάρχει ακόμα κάποιο καταφύγιο για μας που δεν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε «το μεγαλείο της εποχής μας». Δόξα στον Θεό που υπάρχουν ακόμα βουνά, χωράφια και κάποιοι τόποι που δεν τους εξήρανε αυτή η φυλλοξήρα που λέγεται πολιτισμός.
Τράβα, λοιπόν, μακρυά από τις σφηγκοφωλιές που τις λένε πολιτείες, για να γλυτώσεις από το μαράζι, για να νοιώσεις απάνω σου τη ζωογόνα πνοή του Θεού. Αλλά, αυτό δεν φτάνει. Πρέπει να έχεις μάτια αγνά για να βλέπεις, αυτιά αγνά για ν’ ακούς, καρδιά αγνή για να αισθάνεσαι, κι όχι χαλασμένη. Γιατί από τις πολιτείες τρέχουνε για να φύγουνε, όποτε μπορέσουνε, κι εκείνοι που καυχιούνται πως η εποχή μας είναι θαυμάσια, μα, φεύγοντας από τις σφηγκοφωλιές, κουβαλάνε μαζί τους και την παραμορφωμένη ψυχή τους. Γι’ αυτό δεν είναι σε θέση να νοιώθουνε την εμορφιά ενός βουνού, παρά μόνο σαν ορειβάτες, μ’ άλλα λόγια δεν νοιώθουνε τίποτα, μήτε ένα δέντρο είναι σε θέση να χαρούνε, μήτε το μυστήριο που έχει το κύμα, μήτε το θρησκευτικό πανηγύρι των λουλουδιών. Κι αυτή είναι η αιτία που τρέχουνε σαν τρελλοί με τ’ αυτοκίνητα για να μη δούνε τίποτα, να μην αισθανθούνε τίποτα, να μην αγαπήσουνε τίποτα. Αυτό το λένε «φυσιολατρία»! Όπως καταντήσανε τα πάντα, οι ιδέες, οι τέχνες, οι θρησκείες, έτσι κατάντησε κι η φυσιολατρία.
Εμείς όμως «οι καθυστερημένοι», περπατάμε και χαιρόμαστε σαν βλέπουμε ένα κομμάτι γαλανόν ουρανό, ανάμεσα στα σύννεφα, και κανένα χελιδόνι που πετά από πάνω μας και που θαρρείς πως θα τρυπώσει μέσα στο γαλάζιο εκείνο παραθύρι. Νοιώθουμε τη μυρουδιά που βγάζουνε τ’ αγριολούλουδα και τ’ αγιασμένα χορτάρια, καθώς και το χώμα της βλογημένης γης μας. Αναστηνόμαστε από τ’ αγεράκι που φυσά, σαν νάμαστε βαρυποινίτες που δραπετέψαμε από τη φυλακή, και δοξάζουμε τον Κύριο που δεν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε την εξαίσια εποχή μας και τα καλά της.
Μυστικά άνθη ήγουν Κείμενα γύρω από τις αθάνατες αξίες της ορθόδοξης ζωής – Φώτης Κόντογλου, Αθήναι, Εκδ. Αστήρ, 1977.

Ησυχία! Σιωπή! Ω βλογημένη σιωπή, που μέσα σε σένα ακούγω τις μυριάδες μυστικές φωνές του παντός! Κι ω ταραχή και βουή της πολιτείας, που με εμποδίζεις ν’ ακούσω την υπερκόσμια αυτή και πολύηχη σιωπή, που την ακούω σε τούτη την έρημο! Τώρα καταλαβαίνω καλά, γιατί στην έρημο ακούγανε οι ασκητές τη φωνή του Θεού και καταλαβαίνανε τα μυστήρια».

Όποιος απογεύθηκε κατάκαρδα την ειρήνη του Χριστού, δεν βιάζει τον εαυτό του νάναι φτωχός, μα θεληματικά ποθεί τη φτώχεια, και χάνει τη χαρά του σαν αποκτήσει κάτι τι παραπάνω, ας είναι και το πιο τιποτένιο πράγμα. Κι’ ό,τι είναι ταπεινό και φτωχικό και καταφρονεμένο, τ’ αγαπά κρυφά μέσα στην καρδιά του χωρίς να λέγει τίποτα σε κανέναν, γιατί ο ταπεινός αγαπά τη σιωπή και τη λησμονιά: «Εγγύς ο Θεός της λυπηράς καρδίας».

Ἦχος πλ. α’

Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, καὶ δοξάσατε Χριστόν, τὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν.

Ἦχος πλ. α’

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

Ἀπολυτίκιον. Τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Παρθενομαρτύρων τῶν ἐν Ἀγκύρᾳ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης,

Τῇ ἀγκύρᾳ ἀγάπης τῷ Χριστῷ συνηνώθητε, αἱ ἐν τῇ Ἀγκύρᾳ Παρθένοι, καρτερῶς ἐναθλήσασαι, εἰδώλων γὰρ ἐλέγξασαι ἀχλύν, ἀγῶσιν ἐδοξάσατε Θεόν, κοινωνήσασαι δὲ ὕδατος καὶ πυρός, Παράδεισον ἐλάβετε· ἔνθα Νυμφίον νοητόν, πᾶσαι καθικετεύετε, ὅπως τὸν ἔρωτα Αὐτοῦ, ψυχαῖς ἡμῶν χαρίσηται.

Τῆς Ἁγίας Ἰουλίας.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης,

Χριστομύριστον ἴον Ἰουλία γεγένησαι, κατευωδιάζουσα ἄθλοις, Ἐκκλησίας τὸ σύστημα, τρωθεῖσα γὰρ τῷ ἔρωτι Θεοῦ, ἀχλὺν εἰδώλων διεσκέδασας, καὶ ἐν λίμνῃ ἀπεπνίγης σὺν ταῖς λοιπαῖς, παρθένοις ὁμοψύχοις σου· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, καὶ ταῖς ἁγίαις σου εὐχαῖς, ἡμᾶς καθαγιάζοντι.

Ἀπολυτίκιον. Τοῦ Ἁγίου Ἡρακλείου.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἰσχὺν ἐνδυσάμενος τὴν θεϊκὴν Ἀθλητά, ἀνδρείως ἐνήθλησας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Ἡράκλειε ἔνδοξε· ὅθεν ταύτην τὴν πόλιν, τὴν πιστῶς σε τιμῶσαν, φύλαττε πάσης βλάβης, ὡς αὐτῆς πολιοῦχος, πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων, ἡμῶν τῶν εὐφημούντων σε.

Τῶν Ὀκτὼ Μαρτύρων.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς.

Τῶν Ἀθλοφόρων τὸν ὀκτάριθμον δῆμον, μαρτυρικοῖς ἐγκωμιάσωμεν ὕμνοις, Παυλῖνον Διονύσιον καὶ Πέτρον ὁμοῦ, Ἀνδρέαν καὶ Βενέδιμον, τὸν θεόφρονα Παῦλον, Ἡράκλειον τὸν ἔνδοξον, καὶ Χριστίναν τὴν θείαν· οὗτοι καὶ γὰρ πρεσβεύουσιν ἀεί, ὑπὲρ τοῦ κόσμου, Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Στεφάνου τοῦ Χωρηβίτου, τοῦ ἐκ Σινᾶ
Ἦχος πλ. δ’

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας, καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασι, Στέφανε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἠιμῶν.

iconandlight.wordpress.com